RPG || Project Morbid - Speeltopics

Een groep jongeren word uitgekozen voor een geheim project. Project Morbid. Ze zijn met niet veel maar ze zijn heel verschillend en afkomstig uit bijna alle werelddelen. Op het kleine eiland worden ze getraind en opgeleid zonder dat ze weten waarom, zonder te weten dat ze speciaal zijn, anders zijn. Want iedere mens heeft bepaalde Machten, ze moeten alleen maar tot uiting gebracht worden.

[ bericht aangepast op 18 maart 2012 - 19:21 ]

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Val Gray.

Hoe graag ik ook had gehoopt dat ze nu was opgestaan en die koffie was gaan halen, Jess staat nog steeds voor me met die ogen die in de mijne priemen. Waar zoekt ze naar? Ze verwacht een reactie van mij, maar wat voor reactie?
'Zeg, weet je waar ik nou zo nieuwsgierig naar ben?' vraagt ze dan. Mijn ogen maken zich los van de hare, glijden naar haar mond waar een glimlach om speelt. Haar hand glijdt kort door mijn haar. Waarom.. doet ze dit? Iets zegt me dat ze hier op de een of andere manier van geniet, mijn radeloosheid. Misschien is dit haar overlevingsmechanisme, misschien stelt mijn gedrag haar op de een of andere manier gerust, doet haar tijdelijk vergeten in wat voor situatie we zitten. Ik weet het niet.
'Waarom jij van die bloswangetjes heb,' zegt ze dan. Mijn hand gaat automatisch naar mijn wang, die ongewoon warm aanvoelt. Hier vreesde ik al voor. Middelbare school all the way.
'Wat denk je nu op dit moment? Zeg niet dat je nog nooit in zo'n soort situatie hebt gezeten.' Ik zet een stap naar achteren, verbreek nu het oogcontact tussen ons. Hierdoor heb ik tenminste ademruimte om haar antwoord te geven.
'Het is niet erg moeilijk te verklaren waarom ik bloosde, als dat is waar je antwoord op wil. Je was nogal onverwachts heel dicht bij me gaan staan, iets wat ik niet gewend ben van iemand die ik niet goed ken. Eigenlijk.. heb ik geen situatie als deze meegemaakt. Maar wel soortgelijke situaties, denk ik. Dus, Jess. Zullen we op zoek gaan naar de koffie?' Ik haal even de bril van mijn hoofd en wrijf de glazen schoon. Ik draai me om naar de zwartharige jonge vrouw.
'Je had gezegd waar we een apparaat konden vinden. Zou je ons de weg willen wijzen?'
Ik steek mijn hand uit.
'Trouwens, ik ben Val.'

[ bericht aangepast op 29 feb 2012 - 11:59 ]

No growth of the heart is ever a waste

Celeste Artemis Dubois
Mijn moeder maakte zich een weg door de troep op de groep, dronken en misselijk met een fles alcohol in haar hand. Ze struikelde een paar keer en gaf het toen op om op te staan, blijkbaar wist ze dus dat ze toch wel weer zou vallen. Dus ik zag mijn moeder kruipen naar de bank op haar handen en voeten, waarna ik diep zuchtte omdat ze zich op de bank liet ploffen. ‘Jij dvoet …’ Ze stopte even om met haar handen en armen uitbundig te zwaaien. ‘hbelegmaal gnfiets’ Ze was de weg kwijt, alweer, en ik moest het weer opruimen. The mess that she is always. Ik hoorde haar maar door raaskallen en er kwamen weer verdrietige gevoelens bij me op.
'Je had gezegd waar we een apparaat konden vinden. Zou je ons de weg willen wijzen?’ hoorde ik opeens en ik keek omhoog in zijn ogen, om me weer hele maal af te sluiten. ‘Ja hoor, natuurlijk,’ mompelde ik een beetje zacht naar hem, nog steeds in trance.
'Ik ben Val, Ik zie hoe hij zijn hand uitsteekt en kijk hem vragend aan, pak dan zijn hand vast en schud er zacht mee. 'Aangenaam, Celeste is de naam.' Mijn hand is zacht door mijn handcremé en mijn bleke vingers omklemden zacht zijn hand.

[ bericht aangepast op 29 feb 2012 - 12:25 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Val Gray.

'Ja hoor, natuurlijk,' hoor ik haar zacht zeggen. Vreemd. Haar karakter is ineens omgeslagen. Het zal niet anders kunnen dan dat ze ergens diep over nadacht. Afijn, ik zou zelf minder na moeten denken over deze dingen. Normaal zou ik al lang op zoek zijn gegaan naar een uitgang, maar nu we zo ver van de bewoonde wereld zijn, is het onwaarschijnlijk dat we terug kunnen zwemmen naar waar we vandaan kwamen. Dit vliegtuig is op meerdere locaties ter wereld geland, wat inhoudt dat we op de een of andere manier belangrijk voor deze mensen zijn. Ik heb een tijdje gedacht aan een reguliere ontvoering, maar door de woorden 'trainen' en 'leren' tast ik in het duister. Ze willen dus dat wij voor hen wat doen. Ik kijk dan op en besluit dat mijn overpeinzingen me niet veel verder zullen brengen. In deze situatie is het 't beste om het hoofd koel te houden, onder het genot van een kop koffie.
Het meisje schudt mijn hand en stelt zich voor als Celeste.
'Aangenaam, Celeste,' zeg ik met een korte buiging. Ik stap opzij, zodat ze me voor kan gaan.
'Ik zal ook een kopje voor jou meebrengen,' zeg ik tegen Jess. Niet dat ik het erg vind als ze meegaat, maar zo heb ik tenminste tijdelijk de kans om haar vragen te ontwijken over mijn antwoord of om er in elk geval even voor te zorgen dat ze me niet weer zo vreemd aan gaat kijken.

[ bericht aangepast op 29 feb 2012 - 12:44 ]

No growth of the heart is ever a waste

Celeste Artemis Dubois
'Aangenaam, Celeste,' zei hij met een korte buiging, en ik liet zijn hand weer los. Het zou vast uit beleefdheid zijn dat hij ging buigen, iets wat hij waarschijnlijk ook automatisch doet. Ik zucht diep en voel aan mijn buik, ik had honger en rammelde zowat, maar toch had ik geen trek om te eten of iets in mijn mond te stoppen.
Ik loop met delicate passen naast hem heen en stop een paar meter verder, waarna ik over mijn schouder naar hem kijk. 'Ik zal ook een kopje voor jou meebrengen,' hoorde ik hem tegen het meisje zeggen. Verward keek ik weer voor me uit, wilt hij niet dat Jess mee gaat of is dit ook uit beleefdheid? En dan noemen ze vrouwen moeilijk. 'Kom,' fluister ik tegen hem, ietwat zachtjes, maar nog steeds hard genoeg om te verstaan.
Een speelse grijns kwam er weer langzaam op mijn gezicht, ik had de gedachten aan mijn moeder weer naar de achtergrond verbannen en mijn aandacht was nu geheel gewijd aan Val. De jongen met de witte lokken en de glazen voor zijn aqaumarijn blauwe ogen. 'Ik heb nu ook wel trek in koffie,' Ik liep wat terug, pakte zijn hand en trok hem zachtjes mee naar waar ik het senseo apparaat had gezien.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Otto Darmov

Hij had het gesprek met een half oor gevolgd en besloot dat het hem eigenlijk niets aanging of interesseerde. Zeker niet toen Jessica volledig opging in de onbekende jongen. Otto was geen kuddebeest, eerder iemand die op afstand toekeek en zich achterzijde hield. Misschien was het niet slim geweest om het meisje te leren kennen, al vond hij het wel een aangename ervaring. Op de een of andere manier had hij het gevoel dat hij overbodig was, dat hij hier niet thuishoorde. Jessica nam al de aandacht op zichzelf, wat hem eigenlijk niet aanstond. Een eigenschap dat hij niet van haar had verwacht. .Met een langzame, stille schuifbeweging stond hij op van zijn stoel en liep hij richting de pijlen die het toilet aanduidde. Hij nam aan dat ze te druk bezig zou zijn om zijn afwezigheid op te merken
Het water die in aanraking kwam met zijn gezicht bracht hem een voldoening. Het voelde als een eeuwigheid aan dat hij zijn gezicht had verfrist. Eerlijk? Hij zag er al een stuk beter uit zonder die vuile plekken. Niet enkel zijn gezicht kreeg een wasbeurt, maar ook zijn handen. Het was misschien niet zo bevredigend als een douche, maar hij was al blij dat hij zijn gezicht en handen had kunnen verfrissen.

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

Val Gray.

'Kom,' zegt ze dan op een zachte toon en gaat me voor. Met de handen in de zakken loop ik achter haar aan. Ik gok dat ze een paar centimeter langer is dan ik. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht bij het vooruitzicht van een heerlijke kop koffie. Ineens draait ze zich om en stapt mijn kant op.
'Ik heb nu ook wel trek in koffie.' Mijn ogen herkennen een grijnsje op haar gezicht. Nog voor ik wat heb kunnen zeggen, heeft ze ineens mijn hand vast en trekt me mee.
'W-wacht,' zeg ik verbaasd en nog wat overdonderd. Ik dwing mijn benen gauw om bij te blijven. Tot mijn verbazing gaat de deur toch open en we arriveren in de hal waar we net waren. Vlak bij de grote glazen deuren. Ik spied de ruimte door. Bingo.
'Gevonden,' zeg ik met een glimlach en loop op de automaat af. Dan bedenk ik me dat mijn portemonnee nog in mijn tas zit, maar aangezien ze mijn tas hebben ingenomen, zal dit een probleem kunnen zijn. Ik frons licht mijn wenkbrauwen. Geen geld. Dus compleet afhankelijk van hun. Ze hebben ons echt waar ze ons willen hebben.
Ik neem het koffiezetapparaat in me op. Een Senseo, die er behoorlijk duur uit ziet. Ik zoek naar een gleuf om geld in te doen, maar kom er gauw achter dat er geen is. Nou goed, misschien moet ik het er maar op wagen. Op het tafeltje waarop het apparaat staat, zijn ook verschillende kopjes te vinden, melk, suiker en lepels om te roeren. Ik zet een beker op het apparaat en vink de optie 'espresso' aan.
'Onze ontvoerders hebben wel gevoel voor stijl,' merk ik op en leun tegen een tafel. Opnieuw stroop ik de mouwen van mijn blouse op. Ik ben me bewust van het feit dat mijn kleding vaak te groot is, maar het zit prettig.

No growth of the heart is ever a waste

Celeste Dubois
Ik grinnik een beetje als hij overdonderd is, maar als we beide bij het koffiezet apparaat staan, bekijk ik hem even. Snel en kort, maar zijn gezicht en zijn blik lang en nieuwsgierig, alsof ik hem wilde doorgronden.
'Onze ontvoerders hebben wel gevoel voor stijl,' Ik sla mijn hand zachtjes voor mijn mond en glimlach, terwijl ik hem vanonder mijn wimpers aankijk. 'Ja, dat wel, maar -' Net op het moment dat ik nog wat wilde zeggen, piept het apparaat een beetje en blijft dan stil. Zijn espresso is klaar, en een klein, bruin bekertje waar er damp vanaf komt, staat er. 'volgens mij is je koffie klaar,' Grinnikend kom ik dichterbij hem en als ik zo dichtbij hem ben, kijk ik hem even in zijn ogen en laat zachte woorden van mijn rode, volle lippen glijden, terwijl ik zijn koffie voor hem neer zet. 'Ik wil ook koffie,' Dan druk ik op een knopje en er komt alweer een bekertje te voor schijn. Ik neem met een speelse grijns op mijn gezicht wat afstand en kijk naar hem.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Val Gray.

Het geluid van een piepende Senseo haalt me uit mijn gedachten. Ik ga weer recht staan. Op het moment dat ik naar voren wil stappen om mijn kopje te pakken, draait Celeste zich om naar mij en stapt op me af, met mijn koffie in haar handen.
'Volgens mij is je koffie klaar.' Er speelt een grijns om haar gezicht, dezelfde grijns die ik eerder heb gezien bij haar. Misschien.. misschien is zij een mol! Ik sla van schrik de hand voor mijn mond. Nee.. zou dat mogelijk zijn? Het zou begrijpelijk zijn. Haar kalme en speelse manier van handelen in deze situatie contrasteert volkomen met de manier van handelen van een normaal persoon. But then again, dan zou ikzelf net zo goed een mol kunnen zijn. En misschien zit de mol daar wel ergens aan tafel paniekerig te wezen, om te voorkomen dat iemand deze gedachten uit. Of misschien is er helemaal geen mol en ben ik weer paranoide bezig.
Ik krijg ineens een de ja vu naar Jessica als Celeste vlak bij me komt staan. Om enigszins afstand te bewaren, leun ik naar achteren en zet mijn handen achter me op tafel, om evenwicht te bewaren. Maar ze trekt zich er weinig van aan. Wat is dit? Goed, kalm blijven. We zijn hier beiden gekomen voor koffie, niet meer of minder. Dan staart ze me in de ogen. De hare hebben een groenachtige kleur, de kleur die ik bij Arabische vrouwen heb gezien. Insignificante feiten, Val.
'Ik wil ook koffie,' zegt ze met een zachte, sensuele stem. Het soort stem dat ik in films heb gezien wanneer een vrouw een man probeert te versieren. Maar het is niet logisch. Dit gedrag is niet logisch in deze situatie! Val, stop met denken! Met een rustige ademteug weet ik te voorkomen dat ik weer rood word. Ik pak het kopje en neem de eerste verlossende teug koffie.
'Dank je,' zeg ik rustig met een glimlach en ga op tafel zitten. Als zij op haar kopje wacht, neem ik haar kort in me op. Ik heb niet veel mensen met zulk lang haar gezien. Ik vraag me af waar ze het geduld vandaan halen om zo lang te wachten. Ik ga eens per jaar naar de kapper, waar hun pogingen om er enigszins een model in te knippen altijd vergeefs zijn. De sprieten hebben een eigen wil en na verloop van tijd gaat mijn soort van pony weer voor mijn ogen zitten. Zoals ik al zei, insignificante feiten. Ben ik goed in.
'Jij enig idee waarom ze ons hierheen hebben gehaald? Wie 'ze' zijn?' vraag ik dan maar. Nog steeds is er die glimlach op haar gezicht. Misschien is dit al de 'training' waar die vrouw het over had. Ik neem nog een slok. Ik voel me meteen een stuk fitter.

No growth of the heart is ever a waste

Joachim Nowak
Langzaam wikkel ik mijn hand rond de deurknop van het gebouw. De tijd die ik buiten het gezelschap had doorgebracht had niets voor me kunnen betekenen. Alles was omgeven door water, alle plekken leken op elkaar en niets hier leek ongewoon. Waarom we precies hier werden geplaatst was me een raadsel, zoals zoveel. De groep die ik voorheen nog had achtergelaten leek nu in aantal gegroeid te zijn. Iedereen leek onbekend te zijn in zijn hoofd, geen enkel gezicht had hij eerder aanschouwd. Het enige meisje die hij kon thuisbrengen was het meisje die hij net had gesproken en die hem had weten bang te maken. Iedereen leek zich al een vriendje te hebben aangemeten en waren in interessante gesprekken verwikkeld. Was niemand dan wantrouwig over de redenen waarom we hier waren? Terwijl mijn hoofd overuren maakt loop ik tussen de hoop mensen. Uiteindelijk duw ik per ongeluk tegen een stoel van een medegevangene. ‘Sorry, het was niet mijn bedoeling.’

[ bericht aangepast op 29 feb 2012 - 18:59 ]

I can no longer keep my head up, above me it's empty. There are no kings watching over me

Jess(ica) Alexis Lane.
Zodra ik dit gezegd had zette Val een stap naar achteren en verbrak het oogcontact. 'Het is niet erg moeilijk te verklaren waarom ik bloosde, als dat is waar je antwoord op wil. Je was nogal onverwachts heel dicht bij me gaan staan, iets wat ik niet gewend ben van iemand die ik niet goed ken.' Ratelde Val maar door. Mijn gezicht stond doodkalm op wat hij allemaal doorratelde, en ik ging rustig zitten. 'Dus, Jess. Zullen we op zoek gaan naar de koffie?' Zei hij uiteindelijk, en hij wreef de glazen van zijn bril schoon. Toen draaide hij zich om naar het andere meisje. Uch, waarom heb ik nu opeens geen zin meer in koffie? Wacht. Dat is bullshit, ik heb altijd zin in koffie..
Voordat ik me om had gedraaid zag ik ze aan elkaar voorstellen en weglopen. Val had gezegd dat hij ook voor mij zou halen. Hmph. Tuurlijk.
Ik begon niet op Val te vallen, juist helemaal niet. Hij is totaal mijn type niet, en volgens mij.. En zijn gezicht komt voor me in mijn gedachten. Is hij nog te jong voor me, dacht ik. Er zat helemaal niets achter wat ze zojuist gedaan had. Soms had ze gewoon van die spontane acties, dat ze wilde weten hoe de ander zou reageren. Beschaamd, fel, aardig, etc. Noem het maar op. Eigenlijk testte ze hun een soort van, om te kijken hoe ze reageren. Nou, dit was net zo bij Val. Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht, en propte een stuk fruit weer in mijn mond.
Mijn ballerina's liggen nog naast mijn stoel, want ik had ze uitgeschopt, en mijn ogen richtte zich op de ballerina's. Hij denkt nu echt slecht van me. Dat weet ik zeker, en het kan ook niets anders. Misschien haatte hij het dat hij niet bij dingen werd betrokken? Of misschien haatte hij het dat iemand de aandacht op eistte. Ik zal alles zo aan hem proberen uit te leggen. Ik wil niet dat hij verkeerd over me denkt. Hij is de enigste die zo lief tegen me gedaan heeft, sinds dat we hier op dit verdomde eiland zitten..
Uit mijn ooghoeken zie ik dat Otto een langzame schuifbeweging maakt, en stil probeert op te staan van zijn stoel. Alsof hij helemaal niet wilt dat hij wordt opgemerkt, en dat ik weer tegen hem ga praten. Ben ik dan zo eng? Heeft hij dan zo'n slechte gedachte over me? Ik keek op, en voordat hij begon te lopen vroeg ik hem wat: 'Waar ga je naartoe?' Waarschijnlijk hoorde hij me niet, en hij liep richting het toilet.
Oké. Het zal wel. Dan niet, ik kan alles wel zelf af. De muur rondom mij bouwt zich weer op, en het felle rebelse karakter komt weer terug. Ik had het niet moeten doen. Mensen laten me al snel vallen als ze zien hoe ik echt ben, dus moet ik dat niet laten zien. Hoevaak moet ik die regel nou verbreken, en hoevaak moet ik nou zien hoe ze me verlaten of niets meer van me willen weten?
Chagrijnig' pakte ik mijn oortjes uit mijn tas samen met mijn mobiel. Ik scrolde naar het nummer 'The Pretty Reckless - Just Tonight', en zette het op de hoogste volume. Ik stond op en net vlak voordat Otto de toilet binnenging, stormde ik hem voorbij en liep naar de uitgang. Daar zag ik Val samen met Celeste staan, en ik negeerde ze compleet. Ik liep vastberaden naar het Senseo-apparaat toe, en zorgde ervoor dat ik mijn kopje koffie kreeg. Nadat het bekertje tevoorschijn kwam, en er koffie ingegoten was, pakte ik fel het bekertje en liep door richting de uitgang. Niets zeggend tegen de twee die ik net tegen kwam, en niets tegen Otto.
Ondertussen was het 1ste couplet en het refrein al geweest, en de eerste paar zinnen waar ik naar begon te luisteren zong ik zachtjes mee. 'Here I am and I can't seem to see straight. But I'm too numb to feel right now. And here I am, watchin' the clock that's tickin' away my time,' begon ik van zachtjes en steeds harder te zingen. De sereen en kalme stem kwam mijn mond uit, en mijn voeten ontmoetten het zand. Steeds dichter bij kwam de zee mij tegemoet. Muziek is alles voor me. Het is het enigste waar ik me echt fijn bij voel.

[ bericht aangepast op 29 feb 2012 - 17:26 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Otto Darmov

Hij had de woorden niet kunnen vertalen die Jessica uit haar mond sprak. Had ze hem toch opgemerkt in de poging dat hij stil wou ontsnappen? Nee, ontsnappen was een verkeerd woord. Het meisje was een aangenaam gezelschap voor hem geweest. Het ging erom dat hij haar niet wou storen. Hij wou geen hondje zijn die haar achterna liep en alles voor haar zou doen. Niet dat ze hem dat ooit zou toelaten, want zo'n persoon was ze niet, altans dat veronderstelde hij. Eerlijk gezegd wist hij niet wat hij precies van haar moest denken. Een eerste indruk is altijd verkeerd, dat zei zijn vader altijd. Je moet de persoon eerst leren kennen voordat je conclusies kan trekken. Haar kledingstijl mocht hem misschien niet bevallen, maar haar karakter stond hem zeker aan.
Met snelle passen liep hij achter haar aan, in de hoop dat hij haar kon bijhouden. Het tempo dat ze aanhield was snel, stug en misschien een tikkeltje kwaad. De geur van koffie drong zijn neus binnen. Een behoefte die hij nog nooit had gehad. Koffie was niet zijn ding. Zijn vader dronk het altijd voordat hij naar zijn werk ging of als hij een nachtje moest doorwerken op zijn bureau. Het leek Otto maar niets, het bruine spul met veel melk en suiker. Een blikje fris was voor hem voldoende.
Haar zachte stem deed hem uit zijn gedachten opkijken. Het was een zachte, vredevolle stem in tegenstelling tot haar lichaamshouding voorheen. Hij kende niet veel van muziek, maar hij moest toegeven dat haar stem klonk als hemel op aarde. Het voelde bijna alsof je werd meegezongen in de serene stem van haar. De tekst kon hij niet voor ogen krijgen, herkende hij niet, maar dat was ook niet nodig om te genieten van de klanken die uit haar mond kwamen. Hij wou haar niet onderbreken, maar legde toch zijn hand op haar schouder om haar aandacht te vragen. De oortjes trok hij zacht en vriendelijk uit haar oren. "Ik was even naar het toilet. Sorry dat ik het niet zei, maar ik wou je niet storen, net zoals ik nu" zei hij met een schrille glimlach op zijn gezicht. De onzekerheid stond in zijn ogen.

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

Val Gray.

Ik geniet in alle rust van mijn koffie, wachtend op Celeste's antwoord, tot ineens een bekend persoon langs komt gelopen. Jess, inclusief oordoppen waaruit haar muziek hier nog te horen is.
'Hey, toch besloten om ons gezelschap te houden?' vraag ik en neem een slokje koffie. Ze loopt echter resoluut door naar het apparaat en voorziet zichzelf van koffie.
'Ik was van plan je kopje te maken zodra Celeste klaar was. Ik neem aan dat je espresso wil?' Maar in plaats van antwoord te geven, pakt ze haar koffie en verdwijnt dan richting de uitgang. Verbaasd kijk ik even naar Celeste. Heb ik iets fout gedaan? Ik haal de schouders op en drink verder. Misschien zal haar muziek wel voor een soort trance hebben gezorgd. Eigenlijk hetzelfde als wat ik met lezen heb. In dat geval zal ik haar maar met rust laten, gezien het feit dat ik er zelf niet van hou als iemand mij stoort wanneer ik lees.
Na de laatste slok zet ik mijn kopje tevreden naast me op tafel. Mijn hoofd draait naar de glazen deuren, waarachter ik Jess naar het strand zie lopen. Ik zie mezelf in de weerspiegeling. Door de belichting ziet mijn haar er haast zilver uit. Zoals verwacht is een eigenwijze lok haar weer in een krul gesprongen. Achteloos haal ik mijn hand er doorheen, om er vervolgens weer mee op te houden aangezien ik weet dat het geen zin heeft. De witte lok springt weer terug in de krul. Ik lust nog wel een kopje, bedenk ik me en zet het mijne weer in de automaat.
Als deze weer piept, voorzie ik mezelf van een vijftal suikerklontjes en neem weer plaats op tafel. Dan halen voetstappen me uit mijn gedachten. Ik draai me om naar de richting waar het geluid vandaan komt. De jongeman waar ik me eerder aan had voorgesteld komt voorbij gelopen. Ook hij besteedt geen aandacht aan ons en loopt de deur uit. Als alles hier een open faciliteit is waar we in en uit kunnen lopen, dan moet dat inhouden dat ze er erg zeker van zijn dat we niet weglopen. Ik vraag me af hoe zeker.

[ bericht aangepast op 29 feb 2012 - 18:27 ]

No growth of the heart is ever a waste

Jess(ica) Alexis Lane.
Val had tegen me gepraat voordat ik het gebouw uitliep, maar daar besteedde ik geen aandacht aan. Ik wens hem veel plezier met dat mens.
Net op het moment ik wou gaan zitten, legde er iemand een hand op mijn schouder en trok diegene zacht de oortjes uit mijn oren. "Ik was even naar het toilet. Sorry dat ik het niet zei, maar ik wou je niet storen, net zoals ik nu." Hoorde ik een bekende stem zeggen. Chagrijnig' duwde ik de hand van mijn schouder, ik hield er niet van als mensen me zomaar vastpakten en dan al zeker niet van achter mij, en draaide me toen vervolgens om - om te zien wie de bekende is. Mijn ogen worden groter van verbaasdheid. Waarom achtervolgt hij me? Oké, nu snap ik echt niet wat er allemaal aan de hand is.
Een sarcastische 'ahá' kwam uit mijn mond. Het was eigenlijk niet echt wat je lachen kon noemen. Meer een soort hoorbare zucht die erg sarcastisch klonk. Wat ging er nou allemaal door zijn hoofd heen? Het was niets voor hem dat hij zo deed, vond ik. De onzekerheid kon je aflezen uit zijn ogen. Waar is hij zo onzeker om? Dat is echt onnodig. Heeft hij wel goed in de spiegels gekeken toen hij het toilet binnen liep?
Mijn schouders haalde ik op, en draaide me toen van Otto vandaan. Hoe zou ik reageren? Ik dacht dat hij me totaal niets vond, en me dus niet achterna zou lopen. Maar dat heb ik totaal verkeerd gedacht, want nu staat hij hier.
Elke stap die ik zette kwam dichter bij de zee, en net vlak voordat mijn voeten de natte zand zou ontmoeten, stopte ik. Ik ging zitten, en tekende niets bijzonders in het zand.
'Dat maakt niet uit dat je het niet zei,' en ik nam een slok van mijn zwarte koffie. Ja, dat is hoe ik mijn koffie heb leren drinken van mijn moeder. In koffie hoort geen melk, suiker of wat anders in te zitten. Koffie hoort zwart te zijn. 'Jij mag mij altijd storen,' antwoorde ik zachtjes als enigste. Als ik geluk heb heeft hij mij niet gehoord. Ik duw een van mijn oortjes in mijn oor, en de andere oor laat ik vrij; om te horen wat Otto gaat doen. Zou hij het doen? Gaat hij weg of durft hij naast me te zitten?

Don't walk. Run, you sheep, run.

Otto Darmov

Hij trok zijn versleten sneakers van zijn voeten en gleed met zijn tenen door het zachte zand. Het was warm door de zon die hoog boven de hemel scheen. Er was geen wolkje aan de lucht. Een zonne zomerdag zoals gewoonlijk. Echter miste hij de geur van zonnecréme en het geluid van de joelende kinderen die spelend renden in het frisse water. Hier was het anders. De rust nam de overhand. Enkel de stem van Jess en de muziek uit haar oortjes waren duidelijk hoorbaar.
Het lef om naast haar te zitten had hij niet, zeker niet toen ze haar stem sarcastisch had laten horen. Misschien wou ze helemaal niet dat hij nu bij haar was. Toch ging hij zitten in het zachte zand, op een paar meter van haar vandaan, schuin achter haar. Hij keek naar de wind die zachtjes speelde met haar blonde lokken. Om te verkomen dat hij naar begon te staren, wierp hij zijn blik op zijn vingers die speels door het zand graaiden. Op de eén of andere manier voelde het fijn aan.
Toen hij haar zachte, bijna onhoorbare, stem hoorde, moest hij glimlachen. De woorden deden hem goed, al wist hij niet precies wat hij erover moest denken. "Ik wil je niet tot last zijn." Sprak hij even zacht als haar. Zijn ogen waren op de zijkant van haar gezicht gericht. "Het lijkt me geen goed idee om de dagen hier alleen door te brengen." Hij zweeg over het feit dat hij haar een aangename meid vond. Misschien zou ze dit vroeg of later zelf ontdekken. Als er tenminste nog iets te ontdekken viel. Otto toonde niet snel zijn gevoelens, maar bij haar was het anders. Op de een of andere manier voelde hij zich vertrouwd, ontdanks haar scherpe reacties tegenover de anderen. Misschien vond hij dat net aantrekkelijk aan haar. Wie weet.

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

Jess(ica) Alexis Lane.
Van achter mij hoorde ik het zand bewegen. Otto verplaatste zich, ik weet niet precies wat hij deed, maar ik voelde zijn ogen in mijn rug prikken. Ik hoorde een zachte plof in het zand. Hij heeft plaatsgenomen op het zand. Een zachte windbries waaide door mijn haren, en mijn haren dansten mee in de wind. Ik haalde een hand door mijn haar, en trok mijn knieën op. Ik steunde met mijn hoofd op mijn knieën.
Soms verbaasd het me nog steeds dat ik zo'n goed gehoor heb. Vooral nu verbaasd het me, omdat ik Otto af en toe nog hoor bewegen en ik heb dan mijn muziek op z'n hardst staan. Met mijn ogen volg ik de kalme stromen van de zee tot mijn ogen zich op het zwarte scherm van mijn mobiel bevindt. Oké, ik ben niewsgierig. So what? Ik wil alleen weten wat hij aan het doen is. Zo slecht is dat niet.
Ik houdt mijn mobiel zo, maar wel onopvallend mogelijk, dat ik Otto in de weerkaatsing van mijn mobiel kan zien, en doe net alsof ik bezig ben met mijn haar. 'Ik wil je niet tot last zijn,' sprak hij zachtjes. Via mijn zwarte scherm kon ik zien dat hij naar me keek. Dus ik had toch gelijk; ik voelde namelijk de ogen al in mijn rug prikken. 'Het lijkt me geen goed idee om de dagen hier alleen door te brengen,' zei hij vervolgens. Wat bedoelt hij daarmee? Verbaasd ben ik alweer. Waarom blijft deze jongen mij telkens verbazen? Zachtjes grinnik ik, omdat hij eigenlijk niet mag merken dat ik stiekem naar hem ziet te kijken en dat ik om hem moest lachen. 'Wat bedoel je daarmee?' vraag ik hem. Mijn stem ging wat harder dan ik verwacht had, en hopelijk vat hij dit niet op als dat ik boos op hem ben.

[ bericht aangepast op 29 feb 2012 - 20:12 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.