{RPG} Wolfblood ~01~ - Speeltopics

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerWolven [Max 7]
Jongens [VOL!]
- Cooper Henderson - DarrenCrissy
- Andrew Justin Cole - quin98
- Alfa Memphis Grimmaud - Gancanagh
Meiden [VOL!]
- Aurora Elizabeth Morningrose - Shooter
- Katherine Audrey Swann - Gipsy
- Scarlet Morningstar - LoveDrunkx
- Ayla Hope Savage - Dysis

De Hunters [Max 12]
Jongens
- Riley Andreas Cromwell - Gipsy
- Aiden Blaine Preston - Assassin
- Levi Isaac Dales - IsaacLahey
Meiden
- Marcy Jarvis - Morrowind
- Aowynn Rune Savan - Dysis
- Jill Angel Scars - AgentP

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 29 okt 2012 - 18:59 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Aiden Blaise Preston

"Aiden." hoor ik iemand roepen, ik herken de stem van Riley. Als ik op kijk van de grond, die ik grondig leek te inspecteren terwijl liep, zie ik dat het ook Riley is. Rustig loop ik zijn kant op, terwijl hij ook mijn kant op komt, alleen dan wat sneller dan ik loop. Normaal ben ik dan ook niet zo langzaam, maar vandaag is een grote uitzondering. "Waar zat je nou, man?" vraagt hij aan mij.
Ik haal daarop kort mijn schouders op en er verschijnt een verontschuldigend, maar zuinig glimlachje op mijn lippen. "Ik was onderweg." antwoord ik, niet van plan om echt antwoord te geven. "Zo te zien heb ik al flink iets gemist." vraag ik aan hem, vooral omdat hij nu alleen is en doelend op dat hij nu moet vertellen wat er allemaal tijdens mijn korte afwezigheid is gebeurd, als hij dat al weet.
Blijkbaar had iedereen wel door dat ik er niet was, als Riley al zo begon. Niet dat het mij wat uitmaakt, ik doe zo meteen als nog wel mijn ding. Net op dat moment klinkt er nog een stem en richt ik mezelf naar het meisje dat tegen een boom geleund staat.
"Je hebt wat gemist." zegt Marcy. Goh,dat had ik al door. Ze ziet er vreselijk uit, ze moet zich duidelijk recht houden aan de boom waar ze tegen aan staat. "Kan een van jullie me thuis brengen? Wandelen en fietsen lukt me echt niet meer." Hierna wijst ze naar haar knie. Haar broek is gescheurd en zelfs in het slechte licht hier kan ik zien dat hij doorweekt is van het bloed. Ik werp even een blik op Riley, hopelijk doet hij het, ik wil wat actie en me af reageren.

[ bericht aangepast op 28 okt 2012 - 19:54 ]

---

Your make-up is terrible

Andrew Justin Cole

'maar-' hij stopt al weer met praten waarschijnlijk omdat die toch al doorheeft dat die me niet tegen kan houden. Ik zie hem achterom kijken en geef een zacht tikje met mijn kop, dat kon die beter niet doen. Hij kon beter niet zien wat daar gebeurden al wist ik zeker dat Memphis zich wel zou redden. Hij draait zijn hoofd al weer om en ik zou glimlachen als ik dat kon. 'Als je in de tuin ben zorg ik dat ik zo snel mogelijk weer bij hem ben om te helpen goed' zeg ik tegen Coop en kijk hem even aan. Vervolgens kijk ik weer om me heen en zie de tuin al verschijnen. Mijn blik gaat even naar Coop, 'Of heb jij verzorging nodig?' vraag ik hem dan. Eigenlijk wist ik niet eens wat er precies aan de hand was met hem. Hij was niet eens geraakt of zo. Ik loop de tuin in en vervolgens zachtjes de kelder in te lopen aangezien de deur openstaat. Ik doe een paar stappen opzij zodat Coop langzaam van mij afgeleid en ik duw hem met mijn kop op de grond. 'Wil je wat water of zo?' vraag ik hem en kijk even om me heen. Hierna zou ik gelijk weggaan om Memphis te gaan helpen al wist ik niet echt of die hulp nodig had. Hij kon die hunter wel aan maar kijken of het goed ging kon ik doen en als het nodig was zou ik zeker helpen.

[@Assassin: Ik had nog iets tussen jullie reacties gepost...]

[ bericht aangepast op 28 okt 2012 - 19:55 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Ik had hem al aangepast.]

---

Your make-up is terrible

Assassin schreef:
[Ik had hem al aangepast.]

[O, ik heb niks gezegd dan. ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Riley Andreas Cromwell

Net wanneer ik Aiden er over wilde aanspreken dat we hem echt nodig hadden deze nacht, hoorde ik de stem van Marcy.
Ik draaide mijn hoofd in de richting van het geluid en was verrast over het feit dat ze er zo slecht aan toe was.
Normaal gezien kon ze zich toch altijd goed verdedigen?
"Ook je dag niet?" Vroeg ik haar en wandelde naar haar toe om haar een handje te helpen. "Je bent niet alleen."
Zonder aarzeling stak ik mijn hand naar haar uit en vroeg me af of ze eigenlijk wel kon wandelen nu ze er zo slecht aan toe was.
"Kan je wandelen?" Vroeg ik maar had een vermoeden dat dat niet het geval was. "Of moet ik je naar huis dragen?"
Ik had geen idee waar de anderen waren, maar ik hoopte dat ze allemaal ongedeerd waren, anders moesten we tegen de ochtend nog een zoektocht gaan doen naar overlevende en daar had ik nu net geen zin in.
Het idee alleen al dat we misschien leden kwijt zouden zijn, deed me huiveren.
We mochten niet nog meer leden verliezen dan we in het verleden al hadden gedaan, we hadden al onze krachten nodig.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Memphis

"Veertien." Kon ik grinniken, dan had ik het gedaan. Ik kijk even achterom om te zien hoe Cooper en Andrew vertrekken.
Ik weet even niet wat me overkomt als ik te laat ben om een mes dat mijn kant uit komt te ontwijken. Het dingt komt klem te zitten in mijn schouder. Er zijn ergere plaatsen om gewond te raken. In mijn schouder zitten geen vitale organen, in mijn dij evenmin.
Janken doe ik niet, huilen nog minder. Dat gun ik haar niet.
Ik sluip grommend wat dichter naar haar toe. Maar ik heb geen idee wat ik nu van plan ben. Het lijkt me sterk dat ze met me zou worstelen nu ze geen wapen meer in de handen heeft en het zou hoe dan ook een foute keuze zijn. Mijn ogen zijn strak op haar gezicht gericht en ik sluip nog wat dichter. Heel even lijkt alles om me heen stil te vallen als ik haar herken. Aowynn. Ik heb wiskunde en bio met haar.
Omdat ze ontwapend is, en ik zo'n knap gezichtje liever niet schend, ga ik op mijn kont zitten. Wel blijf ik nog wat grommen.
Ondertussen voel ik mijn connectie met Scarlet verdwijnen. Een drukkende paniek probeert zich meester van me te maken.
"Scar? Scar!"
Haar naam blijft echter gewoon in mijn eigen hersenpan weergalmen. Ik spits mijn oren en draai ze een beetje om te testen of ik haar ergens kan horen. Als dat niet het geval is, vrees ik even het ergste. Ik sta op en trappel even heen en weer. Ik herinner mezelf er op tijd even aan te grommen naar Aowynn als teken dat er nu echt niet met me te sollen valt. Om mijn punt nog duidelijker te maken, hap ik even in de lucht.
Vervolgens huil ik luid, in de hoop dat Scarlet het ook nog eens zal doen. Uiteindelijk draai ik me weg van de Hunter en zet het op een rennen naar huis. Misschien vind ik haar daar wel.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Marcy Jarvis

"Ook je dag niet?" vroeg Riley. "Je bent niet alleen."
Ik schudde mijn hoofd. Wat een klote nacht. Ik had een pistool tegen mijn hoofd geduwd gekregen, een gat in mijn hand waar nog eens extra in gebeten was en dan was mijn knie nog eens fijn gemaald door een of andere achterlijk wolf.
"Kan je wandelen?" vroeg hij. "Of moet ik je naar huis dragen?"
"Als je zo lief wil zijn." Het klonk nogal vreemd om te zeggen, maar hij was tenminste bereid me te helpen. Ik nam zijn hand aan en hinkte een beetje in zijn richting. "Bedankt."
Ik was blij dat deze nacht zo goed als over was. Ik schatte dat ik meer dan een maand zou nodig hebben om te genezen, mij knie in ieder geval toch. Maar dat zou niet betekenen dat ik stil zou zitten. Ik zou wel zien hoe het vorderde. Ik had geen idee waar Levi naartoe was, maar ik had hem niet meer gezien sinds het gevecht. Misschien maar goed ook, die jongen joeg me de stuipen op het lijf.
Ik had geen idee waar de rest was. Aowynn had ik nog zien vechten, maar de rest was ik helemaal kwijtgeraakt.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Aiden Blaise Preston

"Ook je dag niet?" vraagt Riley aan Marcy. "Je bent niet alleen." Ze schud met haar hoofd als antwoord. Iedereen heeft het zo te zien moeilijk vanavond, al is het bij iedereen op een andere manier. Die van mij valt dan nog flink mee, denk ik dan maar. Mijn handen steek ik nog iets verder weg in mijn broekzakken.
"Kan je wandelen?" vraagt hij. "Of moet ik je naar huis dragen?" Ik ben blij dat hij het doet, aangezien ik er weinig voor voel. Ook niet in het sociale contact dat het met zich mee brengt, de gedwongen beleefdheden en dat soort dingen. Het is gewoon allemaal maar niets voor mij.
"Als je zo lief wil zijn." Ze neemt zijn hand aan met die woorden en hinkt zijn richting op. "Bedankt."
"Nou, dan ga ik de andere kant op, aju." zeg ik tegen de rest met een zuinig glimlachje en zet mijn hand kort tegen mijn hoofd, waarna ik me al snel omdraai en niet meer naar hen omkijk als ik weg loop. Eens zien waar alle spanning zich bevind, ik begin me nu namelijk al te vervelen en de gedachten die door mijn hoofd malen zijn me al teveel. Ik loop snel tussen de bomen door, binnen de kortste keren ben ik niet meer zichtbaar voor de rest en behoorlijk kwetsbaar, omdat ik niet echt oplet wat ik aan het doen ben.

[Iemand voor Aiden?]

---

Your make-up is terrible

Riley Andreas Cromwell

Ik vond dat Aiden deze nacht nogal redelijk vreemd deed, het was niet iets voor hem om zo down te doen.
Maar als hij er niet over wilde praten, ging ik er ook niet achter vragen.
"Ciao," Zei ik droogjes tegen Aiden voordat ik hem er vandoor zag gaan en schudde zuchtend mijn hoofd waarna ik weer naar Marcy keek.
Zonder enige moeite tilde ik Marcy van de grond en wachtte met wandelen tot ik zeker was dat ik haar zo min mogelijk pijn deed.
"Wat is er eigenlijk met jou gebeurd?" Wilde ik weten en begon op een rustig tempo richting haar huis te wandelen. "Het lijkt wel alsof je onder een auto hebt gelegen aan al dat bloed te zien."
Mijn kleren hingen ook al vol met haar bloed, maar dat kregen we er wel uit met het wassen.
Bij elke stap die ik zette, voelde ik hoe mijn rug pijn deed door de zware val uit de boom, ik was blijkbaar erger geraakt dan ik had gedacht.
Eigenlijk mocht ik niet klagen als ik keek hoe Marcy er aan toe was, ik wilde niet eens weten wat voor een helse pijn ze moest doorstaan.
Hopelijk had ze ergens bij haar thuis een EHBO-kit staan waarmee ik haar toch kon oplappen.
Pijnstillers konden misschien ook nog goed van pas komen aan haar gezicht te zien.
"Als ik je pijn doe, zeg het dan." Liet ik haar weten met een kleine, spijtige glimlach.



Katherine Audrey Swann

Wanneer ik de geur van enkele hunters opving, had ik de neiging om plots te blijven staan, maar dat kon ik echter niet maken aangezien Ro anders misschien wel omver zou vallen bij gebrek aan steun.
"Hunters!" Alarmeerde ik Ro en Ayla terwijl mijn ogen zich vernauwden. "2 Niet zo erg ver vandaan en ik geloof dat de 3de wegwandelt als ik me niet vergis."
In zulke situaties was ik blij dat ik kon vertrouwen op mijn reuk, ik zou niet weten wat ik moest doen zonder.
"Wat gaan we doen?" Wilde ik weten en keek van Ro naar Ayla en terug. "Als jullie willen ga ik een kijkje nemen om zeker te zijn of de kust veilig is."
Ik wilde niet dat er nog meer gewonden zouden vallen en ik was van gedacht dat Ayla bij Aurora moest blijven aangezien zij er slechter aan toe was dan mij.
Als het moest kon ik nog wel even doorzetten, ik wist alleen niet hoe lang ik het vol zou houden.
"Memphis, Cooper, Andrew, Scarlet, kunnen jullie me jullie positie eens doorgeven?" Vroeg ik en hief mijn kop op om hun geuren op te vangen. "Is alles in orde?"

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Aowynn

Een voldane blik verschijnt kort op mijn gezicht als blijkt dat mijn mes hem raakt. Ookal was het in zijn schouder en was die verwonding allesbehalve dodelijk, ik had hem geraakt. Compleet wapenloos en met gebalde vuisten werp ik een vlugge blik om me heen. Al sluipende komt de wolf grommend op me afgelopen en werden mijn kansen met de secondes kleiner.
Ik kon onmogelijk wegrennen, daarvoor was ik te verzwakt en hij veel te snel. De spanning in mijn lichaam neemt toe terwijl hij steeds dichterbij sluipt en ik al hinkelend achteruit loop. ‘Geen spelletjes,’ siste ik waarop ik hem strak bleef aankijken. Hij had me nu precies waar hij me hebben wilde, ik was kansloos nu en dat wist hij als geen ander.
Als hij plot op zijn kont gaat zitten blijf ik even licht verward staan. Wat ging hij nou doen? Behalve wat grommen deed hij niks en misschien was dit voor mij het moment om me terug te trekken. Nog voor hij zich bedacht. ‘Dit is nog niet afgelopen..’ breng ik uit terwijl ik weer achteruit begin te strompelen. Op dat zelfde moment staat hij weer op en ben ik even bang dat hij me alsnog zou aanvallen, maar het enige wat hij doet is irritant heen en weer trappelen. Dan draait hij zich naar me toe, gromt weer gevaarlijk en laat vervolgens een luid gehuil horen. Een rilling glijd door me heen en ik moet even slikken, dit liet ik echter in mijn uitstraling niet merken. Ik was niet van plan aan hem te laten zien enigszins een beetje onder de indruk te zijn.
Als hij zich hierna omdraait en wegrent blijf ik staan, waarna ik even niet begrijpend voor me uitkeek. Kort daarna dringt het dan weer tot me door dat er nog meer wolven zijn en dat ik hun even was vergeten doordat ik me op hem had geconcentreerd. ‘De andere..’ mompel ik en begin vervolgens al strompelend het bos uit te lopen. Ik moest weten hoe het met de rest van ónze groep ging en gezien de grote Alfa blijkbaar ook iets beters te doen had, moest ik naar ze opzoek gaan. Zijn tijd kwam nog wel.

Ayla

Is goed, reageert Katherine waarop we samen richting het huis van Memphis lopen. Ondertussen werp ik af en toe een blik op beide om te kijken of het nog goed met ze gaat. Ik hoopte echt met heel mijn hart dat er verder niemand meer gewond was, we hadden voor nu wel even genoeg geleden.
Er is niets te ruiken, klinkt Katherine’s stem weer als we het bosrand hebben bereikt. Ik denk dat we in één keer het huis kunnen bereiken. Uit pure automatisme steek ook ik even mijn neus in de lucht, gewoon voor de zekerheid, maar er was inderdaad niks te ruiken. Het eerste wat ik doe is slapen, murmeld Aurora waarop ik weer even naar haar kijk. Dat lijkt me een goed idee, misschien wel voor beide, reageer ik en kijk dan ook even naar Katherine, inzoverre dat ging met Ro tussen ons in.
Hunters! Mijn houding spant direct op en met een waakzame blik kijk ik om me heen. Wat gaan we doen? Als jullie willen ga ik een kijkje nemen om zeker te zijn of de kust veilig is. Ik schudde direct met mijn kop en gromde zacht. Jij gaat daar niet meer op af, breng Ro in veiligheid en dan neem ik wel even een kijkje.

[Aowynn strompelt nu ook gewond het bos uit :'D ]

[ bericht aangepast op 28 okt 2012 - 20:57 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Cooper

Ik schudt mijn kop.
"Nee, Andrew. Ga naar Memphis." zeg ik en kijk hem aan.
"Memphis, Cooper, Andrew, Scarlet, kunnen jullie me jullie positie eens doorgeven?" Hoor ik de stem van Katherine in mijn hoofd.
"Memphis achtertuin." zeg ik dan en kijk weer naar Andrew.
Ik lig weer op mijn zij en ik sluit mijn ogen. Dat moeilijke ademen is vermoeiend.
Ik open mijn ogen opnieuw en ik kijk Andrew aan.
"Help Memphis, alsjeblieft." zeg ik dan. Misschien is er wel wat mis, of... Nee niet aan denken. Memphis loopt zo de tuin in en komt de kelder binnen.
Met die gedachten probeer ik rustig te ademen.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Marcy Jarvis

"Dag," zei ik zacht. Volgens mij hoorde Aiden het al niet meer.
Riley tilde me op en bleef even staan. "Wat is er eigenlijk gebeurd?" Hij begon te wandelen. "Het lijkt wel of je onder een auto hebt gelegen aan al dat bloed te zien."
"Ik was Aowynn kwijtgeraakt in het bos omdat iemand pijlen op me af aan het vuren was," zei ik. "Nou, het komt er op neer dat hij ook nog een pijl door mijn hand heeft geboord. Met mijn andere hand heb ik een van mijn messen uit zijn hand getrokken. Ik werd omgesprongen door een wolf, daardoor heb ik die schram aan mijn kaak en later beet dat beest ook nog in mijn hand, die met dat gat en daarna nog in mijn knie. Gelukkig heb ik dat mormel in haar buik gestoken. Sorry dat ik je kleding vuil maak..."
Zijn gezicht leek een beetje te vertrekken met elke stap die hij zette. Net zoals het mijne. Bij elke stap bewoog mijn onderbeen ongewillig mee en dat zorgde voor pijnscheuten in mijn knie.
"Als ik je pijn doe, zeg het dan." Hij glimlachte kort.
"Maakt niet uit. Mijn appartement is toch niet zover meer. Gaat alles wel goed? Wat is er met je gebeurd?" vroeg ik bezorgd.

[ bericht aangepast op 28 okt 2012 - 21:06 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Katherine Audrey Swann

"Nee!" Viel ik tegen Ayla uit en gromde harder terug. "Als we dan worden aangevallen maken we geen schijn van kans. Jij geeft haar nog enige kans om te overleven. Of wil je er soms nog meer van de roedel verliezen?."
Ik wist gewoon dat ik een punt had, hopelijk besefte zij het ook zodat het niet op een ruzie zou uitdraaien.
Het klonk misschien hard, maar het was nu eenmaal zo, ons leven was niet altijd rozengeur en maneschijn en moesten er moeilijke beslissingen worden genomen.
"Het spijt me," Zei ik vastberaden en liet Ro rustig over aan de zorgen van Ayla. "maar het is nu eenmaal zo."
Na een laatste blik op Ayla te hebben gericht, schoot ik er als een pijl vandoor en wist gewoon dat het laatste woord hierover nog niet was gezegd.
Maar dit was mijn keuze en ik liet me ook niet commanderen als ik levens kon redden.
Wanneer ik net buiten het bos was, drukte ik mezelf laag tegen de grond zodat niemand me in het donker zou opmerken en zag inderdaad hunters.
"Blijf waar je bent," Seinde ik naar Ayla en hoopte dat ze zou luisteren. "Ik zie er 2."


Riley Andreas Cromwell

Ik lachte even beschaamd en keek Marcy met een jongensachtige grijns aan.
"Uit een boom gevallen," Zei ik en perste met een kleine lach mijn lippen op elkaar. "Ik ben zo'n 2 meter naar beneden gevallen en heb hierbij wel wat takken geraakt."
Ergens wilde ik niet weten hoe debiel ik er wel niet uitzag tijdens de val, alsof ik een lappenpop was en niet eens in staat was om me tegen te houden.
"En er is een wolf bovenop me gaan zitten," Zei ik en was me ervan bewust dat de lach van mijn lippen was vergaan. "Maar er was iets vreemd aan die wolf, het leek wel alsof het dier niet wilde dat ik weg ging."
Ik besefte dat ik mijn mond voorbij had gepraat en dat ik zowat bekend had dat ik een wolf er vandoor had laten gaan.
Hopelijk zou Marcy me begrijpen en het niet verder vertellen aan de anderen, want anders zou ik nog heel wat problemen krijgen.
"De wolf keek me met een schuine kop aan terwijl haar tong uit haar bek hing," Ging ik verder, wetend dat ik niet anders kon. "Vreemd, niet?"
Ik richtte mijn aandacht weer op de weg en zag het huis van Marcy al voor me opdoemen.
Wanneer ik aankwam bij de voordeur, zette ik haar voorzichtig neer en opende geruisloos de deur.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Closed, mensen misschien klinkt dit lullig oid. Maar morgen na zeven uur zal het nieuwe topic geopend worden!
Hou het hier dan goed in de gaten!


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.