[RPG] Camping Fear~001~ - Speeltopics

Het gaat over 10 tieners die samen in de bungalow 666 zitten op de Camping fear. Ze kennen elkaar echter niet of de meeste toch. Ieder van hun verbergt een geheim. Maar wat als ze er achter komen dat er iets niet klopt op de Camping en daarbij elkaars geheimen te weten komen.
Er is een speciale dag waar je geesten kunt zien op bootjes op de vijver die net bloed lijkt net zoals de maan, je rare geluiden hoort in de bossen en je een man ziet die mensen vermoord om een stuk huid van je te nemen. Sommige van hun geheugen worden gewist na die dag, andere weten het nog perfect. Als de mensen rond hen opeens beginnen te verdwijnen en later vermoord terug gevonden zijn gaan ze op onderzoek uit en moeten ze elkaar leren te vertrouwen.

---

Jongens [Max. 5]
- Devon Dorcha~~Gancanagh *Gancanagh/Hound*
-Claed Nixis ~~RellyKelinde *Ziener/Druide*
- Jake Dodge Dragon~~ Ninuturu *Hybrid Dragon*
-Daniël Xavier Woods ~~IAmADreamer *half incubus/ half vampier*
-

Meisjes [Max.5]
- Dawn Katherina Madison ~~IAmADreamer *Necromancer/Vuur demon*
-Jaybee Jillz Bellatrix Maple ~~Sylvesti *Faun/Fallen Angel Hybrid*
-Angy Nora Steward~~LeFuck *Fallen Angel (bad-side)*
- Jess Marie Cooper~~Moffat *Assassin/Droomwandelaar*
-Dhelia Athene Loreley ~~ Everdeen *Dochter van Ondine (half waternimf)*

---

Het begint dat iedereen aankomt en ze het domein is gaan verkennen voor ze naar hun bungalow gaan. Natuurlijk, kunnen ze elkaar allemaal al tegen komen maar er gaat waarschijnlijk wat ophef zijn omdat ze samen op een bungalow zitten terwijl dat niet gepland was. Er zullen er een paar elkaar niet van de eerste keer moeten en andere wel. Gebruik je fantasie maar. (;

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals: Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, gebeurtenissen van vroeger, ...
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen mensen die zelf verzonnen zijn en niet echt een karakter hebben maar natuurlijk ook tussen de rest van de schrijvers.
~Reserveringen blijven 3 dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Er mogen vulgaire dingen in voor komen.
~Mag van de verhaallijn afwijken.
~Niemand zegt dat iemand zijn personage niet goed is of niet kan behalve IAmADreamer.
~Plezier hebben, dat is de grootste regel hier !

[ bericht aangepast op 2 jan 2013 - 16:27 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 31 dec 2012 - 16:10 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Daniël Woods

We wandelde nog een stukje toen de geur sterker werd en er nog een onbekende geur kwam waarvan mijn nek haren omhoog gingen staan. Dawn lag met haar hoofd op zijn schoot. Ik stond stil en luisterde naar wat de jongen tegen haar was aan het zeggen. Hij was over literatuur aan het praten en Dawn leek op de een of andere manier aan zijn lippen te hangen. Een vlaag van woede en jaloezie overspoelde me. Ze was weer met een andere jongen bezig. Was ze echt de slet aan het uithangen, zoals de mensen het zeggen? Een grom verliet mijn mond. Ze ging er echt aan. Ik liet Dhelia's hand los en wandelde kwaad met vuisten gebald naar hun toe. Als Dhelia me probeerde tegen te houden dan voelde ik het toch niet. Ik was mezelf gewoon verloren. Ik negeerde jongen volkomen en trok Dawn van zijn schoot af door aan haar lange haren haar omhoog te trekken voordat ik haar veel harder dan mijn bedoeling was tegen de boom drukte. Ik liet haar mijn razernij voelen. Alles rond om me leek te verdwijnen en alleen mijn razernij en Dawn waren er nog. ¨Zonder dat ik het door had ontsloten mijn handen Dawn haar nek en kwam er weer een grom tussen mijn lippen door. Het beest in mij had de bovenhand gekregen voor te zien. Het voelde zo natuurlijk aan om me zo te laten gaan in een gevoel. Ik hoorde zo te zijn. Ik moest mijn ware ik niet zo verbloemen zoals ik het deed. Dat was verschrikkelijk irritant en koste te veel zelfbeheersing. Ik dacht niet meer helder na en ik wist dat mijn gezicht in iets demonachtig begon te veranderen.
"Hoer." siste ik alleen maar, verder kon ik niks uitbrengen.
Dhelia mag verschrikkelijk blij zijn dat ik me daar straks tegen haar heb kunnen in houden.

Dawn Madison

"Geen specifieke werken, maar ik vind pointillisme wel een mooie stijl. De manier waarop die kunstenaars een hoop stippen één mooi samenvloeiend beeld kunnen vormen vind ik prachtig. En het geduld dat ze ervoor kunnen opbrengen vind ik meer dan bewonderenswaardig. En wat boeken betreft, lees ik het liefste Tolstoy. Maar ik zou geen favoriet kunnen kiezen. In elk boek lijkt het wel alsof hij een stukje van zijn ziel verstopt heeft, ze hebben net dat ietsje meer." Daarna leek hij iets te zeggen wat ik niet verstond. "En jij, ben jij een boekenwurm?"
Ik dacht na over zijn vraag. Lezen deed ik vroeger vaak, maar nu begon het te minderen. Ik wou altijd wel oude engelse literatuur lezen maar daar is nooit wat van gekomen. Juist toen ik wil antwoorden werd ik aan mijn haren omhoog getrokken van Devon's schoot af. Ik gilde even omdat ik er was van verschoten en het pijn deed en toen zag ik wie het was en kon ik precies niet meer praten. Het was Daniël die me tegen de boom drukte. Ik kreunde even toen mijn rug de boom hard raakte en een pijnscheut schoot over mijn gezicht. Voor wat had ik dit verdient.
"Devon maak dat j-" ik kon mijn zin niet afmaken omdat Daniël's handen zich rond mijn keel bevonden en het fijn leek te duwen.
Ik had Devon willen waarschuwen, dat hij weg moest gaan, maar dat ging niet meer nu. Met mijn ene hand probeer ik Daniël's hand rond mijn keel vandaan te krijgen terwijl ik met mijn ander hard op zijn schouder probeer te slaan om hem van me af te krijgen. Het was de overlevingsdrang die ik opeens voelde die dit deed. Ik was altijd wel een vechter geweest, maar tegen hem deed het niks. Ik deed mezelf alleen nog maar meer pijn. Zijn gezicht begon zelf te veranderen waardoor ik wist dat er een spoor van angst in mijn ogen stond. Niet alleen voor hem, maar ook voor mijn leven. Het begon zwart voor mijn ogen te worden terwijl ik nog één keer hard op zijn schouder slaag en dan mijn handen langs mijn zij liet vallen, als teken dat ik het opgaf. Ik ging toch dood.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Devon Dorcha

Het duurt een seconde of twee voor ik door heb dat Dawn plots van mijn schoot af is. Pas wanneer ik haar stem hoor besef ik dat er iets goed mis is.
"Devon maak dat j-"
In een fractie van een seconde ben ik overeind. Een gevoel van woede borrelt op vanuit het diepste van mijn ziel wanneer ik zie hoe een onbekende jongen Dawn bij haar keel tegen een boom gepind houdt. Hoewel het niet mijn taak is voor Dawn op te komen, is het na al die eeuwen nog steeds een ongeschreven regel voor mij dat je respectvol omgaat met dames. Je doet ze geen pijn, je scheldt ze niet uit. Hoewel de meeste mensen het gesis van de botterik niet gehoord zouden hebben, heb ik dat wel. Ik zie er dan ook alleen maar menselijk uit. Schijn bedriegt, achter mijn schijnbaar gewone gelaat schuilen namelijk heel andere dingen.
Ik sluit mijn ogen, klem mijn kaken op elkaar en laat een luide grom uit mijn keel stromen. In tegenstelling tot net, toen Claed erbij was, laat ik de Hound in me naar boven komen. Wanneer ik mijn ogen open, voel ik ze weer gloeien in het zwavelachtige groen dat de enige uiterlijke indicatie is dat ik wel degelijk genen van mijn moeder gekregen heb. Een zachte bries zorgt ervoor dat de geur van de jongen mijn neusgaten kietelt. Hoewel ik hem nog maar een paar keer ben tegen gekomen, zal ik hem nooit vergeten. Vampier. Mooi. Mocht hij willen besluiten een slokje van me te drinken, dan zal hij de komende dagen meer uit kotsen dan hij in zijn hele leven al gedronken heeft.
"Hé!" schreeuw ik naar hem terwijl ik met stevige pas op hem af stap. In vier seconden ben ik bij hem. In de volgende halve seconde heb ik zijn t-shirt vastgegrepen om hem naar me toe te draaien. Nog een seconde later heb ik hem bij de keel vast.
"Heeft je moeder je nooit geleerd hoe je met meisjes om moet gaan?!"
Ik zet wat druk op mijn vingers om hem de keel toe te knijpen, maar het kost me meer moeite dan het normaal van me zou vergen. Hm, eindelijk nog eens een waardig tegenstander dan?
Met een enorme kracht gooi ik hem tegen de grond aan.
"Dame kan zelf beslissen wat ze doet!" grom ik.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Dhelia Loreley
Sprakeloos kijk ik naar Daniël die naar Dawn toespringt en weet werkelijk niets te zeggen. Sta gewoon stomverbaasd toe te kijken hoe alles gebeurd.
"Hoer." Hoor ik Daniël dan zeggen waardoor ik uit mijn fel spring, want als iemand hier de slet is dan ben ik dat wel, niet Dawn. Ik ben degene die met tientallen mannen naar bed is gedoken en aan Daniël te horen is dit voor Dawn de eerste keer, ik snap hem niet, werkelijk waar.
Dat is dan ook de rede dat ik op het tweetal toeloop.
"Hé!" Hoor ik Devon dan al zeggen en is al sneller bij Daniël en Dawn dan als ik bij het tweetal. Ik ben gewoon compleet machteloos en aan Devon te zien zal hij het zeker niet alleen bij een 'hé' laten zitten. Ditmaal is het Devon die Daniël bij zijn keel beetpakt en loop ik naar het tweetal toe.
"Heeft je moeder je nooit geleerd hoe je met meisjes om moet gaan?!" Met een verontschuldigende blik kijk ik naar Dawn. Straks zal ik het goed met haar maken, meer eerst moet dit worden opgelost. Als het zo door gaat, dan komt er een helse vechtpartij en daar heb ik absoluut geen zin in. Niet als begin van dit kamp, alsjeblieft niet zeg en bovendien ben ik bang dat Daniël Devon iets aandoet, hoe gespierd hij ook doet lijken.
"Hou op!" gil ik en grijp Devon bij zijn shirt beet, in de hoop dat mijn gave niet alleen kalmerend voor Daniël net werkte, maar ook bij Devon. "Hou nu gewoon op jullie twee!" vervolg ik mijn woorden, mijn stem klinkt zowat hysterisch en niets in me lijkt Devon van Daniël af te kunnen houden, de druk die hij spant lijkt enkel erger te worden. Ik knijp mijn ogen dicht als ik merk wat voor een effect het heeft als Devon Daniël op de grond gooit. Dit kan nooit normale kracht zijn die iemand bezit. Nooit. Ik durf zowat te zweren dat ik de grond voelde trillen.
"Dame kan zelf beslissen wat ze doet!" gromt Devon erbij gepaart. Dus spring ik dit keer voor de twee in de hoop dat het niet erger zal worden hierdoor, want als hij dames echt met respect behandeld, dan zal hij me niet bruut aan de kant duwen.
"Blijf van hem af, Devon, je bent beter dan dat." zeg ik zachtjes en bijt op mijn lip, van alle heisa staan de tranen in mijn ogen geschreven en heb ik moeite om het onder controleren te houden. Mijn hand is tot een vuist gebald, duw het tegen zijn borstkas aan.
"Niet doen." Momenteel geef ik even geen aandacht aan Daniël, in de hoop dat hij zo omhoog kan komen en heel gauw weg kan wezen en ditmaal op een normale manier met Dawn kan praten, want anders ga ik me er echt mee bemoeien.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Daniël Woods

"Hé!" hoor ik vaag iemand zeggen, maar lette er niet op. Pas toen hij me omdraaide en ik zwavelachtige groene ogen keek, had hij mijn aandacht. Hij pakt me bij mijn keel vast en het gaf me geen prettig gevoel, ook al ademde ik niet. Dat betekende niet dat ik het leuk vond om mijn strot toe geknepen te laten worden. "Heeft je moeder je nooit geleerd hoe je met meisjes om moet gaan?!" Als ik kon had ik hem iets toe gesist gehad over mijn moeder. Ze was ook een hoer. Ik had geen enkel respect voor haar, na alles wat ze me heeft aan gedaan. Hij smijt me tegen de grond aan. Vuile hond, schoot door mijn hoofd terwijl ik recht krabbelde. "Dame kan zelf beslissen wat ze doet!" had de jongen nog gezegd en ik liet dreigend mijn tanden zien.
Juist op het moment dat ik terug wou gaan aanvallen sprong Dhelia tussen ons. Ik was helemaal vergeten dat zij er was. Ik was zo opgegaan in mijn innerlijk beest dat ik haar niet had opgemerkt.
"Blijf van hem af, Devon, je bent beter dan dat. Niet doen."
Terwijl ik naar Dhelia kijk, begon ik me wat rustiger te voelen. Ik trok aan mijn haren terwijl ik diep in en uit adem terwijl ik probeer te kalmeren. Alles schoot me te binnen. Ik had Dawn pijn gedaan. Ik hield geschrokken mijn adem in terwijl ik opzoek ga naar Dawn. Ze zat in elkaar gedoken tegen de boom. Ik liep voorzichtig naar haar toe. Ik had haar geen pijn willen doen. Waarom kan ik mezelf niet onder controle houden? Waarom was ik toch zo'n monster? Ik had haar echt pijn gedaan. Ik had het niet zo gewild. Ik stak mijn hand naar Dawn uit.
"Dawn..." mompel ik voorzichtig.

Dawn Madison

Ik zakte door mijn benen en viel op de grond recht op mijn knieen toen dat Daniël mijn keel leek los te laten terwijl ik naar adem hapte. Mijn keel en rug deden zeer. Ik begon heftig te knipperen met mijn ogen om het zwart weg te krijgen. Dit was niet goed. Het was al een wonder dat ik niet flauw was gevallen. Ik legde een hand op mijn nek en wrijf er over in de hoop dat de pijn weg zou gaan. Wat niet was. Ik hoorde alles wat rond me heen gebeurde maar ik kon het nog niet zien door het zwart voor mijn ogen.
"Heeft je moeder je nooit geleerd hoe je met meisjes om moet gaan?!" hoor ik Devon zeggen tegen Daniël denk ik.
"Hou op!" hoor ik Dhelia gillen maar tegen wie weet ik niet.
Dan hoor ik een geluid van iemand die op de grond gesmeten word gevolgd door Devon die zegt:"Dame kan zelf beslissen wat ze doet!"
"Blijf van hem af, Devon, je bent beter dan dat. Niet doen." Dhelia nog zeggen, maar nergens hoor ik Daniël.
Wanneer ik terug kan zien zie ik Daniël die zijn hand naar me uitstrekt waardoor ik in elkaar krimp automatisch terwijl hij "Dawn..." mompelt.
"Blijf van me af!" schreeuw ik met tranen in mijn ogen terwijl ik zijn hand van me weg slaag . "Blijf van me af..." zeg ik dan nog zachter al snikkend.
Ik kijk langs Daniël naar Devon. Ik weet niet waarom, maar het liefste wil ik dat hij me in zijn armen zou nemen en me weg zou brengen. Ik wil niet in Daniëls buurt meer komen. Hij had me officieel bang voor hem gemaakt. Ik weet dat er door mijn tranen heen een smekende blik op Devon was gericht. Ik wil me veilig voelen bij hem.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Devon Dorcha

Ik lijk pas weer een beetje tot zinnen te komen wanneer ik een zachte, nog meer melodieuze stem hoor dan die van Dawn. Ze komt me niet geheel onbekend voor.
"Blijf van hem af, Devon, je bent beter dan dat. Niet doen."
Ik richt mijn blik even naar de blik van het geluid en zie Dhelia voor me staan. Pas nu merk ik dat ze haar vuist tegen mijn borstkas gedrukt heeft. Ik voel het gloeien van mijn ogen afnemen, maar niet volledig verdwijnen. Ik hou mijn vuisten naast mijn lichaam gebald en stel mezelf in een pose waarin ik makkelijk zo weer achter de bloedzuiger aan kan gaan mocht het nodig zijn. Automatisch hou ik mijn borstkas breed en rug recht.
"Dehlia," breng ik uit, niet goed weten wat ik anders moet zeggen, een beetje van mijn woorden ontnomen. Opnieuw lijkt het me onmogelijk dat ik ooit mijn ogen van haar zal kunnen afhalen. Ik zet een halve pas dichter naar haar toe terwijl ik wéét dat dat niet eens is wat ik wil. In mijn hoofd probeer ik het optelsommetje te maken waarom ze niet achteruit deinst door mijn ogen, en waarom ik alleen haar in mijn gezichtsveld heb maar het lijkt alsof ik door een troebele plas moet kijken waardoor ik niet echt tot de uitkomst kan komen.
"Blijf van me af!"
"Maar ik raak je niet-" Wacht eens even. Dhelia's mond bewoog niet.
Ik schud mijn hoofd even en weet met opnieuw naar mijn mening belachelijk veel moeite mijn blik van het meisje voor me af te scheuren. Onmiddellijk voelen mijn gedachten helderder aan en ik voel met uitgestreken gezicht mijn hart breken als ik Dawn in een hoopje zie zitten. De blik in haar ogen doet me nog een stap vooruit zetten, waardoor ik bijna Dhelia omver loop. Ik weet haar nog net op tijd te vangen door middel van mijn hand op haar onderrug te leggen.
"Pas op voor mijn huid," fluister ik haar toe, gezien ik door mijn uitbarsting toch niet meer voor menselijk door kan gaan en ervan overtuigd ben dat er met Dhelia ook iets aan het spreekwoordelijke handje is. Ik doe mijn best haar niet aan te kijken omdat ik nu vooral Dawn en en de jongen in de gaten wil houden. Terwijl ik een stapje achteruit doe en hiermee Dhelia haar evenwicht terug schenk, strek ik mijn vrije hand en arm naar Dawn uit, als teken dat het veilig is bij me in de buurt te komen op dit moment.
Ik haal bewust dieper adem en filter het gefluit van vogels boven mijn hartslag uit, boven het nerveuze geadem van de meisjes. Langzaam maar zeker krijgen mijn ogen opnieuw hun normale kleur en lijkt het beest de slaap weer gevat te hebben.
"Hé, Dracula. Ben jij die vriend die haar hoort te beschermen?" vraag ik met een strenge stem aan de jongen terwijl ik mijn blik tussen hem en Dawn laat dwalen. Ondertussen probeer ik een positie te bekomen waarin ik Dhelia ietwat achter mijn rug staan heb door tegen haar onderrug te duwen, zodat ik haar ook kan beschermen mocht Bram Stoker het weer in zijn bol krijgen. "Want je doet het behoorlijk fout zo."
Ik heb nog steeds mijn hand naar Dawn uitgestrekt maar ben niet van plan haar die ook effectief te geven. Ik moet het niet gaan zoeken, het is al erg genoeg dat ik zonet mijn vingers om zijn keel had. Ik ril even bij de gedachte dat ik hem nog als een zombie voor mijn aandacht en liefde achter me aan zou krijgen. Nee bedankt.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Dhelia Loreley
Er is iets mis met hem. Iets heel goed mis en misschien is dit voor het eerst dat ik me pas echt besef dat dit hele kamp vol zit met abnormale mensen. Niet alleen ik en Daniël, maar dus ook Devon. Een frons komt er op mijn gezicht te staan bij het zien van zijn ogen, weet niet wat te doen. Moet ik bang zijn, wat moet ik? Ik weet het niet. Ik weet niet eens wat ik aan het doen ben, want ergens heb ik mijn moeder ooit horen zeggen dat je nooit tussen twee ruzieënde mannen in moet komen, dat dit alleen maar ongeluk brengt en toch sta ik er.
Achter me hoor ik was geroezemoes, duidelijk Dawn haar stem en weet ik dat ik het waarschijnlijk verknald heb. Een opkomende vriendschap zal er waarschijnlijk niet meer inzitten nadat ik alles aan Daniël vertelt heb. Ik had ook gewoon mijn mond moeten houden, er niets over moeten zeggen.
"Maar ik raak je niet-" zegt Devon dan uit het niets waardoor de frons in mijn wenkbrauwen nog groter wordt en ik dan pas besef dat hij het niet over mij had. In minder dan een seconde tijd verandert de opstelling en word ik bijna omver geduwd door de jongen die eerst voor me stond. Bijna val ik op de grond, verlies mijn evenwicht en verdraai mijn voet waardoor mijn gezicht wat vertrekt, totdat ik een hand op mijn onderrug voel en me weer kan herstellen.
"Pas op voor mijn huid," Devon zijn stem klinkt zacht en even weet ik niet wat te zeggen. Zijn huid, waarom? Zacht bijt ik op mijn onderlip. Maar waarom, waarom in godsnaam mocht Dawn wel haar hoofd op zijn schoot houden en mag ik hem niet aanraken? Ik moet toegeven dat een gevoel van jaloezie door mijn lichaam schiet, want dit is me werkelijk nog nooit overkomen. Dat iemand voor mij gaat. Ik ben altijd de eerste, nog nooit is het anders geweest.
"Pardon?" Weet ik daarom redelijk verbaast uit te brengen, maar weet dat ik niet op een antwoord hoef te rekenen momenteel.
"Hé, Dracula. Ben jij die vriend die haar hoort te beschermen?" Mijn gezicht vertrekt als Devon deze woorden uitspreekt, want dit betekent dat hij dus héél goed weet wat eraan de hand is. Dat hij dondersgoed weet wat Daniël is, half. Laten we dan vooral maar niet beginnen over het hoofdstuk bloedband, want dat zal het dit alles een stuk dramatischer maken. "Want je doet het behoorlijk fout zo." vervolgt Devon zijn woorden dan. Een dramatische zucht verlaat mijn lippen. Als Daniël nou verdomme niet zo overdreven gedaan had, waren we hier nooit zo geweest.
"Hoe weet je dat?" sis ik hem alsnog toe, maar richt me daarna tot Dawn en bovenal; haar nek. Is ze oké?

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Daniël Woods

"Blijf van me af!"zegt ze en de angst stond in haar ogen getekend.
Mijn gezicht vertrok automatisch en de tranen schoten in mijn ogen toen ik haar om hulp vragend naar Devon zag kijken. Het ergste van al was dat in haar nek mijn handen stonden. Het zag nu rood, maar ik wist zeker dat het blauw ging worden. Ze had geluk gehad dat ik haar nek niet had gebroken, maar dan zou ze er ook helemaal niet zijn. Ik werd terug in de realiteit gehaald door de jongen, die Devon noemde voor te zien.
Hé, Dracula. Ben jij die vriend die haar hoort te beschermen? Want je doet het behoorlijk fout zo." ik keek hem niet aan, maar ik had de dramatische zucht van Dhelia wel gehoord.
"Hoe weet je dat?" sist ze.
"Hond, zwijg. Daarbij ben ik een halfbloed en als ik mijn andere kant moet gebruiken lig je straks aan mijn voeten te smachten." sis ik naar hem terwijl ik een woeste blik werp, maar die verzachtte opeens.
Oké, wat was dat? Ik begon dit niet leuk te vinden. Het was juist alsof ik hem wil aanraken, maar ik wou het ook weer niet. Ik zuchtte geïrriteerd. Heeft deze hond een soort van spreuk over mij uit gesproken? Ik was er zeker van als ik de bloedband met Dawn niet had ik naar hem toe zou geweest zijn om hem te kunnen aan te raken nadat ik me op mijn knieën voor hem had geworpen. Ik schakelde extra aantrekkingskracht in om de hond te pesten. Dat zou hem leren om een spreuk over mij te spreken. Ik had mijn aantrekkingskracht, maar op een laag niveau gezet, maar het was zeker voelbaar. Ik was even helemaal vergeten dat Dawn er was, maar door haar nabijheid wist ik het weer.
"Het spijt me." mompel ik tegen haar terwijl ik me helemaal op haar richt.
Ik wou dat ze me vergeeft. Dat was het enigste wat er voor mij toe deed. Ze moest me vergeven.

Dawn Madison

Mijn nek deed echt pijn en daarboven op nog mijn rug. Ik was er zeker van dat Daniël zijn handafdruk er in stond. Na alles, heeft hij me eindelijk pijn gedaan. Hij heeft me altijd gewaarschuwd maar ik heb nooit willen luisteren. Ik blijf naar Devon's hand kijken. Zou ik het doen? Zou ik zwak zijn? Ik wou niet als een zwakkeling gezien worden. Dat was zeker. Ik luisterde zonder een kick te geven naar het gesprek dat hier afspeelde terwijl mijn ogen nog steeds op Devon's hand gericht zijn.
"Hé, Dracula. Ben jij die vriend die haar hoort te beschermen? Want je doet het behoorlijk fout zo." zegt Devon.
"Hoe weet je dat?" sist Dhelia.
"Hond, zwijg. Daarbij ben ik een halfbloed en als ik mijn andere kant moet gebruiken lig je straks aan mijn voeten te smachten." sis Daniël.
Het was grappig omdat alle vier personen hier met een D begonnen, ook al lachte ik niet. Ik weigerde emotie te tonen nog. Daarbij was het waar wat Daniël zei. Als hij zijn aantrekkingskracht nu aanzette zou Devon direct aan zijn voeten liggen. Ik had het nog niet gedacht of Daniël zette zijn kracht al aan. Het was raar dat ik het zelf nog voelde. Ik liet mijn hand uit mijn nek zakken toen Daniël me aan keek.
"Het spijt me." mompelt hij.
Ik sloot mijn ogen en zette mijn koud masker op. Wat het ook in me was dat me eerder had over genomen liet het me nu maar terug over nemen. Ik wou geen potje gaan janken van de pijn. Ik vertikte het. Ik was Dawn Madison. Ik ging niet janken omdat ik pijn heb en al helemaal niet als een jongen daar de schuld van is. Ik voelde hoe mijn rug zich automatisch rechte en hoe ik mijn kin in de lucht stak met een sarcastisch glimlachje dat om mijn lippen speelt terwijl het me overnam. Hoe ik wist dat het me terug overnam? Doordat ik het gevoel had dat mijn aders branden en ik alleen maar leek toe te kunnen kijken. Ik ging recht staan en gaf geen kick toen er een pijnscheut door mijn lichaam trok. Ik kijk Daniël aan en ik lachte sarcastische.
"Het spijt je?" zeg ik met nog steeds die sarcastische glimlach op je gezicht. "Ik weet niet of je het door hebt Daniël, maar je hebt me net pijn gedaan. Je hebt belooft dat je me nooit pijn zou doen, remember?" Toen draaide ik me terug naar Devon en Dhelia en keek hun aan met een koude blik. "Als je het niet erg vindt ben ik weg."
En ik liep weg, niet bewust of iemand me volgde of niet.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

[oef ik heb weer wat gaafs gemist hoor komt morgen wel weer]

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Dhelia Loreley
"Hond, zwijg. Daarbij ben ik een halfbloed en als ik mijn andere kant moet gebruiken lig je straks aan mijn voeten te smachten." Drastisch hard bijt ik op mijn lip, voel de ijzersmaak mijn mond inlopen. Hoewel Daniël zijn woorden woest uitspreekt, vervagen deze gelaatstrekken plots en lijkt hij iets te beseffen, of, na te denken. Ik weet het niet precies, kan de link er niet op leggen, maar aan zijn woorden te horen, zijn we hier dus gezamenlijk abnormaal. Fijn. Ik kwam hier naar toe om van mijn rust te kunnen genieten en dan krijg ik dit. Precies zoals ik het wil hebben hoor, echt waar.
Dan uit het niets, móet ik mijn blik zowaar op Daniël richten. Het lijkt wel alsof ik geen keus heb en slik moeizaam. Dat is hij dus aan het doen, de flikker. Ik hoor hem nog een zwak excuus naar Dawn mompelen, maar ik zal het snappen als ze die niet accepteert. Ik zou dat namelijk doen. Net bij de keel gegrepen en dan nu zo'n belabberd excuus? Nou, echt niet. Daar is wel wat meer voor nodig. Ik had het überhaupt nooit zo ver laten komen, maar dat ben ik natuurlijk weer.
Maar Daniël is niet de enige bij wie zijn blik plots op zijn gezicht veranderd, want ook Dawn haar emotievolle gezicht, de tranen die eerst in haar ogen stonden geschreven en de angst die alleen al van haar trillende lichaam was af te zien verdwijnt. In ruil daarvoor vormt haar mond zich tot een smalle streep, kille ogen, geen enkel teken van leven erin te zien. Ik ril, besef me dat dit precies is zoals ik haar ontmoet heb. Wat heeft ze? Een gedragsstoornis? Het zal me zeker niet verbazen.
"Het spijt je?" Een grijns siert haar lippen en angstig kijk ik toe voor wat komen gaat. Zal er nog meer gebeuren?
"Ik weet niet of je het door hebt Daniël, maar je hebt me net pijn gedaan. Je hebt belooft dat je me nooit pijn zou doen, remember?" vervolgt ze haar woorden en ergens kan ik haar heel goed begrijpen. Ik zou het ook niet zo één, twee, drie vergeven aan iemand. Vooral niet de rede die ertoe leed. Het was gewoon ontzettend overbodig, sloeg werkelijk waar nergens op. Hierna kijkt ze zowel Devon als mij aan en staat op, murmelt ze dat ze weggaat en laat ons achter. Meteen stap ik naar voren, loop al dezelfde richting als zij in, maar draai me dan op.
"Kalmeer nu gewoon, doe rustig alsjeblieft, serieus, of anders zorg ik er wel voor dat jullie rustig worden." zeg ik hierna als dreigement. Ik weet dat dit soort dingen met het postuur dat ik heb niet echt overtuigend overkomen, maar ik meen het wel. Ik ben bloedserieus. Als het echt nodig moet zijn, ga ik met vloeken gooien, want ik ken er zeker wel meer dan één.
"Zie je niet dat wat je doet ook effect heeft op anderen, Daniël? Niet alleen op hém, maar ook op mij en Dawn." Hopeloos sla ik mijn handen in de lucht , "je had haar nek kunnen breken, en wat dan?" zeg ik en blijf even stil, richt me ditmaal tot Devon. "En ik weet niet jíj bent, maar serieus. Blijf met jullie poten in het vervolg van elkaar af." En dan ben ik klaar met mijn woorden, tenminste, dat is iets wat ik denk.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Sylvesti schreef:
Jaybee Maple
Ik glimlachte toen hij zei dat het hem echt lekker leek. "Dat is het ook." verzekerde ik hem nogmaals voor ik hem voorging de bungalow in. Het was immers mijn idee van de thee. Eenmaal binnen liep ik direct door naar het krappe keukentje. Ik was gewent te koken, als we al kookten, op houtvuur en dit was gas. De theorie was hetzelfde, toch? Ik zette een pannetje met water op een van de gaspitten en stak het aan. dat werkte niet. Misschien werkte aan zo'n knop draaien. Ik draaide hem open en probeerde nog eens. ja hoor, een redelijke vlam verscheen eronder. Ik legde een deksel op de pan en begon te zoeken naar mokken. De drank zat ik mijn koffer en melk lag volgens mij in de koelkast, maar we hadden wel iets nodig om het alles in te doen. Uiteindelijk zag ik de mokken in een van de hoge kastjes staan, maar natuurlijk kon ik er niet bij en ondanks mijn vleugels kon ik niet vliegen, daar waren ze niet sterk genoeg voor. "Claed? Kan jij twee mokken uit dat kastje pakken?' vroeg ik vriendelijk. Ondertussen pakte ik de melk uit de koelkast. "Ik ben even de drank halen. Ben zo terug." ik liep naar mijn slaapkamer en viste daar de fles uit mijn koffer. Ik had nog wel meer drank bij, maar dit was mijn favoriet. Ik liep terug naar de keuken, waar het water al bijna aan de kook was. Ik viste theezakjes uit een ander kastje. Zo, nu was het alleen nog wachten op het water. Ik leunde tegen het aanrecht met de fles in mijn hand, waar ik de dop in een vast tempo vanaf en weer op draaide, gewoon om de tijd te doden. De geur van gember begon nu al wel tot mijn neus door te dringen uit de fles drank. Heerlijk. Allerlei goede herinneringen kwamen terug, van mijn kinderjaren. Glooiende heuvels en kraakheldere meren en spierwitte sneeuw kwamen weer in mijn hoofd op. Een glimlach verscheen op mijn gezicht.

Claed Nixis

"Dat is het ook." verzekerd Jaybee me en ik loop met een glimlach achter haar aan de bungalow binnen. Ik volg haar naar het keukentje en het valt me op dat die niet heel groot is. Jaybee staat een beetje te klooien met het gas wat ik wel apart vind. Kijk dat ik er nou niet veel van begrijp, maar Jaybee ze lijk me toch wel- Wacht, zag ik daar nou iets op haar rug? Ik schud mijn hoofd even, dat verbeeld ik me, toch? Zou ze- Het wordt steeds maar raarder en raarder hier...
Ik zie haar moeilijk doen en naar mokken reiken wat niet lukt. "Claed? Kan jij twee mokken uit dat kastje pakken?" vraagt ze vriendelijk en ze pakt de melk uit de koelkast. Ik glimlach en knik. Dan loop ik naar het kastje toe en pak twee mokken.
"Ik ben even de drank halen. Ben zo terug." hoor ik Jaybee zeggen. Voor ik antwoord kon geven was ze al foetsie. Ik moet even lachen omdat ik er heel vreemd bij sta, half omgedraaid met de mokken in mijn hand en mijn mond half open omdat ik wat wilde zeggen. Ik klap mijn mond dicht en draai me weer om naar het aanrechtje en zet de mokken erop. Ze kwam weer terug en ik ga aan de kant, zodat ze de ruimte heeft te doen wat ze moet doen. Jaybee leunt tegen het aanrecht aan en ik ga op een stoel zitten die aan een houten tafeltje staat. Ik kijk even naar het plantje dat erop staat, ik ga er met mijn hand naar toe en kom tot de vreselijke conclussie dat hij nep is. Ik schud mijn hoofd. "Planten hoor je niet na te maken, zo neem je de echte schoonheid van de werkelijke plant weg," zeg ik dan en ik neem het nepplantje in mijn handen. Stomme namaak planten! Met één simpele spreuk zou ik hem echt kunnen maken, maar in de buurt van Jaybee lijkt me dat gevaarlijk.
Ik kijk naar Jaybee en dan naar de fles drank in haar handen. Ik zie haar glimlachen en ik frons lichtjes. "Waar denk je aan?" vraag ik nieuws, aangezien ze wel aan iets leuks lijkt te denken. Als ze het niet wil delen maakt het niets uit. Mijn nieuwsgierigheid is gewoon groot nu.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Jaybee Maple
Ik luisterde naar wat hij zei. Daar was ik het zeker mee eens. Hoe kon je in hemels naam iets wat zo wonderlijk mooi was vervalsen. Ik zou het heiligschennes noemen. Tja, wat was het anders? Ik was niet religieus opgevoed of wat dan ook, maar ik had wel geleerd dat de natuur ons alles gaf wat we nodig hadden en dat we daar dankbaar voor moesten zijn. Ik schrok uit gedachten van zijn vraag. "Ow, gewoon... Niks bijzonders." Ik haatte het altijd als anderen dat andwoord gaven, maar zelf gaf ik het aldoor. Ik wist niet waarom, maar ik vond het zo lastig om anderen mijn leven in te laten. De buiten wereld had al te veel kapot gemaakt, ik vertrouwde het gewoon niet meer. Ik haalde een hand door mijn haar en schonk voorzichtig het kokende water in de twee mokken, waarna ik de theezakjes erin deed. "Wil je sterke thee of niet?" Ik wilde het het liefst erg sterk, maar ik wist niet of anderen het ook graag zo sterk hadden. Terwijl de thee kleur begon te krijgen schonk ik er melk bij en pakte de fles drank. Een flinke scheut ging ik elke mok. Ik hoopte maar dat hij tegen drank kon, want dit was best sterk spul. Ik keek even over mijn schouder. Hij zag er wel uit alsof hij wel wat kon hebben. Ik draaide de dop weer op de fles en zette die toen samen met de melk in de koelkast. Ik gooide de theezakjes in de afvalbak en liep toen met de twee mokken naar de tafel. Ik zette de een voor hem neer en nam de ander toen in mijn bijde handen. Ik ging tegenover hem zitten en blaasde zachtjes in de thee. Wat rook die lekker. Ik nam een klein slokje en genoot van de spaak. Perfect! Ik nam nog een slok en keek toen door het raam naar buiten. Het bos. De plek waar ik me thuis voelde. Opeens herinderde ik mij het uiltje op mijn schouder nog. Ik pakte het voorzichtig vast en zette het voor het raam, wat een stukje open stond. Nu ging hij wel. Fijn, anders zou hij met mij echt geen goede toekomst hebben.

---

Bowties were never Cooler

Devon Dorcha

"Hoe weet je dat?" sist Dhelia naar me. Ik wil net mijn mond open doen wanneer de bullebak me onderbreekt.
"Hond, zwijg. Daarbij ben ik een halfbloed en als ik mijn andere kant moet gebruiken lig je straks aan mijn voeten te smachten."
Ik schiet even in de lach maar dat vergaat me al snel. Ik voel een verandering in de lucht om me heen, maar het lukt me even niet om precies te beseffen wat het is. Wat me wel opvalt is dat Dhelia en Dawn plots naar de jongen kijken. Zodra ik me hier van bewust ben, glijdt mijn blik als het ware vanzelf naar hem toe. Ik trek mijn neus op wanneer ik eindelijk doorkrijg dat het een soort aantrekkingskracht die hij uitstraalt. Mijn maag lijkt zich om te keren en ik moet mijn best doen niet mijn gehele ontbijt uit te kotsen. Het idee alleen al dat ik hem zou aanbidden is genoeg om precies het omgekeerde effect te veroorzaken. Of misschien is het meer dan dat? Ik heb een bovennatuurlijke aantrekkingskracht, hij ook. Maar ik ben mannelijk, en hij ook. Negatief en negatief maakt positief. Misschien doet ons geslacht elkaars aantrekkingskracht teniet?
"Het spijt je? Ik weet niet of je het door hebt Daniël, maar je hebt me net pijn gedaan. Je hebt belooft dat je me nooit pijn zou doen, remember?" Het misselijke gevoel lijkt af te nemen zodra Dawn's stem mijn aandacht trekt. "Als je het niet erg vindt ben ik weg."
Ik doe samen met Dhelia een pas naar voren maar bedenk me dan. Misschien is het even beter dat die twee meiden onder elkaar kunnen praten. Op dit moment is het ook maar beter dat ik uit hun buurt blijf. Ik sta zo in gedachten verzonken dat ik even schrik als ik plots Dhelia tekeer hoor gaan.
"Kalmeer nu gewoon, doe rustig alsjeblieft, serieus, of anders zorg ik er wel voor dat jullie rustig worden. Zie je niet dat wat je doet ook effect heeft op anderen, Daniël? Niet alleen op hém, maar ook op mij en Dawn. Je had haar nek kunnen breken, en wat dan? En ik weet niet jíj bent, maar serieus. Blijf met jullie poten in het vervolg van elkaar af."
Ik sta haar even verstomd aan te kijken en kijk vanuit mijn ooghoeken eens naar de jongen die blijkbaar Daniël heet. Ik ontspan me wat meer en haal een hand door mijn haren terwijl ik even op mijn piercing zuig.
"Ik leg later wel uit wat ik ben, want het verstoppen heeft nu toch geen nut meer. Maar nu moet er echt iemand achter Dawn aan en ik stel voor dat het niet Daniël is gezien wat er net gebeurde." Ik kijk hem even aan en hou mijn handen defensief voor me uit. "Dat was niks persoonlijk of -" Ik toon mijn tanden en sis een keer om duidelijk te maken dat ik hem niet aanviel omdat hij een vampier is. Ik herken zijn geur zo goed omdat ik ooit een keer naast een vampier gevochten heb toen ik in een penibele situatie zat. Samen met hem, niet tegen hem. "Laten we het er gewoon op houden dat je in mijn tijd een dame niet op die manier behandelde. En al helemaal niet als ze je als een vriend beschouwen."
Ik glimlach even schamper terwijl ik hoop dat Daniël beseft dat ik verder geen ruzie wil. Ondertussen glijden mijn ogen weer naar Dhelia.
"En waarom kost het me in godsnaam zoveel moeite niet naar jou te kijken of je aan te raken?" vraag ik haar een beetje gefrustreerd waarna ik op mijn piercing bijt.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Claed Nixis

Jaybee schrikt op. "Ow, gewoon... Niks bijzonders." antwoord ze dan en ik grinnik even. Wel dus, ze dacht ergens aan. Dat antwoord is zo neutraal om te geven, doe ik zelf ook altijd als ik ergens aan denk maar ik wil niet dat anderen het weten.
Ik kijk toe hoe ze het kokende water in de mokken giet en de theezakjes erin hangt. "Wil je sterke thee of niet?" Ik dacht even na. Ik vind beiden lekker dus mij maakt het niet zo heel veel uit. "Maakt niet uit," zeg ik dan met een glimlachje. Ik volg met mijn ogen alles wat ze doet, ik vind het altijd wel interessant hoe mensen dingen doen. Ik kan zo ergens stil zitten en toekijken hoe alles gedaan wordt. Ik heb een keer een hele dag bij een bloemenwinkel lopen kijken hoe ze de boeketten maakten, de planten voorzichtig bij elkaar voegde en zo. Ik vind het mooi om te zien.
Jaybee kijkt even over haar schouder en ik glimlach even. Ze ruimt alles op en loopt vervolgens met beiden mokken naar de tafel toe en gaat tegenover me zitten. Ik pak de mok op en ruik eraan. Het ruikt wel erg lekker moet ik eerlijk zeggen. Zou het ook zo smaken? De stoom komt van de thee af en ik kijk even naar Jaybee, die met een uiltje die op haar schouder zat bezig is. Ik blik naar mijn thee en mijn ogen gloeien even op, meteen voel ik de warmte van de thee minder worden tot het een goede temperatuur is. Snel kijk ik naar Jaybee of ze het gezien heeft. Ik hoop het niet.
Het uiltje gaat ervandoor. "Mooie beesten, die uilen," Zeg ik met een welgemeende glimlach. Ik vind het fascinerend hoe ze hun nek bijna helemaal rond kunnen draaien, hoe ze hun vleugels klappen bij iedere slag, hoe stil ze kunnen vliegen. Echt prachtig.
Ik neem een slokje van de thee en laat het even door mijn mond gaan voor ik het doorslik. Het heeft een aparte smaak, eigenlijk vind ik het wel lekker. Ik neem nog een slokje. "Hm, echt lekker," geef ik de complimenten aan Jaybee en glimlachend kijk ik haar aan.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Daniël Woods

Ik keek toe terwijl ik Dawn in een ijskoningin zag veranderen en mijn huid leek in brand te staan op de een of andere manier. Het was raar om Dawn zo te zien veranderen voor mijn ogen. Ik was dit helemaal niet van haar gewend. Het was precies alsof ze ander was. Toen ze haar ogen terug opende en met een ijskoude blik naar me keek verstijfde ik."Het spijt je? Ik weet niet of je het door hebt Daniël, maar je hebt me net pijn gedaan. Je hebt belooft dat je me nooit pijn zou doen, remember?" Het klonk spottend terwijl ze tegen me praatte. Het deed pijn omdat te horen. Ik wist dat het zwak excuus was, maar meer kon ik nu toch niet zeggen. Ze draaide zich om met een ijskoude blik naar Dhelia en Devon. "Als je het niet erg vindt ben ik weg." En ze vertrok zonder ons nog één blik waardif te keuren. Hoe verder dat ze weggaat, hoe meer het gevoel van pijn in mijn binneste plaats vond. Het was raar om haar te zien weglopen. Het voelde aan alsof ze afscheid had genomen van haar vroeger ik. Ik bleef, maar naar de plek staren waar ze had gestaan. Ik hoopte precies dat ze terug kwam en haar armen om me heen slaat om te zeggen dat het niks was, maar dat deed ze niet. Ze was echt weg.
Ik had ook wel gezien dat Dhelia en Devon een stap naar voor hadden gezet om haar achterna te gaan. Het liefst zou ik zelf achter haar aan gaan, maar dan zou ik nooit heel terug komen. Niet zoals in de ijskoude staat zoals ze nu was. Ze had me bang gekregen. Hoe het vuur eventjes precies in haar ogen had gedanst toen ze me aan keek. Er was niks anders dan leegte geweest, een leegte die me opslokte. Het gaf me alleen al de rilling als ik eraan dacht hoe haar blik was. Er leek iets in mijn ooghoeken te blikken, maar ik schonk er geen aandacht aan toen Dhelia begon te praten en draaide me naar haar toe.
"Kalmeer nu gewoon, doe rustig alsjeblieft, serieus, of anders zorg ik er wel voor dat jullie rustig worden. Zie je niet dat wat je doet ook effect heeft op anderen, Daniël? Niet alleen op hém, maar ook op mij en Dawn. Je had haar nek kunnen breken, en wat dan? En ik weet niet jíj bent, maar serieus. Blijf met jullie poten in het vervolg van elkaar af." zegt ze.
Ze had gelijk. Ik had Dawn haar nek kunnen breken en dan was ze er niet meer geweest. Was haar warme glimlach voor eeuwig verdwenen op haar lippen. Niks anders dan nog een pijnlijker leegte die er nu was te zien. Ik was echt een monster. Mijn gezicht vertrok even voordat ik een emotieloos masker opzette. Ik draaide me terug om naar de plek waar Dawn stond en hoopte echt dat ze terug kwam, maar dat was niet het geval. Eindelijk keek naar het ding wat eerder mijn aandacht had getrokken. Het was Dawns ketting die ze van haar grootmoeder had gekregen voor haar te beschermen tegen haar gave. Ik had het waarschijnlijk van haar nek getrokken toen Devon me van haar af had getrokken. Dit kon niet goed zijn. Dat kon misschien alles verklaren. De leegte in haar ogen, het vuur dat even in haar ogen leek te dansen en het gevoel dat mijn huid pijnlijk in brand stond. Dawn was gevaarlijk, zelfs gevaarlijker dan de meeste bovennatuurlijke. De zwarte magie door haar aderen stroomt was sterker dan die van een normale necromancer. Ze was onstabiel zonder deze ketting. Ik slikte en wandelde er voorzichtig naartoe alsof ik dacht dat het me ging aanvallen.
"Ik leg later wel uit wat ik ben, want het verstoppen heeft nu toch geen nut meer. Maar nu moet er echt iemand achter Dawn aan en ik stel voor dat het niet Daniël is gezien wat er net gebeurde. Dat was niks persoonlijk of -Laten we het er gewoon op houden dat je in mijn tijd een dame niet op die manier behandelde. En al helemaal niet als ze je als een vriend beschouwen. En waarom kost het me in godsnaam zoveel moeite niet naar jou te kijken of je aan te raken?" Ik negeerde Devon.
Het interesseerde me nu niet wat hij te zeggen had. Dit was belangrijker. Ik stak mijn hand voorzichtig naar de ketting uit en pakte het. De kracht die het had overmeesterde me even. Ik had het al gevoeld gehad van de plek waar ik eerst stond, maar in mijn handen voelde het nog krachtiger aan en leek het te leven. Het klopte precies in mijn hand. Toen gebeurde er iets wat ik niet had verwacht. De ketting leek een gat in mijn hand te branden waardoor ik het met een grom op de grond smeed en naar mijn hand keek. Mijn mond viel open. De ketting stond in mijn hand gebrand. Het was heel duidelijk te zien. Ik wist dat het wel wegging gaan direct, maar toch zou verbaasde me het. Ze hadden er een spreuk over gesproken zodat een niet menselijk iets het niet kon aanraken. Slimme mensen, zo kon het natuurlijk nooit gestolen worden of van haar nek getrokken worden door een geest. Maar hoe is het mij dan wel gelukt? Misschien wou ze het.
"Is één van jullie toevallig half menselijk? Ik kan de ketting niet aanraken en Dawn verkeert in gevaar als ze die niet snel terug krijgt." mompel ik terwijl ik me naar hun omdraai en mijn brandwonde liet zien. "En ja, niet alleen Dawn verkeert in gevaar, wij ook. Ze is nog al krachtig." was het enigste wat ik zei.
Het was niet aan mij om te vertellen wat ze was. Daarbij jaagde het me angst aan om te weten dat elk moment dode dingen over de grond konden kruipen en ons aanvallen als ze dat wou en wie weet wat ze nog kon. Ik keek hun serieus aan zodat ze weten dat ik geen grap maak over Dawn.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia Loreley
"Ik leg later wel uit wat ik ben, want het verstoppen heeft nu toch geen nut meer. Maar nu moet er echt iemand achter Dawn aan en ik stel voor dat het niet Daniël is gezien wat er net gebeurde." Goed, mijn theorie was dus juist. Devon, Daniël en ik.. en Dawn. Ik wist niet wat ik met haar aan moest op dit moment. Ergens wilde ik achter haar aangaan en was dat mijn eerste instantie, maar ergens wilde ik hier blijven, bij de twee jongens. Ik had nog steeds niet het volle vertrouwen in de twee, was bang dat als ik eenmaal weg was gelopen, ze zo weer terug zouden vallen in het oude ritme. En op dat moment zou ik er niet bij zijn, niemand, alleen hen tweeën.
"En waarom kost het me in godsnaam zoveel moeite niet naar jou te kijken of je aan te raken?" Ik word door deze woorden terug getrokken naar de realiteit en besef me dat ik dus ook door de mand ben gevallen. Waarom nam het leven zo plots een andere wending? Normaal geloofde iedereen altijd mijn woorden als ik bekende dat ik een model was, maar ik had zo het gevoel dat Devon die bullshit niet zou geloven. Hij zei net immers dat hij zelf een geval apart was, dus als ik dan nog eens zou gaan liegen. Nee, dat zou niemand geloven.
Net op het moment wanneer ik de waarheid wil toegeven en bekennen, kijk ik op naar Daniël die iets uit zijn hand laat vallen en gepijnigd naar zijn hand grijpt. Ik wissel een kleine blik met Devon, niets vermoedend.
"Is één van jullie toevallig half menselijk? Ik kan de ketting niet aanraken en Dawn verkeert in gevaar als ze die niet snel terug krijgt." Mijn blik glijdt naar het voorwerp dat op de grond ligt en inderdaad ligt daar een ketting. Puur antiek te noemen. Het zal me niet verbazen als het ding heel wat waarde heeft, heel wat geschiedenis bezit. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes ondanks deze woorden, want Daniël weet dondersgoed wat ik ben en vertelt zo al ongeveer de helft van mijn aard. Sloffend loop ik naar voren, bekijk Daniël zijn hand en zucht. Toch een redelijke brandwond te noemen. Ergens heb ik de neiging om nu naar de waterkant te gaan en zo, hem te helen, maar toch weerhoud iets me ervan en zucht. Hierna kijk ik Devon weer aan, begin maar met het opbiechten.
"Half waternimf, die aantrekkingskracht die je voelt komt omdat mijn moeder bekend staat als Ondine, weet je wel. Je kan het zo ongeveer vergelijken met een sirene, iets anders." zeg ik glimlachend en pak dan de ketting van de grond af. Een soort schok glijdt door mijn lichaam waardoor ik tegen de boom aan besluit te leunen en knipper verdwaasd met mijn ogen. "Mijn vader was gewoon, eh, normaal mens." vervolg ik dan.
. "En ja, niet alleen Dawn verkeert in gevaar, wij ook. Ze is nog al krachtig." zegt Daniël dan. Ik besluit de ketting in mijn schoudertas te gooien en kijk Daniël dan aan, want nu ga ik het vragen ook.
"Wat is er in godsnaam met haar aan de hand?" vraag ik dan, want nu wil ik toch wel ingelicht worden tot de orde van de dag als ik het weer moet gaan oplossen.


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.