[RPG] The Middle Ages. 2 - Speeltopics

Deze RPG speelt zich af aan het koninklijk hof, meer info hierover vind je hier 'waar speelt het zich af'. De tijd waarin de RPG zich afspeelt, is zoals jullie waarschijnlijk al doorhadden, zijn de Middeleeuwen. Maar niet zoals het werkelijk was, het is namelijk een fantasie wereld.
Van mensen met toverdrankjes tot reuzachtige draken, het is allemaal toegestaan.

Elke tien jaar worden er uit de omliggende dorpen dire mensen, die in het rijke bezit zijn van een machtig mythisch wezen, uitgekozen om een training te komen volgen aan het koninklijk hof door de beste meesters die er zijn.

Het is een eeuwenoude traditie die nooit verdwenen is. De traditie ontstond in tijd van vele oorlogen. Een paar spionnen hielden de bevolking in de gaten en kozen enkel de beste van de beste. Ze moesten natuurlijk wel voldoen aan een aantal eisen, zoals dat ze in het bezit moesten zijn van een mythisch wezen en er mee om moesten kunnen gaan. Enkel de besten werden uitgekozen en mochten naar het hof komen en kregen training van de beste trainers om nog beter met hun dier om te kunnen gaan, maar ook met wapens. Ze werden ingezet in de oorlogen en strijd als aanvoerders van kleine legers of werden uitgezonden op privé missies. Ze worden opgeleid tot echte meesters en meesteressen.
In andere woorden: Het was een hele eer...

En dat is het nog altijd. De drie voorheen gewone dorpelingen komen ineens in een heel ander wereldje terecht en plots kijken er mensen naar hun op. Sommigen weten zich erg goed aan te passen, anderen krijgen heimwee en bij enkele stijgt de roem en rijkdom ze naar het hoofd. Hoe reageren de andere bewoners op het koninklijk hof hierop?

Er wonen dus verschillende mensen aan het koninklijk hof, mensen met verscheidene beroepen en rangen, probeer je ook in te leven in hun wereld, beleefdheden, tradities en dergelijke. Om dit gemakkelijker te maken heb ik zelf wat dingen op een rijtje gezet en die kan je hier lezen.

Deze RPG heeft zoals jullie merken niet echt een vaste verhaallijn die je moet volgen, jullie zijn dus vooral vrij in wat je wilt schrijven en worden niet beperkt. In andere woorden: Let your creativity flow ^^

[ bericht aangepast op 6 juli 2012 - 15:53 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

O haha ik heb mezelf verkeerd gelezen. Ik begreep mezelf even niet meer denk ik. Ja hij zag de medelijden voor hem op haar gezicht dus hij snauwde op haaraf. Haha ik reageer zo

I'm finally back, Finally after a Year break

haha is goed :')

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Fingon Melwasúl – Aarde Magiër
Het was al snel duidelijk dat het meisje zich hopeloos verloren voelde tussen de bomen met tegenover haar een man en wolf. Ook al probeerde Fingon haar juist op haar gemak te brengen, een goed begin is namelijk al het halve werk. Fingon had echter al door dat Wolf een beetje te veel “dier” was voor het meisje en besloot hem terug te fluiten; waarop Wolf het verlepte bloemetje achter liet op de rijke aarde en naar Fingon liep. Plotseling buigt het meisje voor Fingon en zegt: "Mijn naam is Larina Almeida, heer. Ik ben de pupil van Parzival Almeida, de enige magiër in Tarnack. Hij wordt alom gerespecteerd voor zijn grote kennis van de magie." En wederom buigt ze opnieuw en zegt nog er bij: "Bent u op weg naar Tarnack?" Fingon overpeinsde: “waarom noemt ze mij een heer, en buigt twee keer voor mij. Ik ben toch geen koning?” Maar besloot die gedachte niet uit te spreken. “De enige magiër in Tarnack? Dat lijkt me wat overdreven gezegd. Hij zou misschien willen dat hij de enigste was. Maar dat is hij niet. Echter, je zou kunnen zeggen dat hij de enigste in zijn magie is. Hij draagt geen natuurkracht in zich, maar verbasteringen. Ik ben echter wel op weg naar Tarnack, heb daar wat te regelen.” Wijl Fingon praatte begon Larina zenuwachtig heen en weer te bewegen en kreeg iets opgelatens over haar heen alsof ze weg wilde. Maar diep in zich voelde Fingon dat ondanks de verschillen die er zijn, hij haar nodig heeft. En besloot haar toch te vragen: “Ondanks dat ik de weg naar Tarnack wel zelf kan vinden, zou ik het waarderen als je mij gezelschap kunt houden. Kan ik je eventueel helpen op je zoektocht naar kruiden?”

Ligt and Darkness are both very different..

Pip Lamora – Stalknecht.
Een beetje zenuwachtig trek ik een strootje uit mijn haar. Vanaf dat ik mijn hoofd nog maar in de stal binnen steek, lijken er al pijlen in mijn krullen te blijven zitten. De Uitverkorene kijkt schuldbewust van haar draak naar ons en biedt haar verontschuldigingen aan. Ik zou niet weten wat te zeggen, behalve dan dat het absoluut niet erg is wat haar draak heeft uitgespookt – de paarden komen er wel over heen, ze heeft er geen enkel aangevallen- en gelukkig weet de vreemdeling wel een gepast antwoord. ‘… Bovendien had deze jongeman de situatie perfect onder controle,’ besluit hij en ik kijk op. Waar ik al die goedheid aan verdiend heb weet ik niet, maar ik weet wel dat ik hem nu zeker aardig vind.
‘En wie mag u dan zijn, heren?’ vraagt ze. Ik knipper even met mijn ogen, het is mijn dag wel. Een Uitverkorene die in mij geïnteresseerd is. Ik sta op het punt te antwoorden, wanneer er een andere man – één van de trainers- de binnenplaats komt opgelopen. Ik ken hem vaag, af en toe komt hij wel eens in de stallen. En er wordt af en toe wel eens over hem geroddeld, over hem en het laatste dienstmeisje waar hij op dat moment mee aanpapt dan. Heer Valenta, dacht ik dat het was. Of Tamenta of Tormenta. Hij neemt de schade in de stallen kort in zich op en zegt dan weinig vriendelijk: ‘Dit is Wyverns werk, neem ik aan?’ Dan kijkt hij naar mij, zijn blik is koud en minachtend, iets wat ik onderhand al gewoon ben van edelen van het kasteel. Al vind ik het nog steeds onaangenaam. ‘Ik zal de schade vergoeden, geef maar door hoeveel het gaat kosten dit te repareren, oké?’
‘Doorgaans neemt heer Tozay de onderhoudskosten op zich, heer…’ antwoord ik een beetje onzeker. Ik heb medelijden met de Uitverkorene die hij gaat trainen, dat gaan volgens mij geen plezierige momenten zijn.

[ bericht aangepast op 19 maart 2012 - 23:14 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Jayden Jason Bright
Ze viel helemaal tegen me uit waar ik alleen maar chagerijniger van werd. Ik gromde even zacht maar toen ik haar ezicht zag werd het milder. Ze zag er echt gebroken uit. Alsof ik haar echt pijn had gedaan. Dat was nooit de bedoeling voor mij geweest. 'Sorry.' Zeg ik bijna onverstaanbaar zacht. 'Wil je nog verder rijden of liever terug naar het huis?' Vroeg ik iets vriendelijker. Ik herkende haar een beetje in mezelf. Met wat ze deed en hoe ze deed. Je kon mij ook met bepaalde dijen echt in mijn hart raken waardoor ik helemaal gefrustreerd en aangevallen voelde. Ik zuchte en voelde dat Des onrustig deed, maar ik kon het haar niet kwalijk nemen. We stonden eerlijk gezegt veel te lang stil. Ik had dit gezien als een super chil lekker paardrij uurtje ofzoiets, maar daarintegenovergesteld werd het een Bitchfight. We werden hiervan alleen maar boos op elkaar. Al wist ik dit keer wel dat ik het nu wel helemaal zelf had uitgelokt. Ik had in het begin gewoon helemaal niets moeten zeggen en gewoon mijn snavel had gehouden.

I'm finally back, Finally after a Year break

Ameline Rose Ermengard

Ik hoorde hoe hij een haast onhoorbare sorry mompelde, maar negeerde het excuus compleet.
Wanneer hij vroeg of ik nog meer wilde rijden of terug wilde keren, zuchtte ik geïrriteerd.
"Wat denk je nu zelf?" Vroeg ik terwijl ik hem nog steeds niet had aangekeken. "Ziet het er dan uit of ik nog wil rijden?"
Mijn zin om nog een minuut langer met hem hier te blijven was weg en ik begon het trouwens toch koud te krijgen.
Met mijn handen streelde ik door de manen van Liberté terwijl ik haar de sporen gaf zodat ze in de richting wandelde van waar we waren gekomen.
In stilte legden we de tocht af en ik moest eerlijk toegeven dat ik de stilte ongemakkelijk vond.
Het enige geluid dat ik hoorde, was het getik van hoeven op de grond en vogels die vrolijk floten alsof er niets aan de hand was.
Ik dacht aan verschillende dingen op dat moment en hoopte vurig dat de heer, Oliver of wie dan ook de brief van Jayden zou krijgen zodat ik weer veilig thuis was en kon doen wat ik wilde.
Pas nu merkte ik trouwens, dat ik moe was van al dat ruziemaken met Jayden.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

@xMirrorMan; Had je nog gereageerd met Florence? Want daar wacht ik op ;p
Of zal ik nog een stukje schrijven met Eleanor?

Esmée komt later wel, als er postje is van Astrid met Alistair 8D

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Noem me Saartje x'D.
En Eleanor heeft een gesprek met Oliver,
dus dan vind Florence het een beetje ongepast om er dan doorheen te praten. ;P

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Esmée Fox.
De jongeman met krullen (Alistair heeft geen krullen hè? ;p) kwam wat zenuwachtig op mijn over, volgens mij was hij het soort lieve jongen die iedereen hielp en waar iedereen overheen liep.
"Ik ken Heer Valenta niet persoonlijk, maar zijn reputatie vertelt genoeg," antwoordde de man met het litteken. Zijn reputatie? Ik had wel een aantal dingen opgevangen, maar had gedacht dat het voornamelijk roddels zouden zijn en dus niet waar. Hij was zeker niet lelijk, maar ik had mijn twijfels nog over het feit of hij met iedere vrouw zou gaan liggen rollenbollen in bed. Alleen het idee al! Ik had een hekel aan zulk soort mannen, dachten dat ze alles konden en gebruikten vrouwen enkel voor hun eigen pleziertjes. Dat was ook één van de redenen waarom ik me niet zo gemakkelijk gewonnen gaf en sowieso zou het mijn eer te boven gaan. Ik was geen bloesemvrouw, maar een uitverkorene die trots mocht zijn.
Gealarmeerd draaide ik mijn hoofd toen het geluid van voetstappen verried dat er nog iemand aankwam, nee hè!
"Dit is Wyverns werk, neem ik aan?" vroeg heer Valenta me. "Ja, maar ik kan het uitle- Wat..?" Verbaasd keek ik hem aan, hij leek akelig kalm en dat beangstigde me alleen maar meer. Ik had verwacht dat hij ontzettend boos zou worden en nu riep hij zomaar dat hij alles zou vergoeden? Ik kende hem kort, maar daar leek hij me helemaal het type niet voor en ik zou later vast een flinke uitbranden van hem krijgen, daar was ik van verzekerd.
"Heer," begon ik en keek heer Valenta aan, "ik bied mijn verontschuldiging aan voor Wyverns gedrag, het zal niet nogmaals gebeuren." Ik liep naar Wyvern toe en streek over haar slanke hals. "Je hebt het flink verpest," hoorde ik de nimf in mijn oor zeggen. Met een geïrriteerd gezicht pakte ik haar bij haar vleugeltjes en hield haar voor mijn gezicht, haar hopeloze pogingen om los te komen negerend.
"Niemand vroeg om jouw mening," merkte ik kalm op, ik wilde mijn geduld niet verliezen waar de anderen bij waren. De nimf mopperde nog wat en nadat ik haar losgelaten had vloog ze beledigd weg. Ik slaakte een zucht en keek heer Valenta aan.
"Maar is er nog iets dat u wenst te weten over Wyverns kunnen, heer?"



Aaaargh. Crap. Ik kan niks fatsoenlijks schrijven... :< Het lukt gewoon echt niet en dat net nu jullie met van die gave posts komen..

[ bericht aangepast op 21 maart 2012 - 20:52 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Miro Valenta - Ex-Uitverkorene
"Doorgaans neemt heer Tozay de onderhoudskosten op zich, heer…" Ik kijk ietwat geërgerd naar de stalknecht, die mijn aandacht weer opeist. Wat geeft hem de gedachte dat hij het recht heeft zijn muil open te trekken? "Dit zijn geen onderhoudskosten, jongen, dit is een schadevergoeding. De draak van míjn pupil heeft deze stal praktisch in puin gelegd, en het zou een schande zijn als ik dat niet zelf terug zou betalen." antwoord ik minzaam. Ik werp een steelse blik op Esmée en haar draak. Met die twee spreek ik later nog wel een hartig woordje. Niet te geloven dat ze zich op haar eerste dag al belachelijk heeft gemaakt. Ik merk hoe Zadyl naast me komt staan en ik leg een hand op de rood glanzende zwarte veren op zijn kop. Ik zie Esmée naar me kijken en hoor haar verontschuldiging aan. "Heer, ik bied mijn verontschuldiging aan voor Wyverns gedrag, het zal niet nogmaals gebeuren." Mooie praatjes, maar ze kan me niets garanderen. Als die draak dit één keer voor elkaar krijgt, wie zegt dan dat het een volgende keer niet precies hetzelfde gaat of zelfs erger is? Kil en uiterst kalm kijk ik haar een moment aan. "Dat valt te hopen, juffrouw Fox." Ik zie haar een nimfje van haar schouder plukken en vervolgens weer naar haar draak toe lopen. Dat rotbeest kan al deze ellende maar beter waard zijn. "Maar is er nog iets dat u wenst te weten over Wyverns kunnen, heer?" Ik schud beheerst mijn hoofd en kijk het grote gouden mormel een moment in de ogen, om vervolgens mijn blik over haar slanke poten, romp en vleugels te laten glijden. Met wat werk is er vast wel wat moois van te maken. Het valt alleen te hopen dat het niet nog meer stallen sloopt voor het zover is. "Nee bedankt, ik heb voor nu wel genoeg gehoord. Laten we ons naar het trainingsveld begeven, dan kan ik met eigen ogen zien wat jullie in je mars hebben in plaats van er mooie verhaaltjes over aan te horen." Ik voeg de daad bij het woord en knik kort naar Alistair. De brutale knecht negeer ik en nadat ik "Volg me." tegen Esmée heb gezegd loop ik richting de uitgang van de stal. Ik wacht echter bij de drempel op mijn leerling en haar draak, omdat ik ze vanaf nu goed in de gaten wil kunnen houden.

Larina Almeida - Protegé van de Magiër
"De enige magiër in Tarnack? Dat lijkt me wat overdreven gezegd. Hij zou misschien willen dat hij de enigste was. Maar dat is hij niet." Overdonderd kijk ik de reiziger aan. Hij is heel.. recht door zee, om het zo maar te zeggen. De meeste mensen zouden nooit zoiets durven zeggen, de meeste mensen vrezen magiërs. Maar hij is zelf een magiër.. En hij is geen gemiddeld mens, heb ik het idee. "Echter, je zou kunnen zeggen dat hij de enigste in zijn magie is. Hij draagt geen natuurkracht in zich, maar verbasteringen. Ik ben echter wel op weg naar Tarnack, heb daar wat te regelen." Geïntrigeerd door zijn woorden over magie kijk ik hem aan. Natuurkracht? Deze man heeft duidelijk veel kennis waarover Parzival niet beschikt, of die hij simpelweg niet met mij deelt. Ik zal hem er naar vragen als ik thuis kom. Enigszins ongemakkelijk kijk ik naar de grond en wrijf over mijn arm. Ik heb nog nooit zo maar met iemand gepraat die ik niet kende, en de kunst van het converseren is dan ook niet aan mij besteed. Bij de goden, was ik nu net wat verder het bos in gaan zitten, dan was dit helemaal niet gebeurd! Ik slik en kijk verschrikt op als Fingon weer wat zegt. "Ondanks dat ik de weg naar Tarnack wel zelf kan vinden, zou ik het waarderen als je mij gezelschap kunt houden. Kan ik je eventueel helpen op je zoektocht naar kruiden?" Nee! Nee, o nee, wat als ik dat hele stuk nog met hem moet praten? Ik eet nog liever kikkerdril dan dat. Of nee.. dat is overdreven. Want hoe zenuwachtig ik hier ook van word, deze reiziger beschikt nog steeds over een bijzondere magische kracht, waar ik graag meer over zou willen weten. Mijn gevoel is dus erg tegenstrijdig en even kijk ik aarzelend naar de man en zijn wolf. Dan werp ik een blik op mijn mandje en kijk vertwijfeld richting het dorp. Wat kan het ook voor kwaad? Het is immers niet zo ontzettend lang.. Maar een paar minuutjes.. En daarna kan ik er snel van door omdat ik nog veel werk te doen heb. Ik kijk op naar Fingon en knik voorzichtig. "Ik heb alle kruiden wel die ik nodig heb verzameld, dus wat mij betreft kunnen we wel gaan." Ondanks mijn woorden blijf ik staan, en wacht tot de man de eerste stap neemt voor ik ook begin met lopen.

Sorry dat ik de laatste tijd een beetje weinig reageer, maar zoals ik op andere forums al heb gezegd.
Ik heb het thuis een beetje moeilijk nu.

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

[Narissa --> Flounder]

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Esmée Fox. ~ Uitverkorene.
Heer Valenta leek echt pissig, maar in mijn ogen was die woede ongegrond. Ik zelf kon er niks aan doen dat Wyvern zich had misdragen, ik had haar de afgelopen dagen niet mogen zien, anders had ik het misschien kunnen voorkomen. Misschien? Ik was er wel zeker van, ik kende haar als geen ander en wist precies hoe ik wanneer moest handelen. Ze had een erg ingewikkeld karakter en echt een eigen handleiding, je kon niet zomaar doen met haar wat je wilde. In plaats van mijn hoofd eerbiedig wat omlaag gericht te houden hief ik mijn hoofd en keek heer Valenta strak aan, ik was niet van plan om aan hem onder te doen. Ik was dan misschien nog niet even goed als hij, maar ik was wel van plan dat te worden. Het liefst had ik mijn mond opengetrokken en die zuurpruim eens de waarheid gezegd, maar ik wist niet hoe ver ik bij hem kon gaan en durfde het er niet op te wagen.
"Nee bedankt, ik heb voor nu wel genoeg gehoord. Laten we ons naar het trainingsveld begeven, dan kan ik met eigen ogen zien wat jullie in je mars hebben in plaats van er mooie verhaaltjes over aan te horen." Bij Rastullah, deze eerste dag met hem verliep erger dan ik me van te voren in had kunnen denken. Hopelijk liet Wyvern me niet in de steek en was heer Valenta zo onder de indruk van haar dat ik mijn vechtkunsten niet hoefde te laten zien. Met een beetje hoop zou ik dan vanmiddag, desnoods vannacht, de tijd hebben eens te oefenen met wapens zodat ik de volgende dag niet compleet voor schut zou staan. Dat zou ontzettend gênant zijn en ik hield tevens niet van falen. Stel je eens voor zeg, dacht ik, straks sta ik bekend als de uitverkorene die nog niet met een mes om kon gaan.
Ik richtte me tot de twee heren waarvan ik nog altijd de naam niet wist. "Ik spreek u nog wel, heren," zei ik, dwong mezelf tot een glimlachje en richtte me toen tot Wyvern. "Wyvern," zei ik en gaf met mijn hoofd een knikje richting de uitgang waar heer Valenta al stond te wachten. Er was altijd erg weinig voor nodig om Wyvern duidelijk te maken wat ik wilde, maar we kenden elkaar dan ook al zo lang.
Heer Valenta zei me hem te volgen, het was vervelend om me ineens tussen mensen te bevinden van wie ik bevelen om moest volgen, thuis waren we altijd allemaal gelijk geweest, op de leiders na, en kon ik dus gewoon mezelf zijn. Hier leek me dat niet zo'n verstandig plan, mijn opstandige gedrag zou zeker niet gewaardeerd worden en het zou vreselijl zijn als ik vandaag al weer naar huis gestuurd werd. Dit was nog maar de derde dag hier en ik had een vermoeden dat het nog héél lang zou duren voordat ik eindelijk écht gewend aan alles hier zou zijn. De bevelen opvolgen, de velen regels, de etiquette, de vrijheid die hier zeker ontbrak en het gevangen gevoel dat ik hier had. Toch had het ook wel zijn voordelen, het lekkere eten bijvoorbeeld.
Er enthousiast klonk ik dan ook niet toen ik antwoordde: "Ja heer," zwijgend voegde ik me bij hem en liep met hem mee, met Wyvern aan mijn zijde. Terwijl ik met heer Valenta meeliep probeerde ik me te herinneren wat ik wist van wapens, uiteindelijk kwam ik tot de trieste ontdekking dat ik er écht niks van af wist en ik maar moest hopen dat ik me er doorheen zou kunnen bluffen vandaag.

[ bericht aangepast op 24 maart 2012 - 19:39 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Emlyn

De wind streek als een vochtige deken over zijn huid, in de zon was het lekker maar in de schaduw was het toch al vrij snel kouder, dan neigde het wat naar de lange winter waar ze net vanaf waren. Hij stond op een lage heuvel vanaf waar je een deel van het dorp kon overzien. Om preciezer te zijn, hij zat op de rug van het paard die op de lage heuvel stond. Als stalmeester had hij soms de mogelijkheid om paarden mee naar buiten te nemen, aangezien ze wel beweging moesten hebben, ook als de heer dat niet kon doen. Met zijn linkerhand leunde hij op de boom van het zadel, terwijl zijn andere hand op zijn linkerhand rustte. Vanaf hier kon hij het deel van het dorp wat hij kon zien goed observeren, de mensen die er woonden kon hij zien lopen van hot naar her. De zwarte hengst waar hij op zat behoorde tot de top van de goede paarden die ze op stal hadden. Grotendeels was dat te danken aan de goede zorg die hij en zijn stalknechten leverden. Het paard stond op gras te kauwen met gevierde teugels, mocht de hengst er plots van door springen doordat het ergens van schrok dan moest hij het dier op zijn zit terugrijden maar dat was niet zo'n probleem. Hij reed al langer en het paard was getraind om niet snel ergens van te schrikken, in de strijd was dat ten slotte ook niet gewenst. Hoewel hij het hier heerlijk vond, even weg van de drukte van de stallen, moest hij over niet al te veel tijd weer terug. Als er in de stallen iets misliep terwijl hij afwezig was dan was het alsnog zijn verantwoordelijkheid. Wat dat betreft was het wel prettiger als stalknecht, dan draaide je meestal alleen voor je eigen fouten op, niet voor die van anderen. Maar als stalknecht stond je wel lager in rang wat betekende dat je dit soort voordeeltjes, het rijden van de paarden van de heer, zeer zelden toegewezen kreeg. Hij floot een deuntje wat de hengst zijn hoofd deed opheffen, zijn oren gespitst op de geluiden die de omgeving met zich mee bracht. Zijn handen haalde hij van de boom van het zadel af om de teugels weer strak te pakken. De hengst liet hij het gras dat hij nog in zijn mond had op kauwen. Hij vond het bruut om het paard gelijk aan te drijven aangezien een persoon ook nooit werd gedwongen met zijn mond vol te gaan rennen, dat hoorde gewoon niet in zijn ogen. Zijn onderbenen spande hij aan tegen de buik van de hengst waardoor die begon te stappen, vrijwel direct liet hij de hengst door sluiten tot galop. De heuvel was niet stijl genoeg om voor problemen te zorgen waardoor ze er in een rustige galop vanaf konden. De wind die nu harder langs hem streek en hem zelfs in zijn kleren kroop liet hem genieten. Op dit soort momenten voelde hij zich vrij, volledig 1 met zijn omgeving en het dier dat hij bereed. Tot zijn spijt kwam hij al vrij snel op 1 van de hoofdwegen van het domein van de heer, wat in wezen niet meer was dan een plek waar geen gras meer groeide omdat het door velen hoeven en voeten was vertrapt. Hier moest hij de hengst terug nemen naar draf om te voorkomen dat hij mensen uit het dorp, of in ieder geval van het domein, om ver reed. Het grote gebouw waar de stallen waren onder gebracht doemde al vrij snel voor hem op, wat betekende dat hij weer aan het werk moest. Gelukkig nam niemand hem de fijne rit die hij met de hengst had gehad meer af. Toen hij van de hoofdweg afweek liet hij de hengst op zijn zit terug naar stap gaan. Met zijn hand streek hij even over de gitzwarte hals van de hengst. “Brave jongen.” Sprak hij zacht tegen de hengst. Op de binnenplaats liet hij zich van de rug van het dier afglijden, de teugels haalde hij over het hoofd van het dier zodat hij ze in 1 hand kon nemen. Voor de hengst uit liep hij de stallen in, daar bleef hij abrupt staan toen hij de schade zag die iets of iemand had toegebracht.
“Bij Rastullah's staart, wat is dit voor een ravage?!” Bulderde zijn stem door de stallen heen. Wie had dit op zijn geweten? Al vrij snel sloeg zijn verbazing over in woede. Hij kon zijn stalknechten ook nooit alleen laten, dan ging het gelijk weer mis. De blijdschap die hij van binnen had gevoeld na de fijne rit was acuut verdwenen, als de heer hier lucht van kreeg dan werd hij natuurlijk op het matje geroepen. Wat moest hij dan zeggen? Dat hij geen idee had van wat zich afspeelde in de stallen als hij weg was? Dat ze dan maar gelijk de stallen afbreken? Nee, dat kon hij niet, hij moest de verantwoordelijkheid dragen die bij zijn baan kwam kijken. De heer zou teleurgesteld in hem zijn, net als dat hij in zichzelf zou zijn. Met zijn ogen vond hij al vrij snel het gezicht van Pip, naast hem stond de man die hij wel kende vanuit het dorp, Alistar. Alistar had zeer veel kennis van mythische dieren waardoor hij hier vaker was te vinden als er iets mis was met één van de dieren die hij en zijn knechten naast de paarden verzorgden. Hoewel Pip een goede gast was en een harder werker kon hij op het moment even geen greintje respect voor hem opbrengen, hij moest hier meer over weten. ''Pip, wat is hier bij Rastullah gebeurt? Het is ook geen moment mogelijk om even weg te zijn.” Bulderde zijn stem door de stallen heen. Dat Alistar nog in de stallen aanwezig was kon hem geen bal schelen, hij wou antwoorden en wel heel vlug. Voor hetzelfde geldt was Alistar even goed schuldig aan de ravage die in zijn vanochtend nog zo opgeruimde stallen was aangebracht. “Kom heel gauw met antwoorden!” Voegde hij nog aan zijn woorden toe. Dat de hengst, waarvan hij de teugels nog beet had, ongeduldig zijn neus tegen zijn handpalm aandrukte negeerde hij. Met deze puinhoop kon hij de hengst toch niet in de stallen kwijt, dan kon het dier zijn benen nog breken en dat kon hij er nu echt niet bij hebben. Dit overkwam hem ook echt op de dag dat er een feest werd gegeven in de kroeg van de vader van Eleanor, waar hij toch wel graag heen wou. Hij dronk amper maar als hij daar dan eens de gelegenheid voor kreeg moest er wel weer iets mis gaan waardoor het nog maar de vraag was of hij het feest zou redden. De ravage zou straks eerst moeten worden opgeruimd en aan de puinhoop te zien zou dat nog wel even duren. De kans was zelfs nihil dat ze het vandaag nog opgeruimd kregen, aangezien er ook nog voor de dieren gezorgd moest worden. Kort bromde hij terwijl zijn ogen strak gericht waren op de jongeman een eindje bij hem vandaan. Voor Pip hoopte hij dat hij met een goed excuus kon komen aanzetten, want anders zou de jongeman een flink preek ondergaan met eventuele lichamelijke gevolgen. Zijn knechten behandelde hij niet slecht maar als ze iets hadden gedaan wat echt niet door de beugel kon dan wou hij nog wel eens een ferme tik uitdelen. Slappelingen, stomkoppen en onruststokers kon hij hier niet gebruiken, daarvoor betekende de stallen te veel voor hem maar ook voor de reputatie van de heer. Want als je als heer niet eens je eigen stallen met je beste paarden voor de strijd op orde kon hebben, hoe kon je dan bij Rastullah je eigen domein besturen? Ook al was het weliswaar grond van een leenman.

[ bericht aangepast op 24 maart 2012 - 22:36 ]

Stand up when it's all crashing down.

Pip Lamora - Stalknecht.
Valenta en de Uitverkorene zijn nog niet vertrokken of ineens klinkt er een bulderende stem door de stallen. 'Bij Rastullah's staart, wat is dit voor een ravage?' roept Emlyn geschrokken en kwaad. Hij gaat verder dat het geen moment mogelijk is weg te zijn en ik kan hem geen ongelijk geven. 'Kom heel gauw met antwoorden!'
Het is nog maar de vraag of hij die antwoorden zou geloven... Ik kijk even naar de man die me met de draak heeft geholpen. Ergens denk ik wel dat hij bereid zou zijn mijn verhaal te steunen, hij heeft me immers ook 'verdedigd' tegen de Uitverkorene. Emlyn kijkt me afwachtend en woedend aan en ik besef dat dit het moment is om met mijn verhaal te komen. Nerveus slik ik en dan komt mijn verhaal er een beetje chaotisch uit. 'Toen ik met Belle naar het dorp was - om haar verloren hoefijzer en de bestelde hoofdstellen- is de draak van één van de Uitverkorenen - die van heer Valenta, heer, hij zei zelfs dat hij de schade zelf wou vergoeden- door de scheidingsdeur doorgebroken. En toen kwam ik terug en was hij wat aan het ,eh, dollen. Met de hulp van deze heer,' en ik maak een beleefd handgebaar naar de lange man,' heb ik hem buiten kunnen krijgen. En toen kwam heer Valenta en de Uitverkorene zelf. Ze zeiden dat ze naar het oefenveld gingen, heer,' voeg ik er nog snel aan toe. Ik bijt om mijn lip, het was echt een chaotisch verhaal. En ik die een draak van een Uitverkorene doet luisteren? Ik zou het zelf nog niet eens geloven. Ik kijk naar Emlyn. Ik zou nog willen zeggen dat de schade echt wel meevalt -vooral het hooi maakt er uiterlijk nog een ergere een puinhoop van - maar ik realiseer me dat het nu wel beter is om te zwijgen. Hopelijk gaat hij me niet verbieden naar het feest te gaan vanavond...

Home is now behind you. The world is ahead!