{RPG} Wolfblood ~04~ - Speeltopics

Link naar nieuwe rollentopic
Link naar oude rollentopic
Link naar het volgende topic

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerwolven [max 7] ;;
Jongens ;;
1- Tijdelijke Alfa ;; Cooper Henderson. - GleeManiac
2- Memphis Grimmaud - Roane
3- Cyril Nightingale - Eltham
4- Vegangirl
Roedelloos ;; Jack Willows - [qGleeManiac[/q]

Meiden ;;
1- Scarlet Morningstar - Jackxdaniels
2- Ayla Hope Savage - Vesta
3- Gwenx1D

Hunters [max 12] ;; NODIG!

Jongens ;;
1- Beau James Sykes nessje
2-
3-

Bounty hunter ;; Xander Dodge Outcast - Ninuturu

Meiden ;;
1- Marcy Jarvis - Morrowind
2- Aowynn Rune Savan - Vesta
3- Maia Felice Johnson Jaimes
4-

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 19 maart 2013 - 20:50 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Geen dank, je was indd een goeie schrijver in de RPG ^^
@Tarsus, is goed. Weten wij ook een beetje hoe we verder moeten. ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

(Gebeurd.)

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Jaimes doet nog mee, van nessje heb ik nog geen antwoord.]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Aurora Elizabeth Morningrose

Wanneer er een ongemakkelijke stilte tussen mij en Memphis lijkt komen te hangen, bijt ik voorzichtig in mijn onderlip ; twijfelend of ik er goed aan had gedaan om mijn openbaringen van mijn relatie met Jason te vertellen. De manier waarop Memphis stil was gevallen en hij zijn lichaam een aantal keren had aangespannen had me direct genoeg verteld ; als er iemand was die hij op de manier op dit moment zou willen aanvallen zou het Jason zijn – ook al had hij dat vanmorgen op school al gedaan. Licht glimlachend maak ik daaruit op dat hij nog steeds zijn oude, vertrouwde Alfa gevoelens binnen in zichzelf heeft zitten ; en dat hij die er ook niet zo gemakkelijk uit laat slaan. De band die hij in al die tijd met mij en alle andere roedelleden heeft opgebouwd was zo hecht, zo onbreekbaar ; dat ik er nog steeds van stond te kijken hoe erg hij zich druk kon maken om de zaken die zich afspeelden in ons leven.
Opgeschrokken uit mijn gedachten mek ik op dat mijn telefoon zachtjes tegen mijn been zoemt, terwijl Memphis zich in een razendsnel tempo van zijn kleren ontdoet – waarbij ik het niet kan laten om een blik op zijn lichaam te werpen – en vervolgens in zijn wolvenvorm verandert. Grinnikend schud ik mijn hoofd als hij over de open plek begin te rennen, te springen en te rollen ; als een energierijke, speelse pup die zijn gevoelens op deze manier moet uiten.
Wanneer Memphis een eindje van mij verwijderd langzaam tot rust lijkt te komen lees ik vliegensvlug het berichtje dat – verrassend genoeg – Scarlet me zojuist heeft gestuurd. De weke glimlach die op mijn gezicht ontstaat zorgt ervoor dat er lichte tranen in mijn ogen verschijnen, die ik direct probeer weg te knipperen. Met een aantal simpele drukken op de knop stuur ik het bericht door naar Ayla ; zij zal alles aan Memphis laten lezen en zij zal er ook voor zorgen dat alles goed gaat komen met de spullen van Scarlet, als ik iemand daar op zou vertrouwen dan was de lieve Ayla wel.

Ik zal het doorgeven. Hou je taai, lieverd. Bedankt voor alles. X

Het simpele, korte berichtje was ik op Scarlet terug stuur als antwoord wil ik zo snel mogelijk uit mijn ogen hebben, waardoor ik met trillende handen mijn telefoon weer weg stop en mijn blik omhoog richt op Memphis, die met korte, hoge blafjes nog steeds tot rust staat te komen.
Het gevoel van thuis – komen en vertrouwen overspoelt direct mijn gedachten als ik terug denk aan alle andere roedelleden ; Cooper, Ayla, Scarlet … en natuurlijk Memphis. Het gesprek dat ik met mijn vader had gevoerd klonk er niet veel later direct weer achteraan, waardoor het vochtige gevoel van mijn ogen weer omhoog begon te dringen en ik mijn blik weer op het bankje richt. De mededeling van mijn vader dat we geen andere keuze hadden dan vertrekken was harder aangekomen dan al mijn verwondingen die ik ooit had gehad bij elkaar genomen ; de reden was duizend maal erger. Nooit had ik in de gaten gehad dat mijn vader het moeilijk had met de garage, dat hij zoveel aan het werken was om alle losse eindjes aan elkaar te knopen en ervoor te zorgen dat ik er geen last van zou krijgen.
Het huis was al leeggehaald, onze koffers stonden beneden aan de trap en morgen zou de dag zijn dat we op het vliegtuig zouden stappen ; op weg naar Griekenland. Van alle plaatsen die mijn vader had uitgekozen was hij voor Griekenland gegaan ; enkel en alleen omdat hij daar mooie herinneringen had aan mama … waarbij hij totaal geen rekening had gehouden met het feit dat ik mijn leven hier zou moeten achterlaten.
‘Ik ga weg, weet je. Morgen, naar Griekenland, het gaat niet goed met papa’s garage.’
De woorden waren niet meer dan een fluistering geweest, maar ze waren vanuit het niets uit mijn keel omhoog komen zetten ; waarvan ik zeker wist dat Memphis ze gehoord zou moeten hebben. De kans om het eerder tegen de roedelleden te zeggen had ik nooit aangegrepen, bang voor hun reactie ; en nog veel banger voor mijn eigen reactie omdat ik niet goed wist hoe ik alles op dit moment zou moeten verwerken.
De stilte die rond de open plek hing kalmeerde me enigszins, terwijl ik de warmte van de zon op mijn blote benen voelde branden. Mijn blik hield ik gericht op het bankje ; waar ik niet van plan was vanaf te komen ; terwijl mijn haren een half gordijn rondom mijn gezicht vormden.
‘Het spijt me dat ik het niet eerder heb verteld,’ fluister ik dan zachtjes.

---

•

Memphis

"Ik ga weg, weet je. Morgen, naar Griekenland, het gaat niet goed met papa’s garage."
Ik stop mid-blaf. Ik kan ook niet anders, het geluid stokt in mijn keel. Met een ruk draai ik mijn kop naar haar richting. Het doet nog het meeste pijn dat ze me niet eens aan durft te kijken. De gedachten razen door mijn hoofd en ik kan ze niet stoppen. In mijn gedachten zijn er maar twee personen op deze hele wereld. Aurora en ik. Hoe kan hij dit Aurora aan doen? Hoe kan hij dit mij aan doen? Wat heeft Aurora in Griekenland te zoeken? Wat moet ik zonder haar?
"Het spijt me dat ik het niet eerder heb verteld," klinkt het nog zacht.
Ik laat de wolf uit me weg vloeien tot ik weer in mijn menselijke gedaante ben. Dat er modder aan mijn lijf hangt, en dat mijn boxer enkel nog de nodige plekken bedekt kan me niet schelen. Ik krabbel overeind en stap naar Ro toe. Ik trek haar overeind en hou haar zo dicht mogelijk tegen me aan. De tranen springen in mijn ogen.
"Nee," breng ik zacht uit. "Hij mag je niet van me afnemen. Je-" Halverwege stop ik. Dit kan ik niet maken, ze heeft het vast al lastig genoeg. Ik moet het haar niet moeilijker maken. Ik moet me sterk houden, voor haar.
"Ik zal je missen. God, ik ga je zo hard missen, Ro." In mijn woorden hou ik me groot, maar de tranen kan ik niet tegen houden. "Het eerste dat ik morgenochtend doe is een nieuwe telefoon halen, en dan sms je me zo snel mogelijk je adres door, goed? En dan schrijf ik je brieven zoveel je wil. En ik kom elke zomer op bezoek, met de hele roedel als het kan."
De ironie bij de woorden "de hele roedel" valt me pas in zodra ik ze uitgesproken heb. Als het zo doorgaat is er binnenkort geen roedel meer. Ik hou het snikken, waar ik zo graag aan toe wil geven, tegen en geef haar een kusje op haar zachte haren.
"Beloof me dat je daar een goede roedel zoekt. Beloof me dat je dit hele stomme wolf-gedoe niet op je eentje gaat proberen," smeek ik.
Het idee dat ze trouw zal zijn aan een andere Alfa is genoeg om het jaloeziemonster in me weer naar boven te laten komen, maar daar hebben we nu beiden niks meer aan. Ondanks alles, heb ik gefaald in mijn pogingen haar veilig bij me te houden, en in mijn belofte haar altijd te zullen beschermen. En dan is het deze keer niet eens mijn eigen schuld, sta ik volledig machteloos.
"God, Ro. Waarom Griekenland?" zucht ik, terwijl ik haar nog steeds in mijn armen houd.
Ik ga beter mijn best doen op school, zodat ik gewoon stage mag blijven lopen en ik op het einde van dit schooljaar een diploma op zak heb. Met het geld van mijn ouders start ik dan zelf een garage op en misschien kan ik Ro's vader dan overtuigen terug te keren en voor mij te komen werken. Dan kan Aurora ook gewoon terug bij ons komen. Waarom ik niet meteen de shortcut neem en wat van mijn geld aan Ro's vader geef? Omdat, als die man net zo'n gevoel van trots heeft als Ro, dan wil ik hem daar niet in krenken. Een baan aanvaard je veel makkelijker dan een baal geld.
Dus ik moet wachten, en Ro missen tot ik goed en wel gestart ben met mijn eigen zaak.
Zal ik je eens wat vertellen? Het leven is niet eerlijk.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Aurora Elizabeth Morningrose

De warmte van Memphis’ huid drukt dwingend tegen de mijne op het moment dat ik vanuit het niets overeind wordt getrokken en twee grote, sterke armen rond mijn lichaam voel. Direct rollen de tranen – die ik tot dat toe in mijn ogen had weten te houden – langzaam over mijn wangen naar beneden, waarna ik mijn gezicht steviger tegen Memphis’ borst druk.
‘Nee. Hij mag je niet van me afnemen. Je –, Ik zal je missen. God, ik ga je zo hard missen, Ro. Het eerste dat ik morgenochtend doe is een nieuwe telefoon halen, dan sms je me zo snel mogelijk je adres door, goed? En dan schrijf ik je brieven, zoveel je wil. En ik kom elke zomer op bezoek, met de hele roedel als het kan. Beloof me dat je daar een goede roedel zoekt. Beloof me dat je dit hele stomme wolf – gedoe niet op je eentje gaat proberen. God, Ro. Waarom Griekenland?’
De heesheid van Memphis’ stem zorgt ervoor dat er enkele nieuwe tranen langs mijn wangen naar beneden rollen, terwijl ik duidelijk merk dat hij moeite heeft zijn emoties onder controle te houden. Mijn gezicht blijft stevig tegen zijn borst gedrukt, het niet aan kunnend om omhoog te kijken en zijn gekwetste uitdrukking onder ogen te komen. Mensen kwijt raken uit de enige familie die hij op dit moment nog heeft was genoeg om Memphis te breken ; en dat was precies wat ik zojuist had gedaan.
‘De familie van mama woont daar,’ fluister ik zachtjes, als verduidelijking waarom mijn vader voor dat godvergeten land had gekozen. ‘Ares heeft me al gebeld, wanneer ik daar aan kom zal ik direct in de roedel kunnen trekken,’ laat ik er achteraan volgen ; waarbij mijn stem licht trilt. ‘Je hebt Ares al ooit gezien, op de begrafenis van mijn moeder …,’ sluit ik dan uiteindelijk af.
Het beeld van Ares ; mijn oudste neef ; doemt direct in mijn gedachten op. De statige, lange, gespierde jongen met de harde gezichtsuitdrukking was sinds ik me kon herinneren de Alfa van de roedel in het gebied van onze familie in Griekenland. Hij had verschillende malen geprobeerd me eerder naar Griekenland te halen, maar dat had mijn vader tegen gehouden – die overigens niets wist van mijn hele wolf – zijn. Ares was anders dan Memphis ; hij liet me nooit opgaan in mijn gedachten en dromen ; en al helemaal niet in mijn emoties. Emoties waren dingen die je te baas kon zijn omdat het ten nadele kon zijn in een gevecht, waar dagelijks voor werd getraind in zijn roedel.
‘Het is misschien wel goed voor me, bij hem in de roedel ; eindelijk eens van dat sentimentele gedoe af,’ grinnik ik dan bibberig om de gehele situatie enigszins nog een luchtige afsluiting te geven. De tranen die langs mijn wangen rolden verraden echter hoe ik me daadwerkelijk over de gehele situatie voelde ; maar ik wist dat het niet anders kon, dat ik geen enkele weg op kon gaan.
‘Beloof me dat je goed voor jezelf zorgt,’ fluister ik dan piepend omdat de lucht in mijn keel wordt afgesneden door een zachte snik, waarna ik mijn armen tegen Memphis’ borst omhoog krul en wanhopig zoek naar enige houvast om me hier te laten blijven.

---

•

Cooper

" Ja dat kan wel," zegt Ayla en ze helpt me met het lopen. Ik loop zo snel als ik kan met Ayla mee, maar de pijn in mijn rug is haast ondragelijk aan het worden. Maar ik hou me groot, dat joch is het niet waard om mijn pijn te zien. Ik hoor Ayla even zuchten maar ik besluit er niet op in te gaan.
"We gaan je wond verzorgen bij mij thuis en dan kunnen we gaan zoeken naar hem, misschien is hij wel weer thuis," zegt Ayla waardoor ik eventjes lichtjes knik. Ik volg Ayla nog altijd met de steken in mijn rug, ik leg mijn vrije hand op mijn onderrug.
"Het komt goed," hoor ik haar zeggen en ik knik heel lichtjes. We slaan links af de straat van Ayla in en al snel zie ik haar huis. Ik voel mijn benen een beetje verzwakken. Wel weet ik mezelf recht te houden. Ik wil Ayla niet alles voor me laten doen.
"Heb ik veel bloed verloren?" vraag ik dan zachtjes en ik hou haar vast. Een trillerige zucht verlaat mijn mond en ik wacht geduldig tot ze de deur open zal doen. Ik haal mijn hand van de wond af en kijk ernaar, ugh, ik verlies nog altijd bloed. Ik bijt op mijn onderlip om de vlaag van steken die ik nu voel proberen te negeren.
"Ayla... Misschien is het beter dat ik even een bad zal nemen om de wond schoon te laten weken, niet?" vraag ik dan. Ik weet niet zoveel van wonden en dat soort dingen, daar is Memphis eerder van.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Nessje doet ook nog mee!]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Super, dan moeten we ff wachten op hun posten.
Ik zit nu op m'n telefoon, als ik vanavond optijd thuis ben maak ik nog een post voor Ayla, anders pas morgen. ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Memphis

"De familie van mama woont daar." Ik knik zachtjes, begrijpend. Ik snap nu wel waarom haar vader Griekenland koos, maar ik ben het er niet mee eens. Ik zou zelf ook niet in mijn oude huis willen wonen. Er langs gaan, af en toe, maar om de godganse dag herinnerd te worden aan de familieleden die ik niet meer heb, heb ik geen behoefte. Waarom zou je jezelf dat aan doen.
"Ares heeft me al gebeld, wanneer ik daar aan kom zal ik direct in de roedel kunnen trekken. Je hebt Ares al ooit gezien, op de begrafenis van mijn moeder …"
Ik hoef geen inspanning te doen om me die jongen voor de geest te halen. Ik was onder de indruk van hem. Hij was kalm, op een manier die ik nooit zal kunnen meesteren. Ik denk dat het komt door het feit dat het Alfa-schap wel zijn geboorterecht was, waar bij mij er nog iemand boven mij hoort te staan in de hiërarchie. Alleen is die persoon er niet meer.
Ik blijf stil staan, met Aurora nog steeds stevig in mijn omhelzing gevangen, nu het nog kan.
"Het is misschien wel goed voor me, bij hem in de roedel ; eindelijk eens van dat sentimentele gedoe af. Beloof me dat je goed voor jezelf zorgt."
Ik moet zachtjes lachen, door mijn tranen heen. Ze heeft ergens gelijk, ik ben vandaag in een nogal emotionele bui. Maar kan je het me werkelijk verwijten? Mijn hele familie valt uit elkaar. Ik moest Scarlet laten vertrekken want wie weet wat ze anders had gedaan, en nu kan ik alleen maar van de zijlijn toekijken hoe Aurora ook bij me wordt weggerukt. Voor de tweede keer in mijn leven, zie ik mijn familie uiteen vallen. En ik sta er machteloos tegenover.
"Ares is een goede Alfa. Hij is streng, maar hij zal je beschermen met zijn leven, Ro," fluister ik bemoedigend. Dat was tenminste de indruk die ik van hem gekregen had. "En ik beloof dat ik me in leven probeer te houden," voeg ik er zacht aan toe. Ik leg mijn wang tegen haar hoofd aan en zucht. Hierna ga ik zeker drinken, en dat valt niet onder voor jezelf zorgen ookal voel ik me er stukken beter door, dus die belofte kan ik haar niet maken. Maar ik kan er wel voor zorgen dat ik niet té roekeloos ben. En dat zal ik ook.
"Kom op, ik breng je naar huis toe," zeg ik zo rustig mogelijk. Ik hou haar nog even tegen me aan en neem haar geur zo goed mogelijk in me op, in de hoop dat ik hem nooit vergeet. Daarna laat ik haar met tegenzin los, zodat ik mijn kleren terug aan kan doen. Het gaat maar moeizaam, omdat ik er helemaal geen zin in heb haar naar huis te brengen. Ik zou willen dat ik haar in mijn kelder op kon sluiten, als mijn eigen kleine geheimpje.
Wanneer ik mijn veters geknoopt heb, neem ik Ro bij de hand en leid haar naar de motor. Ik zet eerst haar helm op haar hoofd en maak hem vast, en vervolgens doe ik mijn eigen helm aan. Alsof ze een delicaat, klein vogeltje is, til ik Aurora op om haar weer op de motor te zetten. Ik stap zelf ook op.
"Hou je vast, alsjeblieft," zeg ik stil. Het gaat me dit keer niet om veiligheid, maar om nabijheid.
Vervolgens schop ik de staander weg en breng wat leven in Darla. Maar snel rijden doe ik niet. Ik wil haar nog zo lang mogelijk bij me.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Aurora Elizabeth Morningrose

‘Ares is een goede Alfa. Hij is streng, maar hij zal je beschermen met zijn leven, Ro. En ik beloof dat ik me in leven probeer te houden. Kom op, ik breng je naar huis toe.’
Machteloos moet ik toekijken hoe Memphis langzaam – en enigszins met moeite – zijn kleren aantrekt, om vervolgens mijn hand vast te nemen en me naar zijn motor toe te leiden. De woorden die hij had uitgesproken weerklonken vaag na in mijn gedachten ; ik beloof dat ik me in leven probeer te houden. De ironie droop zowat van de lege woorden af, mede omdat ik Memphis al een stuk langer kende dan vandaag en ik wist wat hij zou gaan doen mocht ik zijn vertrokken naar Griekenland.
De tederheid waarmee hij de helm op mijn hoofd zet en me vervolgens op de motor plaats zorgen voor nieuwe tranen, omdat ik weet dat ik dit soort handelingen de komende tijd niet meer zal tegen komen. Elke dag trainen, je emoties afschermen en een goede band opbouwen ; dat was wat me te wachten stond, met een roedel die eigenlijk niet bij mij hoorde en die me nooit zo goed zou opnemen als mijn eigen roedel had gedaan.
‘Hou je vast, alsjeblieft.’
Zonder verder te aarzelen klem ik mijn armen rond Memphis’ middel en druk mijn wang – voor zover dat gaat met de helm – tegen de leren stof van zijn jack. Het brullende geluid van de motor die tot leven komt en de wind die niet veel later langs mijn lichaam slaat kan me op geen enkele manier kalmeren ; de tranen druppelen nog steeds langzaam langs mijn wangen naar beneden en zo nu en dan sluit ik mijn ogen om te hopen dat het allemaal maar een nare droom is en ik ieder moment wakker zou kunnen worden.
De gedachten aan thuis die door mijn hoofd beginnen te spoken maken de gehele situatie er niet beter op ; de lege kamers, de koffers die beneden aan de trap staan … enkel en alleen het oude luchtbed wat op mijn kamer ligt zodat ik nog een simpele nacht in mijn oude leven kan doorbrengen. Morgen zou het allemaal anders worden ; nieuwe omgeving, nieuwe mensen, nieuwe roedel, nieuw leven …
Automatisch klem ik mijn armen wat strakker rond Memphis middel en beweeg een stukje naar voren zodat ik vast tegen hem aan geklemd kom te zitten. Mijn vader had dan wel besloten me zomaar weg te rukken uit mijn leven, maar de herinneringen en gevoelens zouden er altijd blijven zitten…

---

•

Ayla

Tijdens het lopen voel ik Cooper langzaamaan vertragen, hopelijk hield hij het vol tot we bij mij thuis waren. Als hij zijn hand op mijn onderrug legt neem ik hem iets steviger vast en zie mijn huis in zicht komen. 'We zijn er bijna,' mompelde ik zacht. 'Heb ik veel bloed verloren?' Even bijt ik op mijn onderlip terwijl ik half knik. 'Redelijk wat,' breng ik uit terwijl we het pad naar mijn voordeur oplopen. 'Als we je verzorgt hebben moet je misschien even wat rusten, ik probeer thuis wel contact te zoeken met de andere om te kijken of zij al iets van Memphis hebben gehoord,' vervolg ik en vis snel de sleutel uit mijn gescheurde broek om de deur te openen.
'Ayla... Misschien is het beter dat ik even een bad neem om de wond schoon te laten weken, niet?' Vraagt Coop me dan terwijl ik hem mee naar binnen help. Vertwijfelend kijk ik even van hem naar de wond, voel hoe mijn gezicht licht betrekt bij het feit dat hij pijn heeft en knik dan lichtjes. 'Een bad kan, maar niet te lang. Douchen is denk ik te zwaar voor je?' Reageer ik en gebaar hem richting te maken naar de trap.
'Ik help je wel naar boven en zal wat spullen voor je klaar leggen. Als er iets is waar ik je verder mee moet helpen moet je het me gewoon zeggen,' zeg ik dan op en werp een vlugge blik de woonkamer in voordat ik weer naa Coop kijk. Geen spoor van mijn ouders te bekennen, typisch. Vervolgens loop ik samen met hen richting de trap en ondersteun hem zo veel en goed mogelijk als dat gaat.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Memphis

Ik hap even naar adem als Ro precies doet wat ik vraag en haar armen om mijn middel laat glijden. Ondanks dat de helm wat in de weg zit, legt ze toch haar hoofd tegen mijn rug aan. Ik probeer er van te genieten, wetend dat het hoogstwaarschijnlijk de laatste keer is.
Om het moment te rekken, en om Aurora de kans te geven een beetje afscheid te nemen mocht ze dat willen rijd ik langs de plekken waar we met de roedel vaak uithangen of afspreken in het bos, nog een keer langs school en langs de kroeg waar we soms met z'n allen iets gingen drinken.
Het is zo moeilijk te geloven dat we dat binnenkort zonder Aurora moeten gaan doen. Ik kan het me gewoon niet inbeelden. Als we met z'n allen uit gingen, dan was zij degene die me altijd op de dansvloer trok. En aan Ayla had ik nooit toe gegeven mocht ze dat geprobeerd hebben. Ro kon ik gewoon niet weigeren, hoewel ik absoluut niet graag dans.
Ik weet niet of het een goed of slecht teken is dat Ro dichter tegen me aan kruipt, maar ik besluit dat het nu toch echt wel tijd is haar thuis af te zetten. Op slakkentempo, wat best moeilijk is met zo'n zware motor, rijd ik verder, richting de straat waar ik haar menig keer opgepikt en afgezet heb. Volgens mij zal ik hier nooit meer komen als ze weg is, dat zou alleen maar zout op de wonde zijn.
Uiteindelijk komen we dan toch aan. Ik parkeer de motor voor haar huis en schakel haar uit, zet de staander op en doe mijn helm af voor ik afstap. Opnieuw help ik Ro bij het afstappen en doe ik de helm voor haar uit. Terwijl ik haar voorzichtig in de ogen kijk, haal ik een hand door haar haren om ze weer netjes te leggen.
"Hé ehm... Ik weet dat Griekse kerels nogal knap zijn enzo. Maar probeer een goed exemplaar uit te kiezen daar he, eentje die zorg voor je draagt en die Ares niet aan zijn vuisten voor moet stellen," zeg ik met een kleine glimlach. Het ziet er waarschijnlijk geforceerd uit, dat is het ook.
Ik zucht en trek haar met een arm nog een keer tegen me aan, terwijl ik mijn andere hand in mijn zak stop, niet wetend wat ik er anders mee moet.
"Zou - zou het... makkelijker voor je zijn dat ik nu vertrek? Of wil je dat ik nog even blijf?" fluister ik.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Cooper

Ik zie Ayla haar gezicht licht betrekken en vind het niet leuk dat ze me zo moet meemaken. Ik heb zelfs een beetje medeleiden met haar.
"Een bad kan, maar niet te lang. Douchen is denk ik te zwaar voor je?" vraagt ze waarop ik even knik. Als ik nu amper op mijn benen kan staat zak ik onder de douche helemaal in elkaar.
"Ik help je wel naar boven en zal wat spullen voor je klaar leggen. Als er iets is waar ik je verder mee moet helpen moet je het me gewoon zeggen," zegt ze en ik knik met een klein glimlachje.
Samen met Ayla strompel ik de trap op, het lijkt wel of die jongen een zenuw heeft geraakt want ik voel mijn benen een beetje tintelen. Ach... Het kan ook komen door het bloedverlies.
"Ayla... Ik voel me niet zo goed," zeg ik zacht als we boven aan de trap zijn. Ik heb me nog nooit zo beroerd gevoeld. Ik heb ook nog nooit zó een grote wond gehad. De laatste treden van de trap lijken me wel een eeuwigheid te duren.
"Ik... Ik moet echt even liggen," mompel ik en ik laat me op de grons in de gang zakken. Ik lig half op mij zij en voel het zweet op mijn voorhoofd komen.
"Uuuggh..." komt er uit mijn keel gerold zonder dat ik er erg in heb. Alles om me heen draait. "Ayla... Bel... Ziekenhuis..." mompel ik en ik zie hoe Ayla in allerlij vormen veranderd.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Ayla

Eenmaal boven aangekomen wil ik net mijn mond open doen om iets tegen Cooper zeggen, als ik zie dat zijn gezicht wit weg lijkt te trekken. 'Ayla... Ik voel me niet zo goed,' brengt hij zacht uit en ik voel de angstige zenuwen me bekruipen. 'Ik.. Ik moet echt even liggen.' Moeizaam probeer ik hem vast te houden terwijl hij zich op de grond laat zakken. 'Coop?' Breng ik wat trillerig uit en zak door mijn knieën heen, niet helemaal weten wat ik moet doen. Zweet verschijnt op zijn voorhoofd en net als ik het weg veeg brengt hij een zwak geluid uit.
'Ayla... Bel.. Ziekenhuis..' Mijn gezicht vertrekt en zijn woorden waren het laatste zetje tot volledige paniek in mijn hele lichaam. 'Ja.. Ik, ehm. Ik ga bellen,' breng ik wat verward uit en kom zo snel als ik kan omhoog. Op mijn kamer grits ik mijn telefoon van de kast af, draai het alarmnummer en maak haast terug naar Cooper. Tijd om de vrouw, die de telefoon opneemt, uit te laten praten geef ik haar niet. Nog voor ze maar iets had kunnen zeggen smeek ik haar om zo snel mogelijk een ambulance te laten sturen. 'Hij.. Hij is gebeten door.. Iets. Een hond. Er moet iemand komen, nu.' Wat de vrouw verder nog allemaal zegt gaat compleet langs me af. Het feit dat een van mijn soortgenoten zojuist een hond had genoemd boeide me niet. Hij was geen roedelgenoot en had zojuist in deze buurt een vijand extra gemaakt. Het was een vuile hond om hem zo aan te vallen en toe te takelen. Mijn hart steekte even terwijl ik naar Cooper keek. Met mijn vrije hand veeg ik weer het zweet van zijn voorhoofd af en laat vervolgens mijn telefoon vallen als ik de vrouw hoor zeggen dat er een ambulance onderweg is. 'Bij blijven hoor, ze zijn onderweg,' zeg ik tegen Cooper en probeer mijn stem vast te laten klinken.
Ik moest iets hebben, iets doen, maakte niet uit wat. Ik had vaak genoeg een wond verzorgt, of weet ik wat, maar het plotselinge instorten van Coop had al die wijze lessen doen vergeten. Mijn hoofd was blank. 'Verdomme, waar is Memphis wanneer je hem nodig hebt,' bracht ik zacht vloekend uit terwijl mijn blik strak op Cooper was gericht. 'Alles komt goed, fluisterde ik zachtjes en bad inwendig dat de ambulance hier zo snel mogelijk was.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'