Finn Hudson
Blaine gaf Emily weer aan mij, die vrolijk naar me kirde. Ik glimlachte breed en drukte een kus op haar voorhoofdje. 'Hey kleine meid,' zei ik liefkozend tegen haar. 'Heeft ome Blaine jou verschoond?' vroeg ik aan haar, waardoor ze speels begon te lachen. Ze was echt prachtig en mijn kleine meisje. Ik hield haar teder in mijn armen en keek even van Kurt naar Blaine. Er kwam vast weer een ''awkward'' stilte tussen ons. Maar precies toen ik dat dacht ging de deur open en kwam Bella binnen gelopen, gevolgd door Damian. Ik zuchtte geïrriteerd, maar gelukkig was het wel zacht zodat niemand het gehoord kon hebben. Wat moest hij hier nou weer zoeken? De laatste keer dat hij hier was gedroeg hij zich echt ongepast. Ik vond echt dat hij alleen maar aan zichzelf dacht en verder nergens anders aan. En als ik heel eerlijk kon zijn, vertrouwde ik die gast voor geen cent. Zijn hele houding maakte me gewoon achterdochtig. Ik had het gevoel alsof hij het allemaal speelde en het allemaal echt niet meende. En dan had ik het nog niet eens over zijn houding tegenover Blaine en Kurt. Daar werd ik echt misselijk om en daar kon ik ook pissig om worden. Hoe kon hij een goede vader zijn als hij zo homofobisch was en hij zich zo gedroeg. Bella nam plaats naast Blaine, waardoor er nu een lege plek was naast Kurt. Ik keek nu even naar Damian en merkte al gauw dat ik niet de enige was die dat deed. Blaine stond namelijk op en nam plaats naast Kurt, zodat Damian daar niet meer kon zitten. Wat mij goed deed, aangezien ik hem echt niet vertrouwde en Blaine en Kurt weleens lastig viel. Kurt kon zichzelf ook niet verdedigen en dat maakte hem vooral kwetsbaar. Bella nam nu plaats naast mij en naast haar nam Damian plaats. Ergens vermoedde ik wel waarom, maar ik zou me sowieso inhouden voor Emily. Bella begon te praten en ik luisterde aandachtig naar haar, toen ze klaar was begon ik breed te glimlachen. 'Echt?' vroeg ik een tikje ongelovig. Ik was echt blij dat ik mee kon, die onderzoeken waren juist zo speciaal en bijzonder. Je voelde je op dat moment zo trots en gelukkig. Bij Emily had ik dat ook. Nouja, behalve in het begin want toen was ik me echt helemaal rot geschrokken. 'Natuurlijk, je kunt op me rekenen.' zei ik gemeend tegen Bella, waarna ik haar glimlachend aankeek en even verdronk in haar prachtige blauwe ogen. Ik hield echt zoveel van haar.. 'En wanneer gaan we?' vroeg ik, terwijl ik probeerde om niet al te ongeduldig over te komen.
Kurt Hummel
Toen Blaine binnenkwam had ik mijn blik afgewend van hem omdat ik anders weer in tranen zou uitbarsten. Ja, ik was gewoon iemand die heel snel emotioneel werd en gauw moest huilen of bang was. Ik had het liever ook anders gewild, maar zo was ik nou eenmaal. Ik zuchtte zachtjes omdat hij me negeerde en voelde nu juist mijn ogen vochtig worden omdat hij dat deed. Maar toen ik hoorde dat de deur open ging, knipperde ik snel mijn tranen weg en gelukkig werkte dat. Bella en Damian kwamen binnen en zonder hem een blik te gunnen bleef ik de andere kant op kijken. Ik vond het maar driemaal niets dat hij hier was. Ik was heus zijn dreigement tegen Blaine en mij niet vergeten, en daar was ik juist bang voor. Ik keek door mijn wimpers naar Damian en merkte dat de enige lege stoel naast mij was. Meteen ging er een huivering door me heen, ik wilde echt niet dat hij naast me kwam zitten. Wie weet wat hij zou doen, want ik wist dat hij me totaal niet moest. Ineens zag ik dat Blaine opstond en plaats naast mij nam zodat Damian ergens anders moest zitten. Ik zuchtte opgelucht en sloot even voor een paar kleine seconden mijn ogen, waarna ik naar Blaine keek. Hij beschermde me gewoon altijd, zelfs na wat ik gisteren allemaal had gedaan. Ik had geflirt met een andere jongen en hem er van beschuldigd dat hij vreemd ging. Hij deed gewoon alles voor me en beschermde me altijd, en dan deed ik zo tegen hem.. En ik voelde me zo vreselijk schuldig tegenover hem. Maar ik durfde mijn excuses niet aan te bieden aan hem, hij zou het vast niet begrijpen. Dat nam ik hem natuurlijk niet kwalijk, want ik begreep het zelf niet eens. Ineens besefte ik me dat ik al de hele tijd naar Blaine staarde. Een beetje beschaamd keek ik snel weer de andere kant op waarna ik zwak glimlachte naar Finn.
Damian Furioso
Ik glimlachte lief naar Bella toen ze zo ontroerd was. Dat was toch zo schattig. 'Nee Bella, ik moet mezelf verontschuldigen, niet jij.' zei ik terwijl ik haar lief aankeek en haar terug omhelsde. Bingo, ze trapte erin. We liepen nu samen naar de keuken waar Blaine, Kurt en Finn zaten. Fijn, heb je hun ook weer. Ik kon ze niet uitstaan en was echt bang dat ik vroeg of laat mijn geduld zou verliezen bij hen. Vooral bij de homo's. Ineens zag ik Blaine opstaan, die bij Kurt ging zitten. Ik dacht er niet echt over na en nam plaats naast Bella en luisterde naar alles. Ik glimlachte lief naar Bella en legde mijn hand op haar knie. Wat onschuldig genoeg was als een vriendelijk gebaar. 'We gaan gewoon met z'n allen en er het best van maken.' zei ik tegen Bella, zonder de rest aan te kijken. Als ze dachten dat ik het meende, zaten ze er goed naast. Ik hoopte natuurlijk wel dat Bella het meende, want ze moest gewoon de mijne worden en niet van Finn. Ze was trouwens ook van mij. Ik zou door merg en been gaan om haar te krijgen. En als ze mij nog niet zou willen, zou ik wel iets anders proberen. Ik zou haar gewoon krijgen. Of dat op de zachte manier ging of op de harde manier.
Don't be pushed by your problems; be led by your dreams.
