Mutant and proud || Rpg || Speeltopic 1 - Speeltopics

Begin

Het is de eerste schooldag op beide academies , vrienden zien elkaar terug en maken plezier ,sommige ontzien het om hun vijanden terug te zien. De eerste schooldag is een maandag ,maar de lessen zijn pas vanaf morgen. De leerkrachten houden een oogje in het zeil en helpen de nieuwe leerlingen. Iedere student krijgt bij binnenkomst een fiche ,bij de ene is dit bekender dan de ander. Het fiche heeft informatie in welke gang je slaapt ,in welke richting je ingedeeld bent en de kamer waar je slaapt. De lessenroosters en boeken zullen op je kamer te vinden zijn.

[ bericht aangepast op 19 okt 2013 - 17:11 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Daveney Coye Florinda
Mijn blik gleed over de gangen, de vele gangen. Ze gingen naar links, sloegen af naar rechts. Een doolhof, leek het wel. Na een tijdje doelloos rond te hebben gelopen, viel mijn blik op een deur waar een bordje aan vast zat gemaakt. Docentenkamer. Misschien moest ik maar gewoon meteen door de zure appel heen en kijken wie mijn collega's van dit jaar zouden zijn. Als die überhaupt in de docentenkamer te vinden waren. Waarschijnlijk beter van niet, maar toch opende ik de deur.
Mijn wenkbrauwen schoten omhoog toen ik de omvang van de ruimte zag. Verscheidende luxe fauteuils waren in de kamer geplaatst, het plafond reikte hoog en aan de wanden stonden grote kasten met verscheidende voorwerpen erin geplaatst. Boeken, vazen, beelden.

Calendae Myah Limentina
"Ik heb het hele kind nog niet gezien, misschien heb ik geluk en is ze verdwaald geraakt of zo."
Mijn ogen schoten even naar zijn gezicht, waarna ik mijn nagels opeens wel erg dicht in de stof voelde drukken. Ik legde mijn hand op mijn been, voelde de zachte stof van de pikzwarte broek die ik droeg.
Ik kon haar natuurlijk ook altijd angst laten voelen, dat ze vanzelf wel een andere kamer zocht. Helaas was dat tegen de regels. Normaal gesproken had ik slechts één regel; dat regels voor mij niet golden. Het vooruitzicht om van de school getrapt te worden en me dagen weer in het weeshuis te slijten stond me echter vies tegen.

"Do you believe monsters are born or made?"

Kendall:

Na dat ik mijn verhaal had vertelt glimlachte hij. "Wees tenminste blij met wat je had, zou ik zeggen. In een echte familie opgroeien is veel beter dan wegduiken in je eigen wereld... Omdat je geen familie had." Zei hij, aan de ene kant had ik best medelijden met hem, wat ik vrijwel nooit met iemand had, hij had ook wel gelijk ik had tenminste een familie, maar of ik daar nou zo blij mee moest zijn. Even glimlachte hij naar mij, en begon daarna naar het plafond te staren. "Maarje wie ben ik daar eigenlijk om daar over te beginnen" Zei hij grijnzend terwijl hij zichzelf omhoog hielp. "Ja, ik heb een familie maar of ik daar nou zo blij mee moet zijn..." Zei ik kijkend naar mijn telefoon, om maar niet te laten merken, dat praten over mijn verleden nog altijd een zwakke plek voor mij is. Ik zag dat ik inmiddels weer een sms van Jade ontvangen had. "Mooi, een kamer genoot die niks tegen je zegt is ook niet gezellig , maar ik ga met mijn kamer genoot ff de stad in, spreek je misschien later Loner d:" Stond er. "Ja idd, hij is best oke, have fun in de stad Bitch Perfect." Typte ik terug. Mijn zus was eigenlijk de enige met wie ik echt goed kon praten. Ik gooide mijn mobiel naast me op mijn bed en ging ook naa het plafond liggen staren omdat ik toch niets anders te doen had.

How far is far

Tony Charles Fanickum || Academie of Guillotine

Ik stap uit de auto en zeg mijn vader gedag voordat ik naar binnen ga. "Veel geluk mijn jongen." Zegt mijn vader. "Dankje pap." Zeg ik. "Zorg ervoor dat je goed je best doet op Guillotine." Zegt mijn vader. "Ja pap ik zal mijn best doen." Zeg ik. "Je word zo snel groot." Zegt mijn vader. "Ja totziens he." Zeg ik. En ik pakt mijn koffer en ga naar binnen toe. Daar word mij een briefje gegeven met mijn kamernummer erop k663 "Okè, totziens." Zeg ik. En ik ga opzoek naar mijn kamer, ik zie overal mensen lopen die allemaal opzoek zijn naar hun kamer, lol ik ben dus niet de enige die een beetje verdwaald is. Ik weet wel een beetje dat ik goed zit omdat ik bij de 600 nummers zit, nou maar hopen dat dit de juiste gang is. Ik bekijk de nummers. "K655, k657, k659, k661, k663 hierzo." Zeg ik zachtjes. Ik doe de deur open en het eerste dat me opvalt is dat er twee bedden met twee verschillende dekbedden en kussenslopen zijn, de ene is blauw en wit en de andere is rood en zwart. Ze zeiden dat zwart en rood mijn bed is, dus ik leg daar mijn koffer op en pak mijn koffer uit, spullen in de kast waarvan ik aanneem dat dat die van mij is en loop dan mijn kamer uit en ga maar gewoon op pad kijken of ik iets of iemand tegen kom die ik kan helpen.

[ bericht aangepast op 7 okt 2013 - 21:31 ]

Hi, I'm glad you're reading this....but this is worthless. :)

Shadow ~~ Brighton

Blijkbaar was het een gevoelige snaar, zijn verleden,
Het was aan zijn gezicht af te lezen,
Des ondanks praatte hij er wel over.
"Ja, ik heb een familie maar of ik daar nou zo blij mee moet zijn..."
Voor ik het wist hoorde ik weer het irritante getril van zijn mobiel,
Ik zucht even waarna ik naar hem kijk,
'Wees blij met wat je hebt, en kijk niet naar wat je het liefst had. In ieder geval, dat heb ik mijzelf geleerd'
Ik sta op waarna ik naar de deur loop, hier blijven hangen de hele dag had ik ook geen zin in,
'Als je wilt mag je mee, ik ga namelijk even een rondje lopen'
Ik glimlach even waarna ik de deur uitstap en langzaam richting de trappen wandel,
Mijn gedachtes daar in tegen gingen langzaam naar een plek waar ik mij atlijd al thuis gevoeld had...
Mijn eigen gemaakte wereld... Het enige probleem eraan... Als ik het activeerde waar andere mensen bij waren, werden die er in mee getrokken...

Kendall:

Blijkbaar vond hij het getril van mijn mobiel nogal irritant, want hij zuchtte terwijl hij naar mij keek. "wees blij met wat je hebt, en kijk niet naar wat je het liefst had. In ieder geval, dat heb ik mijzelf geleerd" Zei hij. Ik voelde me nu om eerlijk te zijn best stom, hij had een punt ik had dan wel vreselijke ouders, maar ik had een lieve zorgzame zus, die er ondanks alles er altijd voor me geweest was, en altjd voor me klaar staat. Hij stond op en liep naar de deur, hij had blijkbaar geen zin om de hele dag in deze muffe kamer te blijven hangen, ik gaf hem groot gelijk, want ik had daar namelijk ook niet echt zin in. "als je wilt mag je mee, ik ga namelijk even een rondje lopen" Zei hij glimlachend, en hij lieplangzaam de kamer uit. Natuurlijk wou ik mee, ik had echt geen zin om de hele dag in deze kamer te blijven, laat staan in mijn eentje. Dus ik liep achter hem aan de gang in, maar er was iets vreemds... Ik kan het niet beschrijven, het was alsof... alsof ik in een ander wereld was beland... Ik hoopte dat ik niet gek aan het worden was, en zag verderop Shadow lopen, dus ik liep naar hem toe en vroeg aan hem "Ben ik nou gek, of zie jij deze wereld ook?" een beetje van mijn stuk gebracht omdat ik echt dacht dat ik gestoord aan het worden was.

How far is far

Shadow

Als ik achter mij gewandel hoor, begin in binnenmonds te vloeken,
Dit betekende dat ik iemand mee zou nemen naar... DIE wereld...
"Ben ik nou gek, of zie jij deze wereld ook?"
Ik knik alleen, terwijl ik langzaam mijn gedachten tot stil te brengen...
De enigste vloek die ik had... Als mijn gedachten iets geplant had, dan bleef het daar mee door gaan...
Net voordat ik werkelijk bij de trap kwam, gebeurde het...
De realiteitsmarble... De werkelijkheid en fantasie, in een gevoegd... Tot een wereld... Van mij...
Het duurde even voordat die tot werkelijke stand gebracht was,
Zwaarden tot het oog kon zien, een bloeddoorlopende lucht en flammen in de horizon,
En als de wereld eenmaal tot stand gebracht is, glimlach ik alleen even,
Misschien zou het voor Kendall anders zijn... Een gestoorde gedachten... of een droom...
Maar voor mij... Was dit de werkelijkheid, de werkelijkheid waar ik het liefst in leefde...

{De wereld van Shadow:

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Raccoon schreef:

Paddo schreef:
Shadow

Als ik achter mij gewandel hoor, begin in binnenmonds te vloeken,
Dit betekende dat ik iemand mee zou nemen naar... DIE wereld...
"Ben ik nou gek, of zie jij deze wereld ook?"
Ik knik alleen, terwijl ik langzaam mijn gedachten tot stil te brengen...
De enigste vloek die ik had... Als mijn gedachten iets geplant had, dan bleef het daar mee door gaan...
Net voordat ik werkelijk bij de trap kwam, gebeurde het...
De realiteitsmarble... De werkelijkheid en fantasie, in een gevoegd... Tot een wereld... Van mij...
Het duurde even voordat die tot werkelijke stand gebracht was,
Zwaarden tot het oog kon zien, een bloeddoorlopende lucht en flammen in de horizon,
En als de wereld eenmaal tot stand gebracht is, glimlach ik alleen even,
Misschien zou het voor Kendall anders zijn... Een gestoorde gedachten... of een droom...
Maar voor mij... Was dit de werkelijkheid, de werkelijkheid waar ik het liefst in leefde...

{De wereld van Shadow:

}

(Wacht ,wat? Zitten ze nu in een droom of bedoel je dat de hele wereld zo lijkt? zoja optie 2 ,kun je dit dan aub veranderen ,de leerlingen zijn nog niet zo ontwikkeld dat de gebieden groter dan Londen kunnen veranderen + je moet wel eraan denken dat mensen niets van de mutanten mogen afweten ,dus dan heb ik echt liever dat dit niet gebeurt :x)

[ bericht aangepast op 7 okt 2013 - 22:29 ]

Kendall:

Ik keek verdwaast rond. "Dus ik ben niet gek geworden?...dit is.. echt?" Vroeg ik een beetje ongelovig. ik had altijd al gezegt eerst zien dan geloven, maar dit zag ik toch echt duidelijk. Ik was beland in een lange vlakte, met allemaal zwaarden in de grond gestoken, en een lucht die wel op een vlammenzee leek. Ik liep Shadow maar achterna, omdat ik geen idee had of dit nou echt was, of een droom, en ik had werkelijk geen idee waar ik heen moest, niet dat je hier echt kon verdwalen ofzo, maar toch. "Dus, weet jij waar we zijn?" Vroeg ik nog steeds een klein beetje verward aan hem.

How far is far

[Ik heb heel de dag geen kans gehad om te schrijven, want ik was weg, maar morgen schrijf ik zo snel mogelijk een stuk.]

Caution first, always.

Shadow

Elke stap werd zwaarder, niet vanwege het feit dat de kracht te groot was...
Maar vanwege het feit dat Kendall mee was...
"Dus ik ben niet gek geworden?...dit is.. echt?"
Ik knik alleen maar, het was allemaal echt... Tot zoverre men het wilde zien...
Met elke stap voelde ik hoe de last zwaarder werd, mijn uithoudingsvermogen getest werd...
"Dus, weet jij waar we zijn?"
Als hij die vraag stelt stop ik met lopen en draai mij om,
'Dit is... Mijn wereld Kendall... Dit is waar ik mij het meest thuis voel'
Ik glimlach alleen maar, maar voordat ik werkelijk mijn glimlach af kon maken val ik richting de grond en breekt de realiteitsmarble in duizende stukken.
Doordat de realiteitsmarble breekt, komen Kendall en ik weer terug bij de trap, waar de realiteitsmarble begonnen was...
Alleen... Het verschil van erheen en nu eruit... Ik lag happend naar adem op de grond...
Mijn lichaam had te veel krachten moeten gebruiken, waardoor mijn gedachten op hol sloeg...
Wat er dan gebeurd... Is dat mijn lichaam de krachten niet meer naar buiten kan uiten, dus de energie gebruikt om het lichaam van binnen te verwonden...

Ik keek nog steeds om me heen, Shadow knikte als antwoord op mijn vraag of dit echt was, terwijl hij verder liep. Ik keek hem een beetje verdwaasd aan, aan de ene kant vond ik dit best wel vet, maar aan de andere kant had ik geen idee wat hier allemaal gebeurde. Hij stopte met lopen, en draaide zich om toe ik mijn tweede vraag stelde "Dit is... Mijn Wereld Kendall... Dit is waar ik mij het meeste thuis voel" Zei hij. Waarop een glimlach volgde, maarr voordat hij dee af kon maken, viel hij richting de grond, en de wereld van Shadow brak in duizend stukken. Binnen een paar seconden stonden we gewoon weer bij de trap van het internaat. Blijkbaar had Shadow te veel kracht moeten gebruiken, anders zou ik ook niet weten waarom hij happend naar adem op de grond lag, ik denk niet voor de lol. Ik had geen idee wat ik moest doen, Shadow lag daar op de grond, sorry maar ik heb geen eerstehulp bij met ademnoot op de grondliggen gevolgt, en ik ben ook geen zuster. "Shadow?... gast gaat alles wel goed?.." vroeg ik, wat heel stom klonk, nee natuurlijk ging het niet goed, niemand gaat toch voor de grap zo op de grond liggen. Ehm, oke wat nu? Vroeg ik mezelf. Ik probeerde hem omhoog te helpen maar dat lukte niet echt zo goed. Uiteindelijk kreeg ik hem toch omhoog en zette ik hem op een stoel die in de gang stond.

How far is far

June Dominique Rossi - The academie of Guillotine.

Ik zat in een een vrolijke gele taxi. Ik wist heel goed waar ik heen ging. Naar school. Mijn geluk kon haast niet op. Met een grote grijns keek ik naar de krantenkop. Met dik gedrukte woorden stond er: "Adoptiehuis onder water."
Ik staarde naar buiten en stond toen plots oog in oog met de school. De krant borg ik snel op in een zwarte tas. Ik stapte uit en glimlachte vriendelijk naar de taxi-chauffeur. Ik gaf hem het geld en trok toen mijn koffer uit de kofferbak. Toen ik die dichtklapte reed de taxi gelijk weg. Ik trok mijn zwarte jas nog iets aan en begon te lopen. Ik loop de poort door en krijg gelijk een blaadje met informatie. Ik wou het liefst van deze koffer af dus besloot ik maar naar mijn kamer te gaan. Het gebouw was groot en ergens voelde ik me klein. Alles zag er ook wat donkerder uit, maar dat kwam voornamelijk door mijn zonnebril. Ik stopte een met lopen en ademde diep uit. Ik was de wereld gewend met een zonnebril. Maar hier kon hij af, toch? Met een hand griste ik snel de bril van mijn neus. Knipperend opende ik mijn ogen. Zelf had ik er geen last van dat mijn ogen twee verschillende kleuren hadden. Ik zag niet de ene kant blauw en de andere groen. Ik grinnikte bij het idee alleen al. Met grote stappen liep ik weer verder. De zonnebril gleed ondertussen de tas in. Ik had me compleet aangepast aan de school. Een zwarte jas en een rode legging met zwarte leren schoenen. Over de legging was een zwarte rok en daarboven had ik een zwarte blouse. In mijn haar zat een rode strik. Ik was nu voor het eerst bij mensen die me zouden begrijpen en ik wou me er zo goed mogelijk in voegen. Ik loop de trappen op en kijk in iedere gang naar de kamers. Mijn kamer was niet al te hoog. Verdieping één. Ik moest zacht lachen en liep langs de deuren. Als ik bij k165 aankom laat ik de koffer naast me vallen. Ik open de deur en trek de koffer moeizaam met me mee. Mijn jas gooi ik neer op het bed met de rood en zwarte lakens. En ik deelde een kamer!
Ik deed vlug een vreugdedansje en liep toen de kamer weer uit.
Ik sta op de overloop en loop de trappen eens op. Als ik op de zesde verdieping aankomen heb ik medelijden met de mensen die hier een kamer hebben. Dan zie ik plots een jongen die net uit zijn kamer uit komt.
Ik raap al mijn moed bij elkaar en loop op hem af.
'Hey,' zeg ik. 'Ik ben June en ik ben nieuw hier. Kan je me misschien de weg wijzen?'

[Slechtste begin post ever!! En die jongen is Tony]

"Rebellion's are build on hope"

Tony Charles Fanickum || Academie of Guillotine

'Hey, ik ben June en ik ben nieuw hier, kan je me misschien de weg wijzen?'' Vraagt June. ''Nee sorry, ik ben namelijk ook nieuw dus ik ken het ook niet echt zoveel uit mijn hoofd.'' Zeg ik.
En ik loop verder de gang op, als ik honger begin te krijgen ga ik naar beneden toe om te gaan eten, er zijn best veel mutanten ondertussen al aan het eten.
Tot mijn geluk zag ik broodjes met vlees liggen, ookal ben ik een faunaat, de liefde voor vlees is niet minder daarop, ik loop met een bord met drie broodjes en eentje in mijn mond naar een gelukkig nog lege plek in deze drukte.
Wanneer ik klaar ben met eten loop ik terug naar boven, onderweg naar boven toe zie ik een meisje wat wanhopig zoeken naar haar kamer. "Uhm, heb je hulp nodig?" Vraag ik.

[ bericht aangepast op 8 okt 2013 - 16:13 ]

Hi, I'm glad you're reading this....but this is worthless. :)

"Rebellion's are build on hope"