[RPG] The Middle Ages. 2 - Speeltopics

Deze RPG speelt zich af aan het koninklijk hof, meer info hierover vind je hier 'waar speelt het zich af'. De tijd waarin de RPG zich afspeelt, is zoals jullie waarschijnlijk al doorhadden, zijn de Middeleeuwen. Maar niet zoals het werkelijk was, het is namelijk een fantasie wereld.
Van mensen met toverdrankjes tot reuzachtige draken, het is allemaal toegestaan.

Elke tien jaar worden er uit de omliggende dorpen dire mensen, die in het rijke bezit zijn van een machtig mythisch wezen, uitgekozen om een training te komen volgen aan het koninklijk hof door de beste meesters die er zijn.

Het is een eeuwenoude traditie die nooit verdwenen is. De traditie ontstond in tijd van vele oorlogen. Een paar spionnen hielden de bevolking in de gaten en kozen enkel de beste van de beste. Ze moesten natuurlijk wel voldoen aan een aantal eisen, zoals dat ze in het bezit moesten zijn van een mythisch wezen en er mee om moesten kunnen gaan. Enkel de besten werden uitgekozen en mochten naar het hof komen en kregen training van de beste trainers om nog beter met hun dier om te kunnen gaan, maar ook met wapens. Ze werden ingezet in de oorlogen en strijd als aanvoerders van kleine legers of werden uitgezonden op privé missies. Ze worden opgeleid tot echte meesters en meesteressen.
In andere woorden: Het was een hele eer...

En dat is het nog altijd. De drie voorheen gewone dorpelingen komen ineens in een heel ander wereldje terecht en plots kijken er mensen naar hun op. Sommigen weten zich erg goed aan te passen, anderen krijgen heimwee en bij enkele stijgt de roem en rijkdom ze naar het hoofd. Hoe reageren de andere bewoners op het koninklijk hof hierop?

Er wonen dus verschillende mensen aan het koninklijk hof, mensen met verscheidene beroepen en rangen, probeer je ook in te leven in hun wereld, beleefdheden, tradities en dergelijke. Om dit gemakkelijker te maken heb ik zelf wat dingen op een rijtje gezet en die kan je hier lezen.

Deze RPG heeft zoals jullie merken niet echt een vaste verhaallijn die je moet volgen, jullie zijn dus vooral vrij in wat je wilt schrijven en worden niet beperkt. In andere woorden: Let your creativity flow ^^

[ bericht aangepast op 6 juli 2012 - 15:53 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Pip Lamora - Stalknecht.
‘Misschien is het beter als we de grootste stukken wegruimen en de paarden daarna op de binnenplaats of in de kraal verzamelen, zodat we de grond kunnen schoonvegen,’ zegt Aracin terwijl hij in zijn opgeraapte brokken hout in de ton kiepert. ‘Hierbinnen krijgen we ze nooit kalm.’
Ik kijk op en kieper mijn rommel de zijne achterna. ‘Nee, inderdaad, heer.’ Emlyn gaat verder: ‘Ja, dat lijkt me het verstandigst. Kunnen jullie daar voor zorgen? Dan breng ik deze grote jongen alvast terug naar buiten, die kan met geen mogelijkheid meer in zijn stal voorlopig.’ Ik kijk even naar de grote hengst die hij in bedwang houdt, het is het pronkstuk van de stal en knik dan, als teken dat ik Emlyn heb gehoord. Die verdwijnt en ik neem een borstel om een pad tussen de rommel vrij te maken, zodat geen enkel dier zich straks bezeert. Af en toe raap ik een groter stuk op en dat geef ik dan aan Aracin, zodat die het in de ton wat verder kan gooien. Emlyn is snel terug en nadat hij de ravage voor de zoveelste keer in zich op heeft genomen, wendt hij zich tot mij, om over de hoofdstellen en Belle te beginnen.
‘Ja, heer. Ze liggen normaal nog ingepakt bij Belle, ik heb haar op het binnenplein laten staan toen die draak hier binnen was. En haar hoefijzer is in orde, het waren inderdaad 5 zilverlingen.’
Ik zie dat Emlyn nog wat meer kalmeert en vervolgens geeft hij mij en Alistair Aracin elk 2 touwen. ‘Neem er ieder twee mee, daar heeft godin Lorah je twee hele mooie handen voor gegeven.’ Dat laatste zegt hij meer tegen mij, want Aracin is een gast en wordt dus met alle vriendelijkheid en beleefdheid behandeld. Of zo zou het toch moeten op kasteel Tozay.
Ik bestudeer de man even terwijl ik bezig ben met 2 andere paarden uit de stal te halen. Het is nogal ongewoon dat hij ons hier wil helpen, zeker na zijn lange reis hierheen. Maar ik klaag niet, integendeel, ik apprecieer zijn hulp enorm. Hij lijkt goed te weten wat hij doet, maar ja, hij is dan ook een expert met magische wezens. Een losgebroken draak zal voor hem wel bijna dagelijkse kost zijn. En bovendien is hij tot nu toe wel een aangename aanwezigheid.
‘Misschien kan u die twee twee daar nemen, heer?’ Ik knik met mijn hoofd naar twee merries, waarvan er eentje nog steeds haar oren plat tegen haar hoofd heeft liggen. Vervolgens stap ik met mijn twee dieren rustig over het vrijgemaakte pad. Ze zijn onrustig; hun ogen flitsen naar alle kanten alsof ze verwachten dat die Wyvern plots vanachter een hoekje tevoorschijn zou komen en hen bespringen. Ik blijf sussend tegen hen praten, tot ik buiten - het is al beginnen schemeren - de Uitverkorene van de draak zie, met mannenkleren die haar niet bijster goed staan. Het is wel een grappig zicht, maar wanneer ik haar zie vertrekken, betrekt mijn gezicht. Haar draak heeft de stal bijna volledig vernield, maar helpen opruimen is blijkbaar te veel moeite. Of te min voor haar. Ik schud verongelijkt mijn hoofd. Verantwoordelijkheid is zo te zien een woord dat niet in haar woordenboek staat.
Ik kijk op wanneer Emlyn mijn naam roept. 'Die van jouw mogen naar de wei.'
'Oké,' zeg ik en ik loop de andere richting uit, door de kasteelpoort naar de wei. Daar laat ik ze de paarden één voor één lopen en loop dan snel terug om Belle ook in de wei te zetten. De ingepakte hoofdstellen raap ik ook op en als Belle in de wei staat, geef ik ze aan Emlyn. 'Hier zijn de hoofdstellen.'

[ bericht aangepast op 21 april 2012 - 17:02 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

En het is weer dood

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Post aangepast

But I still have this faith in the truth of my dreams.

[Dymphna --> Burlington]

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Eleanor Pantheras.
De eerste mensen kwamen al binnen gedruppeld, ik maakte hier en daar een praatje en gaf de mensen waar ze om vroegen. Later op de avond zou het zeker hard werken worden, maar erg vervelend vond ik het nooit. Hoe meer mensen, hoe beter het was, aangezien we dan meer inkomsten hadden. Feestdagen waren daarom altijd erg belangrijk voor mijn vader en mij, omdat dat altijd de grootste inkomstenbronnen waren. Net toen ik iemand zijn bier bracht zag ik vanuit mijn ooghoeken Oliver binnenkomen, hij had zich dus inderdaad aan zijn woord gehouden. Helaas waren er net mensen die graag hun bestelling deden, dus hij zou maar even moeten wachten.
Net toen ik het even rustiger aan kon doen hoorde ik iemand mijn naam roepen en toen ik opkeek zag ik Oliver staan, bij Lorah, ik was hem bijna vergeten! Ik zag dat mensen naar hem keken, maar het was dan ook niet gewoon dat mensen met zo'n hoge rang naar zulk soort feesten kwamen. Zij hadden hun eigen luxueuze feesten aan het hof waar wij gewone dorpelingen alleen maar over konden dromen.
"Oliver," groette ik hem met een glimlach toen ik tussen de menigte door naar hem toe was gelopen. Het was inmiddels al aanzienlijk drukken en ik wist dat ik niet erg veel tijd had, mijn vader was niet zo fit meer als vroeger en hij had alle hulp nodig, dus erg lang had ik niet om met Oliver te praten. "Ik ben blij dat," bijna wilde ik hem weer aanspreken met u, maar wist mezelf net op tijd te verbeteren, "je er bent."
Ik voelde de blikken van sommige mensen in de kroeg die ons hadden opgemerkt haast door mijn kleding heen branden, ik probeerde het te negeren maar voelde me toch wat nerveus worden nu ik ineens zoveel aandacht kreeg.


Argh, meer komt er niet uit :'D Heb meer inspiratie voor Esmée momenteel.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Oliver John ~zoon heer

Heel even leek het alsof ze me ging negeren, want ze besteedde me slechts een blik. Een beetje ongemakkelijk riep ik nog een keer haar naam, en deze keer had ze wel tijd voor me. Het zweet brak me net niet uit, en ik voelde mijn knieen wat week worden. Ik voelde verschillende blikken op me gericht, maar ik had alleen maar oog voor haar. Ze zag er weer prachtig uit.
"Oliver."
Haar zachte stem bracht me weer naar de realiteit.
"Ik ben blij dat je er bent."
Ik keek haar glimlachend aan.
"Zoals beloofd. Ik kon het toch niet maken niet te komen?"
Ik keek even naar mijn schoenen en raapte al mijn moed bijeen.
"Ehm, Eleanor, zou ik je misschien even kunnen spreken, ergens prive?"
Mijn ogen gleden naar de mensen om ons heen, die ons zowat allemaal aanstaarden. Ik voelde me er alleen nog ongemakkelijker door. Zelfs als ik alleen zou zijn met haar, was het al moeilijk genoeg. Mijn hand sloot zich iets steviger om de boeket bloemen die ik achter mijn rug nog steeds vasthield.

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Dante
Rustig vloog ik terug naar mijn huisje om daar mijn laatste spullen achter te laten en te pakken. Eigenlijk had ik best wel zin in het feest, ook al was ik niet zo graag onder de mensen. Voor zo’n gelegenheden maakte ik graag een uitzondering. Ryu was ik van plan in de stallen te laten voor de tijd dat ik weg was. ’s Avonds deed ik dat altijd, gewoon voor de zekerheid. Terwijl Ryu aan zijn landing begon, keek ik in de richting van de stallen. Ik zag dat mensen aardig in de weer waren met dieren en andere dingen. Terwijl we dichterbij kwamen, kon ik het allemaal beter zien. Bij Rastullah’s staart! Wat was daar gebeurt?! Tevergeefs probeerde ik Ryu nog te draaien, maar hij was al te dichtbij en had de stres gemerkt. Het enige dat ik nog kon doen was mezelf voorbereiden op een moeilijke landing en een gestrest dier. Dat laatste was nog het eerste van alles. Ryu was al niet het makkelijkste dier om in bedwang te houden, dat merkte ik wel met andere mensen in de omgeving, en nu ze zelf zo onrustig was, werd het alleen maar erger. Ik sprong van Ryu’s rug toen hij stil stond. Meteen deed ik een stap naar achteren, om zo tot de conclusie te komen dat ik tegen een muur stond.
‘Rustig maar, het is goed,’ suste ik tegen hem. Het duurde niet lang voordat hij begon te steigeren. Moge Mani bij me zijn, dacht ik toen zijn grote lichaam op me af kwam. Zo op zijn achterpoten was hij zeker anderhalf tot twee keer zo groot dan ik en ik was niet de kleinste. Gelukkig stopte hij net voor me. Ik voelde hoe zijn snavel mijn arm raakte. Met die arm had ik mezelf nog enigszins proberen te beschermen toen ik Ryu niet rustig kreeg. Ik voelde hoe er warme vloeistof langs mijn arm naar beneden gleed, maar veel tijd om het nu te bekijken had ik niet.
‘Het is goed, rustig maar,’ suste ik nog steeds. Langzaam merkte ik dat Ryu weer rustig werd en voorzichtig maakte ik een buiging. Gelukkig mocht ik weer in zijn buurt komen. Mijn hand streelde door zijn veren en hij leek weer rustig te zijn. Nu pas had ik tijd om te kijken hoe mijn arm het ervan af had gebracht. Zijn snavel is scherp genoeg om flinke sneeën mee te maken. Terwijl ik met Ryu naar de ingang liep, zag ik dat mijn arm onder het bloed zat. Als ik Ryu gestald had, zou ik daar wel naar laten kijken en daarna was het tijd voor het feest.
‘Dankje,’ zei ik wat sarcastisch tegen hem. Toen ik naar binnen wou lopen, bleek de binnenkant er nog erger aan toe te zijn dan het van de buitenkant leek. Daar kon Ryu maar beter niet staan. Ik zag hoe verschillende mensen alles probeerde op te ruimen. In deze situatie kon ik maar het beste een goede knaap vinden die Ryu voorzichtig weg zou brengen. Ik had te weinig verstand van deze omgeving en wist zeker niet waar ik hem nu kon neerzetten. Ryu liet ik voor de ingang stoppen en ik liep verder de stallen in en bekeek de ravage.
‘Bij Rastullah’s staart! Wat is hier gebeurt?’ zei ik toen ik alles eens beter bekeek. Hopelijk kwam ik snel een goede knaap tegen die me kon helpen.
‘Is het mogelijk dat iemand me even helpt voor een veilige plek waar ik Ryu kan stallen,’ vroeg ik met een iets verheven stem zodat zeker iemand het zou horen. Hopelijk wist diegene ook wat ik met mijn arm aan moet. Ik keek of ik iemand kon vinden.

Do it scared, but do it anyway.

Eleanor Pantheras.
Hij kon het niet maken niet te komen? In mijn hoofd gingen die dingen toch echt anders, hij was de zoon van de heer, hij kon bijna alles maken. Zo ging het altijd althans.
"Ehm, Eleanor, zou ik je misschien even kunnen spreken, ergens prive?" Even keek ik hem verbaasd aan, wat viel er privé met mij te bespreken? "Ah," even wierp ik een blik op mijn vader die druk bezig was, hij leek mijn vragende blik op te merken en knikte als goedkeuring, "natuurlijk."
Samen liep ik met Oliver buiten, de koele lucht voelde als een vuistslag in mijn gezicht na de hitte van binnen. Buiten was het al niet veel rustiger dan binnen, dus nam ik hem mee naar de zijkant van de Gouden hippogrief.
"Dus," begon ik, terwijl ik met mijn rug lichtjes tegen de muur leunde, "waar wilde je het over hebben?" Ik had me maar overgegeven aan het feit dat hij liever je genoemd werd, daarnaast was het feest en had hij me zo vaak op het hart gedrukt dat hij het niet erg vond.
"Houd het trouwens alsjeblieft kort.. Ik wil mijn vader niet te lang willen wachten," voegde ik er aan toe. Het was hard werken in je eentje als het zo druk was. Zelfs voor mij was dat nog een vrij pittige klus.


Hmm, kort

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Oliver John ~Zoon heer

"Dus, waar wilde je het over hebben? Houd het trouwens alsjeblieft kort.. Ik wil mijn vader niet te lang willen wachten."
Ik knikte even en keek haar aan. Ik kuchte en richtte mijn blik op de grond, terwijl ik enkele seconden nadacht over wat ik ging zeggen. Ik reikte de bloemen naar haar uit, en glimlachte flauwtjes.
"Deze zijn voor jou," zei ik zacht.
Even wachtte ik haar reactie af, terwijl mijn hersenen volop aan het zoeken waren naar de juiste woorden.
"Ehm, Eleanor, ik ken je nu al hoelang? Toch al een hele poos," ik deed mijn best niet al te nerveus te klinken, maar ik had hier absoluut geen ervaring mee.
"En we zijn al bijna even lang goede vrienden, althans, dat is toch wat ik voel. Wat ik voel, tja."
Ik keek haar even aan, en sloot mijn ogen. Ik ging het er gewoon doen. Ik nam haar hand vast en trok haar zachtjes naar me toe, voordat ik liefdevol mijn lippen voor enkele seconden op de hare drukte. Dit voelde goed, zo goed.
"Eleanor, ik ben verliefd op je," zei ik zacht.

[ bericht aangepast op 23 april 2012 - 18:15 ]

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Eleanor Pantheras.
Oliver sloeg zijn ogen neer en hij leek haast verlegen, een karaktereigenschap die ik nog nooit eerder bij hem had ontdekt. Plots reikte hij me bloemen en nadat het bloed naar mijn wangen was gestegen nam ik de bloemen aan. Waren deze prachtige bloemen werkelijk voor mij? Nog nooit eerder had ik bloemen gekregen van een man en ik vond het een ontzettend lief gebaar. Mijn hart begon plots als een bezetene te kloppen en de helft van wat Oliver zei ging langs me heen.
Voor ik het wist kwam Oliver dichterbij en voelde ik hoe hij zijn lippen op die van mij plantte. Ik schrok zo erg dat ik zelfs mijn ogen vergat te sluiten toen Oliver's woorden me ineens weer met beide benen op de grond brachten. "Eleanor, ik ben verliefd op je."
Een paar seconde keek ik hem zwijgend aan, zoekend naar de juiste woorden, terwijl ik met mijn vingers mijn lippen aanraakte, ze tintelde nog na. Niemand had me ooit een liefdesverklaring afgelegd of me gezoend, mijn vader was erg beschermend tegenover me en daarnaast had ik nooit echt tijd voor zulk soort zaken.
Wat moest ik doen? Wat verwachtte hij van me, wat als ik hem teleurstelde? Voelde ik wel hetzelfde voor hem en hoe kon hij iets voor iemand zoals ik voelen? Wat was dat vreemde gevoel van binnen? Allerlei vragen schoten door mijn hoofd en ik merkte dat ik lichtelijk in paniek raakte, nieuwe situaties waren nooit mijn sterkste kant geweest. Ik opende mijn mond om wat te zeggen, maar er kwam geen geluid aan.
Voor ik het wist draaide ik me om en zette het op een lopen, ik voelde nog net hoe de bos bloemen uit mijn hand gleed en met een smak op de grond terecht kwam. Ik vluchtte door de straten tot ik eindelijk in een stille straat terecht kwam waar ik me op de grond in een steegje liet zakken. Met mijn rug leunde ik tegen een kist die er stond terwijl ik op adem probeerde te komen en mijn gedachten probeerde te ordenen. Ik begreep niet waarom ik was weggerend, ik had blij moeten zijn, niet? Een liefdesverklaring, ieder meisje had in mijn plaats willen staan, maar wat er met me gebeurde was haast onbeschrijfbaar. Ik kon het zelf nog niet begrijpen, maar ik wist zo net dat ik gewoon weg moest, het leek de enige logische oplossing. Ik kreunde zacht en streek mijn haren uit mijn gezicht.
Zijn kus.. Het was zo'n liefdevolle kus... Ik wist niet precies wat ik vreesde, Oliver was zo aardig, maar hij had me overrompeld. Het was zo plots, zo ineens, dat ik het allemaal niet zo snel had kunnen verwerken en dat het niet echt tot me doordrong. Of hield ik de gedachte tegen? Ik en Oliver, het leek zo onwerkelijk... Hij was de zoon van de heer, wat moest hij met iemand zoals ik?
Ik slaakte een diepe zucht en bedacht me met een triest gevoel dat hij vast boos op me zou zijn, omdat ik hem daar zo had laten staan.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Oliver John ~zoon heer

Het leek een eeuwigheid te duren voordat ze antwoordde, en het gebeurde ook niet. Voor ik het wist, was ze weg en lagen de bloemen op de grond. Er ontstond een krop in mijn keel en ik stampte vloekend tegen een lege ton die op de grond lag.
Nadat ik me eindelijk wat herpakt had, liep ik naar binnen en ging zwijgend op een stoel zitten. Verdomme, ik wist dat ik het niet had moeten zeggen. Nu haatte ze me, en was ik haar nog kwijt als vriendin ook. Ik had niet moeten luisteren naar Florence, maar ik was te naief, te verliefd. Ik zuchtte en stond op. Aangezien zij weg was, stelde ik aan haar vader voor hem even te helpen totdat ze terug was. Ik wilde haar even niet meer onder ogen komen. Hij keek me vragend aan, en ik legde uit dat ze zich even niet goed voelde, maar dat het wel gauw zou goedkomen. Een glimlach stelde hem gerust, en met trillende handen bracht ik het bier rond, bij de feestende mensen. Ik voelde me alles behalve opgewekt, of in de stemming om te vieren, maar een valse glimlach was snel tevoorschijn gehaald op mijn gezicht.

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Sioux -> Aotearoa

Do it scared, but do it anyway.

Roosevelt --> Burlington

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Aotearoa schreef:
Dante
Rustig vloog ik terug naar mijn huisje om daar mijn laatste spullen achter te laten en te pakken. Eigenlijk had ik best wel zin in het feest, ook al was ik niet zo graag onder de mensen. Voor zo’n gelegenheden maakte ik graag een uitzondering. Ryu was ik van plan in de stallen te laten voor de tijd dat ik weg was. ’s Avonds deed ik dat altijd, gewoon voor de zekerheid. Terwijl Ryu aan zijn landing begon, keek ik in de richting van de stallen. Ik zag dat mensen aardig in de weer waren met dieren en andere dingen. Terwijl we dichterbij kwamen, kon ik het allemaal beter zien. Bij Rastullah’s staart! Wat was daar gebeurt?! Tevergeefs probeerde ik Ryu nog te draaien, maar hij was al te dichtbij en had de stres gemerkt. Het enige dat ik nog kon doen was mezelf voorbereiden op een moeilijke landing en een gestrest dier. Dat laatste was nog het eerste van alles. Ryu was al niet het makkelijkste dier om in bedwang te houden, dat merkte ik wel met andere mensen in de omgeving, en nu ze zelf zo onrustig was, werd het alleen maar erger. Ik sprong van Ryu’s rug toen hij stil stond. Meteen deed ik een stap naar achteren, om zo tot de conclusie te komen dat ik tegen een muur stond.
‘Rustig maar, het is goed,’ suste ik tegen hem. Het duurde niet lang voordat hij begon te steigeren. Moge Mani bij me zijn, dacht ik toen zijn grote lichaam op me af kwam. Zo op zijn achterpoten was hij zeker anderhalf tot twee keer zo groot dan ik en ik was niet de kleinste. Gelukkig stopte hij net voor me. Ik voelde hoe zijn snavel mijn arm raakte. Met die arm had ik mezelf nog enigszins proberen te beschermen toen ik Ryu niet rustig kreeg. Ik voelde hoe er warme vloeistof langs mijn arm naar beneden gleed, maar veel tijd om het nu te bekijken had ik niet.
‘Het is goed, rustig maar,’ suste ik nog steeds. Langzaam merkte ik dat Ryu weer rustig werd en voorzichtig maakte ik een buiging. Gelukkig mocht ik weer in zijn buurt komen. Mijn hand streelde door zijn veren en hij leek weer rustig te zijn. Nu pas had ik tijd om te kijken hoe mijn arm het ervan af had gebracht. Zijn snavel is scherp genoeg om flinke sneeën mee te maken. Terwijl ik met Ryu naar de ingang liep, zag ik dat mijn arm onder het bloed zat. Als ik Ryu gestald had, zou ik daar wel naar laten kijken en daarna was het tijd voor het feest.
‘Dankje,’ zei ik wat sarcastisch tegen hem. Toen ik naar binnen wou lopen, bleek de binnenkant er nog erger aan toe te zijn dan het van de buitenkant leek. Daar kon Ryu maar beter niet staan. Ik zag hoe verschillende mensen alles probeerde op te ruimen. In deze situatie kon ik maar het beste een goede knaap vinden die Ryu voorzichtig weg zou brengen. Ik had te weinig verstand van deze omgeving en wist zeker niet waar ik hem nu kon neerzetten. Ryu liet ik voor de ingang stoppen en ik liep verder de stallen in en bekeek de ravage.
‘Bij Rastullah’s staart! Wat is hier gebeurt?’ zei ik toen ik alles eens beter bekeek. Hopelijk kwam ik snel een goede knaap tegen die me kon helpen.
‘Is het mogelijk dat iemand me even helpt voor een veilige plek waar ik Ryu kan stallen,’ vroeg ik met een iets verheven stem zodat zeker iemand het zou horen. Hopelijk wist diegene ook wat ik met mijn arm aan moet. Ik keek of ik iemand kon vinden.

Do it scared, but do it anyway.

Ik ben met Eden bij de kroeg [: Is er iemand vrij daar?

Feel the fire, but do not succumb to it.