{RPG} Nightmare of dance ~1~ - Speeltopics

Voel je de muziek door je aderen stromen? Voel je de beat, die je botten laat trillen? Zie je hoe bezwete en gebroken lichamen samenwerken om toch nog een prachtig geheel te leveren?
De groep DanceRule lijkt op het eerste zicht een gewone dansschow. Je kan er kijken naar ballet, modern, streetdance, hiphop en ballroom, allemaal uitgevoerd op topniveau, maar wat niemand weet...
De leden zijn een voor een van straat geplukt. Ze zijn wees, weggelopen of gewoon ontvoerd en zo in Zwitserland terecht gekomen. In het trainingskamp van DanceRule.
Deze RPG begint als er een nieuwe lading nieuwelingen aankomt. Ze weten niet wat ze daar doen, maar hebben 1 ding gemeen. Ze hebben wonderlijk veel danstalent.
In DanceRule kan je jezelf laten uitgroeien tot een betere danser, tot een ster! wordt aan buitenstaanders verteld, maar eigenlijk worden de dansers daar verplicht.
Ze hebben te veel en te lange lichamelijke trainingen en krijgen maar net genoeg slaap en eten. Al snel wordt hun leven een aaneenschakeling van dansen, eten en slapen, maar tussendoor krijgen ze af en toe de kans om met hun medeslachtoffers te spreken.
Zullen er relaties ontstaan? Weten ze te ontsnappen? Of blijven ze in deze hel? Waar het enige waar ze van hielden, plots veranderde in een kwelling?

Outfits!!
Jongens
Meisjes
In het begin zullen hun kleren worden afgenomen en krijgen ze een beperkt aantal kledingstukken van dit. Ze zullen het hiermee moeten doen. Later bij shows zullen ze zelf hun kleren en make-up mogen kiezen.
Dan mogen ze zich nog eens uitleven

[ bericht aangepast op 27 juli 2012 - 12:28 ]

“To live will be an awfully big adventure.”

Eleadora Alonso

Eleadora keek de man onbegrijpend aan. "Está usted loco! Yo no voy a quitarme la ropa!" Schreeuwde ze, maar haar geschreeuw werd beantwoord met een hand die haar wang raakte, en een pistool tegen haar hoofd. "Nu" grijnsde de man. Eleadora keek hem woedend aan, maar ze had geen andere keus. Ze trok haar eigen kleren uit, en trok de kleren die haar werden gegeven aan. "Goed zo schatje" De man bond haar handen weer bij elkaar, en Eleadora probeerde zich los te rukken wat moeilijk ging. De man duwde haar weer terug, het huisje uit. "Volgende!" bulderde hij.

The expert in anything, was once a beginner.

Lauren Campbell

Met een kille blik loop ik erheen. Niet van plan iets te doen. Dezelfde jongen als net kijkt me aan. Hij wijst naar de kleding, maar ik doe niks en kijk hem kil aan. In een stap staat hij bij me. 'Je kleed je nu uit.' 'Waarom?' 'Omdat wij dat zeggen.' 'En wat dan? Ga je me dan doodschieten?' Hij kijkt me aan en slaat zijn arm om me heen. 'Nee, iets veel ergers.' Hij strijkt met zijn hand een pluk haar uit mijn gezicht, ik kijk hem kil aan. 'Uitkleden nu.' Ik voel zijn hand naar mijn buik glijden en kijk hem aan. 'Of ik doe wat je niet wilt. Zal geen fijne ervaring voor je zijn.' Hij liet zijn handen naar boven gaan. In een beweging pak ik de andere kleren. Hij grijnst en drukt dan zijn lippen op mijn kaak. Ik ril en kijk hem strak aan. Dan begin ik me snel uit te kleden en trek de andere kleren aan. Zodra ik klaar ben pakt hij mijn handen en legt ze op mijn rug. Ik voel hoe hij ze vastpakt en ril. 'Volgende!' Hij duwt me tegen de muur en slaat me nog even op mijn kont. Ik sluit mijn ogen en bijt hard op mijn lip.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Nala Garcia
Aangespoord door het geweer van de man liep ik het hutje binnen.
"Omkleden." klonk er nors.
"Euh, ja, tuurlijk, draai je dan maar om." zijn hand kwam hard aan in mijn gezicht, maar ik liet het niet merken. Ik was het gewend geslagen te worden... een deel van mijn tragische verleden.
"Ik kleed me echt niet om, terwijl jij erop zit te kijken." bromde ik nors. Deze keer kwam zijn hand in mijn vuist terecht. Ik sloeg dubbel en hij nam mijn gezicht met 1 hand vast, terwijl hij het pistool tegen mijn slaap drukte.
"Wees gerust schat, ik zou je graag een beetje helpen, maar daar hebben we nu geen tijd voor, dus omkleden! Nu!"
Ik slikte en deed snel wat hij vroeg. Toen hij me weer buiten liet, spuugde ik wat bloed uit. Die stomp in mijn maag was zeker niet verkeerd aangekomen.

“To live will be an awfully big adventure.”

Rose McCartney
Ik loop over straat, na de zoveelste ruzie met mijn ouders. Het is koud, donker, en om de zoveel tijd schrik ik op van een vogel die overvliegt.Ik ril wat, het enige wat ik aan heb is een hemdje en een oude korte broek, vanochtend was het nog zo warm.. Het begint te regenen, en binnen een paar minuten ben ik helemaal doorweekt. De littekens op mijn armen beginnen te prikken, en ik kan ze rood zien worden. Een klein briesje waait door mijn haren, en ik denk aan vroeger. Vroeger, toen ik nog een klein meisje was. Vroeger, toen ik nog geen problemen had. Vroeger, toen ik nog een paar vrienden had. En het belangrijkste, vroeger, toen ik de littekens nog niet had. Mijn gedachten worden verstoord door een busje dat naast me komt rijden, er zitten twee mannen in en ze hebben een griezelige grijns op hun gezicht. "Verdwaald meisie?" Vraagt de ene, ik schud van nee, en loop wat sneller door. "Wat doe je hier dan, zo laat op straat, weetje hoeveel gevaarlijke mannen er rond deze tijd rondlopen?" Zegt de andere, ik haal mijn schouders op, loop wat sneller door, en mompel wat. "Ja.. Zoals jullie.." Zeg ik zachtjes. Het busje blijft achter me aan rijden en ik ren een afgelegen paadje in. Plotseling hoor ik voetstappen achter me, en zover het gaat ren ik nog harder. Ik kijk achterom en zie de man die vroeg wat ik op straat doe achter me aan rennen, wat moet hij van me? Ik zie een splitsing en ren naar links, ik duik een bosje in en ik zie nog net de man naar rechts lopen, daar ben ik van af. Na een tijdje kom ik voorzichtig het bosje uit, en loop weer verder. Ik loop het paadje uit, en ga de hoek om. Plotseling worden mijn handen op mijn rug gedrukt en ik voel een prikkelende pijn, door de littekens. Ik schop zoveel als ik maar kan, ik moet weg hier, maar iemand drukt een doekje over mijn mond. Ik houd mijn adem in, ik weet maar als te goed waar dat doekje voor zorgt en ik ga niet in ademen tot het weg is. "Waarom valt ze niet flauw?" Hoor ik een van de mannen vragen. "Ze ademt niet in, wacht, hier zorg ik wel voor" Zegt de andere. Waar heeft hij het over? Ik voel een trap in mijn maag en snak naar adem, het enige want ik daarna nog zie is een zwart gat. Een groot zwart gat dat me opslokt.

23 Juli 2010 ~ 20:22 GMT <33.

[Moet gaan ben over uurtje weer terug:)]

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Jack Collins
Het is mijn beurt om het houten hutje binnen te gaan. Ik doe gewoon wat van me gevraagd is, zonder al te veel tegen te werken.
Al snel loop ik met mijn handen opnieuw achter mijn rug terug naar de muur.

{iedereen geweest?}

“To live will be an awfully big adventure.”

Demi1309 schreef:
[Moet gaan ben over uurtje weer terug:)]

“To live will be an awfully big adventure.”

JokerBaby schreef:
Jack Collins
Het is mijn beurt om het houten hutje binnen te gaan. Ik doe gewoon wat van me gevraagd is, zonder al te veel tegen te werken.
Al snel loop ik met mijn handen opnieuw achter mijn rug terug naar de muur.

{iedereen geweest?}

That is a perfect copy of reality.

Paralyzedx schreef:
(...)
[Kimberley moet nog, maar ik ging switchen van mobiel naar laptop]

“To live will be an awfully big adventure.”

[Ik moet ook ff gaan, ben sowieso vanavond terug]

23 Juli 2010 ~ 20:22 GMT <33.

Kimberley McKenze
'Nu is het jou beurt' zei een man en ik werd ruw meegetrokken naar een hutje. Mijn handen werden even losgemaakt. De man zei dat ik me moest uitkleden, maar ik negeerde hem. Voor dat ik het wist had ik een klap te pakken. 'Uitkleden' riep de man nu boos. Bang kleedde ik me uit, en trok ik het setje kleding dat ik kreeg aan. Mijn kleding werd in een doos gestopt. Mijn handen werden weer vastgebonden, en ik werd weer tegen de muur aangeduwt.

That is a perfect copy of reality.

Nala
Ik voelde dat er nog wat bloed aan mijn lip zat van wat ik net had uitgespuugd en veegde het aan mijn schouder af. Ik keek naar het meisje naast me dat net naar binnen was gestuurd.
"Weet jij wat we hier doen?" vroeg ik haar fluisterend, erop lettend dat niemand ons zag of hoorde praten.

“To live will be an awfully big adventure.”

[Tegen wie heeft Nala het?]

That is a perfect copy of reality.

Paralyzedx schreef:
[Tegen wie heeft Nala het?]

“To live will be an awfully big adventure.”

[Oh, dan moet ik dus reageren xd]

That is a perfect copy of reality.