Finn Hudson
Ik hoorde wat Bella zei tegen me, gelukkig hoorde Damian dat niet. Ik glimlachte lief naar haar en vond het echt lief wat ze zei. Ik liet het aan niemand merken, maar mijn hart maakte echt een salto uit geluk omdat ze dat zei. Ik hoorde nu wat Bella zei over het eten en grinnikte even. Arme Bella, dat vond ik eigenlijk best sneu. 'Waarom gaan we dan niet nu meteen naar het ziekenhuis en dan als je klaar bent ergens ontbijten?' stelde ik nu voor. 'Anders zitten wij hier lekker te eten terwijl jij honger zit te lijden en zo kan jij ook zo weer eten.' zei ik tegen haar. Dat leek me wel het beste, aangezien het voor Bella draagzamer was. Als we hier allemaal lekker voor haar neus gingen eten kreeg ze alleen nog maar meer honger. Ik wilde gewoon dat ze het goed had en natuurlijk probeerde ik om zoveel mogelijk rekening met haar te houden. Dat was echt belangrijk voor mij. Ik hoorde Emily een beetje jammeren waarna ik haar speen in haar mond stopte en ze tevreden begon te sabbelen, en keek vervolgens weer naar de rest. Ik ging dit echt niet laten verpesten door Damian, als hij dat soms dacht. Sowieso ging ik me inhouden omdat ik Emily bij me had. Maar ik deed gewoon als hij lucht was, dat zou het beste zijn voor ons allemaal. Ik merkte soms weleens dat Damian moeite had om geduld te hebben, en daarmee bedoel ik dat hij zich moeilijk kan inhouden. Maar hoe ging hij dat doen als hij een kind had? Hij kan moeilijk zijn kind een beetje gaan lopen bedreigen of zich ongepast gedragen. Maar goed, waar maakte ik me eigenlijk druk om? Misschien was het wel mijn kindje, dat hoopte ik echt. Ik zou haar of hem met alle liefde opvoeden en Emily zou blij zijn met haar nieuwe zusje of broertje. Natuurlijk hadden we er wel liever mee gewacht, maar het was niet anders. We gingen het hoe dan ook redden samen. En gelukkig had ik altijd nog het geld wat ik verdiend had met het voetballen.
Kurt Hummel
Toen ik de andere kant op keek, zag ik vanuit mijn ooghoek dat Blaine nu naar mij keek. Er ontstond een klein glimlachje op mijn gezicht, omdat ik me nu zoveel beter voelde. Hij negeerde me dus niet meer, natuurlijk hadden we nog wel ruzie maar nu had ik er een beter gevoel over dan daarvoor. Ik luisterde stilletjes naar het gesprek toen Bella zei dat ze niets mocht eten voor de echo. Ik zei niets en luisterde gewoon stilletjes naar iedereen, totdat ik ineens Blaine's hand op mijn knie voelde en streelde zachtjes mijn knie. Ik keek hem even kort aan en schonk hem een kleine glimlach. Dit deed me echt goed, ik zou het echt allemaal uitleggen aan Blaine waarom ik zo deed. Ik voelde me vreselijk schuldig om alles en ik wilde dat ik de tijd kon terugdraaien. Twijfelachtig legde ik mijn hand op de zijne als gebaar van dank. Het was ook buiten de zicht van Damian want we wilden nu alles behalve een drama veroorzaken. Na een tijdje haalde ik mijn hand weer weg van de zijne, omdat het anders ongemakkelijk werd. In ieder geval was het ijs nu wel gebroken tussen ons. De spanning was in ieder geval behoorlijk minder en daar was ik blij om. Ik glimlachte lief naar Bella en knikte op Finn's voorstel, dat ik er mee eens was.
Damian Furioso
Ik luisterde naar iedereen en negeerde eigenlijk zo'n beetje iedereen. Ik vond het heel moeilijk om nep aardig tegen hen te doen, aangezien ik ze totaal niet moest hebben. Ik hoorde wat Finn voorstelde, wat ik niet leuk vond. Ik had echt geen zin om met hun allemaal te gaan ontbijten. Maar ach, misschien ging het achteraf wel niet door en kon ik toch samen met Bella naar de villa gaan en aten we daar wat. Dingen liepen toch vaak anders dan we planden dus ik wachtte het gewoon maar ongeduldig af. Ik stond alvast op, en wachtte op de rest. 'Is het ziekenhuis hier ver vandaan?' vroeg ik aan Bella, ik wist weinig van de omgeving hier, en ik nam aan dat Bella meer wist. Bovendien spreekt ze de taal. 'Anders moeten we denk ik een taxi huren of zoiets dergelijk.' stelde ik voor.
Don't be pushed by your problems; be led by your dreams.
)
)