[RPG] Camping Fear~001~ - Speeltopics

Het gaat over 10 tieners die samen in de bungalow 666 zitten op de Camping fear. Ze kennen elkaar echter niet of de meeste toch. Ieder van hun verbergt een geheim. Maar wat als ze er achter komen dat er iets niet klopt op de Camping en daarbij elkaars geheimen te weten komen.
Er is een speciale dag waar je geesten kunt zien op bootjes op de vijver die net bloed lijkt net zoals de maan, je rare geluiden hoort in de bossen en je een man ziet die mensen vermoord om een stuk huid van je te nemen. Sommige van hun geheugen worden gewist na die dag, andere weten het nog perfect. Als de mensen rond hen opeens beginnen te verdwijnen en later vermoord terug gevonden zijn gaan ze op onderzoek uit en moeten ze elkaar leren te vertrouwen.

---

Jongens [Max. 5]
- Devon Dorcha~~Gancanagh *Gancanagh/Hound*
-Claed Nixis ~~RellyKelinde *Ziener/Druide*
- Jake Dodge Dragon~~ Ninuturu *Hybrid Dragon*
-Daniël Xavier Woods ~~IAmADreamer *half incubus/ half vampier*
-

Meisjes [Max.5]
- Dawn Katherina Madison ~~IAmADreamer *Necromancer/Vuur demon*
-Jaybee Jillz Bellatrix Maple ~~Sylvesti *Faun/Fallen Angel Hybrid*
-Angy Nora Steward~~LeFuck *Fallen Angel (bad-side)*
- Jess Marie Cooper~~Moffat *Assassin/Droomwandelaar*
-Dhelia Athene Loreley ~~ Everdeen *Dochter van Ondine (half waternimf)*

---

Het begint dat iedereen aankomt en ze het domein is gaan verkennen voor ze naar hun bungalow gaan. Natuurlijk, kunnen ze elkaar allemaal al tegen komen maar er gaat waarschijnlijk wat ophef zijn omdat ze samen op een bungalow zitten terwijl dat niet gepland was. Er zullen er een paar elkaar niet van de eerste keer moeten en andere wel. Gebruik je fantasie maar. (;

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals: Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, gebeurtenissen van vroeger, ...
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen mensen die zelf verzonnen zijn en niet echt een karakter hebben maar natuurlijk ook tussen de rest van de schrijvers.
~Reserveringen blijven 3 dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Er mogen vulgaire dingen in voor komen.
~Mag van de verhaallijn afwijken.
~Niemand zegt dat iemand zijn personage niet goed is of niet kan behalve IAmADreamer.
~Plezier hebben, dat is de grootste regel hier !

[ bericht aangepast op 2 jan 2013 - 16:27 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 31 dec 2012 - 16:10 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Jake Dodge Dragon
Ik sliste wat inplaats van lachen, want lachen leek me niet handig wanneer je iets doet waarvan niemand mag weten dat je er zit. Okay het waren zeker weten geen mensen, dus zijn het aliens, ik glimlach aan een stuk door ik vind dit zo vermakend, aliens hebben irritatie aan eekhoorn draak, of ik ben gewoon de vliegende bever. Ik loop de springen op een tak waardoor de blaadjes los laten en naar beneden dwarrelen, ik moest dichterbij komen om ze weer te pesten. Jammer dat ik niet van kleur kan veranderen zoals een kameleon, ik kende vroeger een prachtige vrouwtjes draak die dat wel kon, ik schud mijn kop genoeg daar over terug naar het pesten. Ik klom wat takken naar beneden, mijn nagels kraste niet zo geluidloos langs het hout, ze wisten toch wel dat ik er zat, ik hoefte niet zo stil te zijn als eerst. Ik ga 2 tekken boven hun hoofd zitten, met perfect zicht, omg ik ben gewoon cupido grinnik ik in mezelf. Ik ga lopen springen op de tak waar ik nu op zit, waardoor een grote hoeveelheid van blaadjes naar beneden dwarreld. Ik vroeg me af wat ze eigenlijk dachten wat ik was, eekhoorn? Rat? Wat klom er eigenlijk in bomen en vluchte niet voor aliens? Vliegende bever dus, ik bijt op mijn tong, die uit mijn bek hangt, om niet te lachen.

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Daniël Woods

"Deze plek trekt wel heel erg veel geluk aan," grinnikt ze waarna ze naar boom boven ons kijkt.
Ik lachte zachtjes ze had gelijk. Mijn grijns werd groter als ik me bedenk dat ze me niet van haar af heeft geduwd. Zolang ze dat niet heeft gedaan blijf ik zo staan. Ze wreef over een kras op haar pols wat direct mijn aandacht trok. Kwam er bloed uit? Ik wist het niet, maar nu zou ik zeker mijn blik niet van haar gezicht houden of zelfs maar in ademen. Ik kijk terug naar het prachtig gezicht van Dhelia toen er blaadjes naar beneden dwarrelen. Ik lachte terug zachtjes, maar verlies haar gezicht niet uit het oog. Ik had een raar gevoel die ik niet begreep bij haar. Misschien kwam het door onze aantrekkingskracht die zo me leek te laten trillen op mijn benen. Ik pakte met een grijns een blaadje uit haar haar. Ik was me er zeer van bewust dat onze gezichten maar een paar centimeter van elkaar af waren. Ik weet niet zeker als ik deze afstand zou overbruggen ze me ging slaan of terug zou zoenen, waardoor ik het ook niet ging proberen. Dit was al prettig genoeg zo.
"Ja het brengt hier echt wel geluk." zeg ik lachend. "En wat wilt deze dame doen?" vraag ik wat nieuwsgierig achterna.

Dawn Madison

Hoe kon het vuur me toch zo fascineren? Ik was precies een pyromaan, maar dat kon me op dit moment niet schelen. De vlammen intrigeren me. Ze leken wel een dans te doen terwijl ze de tak verslinden. Een glimlach speelt rond mijn gezicht terwijl ik gefascineerd blijft toekijken. Ik had niet eens gehoord dat Devon er aan kwam tot hij iets tegen me zei.
"Een vroegtijdig kampvuur?" vraag hij terwijl naast me neer plof.
Ik slaak een gil doordat ik me verschiet en liet het takje uit mijn handen vallen. Ik begin automatisch erop te trappen in de hoop het uit te doven. Wat eerst een verloren zaak leek totdat ik dacht dat het moest ophouden en het gewoon verdwenen was. Alleen nog wat na smeulende as was te zien. Ik lachte zachtjes en leek langzaam mezelf te worden terwijl ik nog wat bekom van het verschieten.
"Je liet me schrikken." zei ik nep kwaad en keek hem zo ook aan voor ik weer in de lach schiet. "Wat kom je hier doen?"
Ik was blij dat hij hier was. Ik wist niet waarom, maar het leek erop dat hij het monster in mij heeft weggejaagd.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Claed Nixis

"Ik had niet moeten komen," Ik kijk naar de stille Devon. Hij is een paar passen naar achter gegaan wat maar slim is nu. Ik zie hem een aantal tranen wegvegen maar ik blijf strak naar hem kijken. Pas als hij zich omdraait en vervolgens weg loopt veranderd mijn blik en kan ik niet meer tegenhouden wat er gebeurd. Een luide schreeuw van woede, verdriet en pijn verlaat mijn lichaam en ik zak op mijn knieën. Nog voor ik de grond raar barst ik ik tranen uit. Ik zet mijn handen tegen de grond en buig mijn hoofd naar voor.
"Ik ben hem kwijt..." mompel ik zacht en ik snik een keer. Ik zak door mijn armen en leg mijn ellebogen tegen mijn knieën om vervolgens mijn hoofd in mijn handen te begraven. "Ik ben hem echt kwijt..." zeg ik nogmaals helemaal van de baan. Ik kan niet stoppen met huilen. Al probeer ik het, het lukt niet. Het zijn er té veel, te veel na al die jaren. En nu ik besef dat ik Devon vrijwel écht kwijt ben kunnen de tranen niet meer wachten.
Na zeker nog 3 minuten te hebben gehuild sta ik verslagen op en loop ik zonder echt goed op te letten op de omgeving, terug naar de bungalow. Buiten ga ik op de veranda zitten. Ik staar in het niet voor me uit, de tranen staan nog in mijn ogen en voor ik het goed en wel besef zit ik weer te janken.
Ik verberg mijn gezicht in mijn handen en snik. "Waarom moet dit? Was ik hier maar nooit heen gegaan, dan had ik Devon ook niet meer tegen gekomen!" zeg ik dan en ik bijt op mijn pijnlijke lip.

[Iemand voor Claed? ^^]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Dhelia Loreley
Ik merk hoe zijn ogen meteen naar de kras op mijn pols word getrokken en bijt zorgvuldig op mijn lip. Juist ja. Als hij dit echt meent, kan ik maar beter een stuk voorzichtiger gaan doen en niet de grootste kluns uit gaan hangen door mezelf overal open te halen.
Het blijft even stil. Ik kijk hem fronsend aan als ik hem nauwelijks zie ademhalen, zijn borstkas niet eens omhoog zie gaan. Ik kijk op wanneer er blaadjes naar beneden dwarrelen en besluit dan dat we hier wel genoeg tijd hebben doorgebracht. Ik weet wat ik wilde weten en het feit dat ik alleen al mijn arm heb open gekrast door één verdomde tak, laat staan wat er nog meer kan gebeuren. Er is namelijk één ding zeker en dat is dat er één of ander ding in die rotboom zit die ons hier weg wilt hebben en hij gaat zijn zin nog eens krijgen ook.
"Ja het brengt hier echt wel geluk." zegt hij dan uiteindelijk. Zijn glimlach doet mijn hart een maal sneller kloppen tot mijn eigen spijt. Dit is absoluut niet wat ik wil, wat ik in gedachten heb voor deze vakantie. Ik wil het anders hebben, niet meer bekend staan als de flirt of de persoon die zomaar zonder rede met een jongen in bed duikt. Natuurlijk is het mijn aard, maar daar kan ik verandering in brengen. Alsnog vraag ik me af of hij mijn woorden van net wel helemaal begrepen heeft en hij het sarcasme erin niet zag.
"En wat wilt deze dame doen?" Pas dan besef ik dat hij nog steeds tegen me aanleunt, ervoor zorgt dat ik tegen de boom wordt aangedrukt en duw hem iets van me af, klop mijn rokje af en glimlach naar hem.
"Weg hier, en gauw." zeg ik dan en wijs naar de boom, "Twee takken die naar beneden vallen zijn meer dan genoeg." zeg ik dan, verduidelijkend dat het niet gemeen bedoelt is meteen.
"Misschien dat we terug kunnen naar Dawn, dat eh," Als ik besef dat ik haar naam niet eens weet, staar ik kort naar de grond voordat ik weer opkijk, "dat andere meisje?"

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Daniël Woods

"Weg hier, en gauw.Twee takken die naar beneden vallen zijn meer dan genoeg." zeg ze.
Ik kijk naar boven. Wat het ook was het leek zich goed te verstoppen. De volgende keer dat het me nog is lastig viel zou ik het echt uit de boom trekken om het ding van elkaar te scheuren. Dat is nu één maal wat ik doe als ik kwaad word. Ik moet gewoon iets kapot maken dan en geloof me ik word niet snel kwaad. Dawn is dan de enigste die me kan kalmeren. Als ik terug aan haar denk vertrekt mijn gezicht even. Ze deed zo raar. Zelfs voor haar deed ze te gemeen. Ze zou nooit een vogeltje laten verschieten. Ik kijk terug naar Dhelia en een glimlach kwam direct op mijn gezicht.
"Misschien dat we terug kunnen naar Dawn, dat eh, dat andere meisje?"vraagt ze.
"Jaybee. Ja, dat is een goed idee," zeg ik en mompel dan achterna: "Ik hoop allen dat Dawn Jaybee met rust heeft gelaten of dat gaat nog heel erg uit de hand lopen."
Ik wacht tot Dhelia voor me gaat lopen zodat ik zeker weet dat het ding wat ons hier probeerde weg te jagen ons niet ging achtervolgen, want dan lag het straks op de grond te spartelen.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

(@mengelmoes Jaybee heeft nogsteeds niemand)

---

Bowties were never Cooler

(Dan mag je wel naar Claed komen als je wilt ^^)

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Dhelia Loreley
Ik merk hoe zijn gezicht vertrekt, wanneer ik over Dawn begin te praten, vraag me af wat er in godsnaam aan de hand is en eigenlijk kan ik hem er ook niet de schuld van geven. Haar plotselinge veranderingen in karakter deden me net rillen, de leegte in haar ogen, verschrikkelijk te noemen. Maar nu ik weet dat ik niet de enige abnormale hier ben, zal het me niet eens verwonderen als ook Dawn hier iets mee te maken heeft. Niet alleen Daniël en ik.
"Jaybee. Ja, dat is een goed idee," Wanneer hij de naam zegt, komt het plots weer in me op en knipoog ik, steek mijn duim op ter compliment. Ach, ik ben nooit echt bijzonder goed in namen geweest en het is al een wonder dat ik er nu al een paar weet - onthoud. Meestal is dat een heel ander verhaal.
"Die ja, Jaybee." glimlach ik en probeer de naam in mijn geheugen te branden. Jaybee.
"..Jaybee met rust heeft gelaten of dat gaat nog heel erg uit de hand lopen." mompelt hij. Wat er ervoor werd gezicht heb ik niet eens opgevangen door de zachte ondertoon, maar ergens kan ik wel raden dat het over Dawn gaat en glimlach geruststellend.
"Komt vast wel goed, toch?" zeg ik tegen hem, alsnog klinkt het meer als een vraag dan dat dit de bedoeling is en begin maar met lopen, terug naar de plek waar we vandaan kwamen. Misschien dat Jaybee daar nog is, en anders wordt het zoeken naar Dawn - hoogstwaarschijnlijk dat Jaybee daar dan ook weer bij is. Het zal me niet eens verbazen als ze het allang weer hebben opgelost en vrolijk zitten te kibbelen met elkaar.
Ik hoor Daniël zijn voetstappen achter me en nu we een kleine afstand hebben, draai ik me nog even om zodat ik naar de boom kan kijken. Ik lijk een kleine glimp te zien, knijp mijn ogen samen en doe een stap naar voren, maar schud dan met mijn hoofd. Verdwenen. Misschien dat ik het zelfs wel verbeeld heb.
"Goed, laten we gaan." zeg ik dan voordat ik weer vooruit begin te lopen, we uiteindelijk bij de plek aankomen waar we net nog waren en zoals ik al dacht, niemand te bekennen.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Jake Dodge Dragon
Awhh ze gaan er vandoor, waarom nou, het was net zo leuk.
Ik loop wat naar voren op de tak om ze wat beter te kunnen zien, ja daar lopen ze, Ik schrik me rot als het meisje zich omdraait en naar de boom kijkt waar ik in zit, haastig schuivel ik naar achteren, bijna vallend over mijn eigen poten. Maar toch, ik had een laatste kaart.
"DOEI!" Roep ik het meisje en de jongen achterna, en ik wist zeker dat ze het gehoord hadden, het was luid genoeg en zeker hoorbaar voor aliens.
Ik ga tegen de stam van de boom aan zitten en bekijk mijn nagels. Tussen mijn nagels zit een stukje hout, ik bijt in het stukje en trek het eruit, rillingen lopen over mijn rug, eeuw wat een naar gevoel is dat. Ik laat het stukje los zodat het op de grond kan vallen, een vlieg zoemt rond mijn hoofd, ik hap ernaar, irritant.
Bats hebbes, yay dag dag vlieg. Ik herriner me weer dat ik honger heb, misschien kan ik een stuk vlees vinden.

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Devon Dorcha

Ik schrik als Dawn een gil slaakt en als een gek op het gevallen takje begint te trappen voor het het gebladerte op de grond aan kan steken. Ik zit haar even verbaasd aan te kijken. Het is nou niet alsof ik haar beslopen heb. Was ze zo in gedachten verzonken?
"Je liet me schrikken." Ik wil net verontschuldigend mijn handen opsteken omdat ze zo kwaad lijkt tot ze in de lach schiet en ik besef dat ze me in de maling neemt. Ik lach zelf ook even zachtjes en haal een hand door mijn haren. "Wat kom je hier doen?"
Hoewel ik die vraag had moeten zien aankomen, ben ik er toch even door verrast. Ik wik en weeg mijn woorden even in gedachten, gezien ik geen zin heb haar uit te leggen dat ik net woorden heb gehad met Claed omdat het vast stom lijkt zonder de hele historie erachter en die kan ik gewoon niet vertellen zonder mezelf te verraden.
"Ik rook vuur en ik kwam kijken of het niks ernstigs was," zeg ik met een kleine glimlach. "Sorry dat ik je liet schrikken, dat was niet de bedoeling. Je kreeg toch geen hartaanval ofzo he? Dat trekt mijn verzekering niet volgens mij," vervolg ik terwijl ik mijn best doe om mijn glimlach op mijn lippen te houden.
Nu ik weer wat ademruimte heb, en Claed niet in mijn directe omgeving is, voel ik me een stuk meer ontspannen. Al kan ik niet ontkennen dat het allemaal nog nazindert in mijn lijf. Misschien was het stom van me te denken dat er iets veranderd zou zijn. Ik voel een steek in mijn hart als ik me afvraag of het ooit wel zal kunnen veranderen, of we ooit wel nog vrienden zullen kunnen zijn.
"Maar waarom was jij takjes in de fik aan het steken?" vraag ik aan Dawn om mezelf af te leiden. "Da's op z'n minst een vreemde hobby."

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Jaybee Jillz Bellatrix Maple
Na een tijd tot rust te zijn gekomen besloot ik dat ik maar eens terug moest gaan naar de bungalow. Mijn nicotimepleisters begonnen uit te werken en het zou ook bijna etenstijd zijn. Ik stond op en liet het vogeltje vrij, maar het gekke ding bleef op mijn schouder zitten. Na wat proberen gaf ik de hoop op en liep ik dus met het vogeltje in mijn handen en mijn vleugels nogsteeds buiten mijn shirt naar de bungalow. Op de veranda zag ik iemand zitten. Een paar stappen dichterbij zorgden ervoor dat ik duidelijk kon zien dat het Claed was. Maar er was duidelijk iets mis. Ik zette het vogeltje, wat waarschijnlijk een uiltje was, op mijn andere schouder en ging naast hem zitten. "Wat is er?" vroeg ik voorzichtig. Hij was compleet in tranen. Ik wilde hem niet woest maken ofzo, maar ik kon er gewoon maar slecht tegen als goede wezens huilden, en aangezien Claed nogsteeds op mijn goede wezens lijstje stond vond ik dit verschrikkelijk. Dat wezens fyziek pijn hadden kon ik vaak om lachen, maar tot een bepaalt punt en emotionele pijn daar kon ik echt niet tegen. Behalcve bij slechte en gemene wezens, maar zelfs bij hen vond ik dat nog wel eens lastig.

---

Bowties were never Cooler

[hoop niet dat Jaybee nog steeds haar vleugels buiten haar shirt heeft. "in mijn handen en mijn vleugels nogsteeds buiten mijn shirt naar de bungalow." ]

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

(Ze heeft scheuren achter in haar shirt )

---

Bowties were never Cooler

Daniël Woods
"Komt vast wel goed, toch?" zeg ze tegen mij.
Ik loop rustig achter Dhelia aan me vaag bewust van het feit dat ik hier dol graag weg ging. Daarbij miste ik gewoon Dawn haar lach. Ze leek altijd zo vrolijk en was nooit zo gemeen geweest tegen een levend wezen. Ze kon gemeen zijn, dat wist ik, maar dan had ze meestal wel een goeie reden ervoor. Ik was zo diep in gedachten verzonken dat ik bijna tegen Dhelia op botste. Ze keek terug naar de boom.
"Goed, laten we gaan." zeg ze en ze begint vooruit te lopen.
"DOEI!" Roep het ding wat een de boom zat en ik kon er niet aan doen en draaide me om gromde dierlijk ernaar.
Toen ik zeker wist dat het niet terug ging reageren draaide ik me om en liep Dhelia achterna. Zoals gewoonlijk hoorde ik de dieren rond me heen wegrennen omdat ik in de buurt kwam. Een lichte glimlach speelde weer over mijn lippen. We kwamen aan de plek waar we Jaybee achter hebben gelaten. En er was niemand. Oké, nu hoop ik gewoon dat ze elkaar met rust hebben gelaten. Dat hoop ik althans. Ik kijk met een glimlach naar Dhelia.
"Wat gaan we nu doen?" vraag ik aan haar. "We kunnen of wel verder zoeken, of naar het meer of naar de bungalow. Aan jou de keus."
Voor te zien was de brandstichter ook gestopt. Dat is al wat geruststellend, want stel je voor dat het bos in brand zou staan en ik kon niet iedereen redden die er in zit.

Dawn Madison

"Ik rook vuur en ik kwam kijken of het niks ernstigs was. Sorry dat ik je liet schrikken, dat was niet de bedoeling. Je kreeg toch geen hartaanval ofzo he? Dat trekt mijn verzekering niet volgens mij," vervolg hij met een glimlach.
Ik moest zachtjes lachen. Natuurlijk had ik geen hartaanval gekregen. Dat zou het toppunt geweest zijn na alles.
"Maar waarom was jij takjes in de fik aan het steken? Da's op z'n minst een vreemde hobby." vraagt Devon dan.
Zou ik hem de waarheid vertellen? Ik moest het met iemand over hebben. Was Devon op dit moment wel de ideale persoon om tegen hem te zeggen dat er iets in me is. Iets monsterachtig dat me lijkt over te nemen? Ik kon het proberen. Als hij verkeert zou reageren zou ik het weten of ik hier met hem kon over praten. Dit is iets waar ik niet met Daniël wou over praten. Ik wou gewoon een nieuwe vriend. Iemand die me kon duidelijk maken wat er met me scheelde.
"Ik weet het niet. Heb je ooit het gevoel gehad dat je..euh... iets je lijkt over te nemen?" mompel ik terwijl ik voor me staar.
Langs de ene kant wou ik het niet horen, maar langs de andere kant wou ik weten wat hij dacht. Ik trok mijn benen op tegen mijn borst kas en leun met mijn kin op mijn knieen terwijl ik doelloos voor me uit staar. Ja, ik was de eerste keer in men leven bang. Ik was bang voor mezelf.

[ bericht aangepast op 29 dec 2012 - 22:36 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia Loreley
Een luide zucht verlaat mijn lippen en draai me een kwartslag om zodat ik Daniël goed aan kan kijken. Eigenlijk had ik gewoon gehoopt dat zowel Dawn als Jaybee hier zouden zijn en heel stiekem dat gewoon heel onze groep er is, want het zal me niet eens verbazen als ik nog niet iedereen ontmoet heb. De tien bedden, wie weet. Het benieuwd me ergens, wil de namen weten, zien wie er achter de koffers schuilen.
"Wat gaan we nu doen?" vraagt Daniël dan plots met een glimlach op zijn gezicht die me meteen doet terug lachen. Verdomde aantrekkingskracht. Ik bijt hard op mijn lip, in de hoop dat het gevoel weer wegtrekt en kijk naar de boom achter hem, maar zelf dat lijkt nauwelijks tot niets te werken.
"We kunnen of wel verder zoeken, of naar het meer of naar de bungalow. Aan jou de keus." stelt hij dan voor. Eigenlijk heb ik geen idee wat ik wil. Wanneer ik het woord 'meer' hoor, klinkt dat wel zeer verleidelijk en wil ik eigenlijk automatisch zeggen dat we daar heengaan, maar ergens heb ik dit hoofdstuk nog niet afgesloten en wil ik nog een laatste woordje houden met Dawn. Natuurlijk kan ik mijn vragen ook aan Daniël stellen, bijna zeker wetend dat hij ook mijn vragen kan beantwoorden, maar dat is niet de manier waarop ik ze wil verkrijgen.
"Het maakt mij niets uit," zeg ik dan uiteindelijk als ik hem in het rond zie staren en knip met mijn vingers op zijn aandacht te trekken.
"Loop jij maar ergens heen, ik volg je wel." Draai ik het dan om en friemel wat aan de schoudertas die ik meedraag.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.