{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 4 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Morrowind
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Morrowind
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 14:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Als ik iets te hard zwaai, vliegt het mes uit mijn handen en blijft het in een stuk hout steken. Wat verschrikt staar ik ernaar en kom ik terug in de realiteit. Ik blijf even zo staan terwijl ik op adem kom, ik heb mezelf flink uitgeput door proberen mijn hersenspinsels te vermoorden met een mes. Dat moet ik niet nog eens doen. Het zweet staat op mijn voorhoofd en mijn benen trillen iets. Mijn voorhoofd veeg ik af met mijn trui en ik loop aarzelend op mijn mes af om die uit het verrotte hout te trekken. Mijn ogen glijden nog eens door de schaduwen, maar alles is leeg en stil. Fuck dit. Het komt waarschijnlijk gewoon door het slaaptekort, ik heb er geen idee van dat ik al over mijn eigen rand heen gegaan ben en naar beneden ben gestort, recht in het oneindige gat van krankzinnigheid. Voor de zekerheid loop ik schichtig rond de hut heen en controleer ik alles, maar er is echt niets te zien. Zelfs geen lijken op de grond, ik heb niets geraakt en er is ook nooit wat geweest om te raken. Als ik er een rondje omheen gelopen heb blijf ik wat verloren staan, alsof ik niet weet wat ik nu moet doen, wat ik met mezelf moet doen. Uiteindelijk stop ik het mes weer weg en begin ik aan een trage terugweg naar Rebecca toe. Ik zie er tegenop en hoop maar dat ze me niet gezien heb. Ik probeer van alles de schuld te geven, mijn slaaptekort, de hitte, een tekort aan eten maar dat wil ik ook niet echt toegeven eigenlijk. Misschien had ik water moeten meenemen. Helaas weet ik ook wel dat ik het al de hele tijd gehad heb, vanaf het moment dat ik in het diepe heb geprobeerd te springen.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Als ik me weer om wil draaien om naar mijn motor te lopen, hoor ik plots wat door de lucht suizen en zie ik nog net dat Rowan het mes heeft losgelaten en het in het rottende hout heeft gegooid. What the fuck? Haar benen trillen en ze veegt haar voorhoofd af met haar trui. Die fucking trui ook de hele tijd. Ik vraag me af of ze uberhaubt wel een bikini bij zich heeft. Ik blijf op geruime afstand staan kijken, gefascineerd door haar vreemde gedrag. Ze loopt zenuwachtig de hut rond en checkt iedere hoek en kier. Waarom doet ze dat? Het is toch wel duidelijk dat dat kleine shitding Walkervrij is? Je kunt makkelijk tussen de houtplinten door kijken. Dan haalt ze haar mes uit het hout en begint ze vermoeid terug te wandelen naar Rebecca. Ik kijk haar na en zucht. Zou ik de reden zijn van dit gedrag..? Nee, dat geloof ik niet. Ik denk dat de Apocalypse haar nu werkelijk heeft geknakt, zoals ze al zoveel mensen heeft doen knakken.. Ik draai me om en wil naar mijn motor lopen, maar besluit dan toch eerst een duik in het water te nemen. Ik loop langs de kustlijn, op gepaste afstand van Rowan, en trek dan een paar steenworpen van het rotsen kustplekje waar Rebecca ligt mijn hemd uit. Mijn schoenen en broek gaan mee. Pff, die kleren gaan wel heel vaak aan en uit binnen deze 24 uur.. Ik kijk vluchtig even naar de twee vrouwen. Als ik zeker weet dat ze niet kijken, leg ik mijn wapens razendsnel onder het hoopje kleding. Dan loop ik rustig stap voor stap naar de kustlijn. Het koude water rolt over mijn voeten en de zon schijnt fel in mijn ogen. Ik strek mijn armen en kijk dan over de oneindige zee uit.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Als ik plotseling Daryl in het oog krijg, blijf ik stokstijf staan. Fuck dit, was hij de hele tijd al daar? Als hij alles gezien heeft wat ik net deed... Die denkt vast dat ik helemaal gestoord ben of zo. Ik ga niet toegeven dat ik dat eigenlijk ook ben. Hij begint ook te lopen, naar het water. Ver van mij vandaan. Gelukkig. Wat gaat hij doen? Argwanend volg ik zijn bewegingen, erop passend dat hij niet te dichtbij Rebecca in de buurt komt. Zij is nu de enige wie ik zal beschermen en waar ik mijn leven voor zal geven en dat zal ook zo blijven. Er komt wel een twijfeling als ik toekijk hoe hij zich uitkleed. Verdomme. Ik voel ergens een enorme drang om Rosy te spelen zodat ik dichtbij hem kan zijn zonder al die negativiteit... Dan zou hij wel normaal doen. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan om hoe ik denk en dat doe ik dan ook. "Ro, doe normaal," sis ik mezelf toe terwijl ik me van hem afdraai om hem niet te zien. "Hij wilt je helemaal niet en dat laat hij ook merken. Hij merkt meteen dat je Rosy niet bent als hij gedaan heeft wat hij ook maar wilt. Dat noemen ze gebruiken." spreek ik mezelf streng toe. "Maar..." murmel ik en ik pruil. Ik wil veilig zijn, beschermd worden. Rebecca doet dat voor mij, maar zij heeft meer bescherming nodig dan ik. Het voelt niet alsof ze ouder is, ik voel mezelf ook ouder, alsof ik al een heel leven achter de rug heb en het klaar hoort te zijn. "Nee." snauw ik mezelf dan toe. Ik hurk neer bij een steen en kijk met mijn grijze ogen eroverheen, mijn pupillen lijken constant verwijd te zijn alsof ik aan de drugs ben. Ik kijk toe hoe hij bij de zee staat, kijk naar Rebecca en hoor het geluid achter me, waardoor ik opspring en achter me kijk, waar niets is. Ik wil gewoon net als Rebecca in de zon liggen maar iets staat dat me niet toe.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik stap met kleine stappen de zee in. Het water is koud, maar koelt direct mijn kuiten. Dan trek ik een sprintje en duik ik het water in. Onderwater bevriest mijn brein voor een klein moment, maar ik geloof dat dit prima werkt tegen de kater. Hoewel.. de grootste hoofdpijn is al weg, omdat ik zo weinig geslapen heb na het drinken. Als ik weer bovenkom en naar adem hap voel ik hoe het zweet dat ik had opgespaard tijdens het Walker slepen wegspoelt. Het is ijskoud, maar heerlijk in dit weer. Ik kijk naar de kust en zie Rowan gehurkt naar me kijken. Haar ogen lijken nog groter dan eerst. Ze kijkt zenuwachtig naar me en lijkt er geen idee van te hebben dat ik gewoon kan zien dat ze naar me kijkt. Dan springt ze op en kijkt ze achter zich, terwijl ze daar helemaal alleen is. Haar gedrag wordt echt angstaanjagend. De drang om naar haar toe te gaan en haar te vragen of ze het allemaal nog trekt is groot, maar mijn wil om de oude Dixon te worden, is groter. Ik negeer het gevoel het crawl een stukje door het water. Terwijl ik zo onverschillig mogelijk probeer te doen, bedenk ik me dat ik het mezelf niet zou vergeven als haar ooit iets zou overkomen. En die gedachte zou mijn hele re-transformatieproces wel eens ernstig kunnen verstoren.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ik draai me vluchtig weer om. Hij zwemt alleen maar, Rowan. Alleen zwemmen. Wat gebogen loop ik terug naar Rebecca terwijl ik probeer onzichtbaar te worden voor iedereen. Mijn ogen glijden plots naar het stapeltje kleding van Daryl. Rebecca wilde ook oreo's, zou hij die nog hebben? Verstopt tussen zijn kleding, net zoals zijn poncho. In zijn vieze broekzakken. Ik kijk even naar toe hij zwemt en sluip dan naar zijn kleding toe. Wat aarzelend blijf ik achter een rots gehurkt zitten en bijt ik op mijn nagels. Als hij me betrapt... Zal hij dan boos worden? Misschien ziet hij me wel niet. Ik spring tevoorschijn, ren erop af en hurk neer, waarna ik zijn kleding doorzoek. Helemaal niets, alleen wapens. Binnen een halve minuut ben ik klaar en trek ik een sprintje terug naar de steen, waar ik achter duik en één of andere rare koprol probeer te maken. Ik eindig uiteindelijk languit op mijn buik en hap naar het zand en stof achter de steen, waardoor ik begin te kuchten. Ik rol mezelf op mijn rug en mijn ogen worden groot als er iemand over mij heen gebogen staat, maar als ik knipper is diegene weg. Dan sta ik plotseling op alsof er niets aan de hand is, klop ik mijn kleding af en loop ik nonchalant terug naar Rebecca toe. Nu maar hopen dat niemand mijn achterlijke duik gezien heeft.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Na nog een paar slagen, vind ik het wel weer mooi geweest. Het is tijd om te kijken of er krassen op de motor zitten en of ze spullen uit de zitklep hebben gehaald. De cocaïne hebben ze laten liggen, mag ik hopen. Al ziet Rowan eruit alsof ze flink aan de zooi die erin ligt heeft gezeten.. Rustig zwem ik naar de kust, als ik plots Rowan pijlsnel bij mijn kleding zie wegrennen, als een eekhoorntje dat een vos heeft gezien. "Hé!" schreeuw ik haar rauw toe. Het ziet er niet naar uit dat ze iets heeft meegenomen. Mijn gun, mes en kruisboog zijn allemaal te groot om snel weg te stoppen. Ze duikt op een nogal ongelukkige manier achter een steen waardoor haar lange benen boven de steen uit de lucht in zwieren. Het had er komisch uit kunnen zien, als ik niet zo bezorgd was geweest om haar welzijn. Ze lijkt compleet doorgedraaid. Ik hoor hoe ze achter de rots begint te kuchen. Langzaam loop ik dichterbij. Dan verschijnt ze plots vanachter de rots en wil ze naar Rebecca toelopen. We staan nu lijnrecht tegenover elkaar. Druppels water vallen uit mijn natte haren en de stof van mijn boxer maar ik blijf haar onderzoekend aankijken. Iets in haar ogen lijkt gewoon niet honderd procent meer.. Alsof er stoppen zijn doorgeslagen in haar hoofd. Ik blijf voor haar staan, en de breedte van mijn lichaam moet haar een gevoel van blokkade geven. Ze heeft zoals ik al had verwacht niets gepakt, maar haar ogen staan als die van een hert, kijkend in een stel koplampen. Ik blijf haar aankijken en knik met mijn hoofd even naar de berg kleding. Op die manier begrijpt ze vanzelf wel dat ik uitleg verwacht. Misschien kom ik er dan ook achter wat er aan de hand is.

[ bericht aangepast op 1 feb 2013 - 22:24 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Je bent er zo bij, Rowan! Hij staat voor mij stil, druppels rollen van zijn nu eens schone lichaam af, uit zijn haar en richting het droge zand. Mijn ogen worden nog groter en schieten in het rond, waarna ze op hem blijven hangen. "Wat was dat?" vraagt hij. Ik open mijn mond, maar sluit deze weer bedenkelijk. Wat was dat? Ja, Rowan. Ga hem maar eens uitleggen wat dat was. Ik moet niet meer naar mezelf luisteren, het klinkt zo stom op het moment. Ik knijp mijn ogen nadenkend tot spleetjes. "Ik zocht iets..." mompel ik alsof ik het niet eens meer weet. Wat zocht ik dan? Mijn ogen schieten opnieuw heen en weer in de hoop iets te vinden wat me eraan doet herinneren. Iets dat hij had, maar wat moet hij hebben dat belangrijk genoeg is voor mij? Mijn ogen glijden over Rebecca. Oh ja, alsof hij dat gaat geloven. "Oreo's," antwoord ik dan. "Ja, oreo's." herhaal ik mezelf, maar dan tegen mezelf. "Ze wilde oreo's. Haar maag deed pijn, volgens mij." Ik blijf tegen mezelf praten, waarbij ik Daryl niet aankijk maar mijn ogen tot spleetjes geknepen houd, die af en toe open sper en opnieuw tot spleetjes knijp. Dan gaan mijn ogen terug naar hem en besef ik dat ik tegen hem aan het praten was. "Jij had ze. Heb ik ze allemaal opgegeten?" vraag ik dan een tikkeltje verbaasd, alsof het eigenlijk onmogelijk is dat het gebeurd. Ik krab even aan mijn achterhoofd door mijn verwilderde haar heen. De wind en het bed vanmorgen hebben het niet veel goed gedaan.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze kijkt me betrapt aan met nog altijd die rare blik in haar ogen. Ze knijpt haar ogen samen. "Ik zocht iets.." Het blijft even stil maar ik blijf haar afwachtend aankijken. "Oreo's." Yeah right. Alsof zij die nog zou eten. "Ja, oreo's," vervolgt ze alsof ze het nogmaals tegen zichzelf moet zeggen. Haar ogen draaien van me weg en kijken onrustig overal naartoe. "Ze wilde oreo's, haar maag deed pijn, volgens mij.." Wat ze vervolg allemaal brabbelt, versta ik nieteens meer. Ik lijk totaal uit haar blikveld verdwenen te zijn. Ze praat gewoon tegen zichzelf nu. Dan kijkt ze me plots weer aan. "Jij had ze. Heb ik ze allemaal opgegeten?" vraagt ze verbaasd. Ik schud langzaam mijn hoofd. Wat is er met haar gebeurt..? Waar is de sarcastische, afstandelijke Rowan gebleven? Dit is niemand. Dit is een huls met een verwarde ziel erin. Ze krabt aan haar achterhoofd. Haar haren blijven strooierig omhoog staan. Ik kijk even snel naar Rebecca, maar ze is uit ons zicht. Dan pak ik Rebecca ruw bij haar arm en sla ik haar niet te hard in haar gezicht. "Hé! Verman je!" bijt ik haar toe. Het kan me niet schelen dat ze boos op me is. Als ze nog langer zo doorgaat, doet ze zichzelf straks echt wat aan en heeft ze dat niet eens in de gaten. Ik pak haar nu bij beide armen zodat ze niet wegkan en dwing haar me aan te kijken. Ik wil ergens dat stukje Rowan weer terug zien. Die vonk, die sarcastische, kille blik. Onvoorstelbaar dat ik nog eens naar die blik zou zoeken.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij schud langzaam met zijn hoofd en ik hou mijn hoofd iets scheef. Niet? Maar... Hij had ze. Ja, dat weet ik zeker, honderd procent. Een van de weinige dingen die ik nog zeker weet, want hij gaf ze aan mij. Misschien wilt hij ze wel voor zichzelf houden, dat kan ook. Als hij me ineens redelijk hard bij mijn arm grijpt, kijk ik verbaasd naar zijn hand. De klap in mijn gezicht komt onverwachts en hij is ook niet echt hard. Mijn ogen schieten naar hem toe. "Hé! Verman je!" zegt hij streng tegen me. Vermannen? Ik doe toch niets? Ik was echt niet van plan om het zelf op te eten, echt niet... Als hij me bij mijn beide armen vast pakt en me aankijkt, word ik bijna panisch en begin ik me in allerlei vormen te wurmen zodat hij me los moet laten. "Nee!" piep ik hoog. "Ik wilde ze niet voor mezelf houden, ik beloof het! Laat me los, ze komen. Ze komen." begin ik te jammeren. Hij kan me niet vasthouden, dan kan ik toch niets doen? Ik knijp mijn ogen stijf dicht tegen de geluiden die om ons heen zijn, maar ik hoor alleen zijn stem. Niet wat hij nu zegt, maar wat hij ooit zei. Mijn ogen vliegen weer open. "Hoor je ze dan niet? Luister eens!" Schuchter begin ik om me heen te kijken, waarom let hij nou niet op? "Je moet je stilhouden, dan merken ze je niet op. Ook niet als je rent, maar doe je ogen niet dicht. Dan zien ze je en komen ze achter je aan. Je kan ze toch niet verslaan." fluister ik alsof ik een enorm geheim aan hem doorvertel.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze kijkt me verward aan. "Nee!" zegt ze met een hoog gilletje. Ze begint zich in allerlei bochten te wringen, maar het kost me geen enkele moeite haar vast te blijven houden. "Ik wilde ze niet voor mezelf houden, ik beloof het! Laat me los, ze komen. Ze komen," huilt ze. Mijn ogen sperren zich open. Ze? Waar heeft ze het over? Een bende? Rick en de Atlantagroep? Merle? "Wie? Wie komen eraan?" sis ik ongeduldig. Ze lijkt totaal in haar eigen wereld. "Hoor je ze dan niet? Luister eens!" Ze kijk angstig om zich heen en ik kijk zelfs even een richting op om te zien of er werkelijk mensen aan komen. Het strand is leeg. Rowan buigt zich naar me toe en begint te fluisteren."Je moet je stilhouden, dan merken ze je niet op. Ook niet als je rent, maar doe je ogen niet dicht. Dan zien ze je en komen ze achter je aan. Je kan ze toch niet verslaan," sist ze. Even laat ik die woorden tot me doordringen, tot ik het begrijp. Godverdomme, ze heeft het over fucking Walkers. Ik kan mijn teleurstelling niet onderdrukken en schreeuw even uit frustratie. Dan grijp ik haar stevig bij haar polsen. "Rowan.. wat is er gebeurt? Waarom ben je zo.. zo.." Ik probeer het goede woord te vinden. Stapelgek ligt het meest voor de hand, maar het lijkt me niet tactisch. Ik moet weten wat haar over de rand heeft geduwd. En als ik het was, wat ik dan precies heb gezegd, want ik weet het echt niet meer. "Waarom ben je zo verdrietig?" besluit ik. In haar huidige status zouden moeilijkere woorden toch niet doordringen. Ik dwing haar me in mijn ogen aan te kijken.

[ bericht aangepast op 1 feb 2013 - 23:11 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij lijkt me eindelijk te begrijpen en kijkt ook om zich heen. Als ik hem vertel wat hij moet doen, schreeuwt hij enkel. Nee, niet schreeuwen! Geen geluid. Maar uit mijn mond komt ook geen geluid, bang dat ze ons snappen. Ze zijn zo dichtbij, ik kan ze horen. Mijn ogen schieten elke keer langs hem heen. Plotseling grijpt hij me wat pijnlijk bij mijn polsen en kijk ik hem recht aan. "Rowan... wat is er gebeurt? Waarom ben je zo... zo..." Hij stopt even. Gek? Gestoord? Ik weet ook wel dat ik gek aan het worden ben, maar is het dan zo duidelijk? Ik slik eens. "Waarom ben je zo verdrietig?" Verdrietig? Ben ik verdrietig? Ik staar hem leeg aan terwijl ik probeer te bedenken waarom ik verdrietig zou moeten zijn. Ro, doe eens normaal, natuurlijk ben je verdrietig! Door zijn vraag herbeleef ik het moment alsof het nu gebeurd, voel ik die pijn weer door mijn lichaam razen en springen de tranen in mijn ogen. Hij heeft gelijk, ik ben echt verdrietig. Ik knipper een paar keer. "Ik was... haar," fluister ik schor terwijl ik hem recht aankijk. Hij was het, hij heeft me verdrietig gemaakt. "Ik... jij zei... mag ik haar alsjeblieft weer zijn?" Mijn stem klinkt wanhopig terwijl ik terug gesleurd wordt naar het hier en nu. De geluiden vervagen in mijn hoofd en er vind een plotselinge stilte plaats, als de stilte voor de storm. Het raast door mijn lichaam, maar mijn oren beginnen te suizen van de stilte. Ik hou niet van de stilte, ik wil niet alleen zijn. "Rosy."

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze kijkt me emotieloos aan waarna haar ogen plots vochtig worden. Mijn greep verslapt een beetje. Ik wordt in een situatie geplaatst waarin ik niet goed ben. Dat gebeurt nogal vaak de laatste tijd. Niets had me voor kunnen bereiden op het antwoord dat ze me geeft. "Ik was.. haar.." fluistert ze schor. Mijn hart bevriest. Iedere keer als ik naar haar kijk, zie ik Rosy. De ene keer wat meer dan de andere keer. Soms zijn het enkel blikken. Maar Rosy is altijd aanwezig. Rosy leeft door haar.. Ze kijkt me wanhopig aan, alsof ik haar allerlaatste reddingsboei ben. "Ik... jij zei... mag ik haar alsjeblieft weer zijn?" Ik laat haar abrupt los en blijf haar ademloos aankijken. Mijn handen zijn spierwit geworden. "Rosy.." smeekt ze. Ik sla mijn handen voor mijn mond en doe een paar passen achteruit. Nee. Hoe weet ze dit? Dit kan ik haar niet verteld hebben. Ik heb me voorgenomen dat niet te doen.. Het is een ziek geheim dat ik nooit iemand wil vertellen. Ik sla mijn armen verslagen achter mijn hoofd terwijl ze me gretig en bang aan blijft kijken. Ik wil wegrennen. Naar de motor gaan en keihard wegrijden van hier. Maar ik kan het niet. De tranen in haar ogen snijden in mijn borst. "Het spijt me.." weet ik uit te brengen. Ik wil haar vastpakken, maar haar blik maakt me angstig. Ze wil Rosy worden omdat ze weet dat ik haar altijd als Rosy heb gezien.. dat dat de reden is dat ik met haar naar bed ben geweest.. In een flits komen mijn eigen woorden van gisternacht weer terug. Ik heb haar kapot gemaakt. Gedaan alsof ik om haar gaf terwijl ik eigenlijk alleen gaf om mijn vrouw, en ze wist het. Mijn vrouw, die dood is en nooit meer terug zou keren. Mijn obsessie heeft haar van de brug geduwd.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij laat me los en lijkt even niet te reageren, tot ik haar naam noem. Zijn handen slaat hij in schok voor zijn gezicht en deinst naar achteren. Ik zie het als een afwijzing en sla mijn ogen wat later neer als ik zie hoe bang hij naar me lijkt te kijken. Nee, het is geen angst. Afschuw, misschien. Ik had mijn wens niet hardop uit moeten spreken, het laatste beetje hoop zorgde ervoor dat ik niet helemaal doordraaide, of misschien is het wel andersom. Zorgt de hoop ervoor dat ik helemaal gek wordt. "Het spijt me..." hoor ik van hem vandaan komen en ik kijk op, terwijl ik hard op mijn lip bijt. Ik schud lichtjes met mijn hoofd, ik kan de hoop niet zomaar opgeven. "Ik... alsjeblieft. Ik doe alles wat je wilt, ik kan precies doen wat je wilt. Zeg me hoe ze was, vertel me alles en ik zal zo zijn." smeek ik met een miezerig stemmetje dat niet als die van mij klinkt. Wanhopig stap ik naar hem toe. Het slaaptekort zet zich om in een wanhopige energie dat tegen de binnenkant van mijn lichaam duwt om eruit te komen, naar hem toe. Het voelt als een obsessie, alsof ik naar hem toegetrokken wordt en ik kan er niet mee ophouden. De tranen in mijn ogen knipper ik dapper weg. "Ik kan..." Ik probeer de juiste woorden te zoeken, maar ik weet niet waar ik naar zoek, wat ik voor hem kan doen. Ik weet niet wat zij deed voor hem. Ik ben bang dat ik niet goed genoeg ben om Rosy te zijn, niet meer nadat hij het al gehad heeft. Ik krijg het gevoel alsof ik in een vrije val zit en me ergens aan vast probeer te klampen, maar nergens lijkt iets uit te steken. Wanhopig zoek ik door naar de juiste woorden. "... alles, ik beloof het." fluister ik zacht.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze schudt haar hoofd. Haar ogen staan eng, begerig, als een wild dier. "Ik... alsjeblieft. Ik doe alles wat je wilt, ik kan precies doen wat je wilt. Zeg me hoe ze was, vertel me alles en ik zal zo zijn," brengt ze uit. Rosy herken ik allang niet meer, laat staan dat ik Rowan zelf nog zie. Ze doet een stap naar voren maar ik trek me een stukje terug. Dit kan niet. Dit kan echt niet. Ze knippert haar tranen weg en zoekt contact. Heb je nu je zin, asshole? Je zag haar altijd als Rosy, en nu erkent ze die naam zelf zelfs. Rowan is weg. Jij hebt haar doen verdwijnen. "Ik kan.. ik kan alles.." fluistert ze zacht. "Nee.." zeg ik met een trillende stem. Ik ben oprecht bang nu. "Alles.. ik beloof het.." fluistert ze. "Rowan.. het.. je bent Rowan.." blaf ik uit verwarring. Ze komt steeds dichterbij. "Je bent Rosy niet, je bent Rowan!" herhaal ik, deels ook voor mezelf. Ik heb Rosy's dood nooit kunnen verwerken.. omdat ik me er schuldig aan voelde. Omdat ze niet meer met me kon leven en ze Jack niet aan me toevertrouwde, heeft ze zelfmoord gepleegd. Als ik me had veranderd destijds, was er niets gebeurd. "Zeg alsjeblieft niet.. dat je haar bent.." zeg ik dan smekend. Ze komt steeds dichterbij maar wankelt. Ik grijp haar vast zodat ze niet omvalt, en sla mijn armen dan om haar heen om haar niet te laten vallen. "Blijf sterk. Blijf godverdomme sterk en.. doe jezelf niks aan," weet ik trillend uit te brengen. Ik kan niet nog een dood op mijn geweten hebben. Geen dood van een vrouw die om me is gaan geven. Twee levens zijn er al aan verdwenen, deze moet voor dat lot behoedt worden.

---

ars moriendi

[Ik ga maar eens een keer op tijd naar bed, hehe. Good night!]

---

ars moriendi