[RPG] Camping Fear~001~ - Speeltopics

Het gaat over 10 tieners die samen in de bungalow 666 zitten op de Camping fear. Ze kennen elkaar echter niet of de meeste toch. Ieder van hun verbergt een geheim. Maar wat als ze er achter komen dat er iets niet klopt op de Camping en daarbij elkaars geheimen te weten komen.
Er is een speciale dag waar je geesten kunt zien op bootjes op de vijver die net bloed lijkt net zoals de maan, je rare geluiden hoort in de bossen en je een man ziet die mensen vermoord om een stuk huid van je te nemen. Sommige van hun geheugen worden gewist na die dag, andere weten het nog perfect. Als de mensen rond hen opeens beginnen te verdwijnen en later vermoord terug gevonden zijn gaan ze op onderzoek uit en moeten ze elkaar leren te vertrouwen.

---

Jongens [Max. 5]
- Devon Dorcha~~Gancanagh *Gancanagh/Hound*
-Claed Nixis ~~RellyKelinde *Ziener/Druide*
- Jake Dodge Dragon~~ Ninuturu *Hybrid Dragon*
-Daniël Xavier Woods ~~IAmADreamer *half incubus/ half vampier*
-

Meisjes [Max.5]
- Dawn Katherina Madison ~~IAmADreamer *Necromancer/Vuur demon*
-Jaybee Jillz Bellatrix Maple ~~Sylvesti *Faun/Fallen Angel Hybrid*
-Angy Nora Steward~~LeFuck *Fallen Angel (bad-side)*
- Jess Marie Cooper~~Moffat *Assassin/Droomwandelaar*
-Dhelia Athene Loreley ~~ Everdeen *Dochter van Ondine (half waternimf)*

---

Het begint dat iedereen aankomt en ze het domein is gaan verkennen voor ze naar hun bungalow gaan. Natuurlijk, kunnen ze elkaar allemaal al tegen komen maar er gaat waarschijnlijk wat ophef zijn omdat ze samen op een bungalow zitten terwijl dat niet gepland was. Er zullen er een paar elkaar niet van de eerste keer moeten en andere wel. Gebruik je fantasie maar. (;

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals: Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, gebeurtenissen van vroeger, ...
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen mensen die zelf verzonnen zijn en niet echt een karakter hebben maar natuurlijk ook tussen de rest van de schrijvers.
~Reserveringen blijven 3 dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Er mogen vulgaire dingen in voor komen.
~Mag van de verhaallijn afwijken.
~Niemand zegt dat iemand zijn personage niet goed is of niet kan behalve IAmADreamer.
~Plezier hebben, dat is de grootste regel hier !

[ bericht aangepast op 2 jan 2013 - 16:27 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 31 dec 2012 - 16:10 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Devon Dorcha

Ik haal een beetje opgelucht adem als ze me uiteindelijk weer aankijkt. Haar flauwe glimlach beantwoord ik met eentje die wat meer bemoedigend is.
“Je hebt gelijk.” Er verschijnt een kleine grijns op mijn gezicht om twee redenen. Ten eerste om het feit dat ze me zojuist gelijk gaf en ik graag mijn gelijk haal en ten tweede omdat ze me eindelijk weer in de ogen kijkt. Opnieuw probeer ik dieptes van de hare te doorgronden.
“Ik hoop dat het tussen jou en Claed nog goed komt. Maar laten we het over iets anders hebben misschien. Kies jij, maar het onderwerp. Ik weet niks."
Mijn glimlach verdwijnt even wanneer ze het over Claed heeft. Ik schud mijn hoofd even. Volgens mij moeten Claed en ik elkaar gewoon een beetje opnieuw leren kennen. In vijftig jaar is er veel gebeurd voor mij, dat zal voor hem vast ook wel het geval zijn. Ik besluit er niks op te zeggen en gewoon op die laatste zin in te spelen.
"Dat," zeg ik met een geniepige grijns. "Vind ik nog eens een heel goed idee."
Ik trek een knipoog en neem mijn eigen kin tussen duim en wijsvinger vast. Vervolgens wrijf ik met mijn wijsvinger op en neer en zet een overdreven denk-gezicht op. Ondertussen moet ik toch wel redelijk wat moeite doen om niet in de lach te schieten. Na een tijdje geef ik het op.
"Oké, schiet me maar dood, maar ik ga voor het clichégesprek. Heb je hobbies?"
Nu kan ik het niet laten even te lachen. Je zou denken dat ik na eeuwen wel een goede, originele manier bedacht heb om iemand te leren kennen maar dan ben je behoorlijk mis. Gewoon een gesprek aanknopen is nog steeds de meest effectieve manier.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Daniël Woods

Een klein glimlachje kruipt erop mijn lippen toen ik zag dat zijn hand alsnog pakt nadat ze die had weggeslagen. Ik begon op een rustig tempo te wandelen terwijl ik probeerde het contact tussen mij en Dawn terug te maken. Er gebeurden alleen niks. Het was zo frustrerend. Misschien had ik dit alles wel verdient. Ik had nooit zo moeten reageren toen die jongens zo over haar praten. Dat heeft ze over zichzelf uitgeroepen. Als ze bekent wilt staan als de slet van het camp dan was het haar keus en ik ging er niks aandoen. Hoop ik.
"Je weet dus waar ze is?" vraagt ze zachter dan eerst.
“Normaal wel, maar er is iets waardoor de verbinding tussen ons is verbroken. Ik weet niet hoe ik het anders moet uitleggen.” Ik kijk haar even kort aan voor ik terug voor me kijk. “We moeten terug naar de plek waar we elkaar ontmoet hebben. Daar kan ik haar geur opvangen en als we geluk hebben is ze niet ver weg. “
Een klein glimlach siert mijn lippen als ik eraan denk dat ik precies een hond lijk met het geur opvangen. Het vampier zijn heeft vele voordelen en nadelen. Waarvan mijn reukzintuig het voordeel was. Vooral als ik iets belangrijks zoek zoals nu. Oké, dat klonk alsof ik over een voorwerp praatte.
“Als je nog vragen hebt aan dit monster, vraag het nu. Dan ben ik ook afgeleid genoeg om niet terug te draaien om die jongens iets aan te doen.” Mompel ik.

Dawn Madison

Zijn gezicht leek even te vertrekken waardoor ik een vragende wenkbrauw omhoog trok. Has ik iets verkeert gezegd misschien? Ik dacht na aan wat ik gezegd had, maar bedenk me dan dat ik niks verkeert heb gezegd. Misschien kwam het door wat ik over Claed heb gezegd? Ik zou het niet weten. Ik ging er niet achter vragen, als hij het me wilt vertellen dan zal hij het me wel vertellen.
"Dat. Vind ik nog eens een heel goed idee." Zegt hij met een geniepige grijns.
Ik kijk geamuseerd toe terwijl hij zin kin tussen zijn duim en wijsvinger pakt. Hij leek na te denken waarover we het konden hebben. Ik kijk gefascineerd hoe zijn wijsvinger langs zijn kin wrijft de hele tijd. Hoe kon ik toch zo snel gefascineerd geraken door iemand? Het was net hetzelfde zoals bij het vuur. Toen kon ik mijn ogen er ook niet van afhouden.
"Oké, schiet me maar dood, maar ik ga voor het clichégesprek. Heb je hobbies?" zegt hij voordat hij in de lach schiet waardoor ik even meelach.
“Mijn hobbies? Is feesten een hobby?” zeg ik met een glimlach. “Daarbij dans ik wel is graag. Ik heb vroeger weleens aan ballet gedaan, maar was het snel beu. Ik heb spijt dat ik gestopt ben nu wel. En wat zijn jou hobbies?”

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Jake Dodge Dragon
Ik schrik wakker van een vogel op mijn kop die ik er vervolgens wild af schud, alle bladeren waren al op gebrand, en ik lig nu in een modderige verbrande kuil, hoe laat was het? Ik moet terug naar de bungalow, ik probeer op te staan maar ik had me op een of andere manier zo opgekruld en omgedraaid dat ik klem zat. Ik gromde en liet een geïrriteerde harde brul horen die over het hele kamp galmt, misschien had ik dat niet moeten doen maar het kon me op het moment niet schelen wie het zou horen. Ik zet mijn poten stevig op de andere kant van de kuil en probeer te duwen om meer ruimte te creëren, maar het deed alleen maar pijn, verschrikkelijke pijn. Ik laat een zielige piep horen, die ook door de bomen dreunt.
Dit was me nog nooit overkomen, groeide ik sneller? Was het gat te diep of te klein? Zou ik hier ooit nog uitkomen?
Gefrustreerd begin ik te bewegen, maar ik kom alleen maar verder vast te zitten, een andere piep verlaat mijn bek.
Wild spuug ik vuur om me heen, uit het gat en op mezelf, maar ook dat helpt niet. Ik zou mezelf terug kunnen veranderen, maar ik had zojuist vuur over mezelf gespuugd, en ik wou absoluut niet naakt terug lopen naar de bungalow...

[wilt iemand de draak redden? ]

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Devon Dorcha

“Mijn hobbies? Is feesten een hobby? Daarbij dans ik wel is graag. Ik heb vroeger weleens aan ballet gedaan, maar was het snel beu. Ik heb spijt dat ik gestopt ben nu wel. En wat zijn jou hobbies?”
Bij het woord "ballet" ga ik wat rechter zitten en spits ik mijn oren. Als waarschijnlijk één van de weinige kerels die er tegenwoordig rondlopen ben ik dol op ballet. Mijn eeuwige favoriet blijft Het Zwanenmeer, en dan de versie waarin Odette sterft op het einde, zoals Tchaikovsky het bedoeld had. Niet de versie die tijdens de oorlog gespeeld werd, waarin alles goed afliep omdat Rusland zich wilde afschilderen als een voorspoedig land. Ik zal nooit vergeten de eerste keer dat ik het stuk zag, de eerste keer dat gespeeld werd onder de naam Het Meer der Zwanen. Maar het Bolshoi kan me altijd bekoren. Ze hebben geweldige dansers en streven niet altijd een "perfect" lichaam na. Nu niet meer, tenminste.
"Als je het met passie doet kan feesten ook een hobby zijn in mijn ogen," antwoord ik met een oprechte glimlach en een fonkeling van eerlijk amusement in mijn ogen. Dawn heeft zojuist mijn interesse volledig opgewekt. "Ik heb niet echt hobbies, denk ik. Van een goed boek kan ik soms genieten. En kunst. Ik zou uren naar een mooi schilderij kunnen staren. Hoe lang heb je ballet gedanst? En wat was het precies dat je eraan ging vervelen?"
Met een nieuwsgierige blik kijk ik haar aan. Opnieuw zijn het haar ogen die mijn aandacht trekken. Ik zou zo graag de ziel die erachter schuilt zien, weten wat er precies in haar omgaat. Die benieuwdheid heb ik vaak bij mensen die ik pas leer kennen, maar doorgaans zit ik ze niet als een halve gare in de ogen te staren.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Dawn Madison

"Als je het met passie doet kan feesten ook een hobby zijn in mijn ogen. Ik heb niet echt hobbies, denk ik. Van een goed boek kan ik soms genieten. En kunst. Ik zou uren naar een mooi schilderij kunnen staren. Hoe lang heb je ballet gedanst? En wat was het precies dat je eraan ging vervelen?" zegt hij en ik had de fonkeling in zijn ogen wel gezien.
Ik dacht er even over na hoe lang ik het gedaan had en hoe oud ik was. Ik was zeker nog niet in de tiener jaren. Dat wist ik wel zeker. Het was ondertussen al lang geleden.
"Ik was denk ik 7 of 8 jaar en ik heb het 1 maand vol gehouden. Ik denk dat de reden was dat ik het moest doen en ik het toen niet wou doen, maar mijn koppigheid heeft uiteindelijk dus gewonnen. Ik was nogal een teef toen ik klein was, als ik eerlijk moet zijn." zeg ik met een klein oprecht glimlachje.
Ik had eigenlijk medelijden met mijn ouders dat ze mij hebben moeten op voeden. Ik was helemaal geen gemakkelijk kind. Ik haatte alles wat mijn ouders leuk vonden en ik was altijd te koppig. Behalve als ik bij mijn grootmoeder was. Daar voelde het aan als thuis zoals gewoonlijk. Zij was ook degene die de necromancer kant had en zij heeft me er beter mee leren omgaan. Mijn grootmoeder zij dat mijn necromancer gave beter was dan de haren, maar ik ze gewoon niet onder controle krijg. Daarvoor heeft ze me een speciaal amulet gegeven. Als ik die niet draag, zou ik altijd lastig gevallen worden door geesten en wek ik misschien een leger zombies in mijn slaap op. Dat heeft me altijd beangstigt. Al sinds die eerste keer dat het gebeurt was. Gelukkig kon mijn grootmoeder me net op tijd de amulet om doen of wie weet wat er dan was gebeurt. Ik trek een moeilijk gezicht bij de gedachten alleen al, maar die verdween weer toen ik terug in Devons ogen kijk. Ik zou willen weten wat hij achter die mooie intense ogen verbergt.
"Heb je favoriete boeken of kunstwerken?" vraag ik om toch maar iets te vragen.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia Loreley
Ik zie hoe de rechte streep op zijn gezicht om tovert tot een ware glimlach, iets wat mijn lichaam vult met geluk en blijdschap, iets waar ik met afkeer aan denk. Waarom? Waarom heeft dit verdomme ook effect op mij? Ik wilde dit niet, absoluut niet en misschien wist ik nu pas echt wat het effect was wat ik op sommige mensen had en waardoor ze me soms maar al te graag wilden ontwijken.
"Normaal wel, maar er is iets waardoor de verbinding is verbroken. Ik weet niet hoe ik het precies uit moet leggen." Ik knik, hoewel ik er eigenlijk nauwelijks wat van begrijp. Ik denk dat ik daarvoor meer verstand moet hebben over die bloedbanden, iets wat ik absoluut niet heb, dus erover spreken zal ik niet kunnen.
Vandaar dat ik hem gewoon blijf achtervolgen en op den duur het tempo zelf wat versnel. Ergens ben ik toch best benieuwd naar de discussie die Dawn en Daniël gaan hebben.
"We moeten teruggaan naar de plek waar we elkaar hebben ontmoet. Daar kan ik haar geur opvangen en als we geluk hebben is ze niet ver weg." Ik knik, juistem. We hebben hier met een superspeurder te maken, bijna als een hond te noemen. Toch kan ik het niet laten en verlaat een zucht mijn lippen. We hebben al redelijk wat afgelopen en nu moeten we nog eens helemaal terug. Hierna begint hij over de vraag of ik nog vragen aan hem heb en besluit dat ik het onderwerp over onszelf - nou ja, vampier, half waternimf zijnde en zo te ontwijken en kijk hem glimlachend aan.
"Dus," zeg ik dan, " wat is je lievelingskleur?" grinnik ik.

(Gelukkig nieuwjaaar aan iederen!)

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Daniël Woods

"Dus, wat is je lievelingskleur?" grinnikt ze.
Ik grinnik zachtjes met haar mee. Ik wist niet eens of ik een lievelingskleur had. Ik dacht er beter over na. Ik was dankbaar dat ze wat sneller was gaan wandelen, want ik vond het moeilijk om op ons vorig tempo te blijven lopen. Ik zucht en dacht nog harder na naar een lievelingskleur. Ik denk dat het smaragd groen was. Ik heb die kleur altijd wel mooi gevonden. Het was niet dat ik vaak deze vraag heb gekregen en de meeste denken dan nog dat het bloed rood was. Het was niet omdat ik een vampier was dat mijn lievelingskleur bloed rood ging worden. Misschien als ik iemand wil afschrikken dat ik het dan zou zeggen, maar dat was nu mijn bedoeling niet.
"Smaragd groen en de jouwe?" vraag ik met een klein glimlachje naar haar.
We liepen nog een tijdje door totdat we bij de open plek waren van daarjuist. Ik liet Dhelia's hand los en zet een extra stap naar voren terwijl ik de geuren wil opvangen met gesloten ogen. Ik rook van alles. Ik rook een konijn, vogels en nog wat ander dieren, dan heb je de doordringende geuren van Dhelia en Jaybee nog en dan pas rook ik pas Dawns bekende geur. Zoals ik verwacht was was het een tijdje geleden dat ze hier was geweest. Ze was dus niet terug gekomen, gelukkig. Ik kon haar ook nog goed ruiken, dus zo heel ver was ze niet. Ik draaide me weer om naar Dhelia en open mijn ogen.
"Als je me nu laat dragen zijn we veel sneller bij Dawn dan als we wandelen. Of wil je dat het langer duurt?" vraag ik met een glimlach.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia Loreley
Ik zie hem nadenken over mijn vraag, iets dat me eigenlijk verbaasd. Ik bedoel maar, iedereen weet toch wel wat zijn lievelingskleur is? Of in ieder geval iets dat in de buurt komt van een mooie kleur, of wat je juist afkeert. Het is een niet al te moeilijke vraag en in eerste instantie had ik daarom al een vracht klaarliggen met andere vragen zoals lievelingsserie, eten, reisland, heel neutraal en om op die manier nogal onopvallend heel drastisch van onderwerp te veranderen. Het lijkt in ieder geval dat hij het niet door heeft.
"Smaragd groen en de jouwe?" Hij gunt me een klein glimlachje en langzaam lopen we terug, totdat ik een teken van herkenning zie, wat ingegraveerde hartjes in een boom. Heel simpel en toch romantisch te noemen eigenlijk. Vast een vorige zomer gedaan, door een stel puberende tieners die dachten dat hun liefde voor altijd zou zijn. Verbazen zal het me dan ook zeker niet als het na twee weken na dit kamp alweer uit zou zijn geweest, want zo gaat het altijd. Altijd weer hetzelfde rondje, hetzelfde spelletje. Meestal, in bijna elke gevallen is liefde zo voorspelbaar.
"Ik denk bordeauxrood of anders lila." zeg ik zorgvuldig en knik dan nogmaals, "ja, bordeauxrood." De kleur draag ik ondanks dat niet vaak, vind dat het me veel te flets maakt waardoor ik voor wat lichtere tinten ga, maar als het kon, droeg ik de kleur iedere dag of was mijn kamer geverfd in de donkere teint.
Geduldig kijk ik toe hoe Daniël de plek dan op zijn manier wil verkennen en loop naar de boom toe, haal mijn hand over de hartjes en draai me hierna weer om, afwachtend tot Daniël zijn ding gedaan heeft en we verder kunnen zoeken naar Dawn. Iets dat hopelijk niet vrij lang zal gaan duren.
"Als je me nu laat dragen zijn we veel sneller bij Dawn dan als we wandelen. Of wil je dat het langer duurt?" stelt hij dan voor. Een aarzeling speelt weer op, want wat is hij opdringerig en wat wil ik het graag, maar mijn verstand zegt anders. Mijn verstand zegt dat ik sterk moet blijven en niet moet opgeven waarvoor ik gevochten heb momenteel. Ik wil niet met de eerste de beste jongen het bed in duiken, nee, dat absoluut niet. En ergens weet ik toch wel dat ik met Daniël als jongen, daar de meeste kans toe heb.
"Je bent wel heel opdringerig, vriend." zeg ik dan grijnzend en kijk de open plek rond, "nou, vertel me eens. Welke kant ging ons vriendinnetje op?" Zijn aanbod nog steeds afgeslagen, maar ik ben er zeker van dat de twijfeling niet alleen in mijn stem te horen is, maar ook in mijn gezicht te zien.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Daniël Woods

"Je bent wel heel opdringerig, vriend. Nou, vertel me eens. Welke kant ging ons vriendinnetje op?" ze klonk twijfelachtig en op haar mooi gezicht sierde ook twijfel.
Ik had het voorgesteld, als zij het afslaat zou ik het er niet verder op aan dringen. Ik wist ook niet juist hoe ver het was. Ik wist alleen dat het niet echt heel ver was. Het was in ieder geval richting onze bungalow. Ik vraag me eigenlijk af waarom ze daarheen was gegaan. Ze had hier toch even goed in de buurt kunnen gaan zitten? Of wat was ze aan het doen? Ik begrijp zelf niet eens dat ze überhaupt zo ver wandelt. Dawn is meestal lui en ze doet niks wat niet nodig is. Ze leek echt te veranderen hier op de camping, maar was het in een goede manier?
Ik pakte Dhelia's hand zonder om toestemming te vragen en begon te wandelen. Het was niet dat ik haar betaste ofzo, dus het zou niet erg zijn. Zowel zou ik haar tegenstribbeling niet eens voelen.
"Ze is richting onze bungalow gegaan." mompel ik op haar vraag waarna ik haar kort aan kijk.
Ik wandel weer op het rustig tempo van daarnet zodat ik zeker ben dat ze het kon volhouden. Ik genoot terwijl ook een beetje meer van de natuur en zag een konijn ergens in de verte in zijn hol kruipen toen het me had gezien of geroken. Voor te zien hadden deze beestjes veel overlevingsdrang. Kon ik wel begrijpen als ik in de buurt was. Ik was nu eenmaal een roofdier in hun ogen. Ze wisten alleen niet dat ik meer een roofdier was voor de mensen dan voor hun. Ik vond de stilte die er nu was een beetje ondragelijk. Ik hield niet van stilte als ik op het punt stond van uit te barsten. Ik had een afleiding nodig.
"Dus, welke muziek luister je het liefst?" vraag ik aan haar en werp haar een glimlach toe.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia Loreley
Ondanks dat pakt hij wel mijn hand beet en sputter ik niet tegen, laat het maar zo zijn. Ergens kalmeert het me, geeft het een fijn gevoel van binnen. Toch ben ik blij dat ik Daniël heb ontmoet, moet ik eerlijk bekennen. Het is fijn om iemand te hebben die een soort zelfde aantrekkingskracht heeft als ikzelf en hoewel ik niets met hem wil doen, vind ik het fijn. Fijn om te weten hoe het voelt, hoe personen zich om míj voelen. Hoe opgelaten het kan zijn en hoe moeilijk het is om 'nee' te geven als antwoord. Hoe graag je 'ja' wilt geven, maar toch ergens in je lijf voelt hij fout dat wel niet is, dat je het eigenlijk niet zou moeten doen, maar niet meer lijkt te weten waarom, omdat het gelukzalige gevoel dat je krijgt wanneer hij je in de ogen aankijkt al door je aderen stroomt en je de gelukkigste persoon op aarde doet voelen. Het is zo ontzettend vermoeiend, maar tegelijk maakt het je zo ontzettend energiek, dat je niet meer weet wat je met jezelf aanmoet. Om gek van te worden.
"Ze is richting onze bungalow gegaan." zegt Daniël dan waardoor hij me weer terugtrekt naar de realiteit. Ik knik, zonder iets te zeggen. Ergens vind ik het fijn dat hij me inlicht. Hij had het immers niet kunnen doen en gewoon stug doorlopen, wat ik eigenlijk ook dacht dat de bedoeling was. Ik kan nog steeds aan hem zien dat hij kwaad is of in ieder geval, flink geïrriteerd, misschien wel bezorgd. Dawn en hij zullen elkaar vast al lang kennen en misschien dat het ook wel aan die verdomde bloedband ligt. Echt, als ik thuis ben, moet ik daar wat meer over gaan opzoeken. Ik vind het onbeleefd om er over op door te hameren, weet dat het hem absoluut niet zal kalmeren. Dat soort vragen. Hoe moeilijk het ook is, want ik lijk aan niets anders te kunnen denken.
Teleurgesteld kijk ik naar de dieren van het woud die vlug weg spartelen wanneer we in de buurt komen. Het verbaasd me nogal, wetend dat ik meestal het tegenovergestelde effect op dieren heb, dat ze op me af komen en ik vind het heerlijk om dat te zien. Die schattige snoetjes van een konijntje als je hem over zijn bolletje aait, de aarzeling in de ogen van een mus als je hem brood probeert te voeren.
"Dus, welke muziek luister je het liefst?" vraagt Daniël dan uit het niets. Eerst kijk ik hem nog vragend aan, vanwaar die plotselinge verandering in zijn gedrag komt, maar herstel me dan en glimlach zorgvuldig.
Mijn favoriete muziek, tja.. heb ik die eigenlijk wel? Ik vond alles leuk, werkelijk alles. Een favoriet leek ik niet echt te kennen, hoewel ik moest toegeven dat ik het minder op metal of hard rock had, gewoon omdat ik dat te bruut vind klinken, veel te hard.
"Je zult vast gaan lachen," geef ik dan eerlijk toe, tot een conclusie gekomen. "Ik ben dol op klassieke muziek. Ik speel het graag na op de piano." zeg ik dan en knik nog eens bevestigend.
"Om te zingen maakt het me niets uit, ik ben dol op pop, maar af en toe een ballad of rock vind ik ook prima." leg ik hem dan uit en wrijf met mijn losse hand over mijn bovenarm heen. "Hoe zit dat met jou?"

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Daniël Woods

"Je zult vast gaan lachen. Ik ben dol op klassieke muziek. Ik speel het graag na op de piano. Om te zingen maakt het me niets uit, ik ben dol op pop, maar af en toe een ballad of rock vind ik ook prima. Hoe zit dat met jou?"
"Ik heb niet echt een favoriete muziek. Door de eeuwen heen ben ik gewend geworden om alles te apprecieer. Ook al kan ik nog steeds niet goed tegen Opera muziek, maar als het moet ga ik er wel henen kijken." zeg ik glimlachend naar haar.
Ik had echt door de jaren heen naar alle muziek leren luisteren. Ook al vond ik sommige muziek van nu heel slecht. Ik had een favoriet jazz liedje, I Put a Spell on You van Nina Simone. Ik had dat liedje ooit laten afspelen om Dawn te verleiden, wat gelukt was. Dawn dacht dat het een man was die het zong, ik had haar uiteindelijk kunnen overtuigen van niet. Dat was nog al een hele zaak. Ze is nogal koppig.
"Volgens mij is het niet heel ver meer. De geur word een beetje sterker." mompel ik terwijl ik Dawn haar heerlijke geur steeds sterker lijkt te worden.
Het was raar dat elk mens een andere geur had. Sommige roken naar bloemen, andere naar de zee of zelf naar snoepjes. Had de geur van een frisse bries op een warme zomerdag. Wat voor mij een heerlijke geur was.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia Loreley
"Ik heb niet echt favoriete muziek. Door de eeuwen heen ben ik gewend geworden om alles te appricieeren." Dan bedenk ik me dat ik inderdaad nog niet aan hem gevraagd heb hoe oud hij is en ergens ben ik er toch wel benieuwd naar - naar zijn antwoord. Aan zijn woorden te horen is hij namelijk een stuk ouder als ik en zal hij dan ook wel een stuk meer verschillende muziekstijlen kennen dan ik - hoeveel ik me er in geboeid heb en onderzocht.
"Ookal kan ik nog steeds niet goed tegen opera muziek., maar als het moet ga ik er wel heen." Vervvolgt hij zijn woorden. Ik luister aandachtig en knik. Opera muziek, ik zelf ben er dankzij mijn moeder door opgegroeid en naar vele voorstellingen geweest. Ik heb ervan leren houden.
"Je moet opgroeien met opera." geef ik dan toe met een glimlach op mijn gezicht en laat zijn hand dan los, neurie een hoge noot voordat hij me alweer inhaalt.
"Volgens mij is het niet heel ver meer. De geur wordt sterker." zegt hij dan uiteindelijk waardoor ik opkijk en knik en bijzonder genoeg heeft hij nog gelijk ook, want nadat we een groepje struiken voorbij hebben gelopen, zie ik haar zitten. Naast Devon.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Devon Dorcha

"Ik was denk ik 7 of 8 jaar en ik heb het 1 maand vol gehouden. Ik denk dat de reden was dat ik het moest doen en ik het toen niet wou doen, maar mijn koppigheid heeft uiteindelijk dus gewonnen. Ik was nogal een teef toen ik klein was, als ik eerlijk moet zijn."
Ik schiet even in de lach om de manier waarop ze zichzelf omschrijft en wrijf met mijn duim en wijsvinger een keer aan de buitenhoeken van mijn ogen. Ik snap nog steeds niet hoe jongeren heden ten dage zo weinig zelfrespect kunnen hebben, zo grofgebekt kunnen zijn. Wanneer ik mijn hand voor mijn gezicht vandaan haal, ontmoeten mijn ogen weer die van Dawn. Het is me echt een raadsel waarom zo'n mooi meisje als zij zichzelf een teef kan noemen. Vroeger was het een eer als je jezelf een dame mocht noemen, als je als vrouw welgemanierd en elegant was. Tegenwoordig lijkt het wel alsof de enige manier om erbij te horen als meisje je te gedragen als een complete losbol zonder enige respect voor etiquette is.
"Heb je favoriete boeken of kunstwerken?" vraagt Dawn dan.
Hier moet ik even over na denken enkel om tot de conclusie te komen dat ik die niet heb. Ik glimlach en schud mijn hooft.
"Geen specifieke werken, maar ik vind pointillisme wel een mooie stijl," begin ik rustig. "De manier waarop die kunstenaars een hoop stippen één mooi samenvloeiend beeld kunnen vormen vind ik prachtig. En het geduld dat ze ervoor kunnen opbrengen vind ik meer dan bewonderenswaardig."
De meeste menselijke wezens zijn in constante beweging, ookal beseffen ze het zelf niet. Vingers die een fractie van een millimeter bewegen, knipperen met de ogen, over de lippen likken, ze kunnen gewoon niet stil zitten. Artiesten, schilders met name kunnen dat wel, onbewogen naar een doek zitten staren tot ze doorkrijgen wat er net precies aan mist, heel bewust een penseelstreek hier of daar.
"En wat boeken betreft, lees ik het liefste Tolstoy. Maar ik zou geen favoriet kunnen kiezen. In elk boek lijkt het wel alsof hij een stukje van zijn ziel verstopt heeft, ze hebben net dat ietsje meer." Ik heb hem één keer ontmoet, Leo Tolstoy. Hij was een man die naar mijn mening zijn tijd ver vooruit was qua denken, iemand die zijn mening durfde spreken in een tijd waar zwijgen goud was.
"Maar volmaakt, onvertroebeld verdriet is even ondenkbaar als volmaakte, onvertroebelde vreugde," citeer ik in het Russisch met een bijna onzichtbare glimlach.
"En jij, ben jij een boekenwurm?" vraag ik terwijl ik mijn blik weer volledig op Dawn richt. Hij was ergens afgedwaald in het het midden van mijn spreken, ik weet niet precies waar.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Claed Nixis

"Dat weet ik. Het is het misschien ook, maar ik kan je verzekeren dat het echt heel lekker is." Jaybee springt op en steekt haar hand naar mij uit. Ik kijk ernaar en snap even niet wat ze ermee bedoeld. Ja, ik ben ook maar een 'boerenjong' en opgevoed word je niet echt als je je gehele leven al in het bos woont. Nee, echt ik woon diep in het bos. Op een plek waar je ons niet zult vinden, we zitten goed verstopt en zelfs als we nog hard geluid maken zullen we niet gevonden worden. Het is voor mij vreemd om in een normaal bed te liggen, ik krijg dan heimwee naar de bedden die van hout gemaakt zijn. Tja... een druïde is blij met wat hij heeft. Ietjes meer is soms wel goed, maar ik mag niet klagen.
"Dus kom je nog? Dan heb ik de thee zo klaar." Ik schrik op uit mijn gedachten en lach even. Eindelijk snap ik de hand die ze naar me uit steekt; Ze wil me overeind helpen. Ik neem Jaybee haar hand aan en laat me omhoog helpen.
"Dank je," zeg ik met een kleine glimlach. "En, het lijkt me echt wel lekker die thee met melk en gember," zeg ik en ik laat Jaybee haar hand weer los als ik goed sta. Vervolgens kijk ik afwachtend naar haar. Geen idee of ik nu de bungalow in moet lopen of dat ik achter haar aan moet lopen. Zij kwam echter met het idee, dus ik neem aan dat zij eerst gaat. Tsja... Ik kan nu echt even niet meer nadenken. Na dat gedoe met Devon net heeft me echt even door de war gebracht. Ik had er niet om gevraagd, Devon zelf ook niet denk ik. Maar het klikt gewoon even niet tussen ons. Ik hoop echt dat het wel weer gaat klikken. Een korte zucht verlaat mijn mond en ik kijk naar Jaybee.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Jaybee Maple
Ik glimlachte toen hij zei dat het hem echt lekker leek. "Dat is het ook." verzekerde ik hem nogmaals voor ik hem voorging de bungalow in. Het was immers mijn idee van de thee. Eenmaal binnen liep ik direct door naar het krappe keukentje. Ik was gewent te koken, als we al kookten, op houtvuur en dit was gas. De theorie was hetzelfde, toch? Ik zette een pannetje met water op een van de gaspitten en stak het aan. dat werkte niet. Misschien werkte aan zo'n knop draaien. Ik draaide hem open en probeerde nog eens. ja hoor, een redelijke vlam verscheen eronder. Ik legde een deksel op de pan en begon te zoeken naar mokken. De drank zat ik mijn koffer en melk lag volgens mij in de koelkast, maar we hadden wel iets nodig om het alles in te doen. Uiteindelijk zag ik de mokken in een van de hoge kastjes staan, maar natuurlijk kon ik er niet bij en ondanks mijn vleugels kon ik niet vliegen, daar waren ze neit sterk genoeg voor. "Claed? Kan jij twee mokken uit dat kastje pakken?' vroeg ik vriendelijk. Ondertussen pakte ik de melk uit de koelkast. "Ik ben even de drank halen. Ben zo terug." ik liep naar mijn slaapkamer en viste daar de fles uit mijn koffer. Ik had nog wel meer drank bij, maar dit was mijn favoriet. Ik liep terug naar de keuken, waar het water al bijna aan de kook was. Ik viste theezakjes uit een ander kastje. Zo, nu was het alleen nog wachten op het water. Ik leunde tegen het aanrecht met de fles in mijn hand, waar ik de dop in een vast tempo vanaf en weer op draaide, gewoon om de tijd te doden. De geur van gember begon nu al wel tot mijn neus door te dringen uit de fles drank. Heerlijk. Allerlei goede herrinderingen kwamen terug, van mijn kinderjaren. Glooiende heuvels en kraakheldere meren en spierwitte sneeuw kwamen weer in mijn hoofd op. Een glimlach verscheen op mijn gezicht.

---

Bowties were never Cooler