[RPG] Camping Fear~001~ - Speeltopics

Het gaat over 10 tieners die samen in de bungalow 666 zitten op de Camping fear. Ze kennen elkaar echter niet of de meeste toch. Ieder van hun verbergt een geheim. Maar wat als ze er achter komen dat er iets niet klopt op de Camping en daarbij elkaars geheimen te weten komen.
Er is een speciale dag waar je geesten kunt zien op bootjes op de vijver die net bloed lijkt net zoals de maan, je rare geluiden hoort in de bossen en je een man ziet die mensen vermoord om een stuk huid van je te nemen. Sommige van hun geheugen worden gewist na die dag, andere weten het nog perfect. Als de mensen rond hen opeens beginnen te verdwijnen en later vermoord terug gevonden zijn gaan ze op onderzoek uit en moeten ze elkaar leren te vertrouwen.

---

Jongens [Max. 5]
- Devon Dorcha~~Gancanagh *Gancanagh/Hound*
-Claed Nixis ~~RellyKelinde *Ziener/Druide*
- Jake Dodge Dragon~~ Ninuturu *Hybrid Dragon*
-Daniël Xavier Woods ~~IAmADreamer *half incubus/ half vampier*
-

Meisjes [Max.5]
- Dawn Katherina Madison ~~IAmADreamer *Necromancer/Vuur demon*
-Jaybee Jillz Bellatrix Maple ~~Sylvesti *Faun/Fallen Angel Hybrid*
-Angy Nora Steward~~LeFuck *Fallen Angel (bad-side)*
- Jess Marie Cooper~~Moffat *Assassin/Droomwandelaar*
-Dhelia Athene Loreley ~~ Everdeen *Dochter van Ondine (half waternimf)*

---

Het begint dat iedereen aankomt en ze het domein is gaan verkennen voor ze naar hun bungalow gaan. Natuurlijk, kunnen ze elkaar allemaal al tegen komen maar er gaat waarschijnlijk wat ophef zijn omdat ze samen op een bungalow zitten terwijl dat niet gepland was. Er zullen er een paar elkaar niet van de eerste keer moeten en andere wel. Gebruik je fantasie maar. (;

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals: Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, gebeurtenissen van vroeger, ...
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen mensen die zelf verzonnen zijn en niet echt een karakter hebben maar natuurlijk ook tussen de rest van de schrijvers.
~Reserveringen blijven 3 dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Er mogen vulgaire dingen in voor komen.
~Mag van de verhaallijn afwijken.
~Niemand zegt dat iemand zijn personage niet goed is of niet kan behalve IAmADreamer.
~Plezier hebben, dat is de grootste regel hier !

[ bericht aangepast op 2 jan 2013 - 16:27 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 31 dec 2012 - 16:10 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Jake Dodge Dragon
De jongen had zich om gedraaid en had heel eng naar me gegromd. [Ik ben in freeking Twilight beland Sorry moest even...]
Een rilling liep over mijn rug en ik hielt mijn adem in en kon niet meer goed slikken, Okay dit leek op twilight, maar dan anders, dus de alien was of een weerwolf of een vampier. Tenzij er nog andere wezens waren die zo deden, toen ze uit het zich waren kon ik eindelijk weer slikken, en ik hapte naar adem want dat was ik ook vergeten. De tak onder me kraakt luid en breekt vervolgens af, waardoor ik op de grond beland, auw. Ik schud mijn kop en voel mijn maag branden, was nog van de honger. Zouden er nog andere mensen of aliens zijn op te plaagen? Eigenlijk had ik mijn maag wel vol van het plaagen. Ik sta op en strek mijn vleugels, ik vind ze wel groot genoeg om te vliegen. Ik klapte er een paar keer mee en voelde de lucht verschuiven, ja goed genoeg. Ik begon te rennen, ongeveer in de richting waar die jongen en dat meisje ook heen liepen. Ik strekte mijn vleugels helemaal en sloeg ermee. En ja het lukte, ik zweefde even over de grond, en met wat meer slagen en genoeg vaart was ik de lucht in. Ik ging boven het bladerdek vliegen en keek omlaag, als een adelaar, tenminste vanaf hier, want mijn shaduw zag er raar uit niet als een adelaar. Ik vloog over het meisje en de vampier/weerwol/grom jongen, die precies op een openplek stonden, tenminste het bladerdek hielt daar op. Ik kruiste mijn klauwen in de hoop dat geen van hen omhoog keek.
Ik kijk naar de bungalow, helaas was die niet ombewaakt, daar zaten ook een jongen en een meisje. En iets van de andere vampier/weerwolf/grom jongen en het meisje vandaan zaten nog een jongen en een meisje, ik zou me bijna omzingend voelen als ik niet vloog.

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Daniël Woods

"Het maakt mij niets uit," zei ze en trekt mijn aandacht door met haar vingers te knippen. "Loop jij maar ergens heen, ik volg je wel."
Ik haal mijn schouders op en dacht even na waar ik heen kon gaan. Ik had werkelijk geen idee. Het liefst wou ik weer naar het meer gaan om rustig in het water te liggen. Misschien ging ik dat wel doen. Ik zal wel zien waar mijn voeten me uiteindelijk heen brengen.
"Kom." mompel ik en ik begin al rustig te wandelen.
Ik stapte op een voor mij langzaam tempo. Dawn zegt altijd dat als ik op mijn 'normaal' tempo wandel ze altijd half moet lopen om mij bij te houden. Dat is grappig aangezien ze vaak hakken aan heeft en dat ze dan zo achter me aan sukkelt of zelfs de hakken uit doet en op blote voeten achter me aan komt. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze moest doen. Ik hoop dat ik niet voor Dhelia te snel wandel, want anders zou ik haar wel dragen. Het was niet dat ik haar mager gestalte niet kan dragen. Ik kon het beter vragen.
"Kun je me volgen?" vraag ik met mijn scheve glimlach terwijl ik even achter me keek.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Devon Dorcha

Het blijf even stil en ik besluit gewoon rustig af te wachten. Ik hoef niet perse een antwoord op die vraag, volgens mij was ik gewoon op zoek naar een gespreksonderwerp. Misschien wil Dawn het er helemaal niet over hebben, of zit er gewoon helemaal niks achter.
"Ik weet het niet. Heb je ooit het gevoel gehad dat je..euh... iets je lijkt over te nemen?" komt uiteindelijk het antwoord.
Ik geloof dat ik even ongemakkelijk word en kijk Dawn met opgetrokken wenkbrauw aan. Van alle mogelijke antwoorden, had ik niet op deze vraag gerekend. En het ergste is dat ik niet meteen een manier kan bedenken om die te omzeilen.
"N-" Het was ijdele hoop te proberen liegen. "Ja. Vaker dan me lief is," geef ik dan toch toe.
Hoewel het al een hele tijd geleden was sinds ik mijn Hound-kant zo hard hebben moeten onderdrukken als vandaag, is elke keer dat het me overvalt me een keer teveel. Het zijn geen kwaliteiten waar ik trots op ben, de lust naar geweld en de allesverslindende woede. Nee, mijn moeder heeft me wat dat betreft geen mooie erfenis gegeven.
"Hoe voelt het bij jou?" vraag ik nieuwsgierig.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Dhelia Loreley
"Kom," zegt hij dan redelijk vlug en met een tevreden glimlach knik ik en ga ik de achtervolging in. Ik kijk op als ik een soort gevogelte boven ons zie vliegen en bijt vurig op mijn lip. Het komt exact van de richting waar wij vandaan kwamen en ik twijfel er dan ook niet lang aan dat dit het wezen is dat ons al vanaf het begin zat te treiteren. Wanneer ik het weer weg zie vliegen, richt ik me op de voetstappen van Daniël, grote stappen die ik enkel met een stevige pas bij kan houden, tot mijn geluk draag ik geen hakken en simpele ballerina's waardoor dit al een stuk simpeler is. Toch houdt ik mijn mond, wil hem niet ophouden en vind het wel prima eigenlijk. Zolang hij maar niet nog een niveau hoger gaat, aangezien ik dan toch wel zal moeten gaan hardlopen.
"Kun je me volgen?" vraagt hij dan, waardoor hij waarschijnlijk zelf ook opmerkt dat hij niet een bepaald normale looppas heeft. Toch besluit ik er niet over te zeuren en knik ijverig.
"Ja hoor. Zolang je niet nog sneller gaat lopen, is het prima." zeg ik dan met een volle glimlach op mijn gezicht en versnel mijn pas ietsje zodat ik naast hem kan lopen.
"Waar was je eigenlijk van plan heen te gaan?" vraag ik dan kort aan hem, laat mijn ogen vlug over zijn lichaam glijden voordat ik weer recht voor me uitkijk. Ergens ben ik er wel benieuwd naar. Stiekem hoop ik er op dat hij alsnog kiest om naar Dawn te gaan en hij net als mij maar al te graag een woordje wilt voeren, maar dat is iets dat ik slechts betwijfel. Hadden we er dan al niet moeten zijn?

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Dawn Madison

Ik keek hem aan en het leek alsof hij zich ongemakkelijk door mijn vraag voelde. Hij kende het dus ook.
"N-. Ja. Vaker dan me lief is. Hoe voelt het bij jou?" vraagt hij nieuwsgierig.
Ik staarde weer voor me en zuchtte. Hoe moest ik dat in hemelsnaam uitleggen? Dit was de eerste keer dat het leek te gebeuren. Ik heb nog wel zo'n momenten gehad. Zoals bijvoorbeeld als ik kwaad werd. Het voelt alsof mijn aderen in vuur en vlam staat en het enigste waar ik dan aan kan denken is dat degene voor me kapot moet. Ik was een monster. Ik kijk terug naar Devon en ben me vaag bewust van mijn treurig glimlachje.
"Het voelt alsof iemand anders mij overneemt en ik alleen maar kan toekijken. Ik zeg dingen die ik niet wil of niet meen en doe dingen die ik normaal niet doe of niet wil. Ik weet niet hoe ik het juist moet beschrijven, maar dit is al in de goede richting." zeg ik zachtjes "Deze camping doet rare dingen met me. Ik ben hier misschien nog maar één paar uur, maar ik voel me veranderen. Ik geraak mezelf kwijt, Devon."
Ik voelde me ongewoon zielig. Ik ben een necromancer die hier even zielig zit te doen. Wie weet wat ik nog kan met de duistere magie die door mijn aderen glijd. Ik was een gevaar voor iedereen in mijn buurt. Ik hoor hier niet te zijn.

Daniël Woods

"Ja hoor. Zolang je niet nog sneller gaat lopen, is het prima." zeg ze met een glimlach terwijl ze haar pas versneld om ,naast me te kunnen lopen.
Ik had nog altijd geen idee waar we heen gingen. Ik liep hier zowat doelloos rond. De arme Dhelia. Ik sleurde haar mee opzoek naar iets, niet wetend wanneer ik het zou vinden. Ik hoopte voor haar dat het niet lang meer zou duren.
"Waar was je eigenlijk van plan heen te gaan?" vraagt ze en ik kijk haar kort aan.
"Goeie vraag. Als ik het zelf wist waar ik heen zou gaan was je nu niet meer aan het wandelen." mompel ik terwijl ik terug voor me kijk.
Ik weet niet waarom, maar ik was gespannen. Misschien kwam het omdat de verbinding met Dawn dood was en dat beangstigde me weer eens. Hoe kon ze dat toch doen? Misschien wast het de zwarte magie ,die ze niet kan beheersen, die haar voor me afsluit. Dat kon het wel zijn. Ik kijk terug naar Dhelia en bekijk haar rustig zonder enige schaamte. Had ze misschien nog vragen? Dan was het nu wel het moment om ze te vragen aangezien we nu niet tussen de onwetende mensen zaten. Ik kon het beter vragen.
"Heb je nog toevallig vragen? Aangezien ik toch geen idee heb waar we naartoe lopen, kun je ze beter nu vragen dan straks als we weer onder de mensen zijn." zeg ik met een klein glimlachje.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Jake Dodge Dragon

Ik verveel me, en ik heb honger, klaag ik tegen mezelf, nuttig.
Ik kijk naar een zwerm vogels, vier staart lengtes verder, ik lik mijn lippen, ik was nu dan wel veel groter dan als in de boom misschien zou het me toch lukken om er een paar uit de lucht te vissen. Ik bedoel maar moeilijk kan het nooit zijn, orka's kunnen ook visjes vangen, alleen die zijn wel een stuk leniger...
Ik versnelde en vloog richting de zwerm, ik vloog nog steeds ergens boven het bos en het kamp maar dat boeide me niet, ik vloog hoog genoeg om een vogel te zijn. De zwerm vogels vlucht voor me maar ik zette de achter volging in. Ik hapte een paar keer in de wolf van vogels, steeds mis of af en toe een paar veren. Man wat is dit vernederend, ik word uitgescholden door vogeltjes en ze zijn ook nog eens sneller dan me. Mijn maag brand, andere optie.
Ik probeerde zo dicht bij de zwerm te komen als ik maar kon, niet meer happend. Het werkte de vogels deden minder angstig, toen ze het minst vermoede viel ik aan. Bloed hete rode vlammen spoten uit mijn bek, en een aantal vogels vielen naar beneden, terwijl ze aangevreten worden door het vuur. Arme vogels, maar tja, draak moet ook eten, ik dook achter de geraakte vogels aan, ze opvangend met mijn klauwen. Ik hoop eigenlijk dat het vuur niet te veel opviel in de lucht, tenminste dat was nu wel weg, maar vuur spugende vogels bestaan niet, denk ik. Ik vlieg naar een kleine open plek tussen de bomen, ver genoeg van de bungalow. Er was een diepe kuil, ik gooi blaadjes in de kuil en zet die in de fik, een heerlijke brandende lucht vult mijn longen terwijl ik diep in adem. Ik eet de vogels op, naja eerder kale dode vogels, heerlijk, het warme bloed en vlees glijt door mijn keel.
Na alle vogels opgegeten te hebben, naja dat waren maar twee happen, ging ik in de brandende kuil liggen, die diep genoeg is om me te verstoppen. Ik hang eruit mijn met kop en een poot. Genietend sluit ik mijn ogen, luisterend naar de vogels, niet lettend op de geluiden van mensen en de andere wezens.

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Devon Dorcha

Terwijl Dawn voor zich uit te staren, kan ik mezelf er niet van weerhouden mijn ogen over haar heen te laten glijden. Al bij haar gezicht neem ik de tijd om het uitvoerig te bestuderen. Ze heeft een schattig klein voorhoofdje, met niet al te grote maar wel sprekende ogen vlak er onder. Ik kan me inbeelden dat er heel wat meisjes jaloers zijn op haar uitgesproken jukbeenderen. Als ik eerlijk ben vind ik haar neus niet bij de rest van haar gezicht passen maar haar mooi gevormde en volle lippen maken dat meer dan goed. De bruine krullen die haar gezicht omhelzen geven haar zowel iets schattigs als een beetje van een pittige uitstraling. Voor ik het besef zakken mijn ogen verder naar beneden. Wanneer ze begint te spreken voel ik me een beetje betrapt en richt ik met gloeiende wangen mijn blik even naar boven.
"Het voelt alsof iemand anders mij overneemt en ik alleen maar kan toekijken. Ik zeg dingen die ik niet wil of niet meen en doe dingen die ik normaal niet doe of niet wil. Ik weet niet hoe ik het juist moet beschrijven, maar dit is al in de goede richting. Deze camping doet rare dingen met me. Ik ben hier misschien nog maar één paar uur, maar ik voel me veranderen. Ik geraak mezelf kwijt, Devon."
Ik neem even de tijd om tot me door te laten dringen wat ze net zei. Ik kan niet zeggen dat ik haar helemaal begrijp, bij mij voelt het namelijk compleet anders wanneer het gebeurt. Alsof er vanbinnen iets zit dat zich langzaam maar zeker door mijn lichaam verspreidt en het wil overnemen. Als een gif dat door mijn aderen sluipt en zich langzaamaan meester van me maakt als ik het zijn gang zou laten gaan.
"Dawn, kijk," zeg ik rustig terwijl ik wat dichter naar haar toe schuif. "Zijn er geen dingen waardoor je het voelt aankomen? Als die er zijn kun je misschien een manier verzinnen om het te proberen tegen gaan. Ik denk dat het bij mij iets heel anders is, maar bij mij helpt het wel als ik probeer aan andere dingen te denken.En frisse lucht wil ook wel eens helpen."
Voorzichtig kijk ik haar weer aan zodat ik haar gezichtsuitdrukking kan bestuderen. Mijn eigen emoties hou ik veilig verscholen in een denkbeeldig doosje ergens in mijn gedachten. Ik haal rustig adem terwijl ik op haar antwoord wacht.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Claed Nixis

Weet ik veel hoelang ik hier nu zit te janken maar het maakt me geen ene zooi uit. Ik ben bang. Bang dat ik Devon nu echt kwijt ben. Ik wilde wel opnieuw een band opbouwen, eentje die beter zou zijn da eerst. Na de break-up... Ik ben niet de enige die fout zat net, Devon net zo erg.
"Wat is er?" Ik schrik en verslik me erdoor. Ik klop met mijn vuist op mijn borstkas om op lucht te komen, na een aantal seconde lukt dat ook en stopt het hoesten ook. Ik veeg mijn tranen weg maar het heeft geen nut.
"Ik heb ruzie... Ik heb ruzie met een oude vriend," ik haal trillerig adem. Ik kijk opzij naar Jaybee en lik over mijn bovenlip heen, het proeft zoutig door de tranen die mijn hele gezicht hebben bevochtigd. Ik kijk even vooruit en bijt op mijn lip waardoor ik een steek krijg. Oh ja, vergeten. Hij was stuk gegaan door het vele lipbijten.
"We waren beste vrienden, maar door een misverstand zijn we uit elkaar gegroeid. Het blijkt dat hij hier nu ook is en bij ons in de bungalow slaapt. Ik had net een gesprek met hem. We wilde onze vriendschap opnieuw opbouwen maar het liep toch weer uit de hand, hij is weggelopen en heeft mij daar in het bos achtergelaten. Het was mijn eigen schuld ik viel zo hard uit tegen hem, maar het ging per ongeluk..." Ik zucht en leg mijn hoofd in mijn handen. Wat is dit erg, en waarom vertel ik dit eigenlijk? Misschien moest ik gewoon even iemand hebben waar ik het tegen kon zeggen.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Dawn Madison

"Dawn, kijk. Zijn er geen dingen waardoor je het voelt aankomen? Als die er zijn kun je misschien een manier verzinnen om het te proberen tegen gaan. Ik denk dat het bij mij iets heel anders is, maar bij mij helpt het wel als ik probeer aan andere dingen te denken. En frisse lucht wil ook wel eens helpen." Zegt hij en ik merk op dat hij wat dichterbij me komt zitten.
Ik schuif nog wat dichter naar hem toe. Ik weet niet waarom, maar het lijkt dat hij het ding wat in me zat weg had gejaagd. Ik voelde me veilig bij deze mysterieuze jongen. Ik wist niet veel over hem, maar dat maakte me allemaal niet uit. Ik was dankbaar dat hij hier was. Ik kijk op naar hem waardoor ik recht in zijn mooie grijsgroene ogen kijk. Hoe kon deze mooie jongen toch naast me zitten en naar mijn gezeur luisteren? Wat had hij waardoor het monster in mijn bang leek te krijgen? Ik had zoveel vragen waar ik zelf geen antwoord op wist.
“Ik voel het niet aan komen. Het komt gewoon naar boven.” Mompel ik en ik wend met tegen zin mijn blik weer af van hem. “Het was verdwenen toen jij kwam. Jij hebt het wegjaagt, het was net alsof het bang had van je. “
Ik begon weer voor me uit te staren. Ik wou hem niet aankijken en wou zijn reactie niet zien. Daarbij had ik nog steeds bang dat het elk moment mijn lichaam en geest weer lijkt over te nemen. Wat als ik Devon dan af zou schrikken? Dat wou ik niet.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia Loreley
"Goeie vraag. Als ik het zelf wist waar ik heen zou gaan was je nu niet meer aan het wandelen." mompelt hij dan op mijn vraag.
Oh dit is echt heel fijn. We weten dus niet eens waar we heen lopen, stel je voor dat we verdwaald raken? Lijkt me in ieder geval niet zo heel moeilijk in een verdomd bos.
"Verzin dan maar snel iets," grinnik ik alsnog. Het is gewoon zo dat niets me eigenlijk ooit kwaad lijkt te maken, eerder geïrriteerd. Het liefst wil ik namelijk gewoon wel weten waar we in ieder geval heengaan, waarom ik deze meters loop. Misschien dat het door zijn gezicht komt, de kleine frons in zijn voorhoofd waardoor ik hem niet lastig wil vallen met mijn woorden en het daardoor eventjes stil blijft. Hij lijkt gespannen, over iets na te denken, dat is zeker en ik ben benieuwd naar wat. Wat er in zijn hoofd speelt en waar hij aan denkt.
Vandaar dat ik maar besluit iets anders te doen, naar het gras onder mijn voeten te staren en heel zachtjes te zingen, wide awake. Nu Daniël toch weet wat ik ben en wat mijn aard is, ga ik het niet meer verbergen ook en kan ik net zo goed hetgeen doe waar ik het beste in ben, wat mijn allergrootste passie is.
Ik kijk niet op of om, schrik behoorlijk als ik dan plots uit het niets Daniël zijn stem hoor.
"Heb je nog toevallig vragen? Aangezien ik toch geen idee heb waar we naartoe lopen, kun je ze beter nu vragen dan straks als we weer onder de mensen zijn." zegt hij plots, een kleine glimlach siert aan zijn gezicht. Het lijkt wel of hij zenuwachtig is of nog eerder, gespannen.
"Eh," zeg ik dan en haal een hand door mijn haren, denk na over de talloze vragen die ik eigenlijk nog wel wil stellen maar te verlegen voor lijk te zijn. Hoe ga je dit kamp overleven, waarom wist Dawn dat wij ergens toch gelijk waren? Allemaal vragen en nog steeds onbeantwoord. Natuurlijk kan ik ergens wel raden dat Dawn zo ongeveer wel ingelicht zal zijn van Daniël zijn situatie, dus besluit ik deze over te slaan.
"Nop, niet echt." zeg ik dan maar, redelijk beleefd en glimlach nauwkeurig. Ik besluit de vraag terug te stellen. "En hoe zit dat met jou, jongeman? Nog vragen voor mij?"

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Devon Dorcha

Ik probeer het me niet teveel aan te trekken als ik merk dat Dawn nog wat dichter naar me komt toegeschoven. Er kruipt een glimlach op mijn gezicht als ze me plots in de ogen kijkt. Ze zijn levendig, niet flets zoals andere bruine ogen. Ik vraag me af welke verhalen er achter schuilen. Ze lijken zo oud, haar ogen, alsof ze meer dan één leven hebben meegemaakt.
“Ik voel het niet aan komen. Het komt gewoon naar boven. Het was verdwenen toen jij kwam. Jij hebt het wegjaagt, het was net alsof het bang had van je. “
Opnieuw schrik ik even wanneer ze begint te spreken, dit keer omdat ik zonder het te beseffen in haar ogen zat te staren. Ik hoef mijn blik niet af te wenden gezien Dawn dat nu zelf al doet. Ik trek mijn wenkbrauw op als ik een klein gevoel van spijt voel opkomen hierom. Toch laat ik de glimlach op mijn gezicht nog wat breder worden en ik geef haar een kleine por met mijn elleboog. Gelukkig, en dat zeg ik niet enkel om deze reden, heeft ze een top aan.
"Misschien liet ik het ook schrikken toen jij schrok," grinnik. Ik maak klauwen van mijn handen en breng ze naast mijn gezicht waarbij ik mijn tanden laat zien en een keer grom. Ik schiet in de lach om mezelf, omdat ik weet dat het er stom uit ziet, maar ik kon zo even niks beters verzinnen om haar op te beuren.
"Wie is er bang van DeeDee? Wie?" vraag ik met een betuttelend stemmetje terwijl ik haar met mijn wijsvingers een paar keer in de buik en zij por.
Dan is het tenminste officieel dat ik mijn verstand verloren heb.

[ bericht aangepast op 30 dec 2012 - 21:36 ]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Daniël Woods

"Eh. Nop, niet echt. En hoe zit dat met jou, jongeman? Nog vragen voor mij?"
Ik dacht even na. Wat kon ik haar nog vragen? Ik had wel een paar vragen, maar zou ik ze nu wel stellen? De voornaamste vraag was die wat haar krachten wel niet zijn en wat er met haar vader is gebeurt. Dat waren 2 vragen waar ik zeker antwoord op wou. Bekijk haar nog eens van top tot teen. Ze was echt wonderbaarlijk mooi, ook al had ze wel wat imperfecte trekken. Niemand was perfect, maar haar werd alles recht getrokken door haar karakter. Het was erg dat ik onbeschaamd zo naar haar kon kijken. Ik denk dat het door mijn incubus kant komt en daarbij voel ik me nog door haar aangetrokken.
“Wat dacht je ervan dat ik je draag? Dan stel ik mijn vragen zowel. Ik wil niet zorgen dat je pijn aan je voeten krijgt door mij.” Zeg ik met een glimlach.
Dit was één uitvlucht om haar gewoon te kunnen aanraken. Daarbij meende ik het over het feit van haar voeten. Als ze niet gewend is om zo door te stappen zullen ze uiteindelijk wel veel pijn doen en het was voor mij maar een kleine moeite om haar te dragen. Het was niet dat ze een zwaar gewicht is. Daarboven droeg ik Dawn ook zo vaak als ze het beu was om achter me aan te trippelen. Mijn glimlach word automatisch breder door de gedachten aan Dawn die achter me aanloopt om me in te halen op haar blote voeten door het stad met haar hoge hakken in haar handen.

Dawn Madison

Verschiet terug wanneer hij me een por geeft met zijn elleboog. Ik had niet verwacht dat hij me aan zou raken. Een glimlach speelt terug rond men lippen.
"Misschien liet ik het ook schrikken toen jij schrok," grinnikt hij.
Hij maakt klauwen van zijn handen en brengt ze naast zijn gezicht en zijn tanden laat zien terwijl hij gromt. We schieten tegelijk in de lach. Dat was het grappigste wat ooit iemand naar mij had gedaan. Wie had ooit gedacht dat ik ooit zo kon lachen met hem? Ik wist dat hij het deed om me op te beuren en ik was hem daar ook dankbaar voor dat hij zoiets deed
"Wie is er bang van DeeDee? Wie?" vraag hij terwijl hij een paar keer in mijn buik en zij port.
Ik moest nog harder lachen door het porren. Hij was zijn verstand verloren, maar dat vond ik niet erg. We waren dan tenminste met twee gekken. Daarbij vond ik zijn bijnaam die hij zichzelf gaf nog grappig ook. Ik kon niet meer stoppen met lachen.
“Ik… ik heb bang van DeeDee.” Zeg ik terwijl ik lachend naar adem hap. “Stop, straks krijg ik geen adem meer.”
Ik moest mijn buik vastpakken van het lachen. Ik legde mijn hoofd op zijn benen terwijl ik probeer te bekomen van het lachen. Toen ik eindelijk wat bekomen was, ga ik zo liggen dat ik zijn gezicht kon zien. Er stond een grote grijns op mijn gezicht. Ik vond dat mijn hoofd goed lag op zijn schoot, maar als hij dat niet wou dan zou ik weer gewoon rechtop gaan zitten.
“Jij bent niet normaal.” Mompel ik terwijl ik hem recht in de ogen aan kijk met een grote glimlach.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia Loreley
Ik voel zijn ogen op me branden, maar probeer me er niets van aan te trekken, iets dat me makkelijk afgaat. Al sinds dat ik in de puberteit zit, heb ik er last van, dus wennen wordt het eenmaal wel. Toch kan ik het niet laten om lichtjes te grijnzen. Het werkt dus zelfs op andere bovennatuurlijke wezens, wie had dat ooit gedacht? Natuurlijk, mijn moeder wist wel het één en ander, maar zij is anders. Anders dan mij en anders dan dat ik ooit zal worden.
“Wat dacht je ervan dat ik je draag? Dan stel ik mijn vragen zowel. Ik wil niet zorgen dat je pijn aan je voeten krijgt door mij.” Ietwat spottend kijk ik hem aan, waarna een lach het bos vult. Hoe verleidelijk het ook klinkt, ik wil absoluut niet dat dit spelletje uit de hand gaat lopen. Als ik zin heb, dan knip ik met mijn vingers en weet ik dat dit genoeg zal zijn om hem over te halen, maar nu is dat niet het moment.
"Nee dank je, ik houd je makkelijk bij." zeg ik glimlachend, hoewel het ergens toch een grove leugen is. Ik moet degelijk wat moeite doen om naast hem te lopen, maar zoals ik al gezegd heb doen ballerina's wonderen. Iets dat je niet van hakken kan zeggen.
"Maar goed," zeg ik dan en kijk hem vragend aan, aangezien hij wel toegegeven heeft dat hij wél vragen wilt stellen en misschien als hij dit gedaan heeft. Ik me ook los laat en ze durf te vragen.
"Je hebt dus wel vragen? Zo ja, kom maar op." zeg ik dan. Ergens vraag ik me af waar hij antwoorden op wilt hebben, omdat ik toch vind dat ik vrij duidelijk ben geweest en bovendien zijn er veel dingen waar ik zelf nauwelijks antwoord op kan geven. Ik ken hooguit twee personen die hetzelfde zijn als ik, één die al jaren voor mijn geboorte is gestorven en nog een ander, maar beiden nooit persoonlijk gesproken. Enkel gehoord uit verhalen van.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Devon Dorcha

Er verschijnt pas een oprechte glimlach op mijn gezicht wanneer ik Dawn hoor lachen en zie lachen. Het is werkelijk een heerlijk geluid. Het is geen schaterlach of schel geluid, zoals je bij veel meisjes wel hebt. Het is ook niet een boers geknor of een gereserveerd geluidje van genoegen. Het is een geluid dat me doet denken aan een glazen windgong die wordt gedwongen door een briesje tot dansen. Zacht, melodieus, rustgevend en opwekkend.
“Ik… ik heb bang van DeeDee. Stop, straks krijg ik geen adem meer.”
Wanneer ik zie dat ze aanstalten maakt haar buik vast te grijpen, hou ik op met porren. Ik zet mijn handen achter me neer zodat ik een beetje achterover kan leunen en zodat ze niet toevallig die van Dawn kunnen aanraken. Van het alarm dat in mijn hoofd afgaat en de hevige paniek die als een kudde woeste buffels doorheen mijn lijf stormt wanneer ze haar hoofd op mijn benen legt valt op mijn gezicht niks te lezen. Normaal leg ik nooit zo snel lichamelijk contact met iemand die ik pas leren kennen heb, en misschien is het omdat ik nog streken van de oude stempel heb maar ergens vind ik dit heel erg intiem. Misschien heb ik haar aangemoedigd door haar te gaan porren? Of is dit dan de manier van omgang van de hedendaagse jeugd? Waarschijnlijk wel. Ik moet me ook niet zo aanstellen.
Wanneer Dawn wat op adem gekomen is, ligt ze me met een grote grijns aan te kijken. Ik doe mijn best mijn eigen grijns te onderdrukken en kijk haar al dan niet gemeend een beetje achterdochtig aan. Ik ben haar wel dankbaar voor de afleiding en het beetje ontspanning dat me schijnbaar zo makkelijk weet te brengen.
“Jij bent niet normaal.”
Ik ril even wanneer haar blik de mijne weer vangt. Nee, ik stel me niet aan, niet heel erg. Dawn is vrij stoutmoedig wat sociaal contact betreft, heb ik zo de indruk. Natuurlijk kan dat ook door mij komen, door mijn Gancanagh-zijn. Ik hoef mensen niet aan te raken om ze aan te trekken, vaak gebeurt dat vanzelf en vaak zonder dat ik het zelf wil.
"Normaal zijn is saai. Je moet gek kunnen doen om niet gek te worden," grinnik ik. Ik hef mijn heupen een heel klein stukje op en plaats mijn kont wat anders om Dawn de indruk te geven dat ik me gewoon wat comfortabeler wil zetten terwijl mijn eigenlijke intentie is haar hoofd net iets verder van mijn kruis weg te krijgen, al is het maar een halve centimeter. Wanneer mijn ogen zich even van de hare weten los te maken, en ik de glimlach op haar gezicht opmerk, moet ik zachtjes lachen.
"Ben je nog bang nu?" vraag ik terwijl er toch een kleine grijns op mijn lippen kruipt.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Jaybee Maple
Ik luister stilletjes naar zijn verhaal. Hij heeft het hier echt moeilijk mee en ik heb geen idee wat te doen. Ik aai dus maar wat awkwardly over zijn rug. Na een tijdje kijk ik naar hem en zucht zachtjes. "Het komt echt wel goed. En anders was het... hoe hard het misschien klinkt... niet voortbestemt om door te gaan." Ik slik even, ik ben hier echt heel slecht in. Daarbij komt dat ik bang ben dat hij nog harder gaat huilen. Voorzichtig pak ik zijn hoofd in mijn handen en veeg zo goed mogelijk de tranen van zijn gezicht en het bloed van zijn lippen en kin. "Zullen we wat gaan drinken? Een warme kop thee met melk en een scheut gemberlikeur zal je zeker goed doen." Ik wist niet wat het aan dat drankje was, maar het was het lekkerste wat ik me kon bedenken, zeker als ik me rot voelde, wat aardig vaak gebeurde. Misschien nog een koekje erbij. Drank en thee, het fijnste wat er was. Een boek en wat muziek erbij en dan ging het vaak beter. Ik haalde een hand door mijn haren. Ik had het er zelf wat lastig mee dat hij het zo moeilijk had. Vreemd was dat. Net had ik me nog zo vrolijk en vredig gevoelt en nu wilde ik gewoon in een hoekje wegkruipen. Ik wachtte rustig tot hij andwoord zou geven. Ieta anders kon ik toch ook niet doen?

(sorry dat het zo kort is)

[ bericht aangepast op 30 dec 2012 - 23:53 ]

---

Bowties were never Cooler