[RPG] Camping Fear~001~ - Speeltopics

Het gaat over 10 tieners die samen in de bungalow 666 zitten op de Camping fear. Ze kennen elkaar echter niet of de meeste toch. Ieder van hun verbergt een geheim. Maar wat als ze er achter komen dat er iets niet klopt op de Camping en daarbij elkaars geheimen te weten komen.
Er is een speciale dag waar je geesten kunt zien op bootjes op de vijver die net bloed lijkt net zoals de maan, je rare geluiden hoort in de bossen en je een man ziet die mensen vermoord om een stuk huid van je te nemen. Sommige van hun geheugen worden gewist na die dag, andere weten het nog perfect. Als de mensen rond hen opeens beginnen te verdwijnen en later vermoord terug gevonden zijn gaan ze op onderzoek uit en moeten ze elkaar leren te vertrouwen.

---

Jongens [Max. 5]
- Devon Dorcha~~Gancanagh *Gancanagh/Hound*
-Claed Nixis ~~RellyKelinde *Ziener/Druide*
- Jake Dodge Dragon~~ Ninuturu *Hybrid Dragon*
-Daniël Xavier Woods ~~IAmADreamer *half incubus/ half vampier*
-

Meisjes [Max.5]
- Dawn Katherina Madison ~~IAmADreamer *Necromancer/Vuur demon*
-Jaybee Jillz Bellatrix Maple ~~Sylvesti *Faun/Fallen Angel Hybrid*
-Angy Nora Steward~~LeFuck *Fallen Angel (bad-side)*
- Jess Marie Cooper~~Moffat *Assassin/Droomwandelaar*
-Dhelia Athene Loreley ~~ Everdeen *Dochter van Ondine (half waternimf)*

---

Het begint dat iedereen aankomt en ze het domein is gaan verkennen voor ze naar hun bungalow gaan. Natuurlijk, kunnen ze elkaar allemaal al tegen komen maar er gaat waarschijnlijk wat ophef zijn omdat ze samen op een bungalow zitten terwijl dat niet gepland was. Er zullen er een paar elkaar niet van de eerste keer moeten en andere wel. Gebruik je fantasie maar. (;

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals: Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, gebeurtenissen van vroeger, ...
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen mensen die zelf verzonnen zijn en niet echt een karakter hebben maar natuurlijk ook tussen de rest van de schrijvers.
~Reserveringen blijven 3 dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Er mogen vulgaire dingen in voor komen.
~Mag van de verhaallijn afwijken.
~Niemand zegt dat iemand zijn personage niet goed is of niet kan behalve IAmADreamer.
~Plezier hebben, dat is de grootste regel hier !

[ bericht aangepast op 2 jan 2013 - 16:27 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 31 dec 2012 - 16:10 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Jake Dodge Dragon

Ik sta stil compleet wanneer ik geneurie hoor, ik kijk naar beneden. Het meisje is aan het neuriën, ik wil nog wat langer stil blijven staan om te genieten van het geluid maar de tak onder mijnj poten begeeft het en breekt met een luide krak los, ik kan nog maar net optijd een andere tak vast grijpen om niet ook te vallen. Het bracht wel een glimlach op me gezicht, jammer dat ik niet naar beneden kan om te zien wat de tak aanricht, Misschien valt hij wel op iemands hoofd.
Ik schud mijn kop en klim verder, schud even geïriteerd mijn poot wanneer er een blaadje aan blijft kleven, die ook naar beneden zweeft. Op een plek waar ik genoeg ruimte heb sprijt ik mijn vleugels zodat het warme licht ze kan opwarmen.
Ik maak me zelf confortabel op de tak en bekijk mijn klauwen, ik schraap ze over de tak om het jeukende dunne huidje eraf te schrapen, dat werkt het zelfde als de hoorns van een hert. Ik lik over mijn lippen, herten, zouden die hier zijn? Ik had honger, ik had eigenlijk wat te eten moeten pakken, maar dat was ik vergeten door Hua. Hoe zou het eigenlijk met Angy zijn? Ze zou toch niet denken dat ik haar in de steek laat? Ik schud weer mijn kop, geen leuke gedachte, ik moet denken aan het nu niet aan het toen.

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Claed Nixis

Ik schrik op van een plots gelach van Devon. Ik kijk naar hem en begrijp er niets van. Waarom lacht hij ineens zo? Hij schatert het uit maar ik zie er het grappige niet in. Hij valt om en grijpt naar zijn buik. Zijn ademhaling piept als hij buiten adem is en probeert te stoppen met lachen. Hijgend blijft hij liggen en alsnog snap ik niet wat er zo grappig was. Als hij omhoog krabbelt kijk ik hem aan.
"Sinds wanneer ben jij zo'n knuffelaar?" vraagt hij en veegt wat tranen weg. Ik kijk Devon strak aan.
"Wat is er nou zo grappig? Het is helemaal niet grappig, ik vind er niets leuks aan!" Ik kijk Devon nog altijd aan. Wat vind hij zo grappig? Nee serieus.
"Ik wil je slaan," zeg ik met een boze ondertoon en ik draai mijn hoofd van hem weg. Kan hij niet even gewoon nadenken voordat hij helemaal dubbel gaat liggen... Alleen omdat ik zijn knuffels mis? Ik grom een keer. "Mag ik niet gewoon een knuffel willen? Een échte?" Ik maak mijn handen tot vuisten en knijp erin. Ze zijn er wit van. Ik kijk hem weer aan zodat hij ziet dat ik het meen. Dat ik meen dat het geen grap was en dat hij nu moet oppassen met wat hij zegt. Je moet mij niet in de zijk gaan nemen want dan kan ik echt pissed off worden.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Devon Dorcha

"Wat is er nou zo grappig? Het is helemaal niet grappig, ik vind er niets leuks aan! k wil je slaan. Mag ik niet gewoon een knuffel willen? Een échte?"
Zo hard als ik net gelachen heb, zo serieus ben ik nu. Ik voel mijn gezicht vertrekken tot er van mijn mond niks meer over blijft dan een rechte lijn. Zowel zijn toon als zijn houding staan me niet. Ik sta recht, draai me demonstratief van hem weg en leun weer tegen een boom aan.
"Nou, zeur er niet over en doe dat dan gewoon!" snauw ik hem toe, zonder me weer naar hem toe te draaien.
Ergens ben ik er zeker van dat ik dat niet zou zeggen mocht ik er ook maar een seconde denken dat hij me effectief een dreun zou verkopen, ondanks de waarschijnlijkheid dat hij nogal veranderd kan zijn in de vijftig jaren die gepasseerd zijn sinds ik hem laatst zag.
"Ik heb een t-shirt aan," voeg ik er iets kalmer aan toe, als gedeeltelijke reden waarom hij nu absoluut geen knuffel kan krijgen. De reden die ik liever niet met hem deel is dat ik een duister vermoeden heb dat ik het veel leuker zou vinden dan ik zou mogen.
Het laatste dat we allebei kunnen gebruiken is dat ik volledig mijn zelfbeheersing verlies en het verder laat komen dan een knuffel of er zelf de aanleiding zou toe geven omdat het me niet onberoerd zou laten. En ik weet zeker dat de verleiding tot meer er langs mijn kant wel zou zijn, al is het maar omdat dat mijn natuur is.
Ik slik even en richt mijn blik naar de grond bij dat harde besef. Snapt hij dan niet dat ik hem alleen maar probeer te beschermen, nog steeds?

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Claed Nixis

Ik zie Devon zijn gezicht vertrekken. Ik schrik echter niet wanneer hij recht gaat staan en zich van me afdraait. Ik ga zelf ook recht staan.
"Nou, zeur er niet over en doe dat dan gewoon!" snauwt hij maar ik weet dat hij het toch niet meent, aangezien het gevaarlijk voor mij zal zijn.
"Ik heb een t-shirt aan," Hij zegt dit kalmer. Mij maakt het echter niet kalmer. Ik stamp een keer op de grond. Ik wil schreeuwen, en hard!
"Devon... Je ben zo tegenstrijdig!" Ik laat mijn handen naar mijn haar gaan en kijk naar boven. "Het ene moment dit en het andere moment dat, je bent niets veranderd!" roep ik naar hem en draai ook mijn rug naar hem toe. Je mag het kinderachtig noemen, maar dit doe ik alleen maar om hem niet werkelijk te gaan slaan. Ik verkoop hem met liefde een dreun maar daar word het niet beter op. Dat hij zo ging lachen schoot mij gewoon in het verkeerde keelgat en dat hij dan ook zo reageert schiet nog verder verkeerd.
Ik voel tranen opkomen en probeer ze weg te duwen, en dit zijn geen tranen van verdriet... Het zijn tranen van woede, hoe ze er ineens komen weet ik niet maar ik weet wel dat ik boos ben op Devon. Boos door zijn gedrag op dit moment. Misschien act ik ook niet helemaal right maar ik kan hem echt niet uitstaan... Dat was vroeger wel anders, maar dat was vroeger. Ik dacht dat hij nog hetzelfde zou zijn, maar het klopt íedereen veranderd... "Als ik je nu zou slaan dan verpest ik alles..." Ik mompel het zacht en sluit mijn ogen.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Dhelia Loreley
Ik voel zijn ogen op mijn gezicht branden, wanneer ik mijn deuntje neurie, iets dat gebaseerd is op een oud kinderliedje. Ik glimlach tevreden als ik zie hoe het zijn werk doet. Ik zie hem nadenken, een lichte frons in zijn voorhoofd ontstaan. Hij mag het raden, ik zal het hem niet gaan weggeven.
"Wat is je volledige naam?" vraagt hij dan en met deze woorden weet ik dat als hij ook maar een beetje onderzoek heeft gedaan en een beetje verstand van dingen heeft, hij hier al een heel eind mee in de richting kan komen.
"Dhelia Athene," Glimlach ik dan sluiks en sla mijn handen over elkaar. Hier zal hij toch niets uithalen. "En mijn achternaam is Loreley." Vervolg ik dan en weet dat dit de sleutel naar het antwoord kan zijn. Bij mijn geboorte had ik de achternaam 'Kingsleigh' meegekregen, maar na de dood van mijn vader bepaalde mijn moeder al snel dat ik een andere achternaam zou krijgen en aangezien ook zij die niet had koos ze voor 'Loreley' , een bijpassende naam.
"Zet dat je tot het denken, liefje?" Vraag ik met een grijns op mijn lippen voordat ik iets in de boom boven me hoor kraken. Voordat ik het weet ritst er en tak naar beneden, waardoor ik geneigd ben om in de armen van Daniël te vallen zodat het niet op mijn hoofd beland. Een warm gevoel omhelst me als ik hem tegen me aanvoel, wil eigenlijk nog lang niet loslaten, maar sla mijn blik dan van hem af en laat hem los.
"Sorry, maar ik wil graag langer leven. Rotboom." Toch laat ik het daar niet bij en kijk nog even naar boven, maar als ik daar niets zie, geef ik het op en richt me weer op de jongen voor me.
"Dhelia Athene Loreley dus,"

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Devon Dorcha

"Devon... Je ben zo tegenstrijdig! Het ene moment dit en het andere moment dat, je bent niets veranderd!' hoor ik Claed op zijn beurt naar me schreeuwen. Ik schud mijn hoofd en bal mijn vuisten naast mijn lichaam. Wanneer een opflakkering van woede door mijn lichaam brandt, draai ik me zonder nadenken om en stap met stevige pas op Claed af. Pas wanneer ik vlak achter hem sta, weet hij me met zijn woorden weer van mijn stuk te brengen.
"Als ik je nu zou slaan dan verpest ik alles..."
Ik ontspan mijn handen en blijf wat verslagen staan. Moeizaam slik ik even als ik besef hoe dicht ik bij hem sta nu. Hoe makkelijk het zou zijn om- Nee. Daar komt niks van in huis, niet zolang ik mijn eigen lichaam bestuur. Aarzelend schuif ik een paar centimeter naar achter.
"Het is makkelijker om afstand te houden," breng ik met een ietwat gekraakte stem uit.
Een rilling loopt over mijn hele lichaam en ik wrijf met mijn handen wat over mijn armen, in de hoop dat het over zal gaan. Ergens hoop ik dat Claed de dubbelzinnigheid van mijn woorden niet opgemerkt heeft, dat hij op dit moment die zin alleen in het kader van de omhelzing waarover hij zo blijft razen ziet. Ik wil het er nu namelijk helemaal niet over hebben dat ik vanuit mijn onderbewuste soms mensen met opzet verhinder zich aan me te gaan hechten, die discussie hebben we namelijk al jaren geleden gehad en de afloop daarvan is me helemaal niet bevallen.
"Dan doe ik niemand kwaad." Van een kordate stem blijft nu niet veel meer over.
Ik knipper een aantal keer om de opkomende tranen terug te dwingen, slik tegen beter weten in om de krop weg te krijgen. Waarom blijft Claed het me toch zo moeilijk maken? Heeft hij dan niks geleerd van het verleden?

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Daniël Woods

"Dhelia Athene. En mijn achternaam is Loreley." Glimlacht ze dan sluiks.
Loreley stond dat niet voor zeemeermin? Of sirene? Ik dacht van wel. Nu moest ik alleen zien te weten te komen welke soort ze was. Er waren meerderen soorten die zo konden zingen, maar ik kende ze niet allemaal. Waarom kon ze niet gewoon van mijn soort zijn? Dan had ik niet zo moeten zoeken achter het antwoord. Daarbij leek ze tevreden te zijn over het effect van het liedje op mij.
"Zet dat je tot het denken, liefje?" zei ze en ik draaide met mijn ogen als antwoord.
Ik hoorde van alles boven in de boom voor ik de tak hoorde breken. Ik was net van plan geweest Dhelia naar me toe te trekken zodat de tak haar niet zou raken, wanneer ze zich in mijn armen liet vallen. Ik hield haar even stevig tegen me aan. Waarom had ze zo een effect op mij? Mijn mond trok tot een streep toen ze zich uit mijn armen los maakte Ik had gewild dat het langer had geduurd.
"Sorry, maar ik wil graag langer leven. Rotboom." ik grinnikte zachtjes en mijn glimlach kwam terug op zijn plaats."Dhelia Athene Loreley dus."
"Dus je kunt me verleiden met een lied, je achternaam is Loreley, je bent een halfbloed en we hebben soort van dezelfde aantrekkingskracht. Oké, ik ga raden," mompel ik terwijl ik haar goed in de gaten hield zodat ik haar reactie kon peilen."We hebben een zeemeermin of sirene, maar dat denk ik niet dat het is. Die zouden meer aan het water vast zitten denk ik. Dan heb je natuurlijk nog nimfen. Bos- en waternimfen. Alleen weet ik niet of bosnimfen dat ook doen. Ik ben geen wandelende 'mythische wezens' woordenboek. " ik stop ervan verzekerd dat ik het antwoord heb gezegd.
Ik leek het gewoon te voelen dat ik het juiste antwoord heb gezegd. Dat betekent niet dat ik juist weet wat het juiste was. Ik zou het wel aan haar reactie zien. Ik kende lichaamstaal goed genoeg.
"Ik heb het geraden niet?" zei ik zachtjes.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia Loreley
"Dus je kunt me verleiden met een lied, je achternaam is Loreley, je bent een halfbloed en we hebben soort van dezelfde aantrekkingskracht. Oké, ik ga raden," Ik luister zijn woorden aan en knik wanneer hij begint over halfbloed - dat is dan wel iets dan ik hem nog mee ga geven, de rest zal hij toch echt zelf moeten doen. Voor de zekerheid, houd ik nog wel even afstand van de boom en kijk nog even naar de top, maar als ik zie dat er echt niets is, draai ik me weer om.
"Halfbloed, inderdaad." zeg ik nog tegen hem en glimlach, wacht geduldig af op de opsomming die hij gaat maken. Ik weet nu al dat er Sirene in komt te staan, zoals gewoonlijk, zoals iedereen doet en denkt.
."We hebben een zeemeermin of sirene, maar dat denk ik niet dat het is. Die zouden meer aan het water vast zitten denk ik. " Ik moet lachen om zijn woorden, omdat ik eigenlijk wél onderweg was naar het meer om pootje te baden en misschien een liedje te schrijven, maar Dawn verhinderde me in eerste instantie en van het één kwam het ander en was ik nu dus hier.
"Dan heb je natuurlijk nog nimfen. Bos- en waternimfen. Alleen weet ik niet of bosnimfen dat ook doen. Ik ben geen wandelende 'mythische wezens' woordenboek. " Mijn gezicht verstrakt wat als hij dit zeg en kantel bedenkelijk mijn hoofd. In feite heeft hij het gewoon geraden en zit hij momenteel juist. Ik slim moeizaam en haal mijn hand door mijn haren. en merk aan de zelfverzekerdheid die hij uitstraalt, dat hij zelf heel goed weet dat hij in de goede richting zit.
"Ik heb het geraden niet?" Zijn stem klinkt iets zachter dan eerst, mijn blik dwaalt even af naar de grond voordat ik hem aankijk.
"Goed, goed," zeg ik dan eerlijk, "ken je die verhaaltjes over de vloek van Ondine, een waternimf? Nou goed, mijn moeder is een Ondine en ik ben haar dochter, zo simpel als wat." leg ik dan kort uit. Ik heb geen zin om alles één voor één uitgebreid uit te gaan leggen. Dat soort dingen zoekt hij zelf maar op op het web.
"Mijn vader is of was gewoon mens, halfbloed dus inderdaad."

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Jake Dodge Dragon
Ik luister half half naar wat er beneden gebeurt. "Sorry, maar ik wil graag langer leven. Rotboom." is het enige wat ik echt duidelijk weet op te vangen, gewenst effect, hum? Ik lip geamuseerd mijn lippen en onderdruk een gaap. Misschien kon ik nog wat meer takken naar beneden gooien, of knakken. Over 1 uur zou ik al te zwaar zijn voor de boom dus tja, waarom niet even de pestkop uit hangen? Wie boeide het eigenlijk wat? Er waren geen vogels of andere dieren te bekennen, wat eigenlijk wel wat vreemd is, dus die zou ik niet kunnen pesten of bezeren. Ik steek mijn tong uit mijn bek en leun iets te zwaar op een tak achter me, ik klap wel mijn vleugels in, ik was nu zeker weten van plan deze mensen- ik proef de lucht met mijn tong want die werkt soms beter dan mijn neus- okay ik ben van plan deze 'wezens' te gaan plagen. Ik had werkelijk geen idee wat het waren, ze roken deels naar mens, maar dat kon ook afleiding zijn, of omdat ze te lang onder de mens hebben geleefd hebben. Naja als eenhoorns, feniksen en draken niks nieuws zijn kunnen andere wezens ook bestaan. Ik ging nu met mijn volle gewicht op de tak achter me hangen en hoorde een luid snap, niet een knap als de vorige maar een snap, wat gebeurt als een jonge levende tak breekt. De boom kon mijn streken wel aan, als eekhoorns al takken af knagen kon dit niet echt verelend zijn. De tak die net gebroken is blijft haken tussen twee andere takken, waardoor ik iets naar beden moet om hem weer los te maken. Zoek dekking aliens! Of krijg te schrik van een tak op je kop. mompel ik geamuseerd in mijn hoofd als de tak naar beneden valt.

[ bericht aangepast op 27 dec 2012 - 23:51 ]

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

[Iemand voor Jaybee?]

---

Bowties were never Cooler

Daniël Woods

"Goed, goed," zegt ze dan eerlijk, "ken je die verhaaltjes over de vloek van Ondine, een waternimf? Nou goed, mijn moeder is een Ondine en ik ben haar dochter, zo simpel als wat. Mijn vader is of was gewoon mens, halfbloed dus inderdaad."
"Dat verklaart dan al veel." mompel ik wat meer tegen mezelf dan tegen haar.
Dus ze bestonden echt. Hoe kon ik daar nu nog van verstelt staan? Ik had ook niet geweten dat er engelen bestonden tot ik hun levensenergie had opgeslorpt en hun bloed. Daarbij was Jaybee ook wel een speciaal iemand. Ze was een halve faun en een halve gevallen engel. Ik denk dat ik nu toch wel alles heb gezien behalve als de Kerstman echt nog bestaat met zijn vliegende rendieren. Dan zou ik mijn schoenen opeten.
Ik hoorde weer gekraak en keek met een dierlijke grom omhoog. Wat ons zo zit te pesten, ik ging het straks naar beneden halen en zijn ledematen van zijn lijf afschuren als het niet ging ophouden. Ik zag dat de tak vast kwam te zitten dus zuchtte ik opgelucht en richtte me weer tot Dhelia.
"Ik zweer het je, stra-..." kon mijn zin niet afmaken want ik moest haar tegen een boom duwen met mij beschermend tegen haar aan zodat ik zeker was dat de tak haar niet kon raken.
Ik keek boos naar boven. Als ik wist wie dat deed zou ik diegene vermoorden of gewoon de eekhoorn zelf als die in mijn buurt durft te komen. Normaal waren alle dieren in een straal van 100 tot 200 meter verdween rondom mij. Ik was natuurlijk hun natuurlijke vijand met mijn vampierkant. Ik keek terug naar Dhelia die ik nog steeds stevig tegen mij en de boom drukte en zuchtte. Mijn ogen ontmoeten de haren en leek wat te kalmeren. Wat het ook was, het had geluk dat Dhelia dit effect op me had of ik had het uit die boom getrokken.

[@Sylvesti Ja, ik zou zeggen Dawn, maar die kun je misschien beter met rust laten. n,n]

[ bericht aangepast op 28 dec 2012 - 0:55 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

(Hihi, en Jaybee is ook nog eens woest op haar, dus idd beter niet)

---

Bowties were never Cooler

Dhelia Loreley
"Dat verklaart dan al veel." Ik haal glimlachend mijn schouders op en kijk hem bedenkelijk aan als ik zie dat hij heel ergens anders met zijn gedachten lijkt te zijn. Het zal me niet eens veel verbazen als hij aan het nadenken is, zich misschien zelfs afvraagt of ik nog meer bijzonders kan - dat soort dingen laat ik momenteel nog liever achterwegen. Het feit dat ik vloeken op kan roepen, is nou niet bepaald iets waar ik trots op ben, zal het ook nooit gebruiken tenzij het echt hoognodig is, uit pure zelfverdediging, maar daar blijft het dan ook zeker bij. Niet zoals mijn moeder het gedaan heeft, nooit.
Ik kijk op als ik weer gekraak hoor, bijt geïrriteerd op mijn lip en zucht diep. Ik weet niet wat er daar boven ons hoofd loopt te spoken, ,maar dat beest werkt me echt op de zenuwen. Laat die eekhoorn of wat het ook mag zijn lekker ergens anders nootjes gaan zoeken of weet ik veel wat hij aan het doen is.
"Ik zweer het je, stra-..." zegt hij dan waardoor ik mijn blik van de boom afwend en me weer richt tot Daniël. Vragend kijk ik hem aan wanneer hij de zin plots afbreekt en me dan uit het niets tegen de boom aanduwt. Net wanneer ik een heel wat scheldwoorden wil laten vallen waarom hij dit in godsnaam in zijn hoofd haalt om dat te doen, hoor ik een tak luid naar beneden vallen. Exact op de plek waar ik stond.
Uit schrik gaat mijn borstkas hoog op en neer, voel de adrenaline door mijn lijf gieren en kijk Daniël met een grote grijns op mijn gezicht aan, onze gezichten slechts een paar centimeter van elkaar verwijderd.
"Deze plek trekt wel heel erg veel geluk aan," grinnik ik dan en kijk nog naar de boom boven ons. Het kan nooit een eekhoorn daar bovenin zijn, wat me toch ergens best angstig maakt wat het wél is, het moet veel groter zijn dan dat. Wrijf dan met mijn hand over de kras op mijn pols heen die ik door de duw gemaakt heb maar besluit er verder geen aandacht aan te besteden.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Claed Nixis

Ik voel een plotselinge warmte in mijn rug en weet dat Devon vlak achter me staat. Ik hoor heel licht geschuifel achter me en besef dat Devon iets achteruit gaat.
"Het is makkelijker om afstand te houden," De stem van Devon klinkt wat krakend en er lopen rillingen over mijn rug.
Ik moet op mijn kiezen bijten om hem niet toe te schreeuwen dat ik dat lang genoeg heb gedaan en dat hij niet zo makkelijk moet denken.
"Dan doe ik niemand kwaad." zegt hij dan en de strakheid in zijn stem is minder.
Ik knijp in mijn hand met de andere en kijk naar de grond. Ik draai me langzaam om en merk dat Devon wel erg dicht voor me staat. Ik slik een keer en kijk hem recht aan, zodat hij ziet dat ik nog best boos ben op dit moment.
"Makkelijk hé? Afstand houden... Kijk waar je staat. Man, wát een afstand!" Ik wil hem duwen, ik wil hem duwen! Ik moet harder in mijn hand knijpen om hem niet daadwerkelijk te gaan duwen. Ik bijt op mijn lip en merk dat het nog altijd gevoelig is. Mijn ogen staan nog recht in die van Devon, nu pas zie ik dat ze wat vochtig zijn. Dat neemt echter mijn woede niet weg, maar erger word hij ook niet. Ik weet niet wat het het wordt eigenlijk maar het gaat niet weg. Een stemmetje in mijn hoofd zegt nu weg te lopen. Maar een andere zegt te blijven en dat ik het moet oplossen.
"Ik kan zeggen dat het me spijt maar dan zou ik liegen. Maar als ik zou zeggen dat het me niet spijt, lieg ik ook... Ik weet het gewoon niet," Ik kijk de andere kant uit. Deze zin was echt heel ingewikkeld, maar voor ik de woorden in kon slikken waren ze er al uit.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Devon Dorcha

Ik hou mijn adem in als Claed zich omdraait, gewoon omdat ik niet verwacht had nog steeds een kwade blik in zijn ogen te vinden.
"Makkelijk hé? Afstand houden... Kijk waar je staat. Man, wát een afstand!"
Geschrokken van zijn uitbarsting doe ik een paar passen achteruit. Mijn gedachten gaan even helemaal blank. Ik heb geen idee wat ik op dit moment moet denken. Het enige dat ik nu kan is voelen en om eerlijk te zijn voel ik me rot.
"Ik kan zeggen dat het me spijt maar dan zou ik liegen. Maar als ik zou zeggen dat het me niet spijt, lieg ik ook... Ik weet het gewoon niet," zegt Claed, om het nog erger te maken.
Ik haal mijn schouders even op en schud mijn hoofd, omdat de woorden me ontschieten.
"Ik had niet moeten komen," breng ik dan haast onhoorbaar uit terwijl ik met de rug van mijn hand een paar tranen weg veeg die ik tot mijn groot ongenoegen niet heb kunnen tegenhouden. Alle hoop die ik had om er een leuk kamp van te maken is volledig verdwenen nu. In twee seconden heb ik mijn besluit genomen. Ik draai me om en wandel lusteloos bij Claed weg. Op dit moment zou een beer me kunnen aanvallen zonder dat ik er ook maar ene moer zou om geven. Met de handen in de zakken slenter ik richting de open plaats waar het de hutten zich bevinden, maar ik blijf even staan wanneer ik rook ruik. Heel even denk ik dat Claed iets stoms aan het doen is, maar dan besef ik dat de geur uit de andere richting komt. Een beetje verbaasd loop ik door. Zo'n honderd meter verder tref ik Dawn aan, die met een brandend stokje in haar hand zit.
"Een vroegtijdig kampvuur?" vraag ik terwijl ik naast haar neer plof.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.