RPG - Magicalorus voor Zwarte Magie [Speeltopic 1] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 3 feb 2014 - 21:48 ]

16 - 09 - '17

[Winter is Skylar zijn achternaam trouwens]

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Sigil schreef:
[Winter is Skylar zijn achternaam trouwens]

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

[Mijn topics. Ik wordt naar bed gedelegeerd, maar ik zal morgen posten.]

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Robert Thorin Evergrey

Haastig kijk ik op mijn klok. Jaymie was nog steeds niet beneden. Ik kijk mijn tante veel betekenend aan. ‘’u kan anders toch ook nog spullen opsturen, de viavia wacht namelijk niet.’’ Zeg ik spijtig. Natuurlijk moest mijn zusje weer wat kwijt raken wat ze zoekt. Ik zie mijn tante nu naar de trap lopen maar Jaymie komt al naar beneden gerend. Ik loop naar mijn tante toe. Ze stak haar hand uit. ‘’Tot ziens en doe je best op school he’’ zei ze streng. Ik knikte en schudde haar hand terwijl ik de deur al uit liep. Ik hoorde nog wat in de kamer mompelen en mijn zusje al achter me aan rennen. ‘’Oh wee als we nu te laat zijn he.’’ Ik loop haastig door met haar door de bossen. Op zoek naar de groep die allemaal met de viavia naar school moesten. Ik haast me een weg en ik stop waardoor ik even naar me zusje zoek. Als ik haar zie wenk ik haar en liepen we samen naar de geemileerde groep van leerlingen en leraren. Waarna mijn ogen stoppen bij Mikhail, de klassenoudste van Codaradi en mijn mede jaargenoot. Ik loop naar hem toe en zet mijn hutkoffer neer terwijl ik mijn hand op zijn schouder leg. ‘’Hi Mikhail, Long time no see. Hoe is het?’’ zeg

Jaymie Leora Evergrey

Blij pak ik mijn gevonden spulletjes bij elkaar en doe ze in mijn tas. Snel rits ik hem dicht en ren naar beneden met mijn tas, mijn andere koffer lag al beneden. Ik zie hoe Robert nog afscheid neem van mijn tante en ik loop snel naar haar toe. ‘’Goed je best doen he, je ik ben trots op je.’’ Zei ze terwijl ze mij wel een knuffel gaf. Ik weet niet waarom ze Robert nooit een knuffel geeft, misschien omdat hij al ouder was en een jongen. Ik glimlachten. ‘’Dankuwel tante, tot snel’’ zei ik en ik pakte mijn koffer en rende zo snel mogelijk achter Robert aan. Terwijl ik Robert nog iets boos hoorde mopperen wat klonk alsof hij bang was de viavia te missen. ‘’Robert wacht even.’’ Zeg ik maar hij verstaat me niet. We liepen door de bossen en langzamerhand begin ik mijn broer in te halen. Zwijgend loop ik nog steeds achter hem en opeens hoor ik zachte stemmen en kijk ik op. Terwijl mijn broer me wenkt en naar de klassen oudste van onze afdeling liep; Mikhail. Ik stompel achter mijn broer aan maar ik blijf een klein afstandje staan. Ik wou me broer niet me storen.

Adriana Catalina Rossini
'Adriana, kom hier even zitten.' hoor ik mijn vader vanuit de woonkamer op een best dwingende toon zeggen wat betekent dat hij geen tegenspraak wilt, dus dan zet ik mijn kom waar ik net cornflakes in heb gedaan en heb gegeten op de aanrecht en loop ik naar de woonkamer waar ik mijn ouders streng zie kijken, ik zucht even diep en ga dan zitten mijn ouders draaien zich naar mij toe en blijven verder staan. 'Dit is even voor de duidelijkheid, dit jaar wil ik dat je je normaal en goed gedraagt, dat je niet de leraren en de leerlingen hun leven zuur maakt en ze pijn doet.' ik rol even met mijn ogen.
'Mag ik dat niet zelf weten?' zeg ik maar ik zie al aan de boze blik van mijn vader dat dat niet zo is.
'Nee, dat mag niet! dat is niet normaal jongedame, wat je allemaal doet daar. Dus beloof ons dat je je best gaat doen en de andere met rust laat.' ik knik alleen en het enigste wat mijn vader nog zegt is dat ik maar moet gaan. Als ze me niet meer kunnen zien grijns ik even, ik braaf? en goed mijn werk doen? en iedereen met rust laten, zo type ben ik helemaal niet dus ze bekijken het maar. Ik pak de viavia vast en even later sta ik op een andere plek ik hoor allemaal wat stemmen en ik loop erheen. 'Zo te zien ben ik niet als eerste.' zeg ik en ik loop naar de andere leerlingen toe.

Caleb Moore
'Waar is papa?' vraag ik aan mijn oudste broer Killian. 'Die is werken, ik moest zeggen dat hij het jammer vond dat hij jou niet gedag kan zeggen, maar hij stuurt je zeker snel een brief, hij wenst je ook veel sucses.' ik knik even en pak een broodje waar ik een plakje kaas op doe en die langzaam op eet. Daarna nog een glas sap er achter over en verder ben ik dan klaar om te gaan, ik zeg dan snel mijn broers en mijn zusje gedag.
'Tot de vakantie.' zeg ik en ik loop naar de viavia waarna ik in een bos beland waar er meerdere leerlingen staan.

Anastasia Nikolayevna Sharova - Lerares Toverdranken
Op mijn gemak loop ik mijn kamers rond. De zomer heb ik doorgebracht in Rusland, maar ik ben al een paar uur in de school, om alles hier op orde te krijgen; koffers uitpakken, bed opmaken, ingrediënten aanvullen, stof wegtoveren, enzovoorts. Nu alles op orde is, besluit ik naar het bos te gaan om de kinderen op te wachten. Na nog een blik door de ruimte te werpen (Dante heeft de bank nu al bedekt met kattenhaar), loop ik de gangen door en het kasteel uit. De andere leraren lijken al weg te zijn, dus stap ik alleen op een van de wezens en wacht af tot ik het bos bereik.
Eenmaal daar blijkt dat mijn collega's er inderdaad al zijn. Ik knik ze vriendelijk toe en sluit me aan bij het groepje, maar zeg verder niets; hoewel ik redelijk goed met ze kan opschieten, is er niemand waar ik echt mee bevriend ben. Rustig laat ik mijn ogen over de open plek glijden. Een paar vroege leerlingen zijn al gearriveerd. Ik glimlach kort naar degenen die mijn blik opvangen en wacht verder af.

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

[en wat moet ik hier nu mee? ik maak er straks nog wel iets van voor Medina ofzo]

[ bericht aangepast op 23 nov 2013 - 21:55 ]

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

[pompompom]

[ bericht aangepast op 23 nov 2013 - 21:56 ]

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

[fufufu]

[ bericht aangepast op 23 nov 2013 - 21:56 ]

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

[Kan je dat even in het praattopic doen?]

Your make-up is terrible

[oke!]

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

Jason Owen Greentree - Codaradi - 5e jaar

'Jace, wakker worden.'
Ik grom wat, maar blijf met mijn ogen dicht opgekruld onder mijn mantel liggen.
'Wakker worden, luilak!'
Iemand schud hard aan mijn schouders en rukt de mantel van me af. Ik slaak een verontwaardigde kreet en probeer mijn mantel terug te pakken, maar Will houdt die net buiten mijn bereik. Ik werp hem een boze blik toe en sta op van de koude, platte steen waar ik net op lag. Ik kijk even het bos rond. Er zijn al een stuk meer mensen dan eerst. Er komt een glimlach op mijn gezicht als ik een bos blonde haren kan onderscheiden. Ik sluip er naartoe en sla met mijn handen op zijn schouders terwijl ik een grommend geluid maak. Ik lach als Caleb een verschrikt sprongetje maakt.
'Hey, Caleb, het werd tijd dat je eens een keer kwam,' zeg ik grijnzend tegen hem.

-

Caleb Moore
Ik schrik me dood als ik opeens iets voel en een grommend geluid hoor ik draai me dan ook vliegensvlug en wilde dat beest of wie of wat het ook mogen zijn onderuit halen als ik Jason zie.
'Jace, doe dat alsjeblieft nooit maar dan ook echt nooit meer.' zeg ik en ik grijns dan even. 'Hey, Caleb, het werd tijd dat je eens een keer kwam,' zegt Jason grijnzend.
'Je moet eens horen wie het zeg ik was hier volgens mij eerder dan jou.' ik kijk hem spottend, maar dan verschijnt er toch stiekem een glimlach.

Amelia Eden Singer - Lerares Geschiedenis van de Duistere Zijden

"Goedenavond Am- Eh Singer," begroet Skylar me terug en hij glimlacht kort. Ik vind het maar een vreemde man, maar hij is wel een afdelingshoofd. "Ja dat klopt, Ik ben ook onderweg naar het bos." bevestigd hij. We lopen zwijgend het kasteel uit en gaan dan met een duister wezen door het bos naar de andere kant. Ik klim er gracieus vanaf, maar Skylar valt echter half van het beest af waardoor hij op zijn kont kont beland, nadat zijn voeten de grond raakten. Ik doe maar alsof er niks is gebeurd en vraag of hij een fijne vakantie gehad heeft, waarna hij recht springt.
"Juahwel, niet heel erg bijzonder. Ik ben thuis gebleven. En jij Singer?" vraagt hij terug. "Het was wel leuk," antwoord ik met een vage glimlach op mijn lippen, zonder verdere toelichting te geven, maar in mijn hoofd denk ik er wel aan terug. Volgens mij heb ik mijn vakantie doorgebracht als een halve hippie, ik heb enorm veel dagen in bed doorgebracht, samen met mensen die ik niet eens kende. Ik voelde me af en toe net een dreuzel, maar eigenlijk was dat het wel waard, ik heb het leuk gehad. "Ook veel thuis gebleven en andere dingen gedaan, maar dat kan ook leuk zijn." vervolg ik mezelf snel om uit de nadenkende trance te komen.
Ik kijk toe hoe de leerlingen zich langzamerhand beginnen te verzamelen, de ruimte voor het bos word steeds voller. Ze vinden elkaar terug na de zomervakantie of de eerste jaars staan zenuwachtig ertussen zonder dat ze iemand kennen. Ik weet nog wel dat ik op Zweinstein zat en gelijk tegen de andere eerste jaars begon te praten. Op mijn afdeling was ik altijd razend populair tot in mijn zevende jaar waar ik afscheid van iedereen genomen heb en ze nooit meer gezien heb. Daar heb ik eigenlijk geen spijt van, de meesten waren het niet eens echt waard om mee om te gaan. Mijn hooghartige houding straalt dan ook alweer van me af.
"Dus, afdelingshoofd," grijns ik iets plagerig naar Skylar. Op de één of andere manier vind hij het toch nooit erg als ik dat doe. Soms vraag ik me wel eens af tot hoever ik dat kan pushen en wanneer hij knapt. Ik zou dat wel eens willen meemaken. "Kan je de eerste jaars er al een beetje uitplukken die op jouw afdeling gaan belanden?" vraag ik hem een tikkeltje nieuwsgierig. Zelf ben ik daar niet al te goed in. Op Zweinstein was het makkelijk, maar hier zie je het bijna niet aan de eerste jaars.

Mikhail Alyosha Volkov - Codaradi 7de jaars

Ik stop mijn witte schoolblouse, die ietwat slordig over mijn grijze broek heen hing, netjes weg in mijn broek. Ik hou niet van al net, maar ik ben wel klassenoudste en een voorbeeld voor de jongeren. Mijn rood grijze mantel beweegt lichtjes mee in de wind terwijl ik mijn ogen over de andere leerlingen laat glijden en de leraren even bekijk. Dan komt er een jongen van mijn jaar op me af, ook van mijn afdeling. Het is Robert en ik trek mijn mondhoeken iets op als hij naar me toe komt. Zijn hutkoffer zet hij bij me neer. Achter hem sjokt een meisje, zijn zusje. Ik geloof dat ze Jaymie heet en in het derde jaar zit, maar dat weet ik niet zeker. Ze zitten allebei in dezelfde afdeling en hebben beide donker haar.
Robert legt zijn hand op mijn schouder waardoor mijn ogen van zijn jongere zusje afglijden terug naar hem toe. "Hi Mikhail, Long time no see. Hoe is het?" vraagt hij aan me. Mijn glimlach word iets breder. "Hey Robert!" begroet ik hem terug. "Kan niet beter, laatste jaar hé. Hoe is het met jou? Leuke vakantie gehad?" vraag ik geïnteresseerd terug. Mijn lichte Russische accent schemert lichtjes door als ik praat.

Your make-up is terrible

(Heb ik veel gemist en moet ik bij het begin beginnen of moet ik ergens inspringen?)

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||