• Regels:
    - Typ alleen wat je eigen speler zegt(dus niet: Toen ik vroeg hoe het ging, zei ze: 'Goed.'), behalve als het de Doctor is. Want de Doctor is van niemand, en toch van iedereen. Je mag, net zoals alle anderen, bepalen wat hij zegt, maar niet in "Doctor POV" schrijven.
    - Als je een tijd weg bent even melden a.u.b.
    - 16+ mag (maar het liefst niet, als je het doet, geen enorme porno).
    - Max. 3 personages per persoon
    - Geen gevloek en gescheld (Ships of flut mag wel, of: Ik vloekte.)
    - Graag met leestekens schrijven.
    - Minimaal 3 regels per bericht. (geld alleen voor de RPG!)
    - Probeer het liefst 1 keer per dag te posten (max. 2 dagen, maar ik ben er niet zo streng op).
    - Ooc tussen () of []
    - Zet de naam van het personage boven het stuk wat je gaat typen, dan is het duidelijk vanuit wie dat word gezegd.
    - Andere personages niet vermoorden! Behalve als diegene daar toestemming voor heeft gegeven.
    - De Companions komen allemaal uit verschillende tijden. Je kan dus niet uit dezelfde tijd komen als iemand anders.
    - Je kan van elke soort zijn, maar dan vriendelijk. Dus je bent bijvoorbeeld een vriendelijke Dalek (maar onthoudt; "The Only Good Dalek, is a Death Dalek" ) .
    - Je mag een bestaan persoon kiezen. Mag van Doctor Who en/of Torchwood zijn.
    - Relaties mogen.


    Meiden:
    ~ Manyetha "Tweety" - Sylvesti
    ~ Elizabeth Victoria Silent - Ianto

    Jongens:
    ~ Jack Harkness - Ianto (bestaand personage)

    [ bericht aangepast op 22 dec 2012 - 23:28 ]


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Jack
    Ik was verbaast toen ik het voelde brandden aan mijn lippen. Ik schoot automatisch achteruit. Het was de regeneration-energie geweest. "Wat vind je?" vroeg ze aan me. Ik kuchtte, "Ik denk dat je jurkje nu een beetje te klein is. En persoonlijk vond ik de andere knapper," knipoogde ik. "Maar ik hoop dat je innerlijk even mooi is gebleven." Ik trok haar overeind. Het was duidelijk te zien dat haar uitfit te klein was geworden. Op de naden stonden veel spanning en haar schoenen leken uit mijn oogpunt heel erg te knellen. "Ik denk dat we maar moeten gaan," zei ik doellend op de Ood achter me. "Maar neem deze eerst maar, voor als je straks echt te groot bent voor dat jurkje," zei ik en gaf haar mijn jas. Natuurlijk had ik er geen moeite mee om haar naakt te zien, maar ze zou het zelf niet prettig vinden.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik keek naar hem en toen naar mijn jurkje, wat inderdaad te klein was geworden. Mijn schooenen knelden wat en op een flink aantal naden stond spanning. Ik moest echt terug naar de tardis om me om te kleden. Ik krabbelde op met zijn hulp en zag toen de Ood achter hem. Bollucks. Ik knikte naar hem toen hij zei dat we moesten gaan, maar ik wist niet hoe lang mijn kleren nog gingen passen. Ik keek verbaast op toen hij mij zijn jas gaf. Ik trok hem aan en knoopte hem dicht. "Dank je." zei ik voor ik weer even naar de Ood achter hem keek. "Kom op, dan gaan we" Praten was best raar, rennen vast ook. Ik zette me af en begon verbazingwekkend makkelijk te rennen. Dit lichaam had langere benen, wat rennen en springen veel makkelijker maakte. Dat was eigenlijk wel heel erg fijn.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    Haar stem klonk vreemder, dat zou even moeten wennen. Ik begon te lachen toen ze begon te rennen, springen en gek doen. Ik wilde haar achterna rennen, dus deed ik dat. Ik was dan een man van ongeveer tweehonderd jaar, maar dat betekende niet dat ik nooit gek, vreemd of anders kon doen. Ik zag mijn jas achter haar aanwapperen. Opeens besefte ik dat er nog wat belangrijks in mijn jaszak zat, dat zij helemaal nog niet mocht zien. Ik begon harder te rennen om haar in te halen.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik hoorde Jack achter me versnellen toen ik de tardis in zicht kreeg. Ikrende nog een stukje door en bleef toen tegen de zijkant aan staan terwijl ik zocht naar de sleutel. Onder andere mijn voorgevel was groter geworden, dus ik was wel even op zoek naar mijn sleuteltje. Ik vond hem dan toch en draaide de deur open, precies op eht moment dat Jack aan kwam rennen, dus ik hield de deur voor hem open dat hij direct naar binnen kon rennen. Ik sloot de deur achter hem. "Mooie entrée" zei ik grijnzend. "Kies jij de volgende plek waar we heen gaan? Ik ga me omkleden." Ik liet zijn jas achter terwijl ik snel naar mijn kledingkast vluchtte voor mijn kleren het echt zouden begeven.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    Ik ving mijn jas op voor hij de grond raakte, want ik had er niet meer van. Ook kon Ianto ze niet meer wassen. (Ik vermoede altijd dat hij stiekem een kast hij vol met dit soort jassen, alleen maar voor als ik ze vies maakte, kwijt raakte of kapot maakte.) Ik voelde in de jassenzakken. Daar voelde ik het. Mijn handennsloten zich om het koude ijzer. Morgen, morgen zou ze de grootste verrassing van haar leven krijgen. De revolver zou voor een grote verrassing komen te staan, vooral omdat ze geen idee had wat ik wist. Voor de zekerheid liep ik naar het Tardis-paneel. De toetsen waren echt heel vreemd. Ik herkende maar een paar letters, maar wel genoeg. Ik typte in wat ik zocht. Toen ik de letters had ingetypt voegden ze samen en hadden een woord gevormd. Gallifrayen was de rotste taal die ik kon. Het scherm werd paars-blauw. Daar was haar profiel. Ik kon niet alles lezen, maar dat was ook niet nodig. Ik had gevonden wat ik moest vinden. Morgen, Tweety's verjaardag.

    // Ik hoop niet dat je dat erg vind... (Verjaardag-ding) \\


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    -Neuj hoor-


    Bowties were never Cooler

    // Oke ^^ \\


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    In mijn kledingkast kleedde ik me om in simpele skinny jeans en een over-sized sweater. In dit lichaam had ik nog wel dezelfde fragiele bouw, maar toch was het iets vrouwelijker. Ik had wat meer rondingen, mijn benen en haren waren langer en mijn borsten waren ook best een stuk groter. Ik zou eraan moeten wennen, maar zo slecht was het nog niet. Ik floot even tussen mijn tanden, maar Jasey kwam niet aan rennen. Snel schoot ik in een paar all-stars en rende zonder ook maar een seconde aandacht aan Jack te schenken naar de deur. Ik opende hem en floot nog eens. Gelukkig lag nu binnen een paar seconde mijn pup weer in mijn armen. Ik sloot de deur en draaide me om naar Jack. Hij stond bij het besturingspaneel. "Heb je al besloten waar je heen wil?" vroeg ik terwijl ik terugliep naar hem toe.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    'Euh. Nee, niet echt,' gaf ik toe. Jemig wat zag zij er goed gevormd uit! Mijn ogen gingen van haar gezicht naar beneden. Ik schudde mijn hoofd en keek glimlachend naar haar gezicht. Haar puppy keek me woedend aan en begon te blaffen. Grommend rende hij op me af. 'Oh sh-' Ik klom in een van de pilaren van de Tardis. 'Volgens mij mag hij me niet echt. Wil je helpen, of moet ik mezelf redden?' Dieren hadden vaak iets tegen me. Dat was gekomen nadat ik onsterfelijk was geworden. Een voordeel was wel, ik kon niet zo iemand worden die helemaal alleen met een grote verzameling katten woonde. 'Ksst, hond, rot op.'


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    (hihi, ironisch die laatste zin voor dat ksst hond... XD)

    Tweety
    Ik keek verbaast naar Jasey toen hij uit mijn armen sprong en braffend en grommend naar Jack vloog. Dat deed hij echt nooit. Jack vroeg of ik hem kwam redden, maar halverwege naar hem toe zei hij iets wat hij echt niet had moeten zeggen. "Oi! Wat zei je daar?" vroeg ik zwaar geirriteerd. Zo snel kon mijn stemming dus omslaan. "Hij was hier voor jou, dus je hebt het recht niet rot op tegen hem te zeggen." Ik liep terug naar het paneel. "Lief vragen help beter." Ik draaide mijn rug naar hem toe en begon op wat knoppen te drukken en hendels over te halen om het paneel terug in mijn hadnen te krijgen en ons daarna klaar te maken voor de volgende vlucht.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    Ah, kom op, dacht ik. De hond sprong op en hapte naar mijn voet. Ik kon hem nog net wegtrekken. 'Irritant beest,' mompelde ik, net hard genoeg zodat Tweety het kon horen. De hond sprong weer, dit keer hoger. Ik kon niet hoger klimmen. Dus ik verdedigde mezelf, ik schopte naar hem. Mijn wonden helen dan wel snel, maar ik voel de pijn wel, zoals ieder ander mens. Ik raakt de hond onder zijn kop. 'Laat me met rust!' schreeuwde ik. De hond lag op de grond. Ik had hem erg hard geraakt, zo te zien...


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik hoorde alleen nog meer beledegingen, die ik besloot te negeren, maar toen ik een luid gepiep hoorde draaide ik me direct om. Daar lag Jasey leveloos op de grond met zijn nek in een rare positie. Ik rende naar hem toe en keek Jack vuil aan. Ik nam de pup in mijn armen terwijl de tranen over mijn wangen lipen. "Je hebt mijn hond vermoord!" riep ik uit. "Voel je jezelf nu goed?!" Ik keek weer naar Jasey en zag wat glinsteren in zijn ogen. Het zou toch niet?! Mijn ogen werden groot. Hij begon te regeneraten. Ik stond helemaal verstelt. Hoe kon dit?! Dit had ik echt nog nooit gezien. Ik keek met grootse verwondering toe hoe mijn kleine pitbull pup veranderde in een stuk grotere, nogsteeds pikzwarte, pluizige hond. Nogsteeds was het een pup, maar hij was echt een heel stuk gegroeit. Ik glimlachte toen hij klaar was en knuffelde hem dicht tegen me aan, waarna ik een lik over mijn gezicht kreeg.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    Het was nooit mijn bedoeling om die hond te vermoorden. Hij had mij aangevallen, het was zelf verdediging geweest. Ik keek schuldig naar Tweety en haar dode pup, tot opeens die hond een regeneration onderging. Verbaast keek ik naar de pup. 'Hoe kan dat?' vroeg ik zachtjes aan mezelf. 'Zie ik heb je pup niet vermoord,' zei ik tegen haar. 'En ja, het voelde wel even goed.' Ik pakte mijn jas van de vloer en beende naar de deur. 'Doei,' gromde ik zonder om te kijken. Ik gooide de deur hard achter me dicht. Bij haar bleef iedereen leven, had ik het gevoel, bij mij ging iedereen dood. Ik zuchtte, trok mijn jas aan en beende weg. Ik wou gewoon weg. Ik stelde mijn Vortex Manipulator in. Ik ging mijn eigen weg, zoals ik altijd ging. Ik haatte mezelf, omdat ik niet dood kon en iedereen om me heen, iedereen die ik lief had, wel.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik keek hem afkeurend aan, maar toen hij leek te vertrekken veranderde mijn blik. Hij had dit niet mogen doen, maar ik wilde hem nou ook weer niet weg hebben. Ik was een eenzaam kind met als enige vriend een puppy. Hij was eigenlijk het eerste andere wezen wat echt aardig tegen me was geweest en wie echt graag mee wilde. Dat hij nou pech had, dat had ik ook. Met Jasey had ik geluk gehad, maar ik had zelf ook genoeg doden op mijn kerfstok staan. Ik keek hem na toen ik de deur dicht hoorde slaan. Ik deed Jasey's halsband wat losser, want die was ook te klein gweworden en keek hem toen aan. "Haal Jack terug. Lief." zei ik tegen de hond. Die blafte een keer en verdween door de Tardisdeur naar buiten.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    Toen ik op het punt stond de laatste knop in te drukken, kwam die hond naar buiten. 'Wat moet je?' vroeg ik. Hij blafte en sprong tegen me op. 'He!' Ik verloor mijn evenwicht. Dat beest was zwaar! Ik was op de grond gevallen. Hij beet zich vast in mijn broekspijp en begon me over de grond te slepen. 'Laat me los,' gromde ik, maar dat beest was enorm sterk geworden door die regeneration. Hij sleurde me de Tardis binnen en liet mijn broek los. Ik ging staan en hij bewaakte de deur. Ik veegde het stof en grind van mijn broek. Toen keek ik Tweety afkeurend aan. 'Moest dat? Kon je het me niet gewoon vragen?' Maar ik wist van mezelf dat, als ze me gevraagd had terug te komen, ik haar genegeerd had en verdwenen zou zijn.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."