[RPG] The Habit [6] - Speeltopics

Jongeren:
Gawain Marlon Iolani - Havik
Cherie Beth Jones -kat
Cedric Dean Dux - Aap
Dana Alexia Pippens - Pinguïn
Noah Morrigan - Hert
Kwon Ji Yong - cheeta
Dina Darcy Mitchell - Filipijns spookdiertje

Staf:
Sasha Afanasiy Filischkin Wapenexpert/ Leraar
Heather Knochenmus Lerares Plantkunde/Schoolarts
Valerie Savarin

Tijdelijke dodenlijst.

jongeren:
Mireille Amelia Scott.- Slang
Maud Fally- Kameleon
Caitlinn Morgana Camelot- Sneeuwuil
Silver Madeline Rue Shaw- Zwarte Panter
Hayes Vukovic- Wolf
Mike kaimana- Orka
Eleanor Anthea Hope- Zwaan

Trainers:
Prixor Tapsanter Trainer/Oprichter TAP/Omroeper.
Lily Haspers

Verdeling moet opnieuw gemaakt worden.

Regels:
- Geen grote besluiten nemen zonder toestemming.
- Geen ruzie (in de 'rpg'mag dat natuurlijk wel), je word uit het topic gezet.
- Geen reclame voor andere dingen zonder toestemming
- Je moet lol hebben!

[ bericht aangepast op 26 jan 2012 - 20:49 ]

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Gawain
het slapen verliep soepel. Dat ik op een deken op de vloer lag was niet zo erg. De frisse lucht maakte mijn hoofd leeg. Het ging goed totdat ik per ongeluk op mijn rug draaide. Ik schoot overeind van de pijn die de druk op mijn snee veroorzaakt had. Ik kon het niet verhelpen dat mijn gezicht vertrok en het bijna weer uitschreeuwde van schrik en van pijn. Gelukkig kon ik mijn schreeuw nog enigszins inhouden waardoor het zachter klonk. Dat deed verschrikkelijk pijn. Ik wreef even door mijn ogen, lekker nu was ik weer wakker!. Ik draaide rustig op mijn buik om nog te kunnen liggen.

Noah Morrigan

'Ik zal het proberen.' Ik volgde zijn blik en deed mijn best om zijn gedachten te ontrafelen. Ze waren niet zo heel moeilijk te raden, eerder nogal voorspelbaar. Lachend wees ik even naar boven. 'Nog even en je kan zo meehelpen donderen.' grinnikte ik zachtjes.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Oké, ik heb echt géén idee wat ik nu nog kan schrijven. :W

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
"Best. Ik schrok alleen een beetje van dat spul, da's alles." Hij klinkt zo nors en verbitterd dat ik onbedoeld kort glimlach. Gelukkig sta ik met mijn rug naar hem toe, dus ziet hij er niets van. "Mooi zo." Ik pak het verband op en zet het naast hem neer, bij het flesje met ontsmettingsmiddel. Ik kijk naar zijn gezicht, maar hij kijkt nog altijd star voor zich uit. Even voel ik me weer schuldig als ik het spoor zie waar zijn traan heeft gelopen, maar ik besef me dat ik nu eerst op zijn neus moet concentreren. Excuses aanbieden kan later altijd nog. Ik kijk nog een keer goed naar hoe zijn neus staat en haal dan diep adem. "Oké, hier gaan we." zeg ik en met een vreemd, krakend geluid, zet ik zijn neus weer recht. Daarna wend ik vlug mijn gezicht af en richt mijn aandacht op het verband klaar maken, zodat hij zich niet gegeneerd hoeft te voelen, mocht hij weer moeten huilen. Ik weet nog steeds niet wat ik er van moet denken. Aan de ene kant geeft het me een geweldig gevoel om te weten dat zélfs Sasha Filischkin gevoelens heeft, aan de andere kant voel ik me nog steeds boos en geïrriteerd, maar bovenal schuldig. Het is een vreemde cocktail van gevoelens die ervoor zorgt dat ik me ietwat misselijk voel. Al zou dat misschien ook kunnen komen door het afgehakte hoofd van net en de geur van ziekte en bloed die hier in de lucht hangt. Ik kijk weer op, en terwijl ik zorgvuldig oogcontact vermijd begin ik verband aan te brengen op Sasha's neus. Terwijl ik zorgvuldig zorg dat alles netjes en recht zit, bedenk ik me dat de zuster niet de enige persoon is waar we nog wat aan moeten doen. "Wat moeten we nu overigens met die piloot doen? Heeft Valerie tegen u gezegd wat ze met hem zou doen?"

Souza schreef:
Oké, ik heb echt géén idee wat ik nu nog kan schrijven. :W

Even denken, bijv.: zeg vanuit Cherie's oogpunt dat Gawain is gaan slapen, dat ze bij hem ging zitten en dat hij net wakker schrok (dat laatste is pijnlijk dus kun je verder gaan op zijn uitdrukking of zijn zacht schreeuw) en vraag water was of hoe hij zich voelt of zoiets?? En dan alles wat aandikken met bijzaken zoals rondkijken en gedachten.

Vreemd genoeg kon ik de pijn van het effectieve rechtzetten van mijn neus veel beter verbijten dan dat stomme ontsmettingsmiddel. Ik schaamde me werkelijk kapot. Had ik daarvoor jarenlang intensieve training gevolgd? Om te binnen huilen als het even prikt? Ik kon wel kotsen op mezelf. En dan nog in de buurt van Knochenmus. Heather Knochenmus. Van alle mensen was het net degene die ik zo verweet dat ze haar gevoelens niet onder controle wist te houden. Als ik niet beter had geweten, had ik gedacht dat karma me op de hielen zat. Knochenmus begon mijn neus met verband te beplakken en vermeed daarbij mijn blik als de pest. Mijn kaken verstrakten. Natuurlijk, ze zit je vast gewoon uit te lachen, snauwde ik mezelf toen, je zou ook voor minder. Gepikeerd beet ik op de binnenkant van mijn lip. Wat had ik een hekel aan gêne en zwakheid... 'Wat moeten we nu overigens met die piloot doen? Heeft Valerie tegen u gezegd wat ze met hem zou doen?' hoorde ik haar vragen, waardoor ik uit mijn gedachten opdook. Traag haalde ik mijn schouders op. 'Ik heb Valerie niet meer gezien sinds ze hem ging ondervragen en dat is intussen al enkele uren geleden... Als u het mij vraagt zetten we hem gewoon het beste tegen de muur... Dan hebben we er nog het minste last van.' Soepel veerde ik overeind van de onderzoekstafel en draaide mijn rug een paar keer, zodat ik het bot hoorde kraken en de spieren opnieuw warmliepen. Vervolgens draaide ik me om naar de Knochenmus en schraapte ietwat ongemakkelijk mijn keel. 'Ik eh... Ik zou het erg op prijs stellen mocht u... het voorval van daarnet aan niemand vertellen. U weet wel. Mensen zouden wel eens verkeerde gedachten kunnen krijgen,' kuchte ik stijfjes, de glimlach die ik bij die zin hoorde te plakken vergetend. Ik hoopte ten zeerste dat ze haar mond hield. Het was al erg genoeg dat zij dat had gezien en het tegen me kon gebruiken, de anderen hoefden het niet ook te weten...

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Toen ik Valerie me hoorde bevelen mijn schoenen aan te trekken, slofte ik ook naar de hoofdruimte en viste het paar daar van onder het bed. 'We gaan naar buiten,' zei ze, ongeduldig met haar sleutels spelend terwijl ze toekeek hoe ik mijn laarzen weer aantrok. Ik voelde hoe mijn hart angstig sneller begon te kloppen. Uit ervaring besefte ik dat mijn angst gegrond was. Als die overlevenden ook maar even de kans kregen, zou ik gelyncht worden, zonder twijfel. Misschien verdiende ik dat ook. Ik was immers een kindermoordenaar. De brok die ik even vergeten was, sprong opnieuw op in mijn keel bij die gedachte. Een moordenaar van kinderen. Tommie was een kind. Snel probeerde ik de krop wel te slikken en stond op. Ik zou dit proces niet uit de weg gaan, hoewel ik er eigenlijk niet veel meer voor voelde om te sterven voor mijn vaderland. De Natie had me bedrogen. Ik stond er alleen voor. Ik zou boeten voor de ergste misdaad die een man kon begaan.

[ bericht aangepast op 25 jan 2012 - 21:37 ]

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Als ik klaar ben met zijn neus zet ik een stap achteruit en wacht op zijn antwoord. Het doet me ergens wel goed om te zien dat hij al weer helemaal hersteld lijkt te zijn, of in ieder geval, niet meer huilt. Al was het maar één traan, maar goed. Ik pak de spullen die nog op de onderzoekstafel staan op en loop er mee naar de kastjes waar ik ze vandaan heb. "Als u het mij vraagt zetten we hem gewoon het beste tegen de muur... Dan hebben we er nog het minste last van." Als ik dat hoor stop ik met lopen en draai me geschokt om, de spullen nog in mijn armen. Ik wacht echter tot hij uitgepraat is en zich weer naar me om heeft gedraaid. Ik zie zijn rug onder zijn t-shirt bewegen als hij zich uitstrekt en zijn spieren losmaakt, maar blijf zelf onbeweeglijk staan met mijn armen voor me geslagen zodat de spullen niet vallen. "Ik eh... Ik zou het erg op prijs stellen mocht u... het voorval van daarnet aan niemand vertellen. U weet wel. Mensen zouden wel eens verkeerde gedachten kunnen krijgen." Ik sta nog steeds stil, maar trek wel een wenkbrauw op als onze blikken elkaar ontmoeten. "Denkt u ten eerste niet dat er al genoeg doden zijn gevallen vandaag?" begin ik. "En ik weet niet hoe laag uw dunk van mij is, kapitein Filischkin, maar het zou onprofessioneel en totaal ongepast zijn om dat soort dingen rond te bazuinen. Maakt u zich dus maar geen zorgen." Ik realiseer me dat ik weer terug ben gevallen in de kattige toon van net en terwijl ik kort mijn ogen neer sla en weer ophef frons ik even. "Sorry, ik.." Ik snuif en kijk opzij, naar de muur. "Dat was niet erg vriendelijk, sorry daarvoor. Het lijkt me alleen geen goed idee om de piloot te doden. Er is voor voorlopig meer dan genoeg narigheid geweest." Na een seconde of wat stil te hebben gestaan draai ik me om en begin de spullen terug te zetten in de kastjes.

'En ik weet niet hoe laag uw dunk van mij is, kapitein Filischkin, maar het zou onprofessioneel en totaal ongepast zijn om dat soort dingen rond te bazuinen. Maakt u zich dus maar geen zorgen.' Ik moest serieus op mijn tong bijten om niet 'laag' te antwoorden. Vooral omdat ze met dat hooghartige, bitstige toontje sprak en bovendien die terrorist in leven wilde houden. Toen ze zich echter verontschuldigde, voelde ik ook schuldgevoelens opduiken, maar ik hield mijn mond. Ik had het gevoel dat ik mezelf al genoeg voor schut had gezet vandaag. 'Het lijkt me alleen geen goed idee om de piloot te doden. Er is voor voorlopig meer dan genoeg narigheid geweest.' Kort bleef het stil, omdat ik van verbazing en walging gewoon niks wist uit te brengen en Heather ook niet leek te weten wat te zeggen. Uiteindelijk draaide ze zich om en begon haar materiaal op te bergen. Niet-begrijpend knipperde ik met mijn ogen. 'Maar hij is de oorzaak van als deze "narigheid" zoals u het noemt, juffrouw Knochenmus... Hoe kan u in godsnaam- Waarom verdient hij het nog te leven? Hij heeft onschuldige mensen koelbloedig vermoord...' Een vreugdeloos lachje ontsnapte aan mijn lippen. 'Jonge mensen nog wel. Praktisch nog kinderen...' Ik merkte dat ik mezelf weer aan het verliezen was. Inwendig gromde ik. Bij haar in de buurt slaagde ik er blijkbaar nooit goed in om mezelf wat te controleren. Die vrouw oefende een slechte invloed op me uit... Was haar hypergevoeligheid besmettelijk?

[ bericht aangepast op 25 jan 2012 - 22:08 ]

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Een voor een zet ik de flesjes, doosjes en potjes weer terug op de planken. "Maar hij is de oorzaak van als deze "narigheid" zoals u het noemt, juffrouw Knochenmus... Hoe kan u in godsnaam- Waarom verdient hij het nog te leven? Hij heeft onschuldige mensen koelbloedig vermoordt..." Ik zuig mijn onderlip naar binnen en bijt erop terwijl ik mijn ogen ten hemel sla. Niet geïrriteerd raken, rustig blijven, het komt goed. Kalm sla ik het kastje dicht, maar met een hardere klap dan ik verwachte, en draai me om naar Sasha, die vreugdeloos lacht. "Jonge mensen nog wel. Praktisch nog kinderen..." Ik zwijg en sla mijn ogen neer. Hij heeft gelijk, maar de man vermoorden is geen oplossing. "Het is waar. Het is vreselijk, ja, u heeft gelijk. Denkt u dat ik het minder erg vind? Die man heeft iets verschrikkelijks, iets onvergefelijks gedaan. Maar wij zijn geen haar beter als we hem vermoorden. Een leven is een leven, Kapitein, en of het nu het leven van een onschuldig kind of van een crimineel is, je neemt het niet zo maar weg. Dat is onmenselijk, onder welke omstandigheden dan ook. Wat hij heeft gedaan moet bestraft worden, maar niet met de dood. Daar heeft werkelijk niemand iets aan." Nukkig draai ik me om, pak een desinfecterend doekje en veeg de onderzoekstafel en de plastic hoes van het bed schoon, zonder iets te zeggen of naar Sasha te kijken. Ik weet niet wat het is, maar ik word zo ontzettend kregelig van hem. Het lijkt wel of hij alles wat hij zegt en doet plant om te zorgen dat het mij zo veel mogelijk irriteert. Dat is natuurlijk onzin, maar ik zou het haast gaan geloven.

[ bericht aangepast op 25 jan 2012 - 22:30 ]

Ik zie dus nu een Sasha en Heather lovestory ontstaan in mijn hoofdXD

Verteerd door inwendige afschuw hoorde ik haar pacifistische, socialistische prietpraat aan. Het was gewoon pijnlijk om haar te horen leuteren over dingen waar ze duidelijk niks van af wist. 'Dus voor u is het leven van een onschuldig kind evenveel waard dan dat van van crimineel?' herhaalde ik sceptisch, er niet in slagen mijn misprijzen te verbergen. 'U vindt het uitschakelen van criminelen onmensenlijk?' Ik snoof, vreugdeloos lachend. 'Dan bent u nog onwetender dan ik aanvankelijk dacht,' vervolgde ik, zowel geamuseerd als zwaar geïrriteerd. Ik kon mezelf er maar net van weerhouden om haar soort mensen te beschuldigen van de wereld naar de haaien te helpen. Hoe maf is het ook... Een terrorist laten leven, waar haalde ze het vandaan, de verdomde hippie ? 'Maar goed, gezien wij beiden van standpunt verschillen, heeft het werkelijk geen nut hierover te discussiëren. De beslissing ligt bij Valerie.' Het was grappig hoe ik er automatisch vanuit ging dat Valerie de boel overnam na Prixor. Hoewel, nu ik er dieper over na dacht, was dat ook niet meer dan logisch. Ik zat hier amper een week en als Heather aan de leiding kwam te staan, dan verdronk ik mezelf. Die zou ons nog bloemenkransen laten weven en vrolijk liedjes rond het kampvuur laten zingen...

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

But is he capable of love ?

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Hehe, je bent niet de enige :x
Bloemenkransen en kampvuur liedjes FTW, Heather for President

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
"Dus voor u is het leven van een onschuldig kind evenveel waard dan dat van van crimineel?" Ik draai me met een ruk om. "Dat is níet wat ik heb gezegd." zeg ik, en merk hoe woedend ik klink. "U vindt het uitschakelen van criminelen onmensenlijk?" Ik bal mijn vuisten en klem mijn lippen op elkaar, maar knik wel instemmend. "Dan bent u nog onwetender dan ik aanvankelijk dacht." Als versteend blijf ik staan, terwijl ik Sasha in zijn ogen kijk. Het lijkt alsof zijn opmerking zich als een koude emmer water over me uitgestort heeft en ik merk dat er tranen in mijn ogen staan, waar ik verwoed tegen vecht. Mijn lip trilt een beetje, maar ik weiger te huilen. Waarom doet hij zo gemeen? Zo naar? Waarom kan hij niet.. gewoon lief zijn? Ik besef me hoe dom en naïef dat klinkt en adem diep, maar trillerig, in. "Maar goed, gezien wij beiden van standpunt verschillen, heeft het werkelijk geen nut hierover te discussiëren. De beslissing ligt bij Valerie." Al weet ik niet waarom, dat klinkt redelijk eerlijk. Valerie is hier immers van ons drie het langst, en als ik tussen haar en Filischkin als leider zou moeten kiezen zou ik zeker voor Valerie kiezen. Filischkin zou ons waarschijnlijk in uniformen rond laten marcheren en ons net zo lang hersenspoelen tot we allemaal net zo kil als hij zijn. Toch knik ik instemmend, maar kort, en denk dan weer aan zijn opmerking. Ik blijf even stil en merk dat er nu bij mij een traan naar beneden rolt. Beschaamd dat ik huil zonder dat ik ook maar iets van pijn heb wend ik mijn gezicht af. "Misschien kunt u beter even gaan." zeg ik verstikt, en met bibberige stem. "Nog bedankt voor.. Bedankt dat u die zuster van me afhield." Het laatste is niet meer dan een piep en vlug draai ik me om. Net op tijd, want daarna beginnen mijn tranen geluidloos over mijn wangen te stromen. Dan bent u nog onwetender dan ik aanvankelijk dacht. Ik pak een tissue en probeer onopvallend mijn wangen droog te deppen. Gemene zak. Ik frommel de tissue tot een propje en mik hem in de prullenbak, waarna ik mijn handen begin te wassen. Het ergert me mateloos dat hij me aan het huilen heeft gemaakt, maar ik ben nu vastbesloten Valerie over te halen de piloot te laten leven. Er mogen niet nog meer doden bij komen.

Awww, nu heb ik medelijden met Heather ;x Sasha met zijn slechte manieren ook.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.