[RPG] The Middle Ages. 2 - Speeltopics

Deze RPG speelt zich af aan het koninklijk hof, meer info hierover vind je hier 'waar speelt het zich af'. De tijd waarin de RPG zich afspeelt, is zoals jullie waarschijnlijk al doorhadden, zijn de Middeleeuwen. Maar niet zoals het werkelijk was, het is namelijk een fantasie wereld.
Van mensen met toverdrankjes tot reuzachtige draken, het is allemaal toegestaan.

Elke tien jaar worden er uit de omliggende dorpen dire mensen, die in het rijke bezit zijn van een machtig mythisch wezen, uitgekozen om een training te komen volgen aan het koninklijk hof door de beste meesters die er zijn.

Het is een eeuwenoude traditie die nooit verdwenen is. De traditie ontstond in tijd van vele oorlogen. Een paar spionnen hielden de bevolking in de gaten en kozen enkel de beste van de beste. Ze moesten natuurlijk wel voldoen aan een aantal eisen, zoals dat ze in het bezit moesten zijn van een mythisch wezen en er mee om moesten kunnen gaan. Enkel de besten werden uitgekozen en mochten naar het hof komen en kregen training van de beste trainers om nog beter met hun dier om te kunnen gaan, maar ook met wapens. Ze werden ingezet in de oorlogen en strijd als aanvoerders van kleine legers of werden uitgezonden op privé missies. Ze worden opgeleid tot echte meesters en meesteressen.
In andere woorden: Het was een hele eer...

En dat is het nog altijd. De drie voorheen gewone dorpelingen komen ineens in een heel ander wereldje terecht en plots kijken er mensen naar hun op. Sommigen weten zich erg goed aan te passen, anderen krijgen heimwee en bij enkele stijgt de roem en rijkdom ze naar het hoofd. Hoe reageren de andere bewoners op het koninklijk hof hierop?

Er wonen dus verschillende mensen aan het koninklijk hof, mensen met verscheidene beroepen en rangen, probeer je ook in te leven in hun wereld, beleefdheden, tradities en dergelijke. Om dit gemakkelijker te maken heb ik zelf wat dingen op een rijtje gezet en die kan je hier lezen.

Deze RPG heeft zoals jullie merken niet echt een vaste verhaallijn die je moet volgen, jullie zijn dus vooral vrij in wat je wilt schrijven en worden niet beperkt. In andere woorden: Let your creativity flow ^^

[ bericht aangepast op 6 juli 2012 - 15:53 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Emlyn

‘Misschien is het beter als we de grootste stukken wegruimen en de paarden daarna op de binnenplaats of in de kraal verzamelen, zodat we de grond kunnen schoonvegen.’ Het was de stem van Alistair die dit sprak en hij kon hem geen ongelijk geven. Zelf had hij dat ook kunnen bedenken al had hij nu nog even andere zaken aan zijn hoofd, zijn stalknechten aansturen bijvoorbeeld. “Ja, dat lijkt me het verstandigst. Kunnen jullie daar voor zorgen? Dan breng ik deze grote jongen alvast terug naar buiten, die kan met geen mogelijkheid meer in zijn stal voorlopig.” Bij de woorden ‘deze grote jongen’ wees hij kort naar de zwarte hengst die nog steeds zijn aandacht probeerde te trekken. Zijn vraag was meer op Alistair gericht dan op Pip, hij was gewoon een stalknecht en dus verplicht te doen wat hij hem opdroeg. De stallen verliet hij met de hengst, zodat die tenminste geen schade zou op lopen. Buiten zette hij de hengst vast om hem van zijn tuig te ontdoen, een borstel haalde hij nog over de gifzwarte vacht van de hengst voordat hij hem mee nam naar de kraal. Als hij tijd had gehad zou hij het paard in de wei zetten maar dat was een klein stukje lopen waardoor het hem nu gewoon niet uitkwam. De hengst liet hij los in de kraal en die genoot gelijk van zijn vrijheid door nog eens goed zijn benen te strekken, ondanks de rit die ze net achter de rug hadden. Het halster hing hij over een paal heen die de balken van het hek beet hield zodat het paard opgesloten zat. Vervolgens liep hij terug naar de stallen, hij was alweer iets gekalmeerd. Zijn blik liet hij nog eens goed over de puinhoop van de stallen heen glijden voordat hij naar de jongen toe liep die hij daarnet had verteld om de paarden te kalmeren. Alle paarden die niet in de buurt van het gedeelte stonden waar de ravage was moest hij alvast naar buiten leiden, zodat ze daar konden kalmeren. Na die opdracht te hebben gegeven liep hij naar Pip en Alistar toe, om die te helpen met het opruimen van de grote stukken puinhoop. Een zucht verliet zijn keel. Hij dacht dat hij zijn stalknechten goede instructies had gegeven, ook die met de magische wezens werkten. Maar nee dus, het viel hem weer vies tegen. Anders was de kans kleiner geweest dat het dier was uitgebroken en dan was deze ravage nu niet aanwezig. De jongen die vandaag met de magische wezens bezig moest zijn zou hij later nog wel in de kraag vatten, van hem wou hij nog wel eens weten waarom de draak door de scheidingsdeur was heen gebroken. Een groot stuk hout wat van de staldeur afkomstig was pakte hij op om die in de ton te kieperen. “Pip, je hebt wel de bestelde hoofdstellen bemachtigd en Belle heeft weer een hoefijzer?” Als Pip nu zou zeggen dat hij die klus niet had geklaard zou hij uit zijn huid springen van woede, al kon hij dat niet maken tegenover zijn personeel. Maar Pip kennende was de kans klein dat hij in zijn opdracht was gefaald, hij was één van de beste stalknechten die hij bezat. Het zou voor hem mooi zijn als hij er meer van zijn soort waren maar helaas, een hoop van de jongens die zich kwamen melden voor dit beroep bakte er niets van en die waren dan ook snel ontslagen. Het welzijn van de dieren zette hij namelijk voorop, waar niet iedereen het mee eens was. De grootste stukken troep waren nu wel uit de stallen dus konden ze de paarden buiten gaan zetten. “Neem er ieder twee mee, daar heeft godin Lorah je twee hele mooie handen voor gegeven.” Het zou bovendien minder tijd in beslag nemen als ze er ieder twee mee namen in plaats van eentje want anders moest je dubbel lopen. Tijd die ze niet hadden als ze vanavond nog naar het feest in De Gouden Hippogrief wouden. Uit de zadelkamer haalde hij een aantal touwen op zodat ze die aan de halsters van de paarden konden doen. Zowel Alistair als Pip kregen twee touwen in hun handen gedrukt om daarmee de paarden naar buiten te brengen. Zelf pakte hij twee paarden die doorgaans al niet rustig waren en nu al helemaal niet. Hij had er zijn handen dan ook vol aan terwijl hij ze door de gang naar buiten leidde. Hij sprak kalmerende woorden tegen ze. Op de binnenplaats draaide hij zich even om naar Alistair en Pip die hem ieder met twee paarden waren gevolgd. Hij knikte naar de twee dieren die Alistair beet hield. “Die twee mogen in de kraal. Pip, die van jou mogen naar de wei. Er is namelijk niet genoeg ruimte beschikbaar in de kralen.”

Stand up when it's all crashing down.

Brace yourselves, my posts are coming :'D

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Gaan we niet gewoon door naar het feest? :')

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Ja ^^

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

JIPPIE! 8D
Oke, wie post eerst? :'3

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Diegene die als eerste post ;]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Eh wat? :')

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Gewoon zoals ik het zeg. Niet gaan zitten wachten op anderen, gewoon posten. Ik haat het als mensen gaan vragen: Wie schrijft er eerst?
Gewoon schrijven, anders komt er toch nooit wat van :A

Er komt een moker post van mij aan, omdat ik er een tijd niet geweest ben ^^

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ja, maar het is gewoon, dat we niet tegelijk iets posten, dat ik bijvoorbeeld iets vraag aan jou, maar dat dat helemaal niet klopt met jouw post dan ^^

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Don't worry about that, ik schrijf momenteel voor esmée.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Okay
Dus gewoon vanaf het begin van het feest?

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Jahoor, stuur maar naar binnen.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Esmée Fox.
Toen ik merkte dat heer Valenta naar me keek viel het me ook op dat hij in gedachten leek en ik vroeg me af waar hij aan dacht. Waarschijnlijk aan hoe slecht ik was en hoeveel werk het hem ging kosten mij te trainen, nou, dan mocht hij zich gelukkig prijzen dat ik van plan was zelf ook te gaan trainen, om te voorkomen dat ik nog een flater sloeg. Morgenvroeg zou ik beginnen.
Ik had gedacht, eigenlijk meer gehoopt, dat het enkel van belang was geweest een goede band op te bouwen met de mensen van een hogere rang. Niet met de dorpelingen. Elke stap die ik mis zette zou direct verspreid worden als een ziekte, dus dat werd opletten vanavond. Inwendig slaakte ik een diepe zucht, dat ging een saai feestje worden.
"Nee." Een simpel en duidelijk antwoord van heer Valenta, verbaasd trok ik mijn wenkbrauw op. Nee? Liet hij mij, zijn leerling, werkelijk alleen gaan? Ik had meer begeleiding verwacht, maar ik zou me prima zonder hem redden.
"Ik dacht dat u net zei dat het zo belangrijk was je gezicht te laten zien zodat je geliefd zou zijn bij het volk?" flapte ik eruit, zonder door te hebben wat voor toon ik tegen hem aan sloeg. Heer Valenta straalde simpelweg iets uit wat ik niet kon uitstaan. Misschien waren het enkel vooroordelen en viel hij hartstikke mee, maar tot nu toe viel hij nog niet erg bij me in de smaak. Dat hij misprijzend naar Wyvern zat te kijken maakte het er niet beter op en ietwat geïrriteerd vanwege zijn minachting richting Wyvern kneep ik mijn ogen iets samen. Wyvern moest ik ook maar aan een training onderwerpen.
"Oké, dan zal ik me nu klaarmaken en vertrekken," vertelde ik, nadat heer Valenta me een hele uitleg, die tevens onnodig was, gegeven had over hoe ik me moest gedragen op het feest. Ik knikte kort als teken van afscheid en seinde naar Wyvern dat ze mee moest lopen, eerst zou ik haar naar de stallen terug brengen.
Eenmaal bij de stallen aangekomen liep ik naar binnen, terwijl ik door de gangen liep kwam ik weer langs plaats delict. Toen ik even naar binnen gluurde zag ik nog de gebroken deur die veroorzaakt was door Wyvern, maar dat was niet waar ik moest wezen dus vervolgde ik mijn tocht. Toen ik het niet gevonden kreeg vroeg ik een stalknecht waar ik moest wezen met Wyvern, maar wanneer hij me raar aankeek drong het tot me door dat ik nog in de broek rondliep en mezelf nog niet opgefrist had.
"Training," legde ik hem kort uit en trok kort één mondhoek op in een poging tot een glimlach. Hij leek er verder weinig tijd in te willen steken en wees me de stallen, nadat ik er zeker van was dat Wyvern in goede handen was ging ik naar mijn eigen vertrek. Een warm bad zou ik nemen, een heerlijk warme met die lekkere zeep die ze hadden. Rosie mocht me dan wel helpen met kleren kiezen en mijn haar doen, want zij had daar meer verstand van en een tweede flater wou ik niet slaan, ik wist immers niet zo goed wat gepast was in deze situatie nu ik deze rang had.

"Vrouwe, wat ziet u er-" "Ik weet het," onderbrak ik haar en stapte naar binnen, waarna ik de deur achter me sloot. "Kan je het bad voor me klaarmaken, met die ene lekkere zeep van de vorige keer, want ik geloof dat ik vanavond een feest heb."
"Natuurlijk vrouwe," met die woorden snelde Rosie de badkamer in. Ikzelf liep naar een spiegel toe die er hing en had even tijd nodig om te beseffen dat de persoon naar wie ik staarde niemand minder was dan ikzelf. Wat geërgerd vanwege het feit dat ik er niet uitzag krabde ik wat modder van mijn wang. Vanavond zou ik een goede eerste indruk achterlaten, niemand zou me vergeten.
"Uw bad is klaar, vrouwe." Geschrokken keek ik op en zag dat Rosie alweer in de kamer stond, ik knikte kort. "Dankje, kan je alvast een jurk voor me uitzoeken? Heer Valenta zei me een goede eerste indruk te maken en ik geloof dat jij me daar wel bij kan helpen, is het niet?" Ik moest toegeven dat het prettig was iemand te hebben die hier verstand van had, iemand die wist hoe ik me het beste kon gedragen, kleden en nog meer dingen die ineens stukken lastiger waren hier aan het hof.
Eenmaal in de badkamer sloot ik de deur achter me en ontdeed me zelf van de vieze kledij die ik vervolgens in een hoekje in d badkamer legde. Voorzichtig stapte ik het warme bad in en liet me langzaam zakken tot ik me de koning ter rijk voelde. Ik boende mezelf schoon tot mijn huid er rood van begon te zien en het water vies en koud was geworden. Schoon en wel stapte ik voorzichtig uit het bad, zo op de mat die op de grond lag, en nam één van de klaargelegde handdoeken om me mee af te drogen. Een schone lingerie set was wat volgde en daaroverheen trok ik een dunne badjas aan.
Toen ik de kamer inliep viel mijn blik meteen op de jurk die op het bed lag. "Die is prachtig," zei ik met oprechte verbazing. "Ik ben blij dat u hem mooi vindt, vrouwe, hij zal u fantastisch staan," hoorde ik Rosie antwoorden vanuit de badkamer, ze liet vermoedelijk het bad leeglopen.
Toen Rosie terugkwam uit de badkamer had ik de jurk al aangetrokken, zo goed als dat mogelijk was als je geen hulp kreeg.
"Oh, u heeft hem al aan!" Met snelle passen stond ze al voor me en trok de jurk zo hier en daar nog goed. "Hij staat u beter dan ik gedacht had," hoorde ik Rosie enthousiast zeggen terwijl ik opnieuw naar de spiegel toeliep en mezelf eens goed bekeek. De jurk bestond uit een dunne, smaragd groene stof die vanaf mijn middel wat wijder uitliep. Ook de mouwen liepen vanaf mijn ellebogen wat wijder uit en er zaten gouden stiksels langs de hals, onderkant van de jurk en uiteinden van de mouwen. Hij was simpel, voor zover dat kon met de prachtige jurken die ze hier hadden, maar toch erg mooi. Door de groene kleur kwamen mijn ogen nog beter uit en een tevreden glimlach gleed over mijn lippen. "Had je soms gedacht dat hij me niet zou staan dan?" antwoordde ik brutaal. "Nee nee, natuurlijk niet vrouwe! Ik-" "Rustig maar, ik plaag je maar. Zullen we doorgaan? Het feest is al bijna."

Nog geen uur later stond ik opnieuw voor de spiegel. Rosie had mijn haren opgestoken, maar niet zo strak en stijf, omdat ik daar naar gevraagd had. Mijn lippen waren roder, mijn ogen aangezet met kohl, waardoor mijn ogen, mede door de combinatie met de groene jurk, er nog meer uitsprongen.
"De mannen zullen hun ogen niet van je af kunnen houden, vrouwe." Ik draaide me om en keek Rosie aan. "Dat mag ik hopen, anders zal ik op mijn kop krijgen van heer Valenta," antwoordde ik en haalde kort minachtend mijn neus op, "hij zei me immers een goede, eerste indruk achter te laten.." En dat moest ik niet van mijn karakter hebben, voegde ik er in mijn hoofd aan toe.
"Ik zal nu gaan, ik zie je vanavond wel weer," zei ik en maakte al aanstalten om te vertrekken toen ze ineens mijn pols vast greep. "Vrouwe, ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen.." begon ze en ik keek haar lichtelijk geïrriteerd aan, het was niet de eerste keer dat ze begon met praten, om vervolgens er maar over te zwijgen. "Zeg het maar," antwoordde ik daarom maar om een hoop gedoe te voorkomen. Eerst dacht ik dat ze alsnog zou zwijgen, maar net toen ik mijn hand los wilde trekken begon ze toch te spreken. "Houdt u alstublieft een beetje in vanavond, u wilt geen reputatie zoals die van heer Valenta."
Ik liet mijn arm zakken en keek haar aan. "Dus de roddels over hem en zijn velen vlammen zijn dus waar?" Rosie knikte kort als antwoord. "Geen zorgen, zo ben ik niet. Waarschijnlijk zullen de meesten toch enkel geïnteresseerd in me zijn vanwege mijn status."





Ik kan nog meer schrijven, maar dat bespaar ik jullie.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

One hot guy entering a party, coming right up! :')

[ bericht aangepast op 21 april 2012 - 16:34 ]

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Oliver John ~Zoon heer

Ik zei Florence nog gedag, en met mijn lichaam vol zenuwen ging ik weer naar huis. Daar aangekomen liep ik meteen naar mijn kamer, iedereen negerend. Vanavond moest perfect gaan. Als ik het nu verpestte, was alles verpest. Eerst trok ik nette kleren aan, en ik legde mijn haren een beetje fatsoenlijk. Het was dan wel geen bal, in ons huis, ik maakte me graag wat op, speciaal voor Eleanor. Beneden in de tuin ging ik nog op zoek naar een boeketje bloemen, waar Camilla me maar al te graag mee hielp. Ik vertelde haar over Eleanor, die ze vaag kende. Glimlachend luisterde ze naar mijn gezwijmel over de mooiste vrouw in mijn leven, en wenste me geluk wanneer het boeket af was. Ik bedankte haar en liep naar het huis van Eleanor, en de zaak van haar vader. Waarschijnlijk was ik een van de eersten, maar dat maakte me niets uit. Ik moest en zou haar zien. En daarbij, dan zou ze nog niet zoveel werk hebben als later, en kon ik haar nog even spreken. Ik wist eigenlijk nog totaal niet wat ik ging zeggen, en hoe ik het ging aanpakken. Dan besloot ik maar gewoon op mijn gevoel af te gaan, maar niet te direct. Dat zou haar misschien afschrikken. Plots leek het allemaal een slecht idee, en voor ik het wist stond ik binnen in de kroeg, en kon ik niet meer onopgemerkt weer weggaan.
"Eleanor?" hoorde ik mezelf roepen.
Ik keek om me heen en probeerde mijn vest wat goed te trekken, en de bloemen achter mijn rug te houden.

[ bericht aangepast op 21 april 2012 - 19:23 ]

But I still have this faith in the truth of my dreams.