Kurt Hummel
Ik glimlachte om Lizz toen ze begon te praten over kleding en winkels. 'Dan moeten wij toch eens een keer naar de stad toegaan.' zei ik met een glimlach tegen haar. Ik wilde verder nog iets zeggen, totdat ik besefte dat ik mijn haren nog niet eens gedaan had. 'Ik ga even wat doen aan mijn haren.' zei ik lachend. 'En zo hebben jullie wat quality-time.' zei ik met een knipoog, en met die woorden liep ik weer naar binnen en zuchtte ik even. Waarom voelde ik me toch zo vreemd de hele dag al? Ik liep naar de badkamer toe en kamde heel zorgvuldig mijn haren uit. Vervolgens spoot ik heel veel haarlak, zodat mijn haar weer perfect zat zoals altijd. Ik smeerde wat ontharingscrème op mijn kaak en spoelde het vervolgens weer uit, zodat mijn huid altijd mooi glad bleef. Vervolgens deed ik wat camouflage crème en een heel klein beetje foundation op. Ik zal dadelijk wel teruggaan naar de rest, aangezien Rachel toch weg was. Ik worp nu een blik op mijn spiegelbeeld , maar was nog niet helemaal tevreden. Ik besloot om de zonnebril gewoon op mijn kamer te laten en was tevreden. Vervolgens liep ik naar beneden toe, naar de keuken. Ik zag Blaine, Finn, Bella nog aan tafel zitten en ik zag dat Bella, Emily te eten gaf. Emily merkte mij op. 'Ome Kurt boos?' vroeg ze met een pruillipje. Ik moest een beetje lachen en streelde haar wangetje, die helemaal besmeurd zat onder het eten. 'Nee, ome Kurt is niet meer boos.' zei ik lief tegen haar, waarna ze kirde en meteen weer verder at en ik moest lachen. 'We gaan zo meteen met Bella naar de huisarts.' zei Finn tegen me, waarna ik fronste en Bella aankeek. 'Heb je nog buikpijn?' vroeg ik direct bezorgd. 'Bella, je moet ook zelf goed eten. Je hebt zelf nog niets eens iets gegeten of gedronken.' zei ik weer bezorgd, waarna ik plaats nam naast Blaine en even zuchtte. 'Sorry van net, het werd me gewoon even teveel allemaal.' mompelde ik, waarna ik een stukje panini afbrak en het begon te eten.
Finn Hudson
Een beetje verbaasd keek ik Damon na, wat was er? Ach, misschien reageerden we een beetje bot of iets? Op dit moment had ik gewoon helemaal geen zin in hem, ook al was hij ook een vriend van me. Hij had natuurlijk een ego en was niet bang om die te showen, soms kon ik daar heel slecht tegen. Ik hoorde vervolgens wat Blaine zei en hoe Bella daarop reageerde. 'Mooi.' zei ik tevreden, aangezien het geen kwaad kon. Ik keek even naar Emily en Bella en keek ze even vertederd aan, het was fijn om ze zo te zien en het deed me echt goed. Het gaf me gewoon een gelukkig gevoel om ze zo samen te zien, ze waren natuurlijk mijn meisjes en ik hield van ze en ik zou ze altijd beschermen. Ik stond op en haalde alvast Emily's buggy, zodat die in ieder geval alvast klaar stond. Ik nam aan dat we weer met hetzelfde clubje als de vorige keer gingen, want Kurt zou ook wel meewillen. Hij maakte zich ook heel veel zorgen om Bella en zou meteen vooraan staan als hij dit hoorde. Ergens werd ik toch een beetje nerveus, straks was er iets met de baby? Of misschien was er wel iets met Bella! Dat zou ik echt niet kunnen handelen, ik wilde gewoon niet dat er iets met hen was. Hopelijk zat het ons eens een keer mee, want ik werd gewoon moe van alle drama, geruzie, irritaties en gewoon alles. Ik nam vervolgens weer plaats naast Bella, en drukte snel een kus op haar voorhoofd. Om haar, maar merendeels ook mezelf gerust te stellen. Vervolgens kwam Kurt binnen en vertelde ik hem dat we naar de huisarts gingen en reageerde hij bezorgd. Iedereen was gewoon bezorgd om haar, omdat we zoveel om haar gaven. Maar er was nog steeds iets anders aan Kurt, wat hij net deed was echt vreemd.
Logan Hudson
Ik stopte even een moment met lopen en hield mijn arm stevig om haar middel. 'Jou.' grijnsde ik speels, waarna ik een kus op haar lippen drukte. Ergens was het heerlijk om even lekker te ontspannen. Daar was ik echt aan toe, want het ziekenhuis was ik meer dan spuugzat. We zaten in Spanje, dus ik wilde dan wel wat meer zien dan een ziekenhuiskamer. Wel zou ik de volgende keer wel voorzichtiger doen. Af en toe was ik gewoon behoorlijk onhandig.
Don't be pushed by your problems; be led by your dreams.
