{RPG} Nightmare of dance ~1~ - Speeltopics

Voel je de muziek door je aderen stromen? Voel je de beat, die je botten laat trillen? Zie je hoe bezwete en gebroken lichamen samenwerken om toch nog een prachtig geheel te leveren?
De groep DanceRule lijkt op het eerste zicht een gewone dansschow. Je kan er kijken naar ballet, modern, streetdance, hiphop en ballroom, allemaal uitgevoerd op topniveau, maar wat niemand weet...
De leden zijn een voor een van straat geplukt. Ze zijn wees, weggelopen of gewoon ontvoerd en zo in Zwitserland terecht gekomen. In het trainingskamp van DanceRule.
Deze RPG begint als er een nieuwe lading nieuwelingen aankomt. Ze weten niet wat ze daar doen, maar hebben 1 ding gemeen. Ze hebben wonderlijk veel danstalent.
In DanceRule kan je jezelf laten uitgroeien tot een betere danser, tot een ster! wordt aan buitenstaanders verteld, maar eigenlijk worden de dansers daar verplicht.
Ze hebben te veel en te lange lichamelijke trainingen en krijgen maar net genoeg slaap en eten. Al snel wordt hun leven een aaneenschakeling van dansen, eten en slapen, maar tussendoor krijgen ze af en toe de kans om met hun medeslachtoffers te spreken.
Zullen er relaties ontstaan? Weten ze te ontsnappen? Of blijven ze in deze hel? Waar het enige waar ze van hielden, plots veranderde in een kwelling?

Outfits!!
Jongens
Meisjes
In het begin zullen hun kleren worden afgenomen en krijgen ze een beperkt aantal kledingstukken van dit. Ze zullen het hiermee moeten doen. Later bij shows zullen ze zelf hun kleren en make-up mogen kiezen.
Dan mogen ze zich nog eens uitleven

[ bericht aangepast op 27 juli 2012 - 12:28 ]

“To live will be an awfully big adventure.”

[Ik ben eten, tot zo.]

Don't let your life be lived by somebody else.

Mario Estevez
Ik keek strak naar de plek waar we naartoe liepen.
Het viel me al snel op dat we richting een oude bunker gingen. Die dingen leken me altijd al enorm eng, maar nu was het nog 10 keer erger. Ze duwden me een donkere, stenen gang binnen en staken een kleine gaslamp aan om de weg te verlichten. Ik volgde hen enkele trappen naar beneden tot we plots in een door tl-buizen verlichtte kamer binnenkwamen. Er stonden verschillende toestellen, waarvan ik de helft niet wist waarvoor ze dienden, maar het zou vast niets goed zijn.
"Waar beginnen we mee?" vroeg een van de mannen en ik hoorde de grijns zo in zijn stem. Hij genoot hier zo van.
"Laten we beginnen met gewoon wat zweepslagen, om een beetje in het ritme te komen." grinnikte de ander. Mijn ogen werden groot, maar ik verplichtte mijn gezicht meteen weer te ontspannen en geen angst te tonen. Ze zouden me niet vermoorden... Het kwam wel goed. De man maakte mijn armen los, maar richtte zijn pistool op me.
"Probeer maar niets." grijnsde hij gemeen. Hij beval me mijn shirt uit te doen en duwde me toen naar een stuk muur waar kettingen aanhingen.
Nadat de kettingen rond mijn polsen bevestigd waren hoorde ik ze achter me wat scharrelen. Ik keek naar de muur voor me en kon dus niet zien wat ze deden. Plots voelde ik een brandende pijn door mijn rug gaan.
Alsof iemand er met heet staal doorheen geboord had en een hele streep achter had gelaten.
"Tellen." zei een gemene stem en kon niets anders dan mijn lippen op elkaar duwen om niet te schreeuwen en met de tranen in mijn ogen het aantal zweepslagen kreunend vermelden. 1 keer vergat ik mijn tel en moesten we helemaal opnieuw beginnen...

“To live will be an awfully big adventure.”

Amy Michels

Ik kijk Grey aan. 'Sorry,' fluister ik. Ik loop naar binnen en kijk Grey aan. 'Maar bedankt.' Het liefst sla ik mijn arm om Grey zijn middel, maar ik weet dat mijn handen vast zitten. 'Heel erg bedankt.' Ik glimlach en kijk hem bezorgd aan. 'Doet het nog steeds pijn?'

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Ian Silvas

Ik loop achter haar aan. 'Het komt goed. Snel doorlopgen.' Ik kijk haar aan en kijk naar de plek waar de jongen heen verdween. Ik had hem moeten helpen... Ik bijt mijn kaken op elkaar en kijk strak voor me. Iets zij me dat je geen straf wilde krijgen.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Grey Pritchett
"Alsjeblieft," antwoord ik. Ik wil Amy knuffelen maar dat gaat niet dus glimlach ik maar wat. "Het valt wel mee." Antwoord ik op haar andere vraag.
"Amy? Waar kom je vandaan? Ik uit New York." Vertel ik dan, ik wil er niet over nadenken wat er straks gaat gebeuren en begin dus maar te praten.

[Oké, nu moet ik echt eten ;d]

Don't let your life be lived by somebody else.

Jack Collins
We lopen het gebouw binnen en aan het einde van de gang komen we in een grote zaal. Overal staan kleine veldbedden.
"Iedereen voor een bed!" werd er geroepen. Ik liep naar het dichtstbijzijnde en stelde me ervoor op.

“To live will be an awfully big adventure.”

Eleadora Alonso

Eleadora vloekte binnensmonds, in het spaans dat wel anders zouden ze het kunnen verstaan, en dat zou alles waarschijnlijk erger maken dan dat het al was, of misschien werd. Echter verliet een kleine gil haar mond toen een van de mannen met zijn hand in haar kont kneep. Met een ruk draaide Eleadora zich om waarna ze de man een klap op zijn wang verkocht. "No me toques! Demonios son el!" De man kreeg echter een smerige grijns op zijn gezicht waarna hij zijn hand met een klap tegen haar wang aan sloeg. "Niet zo koppig jij, schatje!" Eleadora legde haar hand op haar wang, en haalde haar lippen van elkaar, klaar om iets te zeggen, maar wred onderbroken door een tweede man. "Problemen?". "Deze spaanse, ik denk dat we haar even moeten afkoelen" terwijl de man dit zei, greep hij Eleadora's boven arm vast, wat meteen een rode plek veroorzaakten op haar slanke arm. De andere man kreeg echter een grjins op zijn gezicht, waarna hij Eleadora optilde over zijn schouder en haar mee nam.

The expert in anything, was once a beginner.

Nala Garcia
Ik draaide me even snel naar hem om en glimlachte waterig naar hem.
"Dankje." zei ik oprecht. Ik was te bang om nog iets te zeggen, ik wou geen aandacht meer op mij vestigen en draaide me dus gewoon weer naar voren.
Ik voelde me zo schuldig. Wie weet wat die arme jongen nu niet allemaal moet doorstaan door mij?

“To live will be an awfully big adventure.”

Naomi Micheal

We kwamen het gebouw binnen en de mannen lieten me eindelijk los, maar zette me wel ergens midden in de rij, ik liep tussen twee jongens waarvan ik de naam niet wist. We liepen nu door de gangen van het gebouw. We liepen lang allemaal deuren en toen liepen we langs een deur waar op stond: 'Danszaal StreetDance'. Er kwam een glimlach op mijn gezicht en ik liep verder in de rij.

"I don't pretend to be captain weird. I just do what I do." - Johnny Depp

Amy Michels

'Ik kom uit Londen,' antwoord ik. Ik ga vlug naar een bed en hoop zo dat Grey naast me op het andere bed komt staan. Hij was de enige van wie ik een naam wist, hij was de enige die me aardig behandelde en hij was de enige die ik hier vertrouwde. Ik had hem nodig. Ik ga voor een bed ergens in het midden staan en zie die aanrander weer binnen komen. Ik werd bang. Ik was echt bang voor hem. Hij zou het doen, hij zou me verkrachten. Niet nu, maar ooit. Ik kijk naar Grey en dan weer recht voor me uit.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Ian Silvas

Ik knikte en ging voor een bed staan. Het bed naast me was nog leeg, dus daar zou die jongen heen kunnen gaan. Ik was benieuwd naar wat ze hem aandeden en eigenlijk ook wel bang. Ik had vanuit mijn ooghoek gezien dat er nog een meisje uit de rij werd gehaald. Wat werd er met ze gedaan? Ik bijt op mijn lip en kijk strak voor me uit.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

[Waar kunnen ze allemaal vandaan komen?]

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Jaden Collins
Ik zit in een hoekje van de slaapkamer als er een hele groep mensen binnen komt lopen, van mijn leeftijd. Zou dit "De nieuwe generatie" zijn, zoals de mensen het hier noemen? "Voor iedereen een bed!!!" Wordt er geroepen, en ik ga snel op de mijne zitten. De deur gaat dicht en iedereen begint te praten, de meisjes hebben zoals altijd weer dezelfde kleding aan, en de jongens ook. Na een tijdje wordt de deur weer geopend en iedereen is stil, "Jaden Collins, meekomen." Zegt de man, verschrikt sta ik op, en gelijk kijkt iedereen me aan. De laatste keer dat ik mee moest was het niet zo'n pretje..

23 Juli 2010 ~ 20:22 GMT <33.

Mario Estevez
"50." eindigde ik met een pijnlijke kreun. Ik was al lang door mijn benen gezakt en droeg mijn hele gewicht nu enkel nog met mijn polsen, die aan de kettingen hingen. Ergens in de 40 was ik mijn tel kwijtgeraakt, waardoor we opnieuw moesten beginnen en nu leek de wereld alleen nog te bestaan uit een waas van pijn. Ik zag alles door een rode filter en had in het algemeen gewoon moeite om mijn ogen open te houden.
"Zou hij het al weten ondertussen?" hoorde ik vanuit de verte, maar ik reageerde er al lang niet meer op. De woorden drongen niet door tot mijn versufte en van pijn voltrokken hersenen.
"Misschien moeten we een voorbeeld stellen met hem."
"Wat stel je voor?"
"hmm, hebben we hier nog wat staal en een vuurtje?"
er klonk wat gegrinnik, maar ik was te versuft om er op welke manier dan ook op te reageren. Ik weet niet hoe lang het duurde, maar mijn na een voor mij veel te korte tijd hoorde ik hen weer dichterbij komen. Ik voelde plots hoe een heet metaal tegen mijn zij werd gedrukt en kon mijn schreeuw deze keer niet onderdrukken. Pijngolven sloegen nog meer door mijn lichaam en de geur van verbrand vlees drong mijn neusgaten binnen, waardoor ik moest kotsten, ware het niet dat mijn maag leeg was. Opnieuw duurde het veel te lang voor ze ermee ophielden. Van mijn stem was enkel nog een vaag gereutel over en ik voelde hoe ik bijna de bewusteloosheid ingleed. De duisternis leek me welkom. Even weg van de pijn en deze martelingen. Ik wou zo graag wegvallen in die zwarte kolkende diepte, maar dat gunden ze me niet, want er stond me nog iets te wachten.

“To live will be an awfully big adventure.”

Demi1309 schreef:
[Waar kunnen ze allemaal vandaan komen?]

“To live will be an awfully big adventure.”