[RPG] Twincamp! -01- - Speeltopics

Praattopic

Twincamp

Sinds dag en dauw staat Twin Camp erom bekend om tweelingen, die problemen ondervinden zich in de maatschappij te integreren, te helpen zich van elkaar los te maken en hun eigen weg te gaan. Hiervoor stellen ze kampleiders ter beschikking die een diploma in de psychologie hebben, en voldoende ervaring bezitten om met deze jongeren om te kunnen gaan. Maar dat is niet het enige waarvan de tieners twee maanden mogen genieten. Ze worden voorzien van een ruime hut, elke dag een warme maaltijd –ter plekke bereid- en zullen aan meer activiteiten kunnen meedelen dan ze zich kunnen voorstellen.

Zo luidt de brochure van Twin Camp.

Maar strookt de realiteit met het paradijselijke beeld dat men probeert te scheppen? Er gaan geruchten dat de begeleiding niet alleen met gesprekken probeert te bereiken waar ze naar streeft. Meermaals zijn jongeren naar buiten gekomen met verhalen die spreken over minder ethische technieken. Is de band die de jongeren met hun wederhelft, al van voor de geboorte, delen in gevaar?
Vier tweelingen zullen het deze zomer aan den levende lijve ondervinden. Zij moeten op kamp. .

RPG Regels;;
- Graag zeker zijn over het aanmaken van je personage en niet na een dag al stoppen.
- Minimaal 8 regels tekst.
- OOC met haakjes [] () - - | |
- We sluiten hier niemand buiten.
- Wacht minimaal 2 á 3 posts tot jij weer reageert.
- 16+ Is toegestaan, het hoeft niet als je het niet wilt.
- Het liefst wat meer ervaren RPG’ers

[ bericht aangepast op 13 mei 2013 - 21:49 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

{Ik schrijf zo een stukje, daarna maak ik mijn rol af (Ik heb loads of ideën (: ) Maargoed, inderdaad GeleNinja, speel alsjeblieft niet met Isabel ;P

Tijd voor koffie.

geleninja schreef:
O, sorry. had het de eerste keer niet gelezen!!!

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

{Yay, hardlopen, Isabelle houd van sport ;p}

Isabelle Allison Wave
Ik beet zenuwachtig op mijn nagels. Het was een smerige gewoonte, waarvan ik dacht dat ik hem had afgeleerd, maar in nieuwe, vreemde situatie's zoals deze, stak hij nog steeds soms de kop op. Ik haalde trillerig adem, en kneep even in Moire's arm. Ik zag al meerdere mensen verspreid in groepjes over het kamp. Toen ik eindelijk zowaar ontdooide en om me heen kon kijken, zag ik de prachtige omgeving. Een meer! Zoveel Natuur! "Kijk, een meer! Misschien kunnen we zwemmen!" fluisterde ik naar Moire. Ik hoopte dat niemand zou merken dat het koude zweet me in mijn handpalmen stond, en ik liet mijn hand langs mijn zij vallen, en veegde mijn handen af aan mijn gescheurde en bevlekte spijkerbroek. Hij was uitgewassen, zaten overal scheuren en grasvlekken in die er niet meer uitgingen, witte plekken van bleek, maar ik bleef hem dragen. Ik hupte van mijn ene voet op de andere, en probeerde de neiging om op mijn nagels te bijten in te houden. "Moet je zien hoe mooi het hier is," zei ik met trillende stem, aangezien ik de situatie totaal niet kon overzien en helemaal nieuw voor me was.

[ bericht aangepast op 16 maart 2013 - 12:06 ]

Tijd voor koffie.

Dan moet ik er even doorheen komen, hahah. Er is geen man met zwart haar op hun af gekomen. Dus je kunt beter wachten tot geleninja haar post aangepast heeft Kwijt )

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Ik heb mijn stukje aangepast!!

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Gregory Nightingale.

Zo vlug als ik kan neem ik mijn omgeving in me op. 'Het zal wel moeten,' reageert Ethan op mijn vraag. Ik knik, het moet. De twee jongens zijn al weg, 'Ja we gaan bij elkaar blijven. Er komt niks tussen ons in, zelfs geen stom kamp!' Zegt Ethan. Blij kijk ik hem aan. Hij heeft gelijk, we zijn broers en niks komt ertussen. Geen meisje, geen vrienden, het is nooit iemand gelukt om ons uit elkaar te halen en ook dit kamp gaat dat niet lukken. Toch voel ik aan dat Ethan niet zo zeker is van z'n zaak. Ik geef hem gelijk. De zenuwen bouwen langzaam op en onbewust begin ik weer met het tellen van bomen.
'Het komt wel goed, ik overleef het wel. Maak je maar geen zorgen.' Dat doe ik juist wel!
'Ik zal het proberen.' Zeg ik waarna ik hem een knipoog geef. Ik kijk op naar de bordjes die naar het amfi verwijzen. Ineens word ik van het pad afgetrokken door Ethan. 'Als we uit elkaar moeten, hé, dan onthoud heel goed. Alles komt goed en als je me nodig hebt, kan het me niet schelen welke straf erop staat, dan kom ik naar je toe. En probeer jezelf een beetje in bedwang te houden, laat je niet gek maken.' Ontroerd geef ik hem een knuffel. 'Dat geldt ook voor jou.' Zeg ik waarna ik hem loslaat.
'Kom.' Ik sla mijn arm weer om hem heen. 'Als er iets is moet je naar me toe komen hé?' Zeg ik. Misschien een beetje sentimenteel maar dit gaat erg zwaar worden. 'Ik kom naar je toe als je dat wilt, het kan me echt niet schelen wat ik dan moet doen.' Zegt Ethan. Opnieuw kijk ik hem aan. We peppen elkaar op, zoals alleen wij dat doen. We voegen ons bij een tweeling en drie begeleiders. Ethan gaat een beetje erbuiten staan, ik geef hem en schouderklopje en bestudeer de tweeling. Best knap. 'Hoi, ik ben Greg.' Zeg ik. Normaal zou ik Ethan ook hebben voorgesteld, maar aan zijn houding merk ik dat hij er geen behoefte aan heeft.

[beetje kort, maaar ik hoop dat 'ie goed is]

Oliver Drew Dalmer

Ik heb mijn koptelefoon op mijn oren gezet om het te opgewekte gepraat van mijn moeder niet te hoeven horen. Ik wil niet naar een kamp. Ik wil thuis blijven waar alles goed en rustig was. Waarom zou ik zonder Maya moeten kunnen doen? Ze zou er altijd voor me zijn, altijd. Ik haal diep adem en leun met mijn hoofd tegen het raam van de auto aan. Mijn gitaar lag in de achterbak net als onze koffers. Door de kou van buiten en de warmte van binnen is de ruim beslagen en kan ik er met mijn wijsvinger figuurtjes op tekenen. Maya haar hoofd ligt op mijn schouder zoals wel vaker en ik stoor me er niet aan. Ik had onze ouders gesmeekt ons niet weg te sturen. Na een van mijn ‘aanvallen’ was het voor hen alleen maar duidelijker dat het blijkbaar nodig was dat we naar dit kamp gingen.
Hoewel Maya maar een paar minuten ouder was dan ik voelde het soms als meer. Ze was altijd al zorgzaam naar me geweest ook al was ik langer dan zij toch voelde ik me altijd de jongste. Misschien lag dat ook wel aan mij? Ik haal diep adem en merk dat de auto vaart mindert zodra we door een soort poort gekomen zijn. Mijn vader parkeert de auto. Blijkbaar was het nu al tijd. Ik schud Maya zachtjes wakker en stap samen met haar uit. ‘Oliver ik ga je zo missen.’ Zegt mijn moeder en slaat haar armen om me heen. Wat ongemakkelijk knuffel ik haar terug en doe de koptelefoon af om die vervolgens om mijn nek te hangen. Mijn vader die nooit echt van de woorden was zet onze koffers op de grond en geeft me een oh zo mannelijk schouderklopje. Maya neemt ook afscheid en pakt dan net zoals ik haar koffer. Nerveus loop ik het kamp terrein op.

[Een beetje kort sorry ]

Beau Baylon

"Beauby!" hoor ik Flynn roepen. Ik schrik op uit mijn gedachten en wil over mijn schouder kijken om te zien of ik mijn voorsprong nog heb. Ik schrik me rot als mijn broer plots met een flinke klap tegen me aan loopt. Waar mijn koffer heen vliegt weet ik niet, en door de verrassing heb ik geen tijd om mijn armen te plaatsen zodat ik mijn val kan breken, waardoor ik allesbehalve zacht op de grond terecht kom. Een pijnscheut schiet door mijn lip en een beetje beduusd duw ik mezelf op mijn ellebogen een stukje op.
"Auuh..." hoor ik Flynn lachen. Hij heeft zich in elk geval geen pijn gedaan. Dat is goed. Hij deed het niet met opzet. Flynnie zou me nooit met opzet zo omver knallen, of toch niet zonder dat ik het zie aankomen.
Ik voel iets warms in mijn mond stromen en wanneer ik het ook smaak, weet ik dat ik mijn lip geschonden heb met mijn tanden bij het vallen. Ik spuw wat van het bloed uit op de aarde onder me. Vervolgens ga ik met mijn tong over mijn lip tot ik de ijzersmaak van mijn bloed niet meer proef en voor mezelf de conclusie maak dat het bloeden opgehouden is.
Ik hoor Flynnie iets zeggen, maar besteed er weinig aandacht aan. Eerst maar even bekomen van de klap. Het was ook mijn eigen schuld, ik had hem niet zo moeten uitdagen. Ik ga overeind zitten en zie dat ik mijn enkel ook geschaafd heb, maar voor de rest lijk ik geluk te hebben. Geen serieuze wondes, geen kleerscheuren. Wanneer ik een hand voor mijn neus zie zweven, neem ik deze aan en trek mezelf er aan recht. Ik klop het stof van mijn kleren en lik nog een keer over mijn lip om er zeker van te zijn dat ik niemand onder ogen moet komen met een bebloede bek.
"Sorry Beauby," glimlacht Flynn ondertussen.
Ik tover een glimlach op mijn eigen gezicht en schud mijn hoofd terwijl ik mijn koffer van hem aan neem. Gelukkig is dat ding niet open gegaan. Ik moet er niet aan denken dat ik hier als een malloot kleren zou moeten staan oprapen, mijn ondergoed in het bijzonder.
"Geeft niks, hoor, " zeg ik oprecht. Die dingen gebeuren nou eenmaal, en zeker als je Flynn en Beau Baylon heet.
"Wat een gezellige plek."
Ik hoor de toon in Flynn's stem en schiet in de lach terwijl ik me omdraai zodat ik hem kan volgen. Bijna meteen bevries ik. Vlak voor ons zitten twee dames en een man - een knappe man. Ik doe een stap opzij zodat ik half achter Flynnie verscholen sta en trek even aan zijn t-shirt. Een zacht gepiep is het enige dat uit mijn keel komt. Tot meer spraak ben ik nog niet in staat bij deze onbekenden -bij deze knappe onbekenden.
Ondertussen komt er nog een vierde, ik vermoed, begeleider aangewandeld die zichzelf voorstelt als Kyle.
"K-" De eerste letter van zijn naam glipt tussen mijn lippen door. Ik besef zelf niet dat ik het doe.
Onzeker en niet weinig in paniek richt ik mijn blik op de grond. Ik ben me vaag bewust van de aanwezigheid van andere mensen achter me, maar op kijken om te zien wie mijn mede-kampeerders zijn durf ik niet. Nou, misschien maar best ook. Als ik niemand aan kijk, hoef ik tegen niemand te praten en kan ik niemand aardig gaan vinden om dan weer met mijn gezicht tegen de muur te lopen. Lang leve naar de grond staren. Gelukkig heb ik mooie schoenen aan.

Sionnach Regal

"Dat ben ik. Gewoon Raven, geen bijnamen." Ik glimlach, omdat ondanks dat het vast niet als grapje bedoeld is, ik het wel een bepaalde humor vind hebben. Ik knik nog een keer als teken dat ik het begrijp. Al was ik niet van plan haar van een bijnaam te voorzien. Ondertussen heeft ze haar hand uit de mijne gehaald en laat ze die nu door haar haren gaan. Ik begrijp niet hoe vrouwen met zulke lange haren er niet gek van worden. Volgens mij zou ik er overal mee vast komen te zitten. Maar als ik eerlijk ben, vind ik het wel mooier.
Ondertussen wordt mijn aandacht getrokken door iemand die ik nog niet eerder opgemerkt had. Ik schud de hand die ze naar me uit steekt.
"Goedemorgen. Mijn naam is Lilyan Caster." Ik glimlach nog een keer. Yep, dat ziet er meer als een Lilyan uit.
"Shy," deel ik haar de afkorting van mijn naam mee.
"Het ziet er hier behoorlijk goed uit, vind je niet?" vraagt Raven dan.
"Ja, toen ik nog op ka-"
Ik stop halverwege mijn zin en trek mijn wenkbrauw op wanneer twee kerels het Amfi praktisch komen binnen gerold. Ik trek een gezicht als de ene met een flinke klap op de grond terecht komt en zich, gelukkig niet echt ernstig, wat lijkt bezeerd te hebben. Zijn broer helpt hem al snel weer recht en ik kijk curieus toe hoe de jongen lijkt te verstijven zodra hij ons in het vizier krijgt. Aha. Zo snel is het al duidelijk wie van de twee het onzekerst is. Vlak achter de twee komt er nog een tweeling binnen. De ene gaat prompt een eind verder staan. Nou, dat maakt ons werk wel zoveel makkelijker. Dan hoeven we hun karakters niet eerst uit te gaan vogelen.
"Hoi, ik ben Greg," zegt de andere ondertussen. Vreemd, ik kan me geen Greg herinneren.
Ondertussen is onze laatste apostel ook gearriveerd, Kyle. Hij is te laat, en daar moet hij geen gewoonte van gaan maken. Ik heb een hekel aan mensen die niet punctueel zijn. Voor deze ene keer besluit ik hem echter het voordeel van de twijfel te geven en stel mezelf, waarschijnlijk onnodig, voor.
Aanvankelijk besteed ik niet veel aandacht aan de volgende tweeling die toekomt, tot een van de meisjes zich als Moire voorstelt.
"Moire Louise Wave?" zeg ik vriendelijk. Mijn blik glijdt naar het meisje dat naast haar staat. "En dan ben jij Isabelle Allison Wave?" Nou dat is wel duidelijk zonder het te vragen, die twee zijn als druppels water.
"Ik ben Sionnach, jullie persoonlijke begeleider. Maar je mag me Shy noemen." Ik stop ze beiden een plattegrond met een dagindeling toe en kijk even op mijn klembord. "Moire mag in hut twee slapen, en Isabelle in hut vier," deel ik ze mee. Ik wijs respectievelijk de hutten aan.
Vervolgens richt ik me tot de jongens.
"Heren. Mag ik jullie namen?" vraag ik rustig.

[ bericht aangepast op 16 maart 2013 - 15:57 ]

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Mayalana Ally Dalmer

Ik word wakker met het gevoel alsof iemand me door elkaar schudt. Suffig doe ik mijn ogen open en meteen weet ik weer wat er aan de hand is.
Het liefst zou ik blijven zitten, maar ik weet dat dat niet kan, dus stap ik uit en pak mijn koffers uit de auto. Oliver is al afscheid aan het nemen, als hij klaar is pakt hij zijn koffers en loopt door de poort.
'We gaan je missen, Maya.' Zegt mijn moeder en ze omhelst me.
'Ja, tuurlijk.' Brom ik en net als Oliver pak ik mijn koffers op, laat me nog even door pa omhelsen en loop dat door de poort.
Ik ren net zolang tot ik naast Oliver loop. Met mijn hand waarmee ik niks vasthou, pak ik de lege hand van Oliver en loop zo door.
'Waar moeten we eigenlijk naar toe?' Vraag ik aan hem. Ik heb niet echt opgelet toen mijn ouders vertelden wat we moesten doen, daar was ik te boos voor.
Met een zucht kijk ik om me heen. Er is nogal veel natuur, en ik vraag me af hoe ik dit in hemelsnaam ga overleven.
Ik hoop niet dat wij de enigste tweeling zijn die hier naar toegaat, dat zou me pas stom lijken. Ik ben jaloers op de tweelingen die hier niet naar toe hoeven.
Ik hoop dat we nog leuke dingen hier gaan doen, want als er iets is wat ik haar, dan zijn het wel kampen. En al helemaal zulke kampen.
Wie verzint er nou zoiets? Ik bedoel, de mensen hier weten vast niet hoe het is om een tweeling te zijn. Als je tweeling bent is je tweelingbroer/zus iemand die je gewoon niet uit je leven kan missen, het hoort gewoon niet dat we uit elkaar worden gehaald.
Ik zucht en kijk om me heen, in de hoop iets te zien om niet naar dit kamp te hoeven. Maar dat is er niet, niet dat ik gedacht had van wel, maar het is het proberen waard. Met een zucht denk ik:
Well we're on camp now.

[ bericht aangepast op 16 maart 2013 - 16:26 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Flynn Baylon

"Geeft niks, hoor, " hoorde ik Beau nog zeggen voordat ik mijn sarcastische zin uitsprak. Ik hoor Beau achter me lachen wat hem snel vergaat, hij kruipt een stuk achter me en pakt mijn shirt vast. Ik leg mijn hand op zijn hand om hem gerust te stellen. Ik kijk een beetje naar de mensen voor ons, achter ons naderen ook een aantal mensen. Ook tweelingen zo te zien.
Ik draai mijn hoofd weer terug naar de mensen voor ons, de begeleiders volgens mij. Eentje stelt zichvvoor als Kyle.
"K-" hoor ik Beau zeggen en ik knijp even zachtjes in zijn hand. Ik kijk even achterom naar mijn broertje en zie hem naar de grond staren. Dit gebied maakt hem onzeker, en dat is iets wat ik niet graag bij mijn broertje zie. Ik wil niet dat hij zich onzeker gaat voelen door een gebied als dit.
"Hoi, ik ben Greg," hoor ik een jongen naast me zeggen en ik kijk naar hem. Hm, verkeerd ziet hij er niet uit, moet ik eerlijk zeggen. Net als die ene begeleider, die man...
"Ik ben Sionnach, jullie persoonlijke begeleider. Maar je mag me Shy noemen." hoor ik de man waar ik het dus over had zeggen tegen de twee meiden die Moire en Isabelle.blijken te heten. Shy, zo heet de man dus. Hij wijst de meiden hun hut toe, en wat ik al verwacht had; Ze zitten verspreid. Ik hoop niet dat Beau en ik verspreid worden. Een beetje beschermend leg ik mijn arm om mijn broertje heen, mooi niet dat ze ons uit elkaar kunnen halen!
"Heren. Mag ik jullie namen?" hoor ik Shy vragen en ik trek Beau nog iets tegen me aan.
"Beau en Flynn Baylon," zeg ik dan niet al te onvriendelijk. Ik kijk naar de andere begeleiders en dan weer naar Shy. Als ze maar niet denken dat Beau en ik ooit uit elkaar zullen gaan, vier handen op een buik zijn wij. En daar komt niemand tussen. Geen psycholoog krijgt ons uit elkaar.
"En bereid je maar voor op een paar moeilijke maanden, want ons uit elkaar krijgen gaat jullie niet lukken," zeg ik en ik trek Beau nog strakker tegen me aan.
"Je kunt alles proberen, maar niets van jullie zogeheten 'techniek' krijgt ons uit elkaar," zeg ik en ik laat Beau ietsjes losser maar hou hem nog wel vast. Beau en ik zijn één.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Moire Louise Wave
Sionnach besteedde eerst niet veel aandacht aan mij en Bel. Iets waar ik hem heel erg voor wilde bedanken. Niet dat ik dat deed natuurlijk, ik vergat heus niet waarom Bel en ik hier waren.
Ik had al meteen besloten om hem Sionnach te noemen en niet Shy. Shy, verlegen, schuw, dat was hij zeker niet. Ik zette mijn koffer op de grond neer met mijn weekend tas er op en bleef strak naar de grond kijken. Ik zocht naar Bels hand en kneep er in. Ik had iets nodig om mijn gedachten af te leiden, maar het leek me niet zo’n goed idee om viool te gaan spelen, het meer in te rennen of mijn boog te voorschijn te halen. Ineens stond Sionnach weer voor onze neus. Hij stak me een plattegrond toe en keek op zijn klembord. "Moire mag in hut twee slapen, en Isabelle in hut vier," Ik verstijfde. Nee. Nee! NEE! Ik begin te trillen en bal mijn handen tot vuisten, met de plattegrond er nog in. Ik kon vannacht natuurlijk gewoon het huisje uitsluipen en bij Bel in het huisje op de bank of zo gaan slapen, maar ze zouden het vast door krijgen als ik dat iedere nacht deed. Het was nog nooit voort gekomen dat Bel en ik niet onder het zelfde dak hadden geslapen. Ik keek naar de hut waar ik in zou moeten gaan slapen; Hut 2. Waarom hut 2? Waarom moest zo’n vreselijke hut waar ik waarschijnlijk niet in zou kunnen slapen mijn lievelingsgetal dragen? 2; 2 maart geboren, 2 meisjes, 2ling, hut 2!!!
Ik haalde eens goed adem. Wow, ik was hier nog geen half uur en ik dacht nu al als een gek.

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Isabelle 'Bel' Allison Wave
"...Isabelle in hut vier." Ik wil me net omdraaien naar Moire om haar mee te trekken naar hut vier, als de woorden tot me doordringen. Hut 2. Momo zit in hut twee. Niet in vier. Ik zit in vier. Niet Momo. Heel even valt de grond onder mijn voeten vandaan, en sta ik in een zwart gat. "Maar.. Ik ben nog nooit zonder Momo geweest," zeg ik zacht, en nauwelijks verstaanbaar. Ik kijk opzij naar mijn evenbeeld, en zie dat zij het net zo moeilijk kan geloven als ik. Ik haal schokkerig adem, en ik wil bijna rechtsomkeer maken, maar ik weet dat dat niet kan. Onze moeder is sowieso al weg, en zou het toch niet accepteren als we terug zouden willen. Dt was net zo goed vakantie zonder ons voor haar, als het voor ons vakantie zonder school is. Ik zie Moire naast me trillen, en haar vuisten zijn gebald. Ik slik een brok in mijn keel weg. "O-overdag zien we elkaar toch, ze krijgen ons toch niet uit elkaar." Zeg ik, maar ook mijn stem trilt. Met volle tegenzin klem ik mijn sporttas tegen me aan, en til hem een paar centimeter op. Gelukkig geef ik niet veel om kleding, en heb is hij niet zo zwaar. Ik kijk verder naar hut vier.

[ bericht aangepast op 16 maart 2013 - 18:44 ]

Tijd voor koffie.

Lilyan Caster

Ik kreeg licht kippenvel toen ik zag hoe de tweelingen reageerde op de splitsing. Ik liet mijn handen langs mijn lichaam vallen en probeerde kalm te blijven. Ik bekeek de tweelingen tot zover. De meisjes vond ik interessant vanwege hun ogen. Die waren en verschillende kleur wat ik interessant vond. De twee jongens (ik dacht iets van Beau en Flynn) leken ook veel op elkaar. Alleen staarde de ene nu naar zijn schoenen terwijl ik ze net nog zo vrolijk had gezien. Ik vroeg me af welke tweeling de mijn zou worden. Ik telde de koppels en zag de andere tweeling waarvan de één nog steeds in een hoekje stond. Er waren nu dus drie koppels en vier begeleiders. Shy had net nog tegen de meisjes gezegd dat hij hun persoonlijke begeleider was, dus zij vielen af. Er moest nog 1 tweeling komen en ik was benieuwd hoe die zouden zijn.
Ik boog me iets naar voren en zag mijn naamsaanneming met daarachter de namen Mayalana en Oliver Dalmer.
Een jongen en een meisje, interessant. Ik keek rond of ze er al waren maar nee. Helaas. Ik pak een lolly uit mijn zak en wikkel het plastic eraf. Ik stop de lolly in mijn mond en voel me gelijk wat rustiger. De smaak van kersen vulde mijn mond. Van de zenuwen kauwde ik en plots hoorde je een luide krak. Een paar van de begeleiders keken me vast aan, maar ik keek al weer naar mijn gympen. Wauw ik leek meer op de tweelingen dan op een begeleider. Daar moest ik iets aan doen.

[ bericht aangepast op 17 maart 2013 - 7:56 ]

"Rebellion's are build on hope"

[Noelle1111, in de regels staat minimaal 8 regels. Misschien kun je daar de volgende keer op letten?]

(Wat zij zei hahah)

[ bericht aangepast op 16 maart 2013 - 19:47 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.