[RPG] Twincamp! -01- - Speeltopics

Praattopic

Twincamp

Sinds dag en dauw staat Twin Camp erom bekend om tweelingen, die problemen ondervinden zich in de maatschappij te integreren, te helpen zich van elkaar los te maken en hun eigen weg te gaan. Hiervoor stellen ze kampleiders ter beschikking die een diploma in de psychologie hebben, en voldoende ervaring bezitten om met deze jongeren om te kunnen gaan. Maar dat is niet het enige waarvan de tieners twee maanden mogen genieten. Ze worden voorzien van een ruime hut, elke dag een warme maaltijd –ter plekke bereid- en zullen aan meer activiteiten kunnen meedelen dan ze zich kunnen voorstellen.

Zo luidt de brochure van Twin Camp.

Maar strookt de realiteit met het paradijselijke beeld dat men probeert te scheppen? Er gaan geruchten dat de begeleiding niet alleen met gesprekken probeert te bereiken waar ze naar streeft. Meermaals zijn jongeren naar buiten gekomen met verhalen die spreken over minder ethische technieken. Is de band die de jongeren met hun wederhelft, al van voor de geboorte, delen in gevaar?
Vier tweelingen zullen het deze zomer aan den levende lijve ondervinden. Zij moeten op kamp. .

RPG Regels;;
- Graag zeker zijn over het aanmaken van je personage en niet na een dag al stoppen.
- Minimaal 8 regels tekst.
- OOC met haakjes [] () - - | |
- We sluiten hier niemand buiten.
- Wacht minimaal 2 á 3 posts tot jij weer reageert.
- 16+ Is toegestaan, het hoeft niet als je het niet wilt.
- Het liefst wat meer ervaren RPG’ers

[ bericht aangepast op 13 mei 2013 - 21:49 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Moire Louise Wave
De hut was kaal en leeg en ik wenste dat ik foto's had mee genomen. Misschien dat ze hier een computer en printer hadden, zodat ik foto's van mijn facebook af kon halen en uit printen om in de hut op te hangen. Ik gooide mijn koffer en weekend tas in een van de slaapkamers en liep toen zenuwachtig door de hut heen en weer. Ik haalde mijn boog en viool uit Isabels koffer, maar besloot niet te gaan spelen of op iets te gaan schieten.
'Zulllen we gaan zwemmen?' Ik wist dat mijn logica vaak onbegrijpelijk was, maar ik had zo'n zin om te zwemmen, om het water van het meer me te laten kalmeren. Zonder echt op een antwoord van Bel te wachten liep ik naar mijn koffer toe om mijn bikini er uit te halen.

Het water in het meer was niet heel warm, maar het was verfrissend en mijn hoofd werd helder. Ik zwom wat heen en weer en probeerde te kalmeren. Waarom twijfelde ik er aan of zij mij en Bel uit elkaar konde halen. We waren zusjes, beste vriendinnen, natuurlijk ging dat ze niet lukken. Sionnach had gezegt dat het zijn eerste jaar was hier, misschien wist hij wel helemaal niet wat hij deed. Er verscheen een grijns op mijn gezicht en ik dook onder water. Ik was in een ondiep gedeelte en was zo bij de bodem. Ik had nog meer dan genoeg adem en besloot gewoon een paar minuten onder water te blijven zitten.

[ bericht aangepast op 18 maart 2013 - 12:16 ]

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Kyle Nathan Jones

Ik bleef eigenlijk alles een beetje toekijken waardoor ik wel al bij sommige tweelingen kon zien wie de verlegenste was en wat andere dingen. De tweeling die ik moest begeleiden had ik extra in de gaten gehouden natuurlijk. Ik zal ze straks wel spreken Sionnach had ze alles al verteld en ze wouden nu volgens mij naar de hut toe, ik geef ze gewoon even de tijd om te wennen straks zou ik ze wel even spreken.Ik kijk even naar Lilyan die naast me komt staan en ik glimlach even naar der. 'En wat vind je van je tweeling?' vraagt ze me dan en ik haal mijn schouders een beetje op. ' ik weet het nog niet zo goed, ik heb ze nog niet gesproken maar dat komt nog wel' zeg ik met een glimlach en kijk der aan. ' Waar blijft jou tweeling eigenlijk?' vraag ik al weet zij het antwoord natuurlijk ook niet, ik vraag me wel een beetje af waar ze blijven ze horen der al wel te zijn. Ach ze zullen vast zo wel komen en anders moet Lilyan maar even de ouders bellen of zo, dan zou het ook wel geregeld worden. Ik kijk even naar de andere begeleiders en daarna naar de tweelingen. Ik ben wel blij dat ik een Twee-eiige tweeling heb, anders kon ik ze misschien niet eens uit elkaar halen

[ Story]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Gregory Nightingale

Nadat ik 'afscheid' van Ethan heb genomen loop ik het hutje in. Bewonderend kijk ik rond. Niet erg luxe, maar zeker niet verkeerd. Goedkeurend laat ik mijn hand over de houten deur glijden. De geur van dennenbomen dringt mijn neusgaten binnen en gewillig snuif ik het op. Het doet me denken aan vroeger, toen onze ouders nog samen waren gingen we altijd kamperen in de ardêche. Ik laat mijn koffer vallen en ren naar de slaapkamers. De zwarte dekens zien er uitlokkend uit, vooral nu ik moe ben. Ik laat me op één van de bedden vallen en denk even rustig na. Ik zal Ethan nog vaak genoeg zien, ookal ben ik hier absoluut niet blij mee. Misschien zou ik s'nachts naar hem kunnen sluipen, de begeleiding moet natuurlijk ook gewoon slapen. Of hij kan ook naar mij toekomen. Ligt eraan wie onze hutgenoten zijn. Ik grinnik even om mijn eigen gedachten en sta dan op om mijn ontdekkingstocht door het hutje te vervolgen. Als ik de volgende deur ga trek ik verbaasd een wenkbrauw op. De badkamer is best luxe. Zelfs een bad. Met een schuine glimlach loop ik verder. Nog niet eens zo slecht. Ik kom tot de conclusie dat ik een badkamer voor mezelf heb, en mijn hutgenoot ook. Als ik op de veranda sta geniet ik van het zonnetje. Ik ga in een van de stoelen zitten en wacht tot mijn hutgenoot arriveerd.

Na een paar minuten ben ik alweer aan het peinzen over mij en Ethan. Sionnach ziet er sterk en professioneel uit, ik hoop dat hij ons niet begeleid, maar iemand die makkelijk te manipuleren is. Ik kijk om me heen en zie een konijntje in het bos rondhupsen. Als we hier zouden zijn voor een echte vakantie zou ik blij zijn geweest. Maar het enige wat me tegenhoud van gelukkig zijn is mijn gedachte. Het ene zinnetje spookt door mijn hoofd. Ze gaan proberen mij en Ethan uit elkaar te halen.

[ bericht aangepast op 18 maart 2013 - 20:24 ]

Isabelle 'Bel' Allison Wave
Als we aangekomen zijn, zie ik dat de muren van Moire's hut kaal en leeg zijn. Mijn maag krimpt ineen als de muren op de bekende manier op me afkomen, als het gebrek aan zuurstof in de ruimte me begint op te vallen. Moire pakt haar viool uit, maar begint niet met spelen. Onwennig blijf ik staan, tot Moire oppert dat we kunnen gaan zwemmen. Nog voor ik een woord met moeite uit mijn keel duw, heeft Momo haar bikini al gepakt, en hoor ik dan ook wat minuten later een luide plons. Blij met deze smoes om de hut te verlaten, glip ik de deur uit, en haal opgelucht adem. Zo; hier heb je tenminste wat bewegingsvrijheid. Ik pak mijn sporttas weer op, en loop naar de overkant, waar eenzelfde hut staat, maar dan met nummer vier. Verlangend kijk ik om me heen. Ik zou een moord doen voor een beetje zwemmen of een hardlooptocht door het bos, maar in plaats daarvan bijt ik mijn kiezen op elkaar en stap hut vier binnen. Het is eenzelfde hut, en ik smijt mijn sporttas meteen op een van de bovenste bedden van het stapelbed. Onder kan ik nooit slapen. Het gebrek aan vrijheid en de aanwezigheid van de grote hoeveelheid stof die mijn luchtwegen belemmert, zijn te groot voor mijn psychische gesteldheid. Met een zucht gooi ik ook mijn trompet en gitaar op het bed. Als ik had mogen kiezen, had ik ervoor gekozen mijn trompet thuis te laten en mijn keyboard mee te nemen, maar in plaats daarvan moest ik vol leed toekeken hoe mijn moeder mijn keyboard weglegde en Jonas hem beloofde tot ik terugkwam. Natuurlijk mocht Jonas hem, maar het was een hypermodern ding, en ik had er twee jaar voor gespaard. Hypermodern, nou ja, toen was hij hypermodern, maar ik was er zo trots op hem, en ben het nog steeds. Maar nee, nu zou Jonas hem mogen gebruiken, en hem ondergooien met cola. Hoogstwaarschijnlijk was mijn keyboard hetgeen wat ik het meest zou missen. Maar nu hetgeen wat ik ging missen OP kamp. Mijn zus Momo. Ik vertrouwde het niet helemaal. Het feit dat Momo en ik zo bruut van elkaar gescheiden worden, lijkt onmenselijk, en bovendien was ik nog nooit zonder Momo ergens geweest. Mijn onderlip begon te trillen, maar ik verbeet mijn tranen. Ik pakte mijn trompet, en begon wat te improviseren, maar het kan mijn aandacht niet vasthouden en al snel leg ik hem weg. Wat nu? Zwemmen? Ik trek mijn bikini aan, maar daarbovenop een kort, donkerblauw sportbroekje en een wit hemd. Mijn sportschoenen aan mijn voeten, voor het geval ik toch het bos in zou mogen. Ik bind mijn lange haar in een staart en loop snel weg uit de kamer, naar de menigte die er al staat. Ik sta op mijn afgetrapte Nikes tussen de menigte, en vraag me af wat te doen.

{Met Bel kan gepraat worden }

[ bericht aangepast op 18 maart 2013 - 23:37 ]

Tijd voor koffie.

[Elise, moet ik op jou wachten of mag ik gewoon schrijven? ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Ehm, wachten als het niet geeft? Jij was laatst met Flynn toch? Ik probeer zo wat in elkaar te steken en anders zeker vanavond.]

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

[Ach, neem je tijd Ik wacht wel. Maar nu zit ik op computer op school dus ik kan lekkerder typen hahah]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Beau Baylon

Wanneer ik ogen op mijn lichaam voel branden, richt ik mijn blik snel ergens anders heen. Ik denk niet dat de meesten hier weten dat ik op jongens val, en hoewel ik daar zelf absoluut geen complexen over heb, lijkt het me beter dat ik dat feit niet in het rond ga strooien zoals een elfje doet met elfenstof. Ik richt mijn ogen op het T-shirt dat Flynn aangetrokken heeft. Het is zo'n lelijk ding. Net als de grootste helft van zijn kleerkast. Nou, nee, op zich valt het nog mee maar de combinaties die hij maakt zijn doorgaans ronduit verschrikkelijk. Maar van het T-shirt dat hij nu aan heeft zou ik echt nachtmerries krijgen. Ooit, op een dag in de -hopelijk- nabije toekomst ga ik dat ding een keer als vod gebruiken. En dan heel lief naar mijn broer kijken, met de mededeling dat ik echt dacht dat het een oud shirt was dat hij niet meer droeg. Het ziet er in elk geval zo uit.
Net omdat ik me deze keer op Flynn concentreer, in plaats van op mijn schoenen, krijg ik het begin van de conversatie meteen mee.
"Jij bent dan zeker Raven? Beau en ik blijven bij elkaar, wat dan ook," zegt mijn broer vastberaden.
Wanneer hij mijn hand vastneemt, geef ik er ongezien een harde kneep in. Zo kan ie namelijk wel weer. Het is de eerste dag van de twee maanden die we met deze mensen moeten doorbrengen en als hij zich nu al zo opstelt dan maakt hij het zichzelf alleen maar moeilijk. Ik zeg niet dat ik akkoord zal gaan met alles dat ons opgelegd wordt, maar van een beetje vriendelijkheid is nog nooit iemand gestorven.
"Ik vrees dat ik je dan een beetje moet teleurstellen. Jullie slapen allebei in een andere hut. Beau slaapt samen met Isabelle in hut 4. Jij samen met Ethan in hut 1. En daar valt niet over te discussiëren. Als jullie met me meelopen, dan begeleid ik jullie naar jullie hutten toe," is het antwoord van de roodharige dame, Raven - als ik Flynn goed gehoord heb.
Ik zet een stap in haar richting, als ze ons gebaart haar te volgen, maar wanneer haar woorden volledig tot me doordringen is het ook meteen de laatste die ik zet.
"Huh?" flap ik er verbaasd uit.
Volgens mij is Isabelle toch heus een meisjesnaam. Hebben ze mij nou bij een meid op de kamer gelegd? Zou mam dan op mijn fiche ingevuld hebben dat ik homoseksueel ben? Het kan haast niet anders, ik kan geen enkele andere reden bedenken waarom ze mij bij een meid zouden doen slapen. Ik frons mijn wenkbrauwen een keer. Dan had ik het nog liever zelf verteld tijdens de sessies met de begeleiders, al denk ik niet dat ik aanvankelijk tot zoveel woorden in staat zal zijn.
Terwijl ik hierover sta na te denken, valt het me in dat dit wel eens heel erg in mijn voordeel zou kunnen zijn. Ik hoef geen halfnaakte jongens te zien in mijn hut, ik hoef geen wilde seksverhalen te horen, ik hoef me geen zorgen te maken over vreemde situaties in mijn eigen broek en er bestaat geen enkele kans dat ik gevoelens krijg voor mijn hutgenote. Dank je, mam! Goede zet. Als ik niet bij Flynnie mag slapen, wat op zich geen probleem is gezien we thuis ook een aparte kamer hebben, dan liefst bij een meisje.
"Oké!" breng ik onverwachts enthousiast uit.
Ik ga achter Raven aan, in snelle pas, waardoor ik bijna mijn tas vergeet. Snel keer ik nog even terug om het ding te halen.
De hele tijd vergeet ik Flynn's hand los te laten, waardoor hij als een hond aan de leiband achter me aan gesleurd wordt, van her naar daar. Ach, Flynnie is al gek genoeg soms, niemand zal merken dat hij nog een beetje meer dooreen gerammeld is!

Sionnach Regan

Ik hou de blik van Isabelle aandachtig in de gaten, maar weet niet goed wat ik er van moet maken. Het enige dat ik wel zeker weet is dat het niet positief is.
"Ik ben nog nooit zonder Momo ergens geweest," fluistert ze me toe.
Ik knik begrijpend. Dat had ik al eerder opgevangen, vandaar dat die twee nu ook de zachte aanpak krijgen. Ik geef haar even de tijd om op de kaart te kijken en hoor haar het nummer van haar hut mompelen. Ondertussen heb ik mijn blik op Moire gericht, maar die is van weinig zegs.
Met een hand op Isabelle's onderrug en de andere nog steeds op Moire's schouder, begeleid ik de twee meisjes op een rustig tempo naar hut 2.
Om hen een beetje ruimte te gunnen, blijf ik in de deuropening staan terwijl Moire heel spontaan haar koffer begint uit te pakken. Goed zo, als zij meewerkt kan ik haar ook meer toestaan. Werken ze tegen, dan zal ik ook strenger zijn.
Ik sta in gedachten al mogelijkheden te bedenken over hoe ik best met de twee kan om gaan, hoe ik het best resultaten zal halen, wanneer ik een op zich niet erg verontrustend zinnetje hoor. Maar toch weet het mijn aandacht te trekken.
"Zulllen we gaan zwemmen?"
Het is duidelijk dat deze vraag niet aan mij gericht is, en dat is wat me niet zint. Ze hoort toestemming te vragen om te mogen zwemmen, zeker op de eerste kampdag gezien we nog genoeg voor de boeg hebben. In mijn irritatie hieraan duurt het net iets te lang voor ik doorheb wat ze uit haar koffer haalt. Een bikini.
"Oh, God," breng ik uit. Ik draai me om en zorg ervoor dat ik zo snel mogelijk weg ben bij deze hut. Naakte tienermeisjes en begeleiders in de twintig die er staan op te kijken is geen goede combinatie. Ik heb geen zin om van pedofilie beschuldigd te worden.
Ik begeef me terug naar het Amfi, waar Kyle en Lilyan wat staan te keuvelen. Ietwat verbaasd kijk ik om me heen. Van Dalmer - tweeling is nog geen spoor te bekennen. Een snelle blik op mijn horloge weet me te vertellen dat ze nog wel even hebben, en er kunnen altijd omstandigheden zijn zoals file, of een moeilijk afscheid.
"Lilyan, als de Dalmers er binnen twintig minuutjes niet zijn, dan mag je even de telefoon in mijn bureau naast mijn slaapkamer gebruiken om hun ouders op te bellen," zeg ik kordaat. "En Kyle, ik ben er zeker van dat Ethan en Gregory een beetje aanwijzingen kunnen gebruiken," voeg ik er op dezelfde toon aan toe.
Dan wordt mijn aandacht getrokken door een hemels geluid. Er gaat niets boven trompetmuziek. Het is een rustig ritme, maar tegelijk heeft het iets opzwepend. Ik geloof niet dat het een bekend stuk is. Veel te snel naar mijn zin stopt de muziek. Ik kijk even om me heen, maar ik ben niet zeker waar het vandaan kwam. Ach, ik zal in de loop van het kamp wel te weten komen wie er trompet speelt.
Net wanneer ik van plan ben Moire uit te gaan leggen dat er nog dingen zijn die ik in groep wil bespreken, waarvoor haar aanwezigheid ook gewenst is, komt haar evenbeeld aangesjokt.
"Isabelle," zeg ik met een glimlach. "Ook op zoek naar de mysterieuze trompet-speler?" vraag ik met een klein lachje.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

[Ik reageer met geluk morgen, mijn humeur stond er vandaag echt niet naar.]

Isabelle Allison Wave
Ik blijf even staan, tot ik merk dat Sionnach het tegen mij heeft, en zijn woorden dringen tot me door. Hij glimlacht en vraagt: "Isabelle, Ook op zoek naar de mysterieuze trompet-speler?" Ik kijk verschrikt op. Ik voel het bloed prompt naar mijn hoofd stijgen en meteen voel ik schaamte door mijn lichaam trekken. "Jullie hebben het toch niet gehoord?" Zeg ik zachtjes. Het was niet mijn intentie op die manier de aandacht te trekken, maar aan de andere kant geeft het wel een boost in mijn trompet-vertrouwen. Na 500x gehoord te hebben dat je niet op de 'juiste manier' en 'onvoldoende' speelt, is dit toch wel iets opfrissends. Ik merk dat ik Sionnach -compleet tegen mijn verwachtingen in- niet zo erg vind. De glimlach op zijn gezicht geeft me een geruststellend gevoel, en het drukkende monster in mijn borst lijkt dan ook licht gesust. Ik probeer iets zinnigs uit te brengen, maar nog steeds verrast, mompel ik wat. "Ja. Nou ja, nee, ja ik speelde, zeg maar, inderdaad, wat, trompet." Het helpt totaal niet dat ik létterlijk het bloed verder mijn hoofd in voel trekken, en krijg het gevoel alsof ik eruit zie als een verbrande tomaat. Ik kijk snel naar de grond, ook verrast dat ik ineens zo snel hakkelend en moeilijk uit mijn woorden kom. Normaliter is dit juist hetgeen wat mij nooit overkomt.

Tijd voor koffie.

Flynn Baylon

"Ik vrees dat ik je dan een beetje moet teleurstellen. Jullie slapen allebei in een andere hut. Beau slaapt samen met Isabelle in hut 4. Jij samen met Ethan in hut 1. En daar valt niet over te discussiëren. Als jullie met me meelopen, dan begeleid ik jullie naar jullie hutten toe," Zegt Raven en ik word een klein stukje mee getrokken door Beau. Ik wil hem terug trekken maar om een of andere reden kan ik het niet.
"Huh?" hoor ik hem dan verbaasd uitbrengen. Als ik even nadenk snap ik zijn ge-huh. Hij slaapt bij een meid, tja bij hem kan dat geen kwaad. Heeft mam dat erbij gezet bij zijn formulier? Ik frons even, misschien wilde Beau dat dan zelf misschien wel vertellen. Maar het is wel mooi meegenomen, hij hoeft zich geen zorgen te maken over de jongens nu in zijn hut.
Ik zit bij Ethan, dat is denk ik de broer van die Gregory. Zoiets kreeg ik mee dan he.
"Oké!" brengt Beau uit waardoor ik even schrik. Hij sleurt me achter zich aan naar Raven toe. Ik trek mijn hand terug en kijk naar Beau.
"Beau, nee. Raven, Beau en ik blijven bij elkaar!" Ik kijk naar haar. "Beau en ik zijn één!" zeg ik ietwat in stress. Nee ik wil niet op die meiden lijken maar een lichtelijke stress komt toch wel omhoog hoor.
"Sorry maar ik ben even een eindje lopen, of het nou mag of niet," zeg ik en ik loop straal langs Raven heen met mijn handen in mijn zakken. Hoe kan ik ze het beste wijsmaken dat ik bij Beau wil blijven?! Ik kijk naar de gruis waar ik overheen loop en grom een k eer. Ik loop stug door en loop tegen iemand op, ik kijk op en zie dat het Shy is.
"Je staat in me weg," mompel ik en ik kijk hem even aan. Vervolgens duw ik hem zonder pardon opzij en loop door. Het is het beste dat ik nu even bij niemand in de buurt ben, ik moet gewoon even tot mezelf komen.
Mijn vrolijke humeur van eerder deze dag is helemaal weggeebt, leuk hoor kamp...

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Raven Ariana McCalley

Een lichte opluchting gaat even door me heen als ik zie dat in iedergeval een van de twee niet moeilijk doet en Beau mijn richting in komt gelopen. Ook al is het maar voor een pas. Als hij direct weer stil blijft staan werp ik hem een vragende blik toe. ´Huh?´ brengt hij verbaasd uit waarop ik hem niet begrijpend aankijk en mijn blik enkele secondes op Flynn richt.
´Wat is er?´ vraag ik Beau dan, maar hij lijkt even te diep in gedachten te zijn om me te horen. ´Oke!´ brengt hij dan ineens enthousiast uit, waarop ik me nog verbaasder voel. Juist? Snel komt hij weer maar me toegelopen, waarop hij dan ineens weer terug loopt om zijn vergeten tas te pakken. Tijdens het heen en weer geren heeft hij waarschijnlijk niet, of misschien wel, door dat hij Flynn´s hand nog steeds vast heeft. Hoewel het vast niet de bedoeling is moet ik toegeven dat het best een komisch gezicht is om te zien hoe deze heen en weer geslingerd word, tot hij zijn hand lostrekt.
´Beau, nee. Raven, Beau en ik blijven bij elkaar! Beau en ik zijn een,´ zegt Flynn terwijl hij me aan kijkt en ik hoor de stress langzaam in zijn stem doorkomen. ´Sorry, maar ik ben even een eindje lopen, of het nou mag of niet,´ vervolgt hij en loopt me vervolgens straal voorbij. ´Nou, liever niet, maar ik gok dat je toch wel gaat,´ reageer ik, wetende dat hij me waarschijnlijk toch al niet meer hoort. Even twijfelde ik om hem achterna te gaan, maar besloot uiteindelijk eerst Beau naar zijn hut te brengen. Flynn kwam later wel en ik had ook geen zin om een discussie te gaan staan voeren die hij toch niet ging winnen. Als het mij niet zou lukken hem uit te leggen dat het zo was en niet anders, dan vermoedde ik wel dat Shy het wel zou lukken. Ik prijsde mezelf wederom een beetje gelukkig met mijn geduld want broertje Flynn beloofde nu al wat.
´Oke dan, laten wij dan maar alvast naar je hut gaan. Ik ga je broer zo wel even achterna,´ glimlach ik vervolgens naar Beau en hoop van harte dat hij zijn enthousiasme van net nog niet verloren is. ´Ben je een beetje benieuwd naar je hutgenote?´ vraag ik hem ietwat voorzichtig terwijl ik langzaam richting zijn hut begin te lopen. In mijn hoofd probeerde ik een voorstelling te maken van hoe hun zich moesten voelen, wetende dat ze van elkaar gescheiden werden. Maar me dat gevoel echt inbeelden lukte me niet helemaal, mettertijd zou ik het vast wel leren begrijpen. Tenslotte had ik zelf ook broers en zussen, al was dat een totaal ander soort band dan dat de tweelingen hier hadden.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Sionnach Regan

Ik kijk Isabelle vragend aan als haar wangen rood aanlopen. Zou zij het geweest zijn? Ik had haar niet echt voor het type aanzien dat een instrument zou bespelen, of toch geen ander instrument dan een gitaar of een ukelele. Maar natuurlijk ken ik haar helemaal niet en een eerste indruk kan bedrieglijk zijn.
"Jullie hebben het toch niet gehoord?" zegt ze zacht.
Ondanks dat het vrij duidelijk is dat we het wel gehoord hebben, knik ik toch even. Ik probeer er op te letten dat ik mijn gezicht zacht houd. Want daar hoeft ze zich namelijk helemaal niet onzeker over te voelen. Integendeel. Ik ken niet veel jongeren die nog trompet willen spelen. Zoiets moet juist aangemoedigd worden.
"Ja. Nou ja, nee, ja ik speelde, zeg maar, inderdaad, wat, trompet."
Er verschijnt een geamuseerde blik op mijn gezicht, omdat ik mijn best doe niet in de lach te schieten. Ik wil namelijk niet dat ze zou denken dat ik haar uitlach, gezien dat ook helemaal het geval niet is. Het is gewoon aandoenlijk, haar zo te zien worstelen met wat woorden nadat ik in principe niet eens een echt compliment gegeven heb.
"Dat was niet zomaar "wat trompet", als je het mij vraagt," zeg ik eerlijk. "Het klonk goed, vrij. Heb je ooit Jazz geprobeerd?"
Jazz, de moedertaal van New Orleans. Ik ben dol op die muziek. Niks is beter dan een avond naar Jazz luisteren, met een glas rode wijn en een sigaretje erbij. Als Oona oud genoeg is, dan neem ik haar zeker mee naar New Orleans, om het samen te ontdekken en hopelijk nog wat van de oude cultuur terug te vinden.
Ons gesprek wordt tot mijn groot ongenoegen abrupt onderbroken wanneer iemand tegen me aan knalt. Het is die jongen met zijn grote mond weer, en net op het moment dat ik besluit het op de stress te steken trapt hij me alweer op de tenen.
"Je staat in m'n weg."
Voor ik de kans krijg hem te waarschuwen, geeft hij me een fikse duw. En ookal ben ik er fysiek niet door uit balans gebracht, ik moet zeggen dat mijn ketel nu serieus begint over te koken. Ik heb er een bloedhekel aan als mensen zo rot doen zonder dat daar aanleiding voor gegeven is. Tot nu toe ben ik alleen maar vriendelijk geweest tegen hem.
Wanneer de jongen aanstalten maakt om door te lopen, grijp ik hem ik hem bij de schouder van zijn T-shirt vast en trek hem hardhandig terug naar me toe. Met een duw tegen zijn andere schouder, zorg ik ervoor dat hij niet anders kan dan zich naar me toe keren. Met rechte rug en serieuze blik, stap ik rechtstreeks zijn persoonlijke ruimte binnen tot ik zijn adem op mijn gezicht kan voelen.
Ik leg mijn hand op zijn borstkas en geef hem op mijn beurt een onzachte douw. Om te vermijden dat hij een stap achteruit kan doen, grijp ik zijn T-shirt vast zodra ik de duw gegeven heb. Zonder enige gêne staar ik hem recht in de ogen.
"Luister kerel," sis ik met mijn kaken op elkaar geklemd. "Ofwel schroef je dat stoere gedoe een paar tandjes terug, ofwel zal ik eens tonen hoe hard ik kan zijn. Als je het nog een keer waagt je zo onrespectvol te gedragen, tegenover gelijk welke begeleider, dan zal ik genoodzaakt zijn een sanctie te geven. En ik weet precies wat jou een toontje lager kan doen zingen. Wat zou je er van vinden als ik je broer alle wc's met een tandenborstel laat schrobben en hem vervolgens een nachtje in het bos door laat brengen? Dat zou jammer zijn, niet?"
Ik hou mijn stem op fluister-volume, zodat Isabelle het niet kan horen en het meer intimiderend overkomt bij de jongen voor me. Ik geef hem nog een kleine duw, niet hard genoeg om hem te kunnen doen achteruit deinzen, en laat zijn T-shirt los om de plooien die ik er in gemaakt heb glad te strijken met mijn handpalm.
"Ik geloof dat excuses wel op hun plaats zijn," zeg ik vastberaden.

Beau Baylon

Ik kijk verbaasd om als ik Flynn's hand uit de mijne voel glijden.
"Beau, nee. Raven, Beau en ik blijven bij elkaar! Beau en ik zijn één! Sorry maar ik ben even een eindje lopen, of het nou mag of niet."
Ik wil mijn mond open doen, om hem tegen te houden maar hij gaat er al als de hazewind vandoor. Ik wil zo graag achter hem aan gaan, en hem duidelijk maken dat hij dit alleen maar erger maakt voor ons beiden, maar ik weet dat ik Flynnie beter even laat afkoelen als hij kwaad is. Ik snap wel dat het niet makkelijk is voor hem, dat is het voor mij ook niet. Maar ik zie het nut niet van eindeloos tegenstribbelen. Als ik hem mis, dan sluip ik gewoon 's nachts mijn hut wel uit, al moet ik zoals in de tekenfilms een gat met een tunnel in de vloer gaan graven met een lepel. Gelukkig hoef ik dan geen gestreept pakje aan.
Raven's stem wekt me uit mijn dagdroom.
"Oke dan, laten wij dan maar alvast naar je hut gaan. Ik ga je broer zo wel even achterna. Ben je een beetje benieuwd naar je hutgenote?"
Ik kijk nog even achter haar, of ik Flynn nergens meer kan zien, maar wanneer dat niet het geval is neem ik mijn koffer in beide armen en hou hem stevig tegen mijn borstkas aan. Ik richt mijn blik weer op de grond en zucht zachtjes.
Raven lijkt me best aardig, maar dat neemt niet weg dat ze een vreemde is en dat ik dan last krijg van mutisme.
"Vier," mompel ik, meer tegen mezelf dan tegen haar.
Met kleine pasjes loop ik Raven voorbij, op weg naar mijn hut. Wanneer ik een eindje voor haar uit ben, hou ik even halt en kijk over mijn schouder om te kijken of ze meekomt. Hoewel ik geen woord over mijn lippen krijg, zou ik het wel appreciëren mocht ze me een beetje wegwijs maken in mijn voorlopige huisvesting.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Flynn Baylon

Wanneer ik vastgegrepen word komt er een schrikgeluidje uit mijn keel, maar ik weet mezelf snel weer te herpakken. Wanneer ik praktisch word gedwongen om te draaien doe ik dat ook. Ik kijk recht in de ogen van Shy die al maar dichter komt. Wanneer hij zich in mijn personal space bevindt krijg ik het toch wel even benauwd. Ik voel zijn hand op mijn borstkas waarna hij duwt, maar voordat ik überhaupt naar achter ga heeft hij me alweer vast gepakt. Ik slik even en kijk Shy zo veel mogelijk aan met mijn boze blik, al moet ik zeggen dat hij me toch wel een beetje bang maakt.
"Luister kerel. Ofwel schroef je dat stoere gedoe een paar tandjes terug, ofwel zal ik eens tonen hoe hard ik kan zijn. Als je het nog een keer waagt je zo onrespectvol te gedragen, tegenover gelijk welke begeleider, dan zal ik genoodzaakt zijn een sanctie te geven. En ik weet precies wat jou een toontje lager kan doen zingen. Wat zou je er van vinden als ik je broer alle wc's met een tandenborstel laat schrobben en hem vervolgens een nachtje in het bos door laat brengen? Dat zou jammer zijn, niet?" ik kijk Shy ongelovig aan. Beau heeft hier niets mee te maken, hij staat hier volledig buiten!
Hij geeft me een zachte duw en laat mijn shirt dan los, vervolgens strijkt hij de plooien glad met zijn handpalm. Ik kijk Shy nog altijd ongelovig aan, hij meent dit niet toch?
"Ik geloof dat excuses wel op hun plaats zijn," zegt hij daarna. Ik schud mijn hoofd even, maar niet zozeer om het excuus dat ik moet maken. Maar om wat hij zei.
"Hoe- Waarom zou je Beau dit aandoen. Hij doet geen vlieg kwaad," zeg ik zacht. Ik moet toegeven, mijn stem trilt een beetje. "Kom op, Beau doet echt niemand iets!" zeg ik iets harder en ik stap een klein stapje achteruit. Opnieuw schud ik mijn hoofd. Hij kan mijn broertje niet iets aandoen om wat ik deed, toch? Toch!?
"Shy, je doet Beau niets toch?" vraag ik dan, al klinkt het meer smekend. Ik kijk om me heen of ik Beau ergens zie, maar tevergeefs, hij is hier niet. Excuses... Iets wat ik maar zelden biedt wanneer ik boos ben, of iemand niet mag... Maar ik zou wel moeten, voor Beauby...
"Het... Spijt me," zeg ik zacht. Ik weet niet of Shy het gehoord heeft, want het was echt zacht. Ook kijk ik naar de grond, iets wat Beau meestal doet als hij zich ongemakkelijk voelt.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.