{RPG} Nightmare of dance ~1~ - Speeltopics

Voel je de muziek door je aderen stromen? Voel je de beat, die je botten laat trillen? Zie je hoe bezwete en gebroken lichamen samenwerken om toch nog een prachtig geheel te leveren?
De groep DanceRule lijkt op het eerste zicht een gewone dansschow. Je kan er kijken naar ballet, modern, streetdance, hiphop en ballroom, allemaal uitgevoerd op topniveau, maar wat niemand weet...
De leden zijn een voor een van straat geplukt. Ze zijn wees, weggelopen of gewoon ontvoerd en zo in Zwitserland terecht gekomen. In het trainingskamp van DanceRule.
Deze RPG begint als er een nieuwe lading nieuwelingen aankomt. Ze weten niet wat ze daar doen, maar hebben 1 ding gemeen. Ze hebben wonderlijk veel danstalent.
In DanceRule kan je jezelf laten uitgroeien tot een betere danser, tot een ster! wordt aan buitenstaanders verteld, maar eigenlijk worden de dansers daar verplicht.
Ze hebben te veel en te lange lichamelijke trainingen en krijgen maar net genoeg slaap en eten. Al snel wordt hun leven een aaneenschakeling van dansen, eten en slapen, maar tussendoor krijgen ze af en toe de kans om met hun medeslachtoffers te spreken.
Zullen er relaties ontstaan? Weten ze te ontsnappen? Of blijven ze in deze hel? Waar het enige waar ze van hielden, plots veranderde in een kwelling?

Outfits!!
Jongens
Meisjes
In het begin zullen hun kleren worden afgenomen en krijgen ze een beperkt aantal kledingstukken van dit. Ze zullen het hiermee moeten doen. Later bij shows zullen ze zelf hun kleren en make-up mogen kiezen.
Dan mogen ze zich nog eens uitleven

[ bericht aangepast op 27 juli 2012 - 12:28 ]

“To live will be an awfully big adventure.”

Mario Estevez
We zetten allemaal een stap vooruit om de rij te vormen en na een tijd begonnen we op een rustig tempo te stappen. Ik zag de mannen af en toe met elkaar fluisteren, ze waren iets van plan...
Ik keek naar de mensen om me heen, achter me liep de jongen, die net had gevraagd naar mijn hobby's en zo, voor me liep een tenger en heel klein meisje. Volgens mij had ik haar net bloed zien uitspugen toen ze die hut uit kwam. Ze zorgde vast voor meer problemen dan dat ze eruit zag.
We stapten op een redelijk aangenaam tempo vooruit, wat me verwonderde, tot plots twee mannen tot vlak bij het kleine meisje voor me kwamen lopen. Ik zag ze even naar elkaar grijnzen voor ze zich naar haar wenden.

“To live will be an awfully big adventure.”

Grey Pritchett
Zwijgend gaan we allemaal in de rij staan, ik sta achter Amy en voor een grote jongen. In één rij strompelen we doodvermoeid richting een groot, grijs gebouw. Het ziet er saai uit, er is een grote, zwarte deur en een paar hele kleine raampjes, voor de rest is het grijs.
"Iedereen, deze kant op!" De man die ik herken omdat hij me onder schot nam, duwt ons richting de deur.

Don't let your life be lived by somebody else.

Nala Garcia
De deur komt in zicht, maar ik voelde me niet op mijn gemak tussen de twee grote mannen die plots naast me waren komen staan. Die ene herkende ik van net, toen ik me moest omkleden.
"Ik wil je nog steeds helpen je kleren aan te doen, hoor." fluisterde hij zo onverwachts in mijn oor, dat ik van hem uitweek en recht in de armen van de andere man liep. Hij sloeg zijn armen om me heen en grinnikte vals in mijn oor.
Ik kon de tranen niet meer bedwingen, dit leek teveel op thuis.
De man voor me nam mijn kin vast en keek me recht aan.
"Niet huilen, meissie, dit is nog maar het begin."
Ik trilde over mijn hele lichaam en probeerde me terug te trekken, wat helemaal niet lukte.
"Laat haar met rust." klonk plots een harde stem en toen sloeg de man voor me dubbel van de pijn.

“To live will be an awfully big adventure.”

Grey Pritchett
Achter me hoorde ik een gil, maar ik schonk er niet te veel aandacht aan. Langzaam kwam de deur steeds dichterbij en de angst sloeg me om mijn hart. Ik ging wat rechterop staan en probeerde overeind te blijven.
"Hé, mannetje, ik hou je in de gaten." Verbaasd kijk ik naar één van de mannen. Waar kwam dat nou weer vandaan? Wat had ik nou weer verkeerd gedaan?

Don't let your life be lived by somebody else.

Naomi Micheal

We liepen nog steeds in de rij, toen plotseling 2 mannen naar me toe kwamen en me uit de rij trokken. 'Hey schatje, jij gaat even met ons mee.' Ow, dat konden ze zo vergeten. Ik was best goed in vechten, ik leefde in een niet zo rustige wijk dus, meer een wijk waar je zelfverdediging hard nodig had. Ik trapte een van de twee mannen in zijn gevoelige plek en de ander gaf ik een trap in zijn maag, waarna ze bijde op de grond vielen. Zo, smeerlappen. Maar voordat ik het wist werd ik weer vest gegrepen en achteraan in de rij teruggezet terwijl 2 andere mannen me nog steeds vast hielden. Terwijl ik daar stond zag ik de 2 anderen mannen die ik net had geschopt naar binnen strompelen wat een glimlch op mijn gezicht bezorgde.

"I don't pretend to be captain weird. I just do what I do." - Johnny Depp

Mario Estevez
"Laat haar met rust!" riep ik woedend uit en gaf de man voor haar een schop in zijn maag. Hij sloeg dubbel, maar ik lette al niet meer op hem. Ik liep naar de man die haar vast had en gaf hem een kopstoot. Het meisje zakte trillend op de grond en ik ging er beschermend voorstaan.
"Laat haar met rust!" herhaalde ik nadrukkelijk. De twee mannen begonnen te bekomen van de slagen die ik hen had gegeven en keken me woedend aan. Plots kwam er een grijns op het gezicht van een van de twee.
"Het ziet er naar uit dat iemand hier gestraft moet worden." grinnikte hij.
De ander begon ook te grijnzen. "En dat nog voor hij zijn nummer heeft." hij zuchtte dramatisch. "Waar gaat het toch heen met de nieuwe generatie's."
Ze kwamen beiden op me af en ondanks mijn geworstel konden ze me toch vastgrijpen.
"Kom maar mee, jochie, wij gaan wat plezier beleven." zei een van de twee, terwijl ze me meesleurden. Ik vertikte het mijn angst te tonen.
"Ik kan zelf wel lopen." siste ik, zodat ze zouden stoppen met trekken en stapte daarna gewillig mee... naar waar ze me dan ook heen brachten.

“To live will be an awfully big adventure.”

Amy Michels

Ik hoorde achter me een schreeuw. Ik kijk geschrokken om en daarna hoor ik hoe iemand iets tegen Grey zegt. Niet veel later loopt mijn 'aanrander' naast me. Ik bijt mijn kaken stevig op elkaar en kijk even naar Grey. Wat moest ik doen? Ik loop stug door en voel een arm weer om mijn middel.
'Ik kan maar niet van je afblijven liefje. Waarom ben je toch ook zo'n lekkertje?' Ik ril en kijk langzaam opzij. Ik bijt op mijn lip en loop stug door. Ik kijk Grey aan en weet dat er paniek in mijn ogen staat.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Ian Silvas

Met grote ogen kijk ik om me heen en dan naar het meisje. 'Sta op. Het komt goed, ik blijf bij je,' zeg ik zacht tegen haar. Ik trek haar overeind en loop vlug achter haar aan. Er was een gat ontstaan in de rij. Bezorgd kijk ik naar de richting van de jongen.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

[Eventjes eten]

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Grey Pritchett
"Hé, jij daar, kom is!" Roep ik naar de gast die Amy aanrandde, hij moet daar weg. Hij mag Amy niks meer aandoen. Met tegenzin komt ie op me af.
"Wat?" Paniekerig probeer ik iets te bedenken.
"Wat doen we hier eigenlijk? Jullie zijn eikels, en ik wil hier weg. Dus: waar is de uitgang?" De man barst in lachen uit, ik had ook niet verwacht dat hij wat losliet maar nou is ie tenminste weg bij Amy, voor nu.

Don't let your life be lived by somebody else.

Nala Garcia
Ik laat me door de jongen overeind trekken en weet gewoon even niet meer wat ik moet.
Het was hier nog een ergere plek dan thuis, wat ik echt niet had verwacht en voor het eerst in mijn leven was er iemand voor me op gekomen, maar die moest het bekopen. Ik keek naar de jongen die werd weggevoerd.
Ze zouden vast geen al te fijne dingen met hem doen... en dat was mijn schuld. De tranen liepen nu onverstoorbaar over mijn wangen, maar ik bleef stug voor me uit kijken.
Het zou goed komen, ooit was ik hier weg, deze hel is niet voor eeuwig. zei ik in gedachten.

“To live will be an awfully big adventure.”

Rose McCartney
Als ik mijn ogen open zit ik tegen een muur aan met mijn handen vastgebonden, ik kijk wat om me heen, en zie een van de mannen van daarnet op een stoel zitten, en hij kijkt me met een grijns aan. "Zo, ze is eindelijk wakker," Zegt hij, en hij loopt naar me toe. Ik kom overeind, wat moeilijk gaat doordat mijn handen vastgebonden zijn, maar uiteindelijk lukt het me. "Doe je kleren uit." Snauwt hij, mijn ogen worden groot en ik deins naar achter. Wilt hij me verkrachten ofzo? "Schiet op kind, hoe heet je?" Ik geef weer geen antwoord en hij loopt dichter naar me toe. "Wat is je naam vroeg ik!!" Ik haal mijn schouders weer op, en het volgende wat ik voel is pijn in mijn wang. Wat denkt hij nou, dat hij me zomaar kan slaan? Ik wil uithalen, maar bedenk dan dat het niet gaat door mijn vastgebonden armen. "Nou, wil je dat nog een keer of ga je je naam zeggen? "Rose.." Zeg ik zachtjes, en hij knikt tevreden. "Goed zo, nu doe je kleren uit en doe dit aan," Hij legt wat kleren op de grond voor me, en wacht tot ik me omkleed. "Mijn handen.." Mompel ik, en hij maakt mijn handen los. Snel kleed ik me om, terwijl de man grijnzend toe kijkt. "Goed zo," Zegt hij, "Nu, loop met me mee," Vervolgt hij, en ik loop achter hem aan. We lopen door allerlei gangen, maar de man loopt zo snel dat ik hem amper bijhoud. "Kan het wat langzamer?" Vraag ik, en verontwaardigd draait hij zich om. "Pardon? Meisje, als je dit niet eens kunt bijhouden, hoe wil je dan straks de rest bijhouden?" Zegt hij, waar heeft hij het over? We lopen weer verder, en hij opent een deur. "Waar zijn ze?" Vraagt hij verbaast aan een man. "Ze zijn al naar de kamer, breng dr maar daar heen." Antwoord hij, de man loopt weer verder met me, en na een tijdje lopen stopt hij opeens. Ik bots tegen hem aan en de man kijkt me boos aan, "Kun je niet uitkijken?" Snauwt hij "Wat nou? Jij stopte opeens met lopen!?" Antwoord ik boos. De man duwt me tegen me tegen de muur aan en ik kijk hem bang aan. "Ik denk dat jij een paar dingen moet leren meisje. Ten eerste, je spreekt ons aan met U, en ten tweede, als hij zeggen dat je iets fout doet, dan doe je dat ook." Zijn handen laat hij rusten op mijn billen en ik probeer hem weg te duwen. "Ten derde" Fluistert hij in mijn oor, "Als wij iets doen, dan laat je ons." Hij haalt zijn handen weg en veegt een plukje haar achter mijn oor. "MARK, SCHIET OP MET HET MEISJE!" Horen we door een intercom, de man, die blijkbaar Mark heet gromt wat, en pakt dan mijn pols vast om weer door te lopen.
Saved by the bell.

23 Juli 2010 ~ 20:22 GMT <33.

Naomi Micheal

Ik lie nog steeds achter in de rij en de 2 mannen hielden me nog steeds stevig vast, ik keek naar de mensen in de rij en ik zag dat er nog meer problemen waren en een jongen uit de rij werd weggesleept. Nu de rij weer compleet was liepen we allemaal door en kwamen we eindelijk bij de deur.

"I don't pretend to be captain weird. I just do what I do." - Johnny Depp

[ bericht aangepast op 26 juli 2012 - 18:40 ]

"I don't pretend to be captain weird. I just do what I do." - Johnny Depp

Grey Pritchett
Opeens voel ik een hand die mijn kin bijna fijnknijpt.
"Jongen, je bent niet zo snugger hé? Ons eikels noemen... Phoehoe." Zijn hand knijpt nog harder en ik schreeuw het uit van de pijn. Nog nooit heb ik zo veel fysieke pijn gevoeld.
"Ik hoop dat je je in het vervolg beter weet te gedragen." Hij knijpt nog één keer en laat me dan los, tot mijn opluchting loopt hij naar de mensen voor ons, en niet naar Amy.

Don't let your life be lived by somebody else.