[RPG • 300 • V3] Disney Descendants Metanoia University • Speeltopic 1 - Speeltopics

19 maart 2023 - 23:06 Baxter is offline

Baxter 4988

ℳ𝑒𝓉𝒶𝓃𝑜𝒾𝒶 𝒰𝓃𝒾𝓋𝑒𝓇𝓈𝒾𝓉𝓎
"The journey of changing one's mind, heart, self or way of life"

"Welcome to Metanoia University, a place where all our students can work on their happy endings."

Vestigo University is een grote campus waar de afstammelingen van welbekende sprookjesfiguren aan studeren. Naast hun avonturen moeten ze zo af en toe ook met hun neus de boeken in zodat ze de wereld kunnen verbeteren.
Deze school bied hun studenten alle richtingen aan waar ze maar van kunnen dromen. Om hun loopbaan zo soepel mogelijk te laten verlopen, zijn er een flink aantal regels waar men zich aan dient te houden.
De school zorgt goed voor haar studenten en staat dan ook als beste aangeschreven. Iedereen is welkom en krijgt een kans de beste versie van zichzelf naar boven te halen.

Zo ook de studenten van Ira University. De school waar het kroost van de zogenoemde Villains hun studie volgen.
In tegentelling tot Metanoia stond Ira alles behalve goed aangeschreven. De hallen en lokalen van het duistere kasteel leken standaard gevuld met pure chaos. Ook hier golden regels maar of deze ook daadwerkelijk nageleefd werden is maar de vraag. Er werd meer stennis geschopt dan dat er daadwerkelijk iets werd geleerd. Het is dan ook geen wonder dat het uiteindelijk fout is gegaan. Na het zoveelste incident werd de Universiteit gesloten. Hierdoor belandde er een groot aantal studenten plotseling op straat.
Zoals de meesten zich bewust zijn bestaat er geen licht zonder duister en hebben The Heroes hun Villains nodig, anders zou alles uit balans raken. Zo besloot Metanoia haar rivalen te helpen weer op de been te komen door ze op hun school onderdak en lessen aan te bieden.
Je kunt je vast voorstellen dat beiden kanten flink moeten wennen aan deze situatie...

In deze RPG volgen we de levens van de kinderen van verscheidene sprookjesfiguren en hoe de twee compleet verschillende werelden geforceerd worden kennis te maken met elkaar. Het verhaal speelt zich af op Metanoia University, welke zich aan de rand van de bergen bevind omringt door prachtige natuur.
De school heeft een groot terrein waar verschillende sporten beoefend kunnen worden en waar je lekker een luchtje kunt scheppen in de mooie en netjes onderhouden kasteeltuinen.
Een aantal kilometer verderop bevindt zich een dorp waar de studenten naartoe kunnen voor recreatie en waar ze hun school benodigdheden kunnen aanschaffen.

Ook ligt het kasteel aan de rand van een groot magisch woud, waar allerlei wezens, zowel magisch of niet, zich schuilhouden. Maar er liggen ook genoeg gevaren op de loer...

Speeltopic ✧ Rollentopic ✧ Praattopic O1 Praattopic O2 Praattopic O3

ROLES

Metanoia University

✧ Amor-Beau Desrosiers ✧ Son of Belle and Adam ✧ 23 ✧ 1.6 ✧ Ken_
✧ Arthur Percy Darling ✧ son of Peter Pan and Wendy Darling ✧ 23 ✧ 1.5 ✧ DreamerN
✧ Brianna Seraphina Charming ✧ daughter of Cinderella and Prince Charming✧ 22 ✧ 1.3 ✧ glowfeary
✧ Caleb Augustus Robin ✧ son of Christopher Robin ✧ 20 ✧ 1.5 ✧ Schweetz
✧ Candace "Candy" Carmella von Schweetz ✧ daughter of Vanellope von Schweetz ✧ 23 ✧ 1.3 ✧ Schweetz
✧ Daisy Adlai Parr Rydinger ✧ daughter of Violet Parr and Tony Rydinger ✧ 19 ✧ 1.4 ✧ bubbles
✧ Dawn Gypsophila Dormant ✧ daughter of Princess Aurora and Prince Phillip ✧ 21 ✧ 1.3 ✧ DreamerN
✧ Ilyas Cassim of Agrabah ✧ son of Aladdin and Princess Jasmine ✧ 23 ✧ 1.4 ✧ Ken_
✧ Kai Marmoris ✧ son of Princess Ariel and Prince Eric ✧ 20 ✧ 1.6 ✧ Tolkien
✧ Lajaria Ocán De Châteaup ✧ Daughter of Esmeralda and Phoebus ✧ 21 ✧ 1.6 ✧ glowfeary
✧ Lucas "Luke" Jules Philip ✧ 23 ✧ son of Giselle Philip ✧ 1.6 ✧ SpiderPunk
✧ Lyraine Zephyra ✧ daughter of Hercules and Megara ✧ 19 ✧ 1.5 ✧ Saureus
✧ Maya Eudora Ranallo ✧ daughter Of Tiana and Naveen ✧ 20 ✧ 1.7 ✧ Tolkien
✧ Naia Oriphine Marmoris ✧ daughter of Princess Ariel and Prince Eric ✧ 20 ✧ 1.4 ✧ Frodo
✧ Nathaniel Charming ✧ son of Cinderella ✧ 23 ✧ 1.8 ✧ Yeobo
✧ Olivia Belle Romanov Pavlovich ✧ Daughter of Anastacia and Dimitri ✧ 19 ✧ 1.8 ✧ filosofie
✧ Poppy de Vil ✧ daughter of Cruella ✧ 22 ✧ 1.2 ✧ Yeobo
✧ Theo Azlin Dormant ✧ Son of Princess Aurora and Prince Philip ✧ 20 ✧ 1.7 ✧ Frodo
✧ Lucia Marietta Paguro ✧ 19 ✧ daughter of Luca Paguro ✧ 1.7 ✧ bubbles
✧ Hudson Fillmore McQueen ✧ 24 ✧ son of Montgomery McQueen and Sally Carrera ✧ 1.7 ✧ Tolkien
✧ Nash Lizzie McQueen ✧ 22 ✧ daughter of Montgomery McQueen and Sally Carrera ✧ 1.7 ✧ glowfeary
✧ Asha ✧ 21 ✧ daughter of Mufasa and Sarabi ✧ 1.7 ✧ Vesmemir
✧ Dorelle Elinor DunBroch-Desrosiers ✧ 22 ✧ daughter of Merida DunBroch ✧ 1.7 ✧ Tokien
✧ Dimitri Dimitrovich Antonov ✧ 26 ✧ son of Anastasia Romanova and Dimitri Antonov ✧ 1.7 ✧ SpiderPunk

Ira University

⬧ Adeline "Addy" LeGume ⬧ Daughter Of Gaston ⬧ 20 ⬧ 1.7 ⬧ Venustic
⬧ Ash De Vil ⬧ son of Cruella ⬧ 22 ⬧ 1.2 ⬧ SpiderPunk
⬧ Crimson Red Heart ⬧ son of The Queen of Hearts ⬧ 25 ⬧ 1.3 ⬧ Schweetz
⬧ Dominic/March "Dom" Tarrant Liddell ⬧ son of Alice ⬧ 24 ⬧ 1.1 ⬧ SpiderPunk
⬧ Elio Armano Beneviento ⬧ son of Captain Hook ⬧ 25 ⬧ 1.2 ⬧ SpiderPunk
⬧ Elodie Facilier ⬧ daughter of Dr. Facilier ⬧ 21 ⬧ 1.2 ⬧ glowfeary
⬧ Larsen Niklas Oldenburg ⬧ son of Princess Elsa ⬧ 22 ⬧ 1.2 ⬧ SpiderPunk
⬧ Lucien Etienne Richard ⬧ son of Gaston ⬧ 22 ⬧ 1.5 ⬧ Venustic
⬧ Neirin ⬧ Daughter of Malificent ⬧ 22 ⬧ 1.7 ⬧ Vesimir
⬧ Marius Victor Legume ⬧ son of Gaston ⬧ 24 ⬧ 1.4 ⬧ Ken_
⬧ Methuselah "Seth" ⬧ son of the Grim Reaper ⬧ 24 ⬧ 1.2 ⬧ Yeobo
⬧ Percival Ashley Hook ⬧ Son of Captain Hook ⬧ 21 ⬧ 1.7 ⬧ Ken_
⬧ Thessalonica⬧ Daughter of Hades ⬧ 22 ⬧ 1.7 ⬧ Tommi
⬧ Qamar Bahiya An-Najjar ⬧ daughter of Jafar ⬧ 22 ⬧ 1.6 ⬧ bubbles
⬧ Red Rose "Lilith" ⬧ 23 ⬧ daughter of Snow White ⬧ Yeobo

MAJORS

CLUBS

KAMERINDELING

METANOIA

RULES

✧ In deze RPG gelden natuurlijk de huisregels van Quizlet.
✧ Je schrijft een post van minimaal 300 woorden.
✧ Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden.
✧ Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt.
✧ Geen max aan personages per persoon. Denk er echter wel goed over na of je tijd gaat hebben voor het aantal rollen dat je aan gaat maken.
✧ Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's.
✧ Alleen Locky maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.
✧ 16+ is toegestaan, meld het echter liever wel boven een post.
✧ Als je heftige onderwerpen wilt verwerken in je post, vraag dan even aan je medespelers of zij hier oké mee zijn. Dit wordt ook boven de post duidelijk aangegeven.
✧ Sluit niemand buiten, geen ruzies.
✧ Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom.
✧ Naamsverandering graag doorgeven.

[ bericht aangepast op 24 aug 2023 - 21:41 ]

How far is far

16 april 2023 - 17:04 Mijita is offline

Mijita 2616

· · ·
Seth
Son of Death • Old as fuck • The Woods • ♥ w/ Dom ♥ • Outfit

Tussen de bomen, een open plek met voldoende overkapping en een sluier van illusie, was het vertrouwd om een intiem onderonsje te hebben voor twee specifieke zonderlingen. Het had veel voeten in de aarde voor de Reaper, daar Dom een uitdaging scheen op verschillende vlakken — wat in feite betekende dat hij geen stap zonder hem kon zetten of hij zat al aan hem gekleefd. Nu vond hij dat doorgaans niet erg, helemaal niet zelfs, alleen bleek het een behoorlijke uitdaging te zijn iets te regelen zonder dat Dominic daar snel achter zou komen. De afgelopen week hadden ze dan ook niet zoveel tijd samen gespendeerd, en waar ze gewoonlijk dag als nacht met elkaar besteden, was dit nu door midden gehakt. De dagen zaten vol warmte en energie, de nachten waren duister en in geheimzinnigheid gehuld. Seth had nog altijd niet door waar ze precies de grens over waren gegaan naar meer dan vreemdelingen, een gelofte die de man voorgenomen had niet te nemen.
Zodra de jongen, die Seth zelf liefkozend tot 'little bunny' had benoemd, zijn ogen opende, reageerde hij enthousiast door hem aan zijn jasje te trekken en uit te roepen hoe schattig de konijntjes wel niet waren. Een subtiele glimlach gleed op het anders stoïcijnse gezicht van de Soul Chaser, kijkend hoe de jongeman kon genieten —niet verloren in zijn eigen demonen en verleden. Grinnikend had Seth naar de tafel gelopen om Dom op z'n wenken te bedienen, daarbij de afkickverschijnselen negerend die opdoken door het gebrek aan roken. Hoewel hij blij was door de positieve reactie, merkte hij tevens zich enigszins onrustig te voelen en had hij een lichte tic ontwikkeld door met zijn vingers bezig te zijn door op de tafel te tikken of aan z'n nagels te frunniken.
Met de theepot in z'n hand stelde hij Dom een keuze voor, die op zijn beurt begon te grijnzen. Seth trok nieuwsgierig een wenkbrauw op, afwachtend, vermakelijk —tot hij op een stoel werd geduwd, de theepot van hem afgenomen. Eens het hem duidelijk werd wat de jongen van plan was, sloeg hij zijn armen om hem heen, om hem zo wat dichter naar zich toe te trekken.
“I think I love you. . .”
“Oh, I know you do”, grijnsde Seth plagend, die de zelfgemaakte mok van de tafel pakte als bewijs, “This mug certainly does not lie.” Ditmaal was de Harvester aan zet om Dominic te overvallen, waar de konijntjes nog maar het begin waren geweest —en niets meer dan een afleiding. Een goedkeurende grom was er tussen zijn lippen vandaan gekomen, een blik van genot in zijn stormgrijze poelen die hij in de zijne had geboord. Razendsnel greep hij Dom’s vrije hand om zich opnieuw naar hem toe te trekken en gebiedend zijn mond weer op die van hem te drukken, verlangend naar meer. “I tell you when to stop, dear Dominique”, verkondigde hij met lage stem, hun lippen nog altijd tegen elkaar gedrukt, “and you aren’t done yet, you know that.” Om daad bij woord te voegen, verstevigde hij de ijzeren greep rond zijn rug, aantonend dat er geen enkele mogelijkheid was hieruit te ontsnappen.
“If you’re truly grateful, then I do know quite a few ways for you to thank me properly. However, do you know the number one gift you could give me?” De nieuwsgierigheid die bij hem was te lezen, liet een wolfachtige grijns tevoorschijn toveren. Met een ruwe beweging plaatste hij kusjes van z'n mond naar recht onder z'n oor, waar hij zacht in beet. "Yourself. By being my boyfriend."

[ bericht aangepast op 16 april 2023 - 17:25 ]

[ heaven knows ]

16 april 2023 - 20:24 Baxter is offline

Baxter 4988

𝙻 𝚞 𝚌 𝚊 𝚜 "𝙻 𝚞 𝚔 𝚎" 𝙹 𝚞 𝚕 𝚎 𝚜 𝙿 𝚑 𝚒 𝚕 𝚒 𝚙

Inmiddels was ik een heuse ster geworden in de aandacht van mij af leiden. Althans, dat was wat ik dacht. Ik had inmiddels geleerd dat zodra Caleb zijn tanden ergens in had gezet hij dit niet gemakkelijk los zou laten. Ik was zoveel persoonlijke aandacht niet gewend en dat was waarschijnlijk duidelijk af te lezen aan mijn houding. Het duurde even voor zijn vraag dan ook daadwerkelijk tot me door drong. ¨Is het waard om die gedachten te delen?¨
De vraag bracht me van mijn stuk, waar ik de vorige vraag al achter me had gelaten. Ik knipperde een paar keer beduusd. Wat moest ik hier nou op antwoorden? Ik vond het een beetje vreemd om tegen iedereen lukraak te vertellen dat ik ze zag vliegen. Letterlijk. Ik had al helemaal nog nooit iemand verteld over mijn persoonlijke stalker.
"Oh, nee... Het is niets." Glimlachte ik ongemakkelijk naar hem.
Ik waardeerde zijn aandacht, maar lang over mezelf praten maakte me... ongemakkelijk. Ik was dan ook blij eenmaal het onderwerp min of meer op de beer gericht was. Caleb vertelde dat ik Pooh op deze manier enkel uitnodigde. Het deed me weer kort gniffelen en ik haalde mijn schouders op. "Dat neem ik voor lief,"
Terwijl ik bezig was met ons nieuwe pluizige vriendje schoten mijn ogen opnieuw op naar Caleb. ¨Wacht, wat? Wie heeft je wijsgemaakt dat je niet in de smaak valt?¨ Ik beet kort op mijn lip en schudde mijn hoofd. Ik had niet gedacht dat hij hier daadwerkelijk op zou reageren. Alleen maar altijd, iedereen. Ook al werd het niet altijd daadwerkelijk uitgesproken.
Ik zorgde ervoor dat de focus snel weer op de pinguïn terecht kwam, welke mij niet meer los leek te willen laten. Mijn ogen schoten opnieuw verbaasd naar Caleb. "Als in van mij, van mij?" Ik stond perplex. Uit Caleb zijn woorden was duidelijk op te maken dat hij serieus was. Ik wist niet of ik zo'n verantwoording wel aan zou kunnen... "Maar..." Mompelde ik alvorens ik mijn blik weer op het beestje richtte. "Hoe?"
Vervolgens was Caleb zijn aandacht wederom volledig op mij gericht. Ik hield de boot een beetje af door te zeggen dat ik niet zo interessant was, wat eigenlijk niet geheel gelogen was. Natuurlijk ging hij hier verder op in. Het was niet alsof ik er geïrriteerd door raakte, ik wist gewoon niet hoe erop te reageren. Nog nooit had iemand echt zoveel interesse in mij getoond.
¨Hmm, is alles een antwoord? Eigenlijk gewoon iets wat je wilt delen zonder dat er specifiek naar gevraagd word,¨
Ik had altijd al moeite gehad met over mezelf praten. Ik voelde me altijd zo bezwaard. Ik frunnikte dan ook opnieuw wat nerveus aan mijn al flink toegetakelde vingers. Ik haalde opnieuw mijn schouders op terwijl ik mijn blik op de neuzen van mijn afgetrapte All Stars richtte. "Ik ben opgegroeid in New York... " Dat was eigenlijk het enige "interessante" wat ik kon bedenken. Naast mijn andere probleem... "En ik, ehm..." Ik schudde snel mijn hoofd en veegde niet bestaande stofjes van mijn broek om me op te focussen. Ik beet hard op mijn lip, mezelf hatend dat ik überhaupt was begonnen een zin te vormen. Waarom zou ik hem vervelen met mijn gare probleem. De meesten geloofden me toch niet en ik snapte maar al te goed waarom.

How far is far

17 april 2023 - 16:02 DreamerN is offline

DreamerN 7329

Son of Wendy Darling & Peter Pan ✧ 22 jaar ✧ Outfit ✧ /w Daisy & Fee ✧ Frontyard

Nadat ik door het raam was gevlogen dat openstond en de warme middag wind tegemoet kwam, wist ik al niet meer wat ik precies van plan was. Mijn eerste gedachte was om samen met Dawn een rondje te wandelen. Maar nu zij een ander plan had getrokken, wat zoals vaak de bakclub inhield, had ik geen plan meer.
Doelloos vloog ik wat over het schoolterrein heen. De natuur is hier geweldig, maar daarmee was ook al veel gezegd. Het kasteel is om te zien een magisch gebouw, maar het feit dat het een school huisvest liet het toch aanzienlijk zakken in mijn ogen.

Ik koos ervoor om naar beneden te vliegen, tussen de brede en kunstige steunpilaren van de brug heen, waar ik uiteindelijk in een duikvlucht spiralend naar beneden vloog, richting de waterval en het meertje wat daar was voor die verder trok in een rivier naar het grotere meer wat verderop.
Vliegen is mijn grootste passie en zo goed het enige waar ik mijn vader dankbaar voor ben. Ik zou niet weten hoe ik ooit zou moeten overleven zonder. Onder me zag ik een aantal studenten over het pad heen en weer lopen, schijnbaar was ik niet de enige die rond deze tijd bedacht om de natuur op te zoeken, al verbaasde het me wel dat velen niet bezig leken met het grote feest van vanavond. Vrouwen zijn nou eenmaal vaak lang bezig met zichzelf op te doffen. Bij Dawn viel dat gelukkig wel mee, al had ze soms wel ingewikkelde jurken aan.
Ik stak mijn handen in de zakken van mijn sweater en remde wat af. Ik weet nog niet of ik erheen ga vanavond. Wat viel er voor mij te halen? Meestal waren dat toch nog een aanzienlijke hoeveelheid positieve gevoelens, al werden die vaak overstemd door gevoelens van onzekerheid en zenuwen. Ugh. Waarschijnlijk spelen ze ook alleen maar druilerige en zoetsappige muziek voor de speciale oren van de elegante kasteelbewoners.
Waarom was het geen openluchtfeest? Een soort festival met kraampjes en spelletjes om te doen? Waarom moet iedereen weer opgesloten worden in een zaal met waarschijnlijk een matige akoestiek.
Mijn reet vond een mooie brede tak in een boom. Een voordeel van het vliegen is dat ik totaal geen last heb van hoogtevrees en als ik er al uit viel, ik makkelijk de koers van mijn val kan corrigeren.
Met mijn benen over elkaar heen geslagen zocht ik een comfortabel plekje met mijn rug tegen de bast aan.
Iets wat opgelucht haalde ik adem. Waar ik ook maar om me heen keek, er was geen enkel teken van bebouwing om mij heen. Muren zijn overbodig en tijdens lessen keek ik dan ook vaak verlangend naar buiten. Waarom martelen ze me altijd zo? Mij gevangen houden binnen de muren maar me wel lekker maken door de enorme ramen die uitzicht bieden op de frisse open lucht en de vrijheid.

Mijn ogen gleden over de omgeving. Een kleine open plek tussen de loof en naaldbomen, waardoor zonnestralen schenen als slierten pixie stof.
Een perfecte plek om wat achtergronden te gaan schetsen voor mijn toekomstige comic, daar was deze setting perfect voor. Met enige moeite wist ik mijn benodigdheden uit mijn tas te halen, die altijd op magische wijze om mijn nek op mijn schouder bleef hangen. Het was dan ook geen gigantisch ding, waar ik andere studenten wel eens mee zie lopen. Het schetsblok zelf was ook van A5 formaat, mijn reisformaat. Mijn daadwerkelijke tekenblok van A3 verlaat amper mijn dorm kamer. Onhandig ding om mee te sjouwen.
Mijn blik focuste zich op de omgeving en ik begon. Met het potlood zet ik eerst de grootste richtlijnen op papier, die ik steeds verder uitwerk. Van de achtergrond naar meer de voorgrond bouw ik het in lagen op.
Het geluid van mijn potlood en het wegblazen van gum gaf me om één of andere reden altijd een kalmerend gevoel. Een moment van geduld die ik zelden had.
Alleen is dat vaak van korte duur, tot mijn gedachten weer met me aan de haal gaan. Gaan vergelijken. Gaan terugdenken. Gevoelens gaan herinneren. Jeugdtrauma’s. Ruzies. Momenten waarop ik dacht gelukkig te zijn, maar die me ontnomen waren. Depressie.
Een moment schoot me zo duidelijk voor mijn ogen heen, dat ik even moest knipperen om in de realiteit te blijven.
Het moment waarop mijn moeder mij op twintigjarige leeftijd vertelde over haar relatie met- HEM. Geestdodende, disciplinaire dipshit Henry Williamson. “Je kan dit niet serieus menen!” Ik was met norse stappen achter haar aangelopen. ”HEM?! Wat was er gebeurd met het meisje uit de verhalen? De Wendy die al die avonturen beleeft heeft op Neverland? Die me in mijn jeugd, samen met- Peter, alles heeft geleerd over pixiedust?” De reactie die ik bijtend terug kreeg had me toendertijd geschokt en heb ik voor altijd met me meegedragen. “Omdat ik jou kreeg.” Omdat ik jouw kreeg. Woorden die zich tot diep in mijn hart genesteld hadden. Woorden die zorgden voor een uitbarsting van jarenlang opgekropte gevoelens. Woede. Teleurstelling. Verdriet. Angst. Het werd me te veel. Er sneuvelde een vaas dit keer voor ik door de gangen stormde, waar ik het portret van ons twee dat ik haar een aantal jaar geleden gegeven had voor haar verjaardag van de muur aftrok in mijn voorbijgang. We stonden daar zo… Gelukkig op. Leugens. Het was allemaal één grote leugen geweest. Als zij zo’n pest aan me had, waarom dumpten ze me niet gewoon in een tehuis als ze zo graag van me af leek te willen in haar jongere jaren?
Achter me hoorde ik moeder smekend mijn naam roepen, maar ik reageerde niet. Deed alsof ik het niet hoorde. Ik wist al wat ze ging zeggen, maar het maakt niet uit. Ze heeft haar gevoelens uitgesproken en dat kan ze niet even verontschuldigend goed huilen. Niet dit keer.
Ik had de voordeur open getrokken en was frontaal tegen de Dipshit opgebotst, die me bij mijn arm greep en me terug naar binnen wilde trekken, om een hartig woordje met me te spreken, waarschijnlijk in fysieke vorm.
Maar ik was hem voor. Met een knokkel tegen zijn kaak aan maakte ik me los en ik zette het op een lopen.
Weg van dat huis. Weg van die familie. Weg van alles.
Een brekend geluid schudde me los uit mijn visualiserende herinnering en liet me omlaag kijken naar mijn hand.
Het potlood lag in tweeën gebroken in mijn hand. Een splinter had zich nog net niet door de huid van mijn handpalm geboord. Ik zuchtte en met een bonk liet ik mijn hoofd tegen de bast van de boom leunen.
En dat terwijl ik vanochtend net een fix had gehad van Dawn. Fuck.
Het heeft nu geen zin meer om hier te blijven. “Kutzooi.” Mompelde ik onder mijn adem terwijl ik mijn spul weer opberg. “Waarom nu? Waarom precies dat moment?”

En zo liep ik ditmaal over het pad heen, terug naar de school. “Kuttrappen.” Weer een mompeling. “Kutschool.” Als ik niet snel ook maar enige Happy Thoughts krijg ga ik me vanavond helemaal lam zuipen om het goed te maken. Mijn voeten brachten me uiteindelijk tot de toegangspoort naar het grote omheinde plein, veld en kasteeltuinen. Een shortcut is wat ik nu nodig heb. Langs de muren, waar dichter bij het kasteel een deur zat met een trap, vanaf daar was het nog maar een paar gangen. Op weg naar mijn dorm kamer.
Ik sloot even mijn ogen en zuchtte om even iets meer te bedaren. Ik wil niet dat iemand mij ziet in deze toestand. Wat ik waarschijnlijk precies op dat moment niet had moeten doen was met gesloten ogen lopen, want net nadat ik iemand vlak bij me woorden hoorde roepen over of iets gevonden was, bots ik tegen een figuur op. Mijn ogen schoten open en ik herkende haar direct. Haar uiterlijk was niet te missen. Daisy. En ik merkte nu ook op dat ze de woorden naar Fee had geschreeuwd, die een aantal meter verderop stond. Maar als zij allebei hier zijn -allebei leden van de bakclub- dan… “Waren er geen dringende zaken bij de bakclub?” Met een frons keek ik omhoog naar het raam van waar ik eerder nog weggevlogen was en waar ik Dawn achter had gelaten nadat ze die woorden tegen me gesproken had. Heeft ze tegen me gelogen? Nee, rot op man. Natuurlijk niet. Het is Dawn waar je het over hebt. Er moest iets anders zijn. Iets wat mogelijk mijn gemoedstoestand ten goede kan doen, dus ik kan het tenminste aanhoren. “What happened?”

✧

“I taught you
to fight and to fly.
What more could
there be?”

✧

Credendo Vides

19 april 2023 - 14:33 Frodo is offline

Frodo 15036

NAIA MARMORIS

Kai keek van mij, naar Lyra en terug naar mij. Toen zuchtte hij diep en begon hij eindelijk te spreken. "Vlak voor mijn eerste stop ben ik in een storm terechtgekomen. Mijn boot was beschadigd, mijn gsm kapot en ik heb een maand op één of ander eiland in een visserij gewerkt en vrijwilligerswerk gedaan om de herstellingen te kunnen betalen. Fantastisch werk. Zeker als die vissen je blijven smeken om hen terug de zee in te gooien." Ik liet mijn ogen onderzoekend over Kai's gezicht glijden maar hij deed zijn stinkende best om zijn blik en uitdrukking neutraal te houden. Als dat écht het enige was, waarom deed hij dan zoveel moeite om de emotie uit zijn gezicht te houden?
Lyra hield de deur voor ons beiden open en vroeg met een glimlach rond haar lippen: "Bijgepraat? Dan kunnen we verder."
Ik keek van Kai naar Lyra en knikte. Kai was duidelijk niet van plan om alles vrij te geven, dus had het voor mij ook geen zin om erover bezig te blijven. We liepen met zijn drieën door de gang en hielden halt bij de ziekenboeg. Ik was hier vorige week nog geweest, na een ongelukje met een stijltang en Daisy, die iets te graag mijn krullen plat wilde krijgen. Ik liep dus recht naar de verpleegster toe en zei: "Deze twee hebben verzorging nodig. Ook als ze dat zo nodig willen verbergen." Ik keek iets te lang naar Lyra, die tijdens de weg naar de ziekenboeg steeds bleker was geworden.
De verpleegster ontfermde zich over Lyra en Kai en ik ging op een krukje zitten naast het raam. Ik liet mijn hoofd op mijn handpalm rusten en keek naar buiten. Het begon laat te worden, wat betekende dat het bal steeds dichterbij kwam. Ik had nog steeds geen date én geen zin. Misschien moest ik maar gewoon terug naar het meer gaan, nadat ik zeker was dat Lyra en Kai de nodige zorgen hadden gekregen.
Ik wilde net terug naar hen toe lopen, toen ik een wel heel bekende vogel onder de wolken zag vliegen. Ik zou zijn donkere vleugel met de felwitte streep overal herkennen. De grote jager zou normaal nooit zo ver van de zee komen, wat betekende dat het maar één specifieke vogel kon zijn. Meteen opende ik het raam en riep: "Markus! Hier jongen!"
De vogel bleef op een afstandje, tot ik een bekend melodietje floot. Toen maakte hij rechtsomkeer en vloog recht naar de vensterbank.
Opgelucht sloot ik het raam en liet ik mijn wijsvinger liefkozend over zijn kop glijden. "Dag lieverdje. Dat is lang geleden."
De jager vogel floot en ik spitste mijn oren. Hallo daar, Naia.
Ik keek kort over mijn schouder maar Kai was druk in de weer met de verpleegster - of met Lyra, dat kon ik vanaf mijn plek niet goed zien. Ik zorgde dat ik met mijn rug naar hen toe stond, zodat ik met mijn bovenlijf de vogel verstopte. "Markus... ben jij de hele zomer bij Kai gebleven?"
Markus hield zijn kopje wat schuin en piepte. Natuurlijk.
Ik beet op mijn lip. Kai zou niet blij zijn als ik achter zijn rug om ging, maar ik had geen andere keuze. Hij wilde me zelf niets vertellen. "Markus, wat... Wat is er precies gebeurd deze zomer? Kai is duidelijk niet zichzelf. Is hij... is hij oké?"
Markus trippelde wat rond op de vensterbank maar nog voor hij zong, kende ik het antwoord al. Absoluut niet.
Ik slikte. "Wat heeft hij daar gedaan?"
Markus trippelde weer wat rond, voor hij op mijn uitgestoken handen ging zitten en uiteindelijk ging liggen. Veel gedronken. Veel alleen. Veel triest. Gesprongen.
Ik fronste. Wat bedoelde Markus met 'gesprongen'?
Ik keek opnieuw naar Kai. Ik had me de hele zomer zorgen gemaakt over Atlantica. Over Elio. Over mijn plek in de zee of aan land. Terwijl ik me al die tijd over Kai had moeten ontfermen.
Wat was er in hemelsnaam deze zomer gebeurd?

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

19 april 2023 - 19:43 Schweetz is offline

Schweetz 21318

Candace Carmella von Schweetz

🍬 What? Speak up, I can't hear you. Your breath is so bad it made my ears numb! 🍬

Het belangrijkste is dat wij oké waren. Ik weet niet of ik het mijzelf had kunnen vergeven op het moment dat wij dit niet meer geweest waren. Zeker niet omdat ik nog niet bewust genoeg was van de situatie om het een plekje te geven. Het voelde nog steeds alsof er een wervelwind door mijn hoofd spookte en verbeelding nog ergens de overhand had. Alle gevolgen en mogelijke situaties probeerde ik beetje bij beetje naar de achterkant van mijn gedachten te verdringen om de realiteit onder ogen te komen. Ik bleef mijzelf herhalen dat het oké was. Wij waren oké.
Het laatste wat ik wilde, was hier compleet flippen. Ik vond dit al meer dan genoeg en daarbij zou dat ook betekenen dat er meer ellende om de hoek zou komen kijken. De gedachte en de aanwezigheid waren ook het gene wat er uiteindelijk voor zorgde dat ik langzaamaan weer wat rustiger werd. We zaten beiden nog steeds op dezelfde lijn. Al weet ik niet of dat op ieder vlak zo goed meehielp op het moment. En Ash zat nog steeds op het bed, hij was nog niet verdwenen. Niet dat ik mij voor kon stellen dat iemand, die zo slecht ging op gevoel, zo goed toneel kon spelen in deze situatie.
Ergens in mijn achterhoofd vormde zich een idee en gevoel waardoor ik hem met grote ogen aankeek. Alsof ik het idee van de eeuw had bedacht. In een klap leek mijn paniek op de achtergrond verdwenen en leek het wat ruimte te maken voor andere dingen.
Echter sprak ik het idee niet uit. Waar ik normaal een flapuit was en zeker bij deze jongen, had ik het idee dat het moment te breekbaar was voor een van mijn ondoordachte opmerkingen. Al kostte mij best wat moeite om de opmerking weer in te slikken.
Waar veranderingen één van mijn grootste nachtmerries was, had ik iets gevonden wat mij blijkbaar nog beangstigender maakte. Ik was dan heel blij dat we dan ook de draad op konden pakken zonder dat het vreemd werd. Ik maakte dan ook goed gebruik van het moment om dicht tegen hem aangeplakt te blijven tot het moment dat ik mij bedacht dat het genoeg emoties geweest waren voor vandaag. Het moment dat ik mijzelf helemaal herpakt had.
¨Halloween means I'm getting old,¨ Dat was een van de weinige nadelen die maakte dat mijn enthousiasme voor die feestdag elk jaar minder werd. Waar de meesten het vaak vergaten en ik het zelf vaak probeerde te vergeten, moest er altijd iets of iemand zijn om je met de neus op de feiten te drukken dat het een dubbele feestdag was.¨But I love Halloween parties and I think I already have the right costume. So tell me all about yours after we found my pink hair dye,¨
Na die woorden trok ik Ash mee door de ruimte in de richting van de hallen. De rumoerigheid kwam ons gelijk weer tegemoet. Heel even had ik de neiging om rechtsomkeer te maken, maar ik wist ook dat we een missie hadden. Een te leuke om dat aan mij voorbij te laten gaan. Daarbij wist ik dat ik weinig keus had. Met die energielevel, en eenmaal een idee in het hoofd, zou ik degene zijn die meegesleurd zou worden.
Dat maakte ook dat ik mijn pas ietwat versnelde door grotere stappen te nemen. Tot het moment dat wat kleverigs onder mijn schoen ervoor zorgde dat ik haast geen stap meer kon zetten, maar aan de vloer vastgeplakt zat. Met een vies kijkend gezicht richtte ik mijn blik naar mijn schoenzolen. Waren dat…Marshmallows? Mijn gedachten werden beantwoord door marshmallows die nog geen seconden later daadwerkelijk uit de lucht kwamen vallen.
Mijn blik werd naar het plafond getrokken en moest een paar keer met mijn ogen knipperen. Ik wilde Ash vragen of ik ze daadwerkelijk zag vliegen en een vroegere kinderwens eindelijk uitkwam toen ik zag dat een groene klodder zich probeerde te verstoppen.
¨Leuk geprobeerd, maar helaas, ̈ Voor een moment probeerde hij nogmaals te verstoppen alsof het niet tegen hem bedoeld was, niemand hem had zien. Het duurde echter niet lang voor Sour Bill daadwerkelijk voor onze neus stond en de hoop tot de mislukte pogingen had opgegeven. Met opgetrokken wenkbrauw en een schuddend hoofd keek ik naar datgene wat hij buit had kunnen maken. Onvoorstelbaar. Ik had kunnen weten dat het niet volgens plan zou lopen, dat waren dan ook de woorden die ik uitsprak.
Mijn blik viel op de chocolade, die gelijk voor mijn neus gehouden werd als goedmaker. Deze nam ik aan als teken dat het oké was. Het was inmiddels wel duidelijk dat ik om te kopen was met snoepgoed.
Echter nam het niet weg dat ik hem terug stuurde naar de keuken. Ditmaal zonder specifieke woorden, want hij wist zelf dondersgoed waarom hij teruggestuurd werd.
Eenmaal uit mijn zicht, draaide ik mij om en keek met een pruillip naar van mijn schoenen met marshmallow smurrie naar Ash. Nog geeneens verdrietig door mijn schoen die vastgeplakt zat, maar meer het verloren snoepgoed. Dat was iets wat ik nu echt zonde vond.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

19 april 2023 - 22:02 Vanparys is online

Vanparys 27598

KAI LEOMARIS MARMORIS

Crown prince of Tirulia • 20 • Infirmary (Lyra & Naia)

Dragged by the wind
Taken by the stars
Carried with the madness and scars

Het pissige humeur dat er deze ochtend was geweest, begon stilaan weer terug te keren. Hij wilde niet terugdenken aan afgelopen zomer. Hij dwong zichzelf om niet terug te denken aan afgelopen zomer.
Naia's onderzoekende blik vertelde hem dat ze hem niet geloofde, dus wendde hij zijn blik af en klemde hij zijn kaken op elkaar. Hij had echt geen zin in dat stomme bal van vanavond. Eigenlijk had hij zich gisteren nog voorgenomen om eens voorbeeldig - voor zover hij dat kon - te zijn, maar die voornemens waren nu toch stilaan aan het wegsmelten.
Eigenlijk lagen ze al helemaal in het water. Ergens verdronken in dat meer waar Naia daarnet met Elio... Hé, begon hij weer aannames te maken. Maar toch. Het was niet alsof Naia hem alles verteld had.
Ze had wel meer verteld dan hij momenteel met haar deelde, maar dat deed er even niet toe.
"Bijgepraat?" Lyra's veel te gelukkige gezicht zorgde voor bliksem in Kais ogen. Zijn wenkbrauwen vertrokken zich in een diepe frons. "Dan kunnen we verder."
Een geladen, gênante stilte wrong zich tussen het drietal terwijl ze door de gang naar de ziekenboeg liepen. De drang om rechtsomkeer te maken en weg te rennen werd met de seconde groter. Dat was hij toch gewoon. Wegrennen.
"Hou je depressieve bek," mompelde Kai tegen zijn brein toen Naia de deur opende om in rechte lijn naar de verpleegster te lopen.
"Deze twee hebben verzorging nodig. Ook als ze dat zo nodig willen verbergen."
Kai deed zijn mond open om iets te zeggen in de aard van 'ik had toch echt gehoopt dat mijn knalrode, voormalig grijze T-shirt niet zo opvallen', maar toen merkte hij dat ze Lyra net iets te lang aankeek. Hij volgde haar blik en bestudeerde Lyra's gezicht. Ze was bleker dan hij opgemerkt had - hij was teveel met zichzelf en met Naia bezig geweest om er echt aandacht aan te besteden.
"Liggen," zei de verpleegster, Mevrouw Potts. Met een blik op Lyra's onderbenen, duwde ze haar niet al te zachthandig op een bed. Daarna draaide ze zich om en keek ze afkeurend naar Kai, die haar een scheve glimlach schonk. "Marmoris. Ik had je vorige week nochtans gewaarschuwd om beschermende kledij te dragen. Heb je weer je knokkels opengereten?" Kai keek instinctief even naar zijn rechterhand, waar enkel nog korstjes en blauwe plekken te zien waren. Toen duwde mevrouw Potts hem op het het bed naast dat van Lyra en hij kromp ineen van de pijn die door zijn ribben vlamde. Mevrouw Potts klakte met haar tong.
"Doe ik alleen omdat ik zo graag bij u op bezoek kom, mevrouw Potts," reageerde Kai, al klonk het een beetje geforceerd omdat hij nog half ineengekrompen op het bed zat.
De verpleegster keek hem even kort aan en rolde liefdevol met haar ogen. "T-shirt af," beval ze. Toen draaide ze zich weer naar Lyra. "En jij, broek uit."
Met die woorden trok ze het gordijn tussen de twee bedden dicht en ging ze in een medicijnkast rommelen.
Kai keek even rond zich, maar Naia was uit zijn gezichtsveld verdwenen. Misschien was ze gewoon vertrokken. Misschien maar beter ook.
Moeizaam trok Kai zijn plakkerige T-shirt terug over zijn hoofd en checkte zijn bovenlichaam. Hij kon niet goed zien hoeveel ribben afgetekend waren door de kleurrijke bloeduitstorting die zich over zijn middenrif was beginnen verspreiden. Hij zuchtte en schoof een stukje op naar het hoofdeinde van het bed, trok het gordijn een klein stukje open zodat hij een glimps van Lyra's hoofd kreeg zonder haar privacy te schenden.
"Alles o..." Kais blik verschoof naar het raam achter haar, waar Naia naar buiten zat te staren. Zijn wenkbrauwen zakten weer diep naar beneden, maar hij schudde zijn hoofd, probeerde zijn wenkbrauwspieren te ontspannen en keek opnieuw naar Lyra. "Alles oké?"

[ bericht aangepast op 23 april 2023 - 20:51 ]

help

19 april 2023 - 22:12 glowfaery is offline

glowfaery 1525

ÉLODIE FACILIER

☾ You're in my world now, not ~~your world~~. And I got friends on the other side ☽

⋅•⋅⊰∙∘☽ outfit ┊library w/ Ilyas ☾∘∙⊱⋅•⋅

Het verraste gezicht van de jonge prins was net zo belonend als het gestort. Mensen die buiten hun comfortzone stapte en haar wisten verrassen waren altijd haar tijd waard, vond ze zelf. Daarnaast kende ze de jongen lang niet genoeg om al een hekel aan hem te krijgen. Hij was tenminste niet zo hyperactief en overdreven vriendelijk zoals helaas een groot deel van deze school.
Een blos trok over de jongen zijn wangen. Er was iets wat haar zo machtig liet voelen als iemand zo op haar reageerde. Het was keer op keer zo’n makkelijk spel in haar ogen. De jongen leek wat meer te ontspannen, hoewel hij zijn lippen weer op elkaar perste voor hij sprak.
”Daar heb je ehm,” begon de jongen, met zijn vrije hand kort over zijn nek wrijvend. ”Daar heb je gelijk in.” wist hij zichzelf te herpakken, zijn stem een stukje zekerder. Toch leek de jongen zijn focus te verliezen. Met veel had ze niet het geduld gehad als er zo gestaard werd. Nu trok ze enkel haar wenkbrauw iets op, in afwachting tot hij weer zijn focus had.
Zodra hij ernaar vroeg las ze de titel van het boek in haar handen op. Het paste totaal niet thuis tussen wat haar keuze zou hebben qua literatuur. Maar als dit nodig was om haar lessen te kunnen halen, dan moest ze er aan geloven. Élodie ging het risico niet eens lopen dat mensen ook maar een seconde dachten dat ze niet goed in magie was. Daar was haar trots te groot voor.
”Kan dat allemaal op die kaft?” vroeg Ilyas wat verbijsterd. Hij kwam wat voorzichtig een stap dichterbij. En hoe goed haar woorden dan misschien waren dat hij dingen moest doen om het te leren, moest hij zeker niet te comfortabel worden in haar omgeving.
“Precies!” sprak ze als antwoord op zijn vraag terwijl ze recht ging staan. “Het is zonde van de magie om het voor een fucking titel te gebruiken. Het had veel korter gekund,” zuchtte ze, terwijl ze het boek op een plank legde. Ze zou het later wel juist weg zetten, dat was voor nu geen probleem. Het meisje kon nog wel uren door klagen over het boek en de stof. Op geen enkele manier sloot het aan bij haar magie en alleen theorie leren was vreselijk saai. Maar ze zou niemand vervelen met die lange klaagzang.
Élodie kon het snappen dat voodoo magie niet de norm was op Metanoia en dat de lesstof daar niet op gemaakt was. Maar ze zou het echt niet trekken als ze dingen gingen vragen die ze simpelweg niet kon, wat haar magie niet toeliet. Dan had ze een kort lontje die heel snel op zou zijn.
Ilyas leek in gedachten en Élodie nam de kans op het boek uit zijn handen te pakken. De titel op de kaft voelde bijna aan alsof ze een prijs had gewonnen. Een uitdagende glimlach danste op haar lippen terwijl ze de jongen observeerde. Het beetje zekerheid wat hij net gevonden leek te hebben, verdween nu als sneeuw voor de zon.
”Het is eh- niet van mij!” klonk zijn stem piepend, reikend voor het boek. De schaduwen leken bijna te kriebelen op haar handen om het boek buiten zijn bereik te houden, maar hier had ze echt geen magie voor nodig, haar reflexen snel genoeg om het niet te verliezen.
”Hassim liet het boek vallen en ik ehm- ik raapte het gewoon op..” probeerde hij zichzelf te verdedigen. De lach op haar lippen werd alleen maar breder, zijn hele reactie te amuserend. ”Jap, jap dat was het gewoon terugleggen. Toch eh Hassim?” ging de jongen verder. Haar ogen schoten naar de tijger. Nu had ze nooit geleerd met tijgers te communiceren, of elk ander soort dier, maar zelfs zij kon uit de houding ophalen dat de tijger zich totaal niet aangesproken voelde. Als tijgers zo werkte, misschien moest ze zich daar maar eens in gaan verdiepen.
Élodie kantelde haar hoofd zodra Ilyas weer naar haar toe draaide, een onschuldige glimlach op zijn gezicht. “Ik geloof dat Hassim het daar niet zo mee eens is,” sprak ze, haar toon ook onschuldig houdend.
”Dus ehm.. A-als je het boek terug geeft kan ik het ehm.. T-terug leggen.” sprak de prins.
”Weet je het zeker?” glimlachte ze, het boek naar hem uit houdend. Voor zijn vingers de kaft konden pakte trok ze het nog even uit zijn bereik. “Je moet wel voorbereid zijn op het gala, misschien moet je toch nog een paar hoofdstukken lezen?” opperde ze met een grijns, voor ze het boek in zijn handen legde.
“We hebben er toch niks aan als dé prins van Agrabah een nachtmerrie met flirten is vanavond?” ging ze verder, voor ze weer langs hem heen liep om haar gedumpte boek weer van de plank te halen. “Of ben je zo eentje die dan de hulp gaat vragen van een fairy godmother?”

21 april 2023 - 14:59 Saureus is online

Saureus 1888

『 Lyraine Zephyra』
Hercules • Metanoia • 19 years old

Outfit | Walking towards infirmary | Kai & Naia

❝ I’m not the one on the cover of a magazine.
I’m not the one little girls call their hero❞

Lyra wandelt met de tweeling door de gang, haar stok nog gebruikend ter ondersteuning. Al is het meer lichtjes steunen, want zo hard heeft ze die hulp ook niet nodig. Eenmaal bij de ziekenboeg aangekomen, zucht ze zacht. Wat heeft ze toch een hekel aan deze ruimte, de plek waar ze je verplichten om rust te nemen. Ze komt hier niet heel vaak, want meestal besluit ze dat ze de hulp niet nodig heeft, maar Naia lijkt al een vermoeden te hebben. De dame geeft namelijk al aan dat ze verzorging nodig heeft. Ze geeft haar dan ook een licht geïrriteerde blik voor ze naar het bed wandelt. Uiteraard duwt ze de handen van de verpleegster weg, terwijl ze een: 'dat kan ik prima zelf,' mompelt. Ze gaat voorzichtig zitten, waarbij ze haar been recht op het bed zet, de andere staat nog op de grond. Zelf is ze te koppig om helemaal te gaan liggen, dat is helemaal nergens voor nodig.
'Ik ga mijn broek niet uitdoen,' reageert ze gelijk, waarna ze haar legging vastpakt bij haar knie en die kapot begint te scheuren. Ze haalt zo de onderkant eraf, waardoor ze nog 1,5 legging aanheeft. De wond is hierdoor goed bereikbaar, al lijkt hij zonder dat zwarte kledingstuk wat serieuzer. Bloed is namelijk nauwelijks zichtbaar op zwart, waardoor de wond half bedekt was.
Een klein glimlachje verschijnt op haar gezicht als het gordijn tussen de twee dichtgaat, even geen Kai. Naia lijkt ook weg te zijn, ergens bij een raam met een vogel. Het lijkt alsof ze met die vogel aan het praten is, maar dat is absurt. Haar ogen glijden van Naia terug naar mevrouw Potts. 'Help hem maar eerst,' vertelt ze haar, aangezien hij er een stuk erger aantoe is. Terwijl ze haar kiezen op elkaar duwt, knoopt ze met het stukje kapotte legging haar been af boven de wond. Zodat er minder bloed naartoe kan. Daarna pakt ze tape van de tafel, om de wond zo dicht te plakken. Het is niet veel, maar genoeg om verdere schade te beperken. Mevrouw Potts zal het vast mooi verbinden, zodat ze vanavond naar het feest kan gaan.
Ze scheurt nét een stukje tape af als ze de stem van Kai hoort. Met een ruk draait ze haar hoofd naar hem om, alsof ze weet dat ze iets doet wat ze eigenlijk niet mag (wat niet zou mogen van de verpleegster). 'Ja, gaat prima,' knikt ze luchtig, voordat ze het laatste stukje tape plakt. 'Jij bent er erger aantoe.' Ze werpt hem een kleine speelse grijns toe, want zij heeft dit gevecht gewonnen. 'Maar, alles oke met jou?' vraagt ze dan toch maar terug, want het was vriendelijk van hem.

[ bericht aangepast op 21 april 2023 - 15:00 ]

21 april 2023 - 17:47 Vanparys is online

Vanparys 27598

KAI LEOMARIS MARMORIS

Crown prince of Tirulia • 20 • Infirmary (Lyra & Naia)

Sing to me, I am not doing well
Getting tired of my own words
Sing to me 'cause I can't hear myself
Through the loudness of my own hurts

Even keek Lyra alsof ze een geest gezien had. Kai trok een wenkbrauw op en liet zijn ogen naar haar handen gaan, die bezig waren stukjes tape af te scheuren om rechtstreeks op de open wonden op haar benen te plakken. Zijn wenkbrauw ging nog hoger de lucht in.
"Ja, gaat prima." Ze plakte nog een stuk tape op haar schenen en Kai wilde haar zeggen dat dat helemaal niet was waarvoor die tape diende, maar hij hield zijn mond. Hij wreef afwezig over de littekens op zijn hand. "Jij bent er erger aan toe." Kais blik ging van haar schenen opnieuw naar Lyra's gezicht, waar een grijns van overwinning plaatsnam. Hij rolde met zijn ogen (auw, pijn aan zijn neus), wilde iets kinderachtigs zeggen over dat hij al veel erger had meegemaakt, maar toen was mevrouw Potts er weer, net op het moment dat Lyra hem vroeg of alles met hem oké was.
Ha ha, nee, het is al lang niet oké.
"Marmoris, dat gordijn hangt er voor een reden," blafte ze terwijl ze het weer dichttrok. "Gun dat arme kind toch wat priva... Zephyra heb je enig idee hoeveel bacteriën je net in je bloedstroom gepropt hebt?" Haar stem klonk lichtelijk hysterisch en ze mompelde nog een heleboel onvriendelijke dingen die Kai niet helemaal kon verstaan van achter het gordijn.
Hij voelde zich een beetje licht in zijn hoofd; de adrenaline van daarnet was stilaan aan het wegsijpelen. Hij had nood aan een joint. Of Ecstasy, maar hij was al even door zijn voorraad heen. Hij moest Ash eens opzoeken; moest toch een stuk makkelijker gaan nu die hier op Metanoia zat voor het jaar.
Misschien zou een shot tequila helpen. Misschien zou Naia's afwezigheid helpen.
Kai zuchtte op het moment dat Potts het gordijn opnieuw open trok, Lyra's onderbenen mooi ingepakt.
"Krijg ik geen privacy?" zei Kai quasi-geërgerd. De verpleegster klakte enkel afkeurend met haar tong en tikte op het bed naast Lyra's benen. "Zo," zei ze. "Ophoepelen. Straks kom je nog te laat op je welkomstbal." Toen keerde ze zich naar Kai, liet haar ogen over hem heen gaan. Ze schudde haar hoofd. "Jongen toch. Ik zou dit eigenlijk moeten aangeven, maar..." Kai gaf haar een onschuldige glimlach en ze zuchtte, trok haar karretje naar zich toe en ging op een kruk voor Kai zitten. Toen gaf ze hem een zachte tik tegen zijn hoofd, een strenge blik opnieuw op haar gezicht. "De volgende keer licht ik je vader in." Dat had ze de vorige keer ook gezegd, maar Kai wist beter dan te protesteren, maar zijn glimlach smolt stilaan weg. Zijn ogen dwaalden even af naar Naia, die half verstopt zat achter Lyra's die nog op het bed zat. Potts keek even zijdelings naar het meisje achter zich terwijl ze een injectienaald met vloeistof vulde.
"Je mag blij zijn dat hij geen operatie nodig heeft." Toen nam ze Kais kin vast zodat hij zich zou stilhouden terwijl ze de naald in de brug van zijn neus stak. Hij knipperde tegen het onaangename gevoel van de vloeistof die zijn lichaam binnen kwam, maar toen was het alweer voorbij. Potts zuchtte opnieuw toen ze de spuit in een metalen bakje op het karretje achter zich legde.
"Ik vind het nog steeds zonde van die krullen van je." Ze zei het alsof er iemand overleden was. Soms vergat Kai dat ze hem al van kleinsaf kende. Zijn ogen gleden opnieuw naar Naia aan het raam terwijl Potts zijn neus fixeerde.
"Zo," zei ze, waarna ze even zijn ribben controleerde. Hij deed zijn best om niet weer in elkaar te krimpen van de pijn. Ze gaf hem zijn T-shirt terug. "Aan die ribben kan ik zoals je ongetwijfeld al weet, niets doen. Je zult je neus wel dagelijks moeten spoelen en..." Kai hoorde de rest niet meer toen hij een glimp opving van degene waartegen Naia aan het praten was. Hij werd zich gewaar van een bekend gefluit, dat zich in zijn hoofd automatisch vertaalde. Hij hield zijn hoofd schuin om beter zicht op Naia te krijgen, zijn T-shirt maar half over zijn hoofd getrokken. Het voelde alsof zijn hart naar zijn maag zakte.
Veel triest. Gesprongen.
Kai kwam veel te bruusk overeind, maar hij voelde de pijn amper. Hij klemde zijn kaken op elkaar toen hij een golf misselijkheid over zich heen voelde komen. Iets brandde in zijn keel. Hij had maar drie woorden gehoord, maar ze katapulteerden hem vrijwel meteen de dieperik in. Zijn oren suisden; er was plots teveel lawaai. Paniek stapelde zich op in zijn borstkas.
Hij had er niet meer aan gedacht. Hij had er niet meer aan willen denken. De enige manier waarop hij controle had kunnen houden over de hele situatie, was door het ver weg op te sluiten. Markus was irritant bezorgd geweest (heel erg atypisch voor de meestal zo slechtgezinde vogel) en dus had hij het beest ook maar buitengesloten. Naia hoefde het al helemaal niet te weten.
"Markus, jij rotvogel," siste hij. En toen liep hij zonder nog een woord te zeggen de ziekenboeg uit. Zijn zwaard bleef achter.

[ bericht aangepast op 22 april 2023 - 14:39 ]

help

22 april 2023 - 16:18 glowfaery is offline

glowfaery 1525

Brianna Seraphina Charming

❁ "I’m sorry that people are so jealous of me. But I can’t help it that I’m popular.” ❁

❀₊˳˚‧ outfit ┊w/ Poppy ‧˚˳₊❀

”Dit was onze eerste ontmoeting en je weet zelf dat ik geen enkele uitdaging uit de weg ga, darling,” legde Poppy uit, terwijl ze over de gangen liepen. De energie die haar beste vriendin mee bracht maakte het zo makkelijk om alles van net bijna te vergeten, alsof het alweer uren geleden gebeurd was. ”Hij wilde zichzelf bewijzen. Ik was op het verkeerde moment, de verkeerde plek,” sprak Poppy verder.
“Was hij niet eerder op het verkeerde moment, de verkeerde plek dat hij jou tegen kwam?” lachte Brianna zachtjes, voor het Franse geschreeuw hun aandacht kort trok. Het meisje wist niet of ze het aan ging kunnen om Poppy over Larsen te vertellen zonder een groot glas wijn als ondersteuning. Als ze het al wist uit te leggen. Het was een onderwerp waar ze het überhaupt nooit hardop met iemand over gehad had.
Terwijl Poppy zichzelf dramatisch op het bed liet vallen, pakte Brianna de fles wijn uit haar kast, het ophoudend zodat de rood-harige de fles kon zien. ”Oh lieverd, ik dacht dat je het nooit zou vragen,” vermelde ze, bijna jammerend naar de blondine haar mening. De glazen werden zorgvuldig ingeschonken.
”Ik mag toch hopen dat je meer hebt dan enkel deze ene fles, darling - nothing better than having our own party right here.” terwijl ze sprak overhandige Brianna haar het glas, voor het meisje zelf plaats nam op het bed.
“Maak je daar maar geen zorgen om,” lachte ze zacht. “Ik heb nog een goede voorraad,” stelde ze haar gerust. En als het er maar op leek dat het einde van de voorraad in zicht raakte, was een kort berichtje naar haar vader genoeg om te zorgen dat het weer aangevuld werd. Misschien was een afwezige vader niet eens zo erg in dat opzicht, de man leek de tijd die hij er niet was proberen goed te maken met volle credit cards en alles waar ze maar van kon dromen.
”Over dat gesproken, welke vent uit je oh-zo lange rij heeft je gestrikt voor vanavond?” vroeg Poppy vervolgens. Een zachte lach rolde over Brianna haar lippen, voor ze nog een slok van haar glas nam. ”Ik zag verschillende jongens naar je lonken, heeft één van hen je aandacht getrokken, mon amie?”
“Oh honey, al deze jongens verdienen mijn tijd toch niet,” glimlachte ze, haar ogen kort naar de telefoon van Poppy schieten die ze tevoorschijn haalde. Brianna trok haar wenkbrauw vragend op, voor Poppy de telefoon weer wegstopte.
”Ik vertel het je later, Bri, ons gesprek heeft voorrang,” sprak haar beste vriendin. ”Dus, brand los.”
“Oh waar moet ik beginnen,” jammerde de prinses wat overdreven. “Heb ik je ooit verteld dat ik verloofd ben geweest?”

23 april 2023 - 20:35 Venustic is offline

Venustic 2690

Felicitas "Fee" Rider

Daugther of Rapunzel and Flynn Rider | 20 | Outifit | Stairway | With Daisy

¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥ ¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥¸.•*¨*•.¸♥

''Ik heb eigenlijk geen game plan bedacht, meestal ga ik gewoon met de flow... Hebben we een plan nodig denk je?'' legde Daisy hun gameplan uit, of nou ja gameplan het was niet echt een plan. Fee dacht diep na, had het zin om rondjes te gaan rennen door het school gebouw, dat was als een naald in een hooiberg vinden. Nou ja als die naald vel groen was en ongeveer even groot als haar onderbeen, of groter? Fee wist het eigenlijk niet precies meer en dat deel had Daisy niet besproken in haar uitgebreide omschrijven. Eigenlijk wist ze alleen dat het wezentje groen was en klein, maar ja wat was dan klein? "Hmm ik weet het niet, ' zei Fee toen ze zich bedacht dat ze nog altijd Daisy haar vraag niet had weten te beantwoorden. "Misschien." begon ze toen, waarna ze weer een moment nam om na te denken over hoe een plan er precies uit zou zien. "Misschien iets van één persoon die er achter aan rent en een ander persoon die tackelt?" opperde. "Maar jij zegt het maar, jij zal het wel weten." Daisy was een echte held, dat was wat Fee van de andere blondine wist. Haar ouders waren helden en zo doende was ook zij een held, Fee had wel eens wat van haar fantastische verhalen gehoord tijdens het bakken.
''Mijn moeder zou zeggen dat we een spoor moeten volgen en als ik het goed heb leidt zijn spoor ons naar buiten, dus ik denk dat we daar leerlingen moeten vragen of ze Sour Bill hebben gezien en dat we zelf ook goed moeten rondkijken of we hem zien. Als hij daar niet is, gaan we terug.'' was het idee waar Daisy uiteindelijk al mee kwam, Fee knikte gehoorzaam. 'Oké als jij het zegt.' zei ze zonder enige discussie, misschien was Sour Bill ook wel een logische eerste stap. Als ze hem nooit zouden vinden dan zouden ze ook nooit een tackel en grijp techniek hoeven te bespreken. Daarbij, zou Daisy dat gedeelte misschien ook wel alleen aan kunnen.
Na een korte discussie over of Fee zelf ook nog een wapen nodig had of niet, waarbij vooral ook Fee haar angst om iemand pijn te doen naar boven kwam zei Daisy: ''Ik denk niet dat een wapen nodig is. Deze wou ik eigenlijk voor Candy gebruiken, sinds zij hem naar ons toe heeft gestuurd om... Nou ja, het is een lang verhaal. Ik vertel het je later wel.'' Fee knikte, nog niet helemaal begrijpend wat er nou precies gaande was, maar hopelijk kreeg ze dat uiteindelijk nog wel te horen, nieuwsgierig was ze namelijk wel.
''Ik heb je gevonden door een aardbei op de vloer, Onze vijand heeft onder andere de aardbeien gestolen, dus als je een aardbei ziet is die waarschijnlijk uit dat doosje gevallen. Sour Bill heeft ook de chocolade en de marshmallows gejat en die ingrediënten hebben we nou net nodig voor de brownies van het welkomstfeest. Ik had hem niet gezien in de keuken. Toen we doorhadden dat hij onze spullen had gejat, zijn we in de achtervolging gegaan. Dawn haar slaapspreuk had hem niet geraakt en ik was niet snel genoeg, dus haastte ik me naar buiten.'' Dasiy ratelde aan een stuk door terwijl de twee dames hun weg naar buiten maakte. Fee luisterde met een half oor, maar luisteren en tegelijkertijd op andere dingen letten was nooit haar beste kwaliteit geweest. Zo was ze in de les er nooit goed in geweest om met haar klasgenoten te kletsen en op de les te letten, waar meestal het tweede fout ging. Vandaag probeerde ze zich vooral op het opletten te letten, zodat ze Daisy niet teleur zou stellen tijdens hun helden missie.
Chocolade, Marshmallows en aardbeien, was waar ze naar zochten, Fee herhaalde het in haar hoofd. Terwijl Daisy de ene kant van de grote tuinen door struinde probeerde Fee de andere kant te verkennen. ''Heb jij al iets gevonden?'' klonk Daisy haar stem van de andere kant van de tuin. Voordat Fee kon antwoorden zag ze een verdwaalde Arthur tegen Daisy aan botsen, Fee sloeg haar hand over haar mond, deels uit schok, maar ook deels omdat ze de kleine lach die op haar gezicht verscheen wou verbergen. Arthur zei iets tegen Daisy, wat Fee niet totaal kon verstaan dus keek ze weer snel rond en toen ineens, eureka, een wit bolletje stak half onder een struik vandaan. "Chocolade, Marshmallows, Aardbeien" herhaalde Fee voor zichzelf "Marshmallows" zei ze wat luider waarna ze zich richting het paar verder op draaiden. "Daisy, Marshmallows".

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

23 april 2023 - 20:59 Venustic is offline

Venustic 2690

Lucien Étienne LeGume

Son of Gaston | 22 | Outfit | His dorm | With Marius

.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰

.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰

Lucien was niet bepaald enthusiast over de situate, hij had zichzelf toch in de situate gekregen waarbij als slaafje voor zijn oudere broer zou fungeren. Want hij wist best dat het daar op uit zou draaien er was geen, we're all in this togheter of een team een taak mentaliteit. Beide LeGume broeders wisten maar goed hun eigen belang te dienen en sinds Lucien op het moment achter zijn oudere broer aan liep ging het ditmaal dus om Marius zijn belang.
"I can make some good lemonade Brother” zei Marius. “ sweet sticky stuff” Lucien keek naar zijn oudere broer die een tevreden blik op zijn gezicht had, duidelijk onder de indruk over zijn eigen opmerking. Lucien wou niet eens zijn best doen hier een come-back op te verzinnen, hij hoefde trouwens er ook nit over na te denken wat Marius deed met zijn 'lemonade'. Hoewel hij helaas van horen zeggen wel verhalen had gehoord, het was een van de vele nadelen aan lijken op je oudere broer. Als Marius in de smaak viel, viel Lucien dat vaak ook en zo liepen of sliepen ze wel eens in de zelfde cirkels.
"Ah, you can just smell the toxic masculinity from afar..." Lucien zijn blik viel op de deuropening waar Elio was verschenen, een diepe zucht rolde over Lucien zijn lippen. Er waren maar weinig personen die aan Marius zijn irritante aard konden tippen, Elio was een van die weinige personen. En wat hem nog irritanter maakte was de band die hij hield met Marius, wie ook duidelijk blij was de kapiteins zoon te zien. “ Ah als het mijn favoriete wifey niet is.” Lucien moest zijn best doen om niet met zijn ogen te rollen terwijl hij de twee heel even liet en hun stemmen om zich heen liet gaan.
"Come on Losers! Legends don't write 'emselves !" hoorde Lucien Marius zeggen wat hem weer in beweging deed zetten. Lucien wou Marius volgen, maar zodra hij in de buurt kwam van Elio kwam een stank hem tegemoet, Lucien keek Elio voor een paar seconden aan. "Ooit van aftershave of deo gehoorde." zei hij terwijl hij Elio de deur uit wuivde hopend dat zijn stank niet in zijn kamer bleef hangen. Toen Elio buiten de deur stond sloeg hij deze demonstratief achter zich dicht.

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

24 april 2023 - 16:11 Frodo is offline

Frodo 15036

NAIA MARMORIS

"Markus kan je me alsjeblieft meer vertellen? Wat bedoel je, als je zegt dat het absoluut niet goed gaat met Kai? Wat is er precies gebeurd?"
De vogel tripte uit mijn handen terug naar het raam. Daar begon hij op het glas te tikken. Klaar. Buiten
"Nee, ik ben niet klaar. Je moet het me vertellen."
Markus draaide zich half om en zijn kraalogen keken me spottend aan. Alsof hij wilde zeggen: ik moet helemaal niks. En gelijk had hij. Markus was Kai's vogel, niet die van mij. Zelfs toen Markus nog een klein kuikentje was, moest hij niets van me hebben. Het was al een wonder dat hij me zoveel verteld had.
Ik zuchtte diep, opende het raam en liet de vogel naar buiten. Even keek ik toe hoe hij zijn vogels spreidde en terug recht onder de wolken vloog, tot hij slechts een klein, wit puntje werd - en daarna volledig verdween.
Ik draaide me om maar waar Kai eerst gezeten had, lag enkel nog zijn zwaard. Ik keek vluchtig rond maar van Kai was geen spoor meer te bekennen. Ik wilde niet achter hem aan gaan. Ik had geen zin meer om te blijven raden naar zijn zomer of zijn gemoedstoestand, terwijl het overduidelijk was dat hij me geen antwoorden wilde geven. En toch... Kai was een onlosmakelijk deel van mij. Hoe kon ik anders?
Ik schudde mijn hoofd. Nog één poging. Nog één laatste keer zou ik proberen. Daarna was het genoeg geweest. Ik griste snel mijn mantel van de vensterbank en rende door de gang, naar de uitgang van de school.
In de verte zag ik een figuur lopen, richting het meer. Ik herkende Kai meteen. "Kai! Kai, wacht!" Ik begon te rennen maar Kai beende aan zo'n tempo door, dat het me erg veel moeite koste om hem in te halen. Zat ik maar in het water, twee slagen met mijn staart en ik stond recht voor hem. Deze vervloekte mensenbenen waren zo ontzettend traag.
"Wacht nu even!" Ik holde achter hem aan en toen hij dichtbij genoeg was, trok ik aan Kai's schouder. Ik hijgde diep in en uit door de gerende afstand en probeerde naar adem te happen, maar de krop in mijn keel zat in de weg. Alle frustraties van de afgelopen weken borrelde omhoog.
Kai was altijd mijn beste vriend geweest. De persoon waar ik alles tegen vertelde, de enige die begreep dat ik iets anders wilde dan hetgeen onze ouders me voor hadden geschoteld. Atlantica was altijd mijn droom, niet het huwelijk met het naburige koninkrijk dat mam- en paplief voor ogen hadden, en Kai had me daar altijd in gesteund. Niet mijn ouders, niet mijn zussen, maar Kai.
Maar de laatste jaren was hij langzaam maar zeker afstand van me beginnen nemen. Hij zat niet langer op zijn slaapkamer, wanneer ik daar aanklopte voor een van onze nachtelijke gesprekken. Hij sloeg mijn aanbod iedere keer af, wanneer ik hem vroeg om samen te gaan zwemmen. En zelfs als hij er wel was, als hij recht voor me zat, leek hij in gedachten ergens anders te zitten. Hij was al een tijdje van me weggeëbd en toch had hij me nooit zo alleen gelaten als afgelopen zomer. Toen ik ontdekte dat ik in Atlantica wilde blijven en niemand het daarmee eens was. Toen ik hem het meest nodig had.
"Ik wil weten wat ik gedaan heb. Ik moet iets gedaan of gezegd hebben waardoor je niet meer met me spreekt. Waarom je me niet eens meer aankijkt, niet zoals vroeger. Ik mis je, Kai, ik had je nodig en je was er niet." Tranen sprongen in mijn ogen maar ik dwong ze koppig terug weg. "Dus vertel me alsjeblieft wat ik heb gedaan, zodat ik mijn excuses kan aanbieden. Dan kan ik eindelijk mijn broertje terug krijgen." Ik slikte. "Alsjeblieft?"

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

24 april 2023 - 22:23 Vanparys is online

Vanparys 27598

KAI LEOMARIS MARMORIS

Crown prince of Tirulia • 20 • Infirmary (Lyra & Naia)

I am the violence
I am the sickness
Won't accept your silence
Beg me for forgiveness

Kai was afgelopen zomer gedwongen geweest af te kicken. Het had hem een fijne nieuwe gewoonte opgeleverd: paniekaanvallen. Hij was niet helemaal zeker waar hij heen wilde, wist alleen dat hij door niemand gezien wilde worden. Het was erg genoeg om zelf continu het gevoel te hebben te verdrinken - daar hoefde niemand getuige van te zijn.
Buiten. Daar was het stiller. Iedereen was toch te druk bezig met dat stomme bal van vanavond. Met een beetje geluk zou het meer verlaten zijn. Het meer, waar Naia en Elio een halfuur geleden hoogstwaarschijnlijk hadden - hou op. Wie was hij om daarop kritiek te hebben?
De wind die daarnet was beginnen aanzwellen, sloeg Kai in zijn gezicht toen hij de deur open trok. Zijn handen trilden, zijn ademhaling was onregelmatig. Zijn hartslag dreunde als paukenslagen door zijn hoofd en hij klemde zijn kaken op elkaar in een poging om de misselijkheid weg te drijven.
Maar, alles oké met jou? Kai kon de hysterische lach bij de gedachte aan Lyra's woorden niet binnen houden. Beter dat dan braken. Hoe lang was het geleden dat iemand hem dat nog gevraagd had? Hij had de woorden in ieder geval niet van Lyra verwacht - misschien was dat ook de reden dat hij niet geantwoord had.
Niet dat hij iemand anders de waarheid zou vertellen.
Kai bleef stilstaan, zijn handen op zijn knieën, en deed zijn best om zijn ademhaling onder controle te houden. Het lukte niet. Zelfs buiten, zonder mensen, was te luid. Zijn hoofd was te luid.
"Kai!" hoorde hij plots achter zich. Het geluid slaagde er amper in volledig door de storm in zijn hoofd te breken, maar het irritante aan Naia's stem was dat die zich er toch altijd een weg door wist te wurmen. "Kai, wacht!"
Een gefrustreerde grom verliet zijn keel en zonder om te kijken, wandelde hij verder. Misschien zou ze hem met rust laten als hij zich onder water verstopte - stomme gedachte, het was Naia. Ze bestond waarschijnlijk nog meer uit water dan hij.
"Wacht nu even!" Toen haar hand aan zijn schouder trok, kreeg ze bijna zijn vuist in haar gezicht, maar Kai slaagde erin gewoon haar hand weg te slaan. Ga weg. Laat me op mijn eentje een hoopje ellende zijn. Dat hoef jij niet te zien.
Zie mij. Help mij.
Kai deed zijn best om zijn rampzalige staat voor zijn zus te verbergen, maar zijn hoofd en de rest van zijn lichaam leken niet helemaal mee te willen werken - zeker niet toen zijn hoofd op dat moment besliste dat het een goed idee was om elk geluid, elke trilling, elke frequentie rond hem binnen te laten. Het geluid van Naia's harp verankerde zich zo hard vast in dat van zijn eigen viool dat Kai zichzelf bijna niet meer hoorde. Hij kon zichzelf niet stoppen in elkaar te krimpen - wilde het liefst een gat graven in diezelfde grond waar zijn voeten nu op stonden en erin gaan liggen.
Zijn gezicht vewrong zich in een razend grimas, zijn mond halfopen omdat hij er nog steeds niet in slaagde normaal te ademen. Waarom ben ik niet gewoon naar mijn kamer gelopen? De misselijkheid zwol aan - Naia's lied vervlocht zich meer en meer met het zijne.
"Ik wil weten wat ik gedaan heb. Ik moet iets gedaan of gezegd hebben waardoor je niet meer met me spreekt. Waarom je me niet eens meer aankijkt, niet zoals vroeger." Tranen verschenen in Naia's ogen en die van Kai spiegelden hetzelfde. Hij wilde iets zeggen - schreeuwen - wilde Naia doen inzien dat ze hem op dit moment aan het verstikken was. "Ik mis je, Kai, ik had je nodig en je was er niet."
En met die woorden slaagde Kai erin haar emoties en de zijne te ontwarren. "Dus vertel me alsjeblieft wat ik heb gedaan, zodat ik mijn excuses kan aanbieden. Dan kan ik eindelijk mijn broertje terug krijgen. Alsjeblieft?"
Hij hapte naar adem, knipperde de tranen weg, keek haar ongelovig aan. "Zodat je me net zoals iedereen opnieuw als vuilnisbak voor je emoties kan gebruiken?" spuwde hij. Hij duwde Naia's muziek van zich af, slikte zijn tranen in - maar hij kreeg die deur niet dicht, en dus stroomde alles dat Kai was, vrij naar buiten. "Heb je er ooit bij stilgestaan dat de wereld niet alleen om jou draait, Naia? Enig idee wat er zich buiten jouw wereld nog meer afspeelt?"
Het was diezelfde golf zelfhaat die hij daarnet op Lyra afgestuurd had. Kai voelde hem duwen tegen de achterwand van zijn gedachten en was er nu rotsvast van overtuigd dat hij er niets aan kon doen om die tegen te houden.

~~(Patience? Don't know her.)~~

[ bericht aangepast op 24 april 2023 - 22:30 ]

help

25 april 2023 - 11:23 Frodo is offline

Frodo 15036

NAIA MARMORIS

Meteen nadat ik mijn smeekbede had uitgesproken, wist ik dat ik beter had gezwegen. Ik had de ziekenboeg moeten uitlopen, naar mijn kamer moeten gaan en me samen met Daisy moeten klaarmaken voor het bal. Ik had Kai met rust moeten laten.
Maar dat was nu te laat. Zodra Kai zich omdraaide, zag ik de storm in zijn ogen. Zijn mond was vertrokken tot een streep, hij was wit weggetrokken en zijn hele bovenlichaam stond gespannen. Ik had hem zelden zo gezien. Misschien tegen andere mensen, ja, als hij boos was op papa of mama bijvoorbeeld. Maar niet niet op mij. Nooit op mij.
De wind sloeg me in het gezicht en voor een korte seconde vroeg ik me af wanneer het weer zo was omgeslagen. Het leek wel een directe replica te zijn van de emotie die door Kai en mezelf heen woelde. Deden wij dit? Waren wij hier verantwoordelijk voor?
De laatste woorden die ik had uitgesproken, waaide weg. Dus vertel me alsjeblieft wat ik heb gedaan, zodat ik mijn excuses kan aanbieden. Dan kan ik eindelijk mijn broertje terug krijgen. Alsjeblieft?
Kai knipperde verwoed en grauwde: "Zodat je me net zoals iedereen opnieuw als vuilnisbak voor je emoties kan gebruiken?"
Mijn mond viel nog net niet open. "Wat?!"
"Heb je er ooit bij stilgestaan dat de wereld niet alleen om jou draait, Naia? Enig idee wat er zich buiten jouw wereld nog meer afspeelt?"
"Kai, waar heb je het in hemelsnaam over? Ik wilde... Ik dacht..." De woorden draaiden salto's in mijn mond en waren niet meer van plan om nog in een logische volgorde te gaan staan. De tranen die ik eerst had weggeduwd, vochten zich koppig een weg naar buiten en stroomden over mijn wangen. Waar haalde hij dit nu weer vandaan? Het enige wat ik de afgelopen uren had gedaan, was Kai smeken om me meer te vertellen over zijn zomer. Ik had me volledig op hem gericht, enkel vragen aan hem gesteld. Geen één keer had hij hetzelfde voor mij gedaan. En toch was ik degene die enkel aan mezelf dacht?
"Jij bent exact hetzelfde hoor, Kai. Je duwt mensen weg, je doet mensen pijn en waarom? Alleen omdat jij je daardoor beter voelt." Ik veegde de tranen ruw weg en beet mijn tanden op elkaar. "Dus je mag me egoïstisch en zelfzuchtig noemen zoveel als je wilt, maar als ik een egoïst ben, ben jij dat ook."

[ bericht aangepast op 25 april 2023 - 11:59 ]

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Index RPG Actieve Topics Zoek