{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 6 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 23 feb 2013 - 16:14 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Flynn Donovan.

Ze had de stukken vlees omgedraaid en een “sorry” gemompeld, waarop ik terug murmelde. Terwijl ik iets om me heen keek, begon Rebecca met het mes te controleren of het vlees eruit mocht. Ze liep richting de kast nadat ik mijn vraag had gesteld of het haar niets uit maakte. Uit de kast pakte ze een bord.
‘Nee Flynn, het maakt me niet uit,’ antwoordde ze rustig. Hierop liep ze terug naar het aanrecht en haalde de stukken vlees uit de pan, om het vuur vervolgens uit te blazen en daarna de tafel te gaan dekken. ‘Wel, eh, dat is mooi.’ Bracht ik iets ontstemd uit, omdat ik dat niet verwacht had. Direct hielp ik haar mee, zonder te vragen of ze dat überhaupt wel nodig had, aangezien ik van het stil blijven staan nogal zenuwachtig werd. Ik keek de hele tijd toe naar Rebecca die het ontbijt klaar maakte, terwijl ik maar gewoon wat… ongemakkelijk stond te wezen.
‘Is de rest al wakker?’ vroeg ze nog, waar ik niet direct op reageerde. Het bord pakte ik dus van haar over, zette deze op de tafel en ik vond een paar glazen welke ik ook op tafel zette. Ik had werkelijk geen idee hoe ze dit gewoonlijk deden, dus deed ik maar iets. ‘Eigenlijk heb ik ze nog niet gezien.’ Ik kuchte iets, omdat er een vervelende kriebel in mijn keel zat, waarna ik erover heen wreef. ‘Alleen die gozer, Ryan,’ Zijn naam sprak ik met een frons en een vraagteken uit. ‘leek niet alsof hij tot in de late uurtjes in zijn nest door zou slapen. Die chick ook niet, trouwens.’
Precies op dat moment stapt de donkere dame de keuken al in, waarop ik iets betrapt wegkijk en grijns. ‘Goedemorgen,’ begroet ze ons. ‘Lekker geslapen?’ vraagt ze met een grijns, waarna ze aan de tafel gaat zitten. Ze leek echter niets door te hebben, dus schuifel ik iets terug naar de pan en het vlees. ‘Hetzelfde terug.’ Murmelde ik iets, al wist ik niet zeker of ze het tegen mij had gehad. Ze kende mij nog minder dan Rebecca, waardoor het leek alsof mensen mij om die reden oversloegen. Toch antwoordde ik erop, zonder dat ik het liet merken en ik blikte even naar haar. ‘Prima, jij dan?’ Ik moest de neiging onderdrukken om niet meer aan vannacht te denken, aan Rebecca’s tranen. Al lukte dat toch niet.

[-Done.]

[ bericht aangepast op 17 feb 2013 - 1:19 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Jess, was net ook binnen gelopen. 8D Pagina 6.]

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
'Wel eh, dat is mooi,' klonk het niet echt overtuigend. Het verbaasde me dat hij zo behulpzaam was, maar ik knikte eens bedankend en ging daarna ook verder met het tafel dekken.
'Is de rest al wakker?' vroeg ik uiteindelijk, terwijl ik nog wat spullen op tafel placeerde. Hij reageerde niet meteen, nam het bord met de stukken vlees van me aan en zette daarna ook nog wat glazen op tafel. Ik vroeg me af of Rowan die flesjes water nog onder haar bed had staan en of ik ze dan zou mogen gebruiken of delen. Vast wel, aangezien het erop leek dat ze niet van plan was terug te komen. Bij de gedachte alleen al raakte ik misselijk. Had ik iets fout gedaan en wilde ze misschien daarom weg? Want eigenlijk voelde het wel alsof ik iets gedaan had dat haar niet aanstond. Ik wist enkel niet wat.
'Eigenlijk heb ik ze nog niet gezien.' Hij kuchte en wreef zacht met zijn hand op zijn keel alsof het zou helpen. Maar dat bleek uiteindelijk ook zo want het stopte. 'Alleen die gozer, Ryan, leek niet alsof hij tot in de laatste uurtjes in zijn nest zou slapen. Die chick ook niet, trouwens.'
Alsof ze het kon horen, kwam Jess de kamer binnen. 'Goedemorgen,' klonk het vrolijk. 'Lekker geslapen.'
Flynn keek betrapt weg, maar de grijns op zijn gezicht verklaarde dat hij zich helemaal niet betrapt voelde. Jess was ondertussen aan tafel gaan zitten.
'Het zelfde terug,' mompelde Flynn. 'Prima, jij dan?'
Ik voelde niet echt de nijging om erop te antwoorden, dus begon ik de stukken vlees zo goed mogelijk in twee gelijke stukken te snijden. Net op dat moment kwam ook Ryan binnen. Zijn haar was nog nat en hij rook, in tegenstelling tot Jess die naar verbrandde Walkers rook, naar de zeep die in elke kamer op het schip te vinden was. Hij begroette ons en ging naast Jess aan de tafel zitten.
Ik legde een stuk vlees op ieders bord en ging uiteindelijk ook zitten. 'Smakelijk,' bracht ik uit, voor ik eraan begon.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Flynn kijkt op een vreemde manier weg, maar ik zie zijn grijns wel waardoor ik ook moet grijnzen. "Het zelfde terug," mompelt Flynn. "Prima, jij dan?" vraagt hij. "Goed hoor, maar vast niet zo goed als jullie." zeg ik nonchalant. Als ik Ryan mag geloven hebben die een leuke nacht achter de rug, daar slaap je wel prima van volgens mij. Rebecca antwoord er helemaal niet op, waardoor de sfeer iets gedrukter wordt. Wat ze wel doet is het vlees verdelen, de tafel is al gedekt. Het ziek er geweldig lekker uit en zo ruikt het ook. Het water loopt me gewoon in mijn mond als ik er naar kijk. Ryan komt ook naar binnen en zo te zien heeft hij zijn kamer gevonden, want hij ruikt en ziet eruit alsof hij net gedoucht heeft. Hij begroet ons en komt naast mij zitten. "Lekker gedoucht?" vraag ik onschuldig aan hem. Rebecca verdeelt het vlees en gaat ook zitten. "Smakelijk." zegt ze voordat ze begint te eten. Ik grijns breed naar haar. "Dat zal zeker wel lukken. Je bent een geweldige kok, dame." zeg ik voordat ik zelf het vlees begin te snijden en op te eten. Misschien een raar ontbijt, vlees, maar we eten het nu al een paar dagen en het is nog altijd beter dan geen ontbijt. Ik denk dat we binnenkort wel eens groenten nodig gaan hebben eigenlijk. Dat was ook mijn idee voor het ondiepe zwembad. Het gaat nog een gedoe worden met aarde verslepen erheen, maar ik denk dat het alles waard zal zijn. Het smaakt in ieder geval weer voortreffelijk, hier kan ik echt wel aan wennen.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Het spijt me, het was nooit mijn bedoeling om... om... iets te proberen," fluistert ze onderdanig terug. Ze heeft dus wel in de gaten dat ze hier niet houden van spelletjes. Ook de leider is haar nu duidelijk geworden. Rick staat op terwijl zijn ogen nog gevaarlijk op haar gericht staan. Hij kijkt neerbuigend op Rowan neer, die nog kleiner en breekbaarder lijkt dan ooit. "Breng haar naar een cellenblok," zegt hij achteloos tegen niemand in het bijzonder. Carl staat al op, maar Ik knik en pak haar bij haar arm. Ik heb nog een gesprekje met deze dame te voeren. Rick gooit me een flinke sleutelbos toe en loopt dan de ruimte weer uit. T-Dog volgt hem. Ik begin vooruit te lopen terwijl ik Rowan nog bij haar arm vast blijf houden. Als ik Carol en Lori passeer kruist mijn blik die van de eerste. Ze probeert me koud aan te kijken, maar ik zie tranen in haar ogen staan. Er knapt iets in me. Ik knijp wat harder in Rowan's arm, open de deur en duw haar vooruit. Dan sluit ik de deur achter me en bevinden we ons in het cellenblok dat Rick me net nog had laten zien. Ik duw Rowan in de eerste de beste cel en ga zelf mee naar binnen. Het is een sobere, lelijke cel. De betonnen muren zijn vies, net als de smoezelige lakens op het stapelbed. Dan sluit ik de celdeur met de sleutelbos waarna ik het wegstop. Met mijn rug leun ik tegen de tralies aan terwijl ik mijn gespierde armen over elkaar heen kruis. "Wat heb jij gedaan?" grom ik terwijl ik mijn stem in probeer te dammen. Het is hier behoorlijk gehorig, en als ik nu al zou gaan schreeuwen, staat straks weer iedereen hier. Ik kijk haar bloedserieus aan en weet dat zij dondersgoed weet waar ik het over heb.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Breng haar naar een cellenblok." beveelt Rick, waardoor Carl opstaat. Dat onderdeurtje? Op het moment kan ik hem wel wurgen voor wat hij zei, maar Daryl neemt het over en pakt me bij mijn bovenarm vast. Haastig sta ik op als Daryl een sleutelbos vangt zodat hij me straks niet van het bankje af sleurt. Als hij vooruit begint te lopen, moet ik mijn best doen om niet over mijn eigen lange benen te struikelen en zijn tempo bij de houden. Mijn benen voelen enorm lam aan door de spanning, maar ik weet mezelf nog overeind te houden. Als we langs de twee vrouwen loopt, pakt hij me alleen nog maar steviger vast waardoor ik een pijnlijk gezicht trek en naar de grond staar terwijl ik achter hem aan probeer te strompelen. Het doet nu echt pijn wat hij doet en voor zover ik me kan herinneren heeft hij me nog nooit lichamelijk pijn gedaan, hij was juist altijd zo voorzichtig. Hij opent een deur, duwt me vooruit waardoor ik bijna op mijn bek ga en duwt me vervolgens een cel in. Ik zak op het onderste bed neer in de troosteloos uitziende cel, het is echt triest als je hier zou moeten verblijven vind ik. Mijn kamer lijkt wel een paradijs.
Veel tijd om aan mijn oude kamer te denken heb ik niet Daryl sluit de deur af achter ons en gaat voor de tralies staan met zijn armen over elkaar. Nu ben ik echt bang voor hem, mijn ogen schieten heen en weer om een uitweg te zoeken, maar hij staat voor de enige uitweg en hij heeft die op slot gedaan. Hij is echt imposant, maar vooral dreigend. "Wat heb jij gedaan?" gromt hij me toe met een gedempte stem. Zijn serieuze blik laat me weten waar hij het over hebt, maar ik doe alsof ik het niet weet. Mijn hele lichaam trilt van de spanning, dit hou ik niet lang meer vol. "Ik deed echt niets, ik zweer het! Ik was gewoon zo moe en je weet ook wel dat ik niet met zo'n wapen overweg kan, dus wat had ik moeten doen ermee?" roep ik paniekerig uit, struikelend over mijn eigen woorden. Mijn stem hou ik niet bepaald gedempt, al houd ik er op het moment geen rekening mee dat het hier gehorig kan zijn. Ik hou even nergens rekening mee, het begint me op te brengen en ik doe het niet meer expres.
"Ik ben zo bang, Daryl. Ik... ik weet niet meer wat ik moet doen." Op dat moment breek ik, ik kan het niet meer bij elkaar houden hoewel ik het probeer door hard op mijn lip te bijten. Toch komen de tranen en beginnen mijn schouders lichtjes te schokken, waardoor ik mijn knokige handen voor mijn gezicht sla om het te verbergen voor hem en mijn snikken in probeer te houden. Ik hoop dat hij gewoon weg gaat en me alleen laat hiermee, ik heb wel genoeg vernedering en schaamte gehad de afgelopen tijd voor het komende jaar. Hij hoeft er niet nog meer van te zien, als hij al snapt wat er nu gebeurd en niet denkt dat ik één of ander toneelspel aan het opvoeren ben. Daar heb ik de kracht echt niet meer voor, alles lijkt op te zijn in mijn lichaam.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze trilt als een rietje, zittend op het vieze bed. "Ik deed echt niets, ik zweer het! Ik was gewoon zo moe en je weet ook wel dat ik niet met zo'n wapen overweg kan, dus wat had ik moeten doen ermee?" roept ze schril. Haar stem echoot door het blok. Je dacht, zo'n jongetje, die kan ik wel een arm op zijn rug draaien, is dat wat je dacht? Dan kent ze Carl nog niet. Hij is een tough kid, en ik geloof dat hij dat alleen maar nog meer is geworden. "Ik bedoel, waarom doen Carol en Lori nu zo raar?" sis ik woedend terug. "Wat heb jij nu alweer lopen spuien? Loop jij mijn leven nou expres zo fucked up mogelijk te maken, of wat ben je van plan?" Ze begint te huilen. Ik heb altijd geleerd dat mensen huilen wanneer ze ergens op betrapt zijn en daarmee geconfronteerd worden. Als ze niets had gedaan, was ze boos geworden. Huilen is uit onmacht. Uit zwakte. "Ik ben zo bang, Daryl. Ik... ik weet niet meer wat ik moet doen," snottert ze. Ik blijf afstandelijk tegen de tralies staan. "Normaal, dat moet je doen," beantwoord ik haar vraag. Ik heb haar in een sterke groep gezet, en nog moet ze alles door de war schoppen. Ik begrijp daar het nut echt niet van.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Ik bedoel, waarom doen Carol en Lori nu zo raar?" verduidelijkt hij kwaad, naar wat ik al dacht. "Wat heb jij nu alweer lopen spuien? Loop jij mijn leven nou expres zo fucked up mogelijk te maken, of wat ben je van plan?" Hij heeft ook echt niet door dat het allemaal om hem draait, maar om het schip, de mensen op het schip. "Normaal, dat moet je doen." zegt hij afstandelijk als ik opbiecht hoe bang ik ben, en ik ben werkelijk doodsbang. Ik probeer de tranen weg te vegen om naar hem op te kunnen kijken. Mijn arm doet flink pijn, zijn hand is duidelijk afgetekend op mijn witte huid. "Het draait niet allemaal om jou, als je dat soms denkt. Juist niet! Stomme egoïstisch. Je denkt dat je alles maar kan flikken omdat je in deze groep wel geaccepteerd wordt, maar ze weten niet hoe erg jij eigenlijk bent," ga ik tegen hem in. "Hoe geweldig je groep dan ook mag zijn, ik kan ze niet laten verpesten wat we hebben opgebouwd daar, dat nooit. Ik zie hoe ze met vreemdelingen omgaan, wat zouden ze Rebecca dan aandoen? Of Jess? Ik kan dat niet laten gebeuren, ik wil hun bloed niet aan mijn handen hebben. Jij wel soms? Ze worden gewoon uit de weg geruimd als ze opstaan waar ze voor gewerkt hebben."
Ik werp Daryl een beschuldigende blik toe voor ik mezelf van hem weg draai. Geweldig, hij zal er vast ook wel uit kunnen halen dat ik haar helemaal nooit wat aan zou kunnen doen, zoals ik eerder geïnsinueerd had, ik zet mezelf nu nog eerder aan haar kant dan aan de zijne. Niet dat het wat uitmaakt, want we zijn daar toch niet meer in de buurt en hij heeft me nu toch al meegenomen. Fout van hem, maar ik ben alleen maar blij. Nu kan ik tenminste nog een poging ondernemen om te voorkomen dat ze alles verpesten. Ik ga met mijn rug naar Daryl toe zitten en leun met mijn schouder tegen de muur aan, mijn benen opgetrokken op het bed en mijn armen erover heen geslagen. Ik denk toch niet dat hij enige wroeging zal voelen als het gaat om de rest, zolang hij maar bij deze groep kan blijven en iets voor ze kan doen.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Het draait niet allemaal om jou, als je dat soms denkt. Juist niet! Stomme egoïst. Je denkt dat je alles maar kan flikken omdat je in deze groep wel geaccepteerd wordt, maar ze weten niet hoe erg jij eigenlijk bent." Ik doe dreigend een paar stappen naar voren. "Hoe erg ik ben? Ik heb verdomme dat halve schip uitgeruimd, eten voor jullie gevangen en jou leven gered. Ik heb mijn taken gedaan. Het zijn jou fucking zaken niet wat ik verder op het schip doe en met wie." Ik begin door het kleine celletje te ijsberen. "Hoe geweldig je groep dan ook mag zijn, ik kan ze niet laten verpesten wat we hebben opgebouwd daar, dat nooit. Ik zie hoe ze met vreemdelingen omgaan, wat zouden ze Rebecca dan aandoen? Of Jess? Ik kan dat niet laten gebeuren, ik wil hun bloed niet aan mijn handen hebben. Jij wel soms? Ze worden gewoon uit de weg geruimd als ze opstaan waar ze voor gewerkt hebben." "Vreemdelingen die meteen het zoontje van de leider neer proberen te leggen, ja." Dan spuug ik voor haar op de grond, hurk ik voor haar neer en kijk ik haar duister aan. "En praat jij niet over bloed aan je handen hebben, missy. Doe niet alsof je niet ineens om Jess geeft, want ik weet net zo goed als jij weet dat je haar vermoord had als ik je op dat schip gelaten had. Dus nee, lieve Rowan. Ik wil inderdaad geen bloed aan mijn handen hebben." Dan ga ik weer overeind staan en loop ik naar de deur. Het slot gaat met een metaalachtige klik open en ik loop de cel uit waarna ik hem meteen dicht doe. Het slot wordt weer omgedraaid, maar dit keer staan we beide letterlijk en figuurlijk aan een andere kant. Het is bijna fucking symbolisch te noemen. Ik werp haar nog een kille blik toe en open dan de deur naar de binnenplaats. Het zonlicht valt me meteen in de ogen, al is het al wat minder warm dan daarnet. Het moet nu een uur of vijf 's middags zijn. Ik hoor de deur achter me dichtvallen en doe een paar passen door het hoge gras. Ver van me vandaan staan de hekken, waarachter Walkers wat rond banjeren. Er is geen kans dat ze hier kunnen komen. Een gevoel van vrijheid stroomt door me heen wanneer ik me dat besef en ik begin verder te lopen. Een beestje kriebelt over mijn arm, maar ik laat hem zitten. In het midden van het veld laat ik me op mijn rug vallen. Het dunne, lange gras kietelt mijn bovenarmen. Ik kijk naar de hemel en dat ene kleine wolkje dat voorbij drijft. Een eenzaam, klein vormpje aan de verder strakblauwe lucht.. Het duurt niet lang voor de zon me eraan helpt herinneren hoe uitgeput ik werkelijk ben, en mijn ogen zakken dicht.

De deur van de celblokken gaat zachtjes open. Beth kijkt nog een keer achterom en sneakt dan naar binnen, waarna ze de deur van het cafetaria achter zich sluit. In haar handen houdt ze een glas water met een theezakje erin en een bord met een stuk oud brood. Aan de geur te ruiken, zit er pindakaas opgesmeerd. Voorzichtig gaat ze voor de tralies staan waarna ze naar binnenkijkt. "Ik dacht, je zult wel honger hebben nu," zegt ze met haar zachte stem. Ze schuift het bordje onder de tralies door en biedt de melk aan door de tralies heen. "Hoe.. hoe voel je je..?" vervolgt ze voorzichtig.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Zijn dreigende stappen laten me inéén krimpen. "Hoe erg ik ben? Ik heb verdomme dat halve schip uitgeruimd, eten voor jullie gevangen en jou leven gered. Ik heb mijn taken gedaan. Het zijn jou fucking zaken niet wat ik verder op het schip doe en met wie." Hij begint rond te ijsberen, maar ik laat het er nu niet meer bij. "Vreemdelingen die meteen het zoontje van de leider neer proberen te leggen, ja." Hij spuugt weer voor me neer, net zoals die keer dat we ruzie hadden bij de motor, waarna hij voor me neer hurkt en me met die donkere blik van hem aankijkt. "En praat jij niet over bloed aan je handen hebben, missy. Doe niet alsof je niet ineens om Jess geeft, want ik weet net zo goed als jij weet dat je haar vermoord had als ik je op dat schip gelaten had. Dus nee, lieve Rowan. Ik wil inderdaad geen bloed aan mijn handen hebben." Hij komt overeind en loopt naar de deur toe, die van slot gaat. Ik krijg een kille blik van hem en dat draait de knop op voor mij, waardoor ik opspring en naar de tralies ren. "Denk je echt dat ik zoiets zou doen? Alsof ik daar ook maar één stap verder mee kom, dan had ik je allang omgelegd toen je sliep onderweg als ik echt iets van plan was, dan was er nergens meer een probleem geweest. Dat had ik moeten doen." krijs ik hem schel achterna, waarna ik me voor de tralies op de grond laat zakken.
Ik rammel zacht aan de tralies en staar er door heen, maar Daryl is al lang en breed weg. Nu heb ik precies wat ik wil, ik ben alleen. Ik weet niet hoelang ik hier zit, maar als ik de deur van het celblok open hoor, gaan, deins ik wat weg van de tralies. Aan de vorm van degene die voor de tralies komt, kan ik zien dat het Beth is, het lieve meisje. "Ik dacht, je zult wel honger hebben nu," zegt ze met haar zachte stem. Ze schuift het bordje onder de tralies door en biedt de melk aan door de tralies heen. Ik knipper en schuif terug naar de tralies. Ik voel me echt verwilderd en volgens mij zie ik er ook zo uit. Ik neem de melk gelijk dankbaar uit, mijn keel is enorm droog geworden van daarnet. "Bedankt maar... ik eet niet," mompel ik, waarna ik het bordje terug schuif. De pindakaas geur maakt me al misselijk. "Eet met me mee als ik drink." probeer ik te glimlachen en ik veeg mijn natte wangen droog. Ik wil eigenlijk niet dat ze weggaat, zij is de enige die niet bedreigend of vijandelijk overkomt. Ik neem voorzichtig een slokje van de melk en leg mijn hoofd tegen het koude staal van de tralies, waarna ik kort mijn ogen sluit. Beth staat aarzelend naar me te kijken, maar gaat dan voor de tralies zitten. Het bordje schuift ze terug waardoor ik mijn ogen open. "Bewaar het maar voor de zekerheid," fluistert ze, volgens mij snapt ze niet helemaal wat ik bedoel. "Hoe... hoe voel je je..?" vervolgt ze voorzichtig.
"Ik... ik weet het niet," antwoord ik schor. "Ik ben bang dat ik echt gek wordt en hij gelijk heeft, maar wat hij daarnet zei... hij dacht dat ik Carl echt wilde omleggen, maar ik heb nog nooit iemand vermoord, ook niet tijdens de apocalyps. Ik weet niet eens hoe ik een geweer moet gebruiken. Hij weet dat, hij probeerde het me nog te leren. Hoe kan ik ooit een kind doden? Ik zou het waarschijnlijk niet eens winnen van een twaalfjarige." In mijn ogen is de schrik duidelijk te zien en het meisje luistert aandacht en begrijpend naar me. Ik vraag me echt af waarom ze niet zo wantrouwig naar me is als de rest. "Neem het ze niet kwalijk, Rowan," vertelt ze me zacht. "Iedereen hier probeert elkaar gewoon te beschermen, Daryl heeft ons altijd al geholpen. Rick vertrouwd sowieso niemand die niet bij ons groep hoort, gewoon voor de veiligheid van ons." Het scheelt weer dat ik blijkbaar niet één en al gekte uitstraal. Als er geluiden klinken, springt Beth gelijk weer op. "Ik moet gaan." zegt ze en ze loopt het snel het cellenblok uit. Ik heb het idee dat ze hier niet eens echt mag zijn. Ik zucht en zet het glas melk neer, waarna ik naar het bed toeloop en mezelf erop op krul.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik wordt wakker als ik er vrij lomp tegen me aangestompt wordt. Meteen schiet ik overeind en tast ik naar mijn wapens. "Ho, ho, rustig, ik ben het maar!" zegt Glenn geschrokken met zijn handen een stukje omhoog. Ik laat mijn adem ontsnappen en wrijf in mijn ogen. Het is inmiddels helemaal donker geworden buiten. De sterren staan aan de hemel, maar het is nog altijd lekker warm. Ik druk mezelf een stukje overeind met mijn onderarmen en zie dat ik deel uit maak van een kring rond een kampvuur. Glenn was blijkbaar per ongeluk met zijn elleboog tegen me opgebotst toen hij een stukje vlees boven het vuur wilde braden. Rick zit schuin tegenover me met Carl naast hem. Hij kijkt me aan terwijl ik overeind ga zitten en me wat dichter bij de groep voeg. Naast Carl zit Beth met haar vader, daarnaast Maggie en naast Maggie Glenn, die links van mij zit. Ik kijk naast me en zie dat Carol ondanks alles toch aan mijn andere helft is komen zitten. Ze kijkt koppig in het vuur en weigert me aan te kijken. Naast haar zitten Lori en T-Dog en zo is de cirkel rond. Het valt me op dat Rick en zelfs Carl wederom niet bij hun moeder en vrouw zitten; T-Dog zit er als een flinke muur tussen. "Hier, eet ook wat," zegt Glenn onvast terwijl hij me ook een lange stok met een lap vlees geeft. Ik neem het aan en schuif me iets verder naar het vuur. Ongemakkelijk kijk ik de groep een beetje rond. Ik heb het gevoel dat iedereen stiekem naar me zit te kijken. Dan zie ik Hershel naar Rick knikken en wordt mijn vermoeden bevestigd.
"Daryl.." begint hij. "We willen morgen brandstoffen gaan verzamelen en naar de kust rijden. Het is hier zoals je wel hebt gezien een hel vergeleken met het cruiseschip waar jij het over had." Ik kijk hem aan terwijl het vuur tussen ons in rustig door knappert. Ik denk terug aan Rowan's woorden. Als we terug zouden gaan naar het cruiseschip, met deze hele groep, zou ze de mensen daar beschermen met haar leven. Zoveel heeft ze wel duidelijk gemaakt. Rick buigt zich iets naar voren en gaat verder. "We nemen onze wapens mee en nemen geen enkel risico met de mensen daar." Ik haal mijn vlees uit het vuur en neem er afwezig een hap van.
"Eerst proberen we met die mensen daar te onderhandelen. Je zei dat het een cruiseschip was, dus is er meer dan genoeg plaats voor ons allemaal. Als ze dan moeilijk doen.. dan nemen we het over," besluit Rick. Aan de gezichten van de rest te zien hebben ze het hier over gehad toen ik lag te slapen. Ik scheur het vetlaagje met mijn tanden van het stuk vlees en begin er op te kauwen. Met Jess valt nog wel te onderhandelen. Ryan ken ik niet goed genoeg om daar over te oordelen. Rebecca zal samen gaan spannen met Rowan en waarschijnlijk gaan rebellen. Dat baart me nog de meeste zorgen. Rebecca is niet mis als het op wapens aankomt en zeker niet bang. Die nieuwe homp vlees die daar rondliep zou waarschijnlijk aan hun kant staan. Ik kijk de groep nog eens rond. Wij zijn met een stuk meer. Er was niets om bang voor te zijn. Daarbij ben ik geen verrader. We hebben geen intenties om hen te vermoorden, alleen als ze zich zullen verzetten tegen meer bewoners in de immense boot.
"Over dat onderhandelen zullen we ons geen zorgen hoeven maken. Daryl heeft intieme contacten opgebouwd daar," hoor ik Carol naast me zeggen. Ik kijk direct op en zie dat ze haar mond tot een dun streepje heeft getrokken. Aha. Dat heeft Rowan dus verteld.
"Dat valt mee. Het was geen hechte groep als deze," zeg ik alsof ik niet weet wat ze bedoelt. Lori wisselt een blik uit met Carol en neemt dan nog een stukje vlees. Rick knikt. "Mooi. Dat is dan afgesproken." Beth kijkt vanonder haar wimpers op.
"Moet Rowan nou de rest van de tijd in de cel zitten?" vraagt ze voorzichtig. Maggie kijkt haar zusje aan. "Dan is ze geen gevaar voor ons, Beth," antwoord ze terwijl ze een lok blond haar uit haar zusjes ogen veegt.
"Maar ze heeft geen wapens en hier heeft iedereen minstens een pistool bij de hand. Ze kan niks!" Het is duidelijk dat Beth blij is dat ze eindelijk een leeftijdsgenootje heeft gevonden. Rick schudt zijn hoofd. "Nee. Ze heeft Carl proberen aan te vallen."
"Dat is niet waar. Ze heeft Carl niet aangeraakt! Ze schrok alleen wakker!" brengt Beth er tegenin. Het is direct stil en Beth schrikt duidelijk van haar brutaliteit naar Rick toe. "Sorry," fluistert ze erachteraan. "Maar ze zei.. ze is gewoon heel erg bang.. bang van ons.. En ik.. ik denk dat ze dat niet verdient.."
"Maar we kunnen haar toch niet mee terug nemen naar dat schip?" zegt T-Dog. "Weet je nog dat ze zei dat niemand van die mensen daar hun zaken zomaar zouden opgeven voor ons? Dan geven we haar zomaar terug als extra mankracht. Ofja, in elk geval als extra teamlid."
"Ze hoeven ook niks op te geven. Enkel te delen," reageert Lori waarna ze met haar hand over haar buik wrijft. "Dat is niet meer dan menselijk."
"Het probleem is dat menselijkheid niet meer bij iedereen aan de orde is," antwoord Rick bot. "Dat weet jij net zo goed als ik, Lori. En ik wil dat jij ergens veilig kunt bevallen van onze baby. Ik wil dat schip, en iedereen die daarbij in de weg loopt, heeft een probleem." Beth kruipt met een mistroostig gezicht tegen Hershel aan. Ik kauw langzaam op het vlees terwijl ik verder niets zeg. Het is bepaald. Dit is mijn groep en ik ga mee hun beslissingen. Wat er ook gebeurt.

[Voor de gevangenis naar de volgende dag?]

---

ars moriendi

[Prima. Wie was er eigenlijk aan de beurt in de keuken van het schip?]

Rowan Ava Carter

Het matras waar ik op lig, is dun en hard. Mijn lichaam voelt niet goed aan, een beetje beurs zelfs. Vooral mijn arm, de rode vlek veranderd langzaam naar blauw. Op die arm kan ik niet eens liggen, waardoor ik geen lekkere houding weet te vinden. Hoewel ik uitgeput ben, lukt het me niet om echt in slaap te komen. Af en toe zak ik weg, maar van het minste van het geringste schrik ik weer op, mijn ogen wagenwijd open en bezweet. Af en toe heb ik het koud, maar meestal echt veel te warm. De plek op mijn arm die verbonden is voelt constant pijnlijk en klopt de hele tijd. Ik heb geen idee hoeveel tijd ervoor bij gaat en zo af en toe zie ik schimmen voorbij komen. Ze lopen langs de celdeur, maar besteden geen aandacht aan mij. In het donker is het moeilijk te onderscheiden, al hoor ik af en toe wel geluiden van ze af komen. Het duister lijkt hier zoveel intenser te zijn dan op het schip, alsof het alles doordringend is. Ik voel het door me heen dringen, door mijn botten heen lekken en ik kreun zacht, het doet pijn. Net alsof het me steekt. Mijn ogen zakken steeds opnieuw dicht terwijl de wereld om me heen lijkt te draaien.
Het zonlicht verlicht de ruimte langzaam, maar niet helemaal. De duisternis blijft overheersen en ik ril terwijl ik opnieuw rond woel. Mijn hele lichaam doet pijn en eigenlijk wil ik niet meer bewegen. Mijn kleding is doordrenkt van het zweet, net als het dunne matras. Net alsof ik langzaam leegloop of zoiets. Toch registreer ik het amper en probeer ik me op mijn goede arm te draaien. "Rebecca," mompel ik zacht. "Denk je dat ik nog steeds mijn hoofd door kan spoelen in de wc?" vraag ik voorzichtig, maar er komt geen antwoord. Mijn stem klinkt enorm schor, alsof ik in geen dagen meer gedronken heb. Ik heb niet door dat er een gestalte bij de celdeur staat, alsof diegene de wacht houd over me. Het is Beth, die met een bezorgde blik aanschouwt hoe ik opnieuw woel over het dunne matrasje heen. De meesten zijn al wakker en op, druk bezig. Ik krijg er alleen niets van mee in mijn eentje. Ze blijft er nog eventjes staan, voor ze zich omdraait en de andere kant op loopt, naar haar vader toe. "Ik denk dat ze ziek is," vertelt ze hem met een gedempte stem. "Dat denk ik ook, maar ik denk niet dat we er nog iets aan gaan doen." antwoord Hershel met een schuine blik op Rick, door het gesprek van gisteravond.

---

Your make-up is terrible

(Flynn)

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Flynn Donovan.

In plaats van mij antwoordde Rebecca er niet op. Ze begon de stukken vlees zo goed mogelijk in twee gelijke stukken te snijden, terwijl ik wat afstand van hen nam en in de keuken naar ze keek. ‘Goed hoor, maar vast niet zo goed als jullie.’ Zegt ze nogal nonchalant, waar ik eigenlijk iets op moet fronzen. Wat bedoelt ze daar nu weer mee? Eerst had ik er niet op willen reageren, maar wanneer ik weer vragend terug loop naar de tafel en tegenover Jess ga zitten, komt ook Ryan binnen. Er direct op reageren kon dus niet meer, waardoor ik me nog even stil hield.
Jess rook naar verbrandde Walkers, terwijl Ryan schoon rook, naar zeep. Hij begroette ons en ging naast Jess aan de tafel zitten. ‘Lekker gedoucht?’ vraagt Jess onschuldig aan hem, hierdoor denk ik direct dat er wat tussen hen is gebeurd. Even blik ik van haar naar Ryan en terug. Rebecca legde een stuk vlees op ieders bord en ging uiteindelijk ook zitten. ‘Smakelijk,’ bracht ze uit, voor ze eraan begon. Breed grijnst Jess naar haar. ‘Dat zal zeker wel lukken. Je bent een geweldige kok, dame.’ Zegt ze voordat ze het vlees begint te snijden en op te eten.
Al redelijk lang had ik niets gegeten, in elk geval niet genoeg, waardoor ik verlekkerd naar het stuk vlees keek en eerst een stuk in mijn mond deed, welke ik gesneden had. ‘Hmmm,’ bracht ik goedkeurend knikkend uit terwijl mijn blik naar Rebecca dwaalde. Ik stak mijn duim op, slikte het vlees door en grijnsde breed. ‘Lekker. Oh, en smakelijk trouwens.’ Murmelde ik het laatste grinnikend, waarna ik toch mijn blik naar Jess liet afdwalen. Met een vragende blik in mijn ogen stelde ik de vraag die ik al eerder had willen stellen. ‘Wat bedoelde je ermee; niet zo goed als ons?’

[Hoop dat jullie er iets mee kunnen!]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rebecca Morgan
"Goed hoor, maar vast niet zo goed als jullie," zei Jess opeens. Hoezo? Niet zo goed als wij? Wat bedoelde ze daar nou weer mee? Voor een seconde herinnerde ik mezelf er weer aan dat ik boos op haar was, maar dat boos zijn had ik al lang opgegeven. Vooral omdat ik het vergeten was en omdat ik er om eerlijk te zijn geen zin in had.
Ook Flynn fronste. Hij liep met een vragend gezicht naar de tafel en ging voor Jess zitten, net op het moment dat Ryan binnenkwam en ons begroette, niet alleen met woorden maar ook met zijn zeepgeur. "Lekker gedoucht?" vroeg Jess aan 'm. Ryan ging naast haar zitten en knikte. "Zalig."
Flynn's blik schoot van Ryan naar Jess en terug, waardoor er een frons op mijn gezicht verscheen. Was ze met hem ook al in bed gedoken? Het zou me in ieder geval niet verbazen als ze het in haar hoofd haalde.
Misschien was er toch nog een vleugje woede in me dat ervoor zorgde dat ik concludeerde dat ze in bed gedoken was met elke man met wie ze contact had. Mijn blik bleef ook op de twee hangen voordat ik de stukken vlees verdeelde, ging zitten en "Smakelijk," mompelde. Ik sneed een stukje vlees af en propte het in mijn mond. Het smaakte beter dan gisteren aan het kampvuur, toen ik het iets te lang had laten liggen. "Dat zal zeker wel lukken," klonk Jess' stem. Ik keek nieuwsgierig op. Nee, ik ging niet meer boos tegen haar doen. Het had geen nut. "Je bent geen geweldige kok, dame."
Ik wierp een korte blik op Flynn, die naar het vlees staarde alsof hij het elk moment kon gaan bespringen. Hij stak een stuk in zijn mond op het moment dat ik wegkeek en het mijne doorslikte. "Hmm," bracht hij goedkeurend uit. Zijn blik ontmoette de mijne en hij stak zijn duim op. "Lekker. Oh, en smakelijk trouwens."
Ik grinnikte hoofdschuddend en stopte nog een stukje vlees in mijn mond. "Dankje," bracht ik uit met volle mond. Wat manieren? We zaten in een apocalyps, daar hadden we geen tijd voor manieren.
"Wat bedoelde je ermee; niet zo goed als ons?" vroeg Flynn opeens. Hij stelde de vraag die ik ook al in mijn hoofd had gesteld, want ik vroeg het me ook wel af.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov