[RPG] The Habit [6] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 jan 2012 - 20:49 ]

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

ik wist wel dat je wat kon verzinnen:)

Gawain
'Ben je hier meer dan twee keer geweest?' vroeg Dana na een tijdje nieuwsgierig. Ze had dus een deel van het gesprek mee gekregen. Glimlachend kijk ik haar aan. 'Je mag het best vragen hoor, stoort me niks. Ja, nu in totaal al drie keer,' zeg ik vrolijk. 'De eerste keer omdat mijn hyperventilatie niet wou stoppen, de tweede keer vanwege die krap en de derde keer is nu.' als ze meer over het onderwerp wou weten zou ze het vast wel vragen. Om het zelf te vertellen deed ik niet.

Dana
'Je mag het best vragen hoor, stoort me niks.' Ik keek even beschaamd naar de grond. Viel het zo erg op dat ik het eigenlijk niet durfde te vragen? 'Ja, nu in totaal al drie keer. De eerste keer omdat mijn hyperventilatie niet wou stoppen, de tweede keer vanwege die krap en de derde keer is nu.' Ik dacht even na over het antwoord.
'Dat is niet echt... gezond?' Ik keek Gawain eventjes verbaasd aan en glimlachte toen. 'Oké, dat was niet echt aardig.' Ik keek even verontschuldigend naar Gawain. 'Maar goed, eigenlijk is het geen domme reden waarom je hier heen moest.' Ik was uit een boom gevallen, dacht ik er achter na. Dat is pas dom om te zeggen.

"Ignite, my love. Ignite."

Gawain
'Dat is niet echt... gezond?' reageert Dana verbaast. Niet lang daarna verontschuldigde ze zich alweer. 'Het geeft niet, ik weet wat het is,' zeg ik. Ik moet een beetje moeite doen om niet meer te gaan lachen. 'Het was ook wel nodig om hier te komen in alle drie de gevallen, moet ik toegeven. Maarja niks aan te doen. Heather heeft me kunnen helpen en daar ben ik blij genoeg om. En als dat niet gebeurd was had ik Cherie waarschijnlijk niet zo gekend.' Ik kijk haar even liefdevol aan. Het was nog niet zo oneven om bij de EHBO te komen.

Ik reageer morgen. Ben ziek en lig nu al in mijn bed op mijn telefoon en daar kan ik geen lange stukken op typen.

"Ignite, my love. Ignite."

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
"Ik stel voor dat wie die kop gewoon ergens begraven..." Ik knik langzaam en ga naast hem staan, over het hoofd heen gebogen. De vrouw heeft het zo toegetakeld dat het niet veel meer is dan een vieze homp vlees met een mismaakt gezicht. Terwijl Filischkin hun namen opnoemt wend ik mijn gezicht af en ga bij de vrouw staan. Hoe gemeen het ook klinkt, ik ben echt blij dat ze nu bewusteloos is. Zelfs nu ze hier roerloos op het gras ligt word ik nerveus van haar, en daarom houd ik haar nauwlettend in de gaten. Ik kijk echter wel even op als de Kapitein langs komt om te melden dat hij het hoofd gaat verbranden. Uit respect voor de overleden man loop ik me hem mee en blijf een tijdje voor de schroeierige hitte van het vuur staan. Het ruikt hier niet alleen naar puin en as. Het ruikt hier naar verbrand vlees, wat betekent dat er in die ruïnes waarschijnlijk nog veel meer slachtoffers liggen. Voor het eerst sinds het bombardement besef ik me hoeveel geluk ik heb gehad en terwijl ik nog een laatste keer achterom kijk en dan met Filischkin mee terug loop naar de praktijk, voel ik een sprankje hoop. Wie weet is het allemaal nog helemaal niet zo slecht als het lijkt. Ik had immers ook dood kunnen zijn. Er leven nog redelijk veel mensen in vergelijking met wat die bommen hebben aangericht, en Valerie en Filischkin leven ook nog. Ik kijk opzij naar zijn profiel als hij weer wat zegt. "Nu te hopen dat die mafketel niet wakker is geworden." Ik maak een instemmend geluid en blijf even stil. "Laten we haar maar snel ergens opsluiten en dan vlug wat aan die schrammen op uw wang en uw neus doen. Ze zien er pijnlijk uit." voeg ik nog toe, en ik meen het. Het is bewonderenswaardig dat Filischkin het niet uit heeft geschreeuwd van de pijn door die botbreuk. Ach, dat soort dingen heeft hij vast geleerd in het leger. Ik vraag me af hoe het daar was, en of alle mensen daar zoals Sasha zijn. Dan is het vast een saaie boel. Tenzij ze onder elkaar ineens heel anders zijn. Misschien hebben ze dan wel wilde drank en dansfeesten en nodigen ze allerlei stripteasedanseressen uit.. En ze snuiven cocaïne natuurlijk, zonder cocaïne is het niet af. Maar worden ze dan niet ontslagen door hun legerbazen? Of feesten die zelf mee? Of knijpen die een oogje toe zolang ze ook een deel van de cocaïne krijgen? Ik houd op met peinzen als we weer bij de praktijk aankomen, en besef me hoe ver mijn gedachtes zijn afgedwaald. Zelfs mijn eerdere idee van Filischkin die stiekem een maîtresse in zijn kamer verbergt klinkt nog voor de hand liggender dan Filischkin die dronken de polonaise doet op een feest. Ik gluur vanonder mijn wimpers naar de man naast me en glimlach onwillekeurig als ik me voorstel hoe hij, stijfjes als altijd, de polonaise zou doen met allerlei losbandige feestgangers. De zuster, of Tamara, ligt gelukkig nog steeds vredig op het gras. "Hoe zullen we haar naar binnen dragen? Zal ik haar bij haar benen vastpakken en u bij haar oksels?"

Dana
'Het geeft niet, ik weet wat het is,' zei Gawain. Hij leekt ondanks het onderwerp heel vrolijk wat me nog verbaasder maakte. 'Het was ook wel nodig om hier te komen in alle drie de gevallen, moet ik toegeven. Maarja niks aan te doen. Heather heeft me kunnen helpen en daar ben ik blij genoeg om. En als dat niet gebeurd was had ik Cherie waarschijnlijk niet zo gekend.' Hij keek even naar Cherie en ik kon het niet laten om te glimlachen.
'Ja, bij elk ongeluk is er geluk,' zei ik. Dat was iets wat ik me elke keer voorhield als er iets mis ging. Als mijn vader niet was overleden zou ik hier nooit zijn geweest. Als ik niet had opgelet was ik nooit tegen Cedric op gebotst. Was ik nooit uit die boom gevallen had Cedric me nooit gezoend. En als die bom niet was gevallen had ik denk nooit echt met Cherie of Noah gepraat die uiteindelijk heel aardig bleken te zijn.

"Ignite, my love. Ignite."

[Kan ik nog meedoen?]

| Reality is for people that lack imagination |

@Yayde. Wat mij betreft wel. We hebben net een bom laten vallen op iedereen die niet meer actief meedeed, en nu zijn we met heel weinig mensen. :W

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Sioux schreef:
-Cedric-
'ja, die man die les gaf in wapens geloof ik. Als je hem ziet herken je hem wel,' zeg ik als Noah verbaasd reageerd. 'simpel gekleed, hoog aanzien, lijkt emotieloos. Ik geloof dat hij wil dat iedereen hem met kapitein aan spreekt, ik ken z'n naam niet.' tijdens dat ik dat zei heb ik niet weg gekeken van de lucht. Er moest toch iemand zijn die kon helpen en tijd had. Anders ging het nog lang duren.

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Yayde schreef:
[Kan ik nog meedoen?]

Yayde schreef:
[Kan ik nog meedoen?]

Ik ga eentje aanmaken in het rollen topic dan ^.^

| Reality is for people that lack imagination |

Cedric
'Nog iets interessants te zien daarboven?' vroeg Noah. Ik zucht even. 'Nee, maar van jou mag ik er niet meer aan denken en dan is dat de beste oplossing,' zeg ik strak. Ik zucht nog eens. Waarom kon ik niet gewoon normaal zijn en rustig blijven? Ik sluit mijn ogen en luister naar de geluiden om me heen. Het was niet zo druk als thuis in het regenwoud, daar hoorde je altijd dieren en alles.

Gawain
'Ja, bij elk ongeluk is er geluk,' reageerde Dana. 'Jep dat is waar,' zeg ik vrolijk. Snel kijk ik even naar Cherie. Als ze niet was komen kijken hoe het ging, toen ik terug kwam van mijn eerste EHBO avontuur, was ze hier nu waarschijnlijk niet geweest. Ze had me hulpeloos in bed zien liggen, te moe om echt ergens aandacht aan te besteden. Ik had haar gevraagd om te blijven, het was fijner dan alleen. Ze was ook werkelijk gebleven en ik ben haar nog steeds zo dankbaar daar voor. Ze was de eerste die me zo mocht zien. Mijn humeur veranderde lichtelijk door die gedachten. Ik werd iets minder vrolijk en stiller. Ach als iemand het verhaal wou weten zou ik het wel vertellen.

Noah Morrigan

'En sinds wanneer hoor jij te luisteren naar mij?' Ik grinnikte even zacht en gaf hem een por tegen zijn arm. Onverwachts schoot mij een oud liedje te binnen waardoor ik even zachtjes opveerde en een rare beweging maakte. Lachend schudde ik me hoofd. 'Sukkel.' Mimede ik tegen mezelf.

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Cedric
'En sinds wanneer hoor jij te luisteren naar mij?' vraagt Noah. Ze lacht zacht en geeft me een por tegen mijn arm. Ze lijkt nog een klein binnepretje te hebben, helaas vind ik het te serieus om er om te lachen. 'Sinds jij mij beter kent dan ikzelf heb ik maar besloten naar je te luisteren om misschien er nog enigszins iets aan te doen,' zeg ik zuchtend.