RPG - Magicalorus voor Zwarte Magie [Speeltopic 1] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 3 feb 2014 - 21:48 ]

16 - 09 - '17

[MT ik post straks]

Queer zijn is gewoon alles

[Mijn topics]

Your make-up is terrible

Mijn Topics.

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Sigil schreef:
Mijn Topics.

16 - 09 - '17

[mijn topics]

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

[Praattopic]

16 - 09 - '17

[

[ bericht aangepast op 22 nov 2013 - 20:49 ]

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

[mios topicos]

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

Amelia Eden Singer - Lerares Geschiedenis van de Duistere Zijden

Het is al donker buiten als ik eindelijk mijn huis verlaat. Het is niet veel, een appartementje, maar ik gebruik hem dan ook enkel in de vakanties. Het liefst hang ik niet rond op school als ik zo lang vrij heb. Ik hou ervan, daar niet van, maar ik hou toch ook wel een beetje van een sociaal leven buiten de mensen die ik op mijn werk zie. Ik haast me snel verder, mijn betoverde hutkoffer zweeft achter me aan. Voor geen miljoen dat ik die zelf ga dragen zeg. Ik weet dat de Viavia zoals altijd al klaar staat, ik moet hem enkel op het juiste moment zien te bereiken omdat ik anders vreselijk te laat ga komen. Als ik hem zie liggen, kijk ik snel op mijn horloge. Net op tijd! Ik strek mijn hand uit en raak het vertrapte blikje aan, tegelijk als ik mijn hutkoffer beetgrijp.
Aan het gevoel lijk ik wel nooit te wennen. Ik sluit mijn ogen als ik het gevoel heb dat een haak zich achter mijn navel vast grijpt en ik door ruimte en tijd getakeld word. Ik word snel misselijk als ik mijn ogen open houd. Ik open ze pas weer als ik vaste grond onder mijn voeten voel en zeker weet dat ik op mijn bestemming aangekomen ben. Met een opgeluchte zucht zie ik het kasteel voor me en glimlach ik. Mijn tweede thuis, ik heb zin in het nieuwe schooljaar. Het gebouw is elke keer weer enorm indrukwekkend. Met diezelfde glimlach loop ik naar binnen toe om mijn koffer weg te brengen in mijn kamer. Ik fatsoeneer mijn blonde haar nog even, doe een beetje rode lippenstift op mijn lippen die ik zorgvuldig over elkaar heen wrijf en trek mijn 'reisoutfit' uit om hem te wisselen voor een donker, getailleerd jasje, een strakke zwarte broek met kniehoge laarzen. Mijn toverstok steek ik weg in het jasje.
Als ik weer beneden kom, bots ik bijna tegen Skylar op omdat ik niet zo heel goed oplet. Ik knik beleefd naar hem, maar maak geen excuses. "Goedenavond, Winter," begroet ik mijn collega beleefd. "Ook onderweg naar het bos?" vraag ik hem, waarna we samen op weg gaan erheen. Het is donker buiten, maar we vinden uiteraard moeiteloos onze weg op een duister wezen. Straks zullen die de leerlingen naar het kasteel brengen. Ik spring behendig van het wezen af als we er aankomen. "Fijne vakantie gehad?" vraag ik aan hem. Ik vis de stok uit mijn jas en begin daarmee het vuil onder mijn nagels vandaan te peuteren terwijl ik me afvraag hoe dit schooljaar zal worden.

Mikhail Alyosha Volkov - Codaradi 7de jaars

"Mam, ik ben al achttien hoor," mompel ik terwijl ik mijn overly attached moeder van me afduw, maar met liefde. Toch trek ik een vies gezicht als ze een kleffe zoen op mijn wang duwt. "Dat weet ik, maar het is je laatste jaar," zegt ze sentimenteel erop. "Volgend jaar ben je afgestudeerd en je bent klassenoudste... Je vader en ik zijn zo trots op je!" Mijn vader staat er een beetje stijfjes bij, maar dat is niet vreemd voor hem. Toch grimas ik naar mijn moeder, waarna ik mijn gezicht snel weer in de plooi trek. "Ja, ik weet het." antwoord ik er een tikkeltje verveeld op. "Maar ik moet echt gaan, een Viavia wacht niet." is mijn snelle gedag, waarna ik hem aanraak. Het duurt echter enkele tellen voordat ik ook daadwerkelijk naar de volgende plek gebracht word, het bekende betoverde stadje waar ik al zo vaak geweest ben. Voordat ik ga zie ik mijn vader trots naar me knikken.
Hoewel ik niks nodig heb, loop ik toch ergens binnen om wat snoep te kopen. Ik haal een grote zak smekkies in alle smaken en wat van slobbers beste bubblegum. Niet dat ik van plan ben om bellen ermee te blazen, ik vind het leuk om iets te kauwen te hebben. Ik stop een stukje in mijn mond en begin op mijn gemak naar het bos te lopen om te verzamelen. Volgens mij ben ik door mijn trage tempo, ik noem het liever gewoon relaxt, wat aan de late kant, maar dat maakt mij niet zoveel uit. Mijn bagage zweept op hetzelfde tempo mee, hij beweegt zelfs iets mee op de slome stappen die ik zet. Al voordat ik aankom heb ik toch een spoor achter gelaten van blauwpaarse bubbels.
Als ik er aankom zie ik dat er al leerlingen zijn, evenals leraren. Toch zie ik niemand die mij veel kan interesseren en laat ik mijn hutkoffer op de grond zakken, ietwat afgezonderd van de rest. Het laatste restje hard geworden kauwgom spuug ik uit op de grond terwijl ik wacht tot de rest van de leuke mensen aankomt. Heel veel vrienden heb ik echter nooit gemaakt, maar mijn ogen zoeken altijd naar de interessante meisjes, hoewel ze af en toe op een jongen blijven hangen en ik mezelf binnensmonds vervloek.

[ bericht aangepast op 22 nov 2013 - 21:45 ]

Your make-up is terrible

Jason Owen Greentree - Codaradi - 5e jaar

'Kom, Hercules, nee kom hi- Kom HIER!'
Boos probeer ik Hercules, mijn uil, uit de lucht te plukken en in zijn kooi te stoppen. 'Kom op, Her, we zijn bijna te laat,' mompel ik tegen hem als ik hem te pakken heb en hem nogal hardhandig in zijn kooi stop. Ja, ik weet het, ik praat tegen een uil.
Ik pak mijn laatste spullen en stouw ze in mijn koffer, die nog net dicht kan. Ik geef mijn tante nog een knuffel en zwaai overdreven vrolijk naar Mason, mijn broer, die nors terug kijkt. Ik weet het, het is gemeen, maar ik kan er niets aan doen dat hij niet kan toveren.
'Zorg je goed voor jezelf? Niet vergeten, ik heb een papiertje met-'
'Ja, het lukt wel,' zeg ik snel en begin het dorp uit te lopen. Zo'n drie kilometer verder vertrekt er een viavia die ons naar het bos zal brengen. Met "ons" bedoel ik mij en Will, een vriend van me die een dorp verderop woont.
Als ik eindelijk bij de oude voetbal aankom staat Will al ongeduldig te wachten. 'Hey, man, waar was je nou? Ik-'
'Will, laten we gaan.'
Will knikt en legt zijn hand op de voetbal en begint dan te praten over zijn vakantie. Ik luister met een half oor en kijk rond of ik geen dreuzels zie. Dan voel ik de vertrouwde ruk achter mijn navel en als ik mijn ogen weer open doe, sta ik in het donkere bos. De laatste zonnestralen verlichten de open plek voor ons, die zo goed als verlaten is. Geweldig. Ik zei nog tegen mijn tante dat we beter een paar uur later konden gaan, maar nee, ze wilde niet luisteren. Ik doe Hercules' kooi open en ga op een steen zitten. Nu nog maar een paar uur wachten tot we naar school kunnen.

-

Océana Yzella Governe - 2e jaar – Ragnatela

‘O lieverd, je tweede jaar alweer!’ riep mijn moeder terwijl we door het avondduister naar de Viavia liepen. ‘Hè, mam, stil nou! Straks horen de Dreuzels het nog!’ zei ik voor de zoveelste keer. ‘Ik ga naar school, niet jij!’
‘Maar het is toch spannend? Misschien kom je dit jaar nog in het Zwerkbalteam ook!’ Gelukkig kwam de Viavia in zicht. Mijn moeder liet mijn hutkoffer zakken en kuste me drie keer op beide wangen. ‘Dag lieverd, heel veel plezier en geen streken uithalen! Dat doe je toch niet?’ Ze glimlachte. Ze wist heel goed dat ik dat wel zou doen. Een of ander Dreuzelvoorwerp lag voor me te glinsteren. Blauw, hij kon zo vertrekken. ‘Dag mam!’ riep ik en pakte de hutkoffer vast en daarna het voorwerp. De wereld loste op in een spiraal van kleuren en even zag ik niets meer.

[ bericht aangepast op 22 nov 2013 - 22:09 ]

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

Scarson Acromunta schoolhoofd

Ik loop door een donkere gang, er is geen enkel raam aanwezig en de toortsen branden niet. Donker, zo heb ik alles het liefst. Maar dan kom ik aan een deur en doe ik met een zwaai van mijn toverstok alle toortsen branden. Wat niet nodig is want de gang is kaal op een paar schilderijen van duistere magiërs na. 'Avada kedavra!' dat is het wachtwoord voor die deur, en de deur zwaait open. Ik loop naar binnen, plots sta ik in een kamertje ter grote van een bezemkast. Maar als de deur sluit gaan er toortsen aan met blauwe vlammen en begint de vleur naar boven te gaan. Als een soort lift, uiteindelijk komt de vloer tot stilstand bij een deur. Die doe ik open en dan sta ik in een zeshoekige ruimte waarvan de vloer met een groen kleed bedekt is en de muren volhangen met duistere tekens en slangen. Ik stap rechtdoor naar een bureau en ga zitten. Op het bureau liggen brieven en ik begin ze te lezen. Nu ben ik nog alleen in dit kasteel, maar weldra is het hier terug druk een heel schooljaar lang.

Queer zijn is gewoon alles

Skylar Chase Winter Leraar Gedaanteverwisselingen.

Ondanks dat ik op een school ben gaan werken, waar ik eigenlijk altijd ben, heb ik het huis van mijn ouders niet verkocht. Ik kom hier terug in de vakanties en dat vind ik nog best wel fijn. Ik had mijn hutkoffer al tijden klaar staan. Magicalores was ondanks alles toch meer mijn thuis dan dit huis is, vooral nu mijn ouders niet meer leven. De hele dag ben ik al bezig om te kijken of alles klopt. Alles heb ik. Alle les materiaal voor alle leerjaren. Mijn toverstok. Mijn ketel. Prulletjes die ik vorig jaar vergeten was mee te nemen, die ik in mijn lokaal of mijn kantoor wil hebben. Het meeste daarvan staat toch nog op mijn kantoor en mijn kamer. Met een tevreden gevoel sluit ik de hutkoffer en met een zwaai van mijn toverstokje zweeft hij de lucht in.
Met een zucht sluit ik de voordeur en draai hem op slot. Het sleuteltje berg ik goed op. Ik loop naar mijn geliefde motor en aai het even. Dan geef ik nog een zwiepje met mijn toverstok en krimpt mijn hutkoffer tot hij de grootte van mijn hand palm heeft. Ik open de buddy in mijn motor en stop de hutkoffer in. Ik klik de buddy dicht en ga op de motor zitten. "Het word weer tijd voor een ritje Baby" zeg ik. Ik start de motor en geniet even van het brullende geluid. Dan rijd ik met gierende banden weg.
Ik geniet van de frisse lucht die om me heen glijd, de snelheid die ik kan maken en tussen alle auto's door kan rijden. Tot ik bij alleen maar weilanden kom en niemand meer in de buurt is. Dan druk ik op een knopje en stijgt mijn motor op. Rijden op de weg is al heerlijk, maar er gaat niks dan rijden door de lucht. Ik maak vaart en met een ander knopje worden ik en mijn motor onzichtbaar. Dit is altijd echt een hoogtepunt. Hoe ik van Magicalores en naar Magicalores toe kan rijden op dit schatje.
Het is al aardig donker geworden als ik het Kasteel in de verte zie aankomen. Ik grijns bij het beeld van het indrukwekkende gebouw, Kasteel eigenlijk. Ik land zachtjes midden in het pad richting het kasteel. Ik rijd nog door, door naar achter het kasteel waar een plek voor ons leraren gereserveerd is die via Motor of Auto komen. Ik parkeer mijn motor en zet hem uit. Ik zet de standaard op en stap af. Uit de buddy haal ik mijn hutkoffer die ik met een zwiepje met mijn toverstok tot zijn normale grote laat komen. Ik zet mijn motor op slot en gooi er zijn sleeve overheen. "Ik kom gouw weer op bezoek en een stukje rijden schatje" Ik aai de motor even en loop dan richting het Kasteel met mijn hutkoffer achter me aan zwevend.
Eenmaal in het kasteel loop ik direct door naar mijn kamer die achter mijn kantoor zit. Ik mompel een spreuk terwijl ik met mijn toverstok zwaai en alles vliegt direct naar zijn plek. "Zo dat scheelt weer moeite" Ik verruil mijn verwassen spijkerbroek en te groot vest voor een zwarte spijkerbroek en mijn leren jas. Ik trek mijn versleten dr martens aan die ik amper tot niet strik. Ik pak van beiden zijkanten van mijn hoofd drie dreads en bind het samen achterop mijn hoofd. Zo zitten mijn dreads niet helemaal los, maar ook niet vast. Ik besluit het zo te houden, dus niet met wat extra zwart.
Ik moet naar het bos dus ik loop weer gewoon naar beneden, maar bots dan ook tegen iemand op. Mijn hart staat even stil als ik zie dat het Amelia is. Ze knikt beleefd naar me. Wat ziet ze er ook weer goed uit met haar jasje en die rode lippen. Nee, houd jezelf in Winter. "Goedenavond winter" zegt ze beleefd. "Ok onderweg naar het bos?" vraagt ze. "Goedenavond Am- Eh Singer" zeg ik op een beleefde toon en glimlach even heel kort. "Ja dat klopt, Ik ben ook onderweg naar het bos" beantwoord ik haar vraag. Het is de bedoeling dat we op een duister wezen naar het bos gaan en daar de leerlingen opvangen. Amelia en ik klimmen dan ook op een en we zijn binnen no time in het bos. Ik zie dat Amelia behendig en gracieus van haar wezen af springt, wat ik natuurlijk ook behendig en stoer probeer te doen. Helaas zodra mijn voeten de grond raken, val ik recht op mijn kont. "Fijne vakantie gehad?" Ze is met haar stok vuil onder haar nagels vandaan aan het peuteren. Ik spring weer op en klop het vuil van me af. "Juahwel, niet heel erg bijzonder. Ik ben thuis gebleven. En jij Singer?" vraag ik.

[ bericht aangepast op 22 nov 2013 - 22:24 ]

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

[Hoe doen jullie dan, zo'n link naar je foto?]

Davina Lestrange -Lerares Bezweringen

Het was zoals altijd een duistere en gure avond, een vrouw met een pikzwarte mantel aan en een kap over haar hoofd liep door de straten van Havermouth, sinds Voldemort er niet meer was, woonde ze in dat dorpje. Ze wou daar wonen omdat ze dan met hem een beetje verbonden zou voelen. Dit vrouw had een naam, ze hete Davina, Davina Lestrange. Als je haar achternaam hoort, zou je meteen ook weten wie haar ouders waren. Haar ouders waren de meest trouwste volgelingen die er waren. Bellatrix en Rudolphus Lestrange. Als ze kon verschijnselen deed ze dat met liefde, maar net zoals op Hogwarts was dat verboden. Dus nam ze met veel ergenis eigenlijk de viavia. Ze wist precies op welk locatie het was. Met haar grote hutkoffer greep ze op tijd een lege ingezakte voetbal. Nooit zal ze echt aan gewend raken en ja binnen no time was ze op haar bestemming en voelde vertrouwde aarde op haar voeten. Langzaam begon ze te wandelen richting het kasteel die voor haar was. Haar vertrouwde thuis.
Het eerste wat ze deed was haar hutkoffer brengen naar haar kamer, door een non-verbale spreuk te doen ging haar deur open. Je kon niet zomaar haar kamer binnen komen zonder de goede spreuk te doen. Als je de verkeerde spreuk doet dan zou er ernstige gevolgen gaan komen. In haar kamer legde ze haar hutkoffer op de grond en deed ze haar kap af. Ze fatsoeneerde zich nog een klein beetje en liep haar kamer uit. Met nog een non-verbale spreuk liet zede schoolhoofd melden dat ze er was, dit deed ze al sinds het begin. Haar melding was dat de vlammen pik zwart werden in plaats van blauw. Die bleven maar tien seconden pik zwart en daarna zouden die vlammen weer blauw worden.
Eenmaal weer buiten liep ze richting de bossen en eenmaal daar ging ze op haar duistere wezen zitten, haar duistere wezen was een zwarte vlammerige draak. Die ontzichtbaar kon zijn in de nacht en net zoals iedere draak, kon die vliegen. Op haar bestemming aangekomen zag ze Amelia en Skylar. Behendig en beetje gracieus ging ze van haar draak af, ze aaide hem nog even en grijnsde. "Hallo Skylar, Amelia" sprak ze zoals gewoonlijk met een ijskoude kille ondertoon.

[ bericht aangepast op 22 nov 2013 - 22:59 ]

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

[ [ url= -link- ] naam[/url]]

[ bericht aangepast op 22 nov 2013 - 22:40 ]

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]