RPG - The House in the mountains [speeltopic] [11] - Speeltopics

In een huis, diep in de bergen, wonen Gregory McEwan en Anna Sharp. Zijn zijn bereid om een aantal jongeren in huis te nemen die het nodig hebben om terug op de rails te komen, die extra aandacht nodig hebben, die niet in de maatschappij passen of gewoon jongeren die een break nodig hebben van de hele wereld. De vorige groep jongeren heeft besloten om samen te gaan reizen, dus is nu is het de beurt aan een heel nieuwe groep.
Zullen zij net zo'n hechte groep vormen, of zullen ruzies en liefdesaffaires de groep uiteen drijven?'

Lees alle regels even door, dat bespaart weer een hele hoop werk, commentaar, etc.
Wij doen het namelijk net iets anders als alle andere RPG's.

Alle regels:


Het niet opvolgen van de regels resulteert in een ban van het RPG.

Personages: (0/20 vrij)


De groepen


De kamerindeling:


Het huis:


Praattopic [4]
De story

Veel plezier
Vragen kunnen altijd gesteld worden.

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 11 nov 2013 - 9:48 ]

---

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Denise Parks
Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe hij zich naast me laat neerzakken en ik verstijf kort als hij zijn hand op mijn rug legt. Angst giert door mijn gehele lichaam doordat hij zo dichtbij zit. Zo dichtbij dat hij vrijwel alles kan doen wat hij wil met me..
Als hij me dan zegt dat ik het hem kan vertellen als ik het wil kijk ik hem kort aan. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik vertrouw hem niet. Wanneer ik hem wel zal vertrouwen is een vraag die onmogelijk te beantwoorden is..
"Ik.." afwezig schud ik mijn hoofd, verwoed veeg ik de tranen weg waarna ik op sta "Ik ga mijn make-up onder mijn ogen weg halen" mompel ik vervolgens als ik de zwarte vegen op mijn handen zie.
"Ik zie er vast niet uit.. Ik.. eh.. ik zie je nog wel neem ik aan" is dan het laatste wat ik zeg voor ik me omdraai en aanstalten maak om de keuken de verlaten.



Pete Mikaelson
Laurinda schreeuwt mijn naam nog een keer en kijkt naar haar shirt, waardoor ik in de lach schiet.
Mijn lachen is echter al snel vergaan als ze een ei op mijn hoofd kapot slaat, het vieze ei- geel en wit druipt van mijn hoofd over mijn schouders en borst, hun weg makend naar de grond. Als Laurinda me dan lachend aan kijkt en zegt dat ze ons niet meer zo lief zullen vinden haal ik mijn schouders op en loop naar haar toe. Grinnikend buig ik voorover naar haar oor en fluister: "Niet als wij zorgen dat het een raadsel zal zijn wíe dit heeft gedaan"
Ik pak haar hand om haar vervolgens de keuken uit te trekken, zonder de woonkamer door te gaan, en via de biebliotheek ren ik naar boven.
"Waar is jou kamer?" vraag ik haar fluisterend "Dan kunnen we ons daar wassen en is het alsof er niets is gebeurt door ons" grinnik ik 'rebels'.



Tyler Devoné
Als Rose me vraagt of ik zin heb om de kamer te bekijken grinnik ik zacht en een instemmend knikje laat ik zien. Ze pakt mijn hand al snel vast en zo trekt ze me mee naar boven.
"Oké, hopen maar dat het een beetje een mooie kamer is" zeg ik dan grinnikend "en ik neem aan dat het op de eerste verdieping is, dus ver weg is het ook niet"
Ik kijk om me heen naar de kamer deuren als we boven in de gang staan en zie verschillende kamers.
"Oké, kamer vier" mompel ik dan in mezelf, op zoek naar de goede kamer.

Ben ik weer
Heb ik verder nog iets gemistt?? c:

[ bericht aangepast op 13 nov 2013 - 19:24 ]

---

Little do you know

Ohja, Tyler vergeten x'D
Komt eraan c:

---

Little do you know

"Ik... Ik ga mijn make-up onder mijn ogen weg halen. Ik zie er vast niet uit... Ik.. eh... ik zie je nog wel neem ik aan." En ze liep weg. Ik zag dat ze de keuken verliet en ik liep er langzaam achter aan. Ik wilde niet opdringerig zijn, maar ik wilde iets voor haar kunnen doen omdat ik haar zo had laten schrikken. Toen ik weer bij haar was gekomen zei ik: "Is er op z'n minst iets wat ik kan kan doen om het goed te maken dat ik tegen je had geschreeuwd? Ik zat met m'n hoofd heel ergens anders en ik was nogal pissig over iets. Ik wilde niet opdringerig zijn toe net, maar het valt wel op dat je met iets zit opgekropt wat er uit wil. Ik had dat ook en het luchtte heel erg op toen ik het had verteld. Dus als je iemand nodig hebt, dan weet je me wel te vinden, toch? Je hoeft echt niet bang te zijn dat ik ga slaan, hoor."
Aangezien we in de gang waren, waar de spiegel hing en er niemand was, zette ik me op de grond en klopte uitnodigend naast me, hopend dat ze naast mij kwam zitten. "Oh, trouwens. Ik ben James. Ik had me nog niet voorgesteld, volgens mij."

---

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Denise Parks
Ik loop de woonkamer uit en hoor voetstappen achter me, iets wat me best wel bang maakt omdat ik weet dat het de jongen van net zal zijn..
Als hij naast me loopt begint hij te praten:
"Is er op z'n minst iets wat ik kan kan doen om het goed te maken dat ik tegen je had geschreeuwd? Ik zat met m'n hoofd heel ergens anders en ik was nogal pissig over iets. Ik wilde niet opdringerig zijn toe net, maar het valt wel op dat je met iets zit opgekropt wat er uit wil. Ik had dat ook en het luchtte heel erg op toen ik het had verteld. Dus als je iemand nodig hebt, dan weet je me wel te vinden, toch? Je hoeft echt niet bang te zijn dat ik ga slaan, hoor."
Ik schud kort mijn hoofd en ga stil staan als ik in de hal ben.
"Ik denk niet dat je iets kan doen" mompel ik zacht "En als ik je vertel wat mij dwars zit, waarom ik hier ben, dan zul je me toch verafschuwen. Dat weet ik zeker. Eén keer eerder heb ik iemand ermee vertrouwd en de volgende dag heeft die persoon het de hele school rond verteld en iedereen verachtte me. Die fout maak ik niet weer" vertel ik hem dan, mijn woorden voorzichtig kiezend. Ik wil niet dat hij weer boos op me word en misschien dit keer wél gaat slaan.. misschien is het wel net zo'n jongen als mijn vader.. dat als ik niet zeg wat hij wil dat ik zeg dat hij me mishandelt. Die blauwe plekken heb ik al vier jaar niet meer gehad en wil ik ook niet meer. De littekens zijn genoeg 'herinnering' aan die vier jaar.. ik zou er alles aan doen die herinneringen te laten verdwijnen. Maar het enige wat helpt is er niet naar kijken of er aan denken..
De jongen gaat zitten en klopt naast zich, maar ik schud mijn hoofd en ga gewoon tegenover hem zitten. Ik ken hem niet dus vertrouw hem ook niet..
Dan stelt hij zich voor als 'James' waarna hij zegt dat hij dat nog niet had gedaan. Ik knik.
"Wel, ik ben Denise" vertel ik hem dan zacht.

Oeps, iets vergeten ;P

[ bericht aangepast op 13 nov 2013 - 19:44 ]

---

Little do you know

Loki Laufeyson
Ik glimlachte bij haar woorden en keek over haar schouder mee. Ze kon echt heel erg mooi tekenen. Ik keek stil naar hoe haar vaardige handen een levend beeld op het papier aan het zetten. Hiet kon ik uren naar kijken. Opeens stopte ze. Ik nam weer wat meer afstand en keek naar haar. Ik trok een klein fronsje en dacht even na. Ik had geen idee. Ik deed nooit veel dingen samen met mensen. Ik was het liefst alleen, of stiekem toch ook bij mijn familie. Hoeveel kwaad ik ze soms ook gaf en hoeveel pijn ik ze ook deed, ik hield van ze. "Zullen we scrabble spelen?" Ik had echt geen idee. Het was een spel dat ik vroeger nog wel speelde met mijn ouders en broer. Dat waren een van de gelukkige herrinderingen uit mijn jeugd. Daar had ik er nog een aantal van, maar over de jaren werden ze minder. Mijn broer was niet de slimste, maar een geweldige atleet en zeker mijn vader vond dat het belangrijkst. Ik kon wel wat vechtsporten, maar als mager scharminkel zag je mij nog niet gewichtheffen, voetballen of rugbyen. Mijn brein was ondergeschikt aan zijn spieren, dat was voor mij al jaren duidelijk, zowel bij mijn ouders als op school.

---

Bowties were never Cooler

James Yaser
"Ik denk niet dat je iets kan doen. En als ik je vertel wat mij dwars zit waarom ik hier ben, dan zul je me toch verafschuwen. Dat weet ik zeker. Eén keer eerder heb ik iemand ermee vertrouwd en de volgende dag heeft die persoon het de hele school rond verteld en iedereen verachtte me. Die fout maak ik niet weer." zei het meisje. Ik liet het over me heen komen. Ze ging tegenover me zitten en zei: "Wel, ik ben Denise."
Ik gaf als antwoord over het verachten: "Als ik mijn verhaal vertel dan ga jij me verachten, dat weet ik zeker. Maar misschien doe je het ook niet, omdat je medelijden met me hebt. Maar ik heb een ding niet nodig en dat ik medelijden. Ik sta open om mijn verhaal te vertellen. Dat heb ik al gedaan. Ik heb het ook al aan een meisje hier verteld. En als je het wilt dan kan ik het ook aan jou vertellen. Ik ben er niet bang voor dat mensen mijn verhaal kennen. Als ze het doorvertellen, dan is dat niet jou schuld. Maar het is hun schuld dat ze er niet mee om kunnen gaan, dat ze te kleinzerig zijn om er mee om te kunnen gaan. En als mensen je verachten, dan is dat niet terecht, ze weten niet wat jij allemaal hebt doorgemaakt en wat je nu nog steeds doormaakt. Ik vertel dit jou alleen maar omdat het je kan helpen, ik zeg niet dat je er iets mee moet doen."
Ik wist niet wat me bezielde, waar dit vandaan kwam. Maar ik voelde me best wel goed dat ik zo'n woorden had kunnen spreken. En ik hoopte van harte dat dit haar zelfverzekerder zou maken.

---

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Denise Parks
James verteld me dat als hij zijn verhaal aan me verteld dat ik hem ook zou verachten, maar dat ik dat misschien ook wel niet zou doen omdat ik dan 'medelijden' zou hebben en dat hij dat totaal niet wil. Dan verteld hij dat hij zijn verhaal ook al verteld heeft aan iemand hier, en dat ik mijn verhaal aan hem kan vertellen. Dan zegt hij nog iets over dat mensen niet terecht zijn als ze me zullen verafschten, dat ze niet weten wat ik heb doorgemaakt.
Als hij uitgepraat is haal ik mijn schouders bedenkelijk op.
"Ik ben gewoon doodsbang voor jongens en mannen. Als je er toch zo op aandringt. En dat heeft te maken met mijn verleden" vertel ik hem dan uiteindelijk een beetje nors. Het feit dat hij er steeds zo op aandrong begint me een beetje te irriteren waardoor ik, voor mezelf ook, onverwacht nors uit de hoek kom. Snel en met een nerveuze uitstraling sta ik op, als hij boos word om mijn norse reactie kan ik tenminste snel wegkomen..

---

Little do you know

James Yaser
Nadat ik was uitgepraat, trok Denise haar schouders op en zei: "Ik ben gewoon doodsbang voor jongens en mannen. als je er toch zo op aandringt. En dat heeft te maken met mijn verleden."
Autsj, nu kon ik niets meer zeggen. Ik was helemaal uit het veld geslagen. Ik was nog nooit meisjes tegen gekomen die doodsbang waren voor jongens en mannen. Maar ik had haar beloofd haar niet te verachten, dus dan deed ik dat niet. "Logisch dat je het niet tegen mij wilde vertellen. Ik denk dat het dan wel een probleem voor je moet zijn om hier te zijn, om hier met mij te zitten. Ik vind het dan wel knap van je dat je niet allang weggerend bent. Ik vind je nog steeds hetzelfde meisje, hoor. Niet dat ik je zo goed ken. Ik weet nu alleen dat ik wat voorzichtiger met je moet zijn. Als ik dat doe is het dan wel goed? Of heb je liever dat ik helemaal bij je uit de buurt moet blijven? Je zegt het maar."
Ik wist niet wat ik moest zeggen, dus volgens mij kwam er een hoop onzin uit mijn mond.

---

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Denise Parks
James verteld me dat hij het logisch vind dat ik het hem niet wilde vertellen. Dan zegt hij dat het vast een probleem voor me moet zijn om hier met hem te zitten en ik knik. Als hij zegt dat hij het knap vind dat ik niet allang weg gerend ben kijk ik hem beledigt aan. Hij verteld me dat hij nu weet dat hij voorzichtig moet zijn en dan vraagt hij of het goed is als hij dat doet, waarop ik zachtjes knik. Als hij dan vraagt of ik liever heb dat hij helemaal uit mijn buurt blijft schud ik mijn hoofd.
"Ehm.. ik ben bang voor jou soort, maar dat betekent niet dat ik meteen weg ren als ik een man of jongen tegen kom. Het enige wat mijn beangstigd is als jullie te dichtbij komen of aan me zitten" mompel ik zacht, maar ondanks dat ik bijna geen geluid maak klinkt het toch vel.
"En daarbij, ik ben hier om over die angst heen te komen. Dus als je uit m'n buurt gaat blijven kom ik er nooit achter dat jullie mannen misschien wel te vertrouwen zijn. Tot nu toe is er nog niemand geweest die dat bewezen heeft dus ja, mijn pleegouders hebben me hierheen gestuurd" vertel ik hem vervolgens neutraal "Ze willen dat ik er over heen kom. Dat ik leer te vergeten wat er acht jaar geleden is begonnen. en ik zou willen dat de meeste jongen geen viespeuken zijn, maar ja dat gaat ook niet gebeuren" dat laatste zei ik zo zacht dat het bijna onverstaanbaar was. Ik wil niet dat hij zich aangesproken gaat voelen en me alsnog een klap verkoopt, ondanks van wat hij allemaal gezegt heeft vertrouw ik het nog steeds niet dat hij me niet zal aanraken, op welke manier dan ook.

---

Little do you know

[Is er iemand die tegen Sam wil praten die net binnengekomen is?]

[Braaf op volgorde ga ik ze beantwoorden. ]

Dena Fields.
Hunter's scheve grijns verklapte dat hij het toch niet zo verkeerd vond als dat hij voorheen beweerde, maar het was nog niet genoeg. Het moest meer, maar mijn knorrende maag verhinderde dit. Ik ging terug op het bed zitten en ging toen weer met mijn vingers door zijn haar. 'Heb je ook zin om te eten, of heb je zin in iets anders?' Ik grijnsde verleidelijk en ik liet mijn hand langs zijn rug, naar zijn onderbuik, zijn broek in glijden. Ik voelde mijn hand tegen zijn onderbroek aandrukken, maar dit was juist mijn bedoeling. Spanning moest je opbouwen en niet in een keer erin vallen. Bovendien konden zo mijn handen al iets opwarmen. Zachtjes ging mijn hand op en neer en af en toe kneep ik zacht, peilend naar Hunter's reactie hierop.

Anna Sharp
Perplex bleef ik in de gang staan. Alles wat er gebeurde, gebeurde zo snel. Ik zag Gregory en James weg gaan en weer binnen komen en daarna zag ik Lizzy naar onderen komen op hetzelfde moment als dat Sam weer terug binnen kwam lopen. Het ging allemaal zo snel. Ik kon me nauwelijks verroeren. Er was zoveel aan de hand. Toen kwamen een jongen en een meisje langs om samen naar boven te gaan, ze hadden nog niet eens gegeten. Langzaam en onwennig liep ik naar de eetkamer, waar ik Gregory riep. Met lood in mijn voeten liep ik de trap op. Ik kon er niet tegen als er dingen ongeregeld achter bleven. Ik trok mijn schoenen uit en ik liet me vermoeid op het bed vallen, wachtend totdat Gregory ook naar boven zou komen.

Ethan Brooks
Het meisje volgde me en ik voelde me er erg ongemakkelijk bij, zeker toen ze een hele hoop chilisaus over haar eten gooide. Zoiets hoorde niet. Het was barbaars. Ik stond op om richting mijn kamer te gaan om dan later terug te komen. Ik had nu de behoefte om even alleen te zijn. Dat is wat ik wilde. Plotseling zag ik in de gang een jongen staan met zijn tassen vol geladen en een ander meisje weggedrukt in een hoekje. 'Moet jij ook hier in het huis zijn?' vroeg ik aan de jongen. Domme vraag, Ethan. Natuurlijk, anders wat hij hier niet.
[@Sam.]

Rose Black
'Oké, kamer vier,' mompelde Tyler. Ik keek om me heen en liep toen naar de andere kant van de trap, want daar waren ook nog kamers. Maar ook daar was geen kamer vier. Misschien nog een trap hoger en ik liep naar de tweede verdieping. Op een van die deuren prijkte een sierlijke vier. 'Ty, hier,' riep ik vrolijk en ik opende de deur. Aan de ene kant was een groot, breed raam en andere kant waren twee stapelbedden naast elkaar. Naast de stapelbedden stond een kast en er was een andere deur. Ik liep door naar die deur en opende hem. Een mooie blauwe badkamer kwam tevoorschijn met een ruime douche. Ik liep terug naar de kamer en wachtte totdat Tyler ook zover was. 'Nou, waar wil je slapen?' vroeg ik hem. 'Of wil je wachten totdat de andere twee hier zijn?'

[ bericht aangepast op 14 nov 2013 - 21:01 ]

---

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Sam Davis
Ik stond al een tijdje bij het meisje dat niets meer durfde te zeggen, toen er een jongen aankwam. 'Moet jij ook hier in het huis zijn?' vroeg hij. Eindelijk was er iemand die naar me toe kwam, ook al duurde het even. 'Ja!' zeg ik enthousiast. 'Ik heb geen idee wat ik moet doen. Ik was hier al eerder, maar iedereen is nieuw en niemand komt naar me toe en ik snap het niet meer... En ik moet echt rustiger praten,' zei ik en ik hapte naar adem. Ik was een beetje heel erg enthousiast, vooral omdat er iemand naar mij toe kwam. De jongen leek me wel aardig en hij zag er ook niet verkeerd uit. Ik was benieuwd naar hoe hij heette. 'Mag ik vragen hoe je heet?'

John Hunter Bell
Ik grinnikte bij haar knorrende maag. Zelf had ik niet echt honger. Zeker niet nu ik wist wat er uiteindelijk van zou komen. Ik zag haar verleidelijke grijns en genoot van haar hand die over mijn lichaam gleed. Zolang ik mijn kleren aan had en haar vingers erboven bleven zou ik het meeste nog wel aan kunnen, op een paar zwakke plekken van me na. "Thee met een koekje zouden er wel in gaan." zei ik als grap voor ik mijn arm om haar middel wikkelde en met mijn koele vingers over haar ruggengraat begon te gaan. Haar hand was inmiddels bij mijn broek aangekomen. Nerveus werd ik niet, ook niet toen ze haar hand in mijn broek stak, al wist ik wel dat als ze met haar vaardige hand de juiste knoppen wist in te drukken ik het nog lastig ging krijgen. Haar hand begon rustig met wrijven, waar ik zozeer nog geen moeite mee had. Dat deed ik zelf ook als ik koude handen had, maar van haar onverwachte kneepjes spande mijn bips zich in elk geval elke keer weer aan. Of dit nou kwam door een plotselinge stimulans die daarna weer wegzate, of gewoon door de schrik wist ik niet, maar het liet me zeker niet totaal koud. Ik was in hele vaardige handen bij haar, maar of dat goed of slecht was in deze situatie wist ik nog niet.

---

Bowties were never Cooler

Ethan Brooks
Juist ja, zijn naam. Goed punt. Wie denk daar nu niet aan? 'Ethan,' antwoord ik. 'Ethan Brooks. En jij?' De jongen leek nieuwsgierig te zijn naar vanalles, maar hij zei dat hij hier al eerder was. Waarom zou hij dan terugkomen? Was deze therapie niet goed genoeg of was hij te ver weg om nog "gered" te worden? Ik durfde het hem ook niet te vragen, misschien was hij wel een psychopaat.

---

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Dena Fields
Hunter leek ervan te genieten. Zijn handen waren alweer onder mijn trui te vinden. Des al niet te min vond ik dat ook niet erg. 'Thee met koekjes hè?' vroeg ik hem op een gemene, maar speelse manier en kneep nog harder in zijn geslacht. Ik voelde dat zijn bilspieren even aanspanden. 'Wat is er schat,' fluisterde ik erotisch in zijn oor. 'je bent toch niet bang voor een beetje actie?' Hunter leek te genieten van dit spelletje, maar dat was niet genoeg voor mij. Ik verplaatste mijn hand naar binnenin zijn onderbroek. 'Geniet maar lekker, liefje. Je bent in goede handen,' fluisterde ik erachteraan en wreef met mijn duim over zijn eikel terwijl ik mijn hand om de rest van zijn geslacht sloot.

---

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt