[RPG] The Middle Ages. 2 - Speeltopics

Deze RPG speelt zich af aan het koninklijk hof, meer info hierover vind je hier 'waar speelt het zich af'. De tijd waarin de RPG zich afspeelt, is zoals jullie waarschijnlijk al doorhadden, zijn de Middeleeuwen. Maar niet zoals het werkelijk was, het is namelijk een fantasie wereld.
Van mensen met toverdrankjes tot reuzachtige draken, het is allemaal toegestaan.

Elke tien jaar worden er uit de omliggende dorpen dire mensen, die in het rijke bezit zijn van een machtig mythisch wezen, uitgekozen om een training te komen volgen aan het koninklijk hof door de beste meesters die er zijn.

Het is een eeuwenoude traditie die nooit verdwenen is. De traditie ontstond in tijd van vele oorlogen. Een paar spionnen hielden de bevolking in de gaten en kozen enkel de beste van de beste. Ze moesten natuurlijk wel voldoen aan een aantal eisen, zoals dat ze in het bezit moesten zijn van een mythisch wezen en er mee om moesten kunnen gaan. Enkel de besten werden uitgekozen en mochten naar het hof komen en kregen training van de beste trainers om nog beter met hun dier om te kunnen gaan, maar ook met wapens. Ze werden ingezet in de oorlogen en strijd als aanvoerders van kleine legers of werden uitgezonden op privé missies. Ze worden opgeleid tot echte meesters en meesteressen.
In andere woorden: Het was een hele eer...

En dat is het nog altijd. De drie voorheen gewone dorpelingen komen ineens in een heel ander wereldje terecht en plots kijken er mensen naar hun op. Sommigen weten zich erg goed aan te passen, anderen krijgen heimwee en bij enkele stijgt de roem en rijkdom ze naar het hoofd. Hoe reageren de andere bewoners op het koninklijk hof hierop?

Er wonen dus verschillende mensen aan het koninklijk hof, mensen met verscheidene beroepen en rangen, probeer je ook in te leven in hun wereld, beleefdheden, tradities en dergelijke. Om dit gemakkelijker te maken heb ik zelf wat dingen op een rijtje gezet en die kan je hier lezen.

Deze RPG heeft zoals jullie merken niet echt een vaste verhaallijn die je moet volgen, jullie zijn dus vooral vrij in wat je wilt schrijven en worden niet beperkt. In andere woorden: Let your creativity flow ^^

[ bericht aangepast op 6 juli 2012 - 15:53 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Tinne is op vakantie, ze zei dat we Pip ziek mogen laten worden
Dus dan weten jullie dat ^^

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Jeremy Fenix. - Zoon heer.

Beleefd wacht ik achter het hekje en tussen de bomen. De wind laat de takken van de bomen kraken en zachtjes heen weer gaan.
Ik kijk even achterom en zie dat ik op Celine moet wachten, omdat ze eromheen rijd. Een lichte grijns verschijnt op mijn gezicht, als ze weer naast me is komen staan met Senna. "U weet toch dat het helemaal niet nodig is om u zo uit te sloven?" Vraagt ze lachend, waardoor ik ook even grinnik. "Er is hier toch niemand in de buurt waar u indruk op kan maken," Vervolgt ze, terwijl ze Senna stapvoets langs Shane laat lopen en haar daarna weer overlaat gaan in draf.
"Ow, dus u noemt uzelf niemand?" Antwoord ik glimlachend, nadat ik Shane weer heb aangespoord en een paar secondes later in draf naast Celine draaf.
Ik vind het prachtig om hier in de bossen te draven, maar galopperen is echt fantastisch! De wind door je haren, voor zover ik haren op mijn hoofd heb. Nouja, het zijn er wel een aantal. Ik grinnik even door mijn eigen gedachte en knik even vriendelijk naar een houthakker die met een mand vol brandhout richting een huisje loopt.
"Celine, hier kan je toch wel overheen?" Vraag ik terwijl ik mijn ogen laat rusten op een boomstronk die schuin over het pad ligt. Het pad is niet rechtgetrokken. Het is gewoon een pad van stuk getrapte houtjes. Een pad waar veel mensen overheen zijn gelopen.

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Miro Valenta - Ex-Uitverkorene
Zodra Esmée afscheid heeft genomen van de mannen in de stal loopt ze me achterna. Ongeduldig wacht ik tot ze naast me staat en dan begin ik in een stevig tempo richting het oefenveld te lopen. We hebben al genoeg tijd verdaan. Mijn humeur is om te schieten en aan Esmées stem te horen is ook zij niet in een opperbeste stemming. Nou, daar kan ze maar beter snel wat aan doen, anders maakt ze me zo mogelijk nog pissiger. Na een minuut of wat komen we aan bij het oefenveld, dat achter de vertrekken van de bedienden ligt en bestaat uit een open en uitgestrekt grasveld. Ik loop naar het kleine schuurtje aan de rand en haal met mijn sleutel het slot van de deur. Dit schuurtje wordt altijd zorgvuldig op slot gedaan omdat er oefen-wapens in liggen en we niet willen dat er daar zomaar iemand mee aan de haal gaat, zelfs al zijn de wapens niet zo gevaarlijk als de echte, geslepen zwaarden die we in de strijd gebruiken. Ik pak twee vrij grote, houten zwaarden - we beginnen gemakkelijk - en een set beschermende kleding voor zowel mijzelf als mijn pupil. Kort werp ik een blik op haar jurk en leg dan haar zwaard en bescherming naast het schuurtje op de grond en wenk haar. "Hier binnen hangen trainingspakken, bestaande uit een simpele broek, een shirt en schoenen. Kleed je om en trek dan de bescherming er over aan, zodat je je niet bezeert als je wordt geraakt." zeg ik nors, terwijl ik me in mijn eigen uitrusting hijs. Het zijn lompe, met wol gevulde kussens voor om je romp en kruis, die je beschermen tegen de ergste klappen. Niet dat ik verwacht dat Esmée me zal raken, laat staan me verslaan, maar ach, beoordeel een boek niet op zijn kaft. Ik pak mijn zwaard op en geef Zadyl een knikje, ten teken dat hij moet blijven zitten. Naar mijn mening is Esmée veel te lang bezig met omkleden en ongeduldig tap ik met mijn voet op de grond. Als ze eindelijk weer buiten staat in het trainingspak, dat haar er een stuk minder bevallig uit laat zien, ga ik klaar staan."Goed." begin ik. "We slaan niet tegen elkaars hoofd, na één rake slag stoppen we om het gevecht door te spreken en het is nu nog niet nodig om hard te slaan, laat eerst maar eens zien waartoe je allemaal in staat bent." Mijn stem klinkt monotoon en grimmig. Als de situatie anders was had ik er misschien een glimlach achter aan gestuurd om het te compenseren, maar nu staat mijn hoofd daar niet naar. "Kom maar op." zeg ik, en neem mijn zwaard stevig in de hand. "Laat zien wat je kunt."

[ bericht aangepast op 27 maart 2012 - 18:28 ]

Esmée Fox. ~ Uitverkorene.
Hoe dichter we bij het oefenveld komen, hoe zenuwachtiger ik word. Al laat ik dat niet merken, dat mócht ik niet laten merken. Als we aankomen en Miro vertelt me me om te kleden zakt de moed me in mijn schoenen, waarschijnlijk gaat hij mij testen op mijn vecht vaardigheden. Ik knik als teken dat ik het begrijp en kijk naar Wyvern die zich al neerzet naast het schuurtje. Ze gaat rustig liggen en lijkt te genieten van het zonnetje, waarschijnlijk zal ze niet voor problemen zorgen. Ik stap het schuurtje binnen, met een gevoel alsof er stenen op mijn maag liggen trek ik het deurtje achter me dicht. Er hangen inderdaad trainingspakken, er bijzonder zien ze er niet uit, maar als ik er één vastneem waarvan ik vermoed dat hij me zal passen voel ik dat de stof toch wel duur moet zijn geweest. Met veel moeite weet ik mezelf uit mijn jurk te hijsen, dat ik de bediendes zou missen bij zulk soort 'simpele' klusjes had ik nooit verwacht. Vluchtig als ik kan, alsof ik het idee heb dat iemand me kan zien, trek ik het trainingspak aan. De broek voelt erg vreemd aan, maar als ik hem een paar tellen aan heb ben ik er wel aan gewend en kan ik met alle eerlijkheid zeggen dat hij lekker zit. Mijn humeur wordt er zelfs iets door verbeterd, ik kan me nu zo vrij bewegen, veel beter dan in zo'n onhandige jurk. Mijn haren heb ik al in een vlecht, dus dat is gemakkelijk. Ik zal er vanuit moeten gaan dat de kleding me goed staat, want een spiegel hangt er helaas niet. "En?" vraag ik met een vrolijke grijns als ik buiten sta met mijn handen in mij zij, doelend op hoe de kleding me staat. Zodra ik door heb wat ik zeg sla ik mijn hond gauw voor mijn mond. "Het spijt me heer," mompel ik en wend me gauw tot de beschermkleding en het houten zwaard die klaar liggen. Hopelijk vergeeft hij me mijn stomme blunder, al leek eerder zijn humeur niet al te best. Met tegenzin trek ik de belachelijke beschermkleding aan en neem vervolgens het houten zwaard te hand. Net zoals de broek voelt het erg onwennig, al ben ik er deze keer niet na een paar tellen aan gewend.
"We slaan niet tegen elkaars hoofd, na één rake slag stoppen we om het gevecht door te spreken en het is nu nog niet nodig om hard te slaan, laat eerst maar eens zien waartoe je allemaal in staat bent," vertelt heer Valenta me. Na één slag stoppen? Dat wordt een kort gevecht bedenk ik me. Heer Valenta zegt me te beginnen en een paar tellen staar ik hem enkel aan, hoe begin je een gevecht? Verwacht ie nu soms dat ik op hem afstorm en een mep probeer te verkopen? Bij Rastullah, me hier doorheen bluffen gaat lastiger worden dan ik dacht! Om maar iets te doen zet ik een stap opzij terwijl ik heer Valenta in de gaten houdt. Ik merk dat ik de zon in mijn ogen heb en stap zo rond hem dat ik die in mijn rug heb. Het volgende wat ik doe voelt nog gekker dan de broek en het zwaard in mijn hand bij elkaar. Begrijp me niet verkeerd, ik heb heus wel eens iemand geslagen in mijn frustratie, maar dit slaat echt alles. Met mijn zielige, houten zwaardje gereed ren ik recht op heer Valenta af met de bedoeling hem te raken. Al voel ik me met elke stap die ik dichterbij kom onzekerder worden.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

@Endure: het is nog steeds aan jou hoor ^^

But I still have this faith in the truth of my dreams.

I know, ga nu schrijven, hmm ^^

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Okido ^^

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Eleanor Pantheras
"De meeste vrouwen hier zijn hartstikke aardig en leuk, waarom zou je niet met ze willen dansen?" bracht ik er tegenin. Trouwens, ik zag simpelweg niet waarom je zou weigeren, het was nog onbeleefd ook. Olive vertelde dat hij het liefst gewoon hier in het dorp zou wonen en ik kon hem aan de ene kant wel begrijpen, maar aan de andere kant vond ik ook dat je je leven moest accepteren zoals het was en anders moest je stappen ondernemen. Hij was de zoon van de heer, hij kreeg vast veel voor elkaar en kon waarschijnlijk zo een huisje in het dorp regelen. Alhoewel het erg gevaarlijk zou zijn, er waren genoeg bandieten die graag zijn rijkdom deelden.
"Ik wil gewoon niet," hoorde ik hem zeggen, maar het zag er niet naar uit dat hij het had willen zeggen, dus besloot ik te doen alsof ik het niet gehoord had. Ik wierp een blik op buiten en aan de stand van de zon te zien was het.. Bij Rastullah's staart! Ik was te laat, ik had nog wel beloofd te koken. "Nee hè, ik had mijn vader beloofd te koken en het is al zo laat!" Ik richtte me tot Florence en glimlachte vluchtig. "Ik kom morgen wel voor de jurk," zei ik en richtte me toen tot beide, "tot vanavond." Nadat ik de woorden uitgesproken had haastte ik me naar buiten, hopelijk zou mijn vader niet al te boos zijn.

[ bericht aangepast op 27 maart 2012 - 19:16 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Oliver John ~zoon heer

"De meeste vrouwen hier zijn hartstikke aardig en leuk, waarom zou je niet met ze willen dansen?"
Ik besloot dat ik er niet meer over wilde praten, dus haalde alleen maar mijn schouders op.
"Nee hè, ik had mijn vader beloofd te koken en het is al zo laat!Ik kom morgen wel voor de jurk. Tot vanavond."
Ik zuchtte even en wilde haar nog achterna rennen, maar het leek me beter dat niet te doen. Onbewust keek ik haar verliefd na. Ach, wat zou het? Ik hoor hier niet thuis, en dat was nog maar probleem een. Ik dacht aan de keuze die ik had. Te trouwen met een van mijn nichten, daar was ik nog vrij in. Ik stampte even tegen een houten muur. Het was niet eerlijk. Ik keek even naar Florence, die met Jaden bezig was.
"Sorry," zei ik verontschuldigend.
Zou ze mijn verliefde blik gezien hebben? Stiekem hoopte ik van wel, dan kon ik er toch met iemand over praten.

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Met één rake klap bedoelde hij dus btw niet als de zwaarden elkaar raakten, enkel als Esmée hem zou raken of hij haar Wist niet of dat duidelijk was

Miro Valenta - Ex-Uitverkorene
'En?' hoor ik Esmée opgewekt zeggen en chagrijnig kijk ik haar kant op. Je ziet er niet uit, wil ik zeggen, maar ze heeft mijn dodelijke blik al opgevangen en haast zich na een vluchtig excuus naar haar plek. Rustig blijf ik staan kijken hoe ze zich mentaal voorbereid. Ze drentelt wat heen en weer, kijkt me geringschattend aan en komt dan op me af rennen. Ze begint verbazingwekkend zeker, maar het is duidelijk te zien hoe de moed met elke stap die ze zet haar dieper in de schoenen zakt. Zodra ze me heeft bereikt kan ik haar aanval simpelweg ontwijken door een stap opzij te zetten. Vrijwel meteen zie ik dat ze zich verbaasd om wil draaien, maar voor dat ze zich heeft bewogen heb ik haar al een zachte trap gegeven op haar onderrug, waardoor ze voorover valt en met een plof in het gras landt. Zelfs als haar beschermende kleding de val niet heeft gebroken zal die landing niet echt veel pijn hebben gedaan. Tenzij ze de pijngrens van een verwende peuter heeft, natuurlijk. Het is te hopen van niet, want ze kan meer verwachten als ze zich zo slap blijft gedragen. Als dit de eerste keer was geweest dat ze een wapen vast had gehouden was ik misschien wat milder geweest, maar voor iemand met ervaring, zelfs als die ervaring miniem is, is deze prestatie onder de maat. 'Laten we meteen maar met theorie les nummer één beginnen,' zeg ik. 'Wees soepel. Je was teveel gefocust op mij raken, waardoor je je niet meer besefte dat ik in plaats van me te verdedigen ook gewoon een stap opzij zou kunnen zetten. Een beginnersfout, juffrouw Fox. Maar wel een fout die u zich als uitverkorene niet kunt veroorloven.' Ik ga weer klaar staan en wenk. 'Kom, nog een keer. En denk om wat ik gezegd heb.' Ik kijk toe hoe ze opstaat van de grond en zich weer voorbereid. Sterk zijn, meisje. Ik heb een hekel aan zwakkelingen.

haha, ja, dat snapte ik ^^

Esmée Fox. ~ Uitverkorene.
Zodra ik hoopte hem te raken zette hij een stap opzij, ik wilde me omdraaien, maar in plaats daarvan kreeg ik een trap in mijn onderrug waarna ik niet geheel charmant vol onderuit ging. Terwijl ik in het nog vochtige gras lag balde ik kwaad mijn vuisten. Heer Valenta wees me op mijn fouten, een beginnersfout nog wel, en ik voel mijn woede oplaaien. Ik kende mezelf goed genoeg om te weten dat mijn ogen vuur schoten toen ik over mijn schouder naar hem keek. Ik nam het houen zwaard weer in mijn hand voordat ik op stond, vastbesloten hem te slaan. Het feit dat hij beter was dan ik en me dat, naar mijjn mening, ook nog eens inwreef was de perfecte motivatie voor me. Ik zou niet falen, vandaag nog zou ik hem raken en hard ook.
"Kom, nog een keer. En denk om wat ik gezegd heb," zei heer Valenta me. Oh reken maar, dacht ik. Ik kon niet wachten tot ik hem een klap kon verkopen, bewijzen dat ik het wel werkelijk kon. Al was het erg aantrekkelijk Wyvern in te schakelen, het zou de perfecte verrassingsaanval zijn, maar dan zou ik mijn zwakte toegeven...
Mijn poging erna waren niet veel beter, sommige waren zelfs dramatischer te noemen, ondanks dat ik zijn tips probeerde te onthouden. Voor de zoveelste keer krabbelde ik overeind. Mijn conditie was niet vreselijk slecht, maar ik begon nu toch wel moe te worden en hijgde lichtjes. Ik voelde me vies, kon er niet tegen dat ik hem maar niet kon slaan en zat waarschijnlijk ook nog eens onder de modder. Volgens mij zat er zelfs een veeg op mijn wang. Dat alles weerhield me er toch niet van het nog eens te gaan proberen en gauw liet ik mijn hersenen werken. Ik was niet sterk genoeg om door zijn verdediging heen te breken en waarschijnlijk zag hij elke zet aankomen, maar ik was wél lenig en snel.. Plots schoot me iets te binnen, iets wat mogelijk kon helpen. Ik trok de schoenen, die ik net als de rest van mijn kleding voor de training uit het schuurtje had gehaald, uit. De schoenen pasten perfect en waren volgens mij erg duur, toch hinderde ze me. ze waren te glad voor op de vochtige ondergrond, misschien dat het me deze keer wel zou lukken. Ik nam mijn houten zwaard steviger vast en gevuld met nieuwe hoop keek ik heer Valenta aan, vastberaden hem te raken.
Ik zal je eens laten zien dat ik het wél kan, schoot het door mijn hoofd en toen ging ik op hem af, net zoals de voorgaande keren. Maar deze keer haalde ik niet echt uit, het was slechts een schijnbeweging. Toen hij mijn 'aanval' logischerwijs probeerde af te weren glipte ik langs hem heen tot ik achter hem stond en sloeg met mijn zwaard richting zijn rug, met de bedoeling hem eindelijk die ene klap te kunnen verkopen. Die ene klap die het bewijs zou zijn dat ik het wel kon, dat vrouwen wél met wapens om konden gaan.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik vertrek deze nacht op reis en kom pas de 13de terug
Het is maar zodat jullie het weten *O*

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Ik vertrek vandaag op vakantie, tot Paasmaandag. Ik ga proberen in Schotland online te komen, maar ik kan niets garanderen ^^]

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Bijna iedereen gaat wel weg en ik zit hier midden in mijn toetsweek. x)

Stand up when it's all crashing down.

Eden - Uitverkorene
"Over mezelf vertellen." Herhaalde ik hem kort. "Wel goed. Ik herinner me niet veel van mijn jeugd. Ik ben ooit als vondelingetje in het bos achter gelaten.
Ik heb er gewoond, ik had genoeg aan dieren en toen ik Amir vond ben ik een beetje rond gaan trekken. Dieren kunnen je immers niet achterlaten," glimlach ik lichtelijk ironisch. Ik ging niet opscheppen over mijn kunstjes met messen, of pijl en boog. Hij zou er van zelf wel achterkomen hoe ik ze hanteerde. "Het spijt me als ik niet ben waar je op hoopte, Dante." Ik krulde mijn lippen tot een lichte glimlach. Ja, ik ging hem mogen. Ik hield wel van een man met een beetje ruggengraat en tegelijkertijd dierenliefde.
Niet slecht, Eden. Helemaal niet slecht. "Ga anders mee een eindje wandelen. Ik wil graag ook het één en ander over mijn trainer weten." Ik wierp kort een lach richting Ryu. Bij de hete adem in mijn nek weet ik al dat Amir achter me staat, met zijn hoofd rustend op mijn rechterschouder. "Wat zeg je ervan? Ik krijg het op m'n zenuwen van iedereen die me aanstaart." Ergens voelde ik me enorm kwetsbaar. Mijn vingers gleden in elkaar terwijl ik een snelle blik op mijn gevulde schede wierp.

Feel the fire, but do not succumb to it.