[RPG • 0] Experium|| 57 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven • Rai •Electriciteit •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •Cherry • Voedsel toveren

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •8167 • Energieschilden •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •Nemesis • Vloeistoffen sturen •Maevis • [Onbekend] •Sarah • Binding

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast door een moderator op 27 aug 2023 - 21:44 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla keek met opgetrokken wenkbrauw naar Onyx. Nu begreep hij er helemaal niets meer van. Als Nish liever met iemand anders was, waarom was hij dan nu met Damon? Om die ander te vergeten? Dat was wat hij met Safira zou doen, dat zou ook vast beter zijn voor hun vriendschap en Safira en hij konden het vast ook leuk hebben samen.
      Yrla vroeg maar niet door wie die ander was, al kon zijn hart het niet helpen even hoopvol op te springen. "Ik stuur hem wel een bericht," zei Yrla aarzelend, als een soort conclusie op hun gesprek. Al had hij geen idee wat hij dan moest sturen. Maar hij vond het toch wel vervelend als Nish dingen van hem zou denken die niet waar waren.

---

It's never gonna happen, Guys.

'Doe dat. Het zou toch wel chill zijn als ie hier weer kwam, in plaats van in dat Rhino-hol.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla keek aarzelend naar het scherm van zijn iNet. Onyx was al een tijdje geleden vertrokken. Het bericht naar Nish had hij al tien keer verwijderd en weer opnieuw geschreven. Telkens bleef hij aarzelen of hij dit wel moest zeggen. Natuurlijk wilde hij niet dat Nish dacht dat hij niet met hem om kon gaan, omdat hij op jongens viel. Natuurlijk was dat niet zo. Dan had hij nooit tussen hem en Kris ingesprongen, als hij nog zo was geweest als vroeger. Hun relatie was stukken verbeterd sindsdien. En tot zijn eigen verrassing ontdekte Yrla dat als hij er diep over na dacht hij sinds hij Nish weer ontmoet had, er eigenlijk nooit echt moeite mee had gehad. Alleen was het soms wat onwennig of hij Nish kon aanraken of niet. Maar dat kon ook gewoon aan de nieuwigheid van hun vriendschap hebben gelegen.
      Maar aan de andere kant; hij wist niet hoe uit te leggen wat er dan wel gebeurde. Als hij de waarheid zou vertellen, zou dat ook super dubbel zijn. Nish was namelijk nu met een ander - ook al was dat ook een beetje dubieus als hij Onyx moest geloven-, en dan kwam hij even zijn gevoelens opbiechten. Om de warboel helemaal compleet te maken.
      Als hij dat al kon.
      In beide gevallen was hij in ieder geval een klootzak eerste klas... Er moest ergens een tussenweg zijn. Een tussenweg, zodat Nish niet zou denken dat hij hem haatte en hij niet hoefde te vertellen wat zijn echte gevoelens waren. Ergens moest daar toch een manier voor zijn, hij moest alleen met een echt heel goed excuus komen waarom hij dan in paniek raakte en wegrende.
      En misschien... Misschien moest hij dan maar doen wat Fox zei, gewoon de gevoelens er laten zijn. En dan ze langzaam laten afzwakken. Op zich was een week rust tussen hem en Nish dan vast niet verkeerd, dan kon hij zich focussen op Safira en zouden de gevoelens misschien wel afzwakken. En dan kon hij gewoon weer Nish vriend zijn, zonder problemen. (En hopelijk zonder de jaloezie). Dan zou Nish vast wel zien dat hij heus wel supportive kon zijn.
      Nog een laatste keer keek Yrla naar het scherm. Hij kon dit ook uitstellen, gewoon eerst de gevoelens laten zakken en dan het uitleggen. Dan hoefde hij nu niet dit te doen. Dan ging hij nu gewoon slapen, alsof hij nooit met Onyx had gepraat en geen idee had wat er aan de hand was.
      Nee. Yrla schudde zijn hoofd. Hij wilde niet dat zijn vriend zich er vervelend onder voelde, onder deze gedachte. En hoe hij het verder oploste zag hij dan wel weer. Zijn vinger trilde boven de toets, voor hij met enige moeite het berichtje verzond.
      Direct had de jongen spijt. Zijn hand hing alweer boven de verwijder knop. Om een of andere reden voelde hij paniek en tranen weer opzwellen en gehaast legde Yrla zijn Inet aan de kant, voor hij dingen ging doen waar hij spijt van zou krijgen. En voor het eerst in dagen vervloekte Yrla de avondklok, omdat hij het nu niet op een rennen kon zetten. Gewoon een goed rondje, zonder tegen een boom aan te knallen. Dat was al heel wat.
      Onrustig keek hij naar het andere bed. Misschien moest hij zijn plan meteen maar in werking zetten, zodat hij hopelijk weer snel normaal om kon gaan met Nish en ze dit ongemakkelijke gedoe konden overslaan. Hij keek aarzelend naar zijn INet, maar stak het ding in zijn zak voor hij naar de kamer van Safira liep. Daar klopte hij zachtjes aan.

[ bericht aangepast op 5 sep 2023 - 23:08 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Er trok een verlammende schok door zijn lijf zodra Rory doorhad dat er iemand in zijn kamer stond. Hij had een stem gehoord, maar was te diep in slaap geweest om iets te verstaan of de stem ook maar te herkennen, maar door het beetje maanlicht dat langs de gordijnen stroomde zag hij duidelijk iemand naast zijn bed staan. Ondanks dat diegene geen aanvallende pose had aangenomen, deinsde hij naar achteren, zelfs al vermeed de headboard van zijn bed dat hij ver kwam.
      Hij tastte naar zijn nachtlamp en bevroor toen het licht door zijn kamer spoelde.
      ‘Dat – dat kan niet…’
      Roerloos staarde hij naar zijn vriend.
      Die dood was.
      Talloze keren had hij gefantaseerd dat Aaron ineens zou opduiken. Een paar keer was hij zelfs achter een wildvreemde jongen aangerend, ervan overtuigd dat híj het was. Dit – dit moest wel een droom zijn. Dat voorkwam echter niet dat de tranen in zijn ogen sprongen. Zelfs als het maar een droom was, wilde hij die droom omarmen.
      ‘A-aaron?’ fluisterde hij. ‘Ben jij dat echt?’
      Aaron glimlachte aarzelend. ‘Mag ik bij je komen zitten?’
      Rory sperde zijn ogen open. ‘Wat is dat nou voor een vraag? Natuurlijk man.’ Vaag was hij zich ervan bewust dat Aaron zich een beetje afstandelijk gedroeg, maar wat kon dat hem schelen? Dit was zijn vriendje. Het vriendje voor wie hij snikkend een afscheidsrede had afgestoken, wiens graf hij iedere week bezocht. En nu… holy shit!
      Zodra Aaron zat, dook Rory half boven op hem, trok hem in zijn armen en begroef zijn gezicht in zijn nek. Voor hij het wist, zat hij te huilen, met schouders die schokten alsof er aardbevingen door hem heen rolden. Er waren zo veel dingen die hij wilde zeggen, maar hij kreeg enkel snikken uit zijn strot.
      Een tijdje hield Aaron hem vast. Er was iets… anders aan hem.
      Was het gek dat hij niet huilde? Hij liet zijn vriend iets los, bekeek zijn gezicht en omvatte dat daarna met zijn handen. Hij was het echt, met zijn herfstkleurige ogen en die perfecte mond. Hij bracht zijn lippen ernaartoe, kuste hem – en toen draaide Aaron zijn hoofd weg.
      ‘Ik, uhm… sorry.’
      Rory leunde wat naar achteren, bestudeerde nog steeds zijn gezicht, al brandde de afwijzing achter zijn borstbeen.
      ‘Ik snap dat dit heel verwarrend voor je moet zijn. Dat – dat is het voor mij ook. Je moet weten…’ Aaron haalde diep adem. ‘Ik ben heel veel herinneringen kwijt. Ik heb er wel een paar… over ons. Maar… nou ja, niet veel.’ Hij boog zijn hoofd.
      ‘Oh.’ Rory wist niet wat hij moest zeggen. Dat was… nou ja – vervelend. Maar toch honderd keer beter dan dat hij dóód was? ‘Ik… ik snap het niet. Ik heb je begraven. De – de restanten van je lichaam gezien.’
      ‘Het was in ieder geval niet mijn lichaam,’ mompelde Aaron. Hij zuchtte even diep en pakte toen Rory’s hand. ‘Ik weet niet wat ik je allemaal moet vertellen. Wat veilig voor je is. Ik werd op een dag wakker in een onderzoekskamer. Ik had geen idee wie ik was, wat ook maar mijn naam was. Blijkbaar… kon ik tijdreizen.’
      Tijdreizen. Right.
      Rory had echt geen flauw idee wat hij hiermee aan moest. Het verklaarde misschien waarom Aaron opeens midden in zijn kamer stond, maar verder? Het voelde op dit moment ook niet echt relevant.
      ‘Dus… je bent gekidnapt ofzo? Mensen hebben je dood in scène gezet en ergens opgesloten?’
      ‘Zoiets, denk ik.’ Aaron keek naar zijn handen. ‘Ik denk dat ze daarna experimenten op me hebben gedaan. Ik neem tenminste aan dat ik vroeger niet kon tijdreizen.’
      Woordeloos schudde Rory zijn hoofd.
      ‘Ik ben hier vooral… Nou ja, ik heb bepaalde herinneringen. Van een auto-ongeluk. En ik vroeg me af…’ Hij slikte. ‘Nou ja, inmiddels vermoed ik wel dat ik daar “dood” ben gegaan. En ik vroeg me af… Mijn familie?’
      De hoopvolle manier waarop Aaron hem aankeek, liet een barst door zijn hart schieten.
      ‘Jullie hele gezin kwam om bij dat auto-ongeluk,’ zei Rory zacht. Hij kneep in Adams hand. ‘Maar jij blijkt ook nog in leven te zijn, dus waarom zou dat niet voor de rest van je familie kunnen gelden?’
      Aaron haalde diep adem, perste er toen een glimlach uit.
      Niet echt de reactie die Rory had verwacht – normaal had zulk nieuws Aaron regelrecht in een paniekaanval gedreven. Rory zei niet gelijk wat – er was zo veel wat hij wilde vragen dat hij niet wist waar hij moest beginnen.
      ‘Hoe is het daar?’ vroeg hij uiteindelijk. ‘Word je goed behandeld?’
      ‘Het is… een soort school. We krijgen er les. Gewone vakken – en omgaan met onze gave. Er zijn zo’n vijftig leerlingen verdeeld over vijf afdelingen en we wonen met onze afdeling in één huis. Het is… Nou ja, er zijn echt wel afschuwelijke dingen gebeurd. Maar ik heb goeie vrienden, en het is inmiddels wel een soort thuis geworden.’
      ‘Maar je moet daar weg!’
      ‘Dat willen we ook, maar ik denk dat het een geheim experiment is. Niemand van ons weet ook maar de locatie.’
      ‘Maar jij kunt dus weg? Met die… gave?’
      Adam knikte. ‘Ik denk het. Maar ik… ik wil de anderen niet achterlaten.’
      Dat deed pijn. ‘Maar mij wel?’ vroeg Rory zacht.
      ‘Rory…’ Aaron sloeg zijn ogen op. ‘Ik… Ik heb maar weinig herinneringen aan jou. En ik weet wel dat ik ooit verliefd op je was… maar die gevoelens zijn er nu niet meer.’ Hij beet op zijn lip. ‘En wel voor iemand anders. Ik – ik heb een vriend. Dat wilde ik je ook zeggen, zodat jij… ook verder kunt gaan.’
      Rory staarde hem aan. ‘Wát?’
      Zijn doodgewaande vriendje kwam doodleuk zijn kamer binnen met een verhaal over superkrachten en geheime experimenten en dat Rory nu wel verder kon gaan met zijn leven, want Aaron had al iemand anders gevonden?
      ‘Het spijt me,’ zei Aaron. Hij kneep in zijn hand. ‘Echt. Maar van de week ontdekte ik dat ik… nou ja, wat er gebeurd is met Brad. Dat je me toen vond, bijna dood. En ik wilde… Ik wilde dat je wist dat ik nog leefde.’
      ‘En dat ik je vervolgens zou laten stikken? Terwijl een stel gekken met jouw brein heeft gekloot en je daardoor niet eens meer weet wie ik ben?’ Hij greep Aarons hand steviger vast. ‘Ik ga heus niet “verder met mijn leven”. Ik ga je verdorie daar weghalen.’
      De trieste glimlach rond Aarons lippen liet zijn bloed koken. Alsof hij daar niet in geloofde.
      En misschien sloeg het ook wel nergens op, dat hij in zijn eentje op zoek ging naar een stel criminelen. Maar dat kon hem niet schelen. Hij ging de klootzakken vinden die zijn vriend van hem hadden afgenomen, die ongetwijfeld veel meer levens hadden verwoest.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nish slaakte een zucht en liet zijn blik weer over het bericht gaan dat Yrla hem een uur geleden gestuurd had.

Nish,
Ik ben net terug. Met mijn kop geknald tegen een boom. Tijdje knock out geweest en verdwaald. Fox had me moeten oppikken. Sorry als je op me hebt staan wachten. Mijn gave gebruiken was niet zo slim.
Ik vond je briefje. Als je dat graag wil, laat ik je met rust van de week. Maar voor dat wil ik toch iets zeggen. Heb Onyx gesproken. Ik wil dat je weet dat ik je niet haat en ook geen moeite heb met het feit dat je op jongens valt. Als ik dat nog wel gedaan had, was ik nooit tussen jou en Kris gesprongen.
Wat vandaag gebeurde had dan ook niets met wat Damon ook zei te maken. Ik kwam er zelfs pas net achter dat jullie een relatie hebben, toen Onyx het net vertelde. De angst kwam dan ook ergens anders vandaan. Sorry dat ik dat niet zag, ik was vandaag teveel met mezelf bezig.
Hoop je binnenkort uit te kunnen leggen wat er gebeurde, als je me toestaat.

Sorry dat ik zo egoïstisch was. En een gefeliciteerd denk ik?

Hij wist niet wat hij moest antwoorden – en tegelijkertijd wist hij ook dat hij niet níét kon antwoorden. Het was dus angst geweest waardoor Yrla ervandoor was gegaan. Net nadat Nish zijn blik niet van Yrla los had kunnen scheuren. Nadat hij er met heel zijn wezen naar had verlangd om Yrla te zoenen. Tóén had Yrla zich al losgerukt, was van hem weg gestapt. Het kon dan niet anders dan dat Nish zijn gevoelens niet goed genoeg verborgen had kunnen houden. Dusdanig dat het hele plan dat hij met Damon was hem niet eens was ópgevallen.
      Dus wat moest hij nu dan zeggen? Yrla hoefde het niet verder uit te leggen, dat kon alleen maar ontzettend awkward zijn. Tegelijkertijd had Yrla natuurlijk het recht om te zeggen wat hij wilde. En goed, misschien was het gewoon ook beter als het uitgesproken was. Dat de druk dan van de ketel was, ofzo.
      Er rolde weer een zucht over zijn lippen. Hij opende het chatvenster weer.
      Het is oké als je het wil uitleggen. Ook oké als je daar geen behoefte aan hebt. Bedankt voor je berichtje, in elk geval. Ik dacht niet dat je me haatte, maar wel dat ik flink wat ongemak oppikte. Waardoor ik me ook weer ongemakkelijk voel. Dus daarom leek een beetje ruimte me beter.
      Voor hij weer kon twijfelen, drukte hij maar op verzenden en schoof zijn telefoon weer onder zijn kussen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Safira had net haar slaapshirt aangetrokken toen er werd aangeklopt – te zacht om echt dringend te zijn. Wie zou het zijn? Fox? Of misschien Vienna – dat die nogal ongemakkelijk werd van Fayr, met wie het niet meer klikte?
      ‘Kom maar binnen hoor,’ zei ze.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla deed de deur open en stak zijn hoofd om de hoek heen. Zijn ogen vielen op het meisje dat in een van zijn oude T-shirts stond, waarschijnlijk klaar om te gaan slapen.
“Heb je nog tijd voor een afzakkertje?” vroeg hij met een vermoeide glimlach. “Of wilde je al gaan slapen?”

---

It's never gonna happen, Guys.

'Eh...' Safira keek omlaag, naar het shirt dat amper over haar billen heen kwam. 'Nou, normaal paradeer ik niet echt in mijn ondergoed rond, dus ik wilde inderdaad net gaan pitten. Maar goed, het is niet dat ik omval van de slaap.' Ze grijnsde. 'Dus kom maar op met je afzakkertje dan.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla knikte tevreden. "Oke, zo terug." Binnen een paar tellen was hij heen en terug van zijn kamer, waar hij een fles wijn vandaan had gehaald en twee glazen die er nog stonden had omgespoeld. Met de fles in zijn handen keerde hij terug naar Safira en plofte naast het meisje op haar bed. Hij schonk haar een glas in en keek haar iets ondeugend boven zijn glas aan voor ze proosten.
      "Heb je een beetje een oké dag gehad?'

---

It's never gonna happen, Guys.

Safira haalde haar schouders op. 'Eerlijk? Ik heb me doodverveeld. Toen ik draak was... kreeg ik dat toch minder mee, ofzo. De tijd die voorbijging.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

”Er is hier dan ook niet veel te doen,” zei hij, terwijl hij een mondhoek optrok. Hij aarzelde even en keek toen naar Safira met een glimlach. “Denk je dat het je nog een keer aan zou durven? Terug te veranderen?”!

---

It's never gonna happen, Guys.

'Als ik me zo stierlijk blijf vervelen waarschijnlijk wel,' mompelde Safira. Dan had ze niet zoveel te verliezen. Ze was hier nu een week, maar als ze dit een jaar moest volhouden... Ondergedoken zitten, niet de kamer uitkunnen... Ze wist niet of ze dat kon. En als draak leek de tijd toch anders te verlopen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla legde een hand op Safira haar schouder. "Het lukt je vast en ook om weer terug te veranderen." Voor het eerst die avond wist hij weer iets van zijn oude grijns op zijn gezicht te planten. "En misschien kan ik ook helpen met dat andere." Yrla leunde iets naar Safira toe. "Morgenmiddag samen maar wat doen tegen die verveling?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam begreep Rory wel. Als dit Merrin en hem overkwam, zou hij Merrin ook niet zomaar laten gaan. Dat maakte het tegelijkertijd ook heel pijnlijk, want Adam wist dat het geen zin had. Dat hij bij Merrin wilde blijven.
      Zijn blik dwaalde over het bed. Hoeveel nachten had hij hier geslapen? Hadden ze meer gedaan dan slapen? Zou… zou Merrin straks zijn eerste zijn of was Rory dat geweest?
      ‘Hoelang waren we samen?’ vroeg Adam zacht.
      ‘Bijna twee jaar. En nu was je één jaar weg.’
      Twee jaar. Dat was een lange tijd, zelfs al had hij die periode ergens wel ingeschat.
      ‘D-dan hebben we zeker ook…’ Zijn wangen vlamden op. Wat een vraag. Alsof er geen belangrijkere zaken. En toch… Toch wilde hij het weten. Of Dezi de eerste was die hem op plekken had aangeraakt, of dat dat voor die tijd ook al eens gebeurd was, op een manier die hij wél fijn had gevonden. Ergens zou hij het toch fijn vinden als hij daar de eerste keer zelf zeggenschap over had gehad, in plaats van dat het van hem geroofd was.
      ‘Hebben we wat?’
      ‘Nou. Seks,’ mompelde Adam met gebogen hoofd.
      ‘Oh. Nee. Ik bedoel – we waren jong. Veertien toen we wat kregen. En allebei gelovig opgevoed, dus nou ja, geen seks voor het huwelijk enzo. Al deden we wel handjobs.’
      Adam was even stil. Hij was gelovig geweest? In wat dan – een god? Hij kon zich daar weinig bij voorstellen. Geen enkele keer had hij de drang gehad om te bidden, ofzo.
      ‘Ging ik naar een kerk dan?’
      Rory knikte. ‘Elke zondag.’
      ‘Goh.’ Tjee, wat was het raar om op deze manier dingen over jezelf te ontdekken. En opnieuw besefte hij hoeveel Experium van hem gestolen had. Niet alleen zijn herinneringen, ook zijn normen en waarden, de dingen die hij belangrijk vond, de manier waarop zijn ouders hem gevormd hadden.
      Alles, alles weg.
      Die Aaron van wie Rory hield, die was er helemaal niet meer. Die was dood.
      ‘Het moet wel raar –’
      Een harde bonk, gevolgd door zachtere klappen kapte Rory’s vraag af. Direct keek hij omhoog.
      Merrin.
      Rory stond op, vlug deed Adam hetzelfde.
      ‘Het is… er is niks aan de hand. Ik… kwam niet alleen. Mijn vriend is boven.’
      Rory trok zijn wenkbrauwen op, er flitste iets donkers in zijn ogen. ‘Je vríénd is boven? Je nam je vríénd mee naar mijn huis?’
      ‘Ik…’ Adam zuchtte. ‘Mijn laatste tijdreis ging niet goed. We waren een week zonder elkaar, en…’
      ‘Een week?’ sneerde Rory. ‘Jullie waren een wéék zonder elkaar? Nou nou, wat een drama.’
      Adam klemde zijn kiezen op elkaar, zelfs al begreep hij Rory’s frustratie heus wel.
      Rory beende echter al de kamer uit. Adam schoot bijna in paniek – tot hij zich herinnerde dat zijn ex geen gave had en dus ook geen bedreiging vormde. De traptreden kraakten onderweg naar boven en Adam kon nog net Rory’s arm vastgrijpen, al voorkwam dat niet dat de jongen de zolderkamer opstapte.
      Merrin stond een beetje hulpeloos naast een omgevallen boekenkast, met een stapel boeken naast zich op de vloer.
      Rory trok zijn wenkbrauwen op. ‘Dus wat is dit? Ben je nu samen met een dief?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ho, dit was niet hoe dingen hadden moeten gaan. De blonde jongen in de deuropening verraste Merrin compleet. Misschien had hij toch niet nieuwsgierig naar dat fotoalbum moeten graaien. "Technisch gezien heb ik nog niets gestolen, want ik sta nog steeds in jouw huis." Merrin keek even naar de omgevallen boekenkast. "En ik was ook niet echt van plan wat mee te nemen, ik was gewoon nieuwsgierig geweest."
      Hij keek even vluchtig naar de blonde jongen en toen weer naar de boekenkast. Zonder verdere aandacht aan de blonde jongen te besteden deed hij een poging de lange smalle kast weer overeind te zetten, waarbij nog de laatste boeken die erin stonden er ook uit gleden.

[ bericht aangepast op 6 sep 2023 - 21:51 ]

---

It's never gonna happen, Guys.