Eindelijk, klaar. 
Cedric Laurentius Salomon – 21 – 3e rangs.
Hij wist dat hij zo snel van persoonlijkheid kon wisselen dat de meeste personen daarvan in de war zouden raken, maar Alexa was zo niet. Ze kon makkelijk meegaan en hem het gevoel geven dat hij heus niet zo gek was, als dat ze altijd tegen hem hadden gezegd. Misschien was hij het wel, maar hij vatte dit dan meestal als een compliment op en probeerde het dan niet als een belediging op te vatten. Hoe zeer het ook niet zo lijkt, het was toch wel zijn zwakke punt. Als men hierover door zou gaan dan zou hij zelfs in staat zijn om degene te vermoorden.
Hij werd uit zijn gedachten gerukt door een verlekkerde 'Hmm,' van Alexa. Ze had haar handen door zijn haren gehaald en meteen had hij pervers geglimlacht. Het was een teken dat hij verder mocht. Als dit niet zo was, dan was hij gestopt. Hij was niet het type ervoor dat hij vrouwen slecht zou behandelen, al had hij er met veel in bed gelegen, hij deed dit niet.
Hij was vergeten dat ze niet het type ervoor was om tijdens het flikflooien te praten, maar hij had het gewoon moeten zeggen. Na zo lang lag hij hier dan met zijn liefde. Zijn andere karakter zou hem voor gek uitmaken en zeggen dat hij er wel onmiddellijk mee moest stoppen, vanwege wat ze hen geflikt had, maar hij wilde het niet – het enigste wat hij wilde, was haar.
Haar ogen gingen over zijn lichaam. Hij moest glimlachen doordat ze gezegd had dat hij er nog steeds goed uitzag. Ja, echt Alexa.
“Jij ziet er anders ook erg goed uit. Erg sexy.” Had hij in haar oor gefluisterd met enkele kusjes in haar nek.
Ze had zachtjes gekreund waardoor hij nog meer opgewonden werd en zachtjes een wrijving tussen hen veroorzaakte met zijn heupen. Zijn hand bleef op haar bovenbeen onder haar nachtjapon liggen, maar zijn andere hand had de weg ondertussen richting haar borst gevonden waar hij in kneep en er vervolgens niet meer tegen kon, waarna hij uiteindelijk haar nachtjapon gretig naar beneden had getrokken.
Zachtjes had hij gekreund toen hij weer naar haar borst had gegrepen en haar innig terug had gezoend. Hij wilde zo graag tegen haar zeggen dat hij haar wilde, maar hij kon alleen wat gekreun en gehijg uit zijn mond krijgen.
Abrupt hoorde hij stemmen op de gang en hij herinnerde zich de deur die niet gesloten was. Zijn hand die haar borst omsloot had zich bij haar middel vastgepakt en hij had haar nog een kus gegeven, voordat hij opstond. “De deur. Die moet gesloten worden.” Had hij ietwat hijgend gezegd.
Hij liep er naartoe, maar hoorde een ruzie op de gang toen hij de deur op slot had gedraaid. Het waren twee mannen die om een vrouw ruzieden. Hij werd er razend om als men vrouwen als dweil behandelde. Nog iets waar hij iemand om kon moorden.
Als een flashback kreeg hij het beeld voor zich dat hij een mannelijke mens had vermoord, door het non-respectvolle gedrag tegenover de vrouwen. Hij was niet vaak boven bij de mens te zien, alleen als hij moest jagen. Zoals vandaag samen met Rae, de nieuwe vampier.
Het was nacht. Zijn ogen waren gewend aan het donker, al oogden ze rood, hij was niet gevaarlijk – althans voor de vrouwen niet, hij kon wel eens een steekje verliezen bij de mannen. Verschrikkelijke wezens. Als ze eens in zijn tijdperk zouden komen, dan hadden ze wel manieren bijgeleerd voor de vrouwen. Vrouwen gaven ons leven, die waren de sterke sekse van ons tweeën.
'Wat een aantrekkelijk dame ben jij,' hoorde hij vlak bij een kraampje. Het was een gluiperige stem, iets wat hij niet vertrouwde en zijn lippen walgend deed opkrullen. Hij hield er niet van om vrouwen tegen hun wil in te gebruiken voor de seksuele activiteiten. Hij vertrouwde het al zeker niet toen hij een vrouw wanhopig hoorde protesteren.
Snel was hij in actie gekomen om te kijken wat er aan de hand was. Een gluipend uitziende man had een vrouw vast bij haar armen, terwijl ze hopeloos probeerde weg te komen. 'Jij komt met mij mee. Het word een snelle.'
De waterdruppels in de emmer lieten hem bijna overvloeden, maar hij kon zich nog enigszins inhouden. “Laat de dame los.” Had hij eindelijk gesproken in de donkere nacht. De wind was gaan waaien op het moment dat hij sprak. “Nu.” Sprak hij met een kalme, maar gevaarlijke stem. De ogen van de geniepige man werden op hem gericht, maar hij stond standvastig – klaar voor hem aan te vallen, zodra de vrouw weg zou rennen. 'Is dat je reddende engel?' Had de man gesproken en de ogen van de vrouw waren gevuld met hoop, terwijl ze naar hem keek.
Hij moest honend lachen. “Het word geen snelle beurt. Je krijgt haar niet mee naar je huis. Alles wat jij nu gaat doen is de dame loslaten, anders moet ik spijtig genoeg iets doen wat ik niet wil.” De man moest lachen en had de vrouw nog steviger vastgehouden, waarna hij haar begon te betasten – hij wist dat de man dit echter deed om hem uit de dagen. Hij liet een zachte grom en zijn ogen werden roder dan ooit. Met stevige passen liep hij naar recht naar de man toe, pakte hem bij zijn schouder en kneep er zo hard in dat hij het uitschreeuwde van de pijn en de vrouw losliet, die vervolgens na een blik op hem gericht wegrende – hij had hier echter aan gedacht en had zijn andere hand over zijn mond gehouden om het geschreeuw te dempen. De emmer was al overvloed. “Zoals ik al dacht: een gore schoft die met zijn zwervershanden niet kan wachten tot hij het lekkers kan pakken. Laten we daar eens wat aan doen, niet?” Had hij door zijn op elkaar geklemde kaken siste. Er schoot een lichte angst door zijn ogen, maar dit verdween echter door een viezige lach van hem.
Zijn hand was van de man zijn schouder naar zijn arm gegaan, waar hij een harde ruk aan gaf – die uit zijn kom ging en het bot eruit schoot, waarna hij hem mee sleepte naar een nog donker steegje, perfect voor hem om zijn honger te stillen. Hij wilde geen aandacht scheppen. De man had nogmaals een ijselijk, harde schreeuw laten horen toen het bot uit zijn vel schoot – zijn arm zat nu zo los dat je het eraf kon trekken, maar hij deed dit niet. Zijn doel was om samen met de nieuweling Rae enkelen om te turnen, wat Silas had gevraagd, maar hij kon dit niet zomaar voorbij laten gaan – dus hij had Rae voor enkele minuten achtergelaten. Die redde het wel in haar eentje.
De man kwam met een smak tegen een muur aan – zo'n smak dat je een krak kon horen, dat was veroorzaakt in zijn rug. Hij gromde en ging op zijn knieën. “Mijn eten. Niet helemaal mijn smaak, maar bij woede en honger zal het wel voldoen.” Kwam er meer grauwend uit zijn mond, het had meer dierlijks dan de stem waar hij daarnet mee sprak. De man had nu een bangige blik in zijn ogen.
Zijn scherpe nagel had tergend over zijn keel gedrukt tot er enkele bloeddruppels te zien was en de man kermend om hulp begon te roepen, maar hij had nog steeds zijn hand op zijn mond gedrukt. Dit was na een enkele seconde niet meer nodig, want zijn nagel drukte hij er zo hard in dat zijn vinger erin verdween en hij had dezelfde weg weer naar boven vervolgd tot hij bij zijn kin uitkwam. Een hele straal met bloed liep over de man zijn nek en hij keek er genietend van op. “Pijnlijk hé?” Had hij met een vermakelijke gezicht gevraagd.
Zijn vinger bracht hij naar zijn mond, waarbij hij gretig naar het bloed likte. Een enkele druppel van het bloed op zijn tong liet hem meteen dierlijk lachen en hij schoot met zijn hoofd naar de keel van de man om zijn tanden erin te zetten en het op te zuigen. Zijn mond en gezicht was besmeurd met het bloed, maar hij had nog lang niet genoeg. De pijnlijke, bange en verdrietige blik die de man als laatste had geboden deed hem opblinken. Die man had zijn lesje wel geleerd, dacht hij vermakelijk.
Hij was al een tijdje bezig met de man, maar hij had er genoeg van om nog naar zijn gezicht te kijken. Het bloed droop hem van zijn mond tot op de grond en hij keek toe hoe de man erbij lag. Het was geen schone vertoning, maar dat had hij toch al niet toen hij levend was – dacht hij ironisch met een glimlach. Voordat hij wegging had hij een mes gevonden, bij het kraampje waar hij voorheen was, waarbij hij de man zijn handen had afgehakt. Hij was te gretig geweest, het liefst wilde hij de man zien lijden, maar ach, hij moest er niet te veel tijd aan verdoen. Die zal geen dame meer lastigvallen met zijn gretige zwervershanden. Respectvol was de weg.
Hij keek naar Alexa, maar had de neiging om de deur open te doen en naar de mannen te schreeuwen dat ze hun koppen moesten houden – hij deed dit echter niet. Hij wilde niet de aandacht scheppen en er lag daarbij een enorm mooie, aantrekkelijke vrouw op hem te wachten in bed – waar hij nog steeds brandende gevoelens voor had, dus hij liep met een vastberaden noch gewilde blik naar Alexa toe.
Maar voor hij zich op haar zou storten had hij zijn broek uitgedaan en daar kon je duidelijk zien dat hij een erectie had gekregen, ze kon dit alleen al voor elkaar kregen door er zo sexy bij te liggen. Het was iets wat hij alleen bij haar zo snel kreeg.
Zijn hand omsloot haar zachte borst weer en zijn andere hand was weer onder haar nachtjapon gegaan en hij gaf opwindende, gretige kusjes in haar nek.
Don't walk. Run, you sheep, run.
