[RPG] Dancing Shoes | 1 - Speeltopics

Al jaren staat LASA, Los Angeles School of Arts, ervoor bekend de beste ballet danseres af te leveren. Meer dan 65% wordt na het afstuderen door een compagnie geworven. Sommigen worden zelfs al een contract aangeboden nog voor ze hun diploma in handen hebben.
Dat de school zo succesvol is heeft ze te danken aan haar streng beleid. Er geldt een nultolerantie wat alcohol en drugs beseft, en relaties worden afgeraden zodat de leerlingen hun maximale aandacht aan hun studies kunnen schenken.
Elk jaar worden er strenge audities gehouden om nieuwe leerlingen te werven, maar zelfs wanneer je een plekje hebt gekregen in de school ben je nog niet veilig. Je kan ten alle tijde geschorst of zelfs weggestuurd worden als je je niet voldoende inzet of niet genoeg vooruitgang toont.
Naast danslessen, voorziet de school ook in geschiedenis- en culturele lessen, ook verschillende talen worden aangeleerd om de kansen van de leerlingen om aangeworven te worden door een buitenlandse compagnie te vergroten. Anatomie is eveneens een belangrijk vak en de leerlingen worden aangemoedigd om een instrument te leren spelen, zodat ze ook voorstellingen muzikaal kunnen begeleiden.

Dit jaar is er echter een groepje leerlingen dat honger heeft naar iets anders, iets nieuws. Ze vragen het bestuur van de school om Hip-Hop lessen in te voeren, maar dat idee wordt resoluut geweigerd. De teleurstelling is groot, en enkele leerlingen lijken ontmoedigd te raken tot één van hen met een idee komt. Wat als LASA eens een eigen Hip-Hop crew zou hebben, door en voor leerlingen? Zullen de jongeren er in slagen hun geheim geheim te houden, of riskeren ze hun zuurverdiende plekje in de school te verliezen?

Leerkrachten:
- Raven Ariana McCalley - Eavan
- Joel Kian Ranger - Roatan
- Raphael Crawford - Morticia

Leerlingen:
- Chrissie Mariangela Ortiz - Theodora ~crew
- Ava Chachi Esperanza - Lifeisajoke ~crew
- Rachelle Maia Anderson - Jaimes ~crew
- Ryssa Viènne Hartley - Alyssum
- Hyun Jae Goo - Morticia
- Tristan Victor Wellington - Theodora
- Hayaku Hashima - Papaoutai ~crew
- Luke Oliver Wright - Sempra ~crew
- Rafaël Mairon Ortiz - Praesidium ~crew
- Reece Noah Bowen - Roatan

Regels:
- Er is een minimum van 12 regels per post
- Ik wil geen sneltrein, hou een beetje rekening met elkaar ^^
- Naamsveranderingen graag doorgeven
- Geen perfect players, iedereen heeft zijn fouten en gebreken.
- 16+ is volgens mij niet echt aan de orde in dit RPG, dus beperk het tot een minimum.

Story met info

Ik zou graag willen vragen dat je wacht tot iedereen gereageerd heeft voor je zelf weer post, zodra iedereen een stukje geplaatst heeft, telt de regel van 2-3 posts wachten. Indien het RPG goed verloopt en iedereen voldoende rekening met elkaar houdt, kan deze regel later nog wegvallen.

[ bericht aangepast op 18 aug 2013 - 23:08 ]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Willen jullie hier nog mee verder gaan?

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Ik wacht op Tristan (: ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Tristan Wellington

"Begin dan met me niet meer Smurf te noemen, of iets anders,” antwoordt Hayaku. De manier waarop hij zich vervolgens omdraait en van me weg wandelt doet me denken aan een vrouw die op haar tenen getrapt is. Ik barst in lachen uit en schud mijn hoofd. Het is niet helemaal wat ik bedoelde, maar hij is op de goede weg. Mocht hij nou nog wat minder als een wijf overkomen dan zou het al een stuk beter zijn.
“Tuurlijk,” zeg ik terwijl ik een traantje weg veeg en hem met mijn andere hand een schouderklopje geef. Wanneer ik besef wat ik net deed, stop ik mijn hand snel in mijn broekzak. Ik schraap mijn keel even en volg hem het klaslokaal in.
Ik haal een hand door mijn haren en wandel naar mijn plekje vooraan, tot ik zie dat Hyun wat verder zit en inderdaad een plekje voor me vrij gehouden heeft. Krijg nou wat, straks krijg ik nog vrienden. Al zie ik nog steeds niet in wat mensen met mij als vriend moeten. Ik zou mezelf ook niet echt als vriend willen, om eerlijk te zijn.
“Mag ik?” vraag ik als ik bij Hyun ben en haar tas voorzichtig optil. Ik zet hem op de tafel en laat mezelf in het zitje vallen. Vervolgens strek ik mijn benen onder tafel en zak een klein beetje onderuit terwijl ik mijn tas op mijn schoot zet en er mijn spullen uit haal. Daarna laat ik het ding met een plofje op de grond belanden.
Net wanneer ik me schrap wil zetten om op te gaan letten, herinner ik me de papiersnippers in mijn broekzak. Ik kijk even om me heen en haal ze er vervolgens uit. Ik zorg ervoor dat ze met de betekende kan naar boven liggen en begin dan zo subtiel mogelijk te puzzelen. Wanneer ik vrees dat iemand, met name Hayaku, het in de gaten zou kunnen krijgen, leg ik mijn pennenzak ervoor en ga een beetje meer over de tafel hen gebogen zitten.
Langzaam maar zeker krijgen alle stukjes een plekje. Sommige besluiten echter even vervelend te doen en niet te willen passen, maar uiteindelijk zitten alle delen van het gezicht op de juiste plaats. Ik slik even wanneer ik doorkrijg wat Hayaku getekend heeft.
“Zeg me alsjeblieft dat ik niet gek ben en dat jij dit ook ziet?” vraag ik aan Hyun terwijl ik een knikje naar de tekening geef.
Ik snap het niet? Waarom zou hij mij tekenen? Dat slaat toch helemaal nergens op? Ik heb hem nog nooit mensen zien zitten tekenen, waarom mij dan wel? Het is op z’n minst een beetje een vreemde, en in mijn ogen enge, hobby.
Voorzichtig kijk ik even over mijn schouder, naar Hayaku. Ik kijk echter snel weer voor me uit en zucht een keer. Net wanneer ik een beetje begon te wennen aan het idee om aardiger te gaan doen tegen hem moet hij weer iets doen waardoor ik hem alleen maar vreemder ga vinden.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Ryssa Viènne Hartley
'Logisch dat ze zoveel vrienden heeft,' hoor ik Rafaël tegen Reece mompelen, die daarop zacht grinnikt. Rafaël zei het zacht, maar nog wel hard genoeg voor mij om te horen. Gekwetst bijt ik op mijn onderlip en richt mijn blik op het bord voor me, terwijl Ava begint te reageren op wat ik zei. 'Ik apprecieer je mening Ryssa, maar zolang jij niet weet wie ik ben, waar ik vandaan kom en hoe mijn familie in elkaar zit, dan zou ik het leuk vinden dat je gewoon vraagt waarom ik hier ben,' begint Ava, nadat ik ben uitgesproken over mijn verhaal dat ik het wat oneerlijk vind dat ze hier zit, terwijl ze liever iets anders doet. 'Maar goed, ik wil hier even graag zijn als de mensen die ook auditie gedaan hebben. Dat ik door was heb ík niet beslist, maar de mensen van LASA zelf. Als je tegen iemand wil preken over het feit dat ik hier niet verdien te zijn omdat ik niet van kleins af aan ballet doe, zaag dan aan hun hoofd niet aan het mijne. Als zij hier binnen wilden komen, dan hadden ze maar beter moeten dansen, dat ligt niét aan mij. Als je tegen hip-hop bent, houdt dat dan voor jezelf, want niet alle mensen willen ongevraagd iemands mening horen. Zolang jij niet weet wat ik in het verleden heb gedaan om goed genoeg te worden om hier auditie te kunnen doen, zeg dan niet dat ik dit niet verdien.' Ze komt overeind. 'Niet iedereen is hier gewoon omdat die heel graag een ballerina wil worden. Ik wil ervoor zorgen dat mijn familie rond kan komen elke maand en het enige waar ik goed in ben in dansen. Ballet was het enige genre ballet waar ik direct toekomst in zag, dus als jij de kosten van mijn familie elke maand wil betalen, dan zal één andere persoon, die volgend jaar misschien wél doorgaat, hier mijn plaats kunnen innemen.' Na deze woorden gaat ze er vandoor. Ik zucht zacht. Zo raar is het toch niet dat ik het oneerlijk vind dat zij hier is als ze zegt dat hip-hop meer haar ding is. Ze doet dit duidelijk om het geld, dat gaf ze zelf net aan, maar waarom doet ze dan niet gewoon auditie voor een videoclip van een één of andere R&B zanger of zangeres. Al kan ik het ergens wel snappen, tenminste, ik zou zelf niet meewillen doen aan zo'n vulgaire videoclip.
'Dus, wilt iemand nog weten of ik er nieuwsgierig naar ben? Nee? Mooizo,' zegt Rafaël dan. Zijn woorden schieten weer door mijn hoofd en ik begin stilletjes mijn tas in te pakken. Ik heb er geen in hier te blijven als ik toch niet gewenst ben. Bovendien gaat de bel zo.
'Reece, hoe-, nee laat maar. Dat weet je toch niet.' Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe Rafaël zich op Chrissie richt. 'Weet jij hoe laat Anatomie begint?'
'Nou eigenlijk wil ik wel weten of je nieuwsgierig ben. Wat moet een sterk punt van jou partner zijn? Oh en de les anatomie begint om tien uur, trouwens. Dat weet ik wel. Reece is niet dom,' reageert Reece er op. Chrissie begint te giechelen. 'Rafaël houdt van elegante meisjes. En ze moet zich de volle honderd procent inzetten. Niet broertje?' flapt ze er volgens uit. Ik heb mijn tas inmiddels helemaal ingepakt en sta op. 'Ik zie jullie wel bij de les,' mompel ik zacht, waarna ik wegloop.
Terwijl ik naar het lokaal loop doe ik nog een poging om Brandon te bellen, maar hij neemt niet op. Op zijn voicemail spreek ik een berichtje in of hij me wilt terugbellen. Vervolgens bel ik Hayden, maar hij neemt ook niet op. Op zijn voicemail spreek ik hetzelfde bericht in.
Bij het lokaal aangekomen verschans ik me op het hoekje van de achterste rij. Normaal gesproken zit ik vooraan, omdat ik bij Anatomie alles zo goed mogelijk mee moet krijgen, want anders snap ik er nog minder van dan ik normaal gesproken doe.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Hyun Jae Goo |

Normaliteit heeft zij geen horloge of iets dergelijks om dat de tijd aangeeft, maar nu had ze gewild dat het nu wel het geval was. Volgens Hyun duurt het nu al veel te lang en had de les allang moeten beginnen, dus om die reden zocht ze een klok, maar toen ze het uiteindelijk gevonden had, merkte ze op dat de wijzer vastliep. Het tikte telkens op dezelfde plek en op een punt begaf ‘ie het gewoon.
Met een erg geërgerde zucht blikte zij de ruimte rond en het viel haar op dat er zelfs nog maar een paar mensen in de klas zaten. Ze zaten te tekenen in hun schrijf- of notitieboeken en anderen waren muziek aan het luisteren. De meesten zaten achterin in de klas, alleen Hyun zat ergens in het midden. Voor deze keer had ze geen zin om vooraan te gaan zitten, wat ze meer dan de helft van de tijd in feite wel deed. De mensen die nog moesten komen, zaten ergens anders hun leven te verpesten. Ze moeten het zelf maar weten, vond Hyun, het waren hun keuzes. Het meisje had in elk geval niet last ervan dat iemand haar kwam storen, want de meerderheid vermeden haar als door een bij gestoken te zijn. Zo had Tristan nu ook nog altijd zijn plaatsje naast haar, als hij nog op mocht dagen. Hij was nu al een tijdje weg, waardoor ze zich af begon te vragen wat er gebeurd zou zijn.
Abrupt hoorde ze een geluid, waardoor het Koreaanse meisje opkeek en zich bedacht dat de verveling toe had geslagen. Tristan kwam het lokaal binnen gelopen, en hoewel hij eerst naar zijn eigen plaats had willen lopen, liep hij vervolgens toch naar Hyun toe. Hayaku was ook al het lokaal binnen gelopen, maar die ging ergens anders zitten.
‘Mag ik?’ Voorzichtig tilde hij haar tas op, zette hem op de tafel en liet zich daarna in de stoel vallen. De verveling was als sneeuw voor de zon weg nu Tristan er was, maar zij keek hem enkel met een wenkbrauw opgetrokken aan vanwege de vraag. Hyun kende hem als een arrogante snob, alleen nu zij hem beter begon – of dacht – leren te kennen, keek ze anders tegen hem aan. Ze had een sarcastische opmerking willen maken, echter hield zij zich in, aangezien hij bijna verlegen leek. In elk geval in haar opzicht, hij zou het zelf niet zo kunnen zien.
Tristan strekte zijn benen onder tafel, zakte een beetje onderuit en haalt zijn spullen uit de tas. Het meisje lette er niet meer op en besloot nu pas haar tas van de tafel te pakken, deze onder haar tafel te dumpen en haar boek open te slaan waar ze de vorige keer gebleven waren. Zonder iets tegen hem te zeggen, begon ze de regels opnieuw te lezen, want de leraar was er nog steeds niet – wat voor haar uitermate irritant was. Wat was hij aan het doen, klavertjes vier plukken? In Hyun’s ooghoeken kon ze wel merken dat Tristan opeens raar begon te doen, alleen lette ze er niet zoveel op. Ten minste, totdat hij abrupt zijn stem liet horen.
‘Zeg me alsjeblieft dat ik niet gek ben en dat jij dit ook ziet?’ Het meisje kijkt op en ziet nog net het knikje dat hij geeft, waarop zij het volgt en de stukken papier ziet. Kort neemt ze het in zich op en blikt zo nu en dan naar Tristan, waarna ze pas haar mond opent.
‘Dit is werkelijk waar erg goed. Waar haal je dit vandaan? Het meisje moet je wel erg leuk vinden dat ze je tekent,’ grinnikte Hyun de laatste paar woorden, hoewel ze tot nog toe erg serieus klinkt. Dan haakt ze af en bekijkt Tristan kort bedachtzaam, waarna ze iets naar hem toe buigt. ‘Ik had geen idee dat jij momenteel met een meisje bezig was? Wie is het, iemand uit onze klas?’ Hyun begon al rond te kijken, alleen toen ze opmerkte dat Tristan over zijn schouder ergens naar keek, volgde ze zijn blik en viel haar mond zowat open. Het begon langzaamaan steeds helderder te worden, al duurde het wel een paar ellenlange minuten voordat ze er wat op meldde.
‘Is het meisje Hayaku?’ fluisterde ze, zo zacht dat ze het zelf nauwelijks kon horen. Het was niet aan iemand anders oren gericht, behalve aan die van Tristan. ‘Is er daarnet iets gebeurd? Geen zorgen, ik ben erg ruimdenkend, hoor.’ Hierna zuchtte ze even en beet op haar volle onderlip.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Hayaku Hashima

Ik hielt me tamelijk stil toen de klas wat voller begon te lopen. Met een hand onder mijn hoofd en de andere spelend met een hoekje van mijn schrift, staar ik naar de tafel waar ik aan zit.
Als ik straks de kamer van Tristan en mij in kom moet ik de papiersnippers even opruimen, voordat Tristan erachter komt dat ik hem geschetst heb. Wie weet wat hij zou doen als hij erachter komt. Misschien valt hij
weer helemaal terug naar de Tristan als die hij in het begin was, en dan bedoel ik het begin van het jaar. Toen was hij nog erger dan hij nu is, dacht ik...
Een zachte zucht komt uit mijn mond en ik haal even mijn handruggen door mijn ogen, dan zet ik weer een van mijn handen onder mijn hoofd en kijk rond.
Ik zie Tristan naast Hyun plaatsnemen en hij zakt meteen wat onderuit. Dan zie ik hem iets doen, en waarom krijg ik er een naar gevoel bij als hij zijn pennenmapje ernaast legt en meer over de tafel heen buigt? Ik zie hem naar Hyun buigen en wat zeggen, kort daarna zie ik beiden blikken even naar mij trekken. Mijn hart slaat een slag over en ik duw mezelf iets rechter. Ik wil weten waar ze het over hebben, en waarom hun blikken allebij naar mij gericht zijn.
Wanneer ik Hyun dichter naar Tristan zie buigen en ze hem iets lijkt te vragen kan ik mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. Ik schuif mijn stoel naar achter en sta op. Dan loop ik tussen de tafels door naar voor, richting de prullenmand. Onderweg kom ik langs Tristan en Hyun, vanuit mijn ooghoeken kijk ik op de tafel van Tristan, maar erg goed zien wat hij er heeft kan ik niet. Ik haal een oud kauwgumpapiertje, doe toevallig nog in mijn zak zat, naar boven en gooi deze in de prullenmand. Op de terugweg loop ik iets langzamer en kijk zo onopvallend mogelijk naar Tristan zijn tafel en zie het dan, mijn schets! Snel recht ik mijn rug en ga in snelle pas naar mijn plek terug waar ik mijn tas pak en mijn spullen erin stop. Wat ik normaal zo netjes doe is het nu een puinhoop in mijn tas. Ik slik een keer en draai me dan om en loop tussen de tafels door. Wanneer ik langa Tristan zijn tafel kom stop ik even, pak de snippers en stop ze ib mijn tas.
"Vergeet dat je dit gezien hebt... Alsjeblieft..." zeg ik met drukkende tranen en ren daarna het lokaal uit, de gang over. Ik ren naar een oefenruimte en stop mijn cd in de speler, ik zoek een nummer uit en begin erop te dansen, met gesloten ogen. Om me meer te verdiepen in de muziek... Waarom heeft Tristan de snippers meegenomen? Hyun weet er nu ook van! Ik veeg woest door mijn ogen heen en maak een paar snelle draaien op de maat van de muziek.
Wat moet Tristan nu wel niet van mij denken... Wat?

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Rafaël Mairon Ortiz.

Aan Reece zijn gezicht te zien kan hij zijn lachbui maar net inhouden. Hierdoor krijg ook ik de drang om te gaan lachen, maar ik verschuil het onder een zachte kuch. Het is altijd beter dan in dit serieuze gesprek in lachen uit te barsten.
“Wat?” Ik kijk Chrissie aan, wanneer ze dit vraagt. Ik grinnik even, waarschijnlijk was ze op een heleboel plekken met haar gedachte, maar duidelijk niet hier. Ze haalt haar hand door haar haren heen en ik wil net de vraag herhalen, als Reece me antwoord geeft.
“Nou, eigenlijk wil ik wel weten of je nieuwsgierig bent. Wat moet een sterk punt van jou partner zijn?” Ik verwachtte, na mijn slappe poging om de vraag weg te wuiven, wel een reactie van iemand. “Oh en de les anatomie begint om tien uur, trouwens. Dat weet ik wel,” Voegt hij er aan toe, terwijl hij een tikje tegen zijn hoofd geeft. “Reece is niet dom,” Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en kijk hem nadenkend aan. Verder reageer ik er niet op. Ik had wel kunnen zeggen dat hij wel dom is, maar ik ben diegene die het niet weet. Ik werp een blik op mijn horloge. We hebben nog even.
Ik heb net een bijpassend antwoord gevonden, maar blijkbaar is hij overbodig, aangezien Chrissie al voor mij geantwoord heeft. “Rafaël houdt van elegate meisjes,” Ik kijk haar aan, terwijl ik erover nadenk. Veel tijd om na te denken heb ik niet, want het volgende antwoord ligt al klaar. “En ze moet zich de volle honderd procent inzetten” Voegt ze er met een glimlach aan toe. “Niet, broertje?” Ze drukt een kusje op mijn wang, waarna ze haar neus er even tegenaan houd. “Ik zie jullie wel bij de les” Mompelt Ryssa zachtjes. Ik had niet eensw door dat ze haar spullen al had ingepakt.
Mijn blik gaat omhoog, terwijl er een nadenkende uitdrukking op mijn gezicht komt te staan. Ik kijk niet nadrukkelijk naar iets, het is meer iets wat ik doe als ik ergens over nadenk. “Eh, ik denk het.” Antwoord ik langzaam. “Maar het is vrij logisch dat iedereen hier zich voor de volle honderd procent geeft?” Ik kijk haar aan. Wanneer dit niet het geval is, vind ik niet dat je hier hoort te zijn. Ik heb altijd alles gegeven, wanneer het op dansen aan kwam en ik zal nooit minder dan dat geven. S’ochtends mag ik dan wel een ochtendhumeur hebben en zou je denken dat ik alles vervelend vind, maar dansen is zeker een uitzondering. Ik kan geen genoeg krijgen van dansen, zelfs niet wanneer ik een humeurig bui heb. “En ja, ik hou van meisjes die elegant zijn, maar dat komt omdat ik er niet tegen kan als mensen zich houterig voortbewegen. Volgens mij noemen ze dat ‘plomp’.” Leg ik uit. “En ik hoop dat het iemand is waar ik het goed mee kan vinden. Dat danst gewoon fijner.” Voeg ik er aan toe, terwijl ik mijn schouders even nonchalant ophaal.
“Hé, Matthew heeft vanavond een voorstelling en daarna gaan ze hem interviewen. Het komt live op tv. Jullie komen toch ook kijken in de common room?” Vraagt Chrissie. “Waarom ook niet.” Antwoord ik vrijwel meteen. Ik weet dat hun relatie niet helemaal stabiel is, maar ik weet wel dat zij van hem houdt. Ookal stijgt zijn succes hem naar het hoofd en ben ik erg kieskeurig als het op de vriendjes van mijn zussie aan komt, toch zal ik voor haar naar dat interview gaan kijken. Je kunt wel zeggen dat ik het doe om Chrissie een plezier te doen.
Ik werp nog een blik op mijn horloge en kijk dan van Reece naar Chrissie en heb nu pas door dat wij nog de enige zijn die aan deze tafel zitten. Mijn blik gaat de eetzaal even rond en ik zie dat het al aardig leeg begint te stromen. “Zullen wij zo ook maar gaan dan?” Ik wacht niet op een antwoord en zet mijn gebruikte spullen op het dienblad. Ik sta op en zwaai mijn rogzak over mijn schouder heen. Met mijn ene hand hou ik mijn rugzak vast en met mijn andere hand probeer ik het dienblad in balans te houden, zodat de spullen die erop staan niet omvallen.

[ bericht aangepast op 3 juli 2013 - 12:21 ]

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Tristan Wellington

"Dit is werkelijk waar erg goed. Waar haal je dit vandaan?" Ik wil Hyun net gelijk geven, en zeggen dat de gelijkenis inderdaad echt treffend is, maar ze gaat al meteen verder met praten. "Het meisje moet je wel erg leuk vinden dat ze je tekent," grinnikt ze. Sommigen zullen zeggen dat het niet mogelijk is, en het zou ook heel goed kunnen dat mijn verbeelding op dit moment overuren maakt maar ik meen dat ik het bloed uit mijn gezicht voel wegtrekken. Mijn maag samen en mijn hersenen geven me het signaal dat dit teveel informatie is om ineens te verwerken, dat het informatie is de ze überhaupt niet eens willen verwerken, niet zouden hoeven te verwerken. Ik ben dankbaar dat Hyun haar mond houd, maar mijn opluchting blijkt van korte duur te zijn.
"Ik had geen idee dat jij momenteel met een meisje bezig was? Wie is het, iemand uit onze klas?" Ik snuif een keer. Ik ben helemaal met niemand bezig. Daar heb ik toch ook helemaal geen tijd voor? Ik moet me concentreren op mijn studies en op het dansen, flirten en flierefluiten past niet in mijn schema en om eerlijk te zijn heb ik daar ook helemaal geen behoefte aan. Waarom zou ik mezelf binden? Steeds maar weer gezeur, steeds rekening moeten houden met een ander, zo zit ik niet in elkaar. En daar komt nog eens bij dat het ook niet eerlijk zou zijn om van een ander te vragen daar mee om te gaan.
"Is het meisje Hayaku? Is er daarnet iets gebeurd? Geen zorgen, ik ben erg ruimdenkend, hoor."
Mijn longen hebben besloten om geen lucht meer in mijn lichaam toe te laten. Ik begin te duizelen, mijn oren suizen en het voelt alsof ik elk moment letterlijk door de grond kan zakken. Ik bal één vuist en veeg met de andere hand de papiertjes van mijn tafel af, tenminste dat was de bedoeling geweest maar ik zie ze niet meer. Wanneer ik opkijk zie ik een geschrokken Hayaku staan. Serieus, hij is geschrokken? Hij denkt dat hij het recht heeft om bang te zijn? Hij heeft verdomme die tekening gemaakt en die snippers laten slingeren!
"Vergeet dat je dit gezien hebt... Alsjeblieft..."
Vol ontzag kijk ik hem aan. Vergeten? Denkt hij dat ik dat zomaar even kan? Hyun's woorden doen de zaak ook helemaal geen goed. Hoe kan ze nou denken dat ik wat met Hayaku hebben zou? Nog geen uur geleden zag ze zelf hoe ik tegen hem spreek, dat lijkt me amper de taal van geliefden. Het idee... Mijn gedachten worden onderbroken door een rilling die over mijn hele lichaam loopt. Ik klem mijn kaken op elkaar en moet moeite doen om ook de rest van mijn lichaam en vooral mijn hersenen onder controle te krijgen.
"Ik heb niks met Hayaku - Ik ben niet - Ik val niet - En hij is geen meisje."
Ik heb voor het eerst in mijn leven een hekel aan mezelf, omdat ik niet uit mijn woorden raak. Ik kan er überhaupt al niet tegen als mensen stotteren, en van mezelf kan ik het al helemaal niet hebben. Voor ik het goed en wel besef, weergalmt er een luide knal door het lokaal. Het duurt zo'n twee seconden voor ik besef dat de klap van mijn hand op de tafel die veroorzaakt heeft. Mijn gezicht gloeit van woede en ik heb het zo warm dat het voelt alsof ik elk moment uit mijn kleren kan exploderen. Hoe durft hij? En hoe durft zij?! Zomaar veronderstellingen maken!
Het is dat ik de les niet wil missen, anders bleef ik hier geen minuut langer zitten.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Hyun Jae Goo.

Wanneer mijn blik van het papier weg is getrokken richting Tristan zijn gezicht, frons ik lichtelijk. Het lijkt wel alsof hij iets over de datum had gegeten, want alle kleur is zowat uit zijn gezicht weg getrokken. Hij ziet er niet op z'n opperbest uit, moet ik zeggen. Heb ik wat verkeerd gezegd? Hij snuift een keer, wat voor mij nogal iets verontwaardigds heeft.
Als ik opmerk dat Hayaku er waarschijnlijk iets mee te maken heeft, begin ik te begrijpen waarom hij eruit ziet alsof hij elk moment neer kan vallen. Tristan had er vast geen geen weet van, anders zou hij toch niet zo reageren?
Ondertussen is de Japanse jongen een paar keer langs gelopen, al let ik er niet zo op, mijn gedachten zijn ergens anders. Tristan balt één vuist en veegt over de tafel heen, wat vast voor de snippers bedoeld was. Deze lagen er echter niet meer, aangezien Hayaku een seconde geleden het allemaal in zij tas had gegooid. Zonde van de tekening, trouwens.
"Vergeet dat je dit gezien hebt... Alsjeblieft..." Hij rent weg. Gezellige dramaQueen. Welja, behalve dat hij er nogal geschrokken uit zag, leek hij ook wel wat verdrietig, al kon ik er net zo goed naast zitten. Nee, ik kan misschien wel een emotieloze koe zijn soms, maar die tranen zeggen wat. Waar is hij bang voor? Te worden afgewezen? Want dat is stom, zoiets gebeurd nu eenmaal in het leven. Ik snap sowieso niet het idee van relaties, laat staan flirten. Het is allemaal onzin.
"Ik heb niks met Hayaku - Ik ben niet - Ik val niet - En hij is geen meisje." Ik knipper verward met mijn ogen als ik de stem van Tristan hoor, en als ik naar hem kijk, merk ik als eerste zijn op elkaar geklemde kaken op. Er weergalmt een luide knal door het lokaal.
"Ik weet dat ik niet thuis ben in dat hele liefdesgedoe, maar hoor je hem niet achterna te gaan?" Mijn ogen zijn kalm, net zoals de rest van mijn gezicht. "Er zal nu vast niets tussen jullie zijn, aan jou reactie te merken, maar hij geeft klaarblijkelijk wel om jou. Waarom denk je dat hij jou getekend heeft?" vertel ik hem met net zo'n rustige stem. Hierop zucht ik en haal nonchalant mijn schouders op. "Of je blijft zitten natuurlijk."

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Itineris - Praesidium

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Tristan Wellington
"Ik weet dat ik niet thuis ben in dat hele liefdesgedoe, maar hoor je hem niet achterna te gaan? Er zal nu vast niets tussen jullie zijn, aan jou reactie te merken, maar hij geeft klaarblijkelijk wel om jou. Waarom denk je dat hij jou getekend heeft? Of je blijft zitten natuurlijk."
Ik zucht een keer, niet goed wetend wat ik met de woorden van Hyun aan moet. Als er één woord is waarmee je de band, als die er enigszins al is, tussen Hayaku en mezelf mee kan omschrijven dan is dat zeker en vast niet liefde. Ik knipper even als ik merk dat ik het meisje naast me zit aan te staren, en blader naar de juiste pagina in mijn boek terwijl ik de muren om me heen weer omhoog trek. Koppig rits ik mijn pennenzak open en haal er één voor één mijn spulletjes uit die ik het meest gebruik. Wanneer ik ze netjes achter elkaar voor me uit gelegd heb, richt ik me weer tot Hyun.
"Natuurlijk blijf ik zitten," zeg ik koeltjes. "Ik wil de les niet missen. Ik hoef niet te weten waarom Hayaku me getekend heeft. Dat is zijn probleem."
Toch merk ik dat de woorden minder waar zijn dan ik ze laat uitschijnen. Ik ben wel degelijk nieuwsgierig waarom hij precies - nou wat het ook moge zijn dat hij doet of is op dit moment dat met mij te maken heeft. Het is vooral omdat ik het, voor de verandering, helemaal niet begrijp. Ik snap niet hoe hij in godsnaam mij aardig kan vinden. Ik heb helemaal niks gedaan om hem rond mijn vinger te winden en ik ben het ook helemaal nooit van plan geweest.
Het vreemde is dat ik het me gewoonweg helemaal niet hoor aan te trekken. Het zou me niet moeten kunnen schelen. Ik moet me concentreren op mijn school, niet op de gevoelens van die mafketel. Maar waarom blijkt dat in praktijk dan zoveel moeilijker?
"Waar zijn we vorige les ookalweer geëindigd?" vraag ik om van onderwerp te veranderen, ondanks dat ik heel goed weet waar we gestopt zijn.

Chrissie Ortiz

“Waarom ook niet.” Antwoordt broertjelief. Ik glimlach voorzichtig naar hem. Ik weet dat het hem niet echt kan schelen, dat hij het doet voor mij. Rafi heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij Matthew niet goed genoeg voor me vindt. Ik kan het hem niet echt kwalijk nemen, ik weet dat hij me alleen wil beschermen. Dat betekent echter niet dat ik zijn mening over Matt daarom in acht neem, ik ben degene die een relatie met hem heeft, niet Rafaël.
“Zullen wij zo ook maar gaan dan?”
Ik kijk even om me heen en zie dat er op ons na bijna niemand meer in de eetzaal is. Waar is iedereen opeens heen? Zijn we dan zo laat voor de les? Ik volg het voorbeeld van mijn broer en ga recht staan. Ik moet zachtjes lachen als ik zie hoe hij stuntelt met zijn dienblad en hou met mijn vrije hand de andere kant ervan vast. Wanneer we het afgeruimd hebben, neem ik Rafaël's arm en leg hem om mijn schouder heen. Dan druk ik een kusje op zijn wang en glimlach zachtjes naar hem.
"Ik hou van je, weet je dat?" zeg ik liefjes.
Ik mag van geluk spreken dat Rafaël meegekomen is naar LASA. Het zou namelijk niet half zo leuk geweest zijn als ik hem de hele tijd moest missen.
Wanneer we bij het lokaal zijn aangekomen, sluip ik zo stil mogelijk naar binnen, gezien bijna iedereen al klaar zit voor de les. Ik schuif achteraan op de bank aan, en haal mijn spulletjes boven.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

(Vlahos went Papaoutai)

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.