• Regels:
    - Typ alleen wat je eigen speler zegt(dus niet: Toen ik vroeg hoe het ging, zei ze: 'Goed.'), behalve als het de Doctor is. Want de Doctor is van niemand, en toch van iedereen. Je mag, net zoals alle anderen, bepalen wat hij zegt, maar niet in "Doctor POV" schrijven.
    - Als je een tijd weg bent even melden a.u.b.
    - 16+ mag (maar het liefst niet, als je het doet, geen enorme porno).
    - Max. 3 personages per persoon
    - Geen gevloek en gescheld (Ships of flut mag wel, of: Ik vloekte.)
    - Graag met leestekens schrijven.
    - Minimaal 3 regels per bericht. (geld alleen voor de RPG!)
    - Probeer het liefst 1 keer per dag te posten (max. 2 dagen, maar ik ben er niet zo streng op).
    - Ooc tussen () of []
    - Zet de naam van het personage boven het stuk wat je gaat typen, dan is het duidelijk vanuit wie dat word gezegd.
    - Andere personages niet vermoorden! Behalve als diegene daar toestemming voor heeft gegeven.
    - De Companions komen allemaal uit verschillende tijden. Je kan dus niet uit dezelfde tijd komen als iemand anders.
    - Je kan van elke soort zijn, maar dan vriendelijk. Dus je bent bijvoorbeeld een vriendelijke Dalek (maar onthoudt; "The Only Good Dalek, is a Death Dalek" ) .
    - Je mag een bestaan persoon kiezen. Mag van Doctor Who en/of Torchwood zijn.
    - Relaties mogen.


    Meiden:
    ~ Manyetha "Tweety" - Sylvesti
    ~ Elizabeth Victoria Silent - Ianto

    Jongens:
    ~ Jack Harkness - Ianto (bestaand personage)

    [ bericht aangepast op 22 dec 2012 - 23:28 ]


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik knikte naar Jasey toen hij Jack losliet en ij ging voor de deur staan. Ik keek met mijn meest ontschuldige glimlach naar Jack. "Ja, dat moest." zei ik heel liefjes. Hij zou nooit zijn gekomen als ik het had gevraagt, zo dom was ik nou ook weer niet. Ik stond op en liep naar hem toe. Ik pakte zijn handen in de mijnen en keek omhoog in zijn ogen. "Waarom deed je dat nou?" vroeg ik op een zachte maar autoritaire toon. Zo kon je pas echt goed horen dat ik geen 17 was maar 600. Hij was dan wel langer en zag er ouder uit, qua ervaring was ik toch echt de oudste hier.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    "Het weglopen of je hond vermoordden? Of beide?" Ze keek me aan. Ik zag gewoon dat ze ouder was qua ervaring, maar ik liet me niet zomaar commanderen. Al was ik wel zo aardig om haar een verklaring te geven. "Je hond viel me aan, het was zelfverdediging. Het was nooit mijn bedoeling geweest om hem te vermoordden. Ik liep weg omdat ik er genoeg van heb." Ik keek haar doordringend aan. "Bij jou lijkt iedereen te blijven leven." snoof ik. "Bij mij lijkt iedereen dood te gaan." Ik trok mijn handen los. Het was een gevoelig onderwerp.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik keek hem aan met een blik van meen je dat nou toen hij zijn verhaal begon, maar veranderde die alweer snel naar een begrijpende en meelevende blik. Ik voelde dat hij zijn handen uit de mijnen trok. Ik legde mijn handen toen op zijn wangen en ging op mijn tenen staan om hem recht aan te kunnen kijken. "Jack, misschien is dat nu wel zo. Maar ik heb mijn hele volk voor mijn ogen zien sterven. Mijn familie, mijn vrienden, iedereen. Daarnaast is mijn naam niet Tweety voor niks. Ik lijk dan een onschuldig klein vogeltje, ik breng veel verwoesting en elende met me mee, want dichter bij de oppervlakte dan jij denkt ligt mijn Sylvester kant. Een kant die werelde kan laten branden en wezens hopeloos om genade kan laten smeken. Ik heb er altijd spijt van en elk van deze ontelbare doden van elk van deze werelden draag is als last mee op mijn schouders. Elke dag weer." Ik sloeg mijn ogen neer en momeplde: "Dat is de vloek van de Time Lords."


    Bowties were never Cooler

    Jack
    "De vloek van mijn is bijna hetzelfde. Altijd alleen, iedereen om je heen gaat dood." Ik zuchtte. "Maar jij zal niet het einde van de wereld zien, zonder dat je er zelf voor kiest. Ik zal de mensheid zien sterven, een revolutie zal ontstaan, maar ik kan er niets aan doen dat ik niet sterf." Ik keek haar nu recht aan. Zo kon ik goed in haar ogen kijken, ogen die zoveel lijden en verdriet hadden gezien. "Jij zal ooit doodgaan, maar ik zal hier blijven, voor altijd." Ik sloeg mijn ogen neer. Sommigen zouden een moord doen voor mijn ontsterfelijkheid, maar het was een vloek, die onomkeerbaar aan je vast zat. Ik zou kunnen trouwen, vrienden kunnen maken, maar nooit 'tot de dood ons scheid'. Ik zuchtte weer. "Vertel eens wat over jouw leven, jouw familie." ging ik over naar onderwerp. Ze wist mijn verhaal al, nu wou ik dat van haar weten.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik schudde mijn hoofd bij zijn woorden. "Nee, inderdaad... Ik zal het veroorzaken."Ik sloeg mijn ogen weg van ze zijnen en keek naar mijn tenen. Toen hij over mijn familie vroeg schoten allerlij beelden voor mijn ogen. Beelden die me pijn deden, ookal waren ze niet eens slecht. "Ik ben de laaste uit een lijn van voor zo ver ik weet 7 kinderen. Ik heb nog 6 broers. We woonden op een van de heuvels rond de hoofdstad in een klein op elkaar gestapelt huisje." Ik dacht even na over een voorbeeld. "Heb je ooit de Harry Potter films gezien? The Burrow, het was bijna precies hetzelfde." Die films waren echt goed, wat vreemd, maar opzich wel goed. De Time War was al in volle gang toen ik werd geboren. Toen ik eenmaal de strijdbare leeftijd had werd ik het slagveld zonder pardon op gestuurt, vooral omdat een groot deel van het gezin al te erg verwond was om te vechten. Na een heel aantal bloederige uitzichtloze jaren was ik het zat. Ik besloot het te wagen om door het tijdsslot te breken. We hadden al tientallen, dan niet hondereden, doden langs zien komen die het hadden geprobeert, maar ik zag geen andere kans op ook maar een andere toekomst dan voor eeuwig strijden met de daleks. Het is me wonder boven wonder gelukt, iets wat volgens mij op de Doctor na niemand ooit is gelukt en ooit zal lukken... Sindsdien zwerf ik alleen rond door het helal... Nouja, met Jasey, die ik toen mijn Tardis neerstortte op de rift in Cardiff heb gered uit een vechtersring." ik keek even naar mijn puppy en toen weer naar Jack. Nu wist ook hij mijn verhaal.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    "Wat zijn we toch een idioot stel,' lachte ik. 'Beide zo'n rot achtergrond en toch staan we hier.' Ik vond het zielig voor haar, maar vond het lastig om iets anders tegen haar te zeggen. Maar ik had wel gelijk, we stonden hier, samen, zonder dat iets ons kon aandoen. Opeens schoot me iets te binnen. Ze was ontsnapt uit het tijdslot, maar misschien kon ze er ook weer in. 'Gallifray, de plaats waar dromen en hoop zijn gelijk gemaakt met de grond. Ze zijn nu toch nog aan het vechten? Nou, jij bent eruit gekomen, dus wat als we er ook weer in kunnen komen? We zouden je familie kunnen redden." Ik glimlachte, het was een dom, roekeloos idee. (Nu weet ik ook waarom de Doctor niet wou dat ik met een werkende Vortex Manipulator rondliep...) Maar als ik Tweety ermee kon opvrolijken, dan zou ik het doen. Ik zou letterlijk voor haar sterven...


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik keek hem aan en grinnekte half hartig. We waren inderdaad wel een hoopje elende bij elkaar geschraapt. Toen begon hij opeens over Gallifray en mijn familie ophalen. Ik schudde mijn hoofd en legde mijn hand op zijn Vortex Manipulator om hem tegen te houden hem te gebruiken. "Dat doe ik ze niet aan. Ik redde het maar amper, mijn tardis overleefde het net en ik kwam er meer dood dam regenerating uit. En ik was een top fitte strijder. Geen van mijn familie was top fit toen ik vertrok en in een oorlog zullen ze dat ook niet meer worden. We kunnen niks doen." Ik sloeg mijn ogen weer neer en liet een traan over mijn wang lopen. In ieder geval zouden ze geen langzame pijnlijke veldslag dood sterven. Dat was een ding wat me een beetje opluchting gaf.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    Ik veegde de traan van haar wang. Ik had haar willen opvrolijken, niet verdrietig maken. Maar toen besefte ik me dat ik nooit goed geweest was in mensen opvrolijken. 'Ik ben mijn broertje ook kwijt geraakt. Ik vond hem terug, maar het was mijn broertje niet meer. Het deed mij zoveel pijn, om zoveel haat tegen mij te zien. Maar eigenlijk was het wel een beetje mijn schuld.' Ik zuchtte triest. Opeens schoot ik half in de lach. "We zouden hier niet zo moeten staan. Er is een wereld die niet kan wachten tot we hem zien. Lets go TimeLord girl,' zei ik en gaf haar een knipoog.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik grijnsde en hoppelde naar het controlepaneel. "Where to now, Captain?" vroeg ik terwijl ik ons de tijd-ruimtevortex in zond. Ik had tardissen rare geluiden horen maken, maar die van mij was altijd stil en rustig... Tot hij kuren kreeg, maar dat gebeurde vrij weinig. Jasey rende rond met hernieuwde energie, haar regeneration uitproberent. Ik begon nu de controle over mijn ledematen weer te beheersen. Ik haalde een hand door mijn lange haar en sloeg mijn ogen neer. Dit was wel een hele verandering om mee om te gaan na dat meisjesachtige, maar het moest wel lukken... Toch?


    Bowties were never Cooler

    Jack
    Ik schoot in de lach, denkend aan de vorige keren dat ik had mogen beslissen. Ze waren niet al te best afgelopen. De eerste keer had ik bijna een paradox gecreëerd, en de tweede keer had ik ons beide de dood in gejaagd. Toen besefte ik me dat ik ergens heen móést. Ooit, nog bij mijn team, had ik een man en een vrouw op de hoek naar ons zien kijken. Ze hadden ons geobserveerd, maar het maakte me niet uit. Nu vielen alle puzzelstukjes op zijn plaats. Ik had toen mijzelf samen met Tweety gegaan. Ik moest daar naartoe gaan, anders kon ik het verleden veranderen. "Ik wil je graag wat laten zien." zei ik tegen Tweety, en ik legde haar uit wat ik vroeger gezien had en wat we moesten doen. "Anders zouden we het verleden, dus ook de toekomst, kunnen veranderen."


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik knikte naar hem. Dit was best een groot probleem. Waarom had ik dat niet gezien. Ik sloeg mezelf voor mijn hoofd en begon daarna tegelijk te typen en op allerlei knoppen te duwen. Ik landde ons op dezelfde plek als dat we volgens mijn gegevens in deze tijdstroom zo'n 5 minuten eerder waren verdwenen. Ik keek rond en zag de twee waarover hij het waarschijnlijk had gehad nog staan. "Wat nu, Jack?" vroeg ik. tot nu toe had nog nooit iemand op me gelet, dus eigenlijk had ik dit probleem nooit gehad en als dat wel zo was maakte het me vrij weinig uit, maar Jack leek deze situaties te kennen en ook te weten hoe we het konden oplossen.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    Ik probeerde mijn hoofd erbij te houden. We konden te ver gaan en een paradox creëren, of we konden verkeerd staan en alsnog het verleden veranderen. Ik probeerde me de gedachte weer voor de geest te halen. Gwens trouwdag. "Rennen," gaf ik haar als antwoord. "We moeten naar de andere kant van de stad." Tot ik me opeens bedacht dat ze mijn Vortex Manipulator had gerepareerd. Dat vergat ik telkens. Ik lachte, typte de coördinaten in en nam Tweety mee, voor ze kon gaan protesteren. Daar stond het witte gebouw. "We moeten achterom. Daar kunnen we naar binnen. Ianto en ik zijn daar aan het dansen." Ik zuchtte bij de gedachte. "Als je binnenkomt heb je twee deuren, we nemen de linker. Begrepen?" Het voelde alsof ik weer mijn team orders aan het geven was. Waarom moest ik zolang leven?


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik hoorde hem rennen roepen. Nog voor ik 3 stappen kon zetten voelde ik dat mijn arm gegrepen werd en amper een seconde later voelde het weer alsof ik uit elkaar werd gereten. "Verduivelt Jack!" zei ik toen ik hard op mijn kont op de grond neerkwam. Ik krabbelde op terwijl ik naar zijn orders luisterde. Voor hem ging dat allemaal zo natuurlijk. Ik had daar altijd zo veel moeite mee. Ik knikte naar hem en begon rustig te lopen. Mijn benen waren nog wat shakey van de Vortex Manipulator en het regeneraten. Ik wist niet wat we hier deden, maar het zou me vast wel duidelijk worden. Ik keek door het raam van de zaal. Er was een huwelijk bezig. Ik zag Jack met Ianto dansen en de bruid met de bruidegom. De meeste gasten leken wat shocky, maar voor de rest gelukkig. Ik had echt geen idee waarom we hier waren. Dit konden we toch alleen maar ruineren, of niet?"


    Bowties were never Cooler

    Jack
    Ik keek boos om mijn verdriet te verbergen. Ik had van Ianto gehouden. Ik keek naar mijzelf, diegene die nog geen besef had van Ianto's dood, evenals Ianto zelf. We zouden dit niet verpesten, maar als we dit niet deden, dan - Ja, ik heb dat al meerdere keren verteld. Zachtjes trok ik Tweety mee. Over iets meer dan een halve minuut moesten we daar staan. "Kom," fluisterde ik, "we moeten verder." Straks zou ik mijzelf, Ianto, Gwen, Rhys, etc. toch weer zien.

    [ bericht aangepast op 3 dec 2012 - 17:43 ]


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik liet me door hem leiden. Ik vond het deels irritant, maar grotendeels ook gewoon interesant en spannend om een keer helemaal niks te weten waarom ik hier was. Ik keek naar Jack. Zijn gezicht stond boos, maar zijn ogen verdrietig. Hij had het hier echt heel erg moeilijk mee. Ik bleef dus maar stil voor nu. Dit was namelijk waarschijnlijk niet de tijd voor medelijden, maar eerder voor actie.


    Bowties were never Cooler