{RPG} Wolfblood ~03~ - Speeltopics

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerWolven [Max 7]
Jongens [VOL!]
- Alfa Memphis Grimmaud - Gancanagh
- Cooper Henderson - Mengelmoes
- Zonder roedel ; Jack Willows Mengelmoes
- Aotearoa

Meiden [VOL!]
- Aurora Elizabeth Morningrose - Shooter
- Katherine Audrey Swann - Gipsy
- Scarlet Morningstar - Jackxdaniels
- Ayla Hope Savage - Vesta

De Hunters [Max 12]
Jongens
- Riley Andreas Cromwell - Gipsy
- Aiden Blaine Preston - Assassin
- Levi Isaac Dales - IsaacLahey
- Damen Joey Dodger - Fluttershyx
-
Meiden
- Marcy Jarvis - Ortelius
- Aowynn Rune Savan - Vesta
- Candy Shary McCartney - LeFuck

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 22:37 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Aowynn

Dus straks meeting, of wat? Waar?
Ik had mijn telefoon weer uit mijn tas gehaald en het berichtje bekeken wat ik van Marcy had ontvangen. De volgende les was nog niet begonnen dus ik besloot maar weer richting buiten te lopen. Ik heb er geen meeting van gemaakt, maar mocht het je lukken te komen zou dat wel fijn zijn. Ik hou het gesprek in mijn tuinhuis, daar waar we alle meetings houden.
Diep in gedachten verzonken drukte ik op verzenden, lette daarbij niet goed waardoor ik met een flinke knal tegen iemand op bots. ‘Lompe kalf.’ De woorden waren mijn mond al uitgevlogen voor ik er erg in had, maar het was de botsing in combinatie met de harde plof op de grond die mijn lichte vervloeking deed uitspreken. De tranen waren in mijn ogen gesprongen en ik voelde alles in mijn lijf pijnlijk tegenstribbelen. ‘Kun je godverdomme niet uitk-‘ Met een geïrriteerde blik keek ik op naar de persoon waartegen ik aan was gelopen en ik had mijn woordje zo goed als klaar toen ik iets nats en warms op mijn bovenbeen voelde.
‘Oh. Aowynn. Sorry.’ Met een licht opgetrokken wenkbrauw keek ik naar de uitgestoken hand en vervolgens naar Memphis zelf, die voorover gebogen stond. Even twijfelde ik, maar ik wist dat ik zonder hulp waarschijnlijk niet overeind zou komen. ‘Ik geloof dat excuses hier van beide kanten gepast zijn,’ mompelde ik en beet op mijn wang terwijl Memphis me overeind hielp. ‘Ik,’ bracht hij uit waarop ik hem schuin aankeek en ondertussen mijn hand zo onopvallend mogelijk op mijn bovenbeen legde. De wond was opengesprongen en mijn broek kleurde donker.
‘Jij?’ reageerde ik vragend maar hij schudde zijn hoofd en stapte om me heen. ‘Bedankt he!’ riep ik met een lichte vorm van sarcasme en een pijnlijke ondertoon zijn kant in terwijl ik me licht in mijn hoofd begon te voelen. Wankelend liep ik naar de muur toe en perste mijn lippen met een zuur vertrokken gezicht op elkaar. ‘Verdomme,’ bracht ik uit zodra ik mijn hand van mijn bovenbeen af had gehaald en deze licht rood gekleurd was. Ik moest hier weg om mijn been te verzorgen, hopelijk hield niemand me tegen en wist ik het lopend te halen.

[ bericht aangepast op 16 dec 2012 - 22:23 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Cooper

Ik hoor de maag van Ayla en ik lach even.
"Dat vinden mijn maag en ik een leuk idee," zegt Ayla vervolgens en klopt even op haar buik. "Waar wil je eten?"
Ik haal mijn schouder op en bijt even nadenkend op mijn wang. "Dat kleine schattige Italiaanse restaurantje op de hoek?" ik kijk Ayla vragend aan. Waarom wil ik haar daar mee naartoe nemen? Ik haal mijn schouders even op door mijn gedachten.
"Dat is wel gezellig toch? Dan nemen we een lekker Italiaans broodje, ik verzeker je, die zijn lekker." Ik glimlach naar Ayla en loop rustig door. Ik steek mijn handen ontspannen in mijn zakken en kijk wat naar de grond voor mij. Dubbeltjes zoeken, zoals Bonnie altijd zegt. Meh, als ik zo lekker loop, dan loop ik toch zo? Ik grinnik even zacht en kijk even via mijn ooghoeken naar Ayla. Wat is ze toch mooi eigenlijk. Heh, wat? Wat dacht ik? Dacht ik dat serieus? Oké, misschien heb ik ook wel gelijk, Ayla is best mooi. Ik voel mezelf rood worden en ik kijk snel de andere kant uit terwijl ik mijn keel even schraap.
"Maar, is dat een goed idee?" vraag ik dan en ik vind de bomen aan de weg ineens héél interessant.

Jack

Nou fijn, ik zit hier dus al veel langer dan tien minuten en Xander is nog niet op komen dagen. Dus nu moet ik het zelf gaan doen? Een lange zucht rolt over mijn lippen en ik sta op. Ik pak mijn mobiel en sms naar Xander dat het al niet meer hoeft en dat ik wel een ander inhuur. Ik stop mijn mobiel terug in mijn zak en begin rustig naar de uitgang van het park te lopen. Ik kijk wat rond en zie ineens een bekend figuur, ik minder vaart en steek mijn handen in mijn zakken. Het is Aurora.
"Ro'tje?" Ik ga langs haar lopen en bekijk haar even. "Gaat het wel goed?" Ik blijf langs haar lopen en kijk even rond of ik Xander toch nog ergens zie, maar tevergeefs, geen Xander. Ik zucht zacht even een keer. Dan gaat mijn aandacht weer naar Aurora. Memphis zal vast en zeker iets tegen haar gezegd.
Zou ze het hebben geloofd, als ze het aan mij zou vragen vertel ik de waarheid. Ze heeft het recht het wel te weten. Ik weet gewoon dat Memphis het nooit heeft durven zeggen tegen Aurora omdat hij haar de 'zwakste' van de roedel vindt. Maar dat vind ik niet, ik vind haar wel sterk, ze is klein maar wel sterk.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Memphis

"Bedankt he!" Als Koning van het Sarcasme is me die toon absoluut niet ontgaan. Oh, ik ga het nog zo moeilijk krijgen me aan mijn plan te houden. Toch weiger ik me om te draaien en er wat van te zeggen. Het is belangrijk dat ik haar niet kwaad krijg. "Verdomme."
Ondanks mijn sterke wil, is mijn temperament nog steeds sterker. Ik kan het niet laten me om te draaien. Aowynn heeft pech dat ze me op een slechte dag treft en mijn slechte humeur -dat niet eens haar schuld is- moet bekopen. Ze is een grote meid, ze zet er zich wel overheen.
"Ja wat?" schreeuw ik haar toe terwijl ik me toch omdraai. "Vloek maar lekker tegen Memphis, hij is toch een arrogante lul zonder hart, niet?!"
Met vuur in mijn ogen kijk ik haar aan voor ik op de kluisjes naast me richt. Ik verkoop ze een flinke trap waardoor een luide galm door de gang trekt. Volgens mij is er niet eens een gangwacht aanwezig en anders doet die zijn werk niet goed.
"Fuck!" grom ik uit frustratie. Geen wolf grom, maar een hele menselijke.
Ik haal mijn handen door mijn haar en leg mijn armen tegen de kluisjes aan voor ik mijn hoofd er tegen laat rusten. Waarom kan het nou gewoon een keer niet mee zitten vandaag? Heb ik zo'n slecht Karma? Wat reutel ik nou, ik geloof niet eens in die onzin. Ik moet wel heel erg nuchter zijn. Een diepe zucht verlaat mijn lichaam en ik moet nogmaals vechten tegen de tranen. Ik ben het gewoon zo moe, die eindeloze verantwoordelijkheid, mijn doen en laten steeds maar weer aan iedereen moeten uitleggen, ze proberen doen inzien dat ik het voor hen doe. Ik heb hier toch helemaal niet om gevraagd? Waarom kon Coop nou niet de Alfa zijn? Of Andrew? Of zelfs Katherine of Ayla. Nee, blijkbaar is de alcoholieker een betere keus. Great thinking, moeder natuur. Ik zou een keer willen slapen, zonder me er zorgen over te moeten maken of de anderen ook veilig in hun bed liggen, zonder wéér te moeten piekeren over een plan om uit de handen van de Hunters te blijven. En daar heb ik het antwoord waarom ik de Alfa ben. Omdat ik misschien nog meest van al mensen nodig heb om me zorgen over te maken, om veilig te houden. Zolang ik aan mezelf niet hoef te denken, kan ik mezelf ook niet ten gronde richten.
Ik sla nog een keer met mijn vuist tegen de kluisjes en draai me dan om. Met mijn handen voor mijn gezicht laat ik mezelf met mijn rug tegen de kluisjes op de grond zakken. Deze dag is gewoon echt woopdiedooperfect. Kan niet beter.
Uit pure miserie begin ik als een gek te lachen. Al is dat van korte duur.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

|| Aurora Elizabeth Morningrose

Ik geniet zichtbaar van het park, de zon die op mijn huid schijnt en het feit dat er niet veel mensen aanwezig zijn, het is overduidelijk een prima plek om jezelf af te zonderen van de rest van de wereld en niet na te denken over alle dingen die je fout of goed hebt gedaan de afgelopen periode. Zuchtend haal ik even een hand door mijn haar en pak - lichtelijk tegen mij zin in - mijn telefoon uit de zak van mijn rokje, waar ik mijn vingers snel overheen laat glijden.
'Ro'tje? Gaat alles wel goed?'
Verbaasd draai ik mijn hoofd zijwaarts terwijl ik mijn looptempo aanpas tot een slofniveau, en voel mijn verbazig nog groter worden wanneer uiteraard Jack degene is die naast me is komen lopen. Ondanks het feit wat Memphis me zojuist had verteld vliegt er een grote glimlach op mijn gezicht en beginnen mijn ogen weer te fonkelen bij het zien van mijn oude, vertrouwde roedelgenoot. Snel verander ik de tekst van mijn smsje ; Sorry. Voor Alles. Aurora. en druk vervolgens op het groene telefoontje om hem te verzenden naar Memphis. Mijn excuses gaan niet alleen over het feit dat ik het hem moeilijk maak door mijn gevoelens te uiten, ze gaan niet alleen over de kus die ik hem heb gegeven, ze gaan grotendeels over het feit dat ik Jack ben tegen gekomen en niet van plan ben om hem zomaar te negeren en stug door te lopen.
Wanneer ik mijn telefoon heb weggestopt merk ik dat ik geen antwoord heb gegeven op Jack zijn vraag, waardoor hij me nog steeds starend aan kijkt en ik zachtjes moet grinniken. Binnen twee tellen heb ik mezelf gedraaid en heb ik mijn wandeltijd stil gezet, waarna ik mijn armen rond zijn schouders sla en hem - op mijn tenen staand - een lichte knuffel geef.
'Alles gaat prima, denk ik... Fijn dat je er weer bent, Jack.'
Ik kan de frons in mijn wenkbrauwen niet tegenlaten wanneer ik mezelf weer laat terugzakken en ik terugdenk aan de woorden van Memphis, zou Jack echt zo'n slecht persoon zijn dat hij Memphis wil afzetten en de roedel zou willen overnemen?
'Jack, ik ... Heb wat gehoord van Memphis - Iets over de reden dat jij bent vertrokken... Is dat waar?'

---

•

Ayla

‘Dat kleine schattige Italiaanse restaurantje op de hoek?’ Met een vragende blik kijkt hij me aan waarop ik even moet denken aan welk restaurantje hij precies bedoelde. ‘Dat is wel gezellig toch? Dan nemen we een lekker Italiaans broodje, ik verzeker je, die zijn lekker,’ vervolgt hij waarop hij me glimlachend aan kijkt en rustig met me door loopt. Ondertussen wist ik inmiddels welk restaurant hij bedoelde en bij het horen van lekkere Italiaanse broodjes liep het water me al zowat in de mond.
‘Maar, is dat een goed idee?’ vraagt hij terwijl ik hem nieuwsgierig aankijk. De blos op zijn gezicht was me niet ontgaan, net zo mijn als het feit dat hij het aan de andere kant ineens een stuk interessanter vond en ik vroeg me af waar dat ineens vandaan kwam. ‘ Ik vind het een goed idee,’ glimlach ik en geef hem een zachte duw. ‘Is het interessant daar?’ vraag ik hem met een plagende stem en steek mijn arm dan vervolgens door de zijne heen. De onrust in mijn lijf was inmiddels compleet verdwenen. Ik voelde me enorm op mijn gemak met Cooper langs me en ik kon het niet helpen even een stiekeme schuine blik naar hem te werpen terwijl we door liepen. Op dit moment hoopte ik ergens dat we nu even helemaal niemand van de roedel tegen kwamen, ik vond het wel prima zo, alleen weg met Coop.
Aowynn

‘Ja wat?’ Met een verraste uitdrukking, gemend met een licht zure, kijk ik Memphis zijn kant op. ‘Vloek maar lekker tegen Memphis, hij is toch een arrogante lul zonder hart, niet?’ Ik voel mijn mond nog net niet open vallen als hij me even met een blik vol woede aankijkt en zich vervolgens op de kluisjes richt. ‘Jeetje, Memphis,’ breng ik uit en kijk vluchtig een keer door de gang heen. Ik wist niet waar hij last van had, of waar ik deze lichte tirade aan verdient had, maar zin om de gangwacht nu tegen te komen had ik echt niet. Net zo min als dat ik de energie kon opbrengen een fikse discussie uit te lokken, iets wat ik waarschijnlijk wel gedaan had als mijn been heel was gebleven. ‘Fuck!’ Zijn frustrerende grom klonk door de hele gang heen, waarna hij met zijn armen tegen de kluisjes aan leunde. Twijfelend en verward kijk ik zijn kant in en richt me dan weer even op mezelf. De lichte waas in mijn hoofd nam langzaam af en moeizaam boog ik voorover om uit mijn tas mijn donkere sjaal te vissen.
Een luide klap deed me weer opschrikken terwijl ik de sjaal om mijn bovenbeen heen bond, iets wat het moest houden tot ik thuis was. ‘Ben je gek geworden?’ vroeg ik Memphis als hij plots als een gek begint te lachen en na een tijdje weer stopt. Hinkend begon ik te lopen, maar halverwege stopte ik om me weer even tot hem te wenden. ‘Ik vloekte niet tegen jou, net zo goed als dat ik niet gezegd heb dat je een arrogante lul zonder hart bent. Wie ben ik om daar over te oordelen?’ zei ik op een scherpe, zachte, maar waakzame toon terwijl ik naar hem keek. Hij zag er behoorlijk gebroken en vermoeid uit, iets wat me direct al waarschuwde niks verkeerds tegen hem te zeggen. Ik kreeg zo het vermoeden dat ik dan nog weleens degen kon zijn die de complete woede uitbarsting over zich heen kreeg. Iets wat ik nu echt niet kon en wilde hebben. ‘Mijn reactie kwam voort uit…’ voegde ik er wat moeizamer aan toe en schudde vervolgens licht mijn hoofd. Zwakheden tonen was slecht en het feit dat ik nu al zo kreupel als de pest voor hem stond was al net iets teveel van het goede. Langzaam begon ik weer te lopen, sleepte mijn tas als het ware achter me aan en deed mijn best mijn evenwicht goed te verdelen zonder onderuit te gaan, iets wat met de stap lastiger werd.

[ bericht aangepast op 17 dec 2012 - 15:42 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[Sorry dat ik een tijd niet iets heb gepost, ik had het druk met mijn examens. Wat is er allemaal gebeurt?]

Marcy Jarvis

Ik heb er geen meeting van gemaakt, maar mocht het je lukken te komen zou dat wel fijn zijn. Ik hou het gesprek in mijn tuinhuis, daar waar we alle meetings houden.
“Meeting it is,” grinnikte even. Snel toetste ik in:
Ik zal er zijn.
Goed, dan was het nu tijd om even te testen voor hoever ik kon autorijden met mijn knie. Ik had altijd al een redelijk zware voet gehad, dus snelheid was het probleem niet, verkeersregels wel.
Ik waggelde – steunend op mijn linkerbeen – naar de keukentafel, waar ik nog iets op een briefje kribbelde voor het geval dat Riley wakker zou worden en ik nog niet terug was.
De sleutels griste ik van het aanrecht en buiten maakte ik het me gemakkelijk in de gammele auto van mijn oma.
Tijd om de straten onveilig te maken. Ik reed behendig de oprit af, terwijl ik de auto richting het centrum reed. Nu maar hopen dat ik geen leerkracht tegenkwam, of ik was gesnapt.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Memphis

Ik kijk toe hoe Aowynn er mankend vandoor gaat. Had ik haar dan echt zó hard gebeten? Ik kan het me maar moeilijk voorstellen. Toch moet dat blijkbaar wel het geval zijn, want Aowynn lijkt me niet het type dat, ondanks dat ze maar een sprietje is, niet tegen een stootje kan. De furie waarmee ze zich gisteren verdedigde was meer dan bewonderenswaardig.
Wanneer ze zich omdraait, richt ik mijn blik weer voor me. Hier heb ik genoeg tijd voor gezien Aowynn echt slecht te been is.
"Ik vloekte niet tegen jou, net zo goed als dat ik niet gezegd heb dat je een arrogante lul zonder hart bent. Wie ben ik om daar over te oordelen?"
Een sarcastisch geluid verlaat mijn mond. Ik sla mijn hand tegen mijn gezicht aan en schud mijn hoofd. Ik kan echt maar moeilijk geloven dat Aowynn geen mening over mij zou hebben. De hele school weet wie ik ben, de hele school weet van mijn praktijken en hoe ik kan reageren. Zelfs met de beste wil kan je dan nog niet geen oordel vellen over iemand. Ik ben al met zoveel meisjes uit geweest, heb al met zoveel meisjes gebroken, het lijkt me onmogelijk dat daar geen van haar vriendinnen tussen zat. Als goede vriendin kan je dan volgens mij niet echt onbevooroordeeld blijven.
Wanneer ik een steek in mijn hart voel, laat ik mijn hand zakken naar mijn borstkas en haal diep adem. Daar heb je t al, ontwenningsverschijnselen. Ik slik even terwijl ik mijn mond poederdroog voel worden. Het is al jaren geleden dat ik nog eens volledig nuchter was, zelfs na het slapen had ik nog wel een restantje alcohol in mijn bloed. Maar nu begint dat gehalte steeds meer af te nemen. De vertrouwde wolken in mijn hoofd klaren steeds meer en meer op om stralen van de brandende werkelijkheid erdoor te laten.
"Mijn reactie kwam voort uit…"
Wanneer ik besef dat Aowynn het waarschijnlijk tegen mij had, hoor ik haar alweer verder schuifelen. Een gevoel van toenemende paniek overvalt me. Als ik nog iets van mijn idee wil terecht brengen, dan moet ik nu handelen. Als ik haar nu laat weg wandelen, nou manken, dan heb ik het verprutst voor de toekomst.
"Hé kreupele, hoeveel trappen moet je doen?" roep ik haar achterna terwijl ik mezelf overeind duw. Ik doe mijn best toch iets of wat van een glimlach op mijn gezicht te dwingen, om te laten zien dat ik het niet beledigend bedoelde. Ze heeft die wonde door mij, ook al weet zij dat zelf niet, het minste dat ik kan doen is haar een paar trappen op dragen.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Aowynn

‘Hé kreupele, hoeveel trappen moet je doen?’
Met een opgetrokken wenkbrauw stopte ik even om me om te draaien en hem licht norse blik toe werpen. Ik was niet gauw beledigd, maar op dit moment kon ik zelfs een poging tot niet waarderen. Het feit dat hij een zwakke glimlach op zijn gezicht had staan deed mijn gezicht weer redelijk in de plooi trekken. Zo heel hard bedoelde hij dus niet, maar goed, met hem wist je maar nooit. Oh, ik wist echt wel wie Memphis was, zelfs een nieuweling op school wist binnen een dag al wat de status van deze jongen was. Daar viel niet omheen te gaan. Laat de naam Memphis vallen en de verhalen worden je om de oren gesmeten. In mijn ogen was hij ergens een grote egoïstische zak, maar dat ging ik hem niet recht in zijn gezicht zeggen. Het was namelijk vast niet iets wat hij nog niet gehoord had.
Maar misschien was ik wat dat betreft ook egoïstisch, misschien zelfs heel erg egoïstisch, want het boeide me uiteindelijk toch niet. Natuurlijk vond ik het hard en gevoelloos hoe hij met meisjes om ging, zelfs enkele van mijn vriendinnen waren het dupe geweest en ik vond het vreselijk om te zien hoe gebroken hun harten waren, maar een gewaarschuwd mens telt voor tien. Als je op zijn geflirt inging, of eraan begon, dan kon je op één hand tellen hoelang het zou duren voor hij op je uitgekeken raakte. Ik heb ze gesteund, klaar voor ze gestaan in zoverre dat lukte, maar ik had geen greintje medelijden met ze. Het was natuurlijk ook wel een voordeel voor hem dat hij er zo goed uit zag en dat is zeker hetgeen waar hij je zo mee om heeft. Wie kon dat nou weerstaan als hij met je stond te flirten? Hij zag er uit om voor te gaan staan kwijlen en als ik het mezelf even toe zou laten zou ik het waarschijnlijk ook nog zo doen. Lichtjes schudde ik even met mijn hoofd om opkomende gedachtes te doen wegvagen. Ik was in ieder geval niet van plan er aan te beginnen, dacht ik stellig.
‘De trappen die naar de uitgang leiden en dan nog het een flink stuk lopen naar de dichtstbijzijnde apotheek,’ reageerde ik en haalde lichtjes mijn schouders op. ‘Ik red me wel.’ Ik glimlachte kleintjes terwijl ik weer even op mijn benen wankelde, en draaide me weer terug om verder te lopen. Een zachte zucht verliet mijn lippen. Op dit moment voelde ik me vreselijk en dan was het niet eens zo zeer vanwege het feit dat ik gewond was. Het was een optelsommetje van alles, de snee in mijn hand, de flinke smak uit de boom, de beet van de Alfa, mijn slechte nachtrust en dan als extra ook nog eens de harde botsing met Memphis. Hetgeen wat er voor gezorgd had dat de wond op mijn been weer was gaan bloeden. Ook ik was maar een mens die maar zoveel stoten achter elkaar kon hebben. Bij de naderende trap kreeg ik het lichte gevoel groen van ellende te gaan zien. ‘Lukt me wel,’ mompelde ik en balde mijn goede hand tot een vuist.

[ bericht aangepast op 17 dec 2012 - 20:31 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Memphis

"De trappen die naar de uitgang leiden en dan nog het een flink stuk lopen naar de dichtstbijzijnde apotheek. Ik red me wel."
Er verschijnt een kleine grijns op mijn gezicht. Ten eerste omdat ze zich ondanks dat het duidelijk is dat ze moeite heeft met dat been zo taai houdt en ten tweede omdat ze me niet al te subtiel afwijst. Het is me nog maar heel weinig gebeurd dat een meisje nee tegen me zei, en uiteindelijk wist ik ze dan toch wel te overhalen. Ik ken haar natuurlijk niet, maar als ik op de indruk die ik tot nu toe van Aowynn heb mag afgaan dan ben ik er vrij zeker van dat "nee" bij haar ook "nee" blijft. Het jachtinstinct komt naar de oppervlakte gezwommen bij deze gedachte. Nooit, maar dan ook nooit ga ik een uitdaging uit de weg.
Ik zet een paar stappen achter haar aan en blijf plots als versteven staan wanneer ik mijn mobiel in mijn broekzak voel afgaan. Ik hoef niet naar mijn scherm te kijken om te weten wie dat is, maar ik heb alsnog de moed niet om te kijken.
Even geef ik mezelf in gedachten een fikse reprimande. Waar ben ik mee bezig? Heulen met de vijand. Ik moet er niet aan denken hoe hard ik het vertrouwen van mijn roedel beschaamd zal hebben als ze er achter komen. Maar ze zullen toch wel begrijpen dat ik het doe voor hun? Als ik ervoor kan zorgen dat Aowynn iets voor me gaat voelen, dan kan ik haar afgeleid houden van haar taken als Hunter. En gezien zij één van de dominantste Hunters is die ik al tegen ben gekomen, en één van de meest getalenteerde, zou het me niet verbazen dat zij hun leider is. Als Aowynn andere dingen aan haar hoofd heeft, dan wordt het moeilijk een groep jongeren te leiden, dat moet je mij absoluut niet vertellen.
Ik ben ook zeker niet van plan het achter te houden voor mijn roedel, maar eerst wil ik vorderingen maken. Ik heb ondanks dat ik het niet meen zo ook mijn trots en ik hoef niet persé voor mijn hele roedel op mijn bek te gaan. Ja, dat begrijpen ze vast wel. Ik beslis ook meteen dat Ro de eerste moet zijn aan wie ik het vertel. Daar heeft ze recht op, nadat ze zo dapper was om haar gevoelens voor me op te biechten. Ik bewonder haar ervoor, dat ze het durfde. Ikzelf ben eerder het type dat op de vlucht slaat zodra er gevoelens aan te pas komen. Dan is het dag met het handje.
Ik schud mijn hoofd en focus me terug op mijn doel. Aowynn. Mijn grijns keert terug als ik merk hoe ze haar vuist naast zich balt en gewoon voor de trap blijft staan. Enter Prince Charming.
Met een paar stevige passen heb ik haar ingehaald. Zonder enige waarschuwing til ik haar op als een bruidje dat over de drempel moet gedragen worden.
"Voor je me een klap geeft ben je vast wel slim genoeg om te bedenken dat het nog erger gaat bloeden als je dat hele pokke-eind naar de apotheker wandelt," zeg ik met een knikje naar haar been. "Had ik je niet omver gelopen dan was je waarschijnlijk niet eens in zo'n haast bij de apotheker te raken."
Ik wacht niet op haar antwoord maar begin alvast de treden af te lopen. Toch blijf ik haar aankijken, gewoon uit nieuwsgierigheid naar haar reactie.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Aowynn

‘Heey!’ breng ik geschrokken uit als ik plots, en zonder enige waarschuwing, opgetild word en in Memphis zijn armen lig. Bijna was ik geneigd hem een klap te verkopen, ware het niet dat hij sneller was met spreken en ik net te traag met uithalen.
‘Voor je me een klap geeft ben je vast wel slim genoeg om te bedenken dat het nog erger gaat bloeden als je dat hele pokke-eind naar de apotheker wandelt. Had ik je niet omver gelopen dan was je waarschijnlijk niet eens in zo’n haast bij de apotheker te raken.’
Ik snoof licht en perste even mijn lippen op elkaar terwijl ik hem een boze blik toe wierp. Op dit moment voelde ik me alles behalve gemakkelijk, hij had me compleet verrast en nu kon ik ook nog eens geen enkele kant op. Maar hij had een punt, in het tempo waar ik nu mee liep ging ik de apotheker niet halen.
‘Als jij me niet omver had gelopen dan was de wond niet opengesprongen en had ik dus geen enkele haast nodig gehad om bij de apotheker te komen,’ reageerde ik met een gepikeerde ondertoon. Het interesseerde me niet als mijn toon hem niet aan zou staan, net zo min als dat het hem niet interesseerde dat ik niet opgetild wil worden. Eventjes probeerde ik me uit zijn armen te wurmen, maar buiten het feit om dat me dat waarschijnlijk nooit ging lukken, was ik ook bang om weer te vallen en na de botsing van net kon ik echt niet nog een valpartij aan. ‘Als je zo vriendelijk zou willen zijn om me zometeen gewoon onderaan de trap weer neer te zetten, zou ik dat heel fijn vinden.’
Ik had het tegenstribbelen gestaakt en wende mijn blik expres een andere richting in. Op dit moment had mijn koppigheid de overhand en ik had geen zin om hulpbehoevend te zijn, ookal was dat nu misschien wel slimmer. Hoever zou ik lopend komen? De apotheker lag hier niet bepaald om de hoek, maar thuis was ik inmiddels door mijn voorraad verband en gaas heen dus ik moest wel. Ik krimpte licht ineen bij het denken aan de afstand die ik nog moest afleggen, waarschijnlijk mocht ik blij zijn als ik de hoek van de straat haalde. Weer snoof ik licht, wierp Memphis nogmaals een boze blik toe en vouwde mijn armen koppig over elkaar.

[Sorry als ik te snel reageer, lig ziek op de bank, kan niet slapen en dus een beetje verveeld :’) ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Memphis

"Als jij me niet omver had gelopen dan was de wond niet opengesprongen en had ik dus geen enkele haast nodig gehad om bij de apotheker te komen."
Ik pers mijn lippen op elkaar om niet te gaan lachen wanneer ze -waarschijnlijk uit pure frustratie en afgunst- bijna letterlijk herhaalt wat ik net al zei. Ik moet nog harder mijn best doen om het niet uit te proesten als Aowynn me kwaad aan kijkt. Ik richt mijn ogen even op het witte plafond om haar niet aan te hoeven kijken want ik weet zeker dat ik het dan niet meer hou. Beseft ze echt niet dat haar afstandelijke gedrag dit alleen maar leuker voor me maakt?
"Als je zo vriendelijk zou willen zijn om me zometeen gewoon onderaan de trap weer neer te zetten, zou ik dat heel fijn vinden."
Wanneer ik voel hoe ze los probeert te komen, kan ik het niet laten haar nog wat dichter tegen me aan te houden. Terwijl ze demonstratief een geheel andere richting uit kijkt, kan ik even niet anders dan me afvragen hoe zij nou zo sterk kan zijn. Ze weegt amper iets. En toch vecht ze alsof ze een Bruce Lee is. Ik ril even wanneer ik doorkrijg dat het me net als gisteren niet onberoerd laat.
"Ach schatje. Je bent toch al van mening dat ik niet vriendelijk ben en ik kan je er ook geen ongelijk in geven dus het zou een beetje nutteloos zijn dingen te gaan doen die tegen beide onze mening ingaan, niet?"
Ik kan het niet laten haar met een zelfvoldane grijns aan te kijken. Een kleine lach ontsnapt toch aan mijn lippen wanneer Aowynn net als een klein kind haar armen over elkaar legt. Cooper heeft gelijk, ik ben gestoord dat ik haar best wel mag.
"Maar mijn boze bui is over, dus ik geef je drie opties. Eén; je blijft lekker liggen waar je ligt en maakt het jezelf comfortabel. Twee; Ik leg je over m'n schouder en dan kun je alsnog geen kant op. En drie; je kunt letterlijk gesproken m'n rug op. Het is dat Ro Gladys heeft nu, anders zette ik je met de auto af, maar helaas pindakaas, je zit met me opgescheept, Wynnie."
Desnoods wil ik haar nog als een oermens aan haar haren meesleuren naar die verdomde apotheker, maar ik val nog liever dood dan dat ik haar haar zin laat doen. Waarschijnlijk is dat de Alfa kant die opspeelt nu, maar om eerlijk te zijn vind ik dit spelletje ook te leuk om nu al op te geven. Ik wil best wel eens zien hoe diep haar afkeer voor me zit. Iemand die bergen wil beklimmen informeert ook eerst hoe hoog die zijn.
Ik schop met mijn voet de deur open en hou die met mijn kont tegen terwijl we naar buiten gaan. De frisse lucht brengt even een oprechte glimlach op mijn gezicht.

[Voel je je al wat beter nu?]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Aowynn

Mijn pogingen tot los komen werkten alleen maar averechts, hoe harder ik mijn best deed, hoe dichter hij me tegen zich aan drukte. Uit pure frustratie balde ik mijn goede hand tot een vuist in mijn schoot en onderdrukte ik de neiging heel hard te gillen. Waarschijnlijk zette ik mezelf daarmee alleen maar gruwelijk voor schut, maar ik was niet zomaar van plan op te geven.
‘Ach schatje. Je bent toch al van mening dat ik niet vriendelijk ben en ik kan je er ook geen ongelijk in geven dus het zou een beetje nutteloos zijn dingen te gaan doen die tegen beide onze meningen ingaan, niet?’
Schatje!? Hoe durfde hij! Oh, wat jeukten mijn handen plots om die zelfvoldane grijns met liefde van zijn gezicht af te vegen. Niet omdat hij ongelijk had, nee, juist omdat hij gelijk had en vanwege het feit dat hij me schatje noemde. De walging was bijna van mijn gezicht af te lezen. Ik was geen schatje! ‘Wijsneus,’ siste ik en wendde mijn, inmiddels zwaar geïrriteerde, blik weer van hem af. ’Maar mijn boze bui is over, dus ik geef je drie opties. Eén; je blijft lekker liggen waar je ligt en maakt het jezelf comfortabel. Twee; Ik leg je over m'n schouder en dan kun je alsnog geen kant op. En drie; je kunt letterlijk gesproken m'n rug op. Het is dat Ro Gladys heeft nu, anders zette ik je met de auto af, maar helaas pindakaas, je zit met me opgescheept, Wynnie.’
Mijn mond viel even open bij het horen van mijn bijnaam en ik wierp hem een vernietigende blik toe. Als hij me aan het uitdagen was dan had hij de verkeerde uitgekozen en dat zou ik hem laten merken ook. ‘Pas op je woorden, Memphis,’ waarschuwde ik hem, doelend op het feit dat hij mijn bijnaam had gezegd. Die werd hooguit alleen gebruikt door mijn vriendinnen, of mijn groepleden als we in een wat relaxtere bui waren.
‘En om je opties even door te nemen. Eén; ik lig niet lekker dus ga het me ook niet comfortabel maken. Twee; leg me over je schouder en ik krijs de hele school bij elkaar en mijn vuisten zul je voelen, en drie; zet me op je rug en ik draai je nek om,’ beet ik hem toe en plantte er vervolgens een heel liefelijk gezicht achteraan, waarna ik met mijn ogen rolde en mijn blik kort afwendde. We hadden inmiddels de deur naar buiten bereikt en ik lag nog steeds in zijn armen. Mijn frustraties bereikte inmiddels langzaam zijn hoogtepunt en ik kon nog steeds geen kant op. Ik zat letterlijk gevangen in zijn armen.
‘Dus, ik ga voor een optie vier; je zet me neer zodat ik zelf kan lopen en waagt het niet nog een keer om me ongevraagd op te tillen,’ zei ik en richtte mijn blik weer even op de zijne. Zijn goede bui mocht nu dan even voorbij zijn, zolang als hij me bleef dragen zou ik mijn uiterste best doen om ervoor te zorgen dat hij snel weer in een slechte bui was.

[ Gaat wel, voel me iets beter dan gisteren maar lig nog steeds plat. Lang leve ziek zijn -.-‘ ]

[ bericht aangepast op 18 dec 2012 - 21:56 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[Meh, schrijft de rest ook nog mee? ^^ ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Lyris schreef:
[Meh, schrijft de rest ook nog mee? ^^ ]

[Nja, ik kan niemand vinden voor Marcy, dus ze rijdt wat doelloos rond in haar auto :'D]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov