[RPG] The Middle Ages. 2 - Speeltopics

Deze RPG speelt zich af aan het koninklijk hof, meer info hierover vind je hier 'waar speelt het zich af'. De tijd waarin de RPG zich afspeelt, is zoals jullie waarschijnlijk al doorhadden, zijn de Middeleeuwen. Maar niet zoals het werkelijk was, het is namelijk een fantasie wereld.
Van mensen met toverdrankjes tot reuzachtige draken, het is allemaal toegestaan.

Elke tien jaar worden er uit de omliggende dorpen dire mensen, die in het rijke bezit zijn van een machtig mythisch wezen, uitgekozen om een training te komen volgen aan het koninklijk hof door de beste meesters die er zijn.

Het is een eeuwenoude traditie die nooit verdwenen is. De traditie ontstond in tijd van vele oorlogen. Een paar spionnen hielden de bevolking in de gaten en kozen enkel de beste van de beste. Ze moesten natuurlijk wel voldoen aan een aantal eisen, zoals dat ze in het bezit moesten zijn van een mythisch wezen en er mee om moesten kunnen gaan. Enkel de besten werden uitgekozen en mochten naar het hof komen en kregen training van de beste trainers om nog beter met hun dier om te kunnen gaan, maar ook met wapens. Ze werden ingezet in de oorlogen en strijd als aanvoerders van kleine legers of werden uitgezonden op privé missies. Ze worden opgeleid tot echte meesters en meesteressen.
In andere woorden: Het was een hele eer...

En dat is het nog altijd. De drie voorheen gewone dorpelingen komen ineens in een heel ander wereldje terecht en plots kijken er mensen naar hun op. Sommigen weten zich erg goed aan te passen, anderen krijgen heimwee en bij enkele stijgt de roem en rijkdom ze naar het hoofd. Hoe reageren de andere bewoners op het koninklijk hof hierop?

Er wonen dus verschillende mensen aan het koninklijk hof, mensen met verscheidene beroepen en rangen, probeer je ook in te leven in hun wereld, beleefdheden, tradities en dergelijke. Om dit gemakkelijker te maken heb ik zelf wat dingen op een rijtje gezet en die kan je hier lezen.

Deze RPG heeft zoals jullie merken niet echt een vaste verhaallijn die je moet volgen, jullie zijn dus vooral vrij in wat je wilt schrijven en worden niet beperkt. In andere woorden: Let your creativity flow ^^

[ bericht aangepast op 6 juli 2012 - 15:53 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Goldenwing schreef:
(...)

Miro spookt in vergelijking met Emlyn nog altijd minder uit, in ieder geval minder lichamelijk werk.
Ik ben het er helemaal mee eens, dat gaat nog hele geweldige situaties geven als die elkaar vaker tegen komen.
Hhaha, dan gaat Miro nog een hoop mensen verzameld tegen zich krijgen. ^^

Vluuv schreef:
(...)

Haha, hij chanteert inderdaad in ieder geval niemand, de dames komen allemaal vrijwillig naar hem toe
Heeft Emlyn eigenlijk ook een achternaam? Dan kunnen ze elkaar met zo'n dodelijke blik aankijken en dan zo minachtend elkaar begroeten met alleen de achternaam.
Ja klopt :'D Als het Emlyn tenminste lukt om ze tegen hem op te stoken

Stand up when it's all crashing down.

Goldenwing schreef:
(...)

Ze vallen allemaal voor zijn charmes. x)
Nee, hij is door de stalmeester opgevoed nadat hij is gevonden in de stallen. De stalmeester - die hij ziet als zijn vader - heeft hem nooit een achternaam gegeven waardoor hij er geen bezit. Maar Miro mag hem best stalpummel of stalmeester noemen.
Dat lukt Emlyn vast wel, als hij zijn best er maar voor doet.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Endure schreef:
(...)

Of wees, nog veel erger.. En dan met zo'n minachtende blik [aa']

Stand up when it's all crashing down.

Oh lol, moet nog best wat bijschrijven nu met Esmée ;p

Esmée Fox.
Ik had niet verwacht dat heer Valenta zich werkelijk over me zou ontfermen, dat hij zich echt verantwoordelijk voor me voelde. Hij had me daar nooit het type voor geleken en ik had dan ook eerder verwacht dat hij me meer links zou liggen. "Is het waar wat hij zegt?" zijn stem leek uit het niets te komen en klonk ontzettend kil, bijna zou ik er bang voor worden. Waarom had Emlyn nou weer moeten beginnen over dat glas water? "Wel.." mompelde ik zachtjes, haalde wat onbeholpen mijn schouders op en glimlachte verontschuldigend, al wist ik dat dat mijn daad niet goed zou maken. Gelukkig ging hij er verder niet op in en zwijgend volgde ik het gesprek, daarbij verbaasde ik me over Valenta, zijn woorden leken perfect gekozen, ondanks dat hij ze direct uitsprak en er geen moeite mee leek te hebben. Geen twijfel over mogelijk dat hij zulk soort discussies eerder gevoerd had.
Voordat Emlyn vertrok liet hij nog een keer zijn afgunst voor heer Valenta horen. "Vergeef mij, ik was slechts dwaas om te vergeten dat u de vrouwen altijd als eerste wilt ontdekken." Wat verbaasd keek ik Emlyn na, die durfde zeg! En zijn schot was in de roos, heer Valenta leek werkelijk geraakt. Was zijn gezicht nou rood geworden? "Waar ziet hij me wel niet voor aan?! Dat ik met de eerste de beste het bed in duik?" zei ik verontwaardigd en sloeg mijn armen over elkaar. "Maar het valt niet te ontkennen dat hij lef heeft," mompelde ik er nog zachtjes achteraan. Iemand die zulke woorden uit durfde te spreken tegen iemand met de rang van heer Valenta was zeker niet op zijn mond gevallen, je riskeerde veel door je zo te uiten tegenover iemand als hij. Heer Valenta leek het er echter niet mee eens te zijn en liet me dat weten ook en niet alleen over het feit dat hij lef had, maar ook over zijn daden. "Luister, Esmée, luister goed. Niemand, en dan bedoel ik ook werkelijk niemand, heeft het recht jou op zo’n manier te commanderen. Zelfs mensen die hoger in rang staan dan jij kunnen je niet dwingen je uit te kleden of andere onbehoorlijke dingen te doen, laat staan zo’n onbehouwen boeren pummel."
Verbaasd knipperde ik met mijn ogen, dat waren wel de laatste woorden die ik uit zijn mond had verwacht. Ten eerste was hij zijn hele formele toon kwijt en sprak me aan met mijn voornaam, ten tweede vroeg ik me af of hij niet de vrouwenverslinder was waar ik bang voor moest zijn en als laatste.. Tja, zijn woorden klonken haast beschermend. Een lief gebaar dat velen gewaardeerd zouden hebben, maar ik voelde me diep van binnen toch wat beledigt dat hij dacht dat ik niet voor mezelf zou kunnen zorgen en dat ik überhaupt ooit zulke bevelen zou opvolgen. Ik was een uitverkorene, het was toch de bedoeling dat ik mezelf kon redden en beschermen? En trouwens, voor degelijke praktijken hadden ze bloesemvrouwen voor, een soort waar ik totaal geen overeenkomsten mee had. Mooi? Misschien had ik mooie ogen en ik had wel eens complimenten over mijn uiterlijk in ontvangst genomen, maar uitzonderlijk mooi zou ik mezelf niet noemen. Talenten zoals dansen of een muziekinstrument bespelen kon ook ik niet en een man plezieren voor geld was niet iets wat ik zou doen. Ik moest er niet aan denken zeg!
Heer Valenta kwam nogmaals terug op het glas water en ik moest mijn best doen niet te gaan glimlachen toen ik eraan terugdacht. Het was inderdaad zijn verdiende loon geweest, al had ik van tevoren niet kunnen weten wat hij van plan was.
"Ik kan begrijpen als u van streek bent, maar het is alsnog belangrijk het dorp in te gaan vanavond en contacten te leggen. Ik kan u ervan verzekeren dat niet iedereen zo onbeschaafd is als die stallenknecht. Al was ik eerder niet van plan om mee te gaan, het lijkt me toch slim dat ik u escorteer, mocht u meer van dat soort types aantrekken." En we waren weer terug naar formeel, eigenlijk had ik het wel prettig gevonden weer even gewoon Esmée genoemd te worden. "Ík zal zorgen dat ik klaar sta," zei ik om aan te geven dat ik Rosie daar niet bij nodig had en ook prima in staat was zelf te handelen. Toen heer Valenta vertrokken was ging ik met een diepe zucht zitten op het bed. Dat Emlyn me werkelijk zo ver had proberen te krijgen dat ik me voor zijn ogen zou uitkleden, dat had ik nou nooit van hem verwacht.. En ik had al helemaal niet van mezelf verwacht dat ik niet direct voor mezelf zou opkomen, hij had me werkelijk overrompelt. En heer Valenta, het had er op geleken dat hij me toch niet zo irritant vond als ik eerst gedacht had en wel degelijk iets om me gaf. Al was het maar zijn plichtsgevoel die hem zei dat hij zich om me moest bekommeren.
"U moet dankbaar zijn dat heer Valenta het voor u op nam, vrouwe," zei Rosie die plots bekomen leek te zijn van de schrik. "Zoveel hulp had ik anders niet nodig gehad, ik ben geen klein kind meer en kan heel goed voor mezelf zorgen," antwoordde ik nukkig, toegeven dat ik hem we dankbaar was voor zijn hulp zat niet in mijn aard. Ik kreeg een afkeurende blik van Rosie en ik beantwoordde die blik met een onschuldige glimlach. "Zeg, ben je trouwens nog langs de bieb geweest zoals ik gevraagd had?" vroeg ik haar terwijl ik mijn nagels bekeek, ze waren precies zoals ik ze graag zag, verzorgd en netjes. Al zou dat in de loop der tijd veranderen, daar zouden de trainingen wel voor zorgen. Bah, ik was wel iemand die er graag verzorgd uitzag, maar die houding zou ik de komende tijd opzij moeten zetten.
"Natuurlijk vrouwe, er waren meerdere boeken die voldeden aan uw eisen, dus ik heb ervoor gezorgd dat alle boeken hierheen gebracht werden. Ik had ze alvast voor u opgeborgen in deze kast." Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet verbergen en liep naar de kast, toen ik de deuren opende zag ik inderdaad een hele stapel boeken liggen die er eerder niet was geweest. Sommigen zagen er uit alsof ze zo uit elkaar konden vallen en waren vermoedelijk dan ook erg oud, terwijl anderen nog vrij nieuw leken. "Ah, heel mooi, bedankt!" vertelde ik haar terwijl ik een paar van de boeken bekeek. Ik had haar gevraagd een aantal boeken te halen over verschillende vechtkunsten, ik was nog altijd van mening dat ik heer Valenta moest laten zien dat ik het kon, dat ik beter zou worden en hem misschien op een dag aan zou kunnen. "Zeg Rosie," begon ik terwijl ik de kast weer dichtdeed, "vertel niemand hier maar over, vooral heer Valenta niet, oké?" Het was gênant dat ik de boeken nodig had, misschien zelfs voor de meest simpele dingen, want ik zou vooral moeten beginnen met de basis. De juiste houding, hoe je een zwaard vasthield.. En dat waren dingen die ik snel onder de knie moest krijgen als ik niet nogmaals een flater wilde slaan bij heer Valenta. Over hem gesproken, waar bleef hij nou? Veel tijd hadden we niet meer om een goede indruk achter te laten, dat was althans mijn taak, hij was al populair genoeg bij de dames.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Eleanor Pantheras.
Dit alles kon ik geen andere benaming geven dan ontzettend ongemakkelijk, want zo voelde ik me op het moment ook. Het liefst was ik een paar uur terug in de tijd gegaan en had ik alles opnieuw gedaan, deze keer dan wél goed natuurlijk, maar zoiets was belachelijk. Er bestond niet zoiets belachelijks als teruggaan in de tijd.
Heer Lunix vertelde me hoe hij aan zijn verwonding kwam en ik keek hem verbaasd aan. "Niks? Het klinkt anders als behoorlijk wat! Was het niet eng? In de stallen bedoel ik, toen alle dieren op hol sloegen." Ik kon me er geen voorstelling bij maken, de enige dieren waar ik mee te maken had waren paarden en af en toe muizen, maar echt mytische wezens had ik nog nooit van dichtbij bewondert. (Hij heeft Ryu toch niet bij zich hè? ) Draken, feniksen. Werken met zulke gevaarlijke en grote beesten was dan ook niet voor mij weggelegd. Ik zou bang weglopen, dat was een ding wat zeker was. Dan was zelfs mijn vader helpen met al het werk nog beter dan tegenover zo'n gigantisch beest te moeten staan. Alhoewel het me ook wel een heel bijzondere ervaring leek. Al had je weinig aan zo'n herinnering als zo'n beest je in blinde paniek van je leven beroofde. Er ging kort een rilling over mijn rug, de gedachte alleen al om tegenover een wild beest te staan was genoeg om me angst aan te jagen.

Een korte snelle, omdat ik ook niet zo goed weet wat ik verder moet, maar toch even met haar wil posten :A

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Vanaf donderdag ben ik op vakantie dus reageer bijna niet. Ik zal wel melden als ik weer terug ben. Dus deze post is wat kort ik weet het, maar het is tussen het pakken door en alles.

Dante Lunix
‘Niks? Het klinkt anders als behoorlijk wat! Was het niet eng? In de stallen bedoel ik, toen alle dieren op hol sloegen,’ vroeg ze en keek me wat verbaast aan. ‘Niet als je al sinds kleins af aan met zo’n dieren bent opgegroeid, dan is er niks meer eng aan. Je weet dan wel wat je wel en niet kunt doen en je kent je eigen dier door en door,’ legde ik uit. ‘En de ergste drukte was al voorbij, maar Ryu merkt zoiets gewoon erg snel.’ Boven me hoorde ik een schor gekras. Snel keek ik naar boven. Natuurlijk, het geluid was te herkennen uit duizenden. ‘Ryu. Je weet me ook altijd te vinden,’ mompelde ik even. Hij was altijd al beschermend geweest en dacht zeker dat ik nu in gevaar was of zoiets. Grote kans dat ik straks niet meer naar het feest zou gaan, het was misschien beter dat ik straks met Ryu de bossen in ging en hem hier liet wennen. Zo’n veranderingen van omgeving waren nooit goed voor hem. Ondertussen begon ik me af te vragen wie ze nu eigenlijk was. Ik had haar nog nooit eerder gezien, niet dat ik al lang hier was, en ze had me nog niks verteld. Het was best onbeleefd om het zomaar te gaan vragen, maar wat moest ik anders. Het was wel duidelijk dat ze gewoon uit het dorp kwam. ‘Zou ik zo vriendelijk mogen, wat is eigenlijk uw naam, vrouwe?’ vroeg ik toch maar. Door hier nu te zijn, verlangde ik terug naar mijn simpele leventje thuis. Stiekem was ik wel een beetje jaloers op haar, ze woonde gewoon in het dorp en hoefde zich tenminste niet zo opgedaan te gedragen, zoals ik nu moest. Het was voor mij teveel gevraagd om zo netjes en hoffelijk te doen. Het liefst was ik gewoon weer mijn oude zelf, maar dat kon niet. Mijn vader had me hiervoor aanbevolen en voor getraind dus nu moest ik het ook waarmaken.

Kan ik hier nog een rol bij maken? :x

†

Amaranta schreef:
Kan ik hier nog een rol bij maken? :x

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Moet er weer eventjes inkomen en weer elven hierin blazen, laat ik eens wat mensen PB'en :]

Eleanor Pantheras.
Geboeid luisterde ik naar zijn verhaal en ik glimlachte flauwtjes. "Pff, de enige dieren waar ik mee om kan gaan zijn paarden," zei ik zachtjes. Plots hoorde ik een vreemd dierlijk geluid. Mijn ogen werden groot toen het beest ons naderde en Dantes worden tegen het beest gingen deels langs me heen. Het beest had de grootte van een paard, als je de enorme vleugels dan niet meerekende. Zijn snuit bestond uit een flinke snavel en het beest had geen haren, maar vleugels. Uit verschillende verhalen bedacht ik me dat he waarschijnlijk een hippogrief was. Voorzichtig zette ik een stapje achteruit, toch op mijn hoede voor het vreemde beest.
"Zou ik zo vriendelijk mogen, wat is eigenlijk uw naam, vrouwe?" Zonder mijn ogen van de hippogrief, die blijkbaar Ryu heette, af te wenden antwoordde ik: "Eleanor. Eleanor Pantheras." Geboeid door het vreemde wezen voor mij vergat ik zelfs mijn manieren. "Wauw," fluisterde ik zachtjes. Het was de eerste keer dat ik er zo dichtbij was en dan niet te vergeten dat het beest niet eens vast zat of opgesloten! Zwijgend bekeek ik het beest aandacht, zijn prachtige verendek, zijn glanzende ogen, de gevaarlijk uitziende klauwen. "Is ie.. Is ie gevaarlijk?" vroeg ik en wendde weer voor het eerst sinds Ryu geland was mijn ogen van Ryu af. Stiekem was ik best nieuwsgierig hoe hij aan zou voelen en naar hoe zulke beesten leefden en wat ze allemaal konden, toch nam dat niet het beetje angst wat ik voor ze had weg. Helaas had ik daar nooit een kans voor gekregen..

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

[Ik weet niet meer waar Jeremy uithing, volgens mij was hij aan het paardrijden ofzo. Ach, in ieder geval gaan Florence en Jeremy richting het feest :'D]

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

haha, ahjoh, vergeet je dat gewoon voor een keer (:
Schrijf je iets van: Ik had de hele middag wat rondgelopen blabla GAAT NAAR FEESTJE AWH YEAH.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Florence moest Eleanor's jurk nog meenemen, right?

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Uh.. Ik geloof het wel ja

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.