[RPG] Dimension Travel O3 - Speeltopics

Eindelijk zijn er wetenschappers met het idee gekomen om een tijdmachine te gaan maken. Ze hebben deze klaar, maar hebben nog proefpersonen nodig..
Zodra ze deze gevonden hadden komen ze erachter dat deze machine niet in de tijd reist, maar in verschillende dimensies..
Met een (mislukte) tijdmachine zijn er 15 jongeren belandt in een echte horror wereld. Ze zitten vast en kunnen hier never meer uitkomen.. Tenminste, als het de wetenschappers niet meer lukt om ze er weer uit te halen. Dan moeten de jongeren hun draai in deze wereld vinden.
Gelukkig hebben de wetenschappers een speciale horloge bij ze om gedaan waarmee ze contact kunnen houden. Als je deze kwijt raakt dan heb je een groot probleem..

Wezens:
• Assassin - James.
• Carmenta- Athan Romanescu

Meisjes:
• Reyna - Willow Nastya Reyes.
• Carmenta - Amberlynn Lee Jefferson.
• Assassin - Sage Evangeline Clark

Jongens:
• Porcelaneous - Jack Rush.
• Cyberlord - Damien Hunter.

Wetenschappers:
• Izusu - Xavier Hush Gray.

Regels RPG:
• Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
• 16 + teksten mag.
• Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
• Max. 2 Personage's p.p.
• Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
• Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
• Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
• Have fun! (:

[ bericht aangepast op 12 sep 2012 - 20:32 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

( Ik stap even over op mijn tel )

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

[Okaay ik wacht op een reactie van Willow ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Willow Nastya Reyes
'Uuuh, hoi?' zegt Damien verbaasd. 'Kom erbij,' vervolgt hij met een glimlach waarna hij vraagt of chagrijnig ben. Ik haal mijn schouders op en doe één van de oortjes in mijn oor. 'Gaat wel,' antwoord ik. 'Ik moet oppassen?' vraagt Amberlynn dan. Voor een paar seconden wil ik antwoorden maar bedenk me dan dat dat waarschijnlijk gericht was op iets dat Damien eerder had gezegd. Ze voegt er nog iets aan toe, veegt de vrucht af en neemt een hap. 'Hier rook Sage dus naar'. Mijn blik glijdt even van de vruchten naar het bos. 'De vruchten hangen ergens dieper het bos in. Ik weet niet hoelang we hier nog zitten dus ik hoop ik dat ik die struik weer kan vinden,' zeg ik. Dat ik deze had gehaald met de hulp van James zeg ik er niet bij, volgende keer kan ik ze toch wel zelf vinden.

[Ik ga zo slapen]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Is goed hoor.]

Damien Hunter

"Ik moet oppassen?" zei ze en lachte zachtjes, "Ik zal m'n best doen.". Toen nam ze een hap van de vrucht Willow keek me aan. "Gaat wel." Ik knikte. "Wat is er dan?" vroeg ik, toch lichtelijk nieuwsgierig.
"Hier rook Sage dus naar." Ik nam ook een hap en rook aan de vrucht. "De vruchten hangen ergens dieper het bos in. Ik weet niet hoelang we hier nog zitten dus ik hoop ik dat ik die struik weer kan vinden." antwoorde Willow. "Hmm, okay. Ze zijn heerlijk!" zei ik terwijl ik nog een hap nog.
Toen ik de vrucht op had keek ik weer naar Amberlynn en knikte. "Ja, pas maar op. Straks heb ik je om mijn vinger gewikkeld." Ik grinnikte eventjes en ging toen weer op mijn rug liggen. "Wanneer zou het licht worden." vroeg ik aan niemand in het bijzonder.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Hij fronste, het was duidelijk dat hij niet snapte welke liefdadigheid ik voor hem probeerde. Nog steeds snapte ik niet goed waarom ik het deed, maar het zal vast zijn om onze standen gelijk te brengen… zo stond ik niet meer bij hem in het krijt. Toch voelde ik me er niet ongemakkelijk bij, wat heel raar was nu, ik voelde me juist rustig en kalm. Ik respecteerde de zwijgzame stilte aan zijn kant.
Zijn ogen worden groot wanneer ik mijn arm naar hem toe richtte, hij aarzelde duidelijk, waardoor ik weer fronste. Uiteindelijk knikte hij langzaam, sloot zijn ogen voor een moment, waarna hij deze weer abrupt opende en mijn arm naar zich toe trok. Het was misschien iets ruw, maar ik kon het verwachten en eigenlijk, ergens in een heel schaamvol hoekje vanbinnen, had het opwindend gevoeld.
Hongerig likte James het aflopende bloed van mijn arm, zet zijn lippen tegen de wond aan, waardoor ik diep zucht en abrupt het zakmes in het bos laat vallen. Ondertussen waren mijn ogen op de donkere hemel gericht, niet omdat sommige mensen niet tegen bloed konden – ik kon er wel tegen – maar omdat ik zijn lippen tegen mijn huid aan voelde en er rare gedachten bij kreeg. Gedachten die ik niet verder moest zetten en dus uit mijn hoofd moet gooien, ik hielp hem alleen!
James zuigt gretig het bloed het bloed uit mijn arm en ik vraag me af hoeveel hij van me heeft genomen, omdat ik me nu wel iets duizelig voel. Net op het moment dat ik zijn tanden tegen mijn huid voel, stopt hij, neemt afstand en slikt eens. Hierna likt hij over zijn lippen en kijkt mij aan. “Bedankt… denk ik.” Zegt hij aarzelend, waarna hij zijn armen langs zijn lichaam laat hangen. Ondertussen bloed de wond door, waardoor ik een stuk van mijn jas afscheur en deze eromheen wikkel. Ik moest eerst nadenken voordat ik het plan ook daadwerkelijk uit zou werken. Bij deze gedachten schudde ik mijn hoofd alsof ik gek was geworden. “Geen zorgen,” meld ik hem, “Ik deed het enkel zodat we nu quitte stonden, en dat staan we nu.” Ook al klonk het serieus, ik wist zelf niet eens of ik het meende. Maar dat was de reden toch?
Mijn arm was verbonden in mijn verscheurde jasje en ik trok de mouwen van mijn zwarte blouse weer omlaag, terwijl ik James afwachtend aankeek. “Eerlijk, ik heb zelf geen idee waarom ik het deed.” Gaf ik toe. Stomme Xavier, hij kon je net zo goed vermoorden.

---

†

James - wezen

Natuurlijk bloed de wond gewoon door, ik heb natuurlijk niet alles van hem genomen. Hij scheurt een stuk van zijn jas af en wikkelt deze om de wond heen. Ik kijk toe, voel me nutteloos. Waarom moet ik me nou weer nutteloos voelen? Ik heb iets gekregen waar in intens naar verlangt heb en daar zou ik blij mee moeten zijn. Ik zou hem moeten verscheuren en niet moeten willen helpen, dat is absurd. Hij schud even met zijn hoofd.
"Geen zorgen." meld hij plots. "Ik deed het enkel zodat we nu quitte stonden, en dat staan we nu." zegt serieus. Dat is teleurstellend, maar begrijpelijk. Ik zou ook niet bij iemand zoals ik in het krijt willen staan, al was dit simpel. Dit gebaar was groter dan het luik openbreken.
"Nee, ik geloof dat ik nu bij jou in het krijt sta." antwoord ik er op. "Dit is en stuk heftiger dan een luik openslaan, het kost meer, geeft meer." Ik klem mijn kaken op elkaar, nu heb ik mezelf in een netelige situatie gewerkt waar hij best wel eens gebruik van kan gaan maken. Hij trekt de mouw van zijn blouse weer omlaag en kijkt mij afwachtend aan.
"Eerlijk, ik heb zelf geen idee warom ik het deed." geeft hij ineens toe. Ik kijk hem inschattend aan. Er is dus wel meer. Van dat meer moet ik gebruik maken. Ik doe een langzame stap dichterbij, zorg ervoor dat mijn houding niet als aanvallend beschouwd kan worden en til mijn hand langzaam op, waarna ik een pluk haar van zijn voorhoofd veeg.
"Dat maakt niet uit, ik ben je alsnog dankbaar." zeg ik zacht tegen hem.

---

Your make-up is terrible

Amberlynn Jefferson.

Ik zuchtte en keek naar Willow. ' Beviel dat gesprek niet zo?' Vroeg ik toen en doelde op Xavier. Ik keek naar de vrucht. 'Het os inderdaad zalig..ik hoop dat die struik dan niet is verdwenen. '
Ik keek naar Damien en lachte. 'Dat zullen we nog wel eens zien. ' zei ik toen en grijnsde kort.
Ik wierp een blik op Willow en glimlachte. 'Blij dat er mensen zijn die nog een beetje normaal zijn. ' zuchtte ik opgelucht.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

( im so sorry for my mini post ! Kijn ogen vallen haast dicht. Dus ich gehe zu bed. X )

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

[Is goed hoor en maakt niet uit. Slaap lekker.]

[ bericht aangepast op 11 sep 2012 - 23:42 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
“Nee, ik geloof dat ik nu bij jou in het krijt sta. Dit is een stuk heftiger dan een luik openslaan, het kost meer, geeft meer.” Hij had gelijk, natuurlijk had hij gelijk. Het kostte me meer, ik voelde het, en hij hoefde me niet te laten leven. Ik vroeg me echt af waarom hij me niet had vermoord, niemand kon hem hier tegen houden – als dat daadwerkelijk wel kon.
Ik wilde er wat op zeggen, maar het probleem was dat ik niet wist wát, dus hield ik mijn mond maar dicht en keek hem aan. Mijn arm klopte en kort wreef ik erover, terwijl ik me afvroeg hoe lang het zou duren totdat het geheeld was. Het was geen diepe wond, maar als het bloed nog steeds bleef stromen, vroeg ik me af hoe lang het zou duren voordat ik helemaal duizelig werd. Dat wilde ik koste wat het kost niet laten gebeuren, want ik wist niet wat James nog meer in petto had en nu ik hem eigenlijk had geholpen sterker te worden, kon hij weer even door. Eikel dat ik ben, meestal dacht ik dingen wel goed na, maar nu?
Een langzame stap doet hij opeens dichterbij, waardoor ik hem nieuwsgierig en op mijn hoede aankijk, voor het geval hij iets wil doen. Alleen doordat zijn houding zo is dat het niet aanvallend eruit ziet, kalmeer ik iets. Langzaam tilt James zijn hand op, waarna hij een pluk haar van mijn voorhoofd veegt. De lichte aanraking van zijn vingers voelde ik en onbedoeld kwam er een klein grijnsje op mijn lippen terecht. Ik hoopte dat hij niet hetzelfde als gister zou flikken, want dan zou ik gelijk weggaan, ik wilde geen herhalingen. “Dat maakt niet uit, ik ben je alsnog dankbaar.” Zegt hij zacht tegen me.
Waarom voel ik me dan zo raar op mijn gemak nu, bij hem? Alsof hij me niets ging doen? Het was alleen maar een spel van hem en hij zou mij zo krijgen als ik zo doorging, het moest niet. Toch kwam er een klein charmant glimlachje op mijn lippen en zachte, dankbare blik in mijn ogen. Ik had deze blik niet verwacht, het was ongebruikelijk bij mij om dit te laten zien. “Je kon me vermoorden, waarom deed je het niet?” Het klonk zacht en totaal niet hoe ik de gehele tijd naar hem had geklonken. “Ik was, ben, precies waar je me hebben wilt: zwakker, alleen in het bos, …” somde ik zachtjes op, maar keek hem nog steeds in zijn ogen.

---

†

James - wezen

Ik ben blij dat hij me toestaan, mij toelaat in zijn persoonlijke ruimte en dat hij niet denkt dat het een aanval is. Natuurlijk leek hij wel op zijn hoede te zijn, maar zijn houding veranderd al snel. Er vormt zich een klein, charmant glimlachje op zijn lippen en een zachte, dankbare blik in zijn ogen, die mij enigzins verbaast. Dit heb ik nog nooit gezien, zeker niet bij mijn slachtoffers. Niet op deze manier. Al helemaal niet bij hem, hij is wel de laatste persoon bij wie ik dit verwacht.
"Je kon me vermoorden, waarom deed je het niet?" Zijn stem klinkt zacht, anders. "Ik was, ben, precies waar je me hebben wilt: zwakker, alleen in het bos, ..." somt hij zacht op en hij blijft mij recht in mijn ogen kijken. Kalm blijf ik terug kijken terwijl ik de reden bedenk. Ja, waarom niet? Ik had inderdaad de perfecte kans. Of niet? Willow zou meteen weten dat ik het was. Ik glimlach naar hem, geen charmante of verleidelijke glimlach, gewoon een normale.
"Ik dacht er gewoonweg niet aan." antwoor ik eerlijk, ik heb er ook echt geen moment aan gedacht om hem daadwerkelijk hier en nu te vermoorden. "Ik wilde en wil het gewoon niet denk. Daarbij, een makkelijke prooi is niet leuk hé." grap ik en ik grijns lichtjes terwijl ik zacht tegen zijn bovenarm stoot. Ik zorg er duidelijk voor dat mijn stem niet serieus klinkt, ik wil niet dat hij denkt dat ik het meen, terwijl ik het eigenlijk wel meen. Het is niet leuk als mijn prooi makkelijk is. Al weet ik niet zeker of ik Xavier nog zo als prooi zie...
Ik doe toch een stap naar achteren, voor de zekerheid. Ik weet niet hoelang hij mij zo dichtbij zou tolereren en ik wil niet weer dezelfde situatie als gisteravond creeëren. Ik glimlach verontschuldigend en vraag mij ondertussen af wat zijn volgende stap zal zijn. Ik weet nog niet eens wat de mijne zal zijn.

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Kalm bleef hij mij terug aankijken en voor een kort moment was hij weer stil, leek na te denken. Hierna gleed er een glimlach op zijn gezicht, al was het geen charmante of verleidelijke, gewoon een normale. Ik verbaasde mezelf lichtelijk door dit, ik had geen glimlach verwacht. Eigenlijk alleen maar plagerige opmerkingen, maar dit niet.
“Ik dacht er gewoonweg niet aan.” Antwoordde hij, het klonk eerlijk, dus gaf ik hem een kans. “Ik wilde en wil het gewoon niet denk. Daarbij, een makkelijke prooi is niet leuk hé.” Grapte hij en grijnsde lichtjes terwijl hij zacht tegen mijn bovenarm stootte.
Dit klonk, in tegen stelling van net, niet erg serieus, maar het liet me nog wel steeds nadenken. Er waren gewoon te veel vragen waar ik antwoorden op wilde, al waren dat zeker vragen waar ik het niet op zou krijgen. Op de een of andere manier leek hij dat gewoonweg niet toe te staan, hij veranderde ook telkens qua gedrag, waardoor ik me letterlijk afvroeg wat er eigenlijk echt in hem omging.
Ik knikte hummend, een beetje met een afwezige glimlach op mijn lippen. Ik probeerde de teleurstelling te maskeren door weer een charmant grijnsje los te laten, maar het lukte niet echt, waar ik erg door baalde. Ergens had ik gewild dat hij iets verbazingwekkends warms zou zeggen of zo, maar dat zal wel nooit komen. James doet een stap naar achteren, maar ik merk het enkel vaag.
Wat ik wel opmerk, is de verontschuldigende glimlach, waarom? Nu voelde ik me wel degelijk ongemakkelijk, dus besloot ik het op een ander onderwerp te gooien: “Is hier misschien een meertje of iets in de buurt?” Een klein, waterig glimlachje kwam er op mijn mond terwijl ik hem aankeek en zo min mogelijk van mijn emoties los probeerde te laten in mijn blik.

[ bericht aangepast op 12 sep 2012 - 0:46 ]

---

†

James - wezen

Hij had hummend geknikt en er stond een afwezige glimlach op zijn lippen nadat ik had bekend dat ik er niet gedacht heb. Er vormt zich iets vreemds op zijn lippen, het begint op een charmant grijnsje te lijken maar mislukt dan. De sfeer lijkt wel om te slaan, het gemakkelijke van net word ineens zo ongemakkelijk dat ik van mijn ene op mijn andere been ga leunen. Waarom had ik hem nou niet gewoon vermoord? Ik had er alle kans toe, nu misschien nog steeds. Het zou veel oplossen, daarna kan ik gewoon weer verder waar ik was gebleven. Toch kan ik me er niet toe zetten.
"Is hier misschien een klein meertje of iets in de buurt?" vraagt hij en haalt mij daarbij uit mijn piekerende gedachte. Er verschijnt een klein, water glimlachje op zijn mond terwijl zijn blik emotieloos lijkt te zijn. Mijn ogen glijden onbewust over zijn gestalte heen en ik bijt op mijn lip waarna ik me snel een kwartslag omdraai.
"Ja, daar ergens. Hooguit een kilometer verderop." vertel ik hem en ik wijs in de richting waarop ik net gedraait ben. "Wil je dat ik je erheen breng, zodat je niet verdwaald?" bied ik vervolgens aan. Net als met Willow, maar die had amper een keus. Zonder mij zou ze het kamp niet eens terug vinden. Xavier daarentegen heeft wel een keus, eentje die veel zal betekenen. Ik draai mijn hoofd toch weer terug, kijk hem afwachtend aan. Het lukt me om een klein, charmant glimlachje op mijn gezicht te toveren.
Waarom laat ik zoveel ervan af hangen? Waarom wil ik dat hij ja zegt? Ik kan ook andere dingen doen, met Willow bijvoorbeeld. Zij is een stuk makkelijker, niet zo onvoorspelbaar. Bij Xavier weet ik gewoon nooit wat ik kan verwachten, hij is niet logisch. Hij doet niet wat ik wil, reageert niet hoe ik wil. Het loopt gewoon niet hoe ik wil en dat frustreerd me. Zo erg, dat ik met mijn tanden knars en mijn blik weer afwend.

[ bericht aangepast op 12 sep 2012 - 1:26 ]

---

Your make-up is terrible

Xavies Hush Gray, wetenschapper.
Hij leek zich net zo ongemakkelijk als mij te voelen, want James leunt op zijn ene been en dan op het andere. Ik weet niet of ik opgelucht moet zijn dat ik niet de enige ben die zich zo voelt, in deze situatie. Door mijn vraag leek ik hem wel uit zijn gedachten te halen, want hij kijkt op, een beetje afwezig eigenlijk.
Zijn ogen glijden over me heen en ik frons, aangezien ik niet weet hoe ik dit op kan vatten. Ik wil er graag meer bij denken, maar ik zal me in moeten houden. James doet wel meerdere dingen waarvan ik niet weet hoe ik die op kan vatten, dit betekend enkel dat ik het links moest laten liggen en er wijselijk niet op moest antwoorden. Als hij ook nog op zijn lip bijt, kan ik het echter niet laten en blik mijn ogen even op zijn lippen.
Verdomme, vloek ik in mezelf. Hij draait zich echter een kwartslag om, waar ik deels opgelucht en blij door ben en deels teleurgesteld. "Ja, daar ergens. Hooguit een kilometer verderop." vertelt hij mij en wijst in de richting waarop hij net gedraait is. "Wil je dat ik je erheen breng, zodat je niet verdwaald?" bied hij vervolgens aan. Het moet niet gekker worden, dacht ik, maar eerlijk gezegd leek het idee me vrij aanlokkelijk.
Toch hield ik mijn gezicht in plooi en keek toe hoe hij zijn hoofd terug draaide en me afwachtend aankeek. Ik grijnsde licht, probeerde niet al te veel op mijn arm te letten. Er was water, dus misschien was het handig als ik iets mee kon nemen. Het was vast drinkbaar , en anders moesten we het boven vuur borrelen. Dit keer zuchtte ik wel door mijn gedachten, waardoor er een kleine stilte ontstond. "Oké," zei ik toen. "Dat is goed, laten we maar gaan." De volgende keer kon ik het vast zelf vinden en hoefde James niet meer mee. "Al vind ik het toch heel wat dat je het voorsteld," plaagde ik, ietwat grinnikend terwijl ik het mes oppakte en in mijn laars deed. Ik had zo het idee dat het heel stom klonk, dus zei ik er snel achteraan: "Maar toch bedankt. Je hoeft niet persé mee te gaan weet je."

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Willow Nastya Reyes
'Wat is er dan?' vraagt Damien. 'Beviel dat gesprek niet zo?' vraagt Amberlynn gelijk daarna. 'Ik en Xavier liggen elkaar gewoon helemaal niet, dat is alles,' antwoord ik schouderophalend.
'Hmm, okay. Ze zijn heerlijk!' zegt Damien en hij neemt nog een hap van de vrucht waarna hij zich op Amberlynn richt die net zegt dat de vruchten zalig zijn. 'Ja, pas maar op. Straks heb ik je om mijn vinger gewikkeld'. Nadat hij dat gezegd heeft gaat hij op zijn rug liggen. 'Dat zullen we nog wel eens zien,' antwoordt ze.'Blij dat er mensen zijn die nog een beetje normaal zijn,' glimlacht ze. 'Een héél klein beetje ja,' grinnik ik.
'Wanneer zou het licht worden?' vraagt Damien ineens. Ik kijk naar de donkere lucht en frons lichtjes. 'Ik denk niet dat het hier ooit echt licht wordt,' zucht ik. 'We zullen zuinig moeten doen met de zaklampen'.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered