Angelina Morgan— traitor.
Ze negeerde het gedoe maar dat de jonge man, die bovendien hun volwassen leider hoorde te zijn, zich kinderachtig uitte door de ogen te rollen. Wanneer de vrouw naar voor was gestapt, haar gezicht iets gekanteld had, keek dezelfde man nog zoals hij altijd keek. Dat zou minzaam zijn, hooghartig, verveeld. Alleen daarbij lag er nog die ijskoude diepte in zijn ogen, het was iets dat hij te allen tijde wel leek te hebben en Angelina stoorde zich er mateloos aan. Hoewel ze er verder niet veel van probeerde te denken, aangezien ze wat anders ervan verwachtte. Niet dat het hem kon schelen, dat was vanzelfsprekend, want dat hoorde allicht bij zijn stoere, emotieloze act. Nee, Angelina dacht er niet veel van, maar ze dacht sowieso niet veel van de leden Los Ladrones. Ze wilde er direct uitstappen, zelfs als het zou betekenen dat ze achtervolgt of opgezocht werd door één van de leden— of in feite Alec zelf.
‘Ja, waarschijnlijk wel,’ kaatste de man direct terug, alsof er iemand op zijn hielen zat. Tijd verdoen aan haar wilde hij in elk geval niet, dat was niet enkel op zijn gezicht af te lezen, maar ook in zijn handelingen en eveneens woorden. Angelina wist wel dat het zo zou gebeuren, verwachtte het zelfs, echter moest ze van zichzelf laten merken dat ze niet zoals anderen was. Deels van de leden zouden nu al weg gelopen zijn, gekwetst of dergelijke door zijn hardvochtige antwoorden en daden. Gekwetst misschien was niet het goede woord, eerder overdonderd, beangstigd. Toegegeven: hij was dan ook wel de leider van Los Ladrones en Angelina zou liegen als ze niet een beetje, ook al was het een ietsepietsie, geïntimideerd was. Dat deel van zichzelf haatte ze, ze had er een hekel aan. Hij mocht het in alle gevallen niet te weten komen.
De vrouwe met de chocoladebruine haren richtte zich daarom op hoe de jongeman tegenover haar stond. Zijn spieren in zijn armen en handen stonden iets te strak gespannen, waardoor Angel de spieren wel kon merken. In eerste instantie wilde ze er kort naar blijven kijken, maar vervolgens ging haar linker mondhoek ietwat cynisch de hoogte in. Het vermaakte haar diep vanbinnen hoe ze de Leider had gekregen, dat gebruikte ze over het deel dat geïntimideerd was geraakt en die het liefste weg was gelopen. Dat zou zwakte zijn en bij hem kon ze dat absoluut niet gebruiken, niet nu, nooit niet. ‘Logisch.’ Was het enige antwoord op wat hij eerder had gezegd, voordat ze wegdraaide van hem. Het enkele woord kwam langzaam over haar lippen vandaan, alsof ze hem voor gek verklaarde. Wie weet, dat zou voor hem zijn om te bepalen, aangezien ze het enkel had gezegd om hem erover na te laten denken. Wel, dat en iets te plagen.
Haar arm werd vlak nadat ze zich had omgedraaid al vastgepakt door één en dezelfde man die ze net nog had uitgedaagd. Wat wilde hij nu weer? Vast een pakkend antwoord terug kaatsen, zodat hij zich oppermachtig zou voelen. Het leek haar in elk geval wel een typisch geval van controle die hij wilde hebben. Wat zeggen jegens hem kon niet meer, hij trok haar naar zich toe en desondanks dat Angelina het niet wilde laten opmerken, schrok ze iets van de ruwheid ervan. Alec was een centimeter of tien groter dan zij was en dat geïntimideerde gevoel kwam weer de kop op spelen— dat moest ze absoluut niet hebben. Voor een enkele seconde had ze zelfs de gedachte gehad dat dit het was, wat “het” ook zou zijn. Die schrik in de bruine poelen van haar verdween echter direct weer op het punt dat ze hem in zijn ogen aankeek, ontsnapte als wolken voor de zon. Er lag nog een donkere blik in, één die ze werkelijk niet helemaal kon peilen. Alec zijn donkere, korte haar krulde warrig door elkaar, merkte Angelina op.
‘Weet je,’ bracht hij zachtjes, op een scherpe toon uit. De jonge vrouw ademde door haar half geopende mond langzaam in en uit, ongeduldig wachtend op wat hij nog meer wilde uitkramen. ‘Die emotie en vooral dan de brutaliteit in die prachtige bruine ogen zijn toch zo fascinerend.’ Hard knarsetandde ze doordat zijn hand als een onverbiddelijke klem om haar pols zat, waarvan ze vast en zeker een blauwe plek aan over zou houden. Daar was geen twijfel over mogelijk en toen Angel deze terug wilde trekken, lukte het niet. Het bleef zowat onbewogen, maar nog altijd blikte ze hem in zijn hardvochtige poelen. Zonder nog aandacht aan de berenklem te besteden of aan de weinige ruimte die tussen hen inzat, probeerde ze smalend te glimlachen. Dat lukte. Ze zette de delen om, terug in het uitdagende. Al zou dat misschien niet zo handig zijn. ‘Als je zo verder doet raak je er waarschijnlijk ooit eentje kwijt.’
Voordat de vrouw ook daadwerkelijk iets terug zou kaatsen richting hem, bekeek ze hem eerst met dezelfde minachtende blik die hij had gehad. Het kon werken, maar ook weer niet, het was 50/50, alleen voor haar genoeg om het nog altijd te doen. Ze had het idee dat hij zo kon weten dat het zou ergeren en anders vond ze het gewoonweg vermakelijk om hem te plagen— te kijken tot hoe ver ze kon komen, voor hij de daad werkelijk uit zou voeren. De twee stonden dicht op elkaar, met een kleine miezerige centimeter tussen hen, het scheelde niet veel. De pijn probeerde ze eveneens te negeren. ‘Aw, how sweet,’ spinde ze vlak erna. Haar hand balde ze toch tot een vuist, waarvan Alec de pols vasthad. Met haar andere hand had ze Gaby nog vast, die ondertussen meerdere keren liet weten dat ze er niet van gediend was dat Alec dit haar aan leek te doen. Briesend stond ze naast Angelina, maar wanneer de bruinharige vrouw haar een enkele keer geruststellend aaide, hield ze iets op. Vervolgens liet ze los en haar hand begaf zich dwalend naar de wang van Alec, wiens aanraking tot nu toe pijn deed aan haar pols. Verbijten Angel, verbijt het. ‘Je geeft er zoveel om dat je dat zelfs zou doen.’ Toen deze woorden zacht haar volle, rozige lippen verlieten, had ze hierbij tegelijkertijd haar hand over diens wang gestreeld. Angelina zei en deed het enkel om de man uit te dagen, wat hij klaarblijkelijk vast wel in de gaten had, omreden dat ze zich zelfs afvroeg of hij wel kon liefhebben. Het afstandelijke, gevoelloze hielp hem hoe dan ook niet hieraan, wat hij wel leek te willen op sommige punten. Angelina vroeg het zich af; zou het om deze reden zijn? Ze likte over haar lippen.
De vrouw was de tijd vergeten. Precies op het moment dat ze haar hand naar beneden liet, hoorde we beiden een stem, maar Alec was de enige die hiervan opkeek. Gelijk liet hij de pols van haar los, waar rode striemen opzaten door de harde klem van zijn hand. ‘Godverdomme,’ vloekte hij binnensmonds. Ze verspilde er geen tijd meer aan en trok Gaby weg van hem, terwijl hij al halsoverkop verdween naar de plek waar mensen zich verzameld hadden. Door het hele geval, situatie wist Angelina niet wat er aan de hand was, echter kon het haar ook niet deren. Zonder naar hem of de anderen te kijken, verdween de jonge vrouw met haar paard Gaby. Ergens uit het zicht van hun, waar ze op adem kon komen en nadenken. Ze wilde weg, van alles en iedereen.
[De post is nogal lang. Lang en crappy, omdat het al redelijk laat is. Alleen ik moest en zou hem af hebben voor ik zou slapen.]
Quiet the mind, and the soul will speak.
]
]