[RPG] The Middle Ages. 2 - Speeltopics

Deze RPG speelt zich af aan het koninklijk hof, meer info hierover vind je hier 'waar speelt het zich af'. De tijd waarin de RPG zich afspeelt, is zoals jullie waarschijnlijk al doorhadden, zijn de Middeleeuwen. Maar niet zoals het werkelijk was, het is namelijk een fantasie wereld.
Van mensen met toverdrankjes tot reuzachtige draken, het is allemaal toegestaan.

Elke tien jaar worden er uit de omliggende dorpen dire mensen, die in het rijke bezit zijn van een machtig mythisch wezen, uitgekozen om een training te komen volgen aan het koninklijk hof door de beste meesters die er zijn.

Het is een eeuwenoude traditie die nooit verdwenen is. De traditie ontstond in tijd van vele oorlogen. Een paar spionnen hielden de bevolking in de gaten en kozen enkel de beste van de beste. Ze moesten natuurlijk wel voldoen aan een aantal eisen, zoals dat ze in het bezit moesten zijn van een mythisch wezen en er mee om moesten kunnen gaan. Enkel de besten werden uitgekozen en mochten naar het hof komen en kregen training van de beste trainers om nog beter met hun dier om te kunnen gaan, maar ook met wapens. Ze werden ingezet in de oorlogen en strijd als aanvoerders van kleine legers of werden uitgezonden op privé missies. Ze worden opgeleid tot echte meesters en meesteressen.
In andere woorden: Het was een hele eer...

En dat is het nog altijd. De drie voorheen gewone dorpelingen komen ineens in een heel ander wereldje terecht en plots kijken er mensen naar hun op. Sommigen weten zich erg goed aan te passen, anderen krijgen heimwee en bij enkele stijgt de roem en rijkdom ze naar het hoofd. Hoe reageren de andere bewoners op het koninklijk hof hierop?

Er wonen dus verschillende mensen aan het koninklijk hof, mensen met verscheidene beroepen en rangen, probeer je ook in te leven in hun wereld, beleefdheden, tradities en dergelijke. Om dit gemakkelijker te maken heb ik zelf wat dingen op een rijtje gezet en die kan je hier lezen.

Deze RPG heeft zoals jullie merken niet echt een vaste verhaallijn die je moet volgen, jullie zijn dus vooral vrij in wat je wilt schrijven en worden niet beperkt. In andere woorden: Let your creativity flow ^^

[ bericht aangepast op 6 juli 2012 - 15:53 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Don't worry about that, ik schrijf momenteel voor esmée.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Okay
Dus gewoon vanaf het begin van het feest?

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Jahoor, stuur maar naar binnen.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Esmée Fox.
Toen ik merkte dat heer Valenta naar me keek viel het me ook op dat hij in gedachten leek en ik vroeg me af waar hij aan dacht. Waarschijnlijk aan hoe slecht ik was en hoeveel werk het hem ging kosten mij te trainen, nou, dan mocht hij zich gelukkig prijzen dat ik van plan was zelf ook te gaan trainen, om te voorkomen dat ik nog een flater sloeg. Morgenvroeg zou ik beginnen.
Ik had gedacht, eigenlijk meer gehoopt, dat het enkel van belang was geweest een goede band op te bouwen met de mensen van een hogere rang. Niet met de dorpelingen. Elke stap die ik mis zette zou direct verspreid worden als een ziekte, dus dat werd opletten vanavond. Inwendig slaakte ik een diepe zucht, dat ging een saai feestje worden.
"Nee." Een simpel en duidelijk antwoord van heer Valenta, verbaasd trok ik mijn wenkbrauw op. Nee? Liet hij mij, zijn leerling, werkelijk alleen gaan? Ik had meer begeleiding verwacht, maar ik zou me prima zonder hem redden.
"Ik dacht dat u net zei dat het zo belangrijk was je gezicht te laten zien zodat je geliefd zou zijn bij het volk?" flapte ik eruit, zonder door te hebben wat voor toon ik tegen hem aan sloeg. Heer Valenta straalde simpelweg iets uit wat ik niet kon uitstaan. Misschien waren het enkel vooroordelen en viel hij hartstikke mee, maar tot nu toe viel hij nog niet erg bij me in de smaak. Dat hij misprijzend naar Wyvern zat te kijken maakte het er niet beter op en ietwat geïrriteerd vanwege zijn minachting richting Wyvern kneep ik mijn ogen iets samen. Wyvern moest ik ook maar aan een training onderwerpen.
"Oké, dan zal ik me nu klaarmaken en vertrekken," vertelde ik, nadat heer Valenta me een hele uitleg, die tevens onnodig was, gegeven had over hoe ik me moest gedragen op het feest. Ik knikte kort als teken van afscheid en seinde naar Wyvern dat ze mee moest lopen, eerst zou ik haar naar de stallen terug brengen.
Eenmaal bij de stallen aangekomen liep ik naar binnen, terwijl ik door de gangen liep kwam ik weer langs plaats delict. Toen ik even naar binnen gluurde zag ik nog de gebroken deur die veroorzaakt was door Wyvern, maar dat was niet waar ik moest wezen dus vervolgde ik mijn tocht. Toen ik het niet gevonden kreeg vroeg ik een stalknecht waar ik moest wezen met Wyvern, maar wanneer hij me raar aankeek drong het tot me door dat ik nog in de broek rondliep en mezelf nog niet opgefrist had.
"Training," legde ik hem kort uit en trok kort één mondhoek op in een poging tot een glimlach. Hij leek er verder weinig tijd in te willen steken en wees me de stallen, nadat ik er zeker van was dat Wyvern in goede handen was ging ik naar mijn eigen vertrek. Een warm bad zou ik nemen, een heerlijk warme met die lekkere zeep die ze hadden. Rosie mocht me dan wel helpen met kleren kiezen en mijn haar doen, want zij had daar meer verstand van en een tweede flater wou ik niet slaan, ik wist immers niet zo goed wat gepast was in deze situatie nu ik deze rang had.

"Vrouwe, wat ziet u er-" "Ik weet het," onderbrak ik haar en stapte naar binnen, waarna ik de deur achter me sloot. "Kan je het bad voor me klaarmaken, met die ene lekkere zeep van de vorige keer, want ik geloof dat ik vanavond een feest heb."
"Natuurlijk vrouwe," met die woorden snelde Rosie de badkamer in. Ikzelf liep naar een spiegel toe die er hing en had even tijd nodig om te beseffen dat de persoon naar wie ik staarde niemand minder was dan ikzelf. Wat geërgerd vanwege het feit dat ik er niet uitzag krabde ik wat modder van mijn wang. Vanavond zou ik een goede eerste indruk achterlaten, niemand zou me vergeten.
"Uw bad is klaar, vrouwe." Geschrokken keek ik op en zag dat Rosie alweer in de kamer stond, ik knikte kort. "Dankje, kan je alvast een jurk voor me uitzoeken? Heer Valenta zei me een goede eerste indruk te maken en ik geloof dat jij me daar wel bij kan helpen, is het niet?" Ik moest toegeven dat het prettig was iemand te hebben die hier verstand van had, iemand die wist hoe ik me het beste kon gedragen, kleden en nog meer dingen die ineens stukken lastiger waren hier aan het hof.
Eenmaal in de badkamer sloot ik de deur achter me en ontdeed me zelf van de vieze kledij die ik vervolgens in een hoekje in d badkamer legde. Voorzichtig stapte ik het warme bad in en liet me langzaam zakken tot ik me de koning ter rijk voelde. Ik boende mezelf schoon tot mijn huid er rood van begon te zien en het water vies en koud was geworden. Schoon en wel stapte ik voorzichtig uit het bad, zo op de mat die op de grond lag, en nam één van de klaargelegde handdoeken om me mee af te drogen. Een schone lingerie set was wat volgde en daaroverheen trok ik een dunne badjas aan.
Toen ik de kamer inliep viel mijn blik meteen op de jurk die op het bed lag. "Die is prachtig," zei ik met oprechte verbazing. "Ik ben blij dat u hem mooi vindt, vrouwe, hij zal u fantastisch staan," hoorde ik Rosie antwoorden vanuit de badkamer, ze liet vermoedelijk het bad leeglopen.
Toen Rosie terugkwam uit de badkamer had ik de jurk al aangetrokken, zo goed als dat mogelijk was als je geen hulp kreeg.
"Oh, u heeft hem al aan!" Met snelle passen stond ze al voor me en trok de jurk zo hier en daar nog goed. "Hij staat u beter dan ik gedacht had," hoorde ik Rosie enthousiast zeggen terwijl ik opnieuw naar de spiegel toeliep en mezelf eens goed bekeek. De jurk bestond uit een dunne, smaragd groene stof die vanaf mijn middel wat wijder uitliep. Ook de mouwen liepen vanaf mijn ellebogen wat wijder uit en er zaten gouden stiksels langs de hals, onderkant van de jurk en uiteinden van de mouwen. Hij was simpel, voor zover dat kon met de prachtige jurken die ze hier hadden, maar toch erg mooi. Door de groene kleur kwamen mijn ogen nog beter uit en een tevreden glimlach gleed over mijn lippen. "Had je soms gedacht dat hij me niet zou staan dan?" antwoordde ik brutaal. "Nee nee, natuurlijk niet vrouwe! Ik-" "Rustig maar, ik plaag je maar. Zullen we doorgaan? Het feest is al bijna."

Nog geen uur later stond ik opnieuw voor de spiegel. Rosie had mijn haren opgestoken, maar niet zo strak en stijf, omdat ik daar naar gevraagd had. Mijn lippen waren roder, mijn ogen aangezet met kohl, waardoor mijn ogen, mede door de combinatie met de groene jurk, er nog meer uitsprongen.
"De mannen zullen hun ogen niet van je af kunnen houden, vrouwe." Ik draaide me om en keek Rosie aan. "Dat mag ik hopen, anders zal ik op mijn kop krijgen van heer Valenta," antwoordde ik en haalde kort minachtend mijn neus op, "hij zei me immers een goede, eerste indruk achter te laten.." En dat moest ik niet van mijn karakter hebben, voegde ik er in mijn hoofd aan toe.
"Ik zal nu gaan, ik zie je vanavond wel weer," zei ik en maakte al aanstalten om te vertrekken toen ze ineens mijn pols vast greep. "Vrouwe, ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen.." begon ze en ik keek haar lichtelijk geïrriteerd aan, het was niet de eerste keer dat ze begon met praten, om vervolgens er maar over te zwijgen. "Zeg het maar," antwoordde ik daarom maar om een hoop gedoe te voorkomen. Eerst dacht ik dat ze alsnog zou zwijgen, maar net toen ik mijn hand los wilde trekken begon ze toch te spreken. "Houdt u alstublieft een beetje in vanavond, u wilt geen reputatie zoals die van heer Valenta."
Ik liet mijn arm zakken en keek haar aan. "Dus de roddels over hem en zijn velen vlammen zijn dus waar?" Rosie knikte kort als antwoord. "Geen zorgen, zo ben ik niet. Waarschijnlijk zullen de meesten toch enkel geïnteresseerd in me zijn vanwege mijn status."





Ik kan nog meer schrijven, maar dat bespaar ik jullie.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

One hot guy entering a party, coming right up! :')

[ bericht aangepast op 21 april 2012 - 16:34 ]

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Oliver John ~Zoon heer

Ik zei Florence nog gedag, en met mijn lichaam vol zenuwen ging ik weer naar huis. Daar aangekomen liep ik meteen naar mijn kamer, iedereen negerend. Vanavond moest perfect gaan. Als ik het nu verpestte, was alles verpest. Eerst trok ik nette kleren aan, en ik legde mijn haren een beetje fatsoenlijk. Het was dan wel geen bal, in ons huis, ik maakte me graag wat op, speciaal voor Eleanor. Beneden in de tuin ging ik nog op zoek naar een boeketje bloemen, waar Camilla me maar al te graag mee hielp. Ik vertelde haar over Eleanor, die ze vaag kende. Glimlachend luisterde ze naar mijn gezwijmel over de mooiste vrouw in mijn leven, en wenste me geluk wanneer het boeket af was. Ik bedankte haar en liep naar het huis van Eleanor, en de zaak van haar vader. Waarschijnlijk was ik een van de eersten, maar dat maakte me niets uit. Ik moest en zou haar zien. En daarbij, dan zou ze nog niet zoveel werk hebben als later, en kon ik haar nog even spreken. Ik wist eigenlijk nog totaal niet wat ik ging zeggen, en hoe ik het ging aanpakken. Dan besloot ik maar gewoon op mijn gevoel af te gaan, maar niet te direct. Dat zou haar misschien afschrikken. Plots leek het allemaal een slecht idee, en voor ik het wist stond ik binnen in de kroeg, en kon ik niet meer onopgemerkt weer weggaan.
"Eleanor?" hoorde ik mezelf roepen.
Ik keek om me heen en probeerde mijn vest wat goed te trekken, en de bloemen achter mijn rug te houden.

[ bericht aangepast op 21 april 2012 - 19:23 ]

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Pip Lamora - Stalknecht.
‘Misschien is het beter als we de grootste stukken wegruimen en de paarden daarna op de binnenplaats of in de kraal verzamelen, zodat we de grond kunnen schoonvegen,’ zegt Aracin terwijl hij in zijn opgeraapte brokken hout in de ton kiepert. ‘Hierbinnen krijgen we ze nooit kalm.’
Ik kijk op en kieper mijn rommel de zijne achterna. ‘Nee, inderdaad, heer.’ Emlyn gaat verder: ‘Ja, dat lijkt me het verstandigst. Kunnen jullie daar voor zorgen? Dan breng ik deze grote jongen alvast terug naar buiten, die kan met geen mogelijkheid meer in zijn stal voorlopig.’ Ik kijk even naar de grote hengst die hij in bedwang houdt, het is het pronkstuk van de stal en knik dan, als teken dat ik Emlyn heb gehoord. Die verdwijnt en ik neem een borstel om een pad tussen de rommel vrij te maken, zodat geen enkel dier zich straks bezeert. Af en toe raap ik een groter stuk op en dat geef ik dan aan Aracin, zodat die het in de ton wat verder kan gooien. Emlyn is snel terug en nadat hij de ravage voor de zoveelste keer in zich op heeft genomen, wendt hij zich tot mij, om over de hoofdstellen en Belle te beginnen.
‘Ja, heer. Ze liggen normaal nog ingepakt bij Belle, ik heb haar op het binnenplein laten staan toen die draak hier binnen was. En haar hoefijzer is in orde, het waren inderdaad 5 zilverlingen.’
Ik zie dat Emlyn nog wat meer kalmeert en vervolgens geeft hij mij en Alistair Aracin elk 2 touwen. ‘Neem er ieder twee mee, daar heeft godin Lorah je twee hele mooie handen voor gegeven.’ Dat laatste zegt hij meer tegen mij, want Aracin is een gast en wordt dus met alle vriendelijkheid en beleefdheid behandeld. Of zo zou het toch moeten op kasteel Tozay.
Ik bestudeer de man even terwijl ik bezig ben met 2 andere paarden uit de stal te halen. Het is nogal ongewoon dat hij ons hier wil helpen, zeker na zijn lange reis hierheen. Maar ik klaag niet, integendeel, ik apprecieer zijn hulp enorm. Hij lijkt goed te weten wat hij doet, maar ja, hij is dan ook een expert met magische wezens. Een losgebroken draak zal voor hem wel bijna dagelijkse kost zijn. En bovendien is hij tot nu toe wel een aangename aanwezigheid.
‘Misschien kan u die twee twee daar nemen, heer?’ Ik knik met mijn hoofd naar twee merries, waarvan er eentje nog steeds haar oren plat tegen haar hoofd heeft liggen. Vervolgens stap ik met mijn twee dieren rustig over het vrijgemaakte pad. Ze zijn onrustig; hun ogen flitsen naar alle kanten alsof ze verwachten dat die Wyvern plots vanachter een hoekje tevoorschijn zou komen en hen bespringen. Ik blijf sussend tegen hen praten, tot ik buiten - het is al beginnen schemeren - de Uitverkorene van de draak zie, met mannenkleren die haar niet bijster goed staan. Het is wel een grappig zicht, maar wanneer ik haar zie vertrekken, betrekt mijn gezicht. Haar draak heeft de stal bijna volledig vernield, maar helpen opruimen is blijkbaar te veel moeite. Of te min voor haar. Ik schud verongelijkt mijn hoofd. Verantwoordelijkheid is zo te zien een woord dat niet in haar woordenboek staat.
Ik kijk op wanneer Emlyn mijn naam roept. 'Die van jouw mogen naar de wei.'
'Oké,' zeg ik en ik loop de andere richting uit, door de kasteelpoort naar de wei. Daar laat ik ze de paarden één voor één lopen en loop dan snel terug om Belle ook in de wei te zetten. De ingepakte hoofdstellen raap ik ook op en als Belle in de wei staat, geef ik ze aan Emlyn. 'Hier zijn de hoofdstellen.'

[ bericht aangepast op 21 april 2012 - 17:02 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

En het is weer dood

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Post aangepast

But I still have this faith in the truth of my dreams.

[Dymphna --> Burlington]

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Sorry voor dit miserable stukje, het is gewoon dat jullie verder kunnen dan.
Alistair Aracin
Het opruimen van de stil ging verrassend snel vooruit, zodra een systeem ontwikkeld hadden, waarbij de brokstukken efficiënt door werden gegeven. Toen ze klaar waren, duwde Emlyn hen allebei twee koorden in de hand en gaf hen de opdracht om twee paarden per keer naar buiten te leiden. De man leek nog wat verhit en ietwat nerveus, maar dat nam Alistair hem niet kwalijk. Je zou voor minder.
Met de twee merries die Pip hem aanduidde in elk van zijn twee handen, liep hij in vaste tred naar de kralen. ‘Probeer de hengsten zoveel mogelijk van de rest gescheiden te houden,’ zeihij tegen een oudere staljongen die de boel aan de kralen coördineerde. Het laatste wat ze nu immers nog nodig hadden, was een gevecht tussen hengsten die beiden voor aandacht van één van de merries streden. Het zou niet de eerste keer zijn dat het testosteron hoog opvloog in de uitnodigende voorjaarsmaanden. Een laatste keer aaide hij kalmerend over de goedverzorgde vacht op de stevige nekken, voor de man de dieren van hem overnam en hij met de lege hoofdstellen terug naar de stal wandelde. ‘Volgens mij zijn alle dieren buiten,’ deelde Alistair nogal overbodig mee, vooraleer hij een borstel greep en mee de stal begon uit te vegen.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Eleanor Pantheras.
De eerste mensen kwamen al binnen gedruppeld, ik maakte hier en daar een praatje en gaf de mensen waar ze om vroegen. Later op de avond zou het zeker hard werken worden, maar erg vervelend vond ik het nooit. Hoe meer mensen, hoe beter het was, aangezien we dan meer inkomsten hadden. Feestdagen waren daarom altijd erg belangrijk voor mijn vader en mij, omdat dat altijd de grootste inkomstenbronnen waren. Net toen ik iemand zijn bier bracht zag ik vanuit mijn ooghoeken Oliver binnenkomen, hij had zich dus inderdaad aan zijn woord gehouden. Helaas waren er net mensen die graag hun bestelling deden, dus hij zou maar even moeten wachten.
Net toen ik het even rustiger aan kon doen hoorde ik iemand mijn naam roepen en toen ik opkeek zag ik Oliver staan, bij Lorah, ik was hem bijna vergeten! Ik zag dat mensen naar hem keken, maar het was dan ook niet gewoon dat mensen met zo'n hoge rang naar zulk soort feesten kwamen. Zij hadden hun eigen luxueuze feesten aan het hof waar wij gewone dorpelingen alleen maar over konden dromen.
"Oliver," groette ik hem met een glimlach toen ik tussen de menigte door naar hem toe was gelopen. Het was inmiddels al aanzienlijk drukken en ik wist dat ik niet erg veel tijd had, mijn vader was niet zo fit meer als vroeger en hij had alle hulp nodig, dus erg lang had ik niet om met Oliver te praten. "Ik ben blij dat," bijna wilde ik hem weer aanspreken met u, maar wist mezelf net op tijd te verbeteren, "je er bent."
Ik voelde de blikken van sommige mensen in de kroeg die ons hadden opgemerkt haast door mijn kleding heen branden, ik probeerde het te negeren maar voelde me toch wat nerveus worden nu ik ineens zoveel aandacht kreeg.


Argh, meer komt er niet uit :'D Heb meer inspiratie voor Esmée momenteel.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Oliver John ~zoon heer

Heel even leek het alsof ze me ging negeren, want ze besteedde me slechts een blik. Een beetje ongemakkelijk riep ik nog een keer haar naam, en deze keer had ze wel tijd voor me. Het zweet brak me net niet uit, en ik voelde mijn knieen wat week worden. Ik voelde verschillende blikken op me gericht, maar ik had alleen maar oog voor haar. Ze zag er weer prachtig uit.
"Oliver."
Haar zachte stem bracht me weer naar de realiteit.
"Ik ben blij dat je er bent."
Ik keek haar glimlachend aan.
"Zoals beloofd. Ik kon het toch niet maken niet te komen?"
Ik keek even naar mijn schoenen en raapte al mijn moed bijeen.
"Ehm, Eleanor, zou ik je misschien even kunnen spreken, ergens prive?"
Mijn ogen gleden naar de mensen om ons heen, die ons zowat allemaal aanstaarden. Ik voelde me er alleen nog ongemakkelijker door. Zelfs als ik alleen zou zijn met haar, was het al moeilijk genoeg. Mijn hand sloot zich iets steviger om de boeket bloemen die ik achter mijn rug nog steeds vasthield.

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Dante
Rustig vloog ik terug naar mijn huisje om daar mijn laatste spullen achter te laten en te pakken. Eigenlijk had ik best wel zin in het feest, ook al was ik niet zo graag onder de mensen. Voor zo’n gelegenheden maakte ik graag een uitzondering. Ryu was ik van plan in de stallen te laten voor de tijd dat ik weg was. ’s Avonds deed ik dat altijd, gewoon voor de zekerheid. Terwijl Ryu aan zijn landing begon, keek ik in de richting van de stallen. Ik zag dat mensen aardig in de weer waren met dieren en andere dingen. Terwijl we dichterbij kwamen, kon ik het allemaal beter zien. Bij Rastullah’s staart! Wat was daar gebeurt?! Tevergeefs probeerde ik Ryu nog te draaien, maar hij was al te dichtbij en had de stres gemerkt. Het enige dat ik nog kon doen was mezelf voorbereiden op een moeilijke landing en een gestrest dier. Dat laatste was nog het eerste van alles. Ryu was al niet het makkelijkste dier om in bedwang te houden, dat merkte ik wel met andere mensen in de omgeving, en nu ze zelf zo onrustig was, werd het alleen maar erger. Ik sprong van Ryu’s rug toen hij stil stond. Meteen deed ik een stap naar achteren, om zo tot de conclusie te komen dat ik tegen een muur stond.
‘Rustig maar, het is goed,’ suste ik tegen hem. Het duurde niet lang voordat hij begon te steigeren. Moge Mani bij me zijn, dacht ik toen zijn grote lichaam op me af kwam. Zo op zijn achterpoten was hij zeker anderhalf tot twee keer zo groot dan ik en ik was niet de kleinste. Gelukkig stopte hij net voor me. Ik voelde hoe zijn snavel mijn arm raakte. Met die arm had ik mezelf nog enigszins proberen te beschermen toen ik Ryu niet rustig kreeg. Ik voelde hoe er warme vloeistof langs mijn arm naar beneden gleed, maar veel tijd om het nu te bekijken had ik niet.
‘Het is goed, rustig maar,’ suste ik nog steeds. Langzaam merkte ik dat Ryu weer rustig werd en voorzichtig maakte ik een buiging. Gelukkig mocht ik weer in zijn buurt komen. Mijn hand streelde door zijn veren en hij leek weer rustig te zijn. Nu pas had ik tijd om te kijken hoe mijn arm het ervan af had gebracht. Zijn snavel is scherp genoeg om flinke sneeën mee te maken. Terwijl ik met Ryu naar de ingang liep, zag ik dat mijn arm onder het bloed zat. Als ik Ryu gestald had, zou ik daar wel naar laten kijken en daarna was het tijd voor het feest.
‘Dankje,’ zei ik wat sarcastisch tegen hem. Toen ik naar binnen wou lopen, bleek de binnenkant er nog erger aan toe te zijn dan het van de buitenkant leek. Daar kon Ryu maar beter niet staan. Ik zag hoe verschillende mensen alles probeerde op te ruimen. In deze situatie kon ik maar het beste een goede knaap vinden die Ryu voorzichtig weg zou brengen. Ik had te weinig verstand van deze omgeving en wist zeker niet waar ik hem nu kon neerzetten. Ryu liet ik voor de ingang stoppen en ik liep verder de stallen in en bekeek de ravage.
‘Bij Rastullah’s staart! Wat is hier gebeurt?’ zei ik toen ik alles eens beter bekeek. Hopelijk kwam ik snel een goede knaap tegen die me kon helpen.
‘Is het mogelijk dat iemand me even helpt voor een veilige plek waar ik Ryu kan stallen,’ vroeg ik met een iets verheven stem zodat zeker iemand het zou horen. Hopelijk wist diegene ook wat ik met mijn arm aan moet. Ik keek of ik iemand kon vinden.

Eleanor Pantheras.
Hij kon het niet maken niet te komen? In mijn hoofd gingen die dingen toch echt anders, hij was de zoon van de heer, hij kon bijna alles maken. Zo ging het altijd althans.
"Ehm, Eleanor, zou ik je misschien even kunnen spreken, ergens prive?" Even keek ik hem verbaasd aan, wat viel er privé met mij te bespreken? "Ah," even wierp ik een blik op mijn vader die druk bezig was, hij leek mijn vragende blik op te merken en knikte als goedkeuring, "natuurlijk."
Samen liep ik met Oliver buiten, de koele lucht voelde als een vuistslag in mijn gezicht na de hitte van binnen. Buiten was het al niet veel rustiger dan binnen, dus nam ik hem mee naar de zijkant van de Gouden hippogrief.
"Dus," begon ik, terwijl ik met mijn rug lichtjes tegen de muur leunde, "waar wilde je het over hebben?" Ik had me maar overgegeven aan het feit dat hij liever je genoemd werd, daarnaast was het feest en had hij me zo vaak op het hart gedrukt dat hij het niet erg vond.
"Houd het trouwens alsjeblieft kort.. Ik wil mijn vader niet te lang willen wachten," voegde ik er aan toe. Het was hard werken in je eentje als het zo druk was. Zelfs voor mij was dat nog een vrij pittige klus.


Hmm, kort

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.