{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 6 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 23 feb 2013 - 16:14 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Natuurlijk reageert Rick erop, die een stap naar voren doet en de leiding neemt. "Kalm aan. Niemand is iets met iemand van plan," zegt hij op een geruststellende toon, maar ik vertrouw hem niet. Als hij zijn hand uitsteekt, neem ik die dan ook niet aan, waardoor hij zijn hand weer laat zakken. "Mijn naam is Rick. Je bent met Daryl meegekomen, en omdat ik Daryl voor de volle honderd procent vertrouw, wil ik jou ook een kans geven," Door de manier waarop hij me aankijkt en zo kalm spreekt, pers ik mijn lippen op elkaar om me niet opnieuw als een gek te gaan gedragen. "Waarom ga je niet even met Lori, Beth, Maggie en Carol mee naar binnen zodat zij je even op kunnen lappen na jullie reis?" Ik kan niet tegen zijn vriendelijke toon, maar ik weet wel dat ik het moet aannemen. Hierdoor kijk ik met een klein grijnsje op naar Daryl. Ze vertrouwen hem helemaal, daardoor maken ze een fout om mij te vertrouwen. "Natuurlijk, waarom ook niet." zeg ik zacht en ik haal mijn schouders op. Ik weet wel zeker dat niemand hier weet hoe een klootzak Daryl kan zijn, naar vrouwen toe. Ze geven allemaal zoveel om hen. Ik stap weg van Daryl naar de vrouwen toe, die vriendelijk proberen te glimlachen. Het jochie kijkt me nog altijd wantrouwig aan, maar ik glimlach eens naar hem voor ik hem voorbij loop. Maggie lijkt in eerste instantie niet mee te willen en blijft naast Glenn staan, van mij hoeft ze ook helemaal niet mee. Carol slaat zelfs voorzichtig een arm om mijn schouder heen die ik er niet afschud, maar even grijnzen omkijk naar Daryl. Ze leiden me naar binnen toe, waar het een stuk koeler is dan buiten, maar ook veel donkerder. Het stinkt iets en ik snap wel dat ze hier weg willen, maar ik ben er niet zeker van of ik ze dan ook bij het schip wil hebben. Als ik dat niet wil, zorg ik er wel voor dat ze er niet komen.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Natuurlijk, waarom ook niet," zegt ze zacht nadat ze me eerst met een eng grijnsje heeft aangekeken. Het is dat grijnsje weer, die voorbode voor rotzooi. Ik kijk haar duister aan terwijl Carol een arm om haar heen slaat en ze weglopen. Ik heb al haar wapens dus ze kan mij of de groep niks maken. Ik vind het wel vervelend dat Maggie niet meegaat. Lori, Carol en Beth zijn nou net de zwaksten van de groep. Eigenlijk wil ik T-Dog of Glenn achter hen aansturen, maar dan zouden ze meteen beseffen dat er iets niet in de haak is en Rowan linea recta buiten zetten. En eigenlijk zou dat nog wel het beste zijn ook.. Het zou het veiligste zijn. Waarom vind ik het dan zo moeilijk om haar gewoon te dumpen en verder te gaan met mijn leven hier? Ik denk terug aan wat we met die jongen gedaan hebben, die destijds op Rick, Hershel en Glenn heeft geschoten. Ik heb hem volledig in elkaar getrapt en hem zelfs door stil te blijven doodgestemd toen Dale vroeg of we hem konden laten leven. In feite is Rowan niet anders, al heeft ze de groep nu nog niets aangedaan. Ze is een bedreiging door haar onvoorspelbare gekkigheid. Rick komt me zonder het te weten te hulp.
"Carl, ga met je moeder mee." De jongen zucht diep.
"Waarom, pap? Ik wil horen wat Daryl-". Zijn vader valt hem in de rede.
"Ga mee en hou die Rowan in de gaten. Ik voel me beter als er een man met een wapen bij staat." Hij kijkt mij even aan.
"No offence." Ik schud mijn hoofd ten teken dat ik het begrijp en ben alleen maar blij met wat hij zei. Carl beseft dat hij een belangrijke taak heeft gekregen en knikt waarna hij achter de vrouwen aan naar binnen rent.
"Hij is een goede schutter geworden, Carl.." zegt Rick zachtjes. Ik kijk hem aan en hij kijkt me veelbetekenend aan.
"Je hebt geen idee hoe blij ik ben dat je terug bent, Daryl. Maar wie is dat meisje? We hebben veel problemen gehad met nieuwe mensen die zich in de groep wilden mengen, dat weet jij ook.." begint hij halfsissend. Ik zucht en knik. "We laten haar niet zomaar toe toch?" vraagt Maggie scherp. "Wat weet jij van haar?" Ik trek mijn kruisboog verder op.
"Ze is goed in het neerhalen van Walkers met haar mes. Laat niet over zich heenlopen, eet moeilijk.." Ze kijken me ongelovig aan.
"Is ze te vertrouwen?" vraagt Glenn. Ik kijk even naar de grond en dan weer op.
"Ik vind dat je haar niet lang genoeg kent om haar zomaar binnen te halen," zegt Maggie.
"Ze is met me meegegaan. Ik kon haar moeilijk ergens achter laten," kaats ik terug hoewel het een zwak argument is.
"Ik heb een tijd met haar op die boot gezeten en ze was de enige waar ik op kon rekenen.. min of meer." T-Dog staat met zijn armen over elkaar.
"We moeten gewoon naar dat schip toe," zegt hij. "Het is hier niet leven, en ik heb liever een zacht matras onder mijn reet dan die good-for-nothing koude celbedden hier."

[ bericht aangepast op 16 feb 2013 - 17:48 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Met die blik van hem, die duistere blik, heeft Daryl wel laten merken dat hij weet hoe ik kan zijn. Het is net alsof ik twee persoonlijkheden eraan heb overgehouden. De schuwe, sarcastische Rowan en het onbekende, sluwe meisje met de duistere plannen die een stuk zelfverzekerder is. Ik laat mezelf vrijwillig overnemen door die laatste, want ik heb haar nodig op dit moment. De vrouwen stellen zichzelf voor en ik glimlach naar ze, alsof ik helemaal de kwaadste niet ben. Achter ons aan komt het jochie met het wapen gerend, blijkbaar vertrouwen ze me toch niet helemaal. "Dus, je bent met Daryl mee gekomen vanaf je schip?" vraagt Carol geïnteresseerd. Ik glimlach iets en knik gelijk. Als we doorlopen sluit de jongen een deur achter ons, de ruimte waar we instaan, zijn meerdere tafels met bankjes eraan, waarop ik moet gaan zitten. Gelijk krijg ik een fles water voor mijn neus. Dankbaar begin ik er van te drinken terwijl de vrouwen op een gedempte toon wat enthousiast praten. "Wil je iets eten?" wordt er gevraagd, door Lori met haar dikke buik. Ik schud gelijk met mijn hoofd. "Nee, we zijn nog niet zo lang geleden gestopt om wat te eten. Vlak na de boerderij. We zijn erlangs gereden en het is nog altijd overlopen," vertel ik ze, omdat ze het vast willen horen en het leid gelijk hun aandacht af van eten. Beth trekt een wat moeilijk gezicht, ze zal daar vast gewoond hebben.
"Waarom ben je eigenlijk daar weggegaan om met Daryl mee te gaan?" vraagt de zachte stem van Beth. Ze lijkt me echt een heel lief meisje te zijn en de rest heel nieuwsgierig. Mijn gezicht vertrekt iets door die vraag. "Hij vroeg of ik meewilde..." mompel ik iets twijfelend. Dit is wel mooi mijn kans. "Volgens mij wilde hij me niet eens echt meenemen, maar hij geeft ergens vaag om me en hij was bang dat ik zijn minnares om zou leggen volgens mij." Met een zucht leg ik mijn gezicht op mijn armen die ik op de tafel gelegd heb. De blikken worden gelijk nieuwsgierig en ongelovig. Ik bijt op mijn lip, als ik die expres iets laat trillen en wat op de vraag. "Minnares?" vraagt Carol. In haar ogen kan ik zien dat ze het niet kan geloven, alsof het niet de man is die zij kent. Ik knik vaagjes naar haar. "Ja, Jess. Een prachtige vrouw, zo een zal je niet vaak zien in deze dagen. Zij is er pas net bij, bij de groep. Voordat zij er was... er was iets tussen Daryl en mij, maar ik was zo naïef om niet te kunnen zien wat het nou was. Ik liet me ook veel te makkelijk het bed in praten volgens mij, maar het was zo lang geleden dat iemand zo dichtbij kwam. Toen kwam Jess ineens opdagen, ik betrapte ze samen en hij zei dat hij het alleen maar met mij deed omdat ik op zijn overleden vrouw leek. Ik voelde me natuurlijk enorm bedrogen en gekwetst, waardoor ik me afstandelijker gedroeg natuurlijk. Nu denkt hij dat ik haar iets wil aandoen of zo, omdat ik jaloers zou zijn. Nou, ik hoef niemand meer aan mijn lichaam." sluit ik het verhaal mompelend af.
Het is de hele tijd stil geweest en er hangt een vreemde spanning hier. Ik til mijn hoofd op van mijn arm en glimlach verontschuldigend. Natuurlijk heb ik wat dingetjes weggelaten en in mijn eigen voordeel gedraaid, maar het veranderd hun zicht op Daryl voorgoed. Dat lieve lachje is ook gelijk van Carol haar gezicht af. Ik neem nog een klein slokje van het water en kijk even naar mijn verband. "Hebben jullie misschien vers verband? Dat van mij is echt te oud." vraag ik aan ze en ze lijken ervan te schrikken. "Je bent toch niet gebeten?" vraagt Lori terwijl ze gelijk achteruit deinst. Hierop springt de jongen gelijk op en wijst hij het wapen naar mij toe, terwijl ik haastig mijn hoofd. "Nee, nee gewoon een ongelukje!" zeg ik gelijk verdedigend. Ik begin het verband los te pulken en laat de sneeën eronder zien. Het ziet er niet zo geweldig uit, slecht eerder. De huid is rood en de korstjes zien er vies uit. "Ik denk dat pa er zo even naar moet kijken." zegt Beth als ze ernaar kijkt.

---

Your make-up is terrible

[Oh Rowan, I could strangle you :'D]
Daryl Dixon
Rick knikt. "Lori gaat binnenkort bevallen. Ik wil niet dat ze dat in deze gevangenis moet doen," zegt hij. Ik schud mijn hoofd. "Duidelijk." Ik kijk de mensen om me heen stuk voor stuk aan en gek genoeg voelt het bijna als thuiskomen. Ik heb deze mensen echt gemist.
"Het is goed om terug te zijn," zeg ik dan ook met een spaarzame glimlach die Rick meteen beantwoordt door me nog een korte knuffel en een klop op mijn rug te geven. Maggie pakt Glenn's hand en het koppel kijkt me vriendelijk aan. Ik besef me nu meer dan ooit dat deze mensen meer voor me zijn gaan betekenen dan wie ook en zij me echt als een deel van hen zien. Rowan's vreemde grijns flitst weer door mijn hoofd en ik bijt op mijn lip van woede.
"Als Rowan ooit tot problemen gaat zorgen of gevaarlijk wordt, is ze weg," spreek ik mijn gedachten dan ook uit. Nu ik terug ben en weer onder mijn mensen ben, meen ik het ook echt. Ik heb haar ondergebracht bij een sterke groep die niet vol zit met achterlijke pubertjes, en daar mag ze me verdomme zelfs dankbaar voor zijn ook. Omleggen zou ik haar niet.. Alleen als ze een directe bedreiging voor iemand hier zou vormen. Onze band is.. of was bijzonder, maar deze mensen gaan voor.
"Deze groep gaat voor alles. Ik wil dat jullie dat weten," vervolg ik met lage stem. Rick knikt me kort toe. Hershel benadert me met zijn krukken en kijkt naar mijn arm, waar nog altijd een flinke korst op zit dankzij de boom.
"Ik zag dat het meisje een wond had. Is ze gebeten?" vraagt hij met zijn zachte stem. De baard onder zijn kin is nieuw. Ik schud mijn hoofd.
"Nee, maar ze klaagde erover dat haar verband vernieuwd moet worden," antwoord ik hem. Hij knikt en loopt naar Maggie en Glenn toe. Ondertussen staat T-Dog een beetje onrustig op zijn voeten.
"Maar dat schip, wanneer gaan we er naartoe?" vraagt hij. Damn, hij weet van geen ophouden. Rick kijkt me even aan en ziet dat ik er even klaar mee ben.
"Daryl, ga jij je anders ook even opfrissen. Ik leid je wel even rond de celblokken." Hij richt zich even op T.
"Vanavond praten we daar wel over. Als ehm.." "Rowan," maak ik zijn zin af. "Rowan ja. Als Rowan slaapt. Ik wil niet dat ze in paniek raakt en stomme dingen gaat doen." Hij kijkt me weer diep in mijn ogen aan en ik knik. Oh Rick, als je eens wist hoe je onbewust precies het juiste beslist. Dan lopen we met zijn allen richting de ingang van de gevangenis. Glenn trekt een sprintje en komt naast Rick en mij lopen.
"Heeft ze wapens?" sist hij bezorgd. Maggie, Hershel, T-Dog en Rick kijken me aan terwijl we doorlopen. Ik schud mijn hoofd.
"Ik heb haar mes en Winchester," brom ik.
"En zo houden we het voorlopig," antwoordt Rick duister. Zou hij iets vermoeden? Dat kan toch bijna niet? Carl keek Rowan ook al zo wantrouwig aan. Misschien zijn deze mensen al door teveel shit geweest en doorzien ze dingen die ze vroeger nooit doorzagen.

[ bericht aangepast op 16 feb 2013 - 19:28 ]

---

ars moriendi

[Hehe.]

Rowan Ava Carter

Lori ontfermt zich over de oplettende jongen heen, het zal wel haar zoon zijn en er komt er nog één aan. Toch blijft hij me wantrouwig in de gaten hebben en zodra ik door heb dat ik af en toe even wantrouwig terug staar, besef ik dat ik mijn oude ik weer word, niet degene die ik net speelde. Nu pas voel ik hoe uitgeput ik ben van het reizen en de Walkers bevechten. Ik heb weinig geslapen, van de laatste nachten weet ik nog maar amper iets zelfs. Vorige nacht zijn we doorgereden en heb ik amper geslapen. Ik neem nog een paar kleine slokken van het water want ik heb het gevoel dat ik uitgedroogd ben. Achter me hoor ik Lori tegen Carol praten, maar op een gedempte toon zodat ik het niet hoor. Er zal wel genoeg zijn dat ik niet mag horen hier, ze vertrouwen me toch niet helemaal. Misschien wel om dat verhaal van daarnet, als ze dat al zullen geloven. Natuurlijk is een groot deel waarheid, maar wat aanpassen voor eigen doel kan geen kwaad, toch? Daarbij zie ik mezelf ook wel aankomen, met al die tatoeages over mijn armen en die enge grijns van daarnet. De enige die aan tafel bij me blijft zitten is Beth. Ze kijkt me onderzoekend, voorzichtig maar toch nieuwsgierig aan. Hierdoor draai ik me iets naar haar om en houd ik mijn hoofd iets schuin. Ze zal wel de enige zijn met wie ik op kan schieten, een meisje van mijn leeftijd.
Ze opent haar mond voorzichtig. "Hoe zag de boerderij eruit? Denk je dat we ooit terug kunnen?" vraagt ze en ik kan de heimwee in haar lieve stem horen. Er komen meer mensen binnen, maar ik richt me op het moment even tot Beth. "Als al die Walkers er weg zijn, wel. Het huis zelf stond nog, er was wel wat afgebrand, maar ik weet niet wat dat was. Het zag er alleen vies uit door al die griezels, maar als je die allemaal neer krijgt kan je er zo weer intrekken volgens mij." glimlach ik haar vriendelijk toe. Er verschijnt een klein glimlachje op haar gezicht. Ik weet dat het niet gaat gebeuren, ze gaan nooit terug naar de boerderij, maar ik wil goed overkomen op de rest op het moment en probeer haar een beetje hoop te geven over haar thuis. Ik raak wel nerveuzer omdat er zoveel mensen bij zijn gekomen en laat mijn blik vluchtig door de ruimte glijden. Er is verderop nog een deur of nou ja, tralies. Ik vraag me af wat erachter zit, maar ga de gevangenis maar niet in mijn eentje verkennen. Volgens mij zullen ze dat ook niet erg waarderen.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Als ik de donkere gevangenis binnenkom leidt Rick me mee naar een ruimte die eens als cafetaria moet hebben gediend. De gevangenis heeft een hoog plafond met ramen meters en meters boven de grond. Het is hier kil. De ruimte bestaat uit wat kleine tafeltjes met bankjes, een lege snackautomaat en wat afgescheurde posters. Carol en Lori zitten samen op een bankje te praten maar houden abrupt op als ze ons zien binnenkomen. Carol lijkt behoorlijk van slag. Haar ogen zijn waterig, net als net, maar haar mondhoeken staan flink omlaag. Meteen flitst mijn blik naar Rowan, die met Beth aan een ander tafeltje zit. Heeft zij haar beledigd? Of heeft ze iets anders gezegd? Ik kan er nu in elk geval niets van zeggen. Rick pakt de fles water, die voor de twee meisjes op tafel staat en biedt hem aan. Ik pak de fles en neem er een paar slokken uit. Het is nu behoorlijk druk in het cafetaria en ik geloof dat zo'n beetje iedereen er wel is. Behalve.. Andrea en Shane.. Oh, en verder nog Hershel's vrouw, en die jongen die niet geloofde dat ik een chubacabra heb gezien. Ik zou Rick er zo wel naar vragen.
"Aah, Daryl, maat, met alle respect hoor, maar je ruikt nog erger dan de Walkers buiten," verbreekt T-Dog naast me dan de stilte. Glenn en Carl lachen zachtjes. Ik haal met een lichte grijns mijn schouders op.
"Sorry man, maar ik voel me ook een Walker. Jullie hebben hier zeker geen warmwater douches?" vraag ik. "Wat denk je zelf?" vraagt Maggie met een grijns terwijl ze langs me heen naar het raam loopt. "Maar Carol en ik hebben een kast met overhemden en t-shirts gevonden. Nog van de gevangenen waarschijnlijk." Ze draait zich weer om en kijkt naar Glenn. "Een nieuw shirt voor Daryl is beter voor ons allemaal. Beter fixt iemand die shit even," zegt T-Dog terwijl hij zijn neus optrekt. Hij heeft gelijk. Ik stink wel heel erg nu. Maggie loopt al naar voren maar Glenn pakt haar pols. "Wij zouden nu toch de Walkers in het volgende cellenblok neerhalen nu het nog licht is?" Hij kijkt naar Rick en onderbreekt hem al voordat hij ook maar iets kan zeggen. "Geen zorgen Rick, het zijn er maar een paar. We kunnen ze wel aan."
"Hé, dat shirt is voor jullie eigen bestwil hoor," grijns ik terwijl ik aan het stinkende ding trek. Er wordt wat gelachen. Maggie schudt met een glimlach haar hoofd en loopt met Glenn naar de deur. Daar aangekomen draait ze zich nog even om en knikt ze naar Carol. "Carol weet het te liggen. Zij zal je weg even een nieuw shirt kunnen geven." Vervolgens lopen de twee naar buiten. Ik draai me naar Carol toe.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Als ik uitgepraat ben, hoor ik verderop gelach. Het is de rest van de groep. Ik kijk er iets jaloers naar, ik kan me niet herinneren dat hij zo open naar mij toe was op die manier. Snel wend ik mijn blik van hen af, als er twee weglopen. Het afstandelijke komt terug op bij mij, het liefst kruip ik weg in een hoekje in mijn eentje en slaap ik de hele dag, of bekijk ik iedereen vanaf een afstandje zonder dat iemand wat tegen me zegt. In de kille ruimte waar maar enkele zonnestralen naar binnen vallen voel ik me eenzamer dan ooit, vooral omdat iedereen het zo goed lijkt te kunnen vinden. Het is net een echte familie, het straalt het gewoon uit. Ik kan niets anders dan stinkend jaloers zijn. Ik maak me alleen lichtelijk zorgen nu Daryl zich naar Carol om heeft gedraaid en zij hem ergens heen moet brengen. Ze is duidelijk aangedaan door mijn verhaal en nu zou ik de woorden alweer terug willen nemen. Ik had het niet moeten doen, ik hoor deze groep niet te verpesten. Hierdoor voor ik me ook iets schuldig, maar ik lijk het niet te kunnen helpen.
Met mijn handen glij ik vermoeid over mijn gezicht heen en op dat moment komt de oude man naam me toe. Hij loopt op zijn krukken en zet die naast de tafel neer om op het bankje te gaan zitten. "Ik hoorde dat je verband ververst moest worden," zegt hij met een zware, maar redelijk vriendelijke stem. Ik kijk iets verbaasd naar hem, zou Daryl dat gezegd hebben? "Eh, ja. Ik heb het verband er al afgehaald." beken ik met een schuldige glimlach als ik op het vuile verband wijs dat op tafel ligt. Hij kijkt er bedenkelijk naar en trekt mijn linkerarm naar zich toe, waar het kruis over mijn tattoo opgezwollen is. "Dat ziet er niet goed uit, meisje. Het ziet er ontstoken uit. Hoe kom je aan zo'n wond?" Ik bijt op mijn wang en haal mijn schouders iets op, alsof ik het niet weet, maar ik wil het niet vertellen. Aan die jongeman was het nog niet zo moeilijk, al dacht hij ook dat ik gek was. Maar hier... ik moet hun zien te overtuigen en zij niet mij. Daardoor zeg ik het maar niet.
"Was een ongelukje. Ik was het eigenlijk alweer vergeten." zeg ik zacht. Als hij er met zijn hand overheen gaat, trek ik een pijnlijk gezicht. Ik wist niet dat het zoveel pijn deed. Met een zachte, maar gezaghebbende stem commandeert hij Beth tot iets die gelijk opstaat en dingen begint te pakken. "Ik ga het schoonmaken en opnieuw verbinden, maar als je pech hebt moet je aan de anti-biotica en dat moeten we maar op zien te duikelen." Ik knik aarzelend, normaal verzorg ik mezelf altijd dus dit is wel even vreemd, net als toen Rebecca het deed. De man gaat aan de slag met mijn arm en ik probeer er maar niet naar te kijken. De tatoeage zal ook wel permanent verpest zijn volgens mij.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Carol kijkt weg en Lori pakt haar hand even. "Ik loop wel even met je mee," zegt ze terwijl ze met die dikke buik met moeite opstaat. Ik probeer Carol's blik te vangen. Jezus, Rowan heeft echt wat gezegd. Als Carol nog steeds weigert te kijken, gaat mijn blik naar het einde van de ruimte, waar de beste Hershel bezig is haar verband opnieuw te verbinden. Heeft ze nou echt niet in de gaten in wat voor betere toestanden ik haar heb gebracht? Waar verdien ik al die haat van haar aan? Carol was net zo blij om me te zien en is nu volledig omgeslagen. Vindt Rowan het soms leuk mensen tegen me op te zetten en relaties kapot te maken?
"Carol?" vraag ik. "Lori loopt mee zegt ze toch," zegt ze toonloos zonder me aan te kijken. Ik knijp in mijn hand en draai me dan toch om. De verwarring is in de lucht te voelen. "Nee Lori, blijf jij zitten. Ik breng Daryl zijn nieuwe kleren en laat hem dan meteen de rest van de gevangenis zien," bepaalt Rick. Hij praat minder vriendelijk tegen haar dan hij eerder deed, en Lori lijkt het te accepteren wanneer ze haar ogen neerslaat en zonder tegenspraak weer gaat zitten.
"Moet ik bij de nieuwe gaan kijken, pap?" vraagt Carl koud. Ik kijk de jongen aan. Hij heeft zijn geweer zelfs al weer bij hem. Voor Rick antwoord kan geven knik ik Carl toe. Rowan mag best merken dat ik niet zo met me laat spelen en haar voorlopig constant in de gaten laat houden. Al is het dan met het jongste lid van de groep. Dan volg ik Rick naar de deur achter Rowan's tafel. Ik knik de oude man even toe en negeer Rowan's blik. Carl komt achter ons aan en gaat bij Hershel en Rowan staan terwijl hij de boel goed in de gaten houdt. Rick opent de deur en we betreden een lang celblok.
"Gisteren ontruimd," bromt Rick bij wijze van uitleg. We lopen naast elkaar en ik houd mijn hand bij mijn geluiddempende geweer voor het geval we Walkers tegenkomen. Je weet maar nooit.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ondertussen probeer ik te horen wat de rest zegt, wat er tussen Carol en Daryl gebeurt. "Ik loop wel even met je mee." Ik kan de stem nog niet plaatsen helaas, maar ik neem aan dat het niet Carol is. Het klinkt niet zo lief als haar stem. "Carol?" vraagt Daryl en ik spits mijn oren. "Lori loopt mee zegt ze toch," Dat is duidelijk Carol haar stem, maar ze klinkt anders. Shit, I made a huge mistake. "Nee Lori, blijf jij zitten. Ik breng Daryl zijn nieuwe kleren en laat hem dan meteen de rest van de gevangenis zien." beslist Rick vervolgens. Nou, dat zal mijn redding wel zijn. "Moet ik bij de nieuwe gaan kijken, pap?" hoor ik de jongen vragen, Rick is dus zijn vader. Dat betekent dat Lori en Rick samen zijn. Toch vind ik het eng hoe zo'n jonge jongen op zo'n toon kan praten. Misschien moet ik later maar een praatje met hem maken, maar nu ben ik waarschijnlijk te moe. Als hij bij ons komt staan, weet ik al wat het antwoord was, ik probeer iets naar hem te glimlachen, maar hij blijft zo afstandelijk ogen. De mannen lopen langs ons heen, maar als ik opkijk zie ik dat Daryl me negeert en alleen naar de man knikt.
"Zo, dat is klaar," mompelt de man. "Hou het voortaan beter in de gaten, meisje. Ik ben Hershel, trouwens." stelt hij zich voor. Ik glimlach dankbaar naar je. "Ik weet het, maar ik had teveel aan mijn hoofd de laatste dagen. Bedankt, Hershel, ik waardeer het," bedank ik hem en mijn ogen glijden naar Carl terwijl Hershel opstaat met de krukken. Hij lijkt er nog behoorlijk handig in te zijn voor een oude man. "En wie ben jij?" vraag ik zacht aan hem, terwijl ik probeer om het niet kinderachtig over te laten komen. "Carl." antwoord hij toonloos, duidelijk dat hij geen gesprek met mij wilt beginnen maar alleen maar op mij let. Shit en dan te bedenken dat ik op die leeftijd... Nou, bij mijn vader zat die aan motoren sleutelde en hetzelfde deed. Hij doet waarschijnlijk ook gewoon wat zijn vader doet.
"Carl, hm?" zeg ik en ik weeg zijn naam even als ik hem uitspreek. "Je komt niet veel mensen tegen op jouw leeftijd die zo heten, maar het past wel bij je." besluit ik. Carl geeft geen kick erop. Ik heb eigenlijk geen idee wat ik verder moet, terwijl de jongen me in het oog blijft houden. Beth is ook al verdwenen, niet dat ik er puf voor heb om nu niet leuke gesprekjes te gaan voeren. Hierdoor sla ik mijn armen over elkaar op tafel en leg ik mijn hoofd erop. Volgens mij kan ik wel hier en nu in slaap vallen. Ik heb weinig zin om nu nog wantrouwig te zijn als ik zo moe ben en sluit mijn ogen terwijl ik gaap. "Moe?" vraagt Lori aan me. Ik til mijn hoofd iets op en kijk naar haar, waarna ik knik. "Ja, we hebben de hele nacht door gereden. Ik snap niet hoe Daryl het volhoud, hij heeft tien minuten geslapen vanmorgen volgens mij. Ik nog zeker twee uur." antwoord ik.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
We wandelen door de lange gang van het cellenblok. Er liggen nog flink wat bloedsporen en het ruikt er nog steeds niet echt prettig, maar verder liggen er geen lijken meer. Rick ziet er moe uit. Hij heeft diepe kringen onder zijn ogen en ziet bleek. Steeds voor iedereen moeten zorgen en je verantwoordelijk voelen voor de groep.. het begint hem op te breken. Onze voetstappen galmen door de ruimte.
"Heeft.. Shane het niet gered?" vraag ik behoedzaam. Er verschijnt een soort waas voor Rick's ogen, en hij kijkt naar zijn voeten terwijl we lopen.
"Hij werd een gevaar. Hij moest dood," zegt hij emotieloos. Holy fuck. Die zag ik niet aankomen. Ik kijk even naar links maar hij blijft strak vooruit kijken waarna hij de volgende deur opent.
"Hier hebben we die lockers staan. Derde van links," zegt Rick met nog altijd die koude emotieloosheid in zijn stem. Vertwijfeld scheur ik mijn blik van hem los waarna ik naar de locker loop. Goddamnit, die twee waren beste vrienden. Shane was vals, daar was ik al langer achter. Geen cent waard en voor geen dollar te vertrouwen. Ik had alleen verwacht dat zijn doorzettingsvermogen, domme kracht en ego hem toch verder zouden brengen. Ik leg mijn wapens neer en trek mijn shirt uit. Mijn lichaam is gespierder geworden door het constante slepen van Walkers maar ik zie het niet eens. Ik leg het shirt bovenop de locker en pak een bruin, mouwloos hemd wat ik over mijn hoofd trek. Misschien was Shane uiteindelijk wel helemaal doorgedraaid.. Op de manier waarop Rowan vroeg of laat misschien ook wel zal doordraaien. Ik draai me weer om naar Rick, die in gedachten verzonken in de deuropening staat. Als ik mijn wapens weer heb gepakt loop ik naar hem toe en vang ik zijn blik op.
"Soms heb je geen keus. Je hebt het goede gedaan." Zijn blik dwaalt afwezig af en dus leg ik een hand op zijn schouder om zijn aandacht terug te pakken.
"Ik beloof je dat als het nodig zal zijn, ik ook zal doden om onze groep te beschermen." Rick lijkt me te horen en knikt. "Bedankt, Daryl," zegt hij zachtjes, nog half meegenomen in zijn gedachtes aan Shane.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Lori blijft toch nog heel afstandelijk met haar lichaamshouding. "Dat is typisch Daryl." zegt ze op mijn woorden en ik knik licht. "Ja, vastbesloten om jullie te vinden en alles ervoor op te geven," mompel ik. "Hij wilde niets liever en had het er constant over. Hij leek zich enorm schuldig te voelen toen hij vertelde dat hij in zijn eentje weg ging toen de boerderij overlopen werd." Ik zie Lori traag knikken, volgens mij staat het wel in contrast met wat ik steeds zeg. De ene keer slecht over hem, nu alleen maar goed. Het zal ze denk niet makkelijk worden om een inschatting van mij te maken. Was dat dan ook niet wat ik wilde? Mijn hoofd leg ik terug op mijn armen, hoewel ze vroeg of ik moe was bied ze me geen plek om te slapen aan. Ze zullen er wel hun redenen voor hebben denk ik. Het is koud hier in dit gebouw en ik ril, maar ik wil mijn vieze trui niet aan. Ik hoorde ze net al grappen over hoe erg Daryl stinkt, maar ik weet dat mijn trui minstens net zo erg stinkt. Hierdoor laat ik mijn hoofd maar gewoon op mijn armen liggen en negeer ik het gesmoes van de rest, net zoals de eeuwige blik van Carl die op mij gericht staat.
Ik word er lichtelijk nerveus van, maar als ik mijn ogen sluit merk ik al amper dat hij er is. Het is niet veel anders als toen Daryl zo op mij lette en ik probeerde te slapen. Nu weet ik niet zeker of ik wel wil slapen, toch merk ik dat ik af en toe wegzak en dan weer wakker word. Hoeveel tijd er voorbij gaat heb ik werkelijk geen idee van, maar volgens mij lijkt het sneller te gaan dan het werkelijk gaat. Uiteindelijk zak ik dan helemaal weg in slaap en begin ik zelfs te dromen. Een vage droom, alles is zwart. Af en toe zie ik flitsen van iemand die langskomt en als ik het wapperende bruine haar zie besef ik dat het Rebecca is. Ik probeer achter haar aan te gaan, maar elke keer mis ik haar en verdwijnt ze in het niets. Als ik haar uiteindelijk vind, wappert haar donkere haar recht voor me. Mijn handen steek ik al uit naar haar, terwijl ik zacht haar naam fluister.
Als ik haar schouders vastpak, gebeurd het onmogelijk. Haar arm laat los en zodra ze zich omdraait, happen haar kaken naar me. Haar verrotte gezicht staart in die van mij, terwijl ik met grote passen achteruit deins. Terwijl ik naar adem hap, schiet ik recht op de bank waar ik op zit en kijk ik verwilderd om me heen. Geen zombie Rebecca, maar wel een pistool bijna tegen mijn hoofd. Het is Carl, maar iedereen staart me aan. Mijn ogen staan groot van de verwildering en beschaamd verberg ik mijn gezicht in mijn armen. Geweldig, helemaal geweldig. Het korte haar valt langs mijn gezicht heen zodat niemand het kan zien, gelukkig. Hard bijt ik op mijn lip om de gedachte aan Rebecca op het schip weg te duwen.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik wenk Rick met een knikje en begin terug te lopen in mijn verse shirt. Ik vond het niet zo erg om in dat stinkende plakshirt te lopen, maar voor mijn omgeving is het vast prettiger. We lopen het blok nog eens door. Rick laat me blok C zien en vertelt me dat de rest van de blokken nog niet volledig ontruimt zijn. Verder praat hij over de dag waarop de groep alle Walkers op de binnenplaats neerhaalden en aanfikten. De hele groep stond op Walkers te schieten, ook Lori en Carol. Mensen worden duidelijk sterker. Je moet ook wel, anders red je het gewoon niet meer in deze wereld, ook niet in een sterke groep. Kijk maar naar Dale.. Die heeft nooit echt kunnen schieten of doden, en dat is het fataal geworden.
"Je hebt zeker ook niks meer gehoord van Merle?" vraag ik tegen beter weten in. Rick vangt het sprankje ijle hoop in mijn stem op. "Nee, sorry. Maar hij is vast ergens daarbuiten." Ik knik. "Merle is niet kapot te krijgen," zeg ik met een schaduw van trots. Ik heb de Atlantagroep gevonden.. zou het dan toch mogelijk zijn dat ik mijn broer dan toch ook nog ooit tegen zal komen daarbuiten? We lopen terug naar het cafetaria en Rick opent de deur. De sfeer hier staat op topspanning.
"Wat is hier aan de hand?" blaft Rick als hij ziet dat zijn zoon zijn geweer op Rowan's voorhoofd gedrukt heeft staan. Ik kijk Rowan lijkbleek maar woedend aan. Wat heeft ze nou weer gedaan? Het is een grote fout geweest om haar mee te nemen hier naartoe. Misschien moeten zij en ik maar eens een gesprekje gaan houden over haar toekomst hier.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ik ben nerveus, krijg het plotseling bloedheet en tril lichtjes. Mijn ogen zijn groot van de spanning en angst door het geweer tegen mijn voorhoofd en ik blijf Carl aanstaren terwijl ik me niet beweeg, ik hou zelfs mijn adem in. "Wat is hier aan de hand?" roept Rick kwaad als ze terug zijn gekomen. Daryls blik is op mij gericht, ik kan de woede zijn, maar dat niet alleen. Hij is bang dat ik iets gedaan heb, iets vreselijks waardoor ik nu in deze situatie beland ben. Hij vreest niet voor mij, maar voor de rest. Ik probeer om mijn onderlip niet te laten trillen als ik zacht begin te praten. "H-het spijt me, i-ik was in slaap gevallen," murmel ik hakkelend naar Rick en Daryl. Ik had geen idee dat het zo serieus was hier, dat ze me echt zo wantrouwde dat ik een verdomd pistool tegen mijn kop aan gedrukt kreeg als ik alleen maar wakker schrok. "Het was Rebecca." jammer ik zachtjes, alsof dat alles zou verklaren. Daryl zou het misschien begrijpen, maar of hij het accepteert? Hij is toch al koppig tegenover haar geweest, hoewel het minder leek te zijn toen we afscheid namen.
Rick lijkt behoorlijk geïrriteerd te zijn, maar gebaard naar zijn zoon dat hij het geweer moet laten zakken, waardoor ik me eindelijk weer durf te bewegen als dat ook echt gebeurd. Ik kan wel janken op het moment, ze zien me nu al op het mijn zwakst. Mijn blik blijkt smekend op Daryl hangen, ik hoop maar dat hij niets anders denkt, maar niemand spreekt het ook tegen. Nu zou ik graag terug naar mijn kamer vluchten, tussen de schone lakens gaan liggen en mezelf opkrullen. Mijn lichaam koelt snel af van de spanning van daarnet, hoewel het zweet van de droom en de angst van erna op mijn voorhoofd blijft staan. Ik krijg het echt koud, maar ik durf niet eens meer naar mijn tas te reiken om iets eruit te pakken om het warmer te krijgen. Ik probeer me te bedenken wat ik ook alweer mee heb genomen, iets anders warms dan die trui die ik aan had.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Rowan kijkt me verstijfd van schrik aan. Haar lip begint zachtjes te trillen. "H-het spijt me, i-ik was in slaap gevallen," zegt ze vaag. "Het was Rebecca.." Ik draai mijn ogen weg van irritatie. Wat is dit nou weer voor bullshit? Carl is scherper. "Ze schoot ineens overeind, pap. Ik denk dat ze mijn wapen probeerde af te pakken," vertelt hij. Rick sommeert Carl om het geweer te laten zakken. Hij doet het, maar zijn ogen blijven furieus op Rowan hangen. Ik wist wel dat ik hem kon vertrouwen bij Rowan. Hij neemt zijn taken zeer serieus. Rowan kijkt me smekend aan, maar mooi niet dat ik haar te hulp ga schieten nu. Ze is net tien minuten binnen en heeft aan Carol te zien nu al over me lopen spuien. En nu heeft ze ook nog geprobeerd Carl te overmeesteren. Wat wil ze toch? Rick kijkt me strak aan . Een lijntje langs zijn mondhoek dat er eerder nog niet zat, spant zich aan. Vervolgens trekt hij zijn eigen wapen en gaat hij tegenover Rowan zitten. Hij kijkt haar strak aan. "Probeer nog eens één ding. Één ding hoeft het maar te zijn, en ik maak je af, hoor je dat?" Rick spreekt zo koud dat ik er zelf bijna rillingen van krijg. "Rick," mompelt Lori geschrokken, maar hij reageert er niet op. De geduldige, begripvolle, relativerende Rick is weg, al is die transformatie al maanden bezig. Shane's dood heeft het waarschijnlijk versnelt. Het bevestigd het gevoel dat ik had. Het gevoel dat hij kouder naar Lori toe was en meer in zichzelf gekeerd.
Rick blijft haar aankijken tot ze antwoord geeft. De spanning is om te snijden, en ik hoor de mensen in de ruimte bijna denken: "Waarom heeft Daryl in godsnaam zo'n vaag wijf met zich meegenomen?" Ik had geen keuze. Ik had gewoon geen fucking keuze. Jess was dood geweest. Ik dacht er destijds alleen niet bij na wat voor invloed Rowan hier zou uitoefenen. Stiekem had ik zelfs gehoopt dat ze hier, tussen de moederlijke vrouwen en toch een leeftijdgenote, misschien iets van normaal gedrag zou kunnen gaan vertonen.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Zelfs Daryl lijkt geïrriteerd te worden van mijn simpele verklaring, maar het was wel zo. Is het omdat het over Rebecca gaat of iets anders? "Ze schoot ineens overeind, pap. Ik denk dat ze mijn wapen probeerde af te pakken." zegt hij. Ik pers mijn lippen kwaad op elkaar, ik die zoiets probeert? Daar ben ik veel te lomp voor, vooral in deze vermoeide staat. Dat niet alleen, Daryl weet ook wel dat ik niet kan schieten, waarvoor zou ik het dan afpakken. Hij negeert mijn blik verder en Rick trekt zijn wapen om tegenover me te gaan zitten. Mijn handen trillen van de zenuwen, maar ik durf ze niet eens onder de tafel op mijn schoot te leggen. Zijn blik staat strak op mij gericht en ik staat terug zonder te knipperen. "Probeer nog eens één ding. Één ding hoeft het maar te zijn, en ik maak je af, hoor je dat?" Zijn kille woorden zorgen ervoor dat mijn oren beginnen te suizen en mijn hoofd bonkt. De warmte neemt opnieuw toe en ik hoor niet eens wat Lori zegt. Het is gewoon ongelooflijk dat ik na alles wat er gebeurd is, mezelf alsnog in zo'n netelige situatie weet te werken. Als de waar voor mijn ogen weg begint te trekken, knik ik haastig naar Rick die me nog altijd aan blijft staren. "Het spijt me, het was nooit mijn bedoeling om... om... iets te proberen." fluister ik schor, mijn stem draagt op het moment gewoon niet verder dan dat, ook al zou ik het willen. Mijn handen knijp ik samen tegen het trillen ervan, maar toch heb ik het gevoel dat dit me allemaal teveel wordt op het moment en dat mijn lichaam ook weinig zin heeft in nog meer spanning.
Rick lijkt me absoluut niet te geloven en geeft me een waarschuwende blik voor hij opstaat, maar hij blijft me wel aanstaren. Mijn ogen zijn nog altijd opengesperd, hoewel alles aan me uitgeput is op het moment. Mijn ogen flitsen de ruimte door, niet iedereen heeft een vijandelijke houding aangenomen, maar ze zijn wel allemaal geschrokken van alles. Als er niet zoveel mensen aanwezig waren had ik waarschijnlijk wel iets meer durven te zeggen, maar er zijn er gewoon teveel die vijandig kunnen reageren. Ik durf me nog altijd niet te bewegen en blijf stijf zitten waar ik zit. Daryl durf ik al helemaal niet aan te kijken, hij zal wel enorm kwaad zijn om iets wat ik niet gedaan heb. Het zal me niet verbazen als ik dat over me heen krijg als we alleen zijn. Oh, maar ik zou nu erg graag alleen willen zijn. Mijn lichaam gaat zo omvallen van de spanning en vermoeidheid, het is gewoon niet meer gezond.

---

Your make-up is terrible