Mutant and proud || Rpg || Speeltopic 1 - Speeltopics

Begin

Het is de eerste schooldag op beide academies , vrienden zien elkaar terug en maken plezier ,sommige ontzien het om hun vijanden terug te zien. De eerste schooldag is een maandag ,maar de lessen zijn pas vanaf morgen. De leerkrachten houden een oogje in het zeil en helpen de nieuwe leerlingen. Iedere student krijgt bij binnenkomst een fiche ,bij de ene is dit bekender dan de ander. Het fiche heeft informatie in welke gang je slaapt ,in welke richting je ingedeeld bent en de kamer waar je slaapt. De lessenroosters en boeken zullen op je kamer te vinden zijn.

[ bericht aangepast op 19 okt 2013 - 17:11 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

VladiFerr schreef:

(...)

[Heb je het nu tegen June? Want die heeft namelijk wel gereageerd op Tony. Of ben ik nu in de war?]

Hi, I'm glad you're reading this....but this is worthless. :)

June Dominique Rossi. - Academy of Guilottine.

'Nee sorry, ik ben namelijk ook nieuw dus ik ken het ook niet echt zoveel uit mijn hoofd' zegt de jongen. Dan loopt hij door en gaat de trap af. Totaal verbijsterd blijf ik staan. Het leek net alsof ik hier ook al amper bestond. Met een geërgerde zucht bonkte ik met mijn hoofd tegen de muur aan en haalde daarna diep adem.
Het zou me niks verbazen als iedereen me hier weer voor een stuk vuil aan zou zien. Weer iedereen zou me compleet negeren. Ik werd kwaad en mijn verdomde stemmingsring kleurde rood en zwart. Ook al matchte het nu mijn complete outfit, ik baalde als een stekker. Kwaad stormde ik de trap af en liep ik terug ik naar mijn kamer. Kwaad gooide ik de deur achter me dicht. Ik had hier echt een enorme hekel aan. Ik plofte neer op mijn kussen en gilde erin.
Toen ik eindelijk weer het gevoel had dat ik was gekalmeerd liep ik weer naar beneden. Ik zag de jongen nog wel, maar lette niet op hem. Als hij me niet mocht dan was het zo. Ik moest daarbij ook niet zulke conclusies trekken, maar op dit moment maakte dat alles duidelijk. Ik kwam aan in een kantine en keek even rond. Verschillende mensen zaten hier al en ik besloot ook maar eens iets te gaan eten. Vlug nam ik een broodje met niks erop en ging weer zitten. Nog steeds een beetje kwaad kauwde ik erop. Als ik me gelijk zo zou gaan aanstellen omdat iemand me niet mocht kon dit wel eens een behoorlijk lang jaar worden.

"Rebellion's are build on hope"

Shadow ~~ Brighton

Het was niet de eerste keer dat dit gebeurd was...
En het zal ook niet de laatste keer zijn...
Happend naar adem voel ik hoe Kendall mij op een stoel probeert te zetten,
Eenmaal op die stoel merkte ik dat de ademsnood die ik had, langzaam maar zeker weg begon te druipen.
Eenmaal weer op adem, grijns ik even, door zo'n aanval herrinerde ik mijzelf weer dat ik toch nog leefde.
Ik kijk even naar Kendall waarna ik knik,
'Bedankt, maar zo'n aanval waait altijd over, heeft het tot nu toe altijd wel gedaan'
Ik glimlach even waarna ik rustig opsta,
Ondanks de duizeligheid die ik nog had, stond ik aardig recht.
'Mijn kracht is niet zoals de meeste, te veel kan mijn dood worden, te weinig net zo erg. Als ik mijn kracht niet gebruik overbelast mijn lichaam waardoor ik alsnog in zo'n shock raak'
Ik glimlach even waarna ik rustig naar beneden loop,
'Oja, en de wereld die je zag, dat was inderdaad mijn wereld. Gevuld met elk geheim wat ik met mij mee draag'
Leunend op de leuning van de trappen, wandel ik rustig verder.

Alexandria Katherina Valencia
Volgens mij liep ik rondjes al had ik nu de trap gevonden. Wat als ik nu in het verkeerde gebouw zat. Dan moest ik weer de andere kant op. Ik zweer het ik ben nu al minimaal een kwartier verder en heb nog niets gevonden. Je kon gemakkelijk zeggen dat ik hopeloos ben. Ik kan ook niemand vinden. Niemand die op deze trappen gaat dus de weg vragen gaat ook niet. Niet dat ik het zou durven vragen aan iemand die langs zou lopen ik ben daar veel te Anti-sociaal en ook te verlegen voor. Ik begin wanhopig te raken want ik kan er niet tegen als iets niet lukt. ik ben soms nogal ongeduldig. Ik wil mezelf bijna vervloeken en omkeren als ik een stem hoor. "Uhm, heb je hulp nodig?" Zegt de stem. Het was van een jongen dat was zeker. Ik draai me om en zie een jongen met zwart krullend haar. Zijn ogen waren bruin en hij was duidelijk groter. ik was niet bepaald groot met mijn 1.67. Ik glimlach zwakjes naar hem en knik. Oke GO Alex. Praat. Ik moest mezelf gaan pushen om socialer te worden geweldig...
'Ja Eigenlijk wel. Sorry weet je misschien waar Kamer 140 is?' Ik probeer mijn stem onder controle te houden wat gelukkig min of meer lukt. Ik kijk hem aan en probeer er wat zelfverzekerder uit te zien, maar of het echt lukt weet ik niet.

I'm finally back, Finally after a Year break

“To live will be an awfully big adventure.”

[ bericht aangepast op 8 okt 2013 - 17:06 ]

Hi, I'm glad you're reading this....but this is worthless. :)

Casey Abel Day || Guillotine

Jay knikt nadat ik hem heb ingelicht over mijn kamernummer. Ik haal mijn schouders op en het is een paar seconden pijnlijk stil. Ik zucht; aan pijnlijke stiltes ben ik wel gewend. Ik kijk op van verbazing als Jay verder begint te praten, "weet jij iets leuks te doen hier?" vraagt hij een beetje ongemakkelijk, maar ik ben allang blij dat hij iets tegen me zegt. Ik val tijdens gesprekken altijd stil en weet dan ook meteen niets meer te zeggen. Hij kijkt me verwachtingsvol aan, met zijn handen in zijn broekzakken. Opnieuw haal ik mijn schouders op, "Ik moet zeggen dat er nu nog weinig te doen is hier," begin ik, "De lessen beginnen overmorgen pas, dus ik denk niet dat er al veel te beleven is hier." zeg ik met frons. Het roofdier in mij houdt wel van wat opschudding en ik vind het dan ergens wel jammer dat er nog geen aanvaringen zijn geweest tussen andere mutanten, hoe stom dit ook mag klinken. Ik verplaats mijn gewicht van het ene been naar het andere en dan realiseer ik me dat ik nog steeds mijn tas op mijn rug heb. "Ik moet mijn kamer zien te vinden en mijn tas opbergen. Dat zal de tijd doden?" stel ik voor op vragende toon.

Caution first, always.

Na een paar seconden kwam hij weer een beetje bij, en knikte hij naar me. "'Bedankt, maar zo'n aanval waait altijd over, heeft het tot nu toe altijd wel gedaan" zei hij waar een glimach op volgde. Hij probeerde op te staan wat hem aardig lukte, hij stond recht op. "Mijn kracht is niet zoals de meeste, te veel kan mijn dood worden, te weinig net zo erg. Als ik mijn kracht niet gebruik overbelast mijn lichaam waardoor ik alsnog in zo'n shock raak" Zei hij en hij glimlachte even. "Oja, en de wereld die je zag, dat was inderdaad mijn wereld. Gevuld met elk geheim wat ik met mij mee draag" Zei hij terwijl hij leunend op de leuning van de trap naar beneden liep. "Die wereld waar we net waren...jou wereld.. Hij is best wel cool" Zei ik.

How far is far

Shadow ~~ Brighton

Onder het lopen sprak Kendall nog even over mijn wereld,
Blijkbaar vond die het wel... cool...
Jammer genoeg waren de geheimen die erin verborgen waren, minder cool...
Eenmaal beneden stap ik rustig naar buiten waarna ik een sigaret op stak,
Sommige zouden het als ketting roken noemen, ik zag het meer als een stressafnemer.
Rustig liep ik over het schoolterrein heen, ondanks de zomervakantie die ik hier doorgebracht had,
Was het altijd wel heerlijk om even alles weer goed te kunnen bekijken.
'Kendall, waarom vind je de wereld die ik zelf gecreëerd heb, zo cool dan? Ik bedoel... je weet niet eens waarop die gebaseerd is en waarom die zo is'
Ik stop even waarna ik hem aankijk, het was zo, en daar kon die weinig aan doen.
Mijn wereld was gemaakt op... gruwelijke dingen...

Jayden 'Jay' O'Brien|| Academie of Guillotine

Het leek hem te verbazen dat ik weer begon te praten, Hij haalde zijn schouders op "Ik moet zeggen dat er nu nog weinig te doen is hier," begon hij "De lessen beginnen overmorgen pas, dus ik denk niet dat er al veel te beleven is hier." zei hij fronsend waarna ik merk dat hij een beetje anders ging staan. "Ik moet mijn kamer zien te vinden en mijn tas opbergen. Dat zal de tijd doden?" vroeg hij waarna ik even verbaasd keek, wou hij dat ik mee ging of zou hij liever alleen gaan? hij vroeg vast of ik mee wou ik vond het niet erg maar ik zou hem vast niet echt kunnen helpen de weg te vinden. "jahoor, heb jij een goed richtingsgevoel?" vroeg ik terwijl ik zijn kamer nummer probeerde te herrineren, was het nou 682? nee 625 als ik correct ben. "Ik namelijk helemaal niet, het zal voor mij een verassing zijn hoe ik mijn kamer zal terugvinden" ging ik verder terwijl ik even schaapachtig lach.

[ bericht aangepast op 8 okt 2013 - 18:46 ]

You can't not look cool with a crossbow.

-Evelynn quote? Ik kan 'm niet vinden.-

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Raccoon schreef:
Evelynn Josephine Heartman ||Nieuwe leerlinge || Academie of Brighton

"Mag ik even? Want ik weet de weg hier wel, maar weet de benamingen, zoals internaat, ervan niet." zei Ryan met lichte blosjes op zijn wangen ,wat hem schattig stond. Ik knikte en haf hem het briefje dan. Hij glimlachte en gebaarde dat ik moest meekomen. Ik knikte en kreeg het briefje van hem terug. Hij liep voor me ,dus volgde ik hem maar. De gangen waren echt gigantisch lang en nog eens verdeeld in andere gangen. Na een tijdje kwamen we in de gang met alle nummers 100-150 Als we bij kamer nummer 123 waren ,stopte hij. "Hier is het," zei hij met een glimlach en ik keek hem dankbaar aan. "Dankje ,dat was erg aardig van je om me te helpen."zei ik met een glimlachje tegen hem. Ik schrok toen Ryan aan de kant geduwd werd ,door een meisje met een rode bloes en zwarte skinny. Iemand van de andere academie dus. Zonder sorry te zeggen ging ze kamer 123 binnen. Ik slikte ,daar sliep ik dus ook."Gaat het?" vroeg ik nogsteeds wat geschrokken aan Ryan. Ik beet zachtjes op mijn lip . Als ik zeker wist dat hij niets mankeerde besloot ik maar mijn kamer binnen te gaan. "Nou ik zie je later dan wel weer hé?"zei ik dan met een zwak glimlachje en ging daarna mijn kamer binnen. Mijn kamer genote was al bezig met uitpakken. "Hoi. Ik ben Evelynn je kamergenote." zeg ik vriendelijk en steek mijn hand dan uit. Ergens was ik wel bang voor een gemene opmerking ,maar ik probeerde het niet te laten merken

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Eve Alma Dwellington || Guillotine.
Het meisje kwam binnen, maar ik negeerde haar. "Hoi. Ik ben Evelynn je kamergenote." Zei ze. Ik walgde nu al van de overduidelijke vriendelijkheid in haar stem. Ik kwam overeind en draaide me om. Ietwat stijfjes pakte ik haar hand. "Eve. Wat is je kracht?" Het klonkt vrij kortaf, wat mooi was. Ik kwam liever niet te vriendelijk over. Toch wist ik er een klein glimlachje uit te persen. Het was niet dat ik benieuwd was naar haar kracht, maar eerder naar het feit of de hare sterker was dan de mijne, wat ik betwijfelde. Terwijl ik op antwoord wachtte, somde zich in mijn hoofd een heel rijtje op van krachten die sterker waren dan die van mij. Automatisch knepen mijn handen zich tot vuisten, terwijll ik weer een doffe klap hoorde. Ik hoefde niet om te kijken om te weten dat het vogeltje nummer 2 was van vandaag.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Evelynn Josephine Heartman ||Nieuwe leerlinge || Academie of Brighton

Het meisje leek me eerst niet te horen, of ze negeerde me gewoon ,maar uiteindelijk keek ze toch om en nam wat houterig mijn hand vast. "Eve. Wat is je kracht?" zei ze dan kort, maar toch met een klein glimlachje. Ik was al blij dat ze niet zo gemeen was dan ik al gevreesd had. "Ik kan water en ijs sturen." antwoord ik dan met een glimlachje terwijl ik haar hand dan los liet. "En wat kan jij?"vroeg ik en net op dat moment schrok ik op van een doffe klap. Ik zag nog net hoe iets naar beneden viel en hoe een bloeddruppels op de ruit ,naar beneden begonnen te druipen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Eve haar handen gebald had tot een vuist ,wat me weer aan angstig gevoel haf. Ik maakte een kort kuch geluidje ,om te ijzige stilte te verbreken en ik liep naar mijn koffer toe. "Zit je al langer hier?" vroeg ik dan vriendelijk,maar wel nog wat stil aan haar om wat socialer over te komen.

[ bericht aangepast op 8 okt 2013 - 20:17 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Casey Abel Day || Guillotine

Als ik mijn vraag heb gesteld, zie ik day Jay me even verbaasd aankijkt. Ik wil al bijna mijn vraag verduidelijken door te vragen of hij mee gaat, maar voor ik mijn mond open kan doen geeft Jay zijn antwoord. "Jahoor, heb jij een goed richtingsgevoel? Ik namelijk helemaal niet, het zal voor mij een verassing zijn hoe ik mijn kamer zal terugvinden". Ik grinnik als we beginnen te lopen. Ik ben blij als ik straks mijn tas af kan doen; er zit niet eens zo gek veel in, maar na een lange tijd die tas gedragen te hebben, beginnen mijn schouders toch zeer te doen. "Dat is eigenlijk één van de weinige dingen waar ik best goed in ben," begin ik te zeggen, "Hoort bij mijn mutatie. Ik vind altijd de weg terug naar huis," voeg ik er aan toe. Ik kijk nog even snel aan mijn briefje om zeker te zijn dat ik het goede nummer in gedachten heb. Als we op de goede plek van het gebouw zijn, lopen we door een gang, met op elke deur een ander getal. Ik blijf staan als we kamer 625 bereikt hebben. Ik duw langzaam de deur open, niet wetend of mijn kamergenoot er al is. Ik voel een golf van opluchting door me heen gaan als ik niemand zie. Het is niet dat ik mijn kamergenoot niet wil ontmoeten, ik ben alleen bang dat het een pestkop zal zijn, om het maar even een kinderachtige naam te geven. Ik laat mijn rugzak op het bed zakken en kijk de kamer rond. "Het is netter dan de kamer waar ik normaal gesproken slaap," zeg ik met makkelijke glimlach.

[Ik neem aan dat de regel over het niet bespreken van je gave over de 'normale' mensen gaat?]

Caution first, always.