{RPG} Wolfblood ~03~ - Speeltopics

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerWolven [Max 7]
Jongens [VOL!]
- Alfa Memphis Grimmaud - Gancanagh
- Cooper Henderson - Mengelmoes
- Zonder roedel ; Jack Willows Mengelmoes
- Aotearoa

Meiden [VOL!]
- Aurora Elizabeth Morningrose - Shooter
- Katherine Audrey Swann - Gipsy
- Scarlet Morningstar - Jackxdaniels
- Ayla Hope Savage - Vesta

De Hunters [Max 12]
Jongens
- Riley Andreas Cromwell - Gipsy
- Aiden Blaine Preston - Assassin
- Levi Isaac Dales - IsaacLahey
- Damen Joey Dodger - Fluttershyx
-
Meiden
- Marcy Jarvis - Ortelius
- Aowynn Rune Savan - Vesta
- Candy Shary McCartney - LeFuck

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 22:37 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

| Aurora Elizabeth Morningrose

'En ik maar denken dat jij zo braaf was. Je hebt me aardig om te tuin geleid. Hoewel ik pas echt trots op je was geweest mocht je die zin afgemaakt hebben.'
Grinnikend schud ik mijn hoofd even, wetend dat ik wel heel ver weg moet zijn in mijn gedachten om de zin die ik zojuist was begonnen af te maken. Waarschijnlijk was het iets in de richting geweest van een zoen, misschien zelfs nog wat meer, maar daar wilde ik op dit moment niet meer aan denken, Memphis was iets wat uit mijn hoofd zou moeten verdwijnen - ook al wist ik dat dat moeilijker zou gaan worden dan alle andere jongens bij elkaar. Wanneer Memphis zijn hand in de mijne laat glijden kijk ik even verward op, totaal vergeten dat we nog steeds in de kleedkamer van de gymzaal stonden en we op een bepaald moment toch echt terug naar de les of naar huis moesten gaan.
'We moesten maar eens naar des les. Ik moet niet veel meer uithalen om geschorst te worden en dan hoor je Bonnie pas echt open gaan. Kom je na school mee naar huis? Scar ligt ziek op bed en ik denk dat ze wel een vriendin kan geburiken om haar gezelschap te houden...'
Verbaasd draai ik mijn gezicht naar Memphis, terwijl we door de lege gymzaal naar de achteruitgang lopen zodat het niet op zal vallen dat we met z'n tweeën in de lege gymzaal zijn geweest. Scarlet was ziek geworden? Scarlet was niet een persoon die ziek werd, helemaal niet door het feit dat ze me vannacht zo goed heeft geholpen en zo beschermend over me was geweest. Op de een of andere manier nam ik het haar niet kwalijk dat ze Memphis had gezoend, ik zou precies hetzelfde doen als ik daar het lef voor had gehad.
'Natuurlijk ga ik mee, ik ben Scar een heleboel verontschuldigd,' zeg ik dan glimlachend - waarbij mijn ogen weer meedoen. 'Misschien ga ik daarna nog even de stad in, Jack opzoeken, ik vind het wel leuk dat hij terug is!' laat ik er dan achteraan klinken. Nog steeds had ik geen idee wat er was gebeurd waarom Memphis zo boos is geworden op Jack toen we hem tegen kwamen, maar het zal vast weer een of andere jongensruzie zijn en daar wilde ik me niet graag in mengen. Jack heeft me vroeger altijd een goed gevoel gegeven en ik wilde zien of hij nog steeds dezelfde persoon als toen was.
Na een korte blik op mijn horlog keek ik even naar Memphis' gezicht, 'misschien kan ik beter nu al even bij Scar langsgaan, ik ben toch al veel te laat voor mijn lessen en als ik een keer niet kom is dat niet zo erg,' zeg ik glimlachend. 'Daarnaast wil ik weten of alles goed is met Scar...' fluister ik dan bezorgd.
Vlak voor de achteruitgang van de gymzaal blijf ik plotseling stilstaan, waardoor Memphis moet volgen en zich naar me omdraait. Langzaam ga ik op mijn tenen staan en druk mijn lippen dan vederlicht op de zijne. 'Heb ik mijn zin toch nog afgemaakt,' fluister ik dan grinnikend, waarna ik mezelf soepel door de achteruitgang laat glijden.

---

•

Cooper

Ayla richt haar blik even op mij en ik zie dat ze ongemakkelijk is. Ik schudt lichtjes mijn hoofd en leg mijn arm om Ayla haar schouders heen.
"Het voelt niet goed," ik knik ditmaal even en trek Ayla wat naar me toe. Waarom weet ik niet maar ik krijg een soort van beschermend gevoel... Why? "Denk je.. Waarvoor zou hij terug zijn?" vraagt ze en ik bijt even op mijn lip.
"Hij- Memphis, Ayla... Memphis..." zeg ik dan zacht. Ik wrijf even over haar arm heen. "Hij wil terug bij de roedel, hij wil Memphis domineren. Weeral, en nu wil hij mij er achteraan gooien. Ik ben bang dat hij verder zal gaan dan alleen domineren, en waar ik banger voor ben is dat ik zijn eerste doelwit word," ik lik even over mijn lippen heen, mijn irritatie omtrent Jack loopt op. Die klootzak zal iets moeten proberen, ik slacht hem persoonlijk af. Ik vermoord hem als het nodig is. Ik heb gezworen nooit iemand te vermoorden maar voor Jack maak ik zo graag een uitzondering. Heel graag zelf. Er ontsnapt een korte grom uit mijn mond.
"Hij moet het eens proberen," grom ik en lik weer over mijn lippen heen. Ik begin, met Ayla nog vast, te lopen richting de uitgang van de schoolpoort. Ik vergeet Andrew helemaal maar niet met opzet. Het is eerder dat ik afgeleid ben door irritatie en Ayla. Ayla? Hoe leid zij mij dan af? Ik bijt even nadenkend op mijn lip en loop rustig door.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Andrew

Ayla was er bij gekomen en begon over iets wat we allang wisten, dat Jack terug is. Dat gezeur allemaal om Jack, met ze alle kunnen we hem gewoon aan. Hij krijgt waarschijnlijk niet eens de kans de roedel in te komen, niemand vertrouwd hem meer. Ik haal mijn hand door mijn haar en kijk dan even naar Cooper en Ayla, Cooper heeft Ayla dicht tegen zich aangedrukt en begint daarna te lopen. Mij helemaal vergeten, nou bedankt weer, ik dacht dat we samen wat gingen doen. Ach die Cooper wil toch alleen aar van me af, hij mag me niet. Ach dan rot die ook maar lekker op. Ik kijk om me heen en zie een blikje. Ik raap het op en blik op Cooper en Ayla. Ik was nu best wel boos, oké misschien was ik een beetje opvliegend maar dit was gewoon echt niet leuk. Het idee dat dit allemaal door de stress komt is totaal niet in mijn hoofd gekomen. Ik beweeg mijn arm naar achter en gooi daarna het blikje wat recht tegen Cooper zijn hoofd aankomt. Daarna loop ik boos langs ze heen en loop rechtdoor richting het bos. Ze zochten het maar lekker uit met ze twee, ze waren me toch al vergeten dus dan zoeken ze het maar uit. Ik wou nu ook niet dat ze me achteruit kwamen of zo, maar dat zouden ze toch niet doen. Ze wisten toch niet meer dat ik er nog was. Mijn reactie was een beetje fel maar ik werd gewoon gek vandaag, alleen maar gezeik.

Scarlet

Ik was in een soort van trans geraakt toen ik een tijdje in het bad had gezeten. Ik was alleen in staat geweest om voor me te staren. Ik had dit wel vaker en het ergste waren de illusie die er na kwamen. Ik knipperde met mijn ogen en zag over bloed vegen op de muur en ik hield de opkomend gil tegen toen ik zag dat het ondertussen al koude water in bloed was geworden. Daardoor was ik uit het bad geschoten, maar schoof uit waardoor ik met mijn hoofd tegen de badrand viel. Het werd eventjes zwart voor mijn ogen terwijl ik mijn achterhoofd voelde kloppen. Ik had geluk gehad dat het niet bloeide. Ik had ondertussen wel genoeg bloed verloren voor één wee, dacht ik sarcastisch. Ik hoorde iemand op de deur kloppen en kreunde terwijl ik recht kroop.
"Scarlet, liefje, ben je oké?" hoorde ik opeens de ongeruste stem van Bonnie.
"Ja, maak je geen zorgen. Ik was mijn evenwicht verloren." loog ik moeiteloos terwijl ik een handdoek pakte op me af te drogen.
Wat was het nut geweest om in bad te gaan? Ik had even goed naar buiten kunnen gaan om te gaan hardlopen. Dat ging ik vanavond misschien nog doen, als Memphis en mijn lichaam het toe liet. Mijn lichaam had niks te zeggen eigenlijk. Ik hield er van om het uit te putten, zelfs verder dan als het schreeuwde dat ik echt moest stoppen omdat het pijn deed. Ik moest ergens aan mijn pijn kicks komen waar mensen het niet zien aan mijn lichaam. Over pijn kicks gesproken. Mijn blik gleed over de kamer zoekend naar iets dat scherp genoeg was om door mijn huid te snijden. Ik zag alleen een schaar. Daar zou het ook mee lukken. Ik moest alleen iets vinden om de schaar mee te ontsmetten. Toen ik een kastje had open getrokken en het gevonden had wat ik zocht pakte ik het vast en zette het op de gootsteen. Ik gooide de handdoek in de wasmand die er stond. Ik pakte rustig de schaar terwijl ik mezelf bekeek in de spiegel. Mijn gezicht zag er bleek en afgetobd uit en onder mijn ogen zaten grote blauwe wangen met over mijn wangen krassen van toen ik mijn gezicht in mijn slaap had willen open krabben. Ik zag vreselijk en zwak uit.
Ik zette de schaar op mijn rechter bovenbeen waar je geen littekentjes meer op zag. Ze waren weg gegaan met de jaren. Het kwam waarschijnlijk omdat ik snel genas. Hier zou Memphis ook niet zien dat ik mezelf had gesneden. ZWAK, schreeuwde een stemmetjes toen ik met de schaar door drukte op mijn huid en trok zodat er een sneetje ontstond. Ik ging het bij ééntje laten vandaag. Later zou ik er meer zetten. Ik negeerde het beetje bloed dat langzaam over mijn been liep en begon de schaar proper te maken en te ontsmetten. Toen ik dat gedaan had legde ik alles terug op zijn plaats. Ik maakte mijn hand nat en veegde het bloed weg op mijn been voor ik iets aandeed.
Voor te zien had Bonnie liever niet dat ik wegging. Ze had me een veel te groot t-shirt klaargelegd die waarschijnlijk nog van Memphis was en een boxer. Ik had geluk dat de boxer mijn nieuw zelfgemaakt wondje net bedekte. Als ze me iets anders had gegeven hadden ze het kunnen zien en ik had geen zin om nog meer problemen te maken. Ik trok alles rap aan nadat ik het bad had laten leeglopen. Nergens was nog een spoortje van bloed te zien. Toen ik de deur open had gedaan zag ik opeens hoe hard mijn hand aan het trillen was. Dit kon niet waar zijn. Ik was nuchter aan het worden en ik snakte naar een slok van iets dat me de wereld zou afhelpen. Ik deed het licht uit in de badkamer en liep op trillende benen naar Memphis kamer. Ik deed de deur open en het eerste wat me opvalt was dat het fel naar kuismiddelen rook en ontsmettingsmiddel. Dan zag ik dat de lakens ook vervangen waren. Ik plofte in het bed en kroop onder dekens. Ik begon naar het plafon te staren zonder emotie, want ik had er gewoon zin in.

[ bericht aangepast op 14 dec 2012 - 22:11 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Memphis

"Natuurlijk ga ik mee, ik ben Scar een heleboel verontschuldigd. Misschien ga ik daarna nog even de stad in, Jack opzoeken, ik vind het wel leuk dat hij terug is! Misschien kan ik beter nu al even bij Scar langsgaan, ik ben toch al veel te laat voor mijn lessen en als ik een keer niet kom is dat niet zo erg. Daarnaast wil ik weten of alles goed is met Scar..."
Gezien ik nog steeds haar hand vast heb, volg ik haar naar de achteruitgang. Omdat ik danig in de war ben door wat ze net zei, dringt het even niet tot me door dat de positie andersom hoort te zijn. Ik leid, zij volgt. Net wanneer ik mijn mond open wil doen om iets te zeggen, voel ik haar lippen op die van mij. Ik zucht even en knipper een paar keer terwijl een rilling over mijn rug loopt. Die meiden kunnen er verdorie wat van! Of misschien komt het omdat verboden vruchten altijd beter smaken eens je er toch van proeft. Het ergste is alleen dat ik mezelf hun smaak ontzeg. Maar het is voor het welzijn van de roedel. Zolang ik dat in mijn achterhoofd kan houden, kan ik het volhouden, dat moet gewoon.
Wanneer ik merl dat Aurora me ondertussen aan het ontglippen is, schieten mijn reflexen in actie en grijp ik haar bij de pols. In een -misschien wat hardhandige ruk- trek ik haar weer naar me toe.
"Ik wil niet dat je naar Jack gaat." Mijn stem klinkt een héél stuk zachter en stiller dan ik gewild had, gewoon omdat het idee dat ze naar hem toe zou gaan me zo van streek maakt. Ik weet dat hij Ro niks aan zou doen, niks fysieks. Maar ik ben er zeker van dat hij haar zou proberen "stelen". En hij hoeft maar het idee te krijgen dat hem dat zou lukken en dan komt hij gegarandeerd weer achter de roedel aan. Achter mijn roedel. Ik heb nooit om het leiderschap gevraagd maar ik val nog liever dood dan dat ik ze in handen van Jack laat vallen, die machtsgeile minkukkel.
"Ik verbied het je," zeg ik een heel stuk zelfzekerder. Er is geen twijfel mogelijk dat de Alfa nu aan het woord is.
Maar net zo snel als ik het gezegd heb, besef ik dat Ro een andere aanpak vergt, dat ze een zachtere aanpak verdient.
"Niet naar hem toe gaan," fluister ik terwijl ik mijn gezicht in haar haren verberg. "Ik vertrouw hem niet. Blijf uit zijn buurt. Alsjeblieft."
Ik hou haar pols stevig vast, niet om mijn macht te laten gelden maar uit angst haar alsnog uit mijn roedel te verliezen.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

| Aurora Elizabeth Morningrose

Nog voordat ik in mijn geheel door de achteruitgang van de gymzaal naar buiten heb kunnen glippen voel ik plotseling de staalharde greep van Memphis rond mijn pols, die me hardhandig terug naar binnen trekt, waardoor mijn ogen groot worden en wild heen en weer schieten. Direct heb ik spijt van de verderlichte kus die ik hem zojuist heb gegeven, waardoor hij nu op deze manier lijkt te reageren. Wanneer hij begint te praten merk ik echter dat het niet - hoe verrassend mogelijk ook - over de kus ging, maar over mijn plannen om Jack op te gaan zoeken.
'Ik wil niet dat je naar Jack gaat. Ik verbied het je.'
Verbaasd en wild knipper ik met mijn ogen, niet wetend waar ik deze harde aanpak aan heb verdiend, waardoor het kleine beetje zelfvertrouwen dat in mijn hoofd was gekropen in een ruk verdwenen is. Verslagen sla ik mijn ogen neer en verdwijnt de glimlach van mijn gezicht, wat indruk lijkt te maken op Memphis, aangezien hij zijn toon direct - lichtelijk geschrokken - aan lijkt te passen.
'Niet naar hem toe gaan. Ik vertrouw hem niet. Blijf uit zijn beurt. Alsjeblieft.'
De staalharde greep rondom mijn pols begint een kloppend gevoel te geven, maar wordt niet lossen wanneer ik er een zachte trek aan geef. Ik snap nog steeds niet waarom Memphis me bij Jack uit de beurt wil houden ; Jack was altijd een van degenen geweest die me heeft geholpen toen ik met Jason in de problemen zat die me graag weg wilde houden bij de roedel, Jack was degene die me opvrolijkde en me altijd weer liet lachen...
'Maar hij heeft altijd voor me gezorgd,' piep ik zachtjes en machteloos. 'Wat doe ik verkeerd? Is het die kus van net - Het spijt me, dat had ik echt niet mogen doen! Vergeet het alsjeblieft Memphis! Vergeet wat ik heb gedaan en gezegd, ik zal het gevoel wel wegstoppen, echt waar!'
Mijn ratelende stem klinkt hol en leeg in de verlaten gymzaal, waardoor er een duistere ondertoon in komt te liggen. Mijn ogen schieten nog steeds wild en verbaasd rond, terwijl ik uit alle macht mijn pols probeer los te krijgen.
'Ik stop het wel weg!' zeg ik dan uiteindelijk iets harder, meer voor mezelf dan voor Memphis.

---

•

Ayla

‘Hij- Memphis, Ayla…Memphis..’ reageert Cooper zacht en voel dan weer even een lichte rilling door me heen gaan, die vervolgens verzacht wordt door zijn arm die hij vertrouwd om me heen heeft gelegd.
‘Hij wil terug bij de roedel, hij wil Memphis domineren. Weeral, en nu wil hij mij erachteraan gooien. Ik ben bang dat hij verder zal gaan dan alleen domineren, en waar ik banger voor ben is dat ik zijn eerste doelwit wordt.’ Mijn blik schiet omhoog naar hem en ik schud lichtjes mijn hoofd als ik hem aan kijk. Zijn irritaties waren opgelaaid terwijl ik me weer ongemakkelijk begon te voelen. Even keek ik weer in de richting waar ik Jack had zien lopen. Die gast zou over lijken gaan om te krijgen wat hij wilde, vooral gezien dit niet zijn eerste poging was tot het overnemen van de roedel. Ik drukte me dichter tegen Coop aan die op dat zelfde moment een korte grom uitstootte.
‘Hij moet het eens proberen,’ gromde hij en begon vervolgens, met mij nog vast, naar de schoolpoort te lopen. ’Hij krijgt geen kans, geen vergeving,’ mompelde ik en keek even van Cooper naar de weg voor me. ‘Hij krijgt niemand van de roedel aan zijn kant, en Memphis zal zich echt niet laten domineren door hem. Dat heeft hij al eens geprobeerd,’ vervolgde ik waarop ik merkte dat het deels een grootspraak naar mezelf was. Het was hem bij mij bijna gelukt. Weer rilde ik en dook nog wat verder in elkaar terwijl ik mee bleef lopen, met zijn arm nog steeds veilig om me heen. Ik voelde me niet gauw bedreigd door iemand, maar ik had al een keer Jack meegemaakt en de indruk die hij toen achter had gelaten was om zeker wel van onder de indruk te raken. Het geluid van een blikje wat overduidelijk tegen Cooper aankomt doet me verrast en verbaasd opkijken. ‘Was dat.. een blikje tegen je hoofd?’ bracht ik uit en wierp een blik naar achteren. Andrew? Die stond inmiddels niet meer waar we zojuist vandaan kwamen. Ik richtte me weer op Cooper en keek hem met een schuine blik aan. ‘Alles oke? Geen schade?’ Ik wilde mijn handen uitsteken om zijn hoofd te bekijken, maar iets weerhield me om in plaats daarvan er gewoon naar te vragen.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Marcy Jarvis

Ik stak mijn hand uit om Riley recht te helpen en stuurde hem daarna naar boven, zodat hij kon gaan slapen.
Nogal wankel gooide ik alles in het afwasmachine, gooide er zo'n afwasblokje in en zette het op. Met dat gedaan te hebben, sleepte ik mezelf naar de zetel, die nogal eenzaam in een hoekjes stond en nam mijn gsm op. Een nieuw bericht? Ik had het niet horen trillen. Niewsgierig opende ik het.
Goeie smoes. Ik moet de mijne nog steeds verzinnen, al ben ik wel op school. Oh, helemaal vergeten jullie te laten weten; er komt een nieuwe Hunter. Aanmelding is een paar weken geleden al binnen gekomen. Stuurde Aowynn.
Daar kwam ze ook lekker vroeg mee af, maar wie was ik om er iets over te zeggen? Ik drukte op beantwoorden, terwijl mijn vingers nog boven het toetsenbord bleven zweven.
Wie en vanaf wanneer? Ik drukte op verzenden.
Ik gooide het ding weer op de salontafel en trok met twee handen mijn pijnlijk been op de sofa, waardoor er weer een steek door mijn linkerhand ging. Ik zuchtte. Ik voelde me net gehandicapt.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Memphis

"Maar hij heeft altijd voor me gezorgd. Wat doe ik verkeerd? Is het die kus van net - Het spijt me, dat had ik echt niet mogen doen! Vergeet het alsjeblieft Memphis! Vergeet wat ik heb gedaan en gezegd, ik zal het gevoel wel wegstoppen, echt waar! Ik stop het wel weg!" zegt Aurora terwijl ze hevig haar pols los probeert te krijgen. Ik laat hem los maar alleen om haar gezicht met mijn beide handen vast te nemen. Zachtjes dwing ik haar me aan te kijken. Ik laat mijn voorhoofd tegen het hare rusten.
"Shhh," probeer ik haar te sussen. "Shhh. Het is oké, kalmeer even. Het gaat helemaal niet om die kus of om je gevoelens," zeg ik zo rustig mogelijk. Ik verwacht helemaal niet van haar dat ze haar gevoelens wegstopt, ookal kan ik ze niet beantwoorden. Ons gevoelens wegstoppen, dat zou ons laatste restje menselijkheid weg gooien zijn, en dat verwacht ik van geen enkele van mijn roedelleden. Dat doe ik zelf ook niet. Als ik kwaad ben, ben ik kwaad. Dat is doorgaans wel bijna de enige emotie die ik voel, naast constante bezorgdheid om mijn roedel en gebrek aan zorg voor anderen maar dat doet er nu even niet toe.
Er zijn zoveel dingen die ik haar wil zeggen, maar om een of andere redenen willen mijn gedachten zich niet afmaken, raak ik niet verder dan de eerste woorden. Ik zucht even en sla mijn ogen neer. Ro had wel gelijk, ik ben doodop. Mijn lichaam wil nog wel meewerken, maar mijn hersenen voelen aan alsof ze te lang in de zon gelegen hebben.
"Jij doet helemaal niks verkeerds, popje. Maar Jack..." Ik heb er spijt van dat ik Aurora nooit de waarheid heb verteld. Ik wilde haar sparen, zei dat Jack zelf weg ging, omdat hij bij haar een heel ander persoon leek en ik wist dat zij hem ook best mocht. Ik deed het alleen om haar te beschermen, alleen lijkt zich dat nu te wreken. Met mijn voorhoofd nog steeds tegen het hare, laat ik mijn ogen naar boven glijden tot ze de hare ontmoeten.
"Jack probeerde me de roedel af te nemen, me te onderwerpen. Cooper kwam tussenbeide en we konden Jack wegjagen. Ik heb hem stante pede uit de roedel gezet. Dat hij nu terug is, is geen goed nieuws popje. Ik ben er zeker van dat hij over lijken zal gaan om alsnog de leider te worden."
Ik zucht diep en knipper even.
"Het spijt me dat ik je dat niet eerder vertelde, ik wilde niet - Ik wilde niet dat je van streek zou zijn omdat ik wist dat je hem vertrouwde."
Ik kijk haar nog steeds in de ogen, in de hoop dat ze de oprechtheid erin kan lezen.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Cooper

"Hij krijgt geen kans, geen vergeving," Ik kijk op naar Ayla en knik. Vergeving zal hij nooit krijgen.
"Hij krijgt niemand van de roedel aan zijn kant, en Memphis zal zich echt niet laten domineren door hem. Dat heeft hij al eens geprobeerd," hier knik ik ook op. Ik merkte dat Ayla wat in elkaar dook en schudde mijn hoofd. Jack zal ons niets meer doen, nooit meer!
Ik krijg ineens iets tegen mijn hoofd en wanneer het de grond raakt merk ik dat het een blikje was. "Was dat.. een blikje tegen je hoofd?" vraagt Ayla en verbaasd knik ik. Ik wrijf met mijn hand over mijn achterhoofd. Ik volg Ayla haar blik en kom op de plek uit waar Andrew net stond. Dan loopt hij plots langs ons weg. Ik besluit hem niet te volgen, ik spreek hem later wel. "Alles oké? Geen schade?" ik schud mijn hoofd en glimlach naar Ayla.
"Ik heb niets. Wáárom in godsnaam deed hij dat!" ik kijk Ayla aan mijn mijn boze blik word al snel weer zachter. "Die gast heeft echt stemmingswisselingen, irritant joch," mompel ik en ik loop rustig verder. We lopen in de richting van de stad.
"Zal ik jou trakteren op een lunch?" ik trek vragend een wenkbrauw op naar Ayla en glimlach dan.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

| Aurora Elizabeth Morningrose

'Jack probeerde me de roedel af te nemen, me te onderwerpen. Cooper kwam tussenbeide en we konden Jack wegjagen. Ik heb hem stante pede uit de roedel gezet. Dat hij nu terug is, is geen goed nieuws popje. Ik ben er zeker van dat hij over lijken zal gana om alsnog de leider te worden. Het spijt me dat ik je dat niet eerder vertelde, ik wilde niet - Ik wilde niet dat je van streek zou zijn omdat ik wist dat je hem vertrouwde.'
Mijn ogen worden tweemaal zo groot wanneer Memphis uiteindelijk aan me opbiecht waarom hij niet graag ziet dat ik Jack ga opzoeken om oude herinneringen met hem op te halen en nieuwe herinneringen te maken voor later. Diep in mijn hart voel ik een bom ontploffen ; het is echter niet het gevolg van de misdragingen van Jack, het is het gevolg van het achterhouden van de informatie wat Memphis al die tijd voor me heeft gedaan. Opnieuw kreegi k de bevestiging dat ik de zwakste was van de roedel, dat er altijd rekening met me gehouden moet worden omdat het anders teveel voor me wordt en ik het allemaal niet meer aan kan en eronder zal bezwijken.
'Dat vertel je nu.'
Mijn stem klinkt ongewoon hard en kil ; ondanks het feit dat ik de oprechtheid en schuldigheid in Memphis ogen kan lezen en zien, diep verstopt onder de uitputting die over zijn gezicht is getrokken. De gedachten om Jack achter me te laten en het aan me voorbij te laten gaan schiet even door mijn hoofd, wanneer het in een flits weer terugkomt door het feit dat ik nooit wat heb gemerkt van Jack's gedrag dat hij Memphis wilde afzetten en dat hij altijd als een vriend was geweest, misschien wel meer dan dat.
'Waarom blijven álle jongens me teleur stellen en kunnen ze niet één keer normaal doen en laten zien wat ze voelen!' roep ik dan verward uit, mijn kaken daarna strak op elkaar klemmend terwijl ik mijn hoofd een stukje naar achteren trek zodat het contact tussen mijn voorhoofd en dat van Memphis wordt verbroken. Het laatste sprankje hoop in mijn ogen vloog er zowat uit toen ik woedende gedachten door mijn hoofd liet schieten. Liefde zal voor mij waarschijnlijk nooit meer gaan lukken, dan maar laten zien dat ik meer ben dan het kleine, tere, zielige meisjes waar altijd voor gezorgd moet worden omdat ze het anders niet aankan.
'Ik ga naar Scar en daarna zie ik zelf wel wat ik doe, ik red me wel.'
Mijn stem klinkt hard en vastberaden, terwijl in mijn hoofd twijfel en angst rondspookt - wat zonder enige twijfel te zien is in mijn ogen, wat ik probeer te verbergen door naar de grond te kijken en mijn handen tot vuisten te ballen.
'Jij moet rusten en ik wil niet meer dat je zo flirt,' laat ik er dan zachtjes en breekbaar achteraan klinken, wetend dat het moet gebeuren om over Memphis heen te komen - al zou dat nooit helemaal lukken. De manier waarop hij voor me stond, kwetsbaar en vermoeid, maakte meer in me los dan ik op dit moment zou willen en opnieuw had ik de neiging zijn gezicht in mijn handen te nemen om hem te zoenen, waardoor ik een beverige, kwetsbare zucht uitslaakte en mijn blik snel op de achteruitgang richtte. 'Ja, ik ga naar Scar,' mompel ik dan zachtjes tegen mezelf.

---

•

Ayla

Glimlachend schud Cooper zijn hoofd. 'Ik heb niks. Waarom in godsnaam deed hij dat!' Met een boze blik kijkt hij weer mijn kant op, die vervolgens verzacht waarop ik hem een kleine glimlach schenk en lichtjes mijn schouders ophaal. 'Geen idee,' reageer ik en haal vluchtig een hand door mijn lokken. 'Die gast heeft echt stemmingswisselingen, irritant joch.' Ik kan het niet helpen even zachtjes te grinniken terwijl ik samen met hem meeloop richting de stad.
Onbewust liet ik mijn blik een keer oplettend rondglijden, als ik ergens geen behoefte aan had was het om Jack tegen te komen. Vooral niet nu Cooper me net rustig had. Even keek ik schuin omhoog naar Coop en glimlachte licht. 'Zal ik jou trakteren op een lunch?' Vroeg hij me vervolgens met een vragende blik en een glimlach. Mijn maag begon luid te knorren bij het horen van het woordje lunch, iets waarop zachtjes moest lachen. 'Dat vinden mijn maag en ik een leuk idee,' glimlachte ik terug en klopte zachtjes op mijn buik. 'Waar wil je eten?'

Aowynn

Licht genietend van de frisse buitenlucht en mijn blik dwalend overhet schoolplein heen, besloot ik na een tijdje toch weer op te staan om naar binnen te gaan. Het zou waarschijnlijk toch niet lang meer duren voor een nieuwe les zou beginnen.
Uit mijn kluisje viste ik een paar boeken en net toen ik ze in mijn tas stopte zag ik het oplichten van mijn telefoon scherm. Marcy had een berichtje gestuurd. Wie en vanaf wanneer?
Bedenkelijk keek ik even naar het scherm terwijl ik steun zocht tegen de kluisjes. vanmiddag rond 4 uur komt hij voor een gesprek. Hij is een ervaren jager dus veel uitleggen zal niet nodig zijn, hooguit de hoofdregels. Zijn naam is Damen Joey Dodger, overplaatsing vanuit Angelville.
Zodra het berichtje verstuurd was stopte ik mijn telefoon terug in mijn tas en sloot mijn kluisje af. De eerste goeie indruk zal gemaakt worden, dacht ik sarcastisch terwijl ik weer met een lichte hink begon te lopen en met mijn gewonde hand over mijn gewonde bovenbeen wreef. De volgende zetten zijn echt voor mij, o almachtige alfa.

[sorry mochten er typefouten instaan. Berichtje is op me foon gemaakt en dat helpt niet echt :'D ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Marcy Jarvis

Toen ik bijna ingedommeld was, trilde dat voorhistorische ding van mij – wat een gsm moest voorstellen – weer.
Met een zucht hees ik mezelf weer recht en rekte me uit om mijn mobiel van de tafel te grissen, waardoor ik nog bijna op de grond belandde.
Vanmiddag rond 4 uur komt hij voor een gesprek. Hij is een ervaren jager dus veel uitleggen zal niet nodig zijn, hooguit de hoofdregels. Zijn naam is Damen Joey Dodger, overplaatsing vanuit Angelville.
Angleville? Ik trok droog een wenkbrauw op. Angleville had nu niet bepaald een goede reputatie, zo had ik gehoord toch. Nou ja, we zouden wel zien.
Dus straks meeting, of wat? Waar?
Nou de belangrijkste vraag voor mij was: hoe moest ik daar geraken? Met mijn grootmoeders auto was ik zonder verwondingen al een gevaar op de weg, maar het was de enige mogelijkheid, tenzij Riley wou rijden.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Memphis

"Dat vertel je nu. blijven álle jongens me teleur stellen en kunnen ze niet één keer normaal doen en laten zien wat ze voelen! Ik ga naar Scar en daarna zie ik zelf wel wat ik doe, ik red me wel. Jij moet rusten en ik wil niet meer dat je zo flirt. Ja, ik ga naar Scar."
Machteloos moet ik toekijken hoe ze afstand van me neemt terwijl ze spreekt. Mijn handen laat ik maar levensloos naast mijn lichaam hangen, het is wel duidelijk dat ze nu niet aangeraakt wil worden. Ik haal even adem en doe mijn mond open om er tegenin te gaan, om haar uit te leggen dat ik haar gewoon niet het gevoel wilde geven dat ze moest kiezen tussen mij en Jack, dat ze niet hoefde te weten hoe hij haar -ons- vertrouwen zo schaamteloos misbruikt had. Maar ik kan het niet. Er komt niks uit, ik ben op, gewoon helemaal op. Misschien moet ik maar vragen aan Coop of hij een weekje de leiding van me wil overnemen.
In plaats van Aurora tegen te spreken, haal ik mijn autosleutels uit mijn broekzak en stop ze haar in de handen. Meteen daarna stop ik mijn handen in mijn broekzakken. Haar aankijken doe ik niet.
"Wees voorzichtig met Gladys." Anders moet ze er altijd om lachen dat ik mijn auto een naam heb gegeven, maar nu verwacht ik me er niet aan. "Ik rijd wel met Coop terug naar huis."
Zonder verdere uitleg, die is er overigens ook gewoonweg niet nu Aurora besloten heeft dat ik blijkbaar bij de slechte jongens hoor -niet dat ik haar dat kwalijk kan nemen, ik dacht gewoon dat ik best aardig was tegen haar, draai ik me om duw bruut de deur open om vervolgens de kleedkamers te verlaten. Ik wandel de gang op, die gangwacht stuurt me maar naar het nablijven. Op dit moment kan het me geen zier schelen. Oh, ik zou willen dat ik een fles drank had nu. Het is dat ik het Scar beloofd heb, anders zoop ik me helemaal lam. Bij mijn kluisje wissel ik mijn bloederige shirt voor een schoon. Daarna loop ik naar buiten toe. Misschien ga ik als wolf even in het bos rennen, een beetje ventileren, de menselijke emoties een stuk achterlaten.
Ik ben danig in gedachten verzonken dat ik niet op mijn omgeving let en nogal hard tegen -vermoedelijk een- iemand aan knal. Volgens mij kan je toch moeilijk naast me kijken.
"Kun je godverdomme niet uitk-" Mijn woorden stokken in mijn keel wanneer ik zie tegen wie ik opgebotst ben. Als ik haar aan mijn kant wil krijgen, en het spel dat ik in gedachten al zo zorgvuldig gepland heb wil uitvoeren dan is tegen haar schreeuwen nu niet de beste optie, ookal heb ik absoluut geen zin in nu te flirten of de kant die Ro en Scar vaak te zien krijgen aan het oppervlak te houden. "Oh. Aowynn. Sorry."
Ik buig me voorover en neem haar hand vast om haar overeind te helpen. Waarschijnlijk verloor ze haar evenwicht door dat zere been dat ik haar vannacht bezorgd heb. Dat ik niet van de magerste ben om tegen aan te lopen kan ook meespelen.
"Ik-"
Ik klem mijn kaken op elkaar en schud mijn hoofd om rond haar heen te stappen en mijn weg naar buiten verder te zetten.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

| Aurora Elizabeth Morningrose
Met een woedende blik kijk ik toe hoe Memphis me zijn autosleutels geeft en vervolgens de kleedkamer van het gymlokaal verlaat, zonder nog wat te zeggen. Mijn hand krult zich strak rond de sleutels waardoor de scherpe randjes in mijn huid gedrukt worden, terwijl ik opnieuw een lading tranen achter mijn ogen voel branden, iets waar ik totaal niet op zat te wachten. Na een keer diep te hebben ademgehaald ontspan ik mijn vuisten langzaam, zie de scherpe randjes van de sleutels uit mijn hand verdwijnen en merk dat er een flauwe glimlach rond mijn lippen is verschenen.
'En nu, Aurora, ga je je voortaan niet zo zwak opstellen.'
De vastberaden stem waarmee ik mezelf toespreekt weerklinkt een aantal keer galmend door het gymlokaal, wat me extra energie geeft en de glimlach rond mijn lippen alsmaar groter laat worden. Ik was het zat om alsmaar behandeld te worden alsof ik niets aankon, door iedereen maar vooral door Memphis ; alsof ik het niet aan zou kunnen dat hij met me in zee durfde te gaan maar het uiteindelijk toch niets zou worden, hij had Scarlet ook gezoend - en dan niet zoals het kleine kusje was ik hem had gegeven - dus er was een andere reden dan 'voor de roedel' waarom hij het niet bij mij deed.
Met grote stappen loop ik naar de achterdeur, waar ik mezelf uit laat glijden en direct mijn tocht voortzet naar de parkeergarage van de school, waar Memphis auto - Gladys - op me staat te wachten in het zonlicht. Soepel laat ik mezelf op de bestuurdersstoel glijden - die ik eerst een aantal standen naar voren moet zetten omdat mijn voeten de pedalen niet kunnen raken - en stop de sleutel in het contact. Ik vroeg me af of Memphis wist dat ik helemaal geen rijbewijs had, dat trouwens niet wegnam dat ik niet kon rijden, ik had het vaak genoeg met mijn vader's auto geaan en ik wist precies wat ik wel en niet kon doen met een auto. Gladys was alleen Memphis trots, misschien wel het enige 'meisje' waar hij ooit van zou kunnen houden.
Mijn glimlach verandert in een grimas wanneer ik me bedenk dat mijn grootste concurrentie een auto is, waarna ik even een aantal seconden hysterisch moet lachen en daarna overga in een schaterlach door het krankzinnige feit dat ik lachend in een auto zit, helemaal alleen. Zonder nog naar het schoolplein te kijken trap ik het gaspedaal in en scheur met grote snelheid de parkeerplaats had, van mijn vader had ik geleerd dat zacht rijden nergens nodig was, dus hier ook niet.
Na een aantal minuten gereden te hebben zucht ik zachtjes, wegafzetting, waardoor ik mijn auto veel eerder dan gedacht aan de zijkant van de weg moet parkeren en noodgedwongen door het park zal moeten lopen om bij het huis van Memphis' oma aan te komen. Fluitend laat ik mezelf van de stoel glijden, draai de sleutels rond in mijn hand begin dan met stevige tred door het park te lopen, terwijl mijn oude, vertrouwde glimlach terug begint te komen op mijn gezicht.

---

•