{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 4 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Morrowind
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Morrowind
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 14:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Er zit nog een flesje cola in mijn rugzak, die op mijn kamer ligt. Maar ik kan 'm zelf wel gaan halen." zegt ze en ze wilt al overeind komen. Het lukt niet en ze valt terug op het bed, waarop ik even met mijn hoofd schud en zeg dat ze maar moet wachten en moet slapen. "Ik wil niet slapen." zegt ze gelijk en ik zucht iets. Ze heeft er zelf geen idee van hoe oververmoeid ze eruit ziet. Ik kom weer overeind en kijk op haar neer. "Dan ga je alleen rusten. Ik haal je cola wel, waar ligt je rugzak?" vraag ik aan haar. Van mij hoeft ze toch niet te denken dat ik er misbruik van zou maken, ik zou dat spul niet eens aanraken. Dat is gewoon een bom, slecht voor je lichaam. Ik weet dat ik de gang weer op moet, maar nu heb ik een doel en ik zal zo snel mogelijk weer terug komen. Niet alleen voor mezelf maar ook voor haar, omdat ik nu voor haar moet zorgen zoals ik mezelf al eerder verplicht had.

Jessalyn Hope

"Awesome." gromt hij waarna zich ineens totaal onverwachts voor mij op mij rolt en ik ineens zijn lippen op die van mij voel. Zijn hand die over mijn gezicht geen streelt zorgt ervoor dat ik geen aandacht aan de schreeuw kan besteden en hij zoent me verder, waar ik gewillig in meega. Ik had het eigenlijk best kunnen weten dat hij er meteen gebruik van zou maken, maar eigenlijk had ik gedacht dat hij het niet zou doen, vanwege haar. Het leek belangrijk, maar blijkbaar is het niet zo. Ik vind het in ieder geval niet erg. Ik vind het jammer als hij zich van mij losmaakt en de poncho weg schuift. Gelukkig komt hij al snel weer terug en maakt hij de bovenste knopen van mijn blouse open. Ik snap niet waarom hij nog toestemming vraagt met die blik van hem, want ik wil zeker weten wel verder. Ik krijg het er gelijk warm van. Ik antwoord zonder woorden door mijn armen om hem heen te slaan en dichter naar me toe te trekken zodat ik hem redelijk heftig kan zoenen. Nu ben ik iets minder verbaasd en kan ik weer gewoon reageren op wat hij doet en zelf bedenken wat ik wil. Ik duw hem om, zodat ik boven op hem kan zitten en laat mijn handen over zijn bovenlichaam glijden. Ik moet zeggen dat ik hiernaar verlangt heb sinds het afgekapt werd en ik nu een tikkeltje ongeduldig ben. Mijn handen glijden bijna automatisch naar de knoop van zijn broek die ik al los begin te maken, waarna ik me weer naar voren buig en mijn lippen verlangend in zijn nek zet.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Langs het bed." Ik graaide wat in mijn zak en stak de sleutel uit. Ik was wel zo wantrouwig om elke keer de deur op slot te doen. "Normaal gezien toch."
Ik glimlachte in haar richting en draaide me daarna op mijn buik, om languit op het bed te liggen. Het was wel fijn om iemand te hebben die voor je zorgde, maar ik wilde er maar niet te gewend aan raken.
Al snel voelde ik me comfortabel genoeg en sloot ik mijn ogen. Ik kon alle geluiden om me heen nog horen: het tokkelen van de regen tegen het raam, het ruisen van de wind, Rowan.
Het was allemaal zo rustgevend en al snel hing ik in een fase tussen slapen en wakker zijn in.
Ik probeerde mijn ogen te openen en tot mijn verbazing lukte het ook. Ik moest wakker blijven. Niet slapen. Maar het was zo verleidelijk. Mijn ogen leken weer toe te vallen, maar om het tegen te gaan, ging ik rechtzitten. Ik hoorde strompelende, lichte voetstappen richting de kamer komen en de deur ging langzaam open. Ik probeerde een vriendelijke glimlach op te zetten toen ik wat blonde haren zag verschijnen. "Bedankt," mompelde ik al.
Rowan bewoog niet meer, maar keek wel op. Bij het zien van haar groenige, lijkbleke kop, uitpuilende bloeddoorlopen Walker-ogen en openhangende mond begon ik te gillen en greep ik in een reflex naar mijn mes. Maar het was er niet. Het was weg.
Snel zette ik mijn keel open, om een hoge gil te produceren die door merg en been trok. Rowan kwam steeds dichterbij. In haar hand ze nog het flesje cola, maar hij begaf onder de druk en brak af om samen met het flesje op de grond te storten. Hevig ademhalend kroop ik naar achteren. Rowan kwam steeds dichterbij, eerst tergend langzaam maar daarna sneller. Met een klein sprongetje vloog ze op me terwijl ze haar tanden in mijn vlees liet zinken.
Helemaal bezweet, trillend en huilend werd ik wakker, om paniekerig om me heen te kijken. "Rowan? Rowan waar ben je?" vroeg ik kleintjes. De tranen prikten nog in mijn ogen en ik trilde nog steeds. Mijn zicht was troebel en ik kon nog steeds niets zien. Waarom? Waarom werd ik geteisterd door nachtmerries elke keer als ik om een persoon begon te geven?

[ bericht aangepast op 30 jan 2013 - 22:16 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ze kijkt me verbouwereerd aan als ik haar die blik toewerp en ik moet er licht om grijnzen. Zij zag dit allang aankomen en had blijkbaar niet anders verwacht dan dat ik meteen van de gelegenheid gebruik zou maken. Ze trekt me naar zich toe en begint me gepassioneerd te zoenen. Vervolgens neemt ze de leiding weer over en laat ik het meteen toe. Het blijft heerlijk om me over te geven aan deze vrouw. Ze draait ons om en duwt me ruw terug op het bed. Dan laat ze haar handen over mijn bovenlichaam glijden. Ze gaan al vrij snel verder door naar beneden zodat ze mijn broek los kan maken. Daarna buigt ze zich weer naar voren en voel ik haar tong en lippen in mijn nek. Terwijl ik er van geniet werk ik me uit mijn broek en laat ik mijn eigen handen vanaf haar schouders tot naar haar kont glijden. Een lijf beter dan deze had ik eigenlijk niet kunnen treffen. Als ze weer bovenop gaat zitten en ze slechts een bh aan heeft, haar spijkerblousje daar losjes open overheen en het kleine slipje aanheeft lik ik toch even langs mijn bovenlip. Ik help haar uit haar blouse en laat dan mijn hand van haar scheenbeen tot aan haar lies glijden.

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

Ik vind het geweldig hoe hij zich elke keer kan overgeven aan mij. Hij begint zich al snel uit zijn broek te werken en als hij dat gedaan heeft, voel ik zijn handen vanaf mijn schouders naar mijn billen glijden, waardoor ik een zacht, genietend geluidje laat horen. Hij likt op een tevreden manier over zijn lippen waardoor ik lichtjes grijns. Al snel krijgt hij me uit mijn blouse, die naast het bed valt en gaat zijn hand langs mijn been omhoog. Ik ril even, wat wil ik toch graag meer van zijn aanrakingen. Het is gewoon pure lust, niets meer en niets minder. Het wind me opzettend op, op de één of andere manier. Ik schuif wat omlaag zodat ik zijn boxer ook uit kan trekken, maar kom niet helemaal meer overeind. Mijn handen strelen wat plagerig over zijn bovenbenen heen, waarna mijn hand zijn lid vastpakt en er kort mee speelt, voor ik mijn mond er heen beweeg en mijn lippen om zijn groeiende erectie zetten. Nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar ik heb zelfs de mannelijke smaak gemist. Ik begin traag mijn mond erover heen te bewegen, af en toe plagerig te likken om vervolgens het tempo iets om te voeren en mijn hand erbij te gebruiken.

Rowan Ava Carter

"Langs het bed." zegt ze, waarna ze wat begint te graaien en dan een sleutel aan me geeft. Ik neem hem voorzichtig aan. "Normaal gezien toch." Ze glimlacht nog iets voor ze zich omdraait en ik kijk even naar haar voor ik weg loop. Volgens mij is ze in slaap gevallen. De deur sluit ik gelijk goed achter me en ik kijk argwanend door de gang heen. Ik zie ze, maar ook weer niet. Ze lijken er niet te zijn, of wel? Ik trek een sprintje naar Rebecca haar kamer en steek de sleutel met een trillende beweging in het slot. Ik ben blij als de deur opengaat en ik die achter mij kan sleutel. Toch speur ik eerst de kamer door, maar ook deze is veilig. De sleutel klem ik veilig in mijn hand als ik verder loop en haar rugzak zoek. Zijn stem galmt door mijn hoofd heen en ik probeer mezelf omhoog te houden. Ik sta al de hele tijd op het randje, door Rebecca ga ik er niet overheen. Ik haal eens diep adem. Ze heeft je nu nodig, Ro. Maak je geen zorgen om die klootzak, je weet maar nooit waar hij nu uithangt. Ik knik op de stem in mijn hoofd die altijd zegt wat het beste is en begin haar rugzak te zoeken. Ik graai er in en vind het flesje, wat ik eruit trek.
Ik draai me snel om en loop de deur uit, waarna ik de deur zo snel mogelijk op slot probeer te doen. Ik krijg de sleutel amper in het slot omdat mijn handen zo trillen. Ik ben nog nooit in mijn leven zo nerveus geweest, zeker niet zo lang. Toch ren ik niet verder, bang dat het iets aantrek. Het feit dat zijn stem door mijn hoofd blijft galmen over zijn vriendin maakt het allemaal niet beter en ik word bijna woedend van mijn eigen gekte. Kwaad schop ik tegen een muur aan en doe ik mezelf nog pijn ook, waardoor ik een zwak gepiep moet onderdrukken, wat niet echt help. Ik ben blij als ik weer bij mijn eigen kamer ben en gehaast de deur opentrek. Als ik Rebecca zo bezweet zie liggen snel ik op haar af. "Rebecca," fluister ik en ik zak op mijn knieën. "Ik ben er weer. Hier is je cola en je sleutel." Ik steek het flesje en de sleutel voorzichtig naar haar toe, waarna ik de nattige plukken donker haar uit haar gezicht strijk. "Gaat het?" vraag ik bezorgd.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Een zachte piep ontsnapte uit mijn mond toen Rowan weer binnen kwam. Tot mijn opluchting was het de echte Rowan en geen Walker versie van haar.
"Rebecca." Ze zakte op haar knieën. "Ik ben er weer. Hier is je cola en je sleutel." Ik nam beide van haar aan en legde ze op het nachttafeltjes. "Gaat het?" Ze veegde een pluk haar uit mijn gezicht.
Ik rechtte mijn romp en opende het flesje cola. Ik nam er een klein slokje van. "Ja, gewoon weer een nachtmerrie."
Ik dwong mezelf om het bruine spul door te slikken en nam nog een slok om het flesje daarna te sluiten en ook op het kastje te sluiten. "Goddank ben je terug."
Ik zuchtte en stopte mijn haar terug achter mijn oren. Ik verlangde al naar het moment dat ik weer normaal kon slapen, want ik begon er langzaamaan een afkeer van te krijgen. "Bedankt om voor me te zorgen..."

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ze geniet duidelijk van mijn aanrakingen, maar klimt dan toch naar beneden om mijn boxer uit te trekken. Ik wacht tot ze weer terug naar boven komt kruipen, maar dan voel ik hoe ze me begint te masseren daarbeneden. Ik laat haar haar ding doen en wacht tot ze weer omhoog komt. Dan voel ik plots hoe ze hem in haar mond neemt en zachtjes begint te zuigen. Ik sluit mijn ogen en duw mezelf even een stukje omhoog voor ik weer ga liggen. Dit.. dit is echt lang geleden. Ze plaagt, draait haar tong er omheen en begint dan het tempo op te voeren. Ik grijp het matras een moment lang vast voor ik mijn armen weer onder mijn hoofd vouw en ik mijn ogen sluit. Ze doet dit zo goed. Te goed bijna. Ik vraag me af wat ze hier voor allemaal deed.. Ach, wat kan het mij ook een fuck schelen. Ik leg mijn hand op haar hoofd om haar iets sneller te laten gaan en knijp mijn tenen bij elkaar. Dan laat ik haar overeind komen en trek ik haar naar me toe. Met mijn hand glij ik weer in haar slipje, en ik voel hoe nat ze daar nu al is. Zonder verdere waarschuwing kijk ik haar aan en duw ik mijn vinger naar binnen. Met mijn duim streel ik het omliggende gebied.
[Oh Daryl you naughty boy. ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ze neemt de dingen aan en legt de sleutel op het nachtkastje neer, waarna ze zichzelf recht dwingt en een slok van de cola neemt. "Ja, gewoon weer een nachtmerrie." Ik kijk haar met medelijden aan, die nachtmerries zijn altijd vreselijk. Het flesje word ook gesloten, gelukkig. De zoete geur is echt vreselijk, vooral voor mijn maag die het wel hebben wilt eigenlijk. "Goddank ben je terug." zegt ze zacht. "Ik kom altijd terug." beloof ik daar zacht op, al weet ik niet of ik me daar wel aan kan houden. Ik kan per ongeluk niet meer terug komen, maar ook expres. Toch vertel ik mijn gedachten daarover niet tegen haar. Ik hoor haar even zuchten en slik eens. "Bedankt om voor me te zorgen..." bedankt ze me plots en ik kijk haar wat verbaasd aan. "Je hoeft mij niet te bedanken, jij zorgde ook voor mij." zeg ik resoluut terug. Ze ging me achterna toen ik overboord wilde springen, terwijl ik had gedacht dat niemand er iets om zou geven. Dat zorgt voor een zekere twist, waardoor ik het niet nogmaals zomaar zou doen. Het gevoel dat er iemand op me wacht zal me zeker tegen houden, dat weet ik wel zeker. "Denk je dat je beter kan slapen als ik hier blijf?" vraag ik iets twijfelend. Ik weet niet of dat het wel beter zou maken, maar ik bied het in ieder geval wel aan. Ze ziet er zo moe uit, alsof ze er helemaal doorheen zit. Misschien moet ik haar broertje binnenkort maar eens opzoeken, als ik mezelf weer alleen ergens durf te wagen. Daarnet werd ik echt bijna gek, nu is het alweer een stuk gezakt door mijn zorgen om Rebecca. Zolang ik me ergens anders mee bezig kan houden en er iemand in de buurt is, is het niet zo erg. Toch ben ik nog altijd bang dat ze komen.

Jessalyn Hope

Daryl lijkt er goed van te genieten en ik geniet er zelf eigenlijk ook wel van. Ik kan het aan zijn spieren voelen, de bewegingen die hij maakt. Vooral als zijn hand op mijn hoofd komt te liggen en zo het tempo opvoert, terwijl ik gewillig doorga. Als hij me overeind laat komen en naar zich toe trekt kijk ik hem wat verrast aan, vooral als zijn hand in mijn ondergoed glijd. Hij kijkt me alleen aan en steekt plots zijn vinger in me, waardoor mijn adem even stokt en ik daarna genietend kreun. Zijn duim streelt verder en ik sluit mijn ogen terwijl mijn ademhaling er duidelijk op reageert. Ik hou het echt niet als hij zo doet, waardoor ik de leiding weer neem en mijn eigen ondergoed naar beneden trek en mezelf helemaal eruit werk. Zijn hand duw ik aan de kant, ik ben ondertussen meer dan klaar voor het betere werk. Ik neem plaats op zijn middel terwijl ik mezelf over hem heen laat zakken en daarbij even mijn ogen sluit. Zijn vinger voelde zeker niet verkeerd, maar dit... niets kan dit vervangen. Mijn handen plaats ik op zijn borstkas zodat ik grip op hem heb en langzaam op en neer kan bewegen.

[We all like naughty boys.]

---

Your make-up is terrible

(Dubbel)

[ bericht aangepast op 30 jan 2013 - 23:11 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rebecca Morgan
'Ik denk niet dat het veel zou helpen... Toen Nathan naast me lag had ik hetzelfde aan de hand.' Ik wendde mijn blik af, beschaamd omdat ik me zwak voelde.
Mijn blik schoot terug naar haar grote ogen en ik lachtte nerveus. 'Is er iets?' vroeg ik zachtjes. Wat een domme vraag, tuurlijk was er iets. Daryl. 'Je kijkt altijd zo... Uitgelaten als je van de gang komt.'
Ik hoopte dat ik Daryl de eerste paar uur niet meer zou zien. Ik was te uitgeput om lastig tegen hem te doen.
Ik ging terug liggen en schoof tot het uiterste randje van het bed, waar ik me op mijn zij draaide en Rowan van ver met mijn blik volgde. Ik moest slapen, anders zou ik hier niet kunnen overleven, maar ik wilde het niet.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Ik denk niet dat het veel zou helpen... Toen Nathan naast me lag had ik hetzelfde aan de hand." vertelt ze me, waarna ze haar blik van me afwend. Ik frons even moeilijk, vooral omdat ik het lastig voor haar vind maar niet weet wat ik eraan moet doen. Als haar blik terug komt, begint ze ineens nerveus te lachen. "Is er iets?" vraagt ze zacht. "Je kijkt altijd zo... uitgelaten als je van de gang komt." Ik pers mijn lippen even op elkaar als ze dat zegt. Verdomme, ik had gehoopt dat het niet op zou vallen. "Ik hou gewoon niet van de gang, het is niet veilig." brom ik dan ook als antwoord. Het is wel gedeeltelijk waar, al maak ik het zelf nog veel onveiliger dan het werkelijk is in mijn hoofd. Op een dag word ik echt gek en ga ik als een bezetene gillend rondjes rennen door de gangen en over het dek. Rebecca gaat weer liggen en schuift tot het randje van het bed, waar ze zich op haar zij draait en mij volgt met haar blik. "Probeer anders gewoon te slapen," zucht ik. "Ik blijf hier en als je wakker wordt ben ik ook hier, als ik zie dat je een nachtmerrie heb maak ik je wakker. Je komt er vanzelf wel door heen, Rebecca. Je bent sterk." probeer ik bemoedigend tegen haar te zeggen. Zelf ga ik in de stoel die tegen de muur staat zitten, op een meter afstand van het bed. Ik kan haar zo goed in de gaten houden en dan raak ik zelf ook niet helemaal gestoord.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Het is heerlijk om hier gewoon te liggen, naar haar te kijken en haar te zien genieten. De kleine geluidjes die ze maakt winden me alleen maar verder op. Dan haalt ze mijn hand plots weg en werkt ze zich uit haar ondergoed. Die wil de leiding weer hebben, dat is wel duidelijk. Ik grijns om die gedachte en zie dan hoe ze zich bovenop me stationeert. Ik voel hoe mijn erectie naar binnen schuift en kom weer even overeind terwijl ik een zachte kreun niet kan onderdrukken. Ze legt haar handen op mijn borstkas zodat we elkaar aankijken. Haar ijskoude ogen hebben een wazige gloed en ik bijt op mijn onderlip om me stil te houden. Ze begint te bewegen en bepaalt daarmee het tempo. Ik laat haar helemaal in charge en geniet van het warme gevoel. Op dit moment is mijn hoofd eindelijk helemaal leeg. Volgens mij is dat nog niet eerder gebeurt. Ik denk even niet aan huilende groepsgenoten, verloren broers, dode echtgenotes, gewreckte motors en wandelende lijken.. Het enige waar ik me nu op concentreer is het heerlijke gevoel dat ze me geeft. "Sneller," grauw ik. Ik pak haar bij haar middel en ga op de rand van het bed zitten zodat ze op mijn schoot zit. Nu heb ik iets meer speling. Ik voer het tempo op en verberg mijn gezicht in haar krullen. Ze is een volslagen vreemde voor me, en dat is het beste voor mijn op dit moment.

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

Ik hou het tempo redelijk laag, maar toch behoorlijk intens. Op dit moment is het enige wat ertoe doet wij en het genot van ons, waardoor ik me verder ook niet meer inhoud. "Sneller." gromt hij, maar voor ik dat commando ook maar uit kan voeren laat hij merken dat hij toch niet zo goed is in de leiding helemaal weggeven. Hij pakt me bij mijn middel vast en gaat zelf op de rand van het bed zitten, waardoor ik nu op zijn schoot zit. Hierbij kan hij zelf ook een stuk beter bewegen en dat doet hij dan ook, door het tempo flink wat op te voeren. Ik beweeg automatisch met hem mee en sla mijn armen om zijn lichaam heen. Zijn gezicht ligt in mijn krullen verstopt. Ik doe mijn best om mijn ademhaling onder controle te houden, maar ik begin gewoon zacht te hijgen en af en toe te kreunen als hij iets dieper komt. Mijn ogen sluit ik als bijna automatisch en ik hou geen rekening meer met het geluid dat ik af en toe produceer, al is het niet echt hard te noemen. Ik pak zijn schouders iets ruw vast en boor mijn nagels in het vlees ervan om beter op en neer te kunnen bewegen en mijn genot een andere uitweg te geven dan door mijn mond. Dit is eigenlijk nog een heel stuk beter dan dronken seks hebben. Het maakt me niet uit dat ik hem verder niet ken, niemand kent elkaar echt en dat is maar beter ook. Ik sta mezelf gewoon toe om te genieten, van hem, zijn lichaam en het genot wat hij mij ermee geeft.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan

Ik bleef kijken hoe Rowan in de stoel naast het bed ging zitten en me aankeek.
Ze had beloofd me wakker te maken, maar wat als ze zelf in slaap viel? Het was niet dat ik haar niet genoeg vertrouwde, maar het was perfect mogelijk.
Mijn vingers omklemden mijn eigen bovenarmen en langzaam sloot ik mijn ogen.
Ik luisterde naar mijn eigen ademhaling die steeds rustiger en zwaarder werd.
Ik stond terug voor Daryl. De deur klapte nog na van Rowan, die zonet de verschrikkelijke storm in was gerend en enkel ik wist wat ze van plan was. Ik wilde achter haar aan gaan, ik had me al omgedraaid, maar toen stond Nathan achter me. Hij lachte me toe met zijn scheef glimlachje en legde een hand op mijn schouder. 'Laat haar maar, zus,' zei hij. Ik draaide me om toen ik een hand langs mijn heup voelde. Mijn blik boorde zich in de van Daryl.
'Laat me gaan! Ik moet naar Rowan!' riep ik. Daryl hief zijn hand met mijn mes in. Mijn mes... Ik piepte. Het bungelde gevaarlijk boven mijn hoofd, maar in plaats dat het mij raakte, raakte het Nathan, die levenloos achterover viel.
Ik kon Daryls honende gelag horen, maar ook Rowan die schreeuwde: 'Ey, hierzo!'
Toen ik opsprong om de buiten deur te openen waaide die met een klap dicht. Daryl stond nog steeds achter me. Zijn ogen waren twee zwarte vlekken geworden en hij grijnsde breed. Opeens kwam er een horde walkers binnen, die zich te goed begonnen te doen aan Nathans darmen en aan mijn armen voelde trekken tot er tanden een hap uit namen. Ik schreeuwde het uit en viel neer. Ik kon niets. Ik kon niet voor Nathan zorgen, niet voor Rowan, ik kon niet meer op tegen Walkers of Daryl en het enige wat ik deed was blijven liggen tot ik uit mijn lijden verlost werd.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Rebecca blijft een tijdje naar mij liggen kijken en ik hou haar goed in de gaten. Op het moment dat ze in slaap gevallen is, word ik alweer onrustig. Ik kan niet in de stoel blijven zitten en sta op, om door de kamer te lopen. Voor de zekerheid check ik de kleine badkamer, veilig. Ik doe de gordijnen dicht, kijk af en toe naar buiten, maar er is niets te zien. Gelukkig worden de geluiden niet heel erg, het blijft maar matig door mijn hoofd spoken. Toch raak ik zijn woorden gewoon niet kwijt, wat ik ook doe. Het doet zoveel pijn, mijn hele lichaam verkrampt telkens opnieuw als ik zijn stem hoor. Ik gaf veel te veel om hem, ik vertrouwde hem. Ja, ik vertrouwde hem met mijn leven. Als Rebecca onrustig wordt, draai ik me met een schok om. Ze wordt toch niet één van hen hé? Ik ben er nog steeds bang voor, waardoor ik naar haar toe loop en neerkniel bij het bed. Mijn hand gaat naar haar voorhoofd, maar ze is niet bijzonder warm. Het moet een nachtmerrie zijn, ik moet voor haar zorgen. Ik ga op de vrije plek in het bed liggen en schud Rebecca dan door elkaar. "Rebecca, het is een nachtmerrie," fluister ik waarna ik haar naar me toe trek. "Ik ben hier." Ik hou mijn armen losjes om haar heen geslapen en aai over haar rug en haar heen. Ze zweet veel door die nachtmerries en de dekens raken verstrikt om haar lichaam. Mij kan het niet veel schelen, ik wil gewoon voor haar zorgen. Misschien wel gewoon om de pijn te compenseren, want die blijft.

---

Your make-up is terrible