[RPG] Twincamp! -01- - Speeltopics

Praattopic

Twincamp

Sinds dag en dauw staat Twin Camp erom bekend om tweelingen, die problemen ondervinden zich in de maatschappij te integreren, te helpen zich van elkaar los te maken en hun eigen weg te gaan. Hiervoor stellen ze kampleiders ter beschikking die een diploma in de psychologie hebben, en voldoende ervaring bezitten om met deze jongeren om te kunnen gaan. Maar dat is niet het enige waarvan de tieners twee maanden mogen genieten. Ze worden voorzien van een ruime hut, elke dag een warme maaltijd –ter plekke bereid- en zullen aan meer activiteiten kunnen meedelen dan ze zich kunnen voorstellen.

Zo luidt de brochure van Twin Camp.

Maar strookt de realiteit met het paradijselijke beeld dat men probeert te scheppen? Er gaan geruchten dat de begeleiding niet alleen met gesprekken probeert te bereiken waar ze naar streeft. Meermaals zijn jongeren naar buiten gekomen met verhalen die spreken over minder ethische technieken. Is de band die de jongeren met hun wederhelft, al van voor de geboorte, delen in gevaar?
Vier tweelingen zullen het deze zomer aan den levende lijve ondervinden. Zij moeten op kamp. .

RPG Regels;;
- Graag zeker zijn over het aanmaken van je personage en niet na een dag al stoppen.
- Minimaal 8 regels tekst.
- OOC met haakjes [] () - - | |
- We sluiten hier niemand buiten.
- Wacht minimaal 2 á 3 posts tot jij weer reageert.
- 16+ Is toegestaan, het hoeft niet als je het niet wilt.
- Het liefst wat meer ervaren RPG’ers

[ bericht aangepast op 13 mei 2013 - 21:49 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Flynn Baylon

Nadat ik een aantal meter bij Beau vandaan gelopen ben hoor ik achter me voetstappen versnellen. Ik span mijn lichaam aan, net veel later voel ik het gewicht van Beau op mijn rug.
"Broertje he? Nou kijk eens, je broer"tje" kan je makkelijk aan hoor!" zegt hij dan en hij trekt mijn hoofd wat naar zich toe, ik voel zijn benen om mijn middel geklemd. Jammer nu kan ik hem niet van mijn rug af gooien. Ach ik geef hem zijn pleziertje wel even. Ik voel hoe zijn vuist op mijn hoofd gaat en hij hem er overheen haalt, ik bijt even op mijn kaken.
"Komop dan, Flynnie, je laat je toch niet doen door je broer"tje"?" roept Beau en hij gaat nog even door, vervolgens gaat hij van mijn rug af. Hij rent naar zijn taa en grist die van de grond, ik sta nog even perplex van zijn snelle handelingen en voor ik het weet is Beau al verder dan ik had gedacht.
"De laatste bij het Amfi moet de eerste maand de was doen!" hoor ik hem roepen.
"Hey! Dat gaat niet gebeuren!" roep ik en ik zet het op een sprint achter hem aan. "En je had een voorsprong dat is niet eerlijk!" roep ik er achteraan. Dan besef ik me dat ik mijn tas vergeten ben en ik draai rechtsom terug naar de plek waar mijn tas is.
"Beauby!" roep ik luid en ik gris mijn tas van de grond, vervolgens ren ik de richting op waar Beau ook heen ging. Ik neem een snelle sprint en heb niet door dat Beau langzamer rent dan ik had gedacht. Met volle vaart loop ik tegen mijn broer op en rollen we een aantal meter verder over de grond.
"Auuh..." mompel ik met een lachje en ik kijk naar Beau. Gelukkig maken we dit vaker mee. Dus als het goed is hebben we allebij onze val goed opgevangen.
Vlak voor me hoor ik stemmen en ik kijk met half dichtgeknepen ogen omhoog. De zon staat laag en schijnt irritant fel in mijn ogen.
"Hoi," zeg ik droogjes tegen de oudere mensen die er in het amfi zitten. Ik krabbel overeind en help Beau ook overeind.
"Sorry Beauby," zeg ik met een glimlachje en ik pak zijn, en mijn eigen tas op. Ik heef Beau zijn tas en loop het amfi binnen. "Wat een gezellige plek," zeg met een ietwat sarcastische ondertoon in mijn stem.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Raven Ariana McCalley

´Goedemorgen,´ reageert hij na enkele secondes terug, waarna hij zijn zonnebril afdoet en hem aan de hals van zijn shirt hangt. Even liet ik mijn blik over hem heen glijden om hem volledig in me op te nemen, iets wat ik bij vrijwel iedereen deed die ik voor het eerst zag. Op deze manier hoopte ik al vrij snel een eerste indruk te krijgen van diegene, aangezien ikzelf voor bijna iedereen een open boek was. Het was me inmiddels wel duidelijk dat hij geen volle Amerikaan was, en uit pure nieuwsgierigheid vroeg ik me af waar hij dan wel vandaan kwam, maar dat was iets wat ik hem nu niet ging vragen. Misschien later, misschien niet.
Als hij rechtop gaat staan en zijn hand ter begroeting naar me uitsteekt richt ik mijn blik weer op de zijne. ´Ik ben Sionnach, maar je mag Shy zeggen als je dat makkelijker vind,´ glimlacht hij waarop ik zijn hand aanneem en een kleine vriendelijke glimlach terug werp. ´Jij bent vast Raven?´ Ik knik licht ter bevestiging en haalde vluchtig mijn hand een keer door mijn haren, nadat ik de zijne weer had losgelaten. ´Dat ben ik,´ reageer ik. ´Gewoon Raven, geen bijnamen,´ voeg ik er nog aan toe.
Thuis hadden ze allemaal wel een bijnaam voor me en enkele vriendinnen wisten me ook weleens een of andere gekke naam te geven, maar dat was thuis. Bij andere mensen werd ik het liefste gewoon genoemd bij mijn voornaam. ´Het ziet er hier behoorlijk goed uit, vind je niet?´ vroeg ik hem vervolgens, doelende op het kamp en de verblijven. Achter me hoorde ik het geluid van naderende mensen, waarna ik me even omdraaide om te kijken of er al zicht was op de nieuwkomers.
´Wat een gezellige plek,´ klinkt de met sarcasme gevulde stem van een jongen die het Amfi binnen komt gelopen, gevolgd door zijn tweelingbroer. Lichtjes trek ik even mijn wenkbrauw op, werp een blik op Shy en vervolgens weer op de tweeling. Het was geen afkeurend optrekje, maar meer omdat ik me afvroeg waar zijn sarcasme vandaan kwam. Alhoewel, het is natuurlijk in hun geval niet leuk hier te zijn, wetende dat de bedoelingen zijn hun wat losser van elkaar te maken. Een kleine glimlach verschijnt weer op mijn lippen ter begroeting naar de jongens, waarbij ik me nu stilletjes afvroeg of dit misschien de tweeling was die ik had toegewezen gekregen.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Lilyan Caster

Raven had best een goede kledingsmaak. Althans dat vond ik. Zelf was ik meer een grijze muis. Ik keek naar de tweeling en vond ze wel grappig. Er klonk wat sarcasme, maar dat vond ik juist wel leuk. Ik stak mijn hand uit en herinnerde me plots dat ik me niet eens had voorgesteld aan Raven en Sionnach. Goede eerste indruk Lil. Ik besloot ze allevier dan maar een hand te geven.
'Goedemorgen,' zei ik. 'Mijn naam is Lilyan Caster.'
Ik voelde me best dom en niet bepaald sociaal. Sionnach en Raven leken goed met elkaar te kunnen praten en de broers natuurlijk ook. Ik besloot mijn mond maar te houden totdat iedereen er was. Ik kon het mezelf niet echt kwalijk nemen. Ik was altijd nerveus als ik in een nieuwe groep kwam. Ik ademde diep in en besloot dat ik het begin gewoon een beetje had verknald. Nou en. Er kon nog van alles gebeuren dit hele kamp.

"Rebellion's are build on hope"

[Oh shit, ik was helemaal vergeten dat Lilyan ook al wat gezegd had. Sorry, het was echt niet met opzet.]

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Roane schreef:
[Oh shit, ik was helemaal vergeten dat Lilyan ook al wat gezegd had. Sorry, het was echt niet met opzet.]

"Rebellion's are build on hope"

Ethan Nightingale
De arm om zijn schouder voelde goed, het was gewoon een simpel gebaar, maar voor Ethan betekende het heel veel. Alleen zijn broer deed dat bij hem en het betekende dat ze bij elkaar hoorde.
'Het zal wel moeten,' reageerde hij. Ja ze hadden geen andere keus. Ze liepen samen naar de poort. De twee jongens waren al naar binnen gegaan en Ethan en zijn
'Ja we gaan bij elkaar blijven. Er komt niks tussen ons in, zelfs geen stom kamp.' Ethan keek naar zijn schoenen, zijn ogen waren leeg en hij toonde weinig emotie. Alleen iemand die hem echt kende, wist wat hij voelde. De buitenwereld zag alleen maar een emotieloos gezicht. Samen met zijn broer liep hij door de poort. Dit was het dan, vanaf nu zou hij niet meer in de normale wereld zitten en twee maanden opgesloten zitten achter de poorten. Het voelde gewoon alsof hij hier opgesloten zat, hij kon niet meer weg en dat was duidelijk. Ethan zette een drafje in om weer langs zijn broer te lopen. Hij had de toon van Gregs stem wel gehoord.
'Het komt wel goed, ik overleef het wel. Maak je maar geen zorgen,' stelde Ethan hem gerust. Rustig liepen ze de bordjes achterna, ze brachten iedereen naar het amfi, tenminste daar werden ze verwacht. Voordat ze er aankwamen, nam Ethan zijn broer even weg van het pad.
'Als we uit elkaar moeten, hé, dan onthoud heel goed. Alles komt goed en als je me nodig hebt, kan het me niet schelen welke straf erop staat, dan kom ik naar je toe. En probeer jezelf een beetje in bedwang te houden, laat je niet gek maken,' zei hij. Zelf moest hij dat ook niet doen, maar Greg ook zeker niet.
'Ik kom naar je toe als je dat wilt, het kan me echt niet schelen wat ik dan moet doen.' Daarna liepen ze naar het amfi, de tweeling die bij de poort stond was er al en drie van de begeleiders. Ethan keek even naar Greg, Greg zou zijn blik begrijpen. Tegen de rest zei hij geen woord, nee hij was geen man van veel woorden. Hij nam een plek ergens aan de rand, ver van de rest vandaan. Greg was de enige die hem hoorde praten en dat zou ook zo blijven. Ethan zou zich stil houden, hij zou alles in zijn eigen wereldje bleven, zoals buitenstaanders het zeiden voor hem was het gewoon zijn wereld. Hij wist niet wat andere van hem vonden en dat maakte hem ook niks uit, die mensen wisten namelijk ook niet wat hij van hen vond. Ethan keek rond, vanaf het amfi kon je veel zien. Het rook naar natuur, niet naar alle gassen uit de stad. De geur was fijn, zeker om andere geuren te onderscheiden. Hij mocht dan niet alles goed zien, maar hij kon wel goed leven. Ethan nam alles goed in zich op, hij zou de mensen aan hun gezicht moeten herkennen, niet de kleuren van haar of wat dan ook. Gelukkig wist niemand wat er met hem was, hij had het ook niet doorgegeven aan de kampleiding, alleen Greg wist het en dat was genoeg.

[oh ik had lilyan's post ook niet helemaal goed gelezen, dacht dat ze bij het meer stond. My bet too :') ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Cybele schreef:
[oh ik had lilyan's post ook niet helemaal goed gelezen, dacht dat ze bij het meer stond. My bet too :') ]

"Rebellion's are build on hope"

Kyle Nathan Jones

Rustig word ik wakker, dit keer niet van mijn wekker, ik pak mijn mobiel, shit ik was gisteravond gewoon mijn wekker vergeten te zetten nu ben ik gewoon een half uur later wakker en ik had al een beetje laat wakker willen worden, een voordeel is wel dat ik nu tenminste mijn irritante wekker niet heb gehoord daar kan ik nog wel is gek van worden in de ochtend maarja nu kwam nu waarschijnlijk te laat, lekker op zo'n eerste dag als begeleider, de andere begeleiders zullen wel denken. Ik kies mijn kleding uit, het was gewoon een beetje simpel niet heel netjes of zo.Ik ben niet heel moeilijk met kleding als het maar goed zit en bij elkaar past vindt ik het wel goed. Ik kleed me aan en kijk daarna even in de spiegel, dit zag er wel goed uit. Ik doe even gauw mijn haar goed en kijk daarna naar de tijd, oké ik was dus wel te laat. Lekker begin weer. Toch had ik alles nog best snel gedaan , maarja niet snel genoeg. De volgende dagen moet ik dus echt niet vergeten mijn wekker te zetten want echt een goede indruk gaat dat niet geven, die maak ik nu waarschijnlijk al niet meer. Ik loop mijn kamer uit en vervolgens het gebouw, hopelijk zijn de tweelingen er nog niet maar waarschijnlijk wel, die zien dan ook dat ik te laat ben maar ja. Ik loop naar het amfi toe waar ik al snel ben omdat het dicht bij elkaar zit. Ik kijk daar even om me heen ik ziet wat menen zitten, duidelijk de andere begeleiders. 'Hallo ik ben Kyle' stel ik me rustig aan hun voor. 'sorry dat ik een beetje laat ben ' verontschuldig ik mezelf dan.

Lylian Caster.
Yes ik was niet de enige die het deze ochtend een beetje had verprutst.
'Hallo ik ben Kyle' zegt de net aangekomen begeleider. Hij schud mijn hand en die van de rest.
'Lilyan' zeg ik snel voor ik weer vergeet dat ik me moet voorstellen.
Ik glimlach zacht en kijk naar mijn schoenen. Mijn leuke gympjes die ik laatst nog had gekocht. Mijn ogen gaan even snel over Kyle heen en ik schat hem iets van 25. Hij had best schattig haar. Foei Lilyan, je mag echt niet zoiets denken over je collega's. Ik bloos een beetje, maar dat gaat al snel weg. Als ik kijk naar de begeleiders weet ik zeker dat ik met mijn 20 jaartjes hier de jongste ben. Geweldig ik was hier weer de jongste. Ik zucht zacht en hoor iedereen weer druk praten. Ik trok mijn mond alleen nog open voor als ik mijn naam moest zeggen. Tot die tijd zou ik gewoon heel stilletjes staan en alles in me opnemen zoals de nieuwe tweeling die naar binnen liep. Ik zwaaide en wenkte, maar de ene bleef op een afstandje staan. Dat kan ook dacht ik.

[ bericht aangepast op 16 maart 2013 - 10:04 ]

"Rebellion's are build on hope"

[Het is volgens mij eigenlijk een beetje de bedoeling dat je iedereen de kans geeft te reageren als je in een groepje bent. Dus; Shy, Raven, Lilyan, Kyle, Shy, Raven, Lilyan, etc. En niet dat je gaat reageren zodra iemand anders ook wat post. Niet?]

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Roane schreef:
[Het is volgens mij eigenlijk een beetje de bedoeling dat je iedereen de kans geeft te reageren als je in een groepje bent. Dus; Shy, Raven, Lilyan, Kyle, Shy, Raven, Lilyan, etc. En niet dat je gaat reageren zodra iemand anders ook wat post. Niet?]

"Rebellion's are build on hope"

Moire Louise Wave
Samen met Bel liep ik het kamp op. We volgden de bordjes naar het Amfi. Ik wilde hier weg, zo snel mogelijk. Er was een meer, dat was tenminste een pluspunt, maar tijd om te zwemmen was er vandaag waarschijnlijk niet.
Er stonden mensen bij het amfi en meteen werd ik zenuwachtig. Daar waren de boosdoeners, de mensen die mij en mijn zusje uitelkaar wilde halen. Terwijl we naar de groep toe liepen voelde ik me vanbinnen steeds slechter. Mijn handen trilde zachtjes en het zweet brak me uit.
'Jullie zijn de Wave tweeling,' zei een man met pikzwart haar terwijl hij ons nieuwsgierig aan keek. Mijn ogen schoten naar hem en toen naar de grond terwijl ik zachtjes knikte. Geen woord zou ik over mijn lippen krijgen, dat wist ik nu al. Bij famlie kon ik brutaal zijn, bij Allison vrolijk, bij vreemden kon ik amper ademhalen laatstaan een woord over mijn lippen krijgen.
'Ik ben Moire,' wist ik uiteindelijk te fluisteren, maar het was zo zacht dat niemand het waarschijnlijk gehoord had. Ik durfde niemand meer aan te kijken. Ik had het weer voor elkaar; nog geen 5 minuten op kamp of ik had alles al weer verpest door mijn verlegenheid.

[ bericht aangepast op 16 maart 2013 - 11:56 ]

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

(geleninja, ik zeg het nog een keer; Bestuur alleen je eigen personage. Je doet het nu al voor de tweede keer en ik had het al eerder gezegd.)

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

O, sorry. had het de eerste keer niet gelezen!!!

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.