{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 6 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 23 feb 2013 - 16:14 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rebecca Morgan
'Geen probleem,' vertelde Flynn, zijn hand ging nog steeds over mijn haar. Het leek kalmerend te werken, want ik schokte al niet meer. Vanochtend mocht ik hem niet en nu zat hij me hier te troosten. Ik wist niet of het iets betekende, maar voor mij betekende het dat ik hem vertrouwde. Ik wist zelf ook dat dat niet goed was, want ik was al vaak genoeg gekwetst hierdoor, maar toch liet ik het elke keer opnieuw gebeuren... Het bleef een tijdje stil doordat ik verzonken was in mijn eigen gedachten. 'Het is niet jouw schuld...' mompelde ik. Misschien een beetje, maar hij kon er niets aan doen. 'We zouden eigenlijk moeten gaan slapen...'
Zijn wrijfbeweging hield op en zijn hand gleed naar beneden over mijn rug, waardoor er een korte rilling over mijn ruggengraad liep.
'Wil je dat, gaan slapen?' vroeg hij. Ik keek hem even moeilijk aan. Eerlijk gezegd helemaal niet. Rowan was weg. Rowan... De enige die er voor kon zorgen dat ik niet constant geteisterd werd door nachtmerries. Oké, ja, Flynn was hier, maar volgens mij ging dat niet hetzelfde effect hebben. Ik miste Rowan nu ook. Zou ze nog leven? Zou ze al op haar bestemming zijn? Zou ze al slapen en zou ze nog aan me denken? Een luchtig zuchtje ontsnapte uit mijn mond. Ik kon maar beter eerlijk zijn. Langzaam schudde ik mijn hoofd. 'Maar ik wil ook niet dat we er morgen beiden als zombies uitzien.' Ik had vorige nacht al niet veel geslapen na mijn drinkpartijtje met Rowan.
'Wil je dat ik weg ga?' vroeg hij toen. Ik sperde mijn ogen paniekerig open. 'Nee!' Daarna begon ik te blozen. 'Nee, ik wil niet dat je me alleen laat...'

[ bericht aangepast op 14 feb 2013 - 23:20 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Haar handen durven me bijna niet aan te raken en houden krampachtig vast aan mijn dunne hemd. De Walkers schieten voorbij, en het voelt erg fijn om zoveel wapens bij me te hebben. Hoewel ik het prima redde met alleen mijn kruisboog en mijn mes, zijn die geluiddempende pistolen, messen en de vele ammo een hele welkome bijkomstigheid. Behalve het geluid van de motor is er weer niets te horen. Rowan zit waarschijnlijk in gedachten verzonken achter me, zonder mes. Ik voel hoe de vermoeidheid weer begint op te spelen. Had ik net maar even kunnen slapen, al was het maar voor twee uurtjes ofzo.. Nou ja. Suck it up. We rijden anderhalfuur door als ik plots een zilverbruin autowrak in een berm zie liggen. De ramen zijn opengebroken en er ligt een flink ontbonden Walker naast. Met een schok besef ik me dat ik die auto herken. Zonder waarschuwing stop ik de motor en stap ik af. In een paar passen ben ik bij het omgeklapte voertuig. Een gevoel van opwinding kriebelt in mijn maag. "Maggie.." Dit is Maggie's auto.. Maar.. betekent dat.. Vliegensvlug kijk ik naar de Walker op de grond. Het is geen vrouw en duidelijk niet iemand van onze groep. Verontrust draai ik me weer naar de auto en kijk ik door het gebroken raam naar binnen. Er is niemand te zien. Fuck.. Dit moet betekenen dat degene die in deze auto reed een Walker is geworden.. Tenzij.. Ik draai me weer naar de Walker op de grond. Zijn schedel is volledig verbrijzeld. Langzaam krullen mijn lippen zich om tot een lach. Degene die in deze auto zat heeft het overleefd en de Walker die hem of haar op kwam zoeken kapot gemaakt. Maar waar is diegene daarna heengegaan..? Ik draai me weer naar de motor toe terwijl ik mijn hersenen begin te pijnigen. Ik ben Rowan totaal vergeten.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Daryl stopt ineens bij een auto die duidelijk behoorlijk kapot is, hij ligt op zijn zij en de ramen zijn open gebroken. Hij stapt gelijk uit en loopt erheen. Ik stap wankelend af en val bijna om in het gras. Daryl mompelt iets en ik zie hoe hij de auto als een gek onderzoekt. Waar heeft hij in godsnaam last van? Ik neem de stop alleen maar van harte om mijn benen iets te strekken en loop even heen en weer. In de verte lopen een aantal Walkers, lang kunnen we hier in ieder geval niet blijven. Hij kijkt onderzoekend naar de Walker die erbij ligt en draait zich dan om. Mijn blik blijft even hangen op de Walkers in de verte en ik zucht. Ik wil het waterflesje uit mijn tas halen, maar besef dat ik het aan Daryl gegeven heb en het niet terug gekregen heb. Nou, dan maar een andere keer wat drinken. Eigenlijk wil ik hem nu niet zo storen. Er is iets vreemds aan Daryl op het moment, maar ik kan er maar niet uitkomen wat het is. Misschien is hij nu ook wel gek aan het worden, op dit moment. "Daryl, het is maar een autowrak," mompel ik als ik naar hem toe loop door het gras waar ik net ingestapt ben om mijn benen te kunnen strekken. Ik zie er in ieder geval niets speciaals aan. "Er komen Walkers aan..." zucht ik vervolgens zacht om mijn blik er weer op te richten. Volgens mij duurt het wel even eer ze helemaal hier zijn, maar ik kan niet zien hoeveel het er in totaal zijn. Ze lopen in ieder geval niet al te snel.

---

Your make-up is terrible

[Van mijn part kunnen we nu wel naar de volgende dag?]

Flynn Donovan

Eerlijk toegegeven; ik was nogal opgelucht dat ze niet meer zo erg schokte toen ik nog steeds met mijn hand over haar donkere haar ging. Nu kon ik niet meer zo goed helder nadenken, omdat ik niet goed in dit soort dingen was. Ten minste, zo dacht ik, dus dat zal wel zo zijn dan. In elk geval vroeg ik me af waar Rebecca nu aan dacht. Lagen haar gedachten net zo overhoop als die van mij op het moment? Lucy kwam weer in mijn gedachtegang opzetten, maar die drukte ik nadrukkelijk weg. Nu zal het niet helpen. In mijn eentje kon ik het misschien wel een herinnering overleven, maar ik was hier gebleven zodat het juist niet gebeurde. Totdat Rebecca begon te huilen…
Ze mompelde dat het niet mijn schuld was en we eigenlijk maar eens moesten gaan slapen. Kort hield mijn wrijfbeweging op, waarna ik mijn hand naar beneden liet glijden. Een korte rilling gleed over haar ruggengraat, alleen wist ik niet zeker of ik het wel goed gevoeld had. Waarschijnlijk dacht ik het enkel. Benieuwd naar haar antwoord of ze echt wilde gaan slapen, bleef ik geduldig stil. Er kwam een luchtig zuchtje uit haar mond, waarop ze langzaam met haar hoofd schudde.
“Maar ik wil ook niet dat we er morgen beiden als zombies uitzien.” Hier kon ik enkel begrijpelijk op knikken. Daar was ik het zeker mee eens, want dat ik zou dat niet willen. Zeker niet aangezien we morgen die vieze Walkers uit moesten roeien op het schip. Er liepen er nog te veel voor mij rond, wat betekende: alle Walkers die er rondlopen moeten dood. Ze sperde haar ogen paniekerig open toen ik vroeg of ik weg moest. Ik weet toch ook niet wat ze nu precies wil of verwacht van mij? Ik probeer haar nu wel te troosten, maar ik weet niet eens of het effect zal hebben op haar. “Nee!” Een klein glimlachje kwam er op mijn lippen terecht hierdoor. Een lichte blos kwam er op haar wangen terecht, echter probeerde ik er niet op te letten, terwijl ik iets op haar neerkeek. “Nee, ik wil niet dat je me alleen laat…”
Mijn hand begon weer langzaamaan een wrijfbeweging over haar rug te maken, terwijl ik iets dichter naar haar toe bewoog, waarbij ik de deken iets goed over haar legde. “Goed, ik blijf hier…” bracht ik met een kalme, geruststellende stem uit. Toen knipperde ik iets met mijn ogen, omdat ze wat pijn deden doordat ik zo moe was en ik legde mijn hoofd vlakbij die van haar. “Laten we maar gaan slapen dan. Dat zal je vast goed doen.” Nu maar hopen dat ze morgen ook echt iets beter voelde, of dat ze een snelle vorm van amnesia opeens had gekregen. We zullen het merken. “Welterusten Rebecca.” Fluisterde ik nog zachtjes, voordat ik mijn ogen dichtdeed.

[ bericht aangepast op 15 feb 2013 - 0:02 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

(Is voor mij goed, maar ik ga nu slapen dus dan reageer ik morgen vroeg wel.)
Rebecca Morgan
'Goed, ik blijf hier,' klonk het kalm. Ik haalde opgelucht terug adem. Gelukkig maar. Het deken werd over me heen getrokken, waardoor ik het terug warmer begon te krijgen. Ik keek hem niewsgierig aan. 'Laten we maar gaan slapen dan, dat zal je vast goed doen.'
Ik draaide me terug op mijn zij, zodat ik goed lag, terwijl ik aan andere dingen probeerde te denken dan James en Rowan. Dingen zoals Nathan, verhalen en films... Het leek wel te helpen.
'Welterusten, Rebecca,' hoorde ik Flynn nog mompelen.
'Truste,' murmelde ik slaperig terug. 'Nog eens bedankt...'
Mijn linker arm legde ik boven het deken, omdat ik het toch weer warm begon te krijgen. Ik hoopte maar dat ik er morgen geen spijt van zou krijgen.
Langzaam maar zeker begon ik weer weg te zakken, terwijl ik af en toe wakker schoot van een of ander geluid, dat waarschijnlijk afkomstig was van Walkers op het dek. Na een tijdje viel ik helemaal in slaap.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Daryl weet niet dat Lori weg is gegaan om destijds naar Rick te zoeken, want hij was er niet bij toen dat aan tafel ter sprake kwam en Shane haar ging halen.]
Daryl Dixon
"Daryl, het is maar een autowrak," zegt Rowan klagerig. Ik negeer haar. We gingen nooit te ver weg met de auto als we van de boerderij kwamen. Dat moet betekenen dat Hershel's boerderij op maximaal vijftien kilometer hier vandaan moest liggen. Van daaruit kan ik weer oriënteren. Ik ben op de goede weg! Opgetogen ren ik terug naar de motor. "Er komen Walkers aan..." meldt Rowan. Ik kijk over haar schouder en zie dat ze gelijk heeft. Meteen gaan mijn ogen zoekend over de gezichten, maar er is er niet eentje die ik herken. Het zijn er veel en ze komen steeds dichterbij. Te veel om met zijn tweeën aan te kunnen. Ik knik naar de motor en spring op het zadel. Met een flinke grom start ik het ding op en rij ik aan wanneer Rowan net achterop zit. Het wordt tijd dat we bij de restanten van de boerderij aankomen. Er zit aanzienlijk minder benzine in de tank, minder dan ik verwachtte. Ik geef flink gas en Rowan moet zich steviger vast gaan houden wil ze blijven zitten. Het kan me even niet schelen. Rowan is even volledig uit mijn hoofd. Ik achtervolg het enige puntje van hoop dat er op dit moment voor me is: de kleine kans dat ik mijn oude groep weer kan vinden. We draaien een bocht in, en dan zijn we er. De overlopen boerderij. Inmiddels lopen er nog altijd veel Walkers over het land, maar het zijn er veel minder dan tijdens de rampennacht. Ze hebben zich hoogstwaarschijnlijk verspreid over het hele gebied. Vandaar dat we er net al zoveel tegenkwamen. Ik zet de motor even stil en aanschouw wat eens een veilige haven was. De afgebrande schuur en het overlopen huis bewijzen maar weer dat veiligheid in deze wereld altijd maar een zelf opgeroepen illusie is. Een gevoel van geborgenheid tegen beter weten in. "Welkom op de boerderij."

[ bericht aangepast op 15 feb 2013 - 0:26 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Daryl gedraagt zich echt zeer vreemd en rent ineens naar de motor toe. Ik volg hem traag en meld dat er Walkers aankomen, waardoor hij eindelijk eens opkijkt en uit zijn eigen wereldje lijkt te komen. Hij zegt geen woord en knikt alleen naar de motor waar hij al opspringt en start. Snel klim ik achterop. Opnieuw rijd hij alweer weg terwijl ik amper zit. Hij geeft flink gas waardoor ik mijn handen stevig om zijn hemd en lichaam heen klem om er niet af te vallen, maar hij lijkt het niet eens door te hebben. Het is maar heel even rijden voor hij een bocht omrijd en we op een groot land komen, met een verlaten huis erop. Er zijn hier veel te veel Walkers, maar toch zet hij de motor stil. Zwijgend overzie ik de chaos, een afgebrand iets verderop, een huis dat overlopen is en een uitgebrand minibusje, of een camper. "Welkom op de boerderij." meld Daryl. Ik knipper een aantal keer ontsteld met mijn ogen. Is dit naar wat hij op zoek was? Ik weet wel zeker dat er dan iets met dat wrak was, waarschijnlijk herkende hij de auto. Ik weet niet of ik nou af moet stappen of niet, volgens mij kunnen we het beste snel weg. Er zijn hier enorm veel Walkers. "Wat hoopte je hier te vinden?" vraag ik voorzichtig aan Daryl. Hij kan me niet wijsmaken dat we zover gereden hebben voor dit. Ik veeg de korte plukken langs mijn gezicht achter mijn oren omdat ze constant in mijn gezicht hangen. Uiteindelijk besef ik dat ik hem nog wat krampachtig vasthoud, dus laat ik hem snel los.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Mijn blik blijft op de afgebrande schuur hangen. Het moment dat Sophia daar naar buiten kwam, staat nog op mijn netvlies gebrand. Het was een keerpunt voor ons allemaal. "Wat hoopte je hier te vinden?" vraagt Rowan voorzichtig. Het is vreemd om me te beseffen dat zij deze boerderij nooit in haar volle glorie heeft gezien. Toen het voor ons nog een veilige haven leek te zijn.. Ik draai mijn gezicht een klein stukje haar kant op. "Hier hebben we een tijdlang veilig gezeten," antwoord ik rustig. "Tot alles werd overlopen door Walkers." Pas als Rowan haar armen vluchtig van me afhaalt, merk ik dat ze er überhaupt hebben gelegen. Ik kijk weer voor me uit en zucht. Mijn blik valt op het glanzende stuur van de motor. Walkers beginnen ons op te merken. "Ik ben in de onrust de rest van mijn groep kwijtgeraakt en ben gevlucht. Heel ver weg. En toen kwam ik bij jullie boot uit," vervolg ik. Ik ben een stuk kalmer nu ik ook daadwerkelijk op mijn bestemming ben aangekomen. Het voelt alsof ik een volgende honk heb bereikt. "Rick moet hier ergens in de buurt zijn.. dat moet.." Op dat moment komen er drie Walkers wel heel dichtbij. Ik spring van de motor af en trek mijn mes en een pijl terwijl ik onbedoeld Rowan afscherm. De eerste trap ik op de grond waarna ik mijn mes in de schedel van de een en de pijl in de hersenen van de ander ram. Ik trek beide er weer uit en hak op de Walker op de grond in.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij draait zijn gezicht een stuk mijn kant op. "Hier hebben we een tijdlang veilig gezeten," legt hij uit. "Tot alles werd overlopen door Walkers." Hij klinkt ineens een stuk anders, alsof het nu goed is. Toch snap ik niet zo goed waarom, hier is niemand. Ik probeer het voor te stellen hoe het was toen ze hier waren, als Daryl zijn gezicht weer weg draait en zucht. Daryl die rondloopt met zijn kruisboog, mensen op de veranda. Kinderen, jongeren... Een kleine, hechte groep. Het is nog niet eens zo moeilijk. "Ik ben in de onrust de rest van mijn groep kwijtgeraakt en ben gevlucht. Heel ver weg. En toen kwam ik bij jullie boot uit," haalt hij me uit mijn gedachten. "Rick moet hier ergens in de buurt zijn... dat moet..." Ik voel echt met hem mee, het is net als Rebecca verliezen eigenlijk, alleen weet ik waar ze is. "Je vind hem wel... allemaal." mompel ik tegen hem. Hij springt van de motor af en trekt zijn mes en een pijl tegen drie aankomende Walkers. Ze merken ons op en ik heb geen wapen meer om hem te helpen. Toch kan hij het goed alleen af, zoals altijd. Hij staat voor me en trapt er één op de grond, de andere twee worden doorboord en als die dood zijn, gaat hij verder met degene op de grond. "Ik denk dat we maar verder moeten zoeken," zeg ik als ik de rest al zie aankomen. Het is eng om geen wapen te hebben op het moment, maar het is beter dan achtergelaten te worden. "Ze kunnen zo dichtbij zijn." Met deze woorden is het makkelijk om hem van de Walkers af te leiden en snel te vertrekken, waar ik echt behoefte aan heb op het moment. Misschien wat achterbaks, want ik weet wel zeker dat ze niet meer in de buurt zullen zijn. De boel is onderlopen en ze zijn niet onze kant op gekomen. Hoeveel kans hebben we dan dat we ze vinden? Ik denk dat we straks maar ergens moeten stoppen waar geen Walkers zitten of waar we ons kunnen verschuilen om op de kaarten te kijken.

[ bericht aangepast op 15 feb 2013 - 1:10 ]

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Je vindt hem wel... allemaal," mompelt ze nog voordat ik de Walkers neer haal. Ik weet niet of ze dat ook echt gelooft of het alleen zegt om me in die opgeluchte sfeer te houden. De schedel van de Walker op de grond is een complete brei geworden wanneer ik met hem klaar ben. Snel kom ik overeind; andere Walkers zijn al flink onderweg. Rowan ziet het ook. "Ik denk dat we maar verder moeten zoeken," oppert ze. Ik knik en overweeg mijn opties. De boerderij lag net achter een splitsing. Het is ofwel links, ofwel rechts. Ik lik over mijn lippen en weet dat ik nu snel een keuze moet gaan maken. Meer en meer Walkers komen onze kant op. Het punt is dat als ik nu verkeerd kies, we verloren zijn. Het is moeilijk om nu rationeel na te denken. Onrustig stap ik over de vers neergehaalde Walkers neer om vervolgens neer te knielen op de rechter weg. Zouden er nog bandensporen zijn? Na al die tijd? Na al die Walkers die hier over de harde zandweg heen hebben gesloft? Er is een hele vage afdruk te zien, maar dat kan net zo goed iets anders zijn. Toch moet ik mijn kansen nemen. Welke keus heb ik verder? Als ik me omdraai zie ik dat de Walkers Rowan al behoorlijk beginnen te omsluiten. Waarom doet ze nou niks? "Fuck," vloek ik als ik het me besef. Vervolgens ren ik op ze af en werp ik Rowan haar mes toe. Met mijn geluiddempende geweer schiet ik er drie neer. Pijl en boog zou te lang duren nu. Ik ben niet op tijd om ze allemaal te raken en hoop maar dat Rowan iets kan met haar mes. Ondertussen giert de spanning door mijn lijf. Als ze nu wordt gebeten, is het mijn schuld. Ik heb haar achtergelaten op die motor, in gedachten verzonken en me een moment lang niet beseffend dat ze geen wapen heeft. Het is altijd zo vanzelfsprekend geweest dat iedereen altijd wel iets bij zich heeft. Dit hele vertrouwensdingetje zou haar haar leven nog eens kosten.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij knikt op mijn woorden, maar lijkt te twijfelen. Ik bijt angstig op mijn lip als hij er zo lang over doet. In plaats van op de motor te springen weg te rijden, loopt hij naar één van de wegen en knielt hij neer. Shit, wat doet hij nou? Weet hij niet welke kant hij op moet? De Walkers komen steeds dichterbij en ik waag me van de motor af. Automatisch probeer ik naar mijn mes te grijpen, maar die heb ik niet meer. Nou, dat was het dan. Daryl lijk teveel in gedachten en wegrennen heeft geen zin, het is net alsof hij me gewoon aan mijn lot achterlaat hier. Ik wil net zijn naam roepen als hij plots opspringt en hierheen gerent komt. Ik ben blij dat hij nog uit zijn wereldje kan komen. Het zijn er meer dan ik had gedacht, die Walkers. Zeker nu ze allemaal op ons afkomen. Ik ben meer dan opgelucht als hij mijn mes naar me toe werpt, die ik wat klungelig opvang. Maar ik heb hem! Lang om blij te zijn heb ik niet, ik moet aan de slag. Het valt me op dat Daryl een geluiddemper op zijn wapen heeft zitten, je hoort het nog maar amper. Dan zit ik opgescheept met dit lullig mesje. Ik steek hem al in het hoofd van de eerste, terwijl ik één weg probeer te duwen. "Daryl, hadden ze geen bestemming waar ze heen wilden als ze hier weg moesten?" vraag ik vluchtig, omdat ik hier zo snel mogelijk weg wil. Misschien hebben ze het wel ergens over gehad, plannen gemaakt. Ze kunnen daar nog altijd heen gegaan zijn zonder hem.

---

Your make-up is terrible

Nieuw kletstopic

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Als ik wakker word door het eerst zonlicht van de dag, blijf ik nog even liggen met mijn ogen gesloten. Het voelt nog zo lekker onder de dekens, heerlijk. Toch krijg ik het al snel te warm en open ik mijn ogen. Op dat moment herinner ik me dat Ryan er ook is, hij slaapt nog en ik probeer zo zacht mogelijk mijn bed uit te glippen. Ik ben vannacht nog redelijk snel in slaap gevallen als je het met andere keren vergeleek. Het onderwerp komt weer naar boven en ik probeer om niet misselijk ervan te worden, terwijl ik naar de badkamer loop om mezelf snel in het koude water te douchen. Mijn haar laat ik niet nat worden, daarna is het altijd zo'n ramp en daar heb ik gewoon weinig zin in op het moment. Ik was alles van gisteren van mijn lichaam af, ook de seks die nog voelbaar was voor mij. Zo, dat scheelt altijd weer. Als ik onder de douche vandaan kom, droog ik mezelf af en trek ik mijn ondergoed weer aan om mijn kamer in te lopen. Het koude water heeft ervoor gezorgd dat ik helemaal wakker ben geworden, maar ik ben nooit iemand geweest die niet zijn bed uit kon komen en niet wakker kon worden. Ik word dan ook altijd wakker om de kleinste geluidjes en vooral de eerste nacht moest ik flink wennen aan de geluiden die dit schip altijd maakt. Het geluid van de wind, het water, de Walkers op het dek...

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
Het geluid van stromend water zorgde ervoor dat ik wakker werd. Jess was weg en aan het geluid te horen was ze onder de douche gesprongen. Ik kon ook wel een koude douche gebruiken, eigenlijk. Ik gooide het deken van me af, maar bleef toch liggen. Ik had geen zin om te brullen dat ik naar mijn eigen kamer was, want mijn stem wilde nooit echt mee werken in de ochtend. Dan klonk hij of te wel nogal krakerig of sloeg hij over. Uiteindelijk besloot ik toch het bed uit te komen en al wat oefeningen te gaan doen. Mijn spieren bleven niet vanzelf, ik moest trainen om het zo te houden en fit te blijven. Tegen de tijd dat Jess weer de kamer binnen kwam was ik wel ongeveer klaar. Ik had wel verwacht dat ze in haar kleding zou komen in plaats van haar ondergoed, niet dat ik het erg vond, ze had een mooi lichaam. Toch probeerde ik er niet te veel naar te staren.
"Goeie morgen," zei ik uiteindelijk. Mijn stem was nog altijd niet echt klaar om gebruikt te worden, hij kraakte nog steeds, spijtig genoeg. "Ik denk dat ik maar eens opzoek ga naar mijn eigen kamer."

[ bericht aangepast op 15 feb 2013 - 12:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Als ik de kamer ingelopen kom, zie ik dat Ryan ook al wakker is. Ik hoop maar dat ik hem niet wakker gemaakt heb. Hij ziet er niet echt chagrijnig uit, maar bekijkt me wel even. "Goeie morgen." zegt hij met een iets krakerige ochtendstem. Ik glimlach naar hem. "Goedemorgen vroege vogel." antwoord ik iets vrolijk. "Ik denk dat ik maar eens opzoek ga naar mijn eigen kamer." meld hij vervolgens. Ik lach zacht als ik me buk om het shirt en de broek van de grond naast het bed te vissen. "Denk je dat je hem dit keer wel kan vinden?" vraag ik plagerig. Ik kan het niet helpen, dat plagerige zit gewoon in mij. Misschien probeer ik er andere dingen wel gewoon mee te onderdrukken en volgens mij werkt het ook prima, dus houd ik er ook niet mee op. Het zwarte shirt trek ik al snel over mijn hoofd heen. "Oh, als je Rebecca tegenkomt wil je dan vragen of ze vast ontbijt maakt? Ik ga de stapel eerst even aansteken. Iedereen kan deze ochtend wel een stevig ontbijt gebruiken." zeg ik tegen hem terwijl ik ga zitten en mijn benen in mijn broekspijpen steek. Het zal wel even duren, ik moet eerst hout vinden wat ik eromheen en ertussen steek, voor ik het goed en wel aan kan steken. Daarbij vind ik nu liever een luciferdoosje of een aansteker, aangezien het met de hand maken toch redelijk wat tijd kost. Ik kan het wel, daar niet van, maar ik vind het vervelend om te doen. Misschien ligt hier in de kamer nog zoiets, dat zal ik zo wel zoeken.

---

Your make-up is terrible