[RPG] Camping Fear~001~ - Speeltopics

Het gaat over 10 tieners die samen in de bungalow 666 zitten op de Camping fear. Ze kennen elkaar echter niet of de meeste toch. Ieder van hun verbergt een geheim. Maar wat als ze er achter komen dat er iets niet klopt op de Camping en daarbij elkaars geheimen te weten komen.
Er is een speciale dag waar je geesten kunt zien op bootjes op de vijver die net bloed lijkt net zoals de maan, je rare geluiden hoort in de bossen en je een man ziet die mensen vermoord om een stuk huid van je te nemen. Sommige van hun geheugen worden gewist na die dag, andere weten het nog perfect. Als de mensen rond hen opeens beginnen te verdwijnen en later vermoord terug gevonden zijn gaan ze op onderzoek uit en moeten ze elkaar leren te vertrouwen.

---

Jongens [Max. 5]
- Devon Dorcha~~Gancanagh *Gancanagh/Hound*
-Claed Nixis ~~RellyKelinde *Ziener/Druide*
- Jake Dodge Dragon~~ Ninuturu *Hybrid Dragon*
-Daniël Xavier Woods ~~IAmADreamer *half incubus/ half vampier*
-

Meisjes [Max.5]
- Dawn Katherina Madison ~~IAmADreamer *Necromancer/Vuur demon*
-Jaybee Jillz Bellatrix Maple ~~Sylvesti *Faun/Fallen Angel Hybrid*
-Angy Nora Steward~~LeFuck *Fallen Angel (bad-side)*
- Jess Marie Cooper~~Moffat *Assassin/Droomwandelaar*
-Dhelia Athene Loreley ~~ Everdeen *Dochter van Ondine (half waternimf)*

---

Het begint dat iedereen aankomt en ze het domein is gaan verkennen voor ze naar hun bungalow gaan. Natuurlijk, kunnen ze elkaar allemaal al tegen komen maar er gaat waarschijnlijk wat ophef zijn omdat ze samen op een bungalow zitten terwijl dat niet gepland was. Er zullen er een paar elkaar niet van de eerste keer moeten en andere wel. Gebruik je fantasie maar. (;

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals: Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, gebeurtenissen van vroeger, ...
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen mensen die zelf verzonnen zijn en niet echt een karakter hebben maar natuurlijk ook tussen de rest van de schrijvers.
~Reserveringen blijven 3 dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Er mogen vulgaire dingen in voor komen.
~Mag van de verhaallijn afwijken.
~Niemand zegt dat iemand zijn personage niet goed is of niet kan behalve IAmADreamer.
~Plezier hebben, dat is de grootste regel hier !

[ bericht aangepast op 2 jan 2013 - 16:27 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 31 dec 2012 - 16:10 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Jake Dodge Dragon
Een zachte lach verstoord mijn rust, het was een vrolijke lach van iemand die gekieteld werd, maar het was ver weg, ergens bij de bungalow gokte ik.
Kort na de eerste lach werd mijn rust weer verstoord door een andere lach veel dichterbij, een lach, zoals de stem van het meisje bij de weerwolf/vampier/grom jongen, pluimpjes rook kwamen uit mijn neus gaten, ik draai me om in het gat zodat mijn kop ergens onder mijn poten ligt en mijn staart uit de kuil.
Ik vouw mijn vleugels wat dichter om me heen en blaas nog wat vuur uit om de bladeren weer te laten vikken.
Ik had geen zin om na te denken over gevaren van mensen, of in dit geval aliens of wezens. Ik sluit mijn ogen en trek een glimlach, dit is zo heerlijk zo warm en zo knus, al zinds de draak in me ooit uit zijn ei gekropen is, zoek ik altijd nouwe plekjes of hoekjes om in te kruipen ik had geen idee waarom, maar ik vond het zo lekker om klem te zitten tussen dingen en het dan heerlijk warm te hebben.

[ bericht aangepast op 30 dec 2012 - 23:50 ]

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Dawn Madison

"Normaal zijn is saai. Je moet gek kunnen doen om niet gek te worden," grinnikt hij.
Hij heft zijn heupen op precies om zich wat comfortabeler te zitten. Ik wou er verder niet bij nadenken. Het voelde goed om hier zo te liggen bij iemand die ik nog niet zo goed kende. Het leek alsof ik mezelf eindelijk kon zijn. Mijn blije ik. Niet mijn bitchy ik die ik gebruik om niet gekwetst te worden en ook niet de zielige Daniël-je-moet-voor-me-zorgen ik. Ik voelde me eindelijk vrij van alles. Geen verantwoordelijkheden, niet iemand die me constant wijst op mijn fouten die ik maak. Alleen de prettige gestoorde Devon en ik. Dit voelde aan als thuis. Ik had nog geen enkele geest tegen gekomen ook al wist ik dat ze er waren en ik was er blij om. Ik hoefde nu niet in angst te leven voor het feit dat ze misschien me kwamen vermoorden in mijn slaap of mijn lichaam overnemen.
"Ben je nog bang nu?" vraagt hij met een kleine grijns op zijn lippen.
“Hoe kan ik nu bang voor jou blijven, DeeDee?” zeg ik en ik sprak zijn bijnaam uit alsof het een troetelnaampje was.
Ik keek hem met een grote glimlach aan. Ja, ik was echt blij dat hij er was. Als hij er niet was geweest wie weet wat er dan allemaal was gebeurt. Misschien had ik bos wel in brand gestoken perongeluk. Daarbij was Devon ideaal gezelschap. Ook al zou hij droevig zijn, ik zou hem proberen aan het lachen maken of hem zelf laten uithuilen. Zo was ik nu een maal als je een vriend begint te worden.

Daniël Woods

"Nee dank je, ik houd je makkelijk bij." Zegt ze glimlachend.
Ik begin automatische wat trager te wandelen. Als ze niet wil dat ik haar draag dan zou ik, maar op een heel rustig tempo wandelen. Ik kon mijn snelheid niet juist bepalen omdat ik sneller was dan een normaal iemand door mijn vampier kant. Daardoor kan ik niet schatten hoe snel ik moet wandelen. Ik wandelde zoals een man die gehaast was voor zijn werk, zeggen ze vaak tegen me. Ik leef al eeuwen op deze planeet maar toch lijk ik dit niet te kunnen. Ik moest ergens niet goed in zijn.
"Maar goed. Je hebt dus wel vragen? Zo ja, kom maar op." zeg ik dan.
“Wat kun je nog meer behalve dat verleidend zingen van je?” vraag ik en ik glimlach naar haar.
Ik ging niet direct vragen wat er met haar vader was gebeurt. Dat zou erg zijn. Bovendien zou ik het ook niet leuk vinden als ze naar iemand vragen van mijn familie die misschien niet leeft. Ik zucht en probeer voor haar dit slakke tempo te houden. Dit was echt niet gewend. Het voelt aan alsof ik zwak ben geworden, maar ik moest er maar mee leven. Waarom kon ze gewoon niet mijn bovennatuurlijke snelheid ook hebben? Of natuurlijk andersom. Dan zou het veel makkelijker geweest zijn voor ons alle twee.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Claed Nixis

"Het komt echt wel goed. En anders was het... hoe hard het misschien klinkt... niet voorbestemt om door te gaan." Misschien ze ook wel gelijk. Misschien is het wel helemaal niet voorbestemt om door te gaan. Misschien- Nee... Ik ga Devon niet opgeven. Niet zolang ik het nog goed kan maken.
Jaybee pakt mijn gezicht vast en veegt de tranen, en het bloed weg.
"Zullen we wat gaan drinken? Een warme kop thee met melk en een scheut gemberlikeur zal je zeker goed doen." Ik kijk Jaybee aan en knik even lichtjes al ken ik de combinatie helemaal niet. Het klinkt wel erg aangenaam.
"Wat een rare combinatie," is het eerste wat ik uitbreng, mijn stem klinkt wat schor. Ik lik over mijn lip en proef mijn bloed. Het smaakt vies. Ik heb het nooit lekker vinden smaken. Er zijn wezens op aard die dat wel lekker vinden. De vampiers onder andere. Ik snap echt niet hoe zij zo kunnen genieten van bloed. Het smaakt zo... zo... bitter... ijzerachtig... Ik vind het niet lekker in ieder geval. Ik veeg langs mijn kin en kijk naar het beetje bloed op de rug van mijn hand. Ik moet dat lip bijten echt afleren. Voor mijn eigen safety. Als grootvader me zo zou zien. Huilend op de veranda van een bungalow met een meid naast me die me probeert te troosten. Hij zou me een mietje vinden... nee, mijn grootvader is niet een van de liefste die je tegen kan komen hoor. Hij wil dan wel het beste voor me maar is een ongelofelijk standvastige en strenge man. Hij heeft me een keer 42 uur achter een door laten oefenen op de vuurspreuk. Ik viel dood op neer en zelfs toen beval hij me nog om op te staan en door te gaan. Uiteindelijk had ik de spreuk wel geleerd maar ik kon het woord ;Ignis de eerste twee weken niet meer horen of ik werd helemaal gek.
"Hoe smaakt het eigenlijk?" vraag ik dan om mezelf wakker te schudden uit mijn gedachten. En om te laten zien dat ik wel mijn tranen kan drogen. Het is niet zozeer aan Jaybee, maar eerder aan mezelf. Ik wil mezelf er overheen zetten maar het gaat gewoon zo moeilijk. Vroeger was ik nooit zo. Nou, niet zó. Ik was iets harder, maar door de jaren heen ben ik softer geworden. Maar nu ik net Devon tegenkwam, kwam het harde naar boven. Ik kon er niets aan doen, het ging vanzelf. Voor ik het tegen kon houden gebeurde het al. Maar toen Devon weg was... Zakte het harde ook weg en kwam het softe naar boven... Soms vervloek ik mezelf gewoon om wat k ben en wat ik doe. Soms denk ik wel eens; Waarom ben ik zo...

[Geeez wat een lang stuk voor mijn doen zeg pffff . Geeft niet Sylvesti, zoals je ziet heb ik er wat van gemaakt haha]

[ bericht aangepast op 31 dec 2012 - 0:15 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Devon Dorcha

“Hoe kan ik nu bang voor jou blijven, DeeDee?” Ik grinnik even om de manier waarop ze mijn naam uitspreekt.
Ik ben al lang vergeten we me de eerste keer zo noemde, alleen nog dat het een hele tijd was voor ik Claed ontmoette. Ik weet wel zeker dat het iemand is die veilig bij me weg geraakt is, die gezichten vervagen en verdwijnen met de loop der tijd uit mijn gedachten. Degenen die een onfortuinlijker lot tegemoet gingen houden me nog elke nacht gezelschap in mijn nachtmerries. Ik zie hun gelaten zo helder alsof ze vlak voor me zouden staan.
Fout antwoord meisje. Je beseft nog niet half hoeveel schrik je voor me zou moeten hebben. Ik zou zelf ook willen dat het anders was.
Ik haal even diep adem en zucht zachtjes.
"Ben je hier alleen naartoe gekomen?" vraag ik dan, om een gesprek aan te knopen.
Ondertussen vraag ik me af of ze al last van "het" voor ze hierheen kwam of pas sinds ze hier kwam. Ook kan het ik niet laten te denken of het misschien aan mijn aanwezigheid ligt, al heb ik dat nog nooit eerder meegemaakt. Hoewel, ze ze net zelf dat het weg ging toen ik naast haar kwam zitten. Misschien moet ik Claed vragen of hij weet wat het zou kunnen zijn. Hij weet wel aardig wat van magie af. Maar aan de andere kant is het niet aan mij om dit aan anderen te vertellen. Ik schud de gedachten van me af en kijk weer met een glimlachje naar Dawn.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Dawn Madison


"Ben je hier alleen naartoe gekomen?" vraagt hij.
Het leek erop dat zijn houding was verandert even, maar daar was nu niks meer van te zien. Ik bekijk hem nog is rustig als hij even niet oplet.
Hoe hij kijkt is zo mysterieus , zijn ogen glinsteren in de zon , ik blijf maar kijken in die ogen. Dan heb je zijn zwarte haren die een donkerbruine gloed krijgen door het klein beetje zon dat door het bladerdak van de bomen komt. Hij heeft een intense blik, waar ik op de een of andere manier door lijk te smelten. Hij heeft van die mooie volle lippen die je niet vaak bij een jongens zag met een zilver ringetje erdoorheen. Net als ik mijn ogen naar beneden wil laten gaan kijkt hij me aan met een glimlachje, waardoor ik betrap glimlach en mijn hoofd even afwend terwijl ik waarschijnlijk bloos.
Als ik mijn moed weer bij elkaar schraap om hem aan te kijken, bedenk ik me opeens dat ik nog steeds niet op zijn vraag had geantwoord. Ik was helemaal op gegaan met hem te bekijken dat ik dat was vergeten.
"Ik was hier alleen naar toe gekomen, maar mijn ouders hebben een vriend gestuurd om op me te passen zodat ik niet van alles zou uitsteken. Ik vind het irritant dat ze me nog steeds niet vertrouwen en dan een oppas me achterna sturen achter mijn rug." mompel ik maar glimlach dan terug."En jij? Ben jij hier alleen?"
Ik was wel nieuwsgierig of hij hier alleen was of niet. Misschien had hij wel een vriendin en lag ik hier op zijn schoot een beetje intiem te doen. Ik zou niet willen dat er door mij dan ruzie komt. Of misschien wel? Nee, dat wou ik niet. Ik zuchtte zachtjes terwijl ik mijn blik van zijn ogen afwende.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia Loreley
Ik merk heus wel dat hij zijn tempo een stuk verminderd waardoor bijhouden van het tempo velen malen makkelijker wordt. Dankbaar kijk ik hem aan, want hoewel ik het nooit gevraagd aan hem heb, betekent het wel dat hij ergens rekening met me houdt.
“Wat kun je nog meer behalve dat verleidend zingen van je?” Ik denk even na over mijn antwoord, want ik weet heel goed wat ik wel en niet kan. Eigenlijk ben ik helemaal niet zo'n bijzonder persoon en kom ik redelijk dicht in de buurt van een gewoon mens. Ik kan mensen verleiden, als één van de beste. Mijn moeder heeft me getraind, ik weet precies hoe ik het nog moeilijker voor het mannelijk ras kan maken, maar dat is iets wat ik op een enkele dag doe, niet al te vaak. Ik vind het gewoon niet fijn.
"Eh, nou," begin ik dan nogal ongemakkelijk en besluit het korte sprookje over de Ondine dan maar te vertellen. "Lang geleden was er een Ondine, een prachtige vrouw voor mannen, maar in feite was ze gewoon een waternimf, onsterfelijk en dwaalde rond bij plassen en meren zonder ziel. Op een dag zong ze haar mooiste lied, een man vond haar en werd verblind door haar schoonheid, haar prachtige gezang." Ik slik de brok in mijn keel weg, want hoewel dit een sprookje is, weet ik heel goed dat bijna alle verhalen van een waternimf, een Ondine, op deze manier gaan en eindigen.
"Ondine werd smoorverliefd op de man en ze trouwden, waardoor ze stukje bij beetje een ziel kreeg en zelfs een kind kon krijgen, maar er zat een addertje onder het gras, want op het moment dat haar kind ter wereld kwam, verloor ze stukje bij beetje haar glans en werd ze zoals iedere andere vrouw." Ik kijk Daniël glimlachend aan. Eigenlijk weet ik niet eens waarom ik dit allemaal vertel en dan vooral de waarheid. Ik kon zo makkelijk liegen hierover.
"De man verloor zijn interesse en ging stiekem, achter haar rug om met een andere vrouw naar bed. Ondine betrapte hem, ze was woest en sprak een vloek over hem uit dat als hij ooit nog een slaap zou vallen, hij voor de laatste keer adem zou halen." vertel ik het verhaal in het kort en bijt op mijn lip. Ik besluit het nog even in het kort uit te leggen, omdat ik niet precies vertelt heb wat ik nou kan.
"En als je je nu afvraagt; Ik heb wel een ziel, denk ik tenminste, ik kan inderdaad zingen, ben sterfelijk en kan vloeken oproepen zou ik dat willen. Dat is het, denk ik zo." En hoor dan vaagjes wat stemmen, besef dat we misschien in de buurt komen van andere kampbewoners.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Daniël Woods

"Eh, nou. Lang geleden was er een Ondine, een prachtige vrouw voor mannen, maar in feite was ze gewoon een waternimf, onsterfelijk en dwaalde rond bij plassen en meren zonder ziel. Op een dag zong ze haar mooiste lied, een man vond haar en werd verblind door haar schoonheid, haar prachtige gezang. Ondine werd smoorverliefd op de man en ze trouwden, waardoor ze stukje bij beetje een ziel kreeg en zelfs een kind kon krijgen, maar er zat een addertje onder het gras, want op het moment dat haar kind ter wereld kwam, verloor ze stukje bij beetje haar glans en werd ze zoals iedere andere vrouw. De man verloor zijn interesse en ging stiekem, achter haar rug om met een andere vrouw naar bed. Ondine betrapte hem, ze was woest en sprak een vloek over hem uit dat als hij ooit nog een slaap zou vallen, hij voor de laatste keer adem zou halen. En als je je nu afvraagt; Ik heb wel een ziel, denk ik tenminste, ik kan inderdaad zingen, ben sterfelijk en kan vloeken oproepen zou ik dat willen. Dat is het, denk ik zo." Het leek erop dat ze er zelf niet zeker van was.
Ik kon niet geloven dat iemand zoals zij geen ziel zou hebben. Dat kon ik heel erg moeilijk bevatten. Het verhaal jaagde me ook langs de ene kant angst aan omdat ik wist dat als er ooit iets tussen ons was ik haar dat nooit zou aandoen. Het was al erg genoeg dat haar moeder het heeft meegemaakt. Nu wist ook wat er met haar vader is gebeurt en ik had ook gemerkt dat ze het wat moeilijker leek te hebben op een geven moment. Ik voelde medelijden voor haar waardoor ik mijn arm geruststellend over haar schouder sloeg en haar kort tegen me aan duw. Ze was voor mij geen zielloos monster. Voor mij was ze een vriendin geworden net zoals Jaybee.
Ik hoorde duidelijk mannen stemmen die ergens over aan het praten waren. Ik kreeg zo'n raar gevoel dat ik wist over wie ze het hadden. Het ging over een meisje met bruin krullend haar, die klein was en grote boezem had. Dat kon alleen maar Dawn zijn. Het leek erop dat één van de jongens vanavond met haar had afgesproken. Ik balde mijn vuist. Dit ging te ver over hoe ze over haar praten. Het was juist alsof ze een seks speelgoedje was voor hun. Ik moest al mijn zelfbeheersing gebruiken om niet op hun af te lopen en hun kort en klein slaan. Misschien wist Dhelia meer over dit aangezien ze bij Dawn was toen we elkaar tegen kwamen.
"Heb je enig idee waarom een groepje gasten over Dawn praten alsof ze vanavond een beurt krijgen?" zeg ik terwijl ik mijn tanden op elkaar klem uit woeden.
Ik ging straks heel het bos doorzoeken tot ik haar vond en dan zou ze er niet goed van zijn. Ik zou Dhelia dan wel moeten dragen want als ik op mijn vampiertempo ga, kan ze me onmogelijk zien. Als ze me dit had uitgelegd zou ik haar gaan zoeken en ik zou haar vinden wees daar maar zeker van. Ik bleef staan en draai me naar Dhelia om. Ik wist dat ik nu kwaad keek en als ze nu spelletjes met me ging spelen zou ik misschien mijn zelfbeheersing verliezen. Ik legde mijn twee handen op haar schouder zodat ze niet weg kon gaan en negeerde het fijn gevoel dat door mijn lijf ging door de aanraking.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

(Thanks)

Jaybee Maple
Ik grinnekte zacht bij zijn opmerking. "Dat weet ik. Het is het misschien ook, maar ik kan je verzekeren dat het echt heel lekker is." Ik sprong op en hield mijn hand naar hem uit. Eigenlijk hoorde het andersom te zijn, dat de jongen het meisje omhoog hielp, maar wat kon mij het schelen? Ik was opgevoed met echt ouderwetse normen en waarden van rangen en standen, alleen een ding hadden mijn ouders er altijd ingeramt: Vrouwen doen niet onder voor mannen. Nooit. Soms doen mannen zelfs onder voor vrouwen. Laat je nooit iets anders wijs maken. Ik rechtte mijn rug een beetje en klapte mijn vleugels in, al zaten ze nog steeds buiten mijn shirt. Op een vreemde manier voelde het veilig om hier ze gewoon er te laten zijn. Het voelde alsof nietmand me hier zou veroordelen voor het feit dat ik een monsterlijke freak was, zoals iedereen in mijn verleden, behalve mijn familie dan, maar die waren zelf allemaal monsters. Die telden dus helemaal niet in mijn gedachten, al waren ze echt wel lief voor me.
Ik werd uit gedachten gescheurt door zijn vraag. Dat was een lastige. Ik vond het zo lekker, maar uitleggen hoe het smaakte, dat was lastig. Het smaakte naar thee met melk en gemberkoekjes. Daarna voelde je het fijne branderige gevoel van de alcohol achterin je keel, gevolgt door de verzachting van de melk. Ik had het zo vaak op. Mijn ouders hadden me het van kleins af aan gegeven als ik me slecht voelde, zonder alcohol dan, maar met een gemberkoekje erin. Toch was dit beter omdat er geen stukjes koekje in dreven. Mijn ouders deden tegenwoordig gelukkig helemaal niet lastig meer over drank of cigaretten, al hadden ze liever dat ik pleisters plakte en mezelf niet onder de tafel zoop, wat ik eigenlijk nooit deed, maar goed. Ik draaide een plukje haar rond mijn vinger. Het uiltje, die nogsteeds op mijn schouder zat, pakte het van mij af en begon erop te knabbelen. Het voelde best grappig. 'Dus kom je nog? Dan heb ik de thee zo klaar." Alleen het water hoefde te koken en voor de rest was het zo gefixt. In de keuken had ik gelukkig een waterkoker zien staan, dus het zou echt niet langer dan 5 minuten duren voor we twee gloeiende mokken vol hadden, met misschien nog een gemberkoekje ernaast om het helemaal af te maken.

---

Bowties were never Cooler

Dhelia Loreley
Wanneer we langs de groep jongens komen, merk ik hoe gespannen Daniël raakt. Vragend kijk ik hem aan, merk hoe hij zijn handen tot vuisten balt en hier en daar vang ik iets op over dat het vanavond wel een heel wilde avond zal worden. Dan, wanneer één van de jongens zijn ogen de mijne ontmoeten, herinner ik me exact wie het zijn. Meteen sla ik Daniël zijn hand van mijn schouder af en kijk hem ijzig aan, want ik weet dat als iemand zijn blik kan doden, dat de mijne zal moeten zijn. Het is overduidelijk dat ze het over Dawn hebben en ik moet toegeven dat ze ook niet al te netjes of voorzichtig gehandeld heeft in dat opzicht. Nee, als ze echt van plan is dat soort dingen te gaan doen, heeft ze nog zeker wat te leren.
Voorzichtig laat ik mijn hand langs de onderarm van Daniël strelen en trek hem van de groep vandaan, een klein glimlachje op mijn gezicht in de hoop dat dit niet tot een gevecht uit gaat draaien. Ik heb namelijk absoluut géén zin om daar tussen te komen staan.
"Heb je enig idee waarom een groepje gasten over Dawn praten alsof ze vanavond een beurt krijgen?" Ik slim moeizaam als we wat verder zijn gelopen en wat meer uit de buurt van de jongens voordat ik dit onderwerp op ga halen.
"Eh nou ja, laten we eerlijk zeggen dat Dawn zelf zei en dit citeer ik; 'Je weet niet wat je vanavond gaat overkomen.' En ze daarna het nummer van zijn bungalow vroeg. Als een echte flirt, die jongens vielen er zo voor." De rest laat ik achterwege, daar moet hij zelf maar naar gaan vragen bij Dawn.
"Maar hé, ze is volwassen-" Ik wil er nog iets aan toevoegen, maar dan kijkt Daniël me al met een ongelofelijk kwade blik aan waardoor ik eigenlijk de neiging heb om heel snel weg te lopen, toch houdt iets me tegen en besef ik al snel dat het de handen van Daniël zijn die zich om me heen binden. Een gevoel van vertrouwen stroomt er door mijn lichaam, of beter gezegd, verlangen. Ik haal diep adem, wetend dat dit niet goed is, dat ik dit absoluut niet moet gaan doen. Niet hier.
"Als ik het doe, houd niemand mij tegen." zeg ik dan in de hoop dat dit het voor Dawn wat gemakkelijker ging maken en ook om me op andere gedachten te zeten. Het is heus niet zo dat een one night stand niet vaker voorkomt.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Daniël Woods

"Eh nou ja, laten we eerlijk zeggen dat Dawn zelf zei en dit citeer ik; 'Je weet niet wat je vanavond gaat overkomen.' En ze daarna het nummer van zijn bungalow vroeg. Als een echte flirt, die jongens vielen er zo voor.Maar hé, ze is volwassen-" waarschijnlijk durfde ze niet verder praten door mijn kwade blik."Als ik het doe, houd niemand mij tegen."
Ik probeerde me rustig te krijgen, wat op een onmogelijke zaak leek. Hoe kon ze me dit aandoen? Ze wist hoe jaloers ik werd. Het ergste was, ze was van mij door onze bloedband en dat heb ik haar zo vaak duidelijk proberen te maken. Ze luisterde alleen niet. Ze word kwaad, schreeuwt naar me en gooit messen naar mijn hoofd terwijl ze me heel duidelijk maakt dat zij mijn eigendom niet is. Alles maakt het moeilijker door die bloedband. Het beschermt haar tegen andere vampiers zodat ze weten dat ze van mij is, maar toch weigert ze haar aan mij te binden. Ze zegt dat ze te jong is en dat ze wil genieten van het leven en niet hele tijd door mij achterna word gezeten en haar vader speel. Hoe graag ik dat ook wil doen, het lukte niet.
"Je begrijpt het niet." mompel ik terwijl ik haar los laat en men rug naar haar toe keer. "We hebben een bloedband."
Viola, het was er eindelijk uit. Alles wat ik gedaan heb voor Dawn, was anders, veel intenser dan ik ooit voor iemand heb gedaan gehad. Ze was de tweede waarmee ik zo'n band heb gehad. Daarom was het voor mij ook anders. Het was iets wat voor mij een speciale betekenis had. Het betekende voor mij dat ik alles voor haar zou doen om haar maar gelukkig te krijgen.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia Loreley
Ik merk dat mijn woorden niet helpen. Zowel niet voor Dawn hoogstwaarschijnlijk, maar al helemaal niet op Daniël die alleen maar kwader lijkt te worden. Ergens snap ik hem niet en frons gefrustreerd mijn wenkbrauwen. Laat dat kind gewoon? Ik zie er zeer zeker het probleem niet in, maar natuurlijk kan dat ook aan mijn eigen aard liggen, al hoewel, dan bedenk ik me dat Daniël er zelf ook wel een handje van zal hebben door zijn incubus kant, dus eigenlijk snap ik zijn eigen probleem ook niet echt. Ik bedoel, hij moet toch wel gewoon begrijpen dat het gewoon mogelijk is en we op dit moment in de eenentwintigste eeuw leven en zo niet, eeuwen geleden werd het ook al gedaan. Gewoon, omdat het kan. Omdat je maar één keer leeft en plezier mag en kan hebben.
"Je begrijpt het niet." zegt Daniël dan en knik ik, sla hem van me af en zet mijn armen in mijn zij.
"Ik zie inderdaad het probleem niet? Laat haar toch lekker gaan." Dan besef ik me met deze woorden dat het misschien wel jaloezie is dat er speelt. Dat de jongeman jaloers is op de jongen die met Dawn het bed zal delen en kantel ik grijnzend mijn hoofd. "Je bent-" Ik word al door hem onderbroken, kijk naar zijn rug toe en doe al wat stappen naar achteren. Je weet nooit wat hij van plan is.
"We hebben een bloedband." zegt hij dan en op dat moment begint het me pas allemaal op te dagen en is mijn vraag meteen beantwoord. Ik weet precies waar Daniël zijn bloed vandaan haalt. Niet van de bloedbank of van onschuldige diertjes, nee, hij haalt het bij Dawn. Ik schud verafschuwend mijn hoofd, niet wetend wat ik hiervan moet denken.
"En zij accepteert dat?" vraag ik terug, mijn woorden klinken nogal bitter, minder liefkozend als normaal in ieder geval. Ik zucht diep en weet dan dat het niet voor mij, maar ook voor hem goed zal zijn als we maar eens een hartig woordje met Dawn gaan spreken.
"Goed dan," zeg ik zonder nog op een antwoord van hem te wachten, "laten we Dawn maar eens op gaan zoeken. Ze kan nooit ver zijn."

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Devon Dorcha

Ik grinnik als ze haar blik afwendt en ik de blosjes op haar wangen opmerk. Dat is iets dat me na acht eeuwen nog steeds niet gaan vervelen is, de blozende blikken wanneer ze mijn gezicht zien, de kleine zuchtjes als ze iets meer dan dat zien. Het is vleiend en soms maakt het me moeilijk om met de beetje voeten op de grond te blijven. Maar zolang ik besef dat het niet perse mijn gezicht of lichaam is dat ze aantrekkelijk vinden, maar dat dat grotendeels komt door wát ik ben lijkt het me aardig te lukken.
"Ik was hier alleen naar toe gekomen, maar mijn ouders hebben een vriend gestuurd om op me te passen zodat ik niet van alles zou uitsteken. Ik vind het irritant dat ze me nog steeds niet vertrouwen en dan een oppas me achterna sturen achter mijn rug. En jij? Ben jij hier alleen?"
Opnieuw voel ik dat gevoel van vreemde spijt opkomen als ze haar ogen ergens anders richt. Ik geef met één been een klein tikje omhoog in de hoop dat het haar aandacht trekt.
"Zo moet je dat niet zien," zeg ik zachtjes terwijl ik haar blik probeer te vangen. "Je ouders zijn bezorgd om je, ze willen dat je veilig bent. Ik denk dat ze die vriend van je gestuurd hebben omdat ze je niet willen voor schut zetten door zelf te komen. En zeg nou zelf, als het een goede vriend is dan vind je zijn gezelschap vast niet erg, toch? En als hij echt je vriend is dan zal hij je niet verklikken bij je ouders, lijkt me. Nou, wat ik wil zeggen is probeer het eens van hun kant te bekijken. Je bent hun dochter, alleen op kamp, met vreemden zonder dat ze in de buurt zijn. Ik vind het best logisch en eigenlijk goed van ze dat ze die vriend met je meegestuurd hebben, je weet maar nooit wanneer je hulp nodig hebt," vervolg ik rustig. "Ik zou willen dat mijn moeder wat bezorgder om mij was geweest," voeg ik er wat stiller aan toe. Dan was ze waarschijnlijk nooit dat gevecht aangegaan waarvan ze wist dat ze het zou verliezen uit pure trots. Hounds zijn nu ook eenmaal niet de meest zorgzame ouders, al is familie wel het allerbelangrijkst voor ze -ons.
"En ik ben hier alleen, ja," zeg ik dan snel omdat ik het nu niet echt over mijn moeder wil hebben. "Al had je waarschijnlijk wel al door dat ik Claed ken. Maar dat was vroeger."
Ik zucht even en haal mijn schouders een keer op. De nonchalantie in mijn houding stemt echter niet overeen met de pijnscheut die ik vanbinnen door mijn lijf voel trekken.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Daniël Woods

"En zij accepteert dat?" vraagt ze bitter.
Ik zucht geïrriteerd. Was het zo slecht dat ik bloed van haar afneem als ze er zelf op staat? Ze moest is weten hoe Dawn kan doen als ik weiger van haar bloed te drinken. Dan lijkt het haast alsof ze zot word in haar hoofd. Niks kan haar dan tegen houden om mij het bloed te geven. Misschien kwam het door de band, misschien door haar pittig karakter.
"Goed dan. Laten we Dawn maar eens op gaan zoeken. Ze kan nooit ver zijn." Zei ze voor ik iets kon antwoorden.
Zo koppig als ik ben zeg ik toch nog: “Zij was degene die haar pols oversneed toen ik weigerde bloed van haar te nemen. Wat was ik anders doen? Haar dood laten bloeden?” bijt ik haar toe.
Ik kon er niet aan doen dat ik nu even kwaad was en niks kon verdragen. Ik ademde diep in en uit en probeerde de woeden in een doosje te stoppen voor het straks op Dawn laten uit te barsten. Dhelia verdiende dit niet. Ik begreep haar afkeer heus wel.
“Het spijt me dat ik mijn woede op je uitwerk. Jij kunt er niks aandoen.” Mompel ik terwijl ik me terug naar haar omdraai en liet zien dat ik het meende. “Kom.”
Ik steek mijn hand uit. Ik weet niet of ze die ging pakken of niet, maar het zou wel handig zijn. Dan zou ik tenminste wat kalmeren en liep ik niet te snel voor haar.

Dawn Madison

Ik kijk niet terug toen ik zijn been voelde iet omhoog gaan. Nee, ik wou hem nu niet aankijken. Ik schaamde me te hard, dat ik een oppas nodig had en omdat ik dacht dat ik misschien wel ruzie tussen hem en zijn vriendin wou stoken als hij die had. Er was echt iets mis met mij.
"Zo moet je dat niet zien. Je ouders zijn bezorgd om je, ze willen dat je veilig bent. Ik denk dat ze die vriend van je gestuurd hebben omdat ze je niet willen voor schut zetten door zelf te komen. En zeg nou zelf, als het een goede vriend is dan vind je zijn gezelschap vast niet erg, toch? En als hij echt je vriend is dan zal hij je niet verklikken bij je ouders, lijkt me. Nou, wat ik wil zeggen is probeer het eens van hun kant te bekijken. Je bent hun dochter, alleen op kamp, met vreemden zonder dat ze in de buurt zijn. Ik vind het best logisch en eigenlijk goed van ze dat ze die vriend met je meegestuurd hebben, je weet maar nooit wanneer je hulp nodig hebt. Ik zou willen dat mijn moeder wat bezorgder om mij was geweest. En ik ben hier alleen, ja. Al had je waarschijnlijk wel al door dat ik Claed ken. Maar dat was vroeger.” Zegt hij en ik merk dat hij er verder niet echt over wou praten.
Ik kijk terug naar hem en glimlach zwakjes. Ik kon niet begrijpen dat zijn moeder niet bezorgt om hem zou zijn. Als ik zijn moeder was zou ik dat altijd zijn met zo’n mooi kind. Daarbij lijk ik hem echt aardig te vinden, want anders zou ik het niet aannemen wat hij tegen me zegt. En hij had gelijk. Ik vond het niet erg om Daniël als gezelschap te hebben, maar zijn jaloerse buien zouden het voor mij niet makkelijk maken zoals gewoonlijk.
“Je hebt gelijk.” Mompel ik uiteindelijk terwijl ik me weer laat verdrinken in zijn mooie ogen. “Ik hoop dat het tussen jou en Claed nog goed komt,” ik glimlach naar hem om te laten zien dat ik het meen. "Maar laten we het over iets anders hebben misschien. Kies jij, maar het onderwerp. Ik weet niks."
Ik wou gewoon zorgen dat we ons allebei weer konden ontspannen en niet meer aan dit onderwerp denken, zoals daarnet. Het was raar om te denken dat ik misschien enkele minuten geleden nog aan het lachen was tot ik buikpijn kreeg.

[Happy New Year's eve! Dan hoef ik dat al niet meer te zeggen. (;]

[ bericht aangepast op 31 dec 2012 - 20:26 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia Loreley
Een geïrriteerde zucht verlaat zijn mond en het dringt nu pas tot me door dat Daniël misschien nou niet het type is waar ik graag ruzie mee wil hebben, alhoewel, ik kan mezelf natuurlijk ook goed verdedigen als dit echt nodig zou zijn, weet ik uit pure ervaring. Toch kijk ik hem met een verontschuldigende blik aan, een klein glimlachje siert mijn lippen en knipper onschuldig met mijn ogen.
“Zij was degene die haar pols oversneed toen ik weigerde bloed van haar te nemen. Wat was ik anders doen? Haar dood laten bloeden?” sist hij dan nog terug, waardoor ik mijn hoofd van hem afwendt. Dit gaat me veel te ver. Dit soort dingen hoef ik niet eens te weten, maar alsnog; Dood laten bloeden? Ik geloof er geen ene zak van.
"Dan pak je een verbanddoos, of kon je het gewoon niet laten soms?" mompel ik terug en heel even gaat het in me op om als pure uitdaging en kick de schaafwond op mijn eigen onderarm open te halen, om te kijken wat zijn reactie is. Ergens, heel diep in mijn geheugen zit toch wel het idee dat het misschien nog eens opwindend kan zijn, maar dit laat ik snel weer varen en kijk hem dan glimlachend aan, alsof ik mijn woorden nooit gezegd heb.
“Het spijt me dat ik mijn woede op je uitwerk. Jij kunt er niks aandoen.” zegt hij dan waarop ik knik en zijn luttele excuus aanvaard. Voor nu dan, we zien later wel weer of hij het echt meent. "Kom," vervolgt hij zijn woorden, waarop hij zijn hand uitsteekt. Alsnog sla ik deze in eerste instantie af, maar bij het zijn van zijn gezicht, neem ik hem alsnog aan en achtervolg hem zuchtend.
"Je weet dus waar ze is?" vraag ik aan hem, dit keer een tikkeltje zachter dan eerst.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

(Happy New Year!!!)

---

Bowties were never Cooler