Blaine Anderson:
Twee maanden zijn al verstreken en ik liet me helemaal niets meer van mezelf horen, ook niet tegenover Finn. Hij was mijn beste vriend, maar nog kon ik geen contact met hem zoeken, dat deed teveel pijn. Ik was nu niet meer in Lima en dat voelde goed. Ik wist dat vluchten niet de beste oplossing was, maar voor mij deed het wel goed. Ik had nagedacht, echt nagedacht wat ik wou. Wat ik wou doen in mijn leven en met wie. Ik hield nog steeds van Kurt en wou hem echt niet kwijt. Maar toen hij dat allemaal zei brak ik gewoon en kon ik het niet. Misschien waren we toch niet bestemd en konden we beter verder gaan met onze eigen levens. Ik had elke dag tientallen smsje, voicemalberichtjes en telefoontjes van Kurt gehad, maar ik beantwoorde ze niet terug. In de afgelopen twee maanden ben ik naar mijn vader gegaan. Ik was zomaar op zijn stoep gekomen en tot mijn verbazing werd ik hartelijk verwelkomd en hadden we dingen samen gedaan. Wat goed deed tussen onze band. Op een dag, moest ik het tegen hem vertellen en heb ik álles aan hem verteld, wat me dwars zat en wat er allemaal is gebeurd. Mijn vader was geschrokken en probeerde op een goede manier me te troosten. Hij had vertelt wat hem dwarszat en dat hij goed overnagedacht over alles. Hij zag zijn fout eindelijk in en keurde het goed dat ik op jongens viel. Hij was trots dat ik mezelf was en dat ik alles nu aan hem vertelt had. We hadden nu echt een sterke band samen. Hij wist ook over de verloving, maar ik zei dat het over was tussen mij en Kurt. Hij vond het jammer en beloofdde als hij zijn werk echt af was, dat hij weer naar huis ging naar mij. Nu stond ik bij mijn auto bij het vliegveld en was ik net aangekomen in Lima. Ik zag dingen nu heel anders en over Bella kon ik het nu wel verwerken, maar over Kurt niet. Hij was nog steeds mijn ware liefde, maar ik wist niet of ik hem terug wou. Het was tenslotte allemaal mijn fout.
Isabella Elizabeth Espinoza:
Bieberend lag ik in bed en tranen rolden over mijn wangen naar beneden. Deze twee maanden waren verschrikkelijk een hel en ik kon het nog steeds niet geloven. Ik wou het niet accepteren, mijn lichaam reageerde daar anders op en ik wist wat ik allemaal had meegemaakt tot nu toe. Ik werd misbruikt, verkracht, als slaaf behandelt, gekleineerd en geslagen. Overal had ik blauwe plekken, schrammen, en zag ik er niet uit. Ik was gewoon een zooitje as die het liefst wou verdwijnen. Ik had zelfmoordneigingen gekregen en wou gewoon hier weg. Ik voelde me vies en gebruikt. Mijn arm, mijn ribben en mijn hoofd konden in de eerste weken goed uitrusten en genazen heel snel. Maar toen begon de hel en gebeurde dat. Ik miste Finn, Kurt en Blaine vreselijk en wou in Finn's armen liggen en dat dit nooit was gebeurd en dat ze wisten dat ik nog in leven was. Elke avond huilde ik mezelf in slaap en kwam de volgende dag weer. Ik wist dat ik nu een trauma had opgelopen en ik was echt mezelf niet meer. Ik wist niet meer wie ik moest zijn en staarde doelloos naar de muur. Het liefst wou ik gewoon dood zijn voor iedereen.
David Lopez:
'Haar vrijlaten' zeg ik vals en kijk hem aan. 'Kijk Jayden naar de schermen, hoe ze aan toe is en wat wij tweeën wel allemaal hebben gedaan' zeg ik vals. 'Ze heeft haar lesje geleerd en nu laten we haar vrij, omdat ze daar buiten, niemand meer heeft. Ze heeft niemand om voor haar te verzorgen, iedereen denkt dat ze dood is en ze kan nergens naar toe, hoe ze er nu aan toe is' zeg ik trots en kijk naar Bella. Ze was helemaal haar zelf niet meer en ze was ozo bang voor mij en Jayden. Ik keek Jayden weer aan en de afgelopen twee maanden had ik goed nagedacht over mijn gevoelens voor hem. Ik was echt verliefd geworden op hem en hield verschrikkelijk veel van hem, maar Luke was er altijd nog. Ik probeerde af en toe wel iets te laten merken, maar ik hield me ook stil om zo hem te laten nadenken over zijn gevoelens. Ik wachtte geduldig af met alles en keek weer naar Bella.
One Who Travels A Higher Path.
