[RPG] tempus viator • 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 1 juli 2012 - 16:44 ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Anthony Everfire

'Wat gaan jullie nemen?' vroeg Cecily aan mij en Emmelie. Ik haalde mijn schouders op. 'Ik weet het niet,' antwoordde ik simpel. 'Ik heb zo'n vermoeden dat Emmelie een broek wilt proberen,' zei ik met een klein lachje. Ze keek haar ogen uit en ik had haar vraag van zo net nog onthouden.

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Elric Derun

Ik volg ze met mijn ogen waarna ze onder mij een gebouw in gaan, ik klim naar beneden waarna ik naar Tanlor loop 'Hoe... Hoe wil je betallen? Zouden ze nog steeds ruilen?' fluister ik dan.
Ik kijk de winkel dan rond waarna mijn ogen op iets leuks vallen waar ik naar toe loop.

Tanlor Cardiel

Ik kijk de winkel rond en lach even waarneer ik Elric hoor fluisteren, ik haal mijn schouders op en pak dan wat kleding die mij wel goed zouden zitten.
Ik loop een klein kamertje in waar ik een van de vreemde wezens in zag gaan en met andere kleding eruit zag komen. Ik doe de kleren aan waarna ik mijn mantel er weer overheen gooi, ik kijk naar Elric die ook helemaal omgetovert is tot een van de vreemde wezens en lach dan.

Mirabelle Jocelyn Talbot

Ik had geen flauw idee waar ik in hemelsnaam naartoe was gelopen en ik had een vermoeden dat mensen wel moesten denken dat ik gek was.
Niemand liep deze tijd immers nog zo rond als mij.
Wanneer ik een jonge vrouw over straat zag lopen, nam ik snel haar outfit over en was verbaasd over hoe goed het eigenlijk zat.
Een beetje verlegen over mijn plotselinge make-over, liep ik met een lichte blos weg in de hoop dat niemand mijn tovenarij had opgemerkt.
Ik wist niet wat mijn volgende plan zou zijn aangezien ik niet wist wat ik moest doen.
Was ik wel veilig?
Misschien was ik beter in het vreemde huis gebleven van Grace Sawyer.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Cyrille Flynn

Knorrig trek ik een groene broek aan. De rokjes waren veels te kort, zo ging ik er niet bij lopen! Jurken waren er niet, dus was ik verplicht tot dit vreselijke ding. Als de groene broek eenmaal aan mijn kont zit, valt me pas op hoe comfortabel het ding eigenlijk zit. Mijn lange onderbroek heb ik met magie een heel stuk korter gemaakt, aangezien hij anders verkeerd zat met de lange broek. Ik heb een prachtige donkerblauwe bloes gevonden, die ik er boven aantrek. Een klein riempje versmalt mijn taille. "Hoe vinden jullie het?" vraag ik onzeker aan de anderen

It's never gonna happen, Guys.

Cecily Amelia Chauncey
'We moeten ook nog een manier verzinnen hoe we het gaan kopen,' zucht ik. 'Ik heb niks om te ruilen, en misschien doen ze dat ook wel niet meer...'
Mijn ogen glijden weer door de winkel en ik besluit maar gewoon een broek te passen. Misschien valt het wel mee. Voor de zekerheid pak ik ook nog maar zo'n rokje voor het geval de broek me niet bevalt.

[ bericht aangepast op 27 juni 2012 - 23:00 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Tanlor Cardiel

Ik lach even waarneer Cecily dat zegt, ik loop een van de hokjes in die leeg is waarna ik mijn hand alleen maar in mijn zak steek. Een seconde erna haal ik er een klein diamantje uit, dat moet vast genoeg zijn voor alles. Ik loop het hokje weer uit terwijl ik even aan mijn shirt zit 'Blijkbaar zat die verkeerd om' zeg ik met een glimlach.

Cyrille Flynn

"Ik heb nog geld, maar ik denk niet dat ze daar hier nog mee betalen, maar ik kan het altijd proberen.." antwoord ik Cecilys ongestelde vraag. Ze hadden de mijne waarschijnlijk niet gehoord, maar eigenlijk scheelde het me ook vrij weinig om hun mening te weten. Trouwens denk niet dat ik voor deze MEnsen echt ga betalen. Ik betover gewoon de jongen achter de kassa en we lopen de winkel uit. Klaar is kees. En hij zou nooit iets doen tegen de diefstal, want hij zou zich niets herinneren. Ik sta nog te twijfelen over de broek, maar ik hou hem aan. Hier zou ik me voorlopig wel in kunnen bewegen, ik had ook altijd mijn mantel nog! Mijn oude jurk doe ik in mijn tas, terwijl ik wacht op de anderen.

[ bericht aangepast op 27 juni 2012 - 23:07 ]

It's never gonna happen, Guys.

[Ik weet even niks.. Ik reageer later wel.. Sorry ;$]

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Elric Derun

Ik pak wat kleding waarna ik een van de vreemde hokjes in ga, ik trek de kleding aan en lach even, ze passen nog aardig en het vreemde jasje kan goed mijn wapens verbergen.
Ik loop het hokje uit waarna ik naar Tanrol kijk, hij heeft zijn mantel over zijn kleding gedaan maar het past aardig goed bij elkaar.
Waarna ik naar de rest kijk merk ik dat we het inderdaad nog moeten betalen.

Tanrol Cardel

Als ik merk dat iedereen de kleding heeft die hij of zij wilt loop ik naar de jongen achter de balie 'Hier, dit is voor de kleding die wij nu aan hebben' zeg ik waarna ik het kleine diamantje op de toonbank leg. Ik glimlach even 'En hij is echt' zeg ik erachter aan waarna ik de winkel uit loop, nu vallen we teminste niet zo erg op en worden we niet aangegaapt.

[Ik reageer ook later wel, weet ook niet echt iets]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[als iedereen later reageert, ga ik slapen:D Weltrusten!]

Cyrille Flynn
We lopen de winkel uit en blijven in de vreemde straat staan. "En nu?" vraag ik. Ik zie Azul nergens en ik weet dat hij ergens een donker plekje heeft opgezocht om te gaan slapen. Normaal was ik overdags ook niet wakker, maar vandaag was niet anders. Ik kijk naar Tanrol. Ik moest weten hoe sterk hij was. Als ik zijn krachten wou stelen, moest ik ongeveer weten hoe goed hij in magie was. Echter kon ik het niet zo aan hem vragen, aangezien hij dan wist dat ik een heks was. Als hij dat al niet wist. Ik had echter geen zin in bemoeials en daarmee bedoelde ik de andere mensen in het groepje, waar Tanlor mee liep. Ik moest hem apart zien te krijgen!

It's never gonna happen, Guys.

(Komt iemand langs Liam? )

Tanthalas Zucchilo
Kleding, dat was de volgende stap. Ik moest eerst passende kledij vinden om me in deze mensenmenigte te kunnen mengen. Een kleermaker dus. Ik trok mijn kap wat verder over mijn hoofd en stond op uit een steegje. Ik kwam langs verscheidene winkels met kledingstukken, maar dat was niet wat ik zocht. Ik had mannen gezien in zwarte broeken met nette jasjes erboven en een mooi wit hemd met eventueel iets van een das. Zoiets wilde ik aan. Op een gegeven moment kwam ik langs een klein, donker winkeltje, "Snyders maatpakken" stond erboven en in de etalage lagen een paar prachtige kledingstukken, precies wat ik zocht. Ik liep naar binnen, een bel klingelde.
'Ik zoek een pak,' zei ik in het donker. Een man kwam naar me toe.
'Wat voor pak, meneer?' vroeg hij met kruiperige stem.
'Een net pak,' was mijn antwoord. De man keek een beetje verward, toen wees hij op een mooi pak dat om een pop heen zat.
'Zoiets?' Ik knikte en de man ging voor me aan de slag. Nadat al mijn maten waren opgemeten zei hij dat hij nog een pak had liggen met die maat. Een onverwachtse meevaller. Hij gaf me het pakketje waar de kleding in zat.
'Dat maakt dan honderdnegentien euro en vijfennegentig cent,' zei de man. Mooi niet dat ik hiervoor ging betalen. Ik legde mijn hand op het hoofd van de man en mompelde een spreuk en de pupillen van de man werden heel groot en toen weer heel klein, waarna ze veranderde in hun eigen grootte.
'Zo,' mompelde ik en ik wandelde met het pak onder mijn arm de winkel uit.

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

Tanlor Cardiel

Ik kijk de straat even door waarna ik weer mijn weg maak naar het huis waar ik eerst vandaan kwam, dat meisje moet meer weten van deze wereld. Hoe zo'n metaale beest werkt, de vreemde kastjes aan de oren van de mensen en de andere dingen die mij zo verbaasd doen kijken.
Als ik bij het steegje kom loop ik er weer in waarna ik bij de deur kom waar ik eerst uit was gelopen.

Cyrille Flynn

"Wat gaan we nu doen dan?" vraag ik eigenlijk vooral aan Tanlor. "Gaan we niet de stad verkennen? Ik wil wel meer weten van deze vreemde wereld!" We zijn weer aangekomen bij het huis, waar we begonnen, maar ik heb zo geen zin om naar binnen te gaan. Die vreemde mensen wou ik nog minder mee te maken hebben, dan mijn eigen mensen. Iedereen was net zo vreselijk. Als ik achterom kijk, zie ik een aantal kinderen op de straat spelen. Ze hebben een raar kastje in hun handen. Nieuwsgierig ga ik achter ze staan. "Wat is dat?" vraag ik

It's never gonna happen, Guys.