[RPG] The Slum of Rome ~ Speeltopic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 27 jan 2014 - 0:12 ]

That is a perfect copy of reality.

Giovanni Caio DiAngelo

'Ja, dat zou ik ook doen als ik jou was' zegt ze uitdagend. 'Kijk nou! DiRomantico heeft een meisje...' klinkt het vanaf de Russische kant van de zaal. Ik lach zachtjes en schud mijn hoofd. Ik druk nog een kus op haar mondhoek en verplaats mijn mond even richting haar oor. 'Broertje boos maken?' fluister ik en buig grijnzend terug. Ze lacht weer eventjes. 'Zo kan je het noemen ja, niet erg toch?' vraagt ze en ze gaat weer op haar platte voeten staan waardoor ze gelijk een stuk kleiner is. Ik lach kort en schud mijn hoofd. 'Tuurlijk niet, Bellezza.' grijns ik. 'Moeten we vaker doen' zegt ze grinnikend.
Ik lach even, 'mij hoor je niet klagen...' zeg ik met een lach. Alleen al bij het idee van Clayton die erachter komt draaien mijn mondhoeken omhoog. Blij wordt hij niet, zeker niet. En dat maakt het alleen maar leuker voor mij. Wedden dat hij woedend voor mijn deur staat over een paar dagen, dan kan ik weer lachen.. Ik draai me even om naar de groep en kan er gelijk een paar van het lijstje afstrepen. Ik loop naar de groep en schud afkeurend mijn hoofd naar de mensen die bang achteruit lopen door Bullet. 'Vertrek maar.. Jullie horen nog wel van ons, maar een plek in de bende kunnen jullie vergeten..' zeg ik tegen die mensen.
Met hun hoofd gebogen lopen ze naar buiten. 'Mhm, gelijk de slechtste die weg zijn. Dat zegt wat..' mompelt degene met de lijst in handen. 'Zwakkelingen..' mompel ik. 'Maargoed... Vertel eens, waarom zou ik juist jou in mijn bende willen?' zeg ik als ik voor de groep sta. Het leek wel een sollicitatiegesprek, maar zo is het mij ook aangeleerd. Mijn vader kwam naar mij toe toen ik acht was met de vraag waarom ik zijn plaats moet overnemen. Het was eigenlijk al bepaald, maar hij wou het ook uit mijn mond horen.. Dat is nogal knap lastig als je acht bent, geloof mij nou maar. Dus eigenlijk stelde ik ze een makkelijke vraag...

El Diablo.

Stephen Yeager
Rustig volg ik Louisa naar binnen en een golf van herinneringen schoten door mijn hoofd. Alles wat na zes jaar stond, was nu gewoon hetzelfde. Ik liep de woonkamerin en op de stoel zat een man voorover gebogen, totaal van de wereld. Louisa liep naar de man, tikte zachtjes op de schouder en fluisterde wat in het oor. De man kwam rustig overeind en keek me met grote ogen aan.
'Mijn moeder maria, dit kan niet.' zijn schore stem was niet te missen. Ik beet de hele tijd op mijn lip om niks te zeggen, totdat hij opstond en naar me toe kwam lopen. 'Stephen mijn zoon, wat ben ik blij je hier te zien,' zei hij en ik wist niet wat ik terug moest zeggen. 'Ik ben blij u ook te zien,' loog ik. Ik had hier totaal geen zin in, en mijn pistool trekken in de ogen van mijn stiefzusje, ging ook niet. 'Waar zijn de andere?' vroeg ik aan Louisa. Louisa zuchte eens. 'Na jou vertrek, is een soort van iedereeen vertrokken ik ben de enige die gebleven is,' zei ze en ik geloofde haar niet helemaal.
'Ik moet er nu vandoor,' zei ik en liep naar de deur, gooide die open en liep naar buiten. Een ongemakkelijk gevoel, stroomde door mijn gedachtes. Ik nam de eerste straat als ik plotseling iemand aan mijn arm voel. 'Stephen,' hoorde ik een bekende stem zeggen en ik draaide me om. 'Isabella, laat me nooit schrikken, voor je het weet heb je een pistool of mes in je nek,' zei ik om haar te waarschuwen. Na dat hele gedoe met Marco, had ik nu totaal geen zin in om nog iemand te verliezen. Ik herinnerde me dat ik haar gevraagd had om geld bij de rijkaard af te troggelen. 'En heb je nog wat bij elkaar kunnen krijgen?' vroeg ik.

Vampire + Servant = Servamp

Carolina Beatrice DiAngelo.
Gli Assassini.

''Sorella... Sto cominciando a chiedermi se eri ancora vivo was.'' Ik schud mijn hoofd langzaam als ik zie hoe hij Bullet naar zich toe eigent, en als vanzelf naar binnen wandelt. Het meisje dat hem achterna loopt herken ik niet. En dat is vreemd, gezien ik een hele hoop mensen ken. Wellicht een nieuw scharrel van mijn broer, al zou het me niet verbazen als ze zich gewoon aan hem openstelt omdat hij 'de leider' van de Gli Assassini is.
Zwijgend volg ik het tweetal naar binnen, waar ik mezelf tegen één van de muren laat leunen om mijn ogen sceptisch over de groep nieuwelingen en hun trainers te laten glijden. Ik kan wat gebrekkig Russisch. Mede omdat mijn vorige vriend een fantastische Rus was. Helaas duurt niets lang in wereldje.
''Zoek een kamer, fratello.'' Spreek ik afkeurend als hij ingaat op de kleffe zoen die het meisje uitdeelt. Zonde, hoe zo'n mooie griet zich laat innemen door een jongeman zonder gevoelens. Ik kan me niet herinneren dat hij ooit een langdurige relatie heeft gehad.
Al snel, echter, wordt ik afgeleid door Bullet die laag grommend richting een groepje jongens sluipt. Enkelen blijven staan, al zijn er ook een paar die zich nerveus tegen de muur drukken. Ik schud mijn hoofd kort, en wil de hond terug roepen als iemand zijn arm rond mijn schouders slaat.
''Ciao, bambino.'' Het vloeiende Italiaanse accent zorgt ervoor dat mijn wenkbrauwen iets omhoog schieten. De jongeman in kwestie is een redelijk gespierde Italiaan met donkere ogen en halflang, donker haar. In de meeste gevallen niet het type waar ik me mee inlaat. Arme guppy's hebben geen flauw idee wie ik ben. Ik zou medelijden met ze moeten hebben, maar dan leren ze het nooit.
''Non sono interessato, innamorato.'' Prevel ik liefjes, waarna ik zijn hand van mijn schouder haal en mijn hoofd kort schudt. Zijn vrienden, klaarblijkelijk, lachen hem iets verderop uit.
''Non è così schizzinoso, io so che mi vuoi.'' Ik kan veel hebben, maar worden gedefinieerd door een nieuweling zonder ervaring op de echte straat.. Nah, dat gaat er niet in.
Sierlijk trek ik mijn zakmes uit mijn shirt omhoog, waarna ik het puntje zonder moeite tegen zijn keel druk. De blik in mijn ogen is scherp als ik zie hoe zijn ogen groot worden en zijn handen slapjes langs zijn lichaam omlaag vallen.
''Parla con me di nuovo e una fetta è l'ultima cosa che devi preoccuparti, tesoro.'' Ik glimlach voor ik het mes terug trek, en me vervolgens richting Bullet verplaats.
''Kom op, vriend. Laat me je trakteren op een maffia maal.'' Ik grijns als de hond zich terug trekt als ik met mijn sleutels rinkel, waarna ik terug naar Giovanni en het vreemde meisje been.
''Ik ben bij Ilamico geweest. Man, die vent is..'' Ik ril bij wijze van spreken, waarna ik een hand door mijn haar haal. ''Ik ga met Bullie een eettent opzoeken en dan naar huis. Is dat oké met jou? Ik zal vanmiddag zien hoeveel ik kan losmaken in de stad.'' Prevel ik zacht maar zakelijk.

*Ciao, bambino - Hallo, baby.
*Non sono interessato, innamorato - Ik ben niet geïnteresseerd in je, liefje.
*Non è così schizzinoso, io so che mi vuoi - Wees niet zo preuts, ik weet dat je me wil.
*Parla con me di nuovo e una fetta è l'ultima cosa che devi preoccuparti, tesoro. - Praat nog eens tegen me en een sneetje is wel het laatste waar je je zorgen om hoeft te maken.

They can't steal the love you're born to find

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
“Daar weet jij nog helemaal niets van.” Ze klonk plagend terwijl ze hetzelfde deed met haar wenkbrauwen met als enige verschil dat deze grappig boven haar zonnebril uitkwamen. “Dan hoop ik er snel wel wat van te weten.” Mijn ogen fonkelden wat toen ik het zei. Ach.. uitdagen mocht altijd. Het zorgde er wat voor dat de stemming nu weer wat luchtiger werd en bovendien was ik maar al te blij dat ze onze relatie nu eindelijk een kans gaf. Maar spijtig genoeg sloeg mijn moed meteen om toen ik de maar al te bekende stem van Elliot hoorde. Ik had toch zo’n hekel gekregen aan die jongen. Zo jong en al zo naïef en denkend dat hij alles aankon.
Al snel na enkele opmerkingen van mijn en zijn kant had hij Nora naar zich getrokken om daarna een vlijmscherp mes voor haar hals te houden. De hele tijd was ik enkel gefixeerd op het mes, vergetend wat er allemaal om me heen speelde en wie er allemaal misschien in de buurt was. Het enige dat nu telde was dat ik Nora uit die positie zou weghalen. Ik wist dat de jongeman geen problemen had met mensen vermoorden. Helemaal niet zelfs.
De hele situatie straalde ik de kalmte zelf uit hoewel je duidelijk kon waarnemen dat de woede toch langzaam aan het opborrelen was. Mijn spieren hadden zich namelijk al opgespannen terwijl mijn kaaklijn verstrakte. Mijn handen hadden zich al gebald tot vuisten terwijl mijn blik op Elliot’s gezicht bleef gericht. Alleen zijn stem klonk in mijn oren en toen hij eenmaal voorstelde dat hij de keel van Nora moest doorsnijden, wist ik dat het mijn beurt was om toe te slaan. Zo snel als ik kon gooide ik met een behendige zwaai het stiletto in zijn onderbeen waardoor zijn grip verslapte en ik Nora naar me toe trok.
Door de slinger verloor ze echter haar evenwicht en voor ik het goed en wel besefte lag ze voluit op de grond. Oeps.. in het vervolg moest ik misschien maar mijn kracht een beetje intomen. Elliot haalde met een pijnlijke kreet het stiletto uit zijn been waarna hij zei dat ik ervoor ging boeten. Zijn ogen spuwden vuur uit en ik maakte me al klaar voor zijn eventuele aanval op mij. Maar tot mijn verbazing liep hij echter richting Nora. Die jongen was écht niet dom.
Zonder enige moment van aarzeling trok ik het pistool uit mijn broeksband waarna ik het richtte op zijn voorhoofd en waardoor hij even later door zijn benen zakte. Zijn ogen stonden wijd open en het eerste straaltje bloed verliet al snel het schotwonde waarna het veel harder begon te bloeden. Ik keek verbaasd naar het hele gebeuren. Ook al was ik onderleider was het vermoorden van mensen toch altijd een moeilijk punt voor me geweest.
Mijn ogen bleven gedurende de hele tijd gericht op de wijd opengesperde ogen van de jongen, die angst en ongeloof uitstraalden. De jongen had volgens mij echt gedacht dat hij onoverwinnelijk was geweest.
“Dat.. dat scheelde maar weinig.” Nora’s stem zorgde er weer voor dat ik tot de werkelijkheid weer kwam. Ik knikte langzaam, nog steeds mijn blik gericht op de jonge gast. Ik vond het ergens wel spijtig dat de jongen op zo’n jonge leeftijd al dood moest. Maar als ik niet had ingegrepen, was ongetwijfeld Nora in de plaats van hem gegaan. Ik zuchtte waarna ik het pistool weer op de plaats achter mijn rug tussen mijn broeksband stak. Wééral eentje dood van Assassini.
Ik gooide mijn shirt er weer over waarna ik Nora weer hoorde praten. “Dankje… als jij er niet was geweest..” Haar stem stokte, we wisten beide dan wel hoe het zou afgelopen zijn. Haar blik was nu op mij gericht voordat ze haar zonnebril af haar neus haalde waarna haar geschrokken ogen tevoorschijn kwamen. Vervolgens voelde ik haar armen om me heen waardoor ik haar voorbeeld volgde en een kusje op haar donkerbruine haren drukte. “Ik zei het toch: ik ben er altijd op de momenten als je me echt nodig hebt.”
De omarming duurde niet lang, “Kom we moeten hier weg, als er politie langs rijdt zijn we de sjaak..” Ik knikte, ook al wist ik dat de politie ons niet zou aandoen. We waren immers nog steeds in de achterbuurt en zolang we in de achterbuurt waren, stonden we onder de verantwoordelijkheid van de plaatselijke politie. En raad eens wie deze net de vorige dag had omgekocht? Maar voor ik Nora volgde, liep ik naar het levenloze lichaam van de jongen en nam ik het stiletto uit zijn nog steeds warme hand. Het was misschien onrespectvol maar ik liet niet zomaar mijn wapens overal achter. Ik was aan ze gehecht geraakt en kon dan ook nu momenteel geen andere wapens verdragen. Misschien kinderachtig maar zo was het wel.
Aangezien er nog steeds wat bloed van zijn been ophing, veegde ik het af aan zijn shirt. Ik wilde niet dat het bloed op me kwam zodat ze eventueel via DNA-onderzoek een match konden vaststellen. Ik had geen zin om nog eens een paar dagen in de bajes. Ja, dat was de hoeveelheid tijd die de bende meestal nodig had om een persoon dat een moord had begaan uit de gevangenis te krijgen.
Na het lemmet weer bloedvrij te hebben gemaakt, stopte ik het weer op zijn gewoonlijke plaats. Daarna volgde ik Nora, nam haar bij de arm toen ik eenmaal de politie sirenes al in de verte hoorde om het daarna op een lopen te zetten richting de rijke buurt. Het was niet ver meer.

Rise and rise again until lambs become lions

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

Het was duidelijk dat Clayton ook erg ontdaan was van de situatie. Net zoals ik had hij gestaard naar het levenloze lichaam van de jongeman die mij zo net met de dood bedreigde. Ik was overeind gekrabbeld en een opmerking over hoe dichtbij dit was gemaakt. Clayton reageerde door langzaam te knikken. Het volgende moment stond ik tegen over hem en trok ik de zonnebril van mijn neus. Ik besefte mij dat ik er niet meer was geweest als Clay er niet was geweest en ik bedankte hem daarvoor. Ik pakte hem vast voor een omhelzing en drukte daarbij mijn lijf stevig tegen hem aan. Ik zocht als gaf zowel steun, althans zo wilde ik het. Ik zei het toch: ik ben er altijd op de momenten als je me echt nodig hebt.” zei Clayton toen hij een kusje in mijn haren had gedrukt.
"Je hebt gelijk..." fluister ik zacht tegen zijn shirt. Hij had mij misschien in mijn ogen eerder in de steek gelaten, maar nu wanneer ik de dood in de ogen had gekeken als hij geen moment geaarzeld en mij daar weg gehaald. Liep hij gevaar? Ja zeker... Maakte het hem uit, duidelijk niet. Hij zich vol overgave gestort op de situatie, de jongen zonder aarzelen gedood toen hij mij opnieuw wilde aanvallen. Ik had een verschrikkelijke fout begaan door eerder aan hem te twijfelen. Hij was zonder meer trouw en loyaal, hij liet mij niet in de steek. Niet bewust tenminste en dat was meer waart dan al het bezit in de wereld.
Ik herinnerde mijzelf eraan dat we moesten vluchten voordat de politie zou komen. Omgekocht of niet... we liepen gevaar, er was een moord gepleegd. Voordat we weg liepen pakte Clayton zijn mes terug en maakte het schoon aan het shirt van de dode jongen. Ik wist dat hij gehecht was aan zijn wapens, ik respecteerde het. Ik was immers net zo gehecht aan mijn eigen wapens al deed ik er weinig mee.
Clayton pakte mij bij de arm en trok mij door de straten van de rijke buurt zodra politie sirenes hoorbaar waren. We rende tot we niet meer konden en eindelijk veilig in een plantsoen terecht kwamen. Ver genoeg om niet gevonden te worden.
"We moeten Stephen inlichten... hij moet op zijn hoede zijn, als die ratten erachter komen dat we een bendelid hebben vermoord zullen ze ongetwijfeld wraak nemen..." hijgde ik buiten adem. Het zou de komende tijd oppassen zijn, thuis zou ik de sloten dubbel moeten checken en het alarm goed moeten instellen. Ik kon nu geen risico lopen, ik had nu niet alleen mijn leven te behouden voor mijzelf, maar ook voor Clayton. Het zou hem ongetwijfeld naar zijn hart grijpen als ik kwam te overlijden.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Giovanni Caio DiAngelo

''Ciao, bambino.'' hoor ik opeens achter me en ik draai me om. Ik vernauw mijn ogen als ik een van die gasten zie staan die net weg moesten. ''Non sono interessato, innamorato.'' Prevelt Carolina liefjes waardoor er een grijns op mijn lippen ontstaat. ''Non è così schizzinoso, io so che mi vuoi.'' vervolgt hij en ik haal mijn wenkbrauw op. Deze gozer moet niet te ver gaan, ik bedoel maar. Ik blijf de grote broer hier, ookal kan Carolina het prima zelf afhandelen. Als hij te ver gaat krijgt hij gewoon met mij te maken, zo simpel is het.
Sierlijk trekt ze haar zakmes uit haar shirt en mijn grijns wordt weer breder. Stomme nieuwelingen ook altijd. Ze drukt het mes met het puntje tegen zijn keel en met grote ogen laat hij zijn armen slapjes langs zijn lichaam vallen. Slimme keuze newbie.. ''Parla con me di nuovo e una fetta è l'ultima cosa che devi preoccuparti, tesoro.'' zegt ze en ik lach zachtjes. Met nog een dreigende blik van mij loopt de jongen snel het gebouw uit en ik kijk grijnzend naar Carolina. 'Beh, che vergogna .. Eri una tale coppia carino ..' grijns ik.
''Kom op, vriend. Laat me je trakteren op een maffia maal.'' zegt ze en Bullet loopt gelijk naar haar toe als ze met haar sleutels rinkelt. Dat beest luistert echt goed, niet alleen naar mij.. ''Ik ben bij Ilamico geweest. Man, die vent is..'' zegt ze en ze rilt even. Ik frons kort. 'Als ik nog wat zaken met hem moet afhandelen moet je het zeggen, Sorella...' mompel ik. ''Ik ga met Bullie een eettent opzoeken en dan naar huis. Is dat oké met jou? Ik zal vanmiddag zien hoeveel ik kan losmaken in de stad.'' Prevelt ze zacht maar zakelijk. 'Is goed Sorella..Let goed op jezelf.' zeg ik. Begint mijn goede grote broer karakter ook nog op te spelen, natuurlijk..
Ik draai me kort om naar de groep en zucht diep. Van de redenen die ik net heb gehoord blijkt al dat ik er niet al te veel ga overhouden. Een stuk of zes als ik geluk heb...

['Beh, che vergogna .. Eri una tale coppia carino ..' = Wat jammer nou.. Jullie waren zo'n leuk stel]

El Diablo.

Isabella Eloise Fabiana ll Timuto di Roma
"Isabella, laat me nooit schrikken, voor je het weet heb je een pistool of mes in je nek," verweet Stephen haar en schuldbewust keek ze hem aan. "Sorry," prevelde ze, "het was niet mijn bedoeling je te laten schrikken." Kort schoten haar ogen rond, ze voelde zich nooit op haar gemak buiten. Al dat gedoe met die bendes, ze had zich nooit willen bemoeien met de gevechten en had zich altijd wat afzijdig gehouden. Toch wist ze, dat als ze iemand van de andere bende tegen zou komen, deze geen genade zou kennen. Gevaar lag altijd op de loer.
"Hmm-hmm, jazeker!" Haar gezicht klaarde op toen hij vroeg naar het geld. Toen ze zeker wist dat ze alleen waren gunde ze hem een korte blik in haar handtas waar ze het grote geldbedrag in gestopt had. "Het was nogal een pocher met een hoop cash op zak, helaas was hij niet zo scheutig met het uitgeven ervan, anders had ik nog meer buit kunnen maken," vertelde ze Stephen. Ze stak haar handen in de zakken van haar jas. "Zullen we gaan? Ik wil van dat geld af," zei ze met gedempte stem. Het was geen geheim dat ze altijd nerveus werd als ze met een groot geldbedrag over straat liep, anders had ze het voorstel niet gedaan. Ze wilde niet dat ze laag over haar dachten, maar toegegeven zou ze zichzelf ook uitlachen en op zichzelf neerkijken als ze een ander was geweest. Het was alsof ze hier niet hoorde, maar waar hoorde ze dan wel? Haar geheugen was wazig, wazig sinds die ene nacht.

Een hoge pieptoon was wat haar die nacht uit bed had gehaald. Al vanaf het moment dat haar voeten de koude vloer raakte schoot er een onbehagelijk gevoel door haar lichaam heen die haar rechtstreeks naar de overloop deed lopen. "Pap! Mam?!" riep ze terwijl het verschrikkelijke gepiep doorging, het was van het brandalarm realiseerde zich nu. "Pap!" Haar passen versnelde terwijl ze deuren van slaapkamers opentrok. "Mam! Waar ben je?!" Haar stem sloeg over en ze voelde tranen opkomen. 'Munashe?" Plots kwam ze tot stilstand en haar ogen werden groot van schrik bij het zien van de grote vlammen die uit haar ouders hun slaapkamer kwam en als een razende om zich heen grepen. "Nee.. Nee nee nee.." fluisterde ze. "Pap! Mam!" Ze bleef staan en wachtte, terwijl de vlammen als maar groter werden en de rook dikker. De hitte brandde op haar blote lichaam dat slechts bedekt werd door een nachtjapon. Plotseling begon ze te hoesten en ze sloeg haar hand over haar mond en neus, ze moest weg hier. Snel! Met een ruk draaide ze zich om en rende over de veranda, terwijl van de benedenverdieping niks meer te zien was dan oranjekleurige vlammen en dikke rook. Plots hoorde ze een gil en haar ogen schoten heen en weer. 'Munashe!" ze dacht dat ze schreeuwde, maar er kwam slechts ene schor en bijna onhoorbaar geluid uit haar kil. Ze probeerde het nog eens en nog eens. Plotseling hing ze aan de deurpost van haar eigen kamer, de vlammen hadden het nog niet bereikt en al hoestend strompelde ze richting het raam. Met veel moeite wist ze het raam omhoog te duwen en de koude lucht voelde als een aanslag op haar lichaam, maar tegelijkertijd was de frisse lucht een welkome verrassing. Weg hier. Ze moest weg. Voor ze het wist had ze haar ene been al door het raam gestoken, toen ze geschrokken naar haar openstaande deur keek toen ze een harde knal hoorde. De vlammen kwamen eraan, het zuurstof voedde ze wist ze. Van schrik gooide ze ook haar andere been door het raam naar buiten en voor ze het wist vloog ze door de lucht. Er klonk weer geen gil, maar dit keer was zij het zelf wist ze.
Met een smak raakte ze de grond en de pijn schoot door haar hele lichaam heen. Ze kreunde en rolde op haar zij, terwijl het geluid van sirenes ineens tot haar doordrong. Ze opende haar ogen een stukje en tussen haar wimpers door kon ze de lichten zien, ze deden pijn aan haar ogen. Voorzichtig en kreunend van de pijn kwam ze overeind, weg wilde ze. Ze moest weg, weg van het brandende huis.. De paniek sloeg op haar longen en haar ademhaling was onregelmatig. Dit werd slechts nog erger toen ze begon te rennen. Alles deed pijn, haar hele lichaam, maar ze moest weg. In blinde paniek rende ze door, kreeg soms takken in haar gezicht, struikelde over stenen, botste dingen omver en stootte zich meerdere malen, maar het deerde haar niet. Het was alsof de pijn overal was, maar haar niet kon krijgen. Tranen biggelden over haar wangen en ze rende door en door, totdat ze weer viel en de kracht niet meer kon vinden om op te staan. Bijna dierlijke snikken verlieten haar mond terwijl ze op de grond bleef liggen rillen. "Ssst, het komt goed.." Ze probeerde haar ogen te openen toen ze de stem hoorde. Hoe lang had ze er gelegen? "Het is al goed, het is al goed.. Kom." Ze voelde hoe iemand haar omhoog probeerde te krijgen, waarom deed die persoon dat? Ze wilde het niet! Ze wilde blijven liggen, rustig blijven liggen. De persoon gaf niet op en uiteindelijk moest ze wel meegeven om niet weer om te vallen. Misschien was het wel beter, om zich te laten vallen.. Haar spieren ontspande zich, maar de persoon hield haar staande. "Kom mee." De stem was zacht en aangenaam, maar kon de geluiden in haar hoofd niet overstemmen. Voetje voor voetje schuifelde ze toch de persoon achterna, maar ze had geen idee waarheen.

> Mijn post was nogal kort, dus heb er maar even een flashback in gegooid :'D Ik voelde me een beetje verplicht die er nog in te gooien. Ik heb hem niet meer overgelezen en ben er ook niet super tevreden over ofzo, maar dan is het in ieder geval even duidelijker (:

[ bericht aangepast op 31 dec 2013 - 10:27 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Stephen Yeager//Timuto di Roma
'Sorry,' zei isabella toen ik begon dat ze me iet schrikken. 'Het was niet de bedoeling om je te laten schrikken.' Ik liet een korte zucht horen. Daarna vroeg ik of ze het geld bij elkaar had gesprokkeld. 'Hmm-hmm, jazeker!' ze had was in een vrolijke bui. Daarna gunde ze me ook nog eens te kijken in haar tas, en natuurlijk lag daar een hoop geld in. "Het was nogal een pocher met een hoop cash op zak, helaas was hij niet zo scheutig met het uitgeven ervan, anders had ik nog meer buit kunnen maken," vertelde ze en ik knikte even. 'Ik vind het meer dan zat, we kunnen vanavond er nog heen,' zei ik.
'Zullen we gaan? Ik wil van dat geld af," zei ze met haar handen ik haar zakken en ik keek zelf even om me heen. 'Ik moet zelf nog wat afhandelen in de rijke buurten, besef in me net, anders loop je gewoon mee,' zei ik, pakte mijn mobiel, waar het scherm op springen stond. Het was nog een wonder dat dit ding het deed. Vijfenveertig ongelezen berichten. Ik las de namen kort door, al was het niet belangrijk.
Daarna stuurde ik een bericht naar Clay.

Isabella en ik komen eraan, werd opgehouden

Mijn naam zette ik er nooit onder, was standaard. 'Laten we gaan, ik wil weg uit deze buurt,' begon ik weer, liep naar het eind van de straat en wachtte op Isabella.

(Beetje inspiratieloos)

Vampire + Servant = Servamp

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
“Je hebt gelijk..” Haar woorden waren slechts een fluistering geweest maar toch had ik het goed en wel verstaan. Natuurlijk had ik gelijk. Ik had haar nog nooit in de steek gelaten, nu niet of gisteren niet. Ik had altijd er wel voor gezorgd dat er een beetje bescherming om haar heen was. Ik was echt niet gek hoor en zeker niet dom. Als onderleider moest je namelijk altijd wel voorzorgsmaatregelen nemen. Zonder erbij na te denken had ik gewoon het pistool op zijn voorhoofd gericht om daarna emotieloos de trekker over te halen. Geen enkele vorm van twijfeling was door mijn hoofd gegaan terwijl ik de daad werkelijk bij het woord voerde. Natuurlijk wist ik dat er enorm veel gevolgen aan vast hingen, zeker voor mij als ze eenmaal wisten wie de persoon was die de jongeman had vermoord. Maar ik had het er voor over gedacht en had geen seconde om mijn daad getwijfeld. Maar nu hij daar zo lag, schoten er enkele kleine schuldgevoelens door mijn hoofd. Elliot.. de naam van een familielid van mij. Al een geluk was ik er 100% zeker van geweest dat het niet diezelfde Elliot was. De Elliot die namelijk hetzelfde bloed door zijn aderen had stromen, had immers de achternaam Wallhouse en niet Rowlands. Echter had ik de kleine schuldgevoelens al snel de kop ingedrukt, jesus christ Clay, je bent een onderleider niet één of andere overheidsmedewerker die om het minste een schuldgevoel had.
Toen Nora onszelf eraan herinnerde dat we nu moesten vluchten, schoot ik meteen in actie. Mijn stiletto had ik uit zijn had genomen om daarna het aan zijn shirt schoon te maken. Vervolgens draaide ik me om, nam Nora bij de arm waarna ik het op een lopen zette toen de politie sirenes al in de verte te horen waren. Als een bezetene, versnelde ik het tempo waarna ik Leonora behendig de hele tijd door de straten van de rijke buurt trok. Links inslaan, rechts inslaan, oppassen voor een auto, oppassen voor enkele mensen. Alles kwam aan bod tot we uiteindelijk veilig genoeg in een plantsoen terecht kwamen. We hadden misschien toch wel een tiental minuutjes liggen lopen aan een hoge snelheid waardoor het niet anders kon dat ik buiten adem was. Oké, ik had echt een goede conditie en deed ook erg veel om deze te behouden, maar aan zo’n snelheid aan een stuk lopen en de hele tijd achterom kijkend of er niemand ons op de hielen zat, had er werkelijk voor gezorgd dat mijn borstkas de hele tijd hevig op en neer bewoog.
“We moeten Stephen inlichten.. hij moet op zijn hoede zijn, als die ratten erachter komen dat we een bendelid hebben vermoord, zullen ze ongetwijfeld wraak nemen.” hijgde ze helemaal buiten adem. Ik slikte even om mezelf weer te herpakken van het hele geloop om daarna te knikken. Er zou sowieso ongetwijfeld een wraakactie langs hun kant komen, in deze wereld maakte het niet uit of we het deden om onszelf te verdedigen. Als er iemand één van onze bendeleden werd vermoord, was het namelijk geen lachertje voor de andere bende. Meestal werd een moord bekocht met een andere moord. Ik zou de komende tijd heel goed uit mijn doppen moeten kijken, zeker als ze eenmaal erachter komen dat ik er voor iets tussen zat. Maar goed.. eerst maar eens Stephen bellen. Net toen ik het mobiel in mijn handen had en klaar stond voor hem te bellen zag ik dat hij een berichtje had gestuurd. “Isabella en ik komen eraan, werd opgehouden” Hoewel zijn naam er niet onder stond, kon het van niemand anders dan Stephen zijn. Ik besloot om toch maar te bellen, hij was immers de leider en moest dus zeker op zijn hoede zijn. Vanaf nu zou elk bendelid vijf keer moeten nadenken vooraleer ze actie ondernemen.
Het mobiel had ik aan mijn oor gehouden terwijl ik ongeduldig afwachtte tot hij eindelijk zou opnemen. Mijn ogen schoten de hele tijd schichtig van links naar rechts om alles in het oog te houden en eventueel al klaar te staan op eventuele aanlagen. Ik hoorde hoe hij zijn naam zei waardoor ik dit als een teken opvatte en meteen van wal stak.
“Wees vanaf nu op je hoede, Stephen. Ik heb zojuist één of ander joch van Assassini een kogel in het hoofd geschoten. Ik leg later wel alles uit.” Ik gaf hem nog even de tijd om terug te antwoorden waarna we beide het gesprek afsloten. “Hij komt samen met Isabella. Ze zijn er zo meteen.” was het enige dat over mijn lippen rolde waarna ik mijn hand al legde op het mes dat onder mijn hemd verstopt zat. Een beetje voorzorg kon nooit kwaad.

[ bericht aangepast op 31 dec 2013 - 15:02 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Ik heb even een klein soort dingetje voor jouw personage bepaald, omdat ik anders géén idee had hoe ik verder moest schrijven.

Isabella Eloise Fabiana ll Timuto di Roma
Stephen stelde voor dat ze mee zou gaan naar de rijkere buurt en ze knikte kort. "Dat is goed," antwoordde ze met een klein glimlachje. Ze waren nog maar net onderweg toen Stephen gebeld werd en Isabella kwam tot stilstand. Ietwat nieuwsgierig keek ze naar hem, benieuwd naar wie er belde. Toen hij opgehangen had vertelde hij dat het Stephen was en dat ze op hun hoede moesten zijn, waarop Isabella even vragend haar wenkbrauwen optrok. "Wat heeft hij nu weer gedaan?" mompelde ze, meer tegen zichzelf dan tegen Stephen. "Laten we maar gaan dan en als we politie tegenkomen, dan leid ik ze wel af," voegde ze er met een knipoog aan toe. Vooral op ditzelfde moment zag ze er alles behalve gevaarlijk uit en ze had het gevoel dat ze zo thuis leek te horen in de rijke buurt. Ze was altijd erg precies wanneer ze op pad werd gestuurd om geld af te troggelen van rijkaards en vond het nooit een straf om er dan tot in de puntjes goed uit te zien, van haar oorbellen tot de pijnlijke schoenen met hakken die ze op het moment aanhad.
Terwijl ze weer verder liep probeerde ze het getik van haar hakken zoveel mogelijk te beperken, wat het lopen er niet prettiger op maakte. Vannacht had ze maar heel kort geslapen en ze had ook de hele avond ervoor al op de hakken moeten staan, met als gevolg dat de bal van haar voet ontzettend veel pijn deed. Het was bij elke stap alsof ze met haar blote voeten in glas trapte. Even keek ze geschrokken op toen ze in de verte sirenes hoorde loeien, maar ze ontspande gauw. Ze waren verder weg, maar dat nam niet weg dat ze veilig waren. Onbewust versnelde ze haar pas iets bij deze gedachten en ze was dan ook opgelucht toen ze de rijkere buurt bereikten.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Stephen Yeager//Timuto di Roma
Nadat ik Isabella voorgesteld had om mee te gaan naar de rijkere buurten, zei ze dat het goed was, waarbij een klein glimlachje tevoorschijn kwam.
We liepen nog maar net de straat uit, als ik gebeld werd. Ik bleef staan en nam op. 'Stephen.' zei ik en de stem van Clay klonk van de andere kant. “Wees vanaf nu op je hoede, Stephen. Ik heb zojuist één of ander joch van Assassini een kogel in het hoofd geschoten. Ik leg later wel alles uit,' zei hij, waarbij ik vragend afvroeg wie het geweest zou moeten zijn, maar dit was zeker iets om voor uit te kijken. 'We blijven op onze hoede, we ben in een kwartiertje bij jullie,' zei ik door de telefoon en sloten het gesprek af. Ik keek daarbij kort om me heen of niemand stond mee te luisteren.
Ik legde aan Isabella dat we vanaf nu op onze hoede moesten zijn voor de politie. 'Wat heeft hij nu weer gedaan?' Vroeg ze, waarbij ik haar kort aankeek. 'Clay heeft
een van de bendeleden van Assassini vermoord,' fluisterde ik zacht zodat er geen pottenkijkers waren. 'Laten we maar gaan dan en als we politie tegenkomen, dan leid ik ze wel af,"
Ik keek haar nu langer aan, maar schudde gelijk mijn hoofd. 'Nee, ik doe je dat niet aan, ik ben verantwoorlijk voor de leden, daarbij leid ik ze wel af,' zei ik en zuchtte eens.
Ik schrok op toen er in de verte wat sirenes loeide, en dat gold ook voor Isabella, maar het was ver buiten ons bereik. 'Eindelijk,' zei ik toen we de rijke buurten bereikten. Ik zocht waar de andere zouden staan. Ik hoorde wat aankomen, dus duwde Isabella een steegje in en gaf aan dat ze stil moest zijn. Een loeiende sirene reed langs het steegje en het geluid storf weg. 'Politie,' was mijn antwoord. 'Kom laten we naar de andere gaan,' zei ik en pakte isabella's hand, om haar mee te slepen.

Vampire + Servant = Servamp

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

Clayton pakte mijn woorden meteen op, hij belde direct met Stephen. Ik probeerde ondertussen mijn adem weer in orde te krijgen. Hoewel ik al honderden keren een mes op mijn keel had gehad, of in de loop van een wapen had gestaard greep het mij wel aan. In deze situatie had Clayton niet anders gekund dan de trekker van zijn wapen over te halen. Het was echt op het randje geweest en ik werd weer mijn mijn neus op de feiten gedrukt. Het bende leven was zwaar en gevaarlijk. Ik was misschien nu gered van een wisse dood... maar wraak acties zouden volgen wist ik. Het zou ook een kwestie van tijd zijn voor iedereen wist dat ik samen met Clayton was.
Mijn handen gleden door mijn haren om het over mijn schouders te vegen. Ik was Clayton dankbaar en ik hoopte maar dat het waar was dat ik hem niet af zou leiden. Dat onze relatie een leuke extra was en niet een nieuw stootblok waar we steeds weer tegenaan zouden lopen. Ik moest er het beste uithalen en misschien moest ik daar maar eens snel mee beginnen.
“Hij komt samen met Isabella. Ze zijn er zo meteen.” zei Clayton toen hij had opgehangen.
Ik knikte waarnaar ik zijn vrije hand pakte, "We handelen het hier af en dan gaan we naar huis" zei ik met een zachte smekende hint. "Ik ben toe aan een beetje rust en een wijntje op de bank met jou tegen mij aan." glimlachte ik oprecht. Noem me een sentimentele muts, maar het was waar. Tot nu toe hadden we geen moment echt samen gehad, uiteindelijk stond er altijd wel een bendelid of vervelende zus klaar om de momenten die we hadden te breken. Ik hoopte maar dat Clayton dat ook zo zou oppakken en ook echt even een moment met mij wilde delen.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
“We blijven op onze hoede, we zijn in een kwartiertje bij jullie.” Dat waren de laatste woorden die Stephen tegen me had gezegd vooraleer we het gesprek afsloten. Nu was het maar wachten geblazen tot ze er eindelijk zouden zijn. Ik had hem vermeld dat we in het plantsoen waren terecht gekomen en dat we daar dus op hen zouden wachten.
Mijn mobiel stak ik weer in mijn broekzak om vervolgens mijn andere hand op het mes tussen mijn broeksband te laten rusten. Ik vertrouwde nu echt het hele zaakje niet meer. Ik wist dat Assassini nogal heel vijandig uit de hoek konden komen ook al zouden ze weten dat het een zaak was geweest van pure eigen bescherming. Het interesseerde niemand iets, net zoals het bij Timuto ook niemand zou interesseren. Dood was dood en deze actie werd altijd net zoals de anderen gewroken. Dit keer zou het enkel een meer gruwelijkere wraakactie zijn.
Ik richtte vervolgens mij aandacht op Nora waarna ik haar meldde dat Stephen en Isabella er zo aankwamen. Belle.. hm.. mooi meisje maar met een staalhard karakter. Ik herinnerde me het nog als de dag van vandaag dat ze onze bende weer een lid rijker maakte. Nora was diegene geweest die het meisje had gevonden, helemaal ellendig en hopeloos zonder enige persoon om op te steunen. Haar enkel was gebroken en enkele diepblauwe plekken sierden haar gehele lichaam. Haar mooie smoeltje en het liegen was hetgeen dat haar binnen had gebracht. Veel wisten we niet van haar verleden aangezien ze aan geheugenverlies leed, maar we wisten wel wat er was gebeurd zodat ze bij ons was terechtgekomen. Maar ze wilde er niets over weten. Van alle personen was ik steeds het dichtste bij het meisje geweest. Vanaf het ogenblik dat ze zich bij de bende voegde, had ik me over haar ontfermd. Werkelijk alles wat ze nu kon, had ik haar aangeleerd zodat ze was geworden tot het bendelid dat ze vandaag was. Ik had haar geleerd hoe ze een pistool moest hanteren, hoe ze zich moest verdedigen of vechten tegen een man, hoe ze iemand makkelijk kon zakkenrollen en nog veel meer. Natuurlijk had ik haar ook kennis laten maken met hoe het hier aan toe ging tussen de verschillende bendes en in de bende zelf, de ongesproken regeltjes maar die er wel degelijk waren om nageleefd te worden. Die periode was zij mijn enige afleiding geweest, de periode waar ik me dikwijls ellendig voelde omwille van het feit dat ik soms nog wel eens spijt had gehad van mijn keuze om volledig met de familie te breken. Maar ook de periode waarin we enkele bendeleden waarmee ik goed kon opschieten, verloren. Zij was er altijd voor me geweest en dikwijls had dit ook geresulteerd in lichamelijk contact. Waarschijnlijk omdat we beide de nood hadden aan warmte en veiligheid en dus moest ik eerlijk toegeven dat ze toch wel wat aan me was gegroeid.
“We handelen het hier af en dan gaan we naar huis.” Nora’s stem had een subtiele smekende ondertoon waarna ik voelde hoe ze mijn andere hand vast nam. “Ik ben toe aan een beetje rust en een wijntje op de bank met jou tegen mij aan.” Haar glimlach zorgde ervoor dat er ook een glimlach op mijn mond verscheen waarna ik knikte. “Klinkt als een énorm goed plan. Ik zie er al naar uit. ” Ik had haar hand een beetje beter vastgepakt terwijl ik nog steeds de hele tijd van links naar rechts keek. Vervolgens liet ik haar hand los, wetende dat ik nog liever niet had dat mensen doorhadden dat er iets tussen ons speelde. Geloof mij, ik wilde dat iedereen het wist maar nu in deze uitzonderlijke gevaarlijke situatie was het moment echt niet gepast. Ik begon te ijsberen terwijl ik de hele tijd alles in de gaten hield, net toen ik me had omgedraaid om nogmaals dezelfde route te doen, zag ik hoe Isabella en Stephen het plantsoentje kwamen opgelopen.
Ik stond abrupt stil terwijl ik hen aankeek, “Ik gok erop dat blauwe zwaailichten nu de hele achterbuurt verlichten?” vroeg ik aan niemand in bijzonder waarna ik weer begon te ijsberen en vervolgens al ijsberend met de handen op mijn rug het hele verhaal van Elliot in geuren en kleuren vertelde.

[ bericht aangepast op 2 jan 2014 - 18:31 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Giovanni Caio DiAngelo

Zoals verwacht hield ik er zes over, twee vrouwen en vier mannen. Ze weten het alleen nog niet, ze kunnen net zo goed denken dat er een laatste test is ofzo. Ik loop naar het groepje toe en tover daar een grijns op mijn gezicht. 'Nou.. Als ik zo de trainingen bekijk en jullie redenen zijn jullie goed genoeg om het team aan te sterken.. Die drie daar zullen jullie helpen met de laatste dingen, ik zie jullie over een maand ofzo.' zeg ik grijnzend. Ik krijg al snel vele bedankjes en ik lach kort tot het geluid van mijn telefoon door de ruimte schalt. Ik zucht en loop van het groepje weg.
De grijns verdwijnt van mijn gezicht als ik de telefoon op neem. 'Giovanni.' mompel ik. 'Gio..' hoor ik een bendelid zeggen die duidelijk buiten adem is, maar nog steeds kan ik merken dat het fout is. 'Wat is er?' grom ik, zodat iedereen kan horen dat het geen goed nieuws is. 'Het is Rowlands man... Fontani was weer bezig.' zegt hij en ik knijp nog net niet mijn telefoon fijn. 'Dood?' sis ik. 'Ja, kogel door zijn kop.. De hele buurt staat er om heen, paar die proberen hem op te ruimen. Ik vloek even en grom kort. 'Oké, ik kom eraan.. Maar ik zeg alvast... Pak de wapens maar uit de kast.' mompel ik en ik hang op. Ik loop naar Raquelle en ik pak haar pols. 'We moeten maar eens gaan.' zeg ik en trek haar mee naar de auto. Zodra ze zit stap ik in en rij dan snel terug naar het appartementencomplex..

El Diablo.

Raquelle Noëlle Fontani

Ik zie hoe Giovanni naar het overgebleven groepje van zes mensen, twee vrouwen en vier mannen toe loopt en daar een grijns op zijn gezicht tovert. 'Nou.. Als ik zo de trainingen bekijk en jullie redenen zijn jullie goed genoeg om het team aan te sterken.. Die drie daar zullen jullie helpen met de laatste dingen, ik zie jullie over een maand ofzo.' Ik draai me even om om dat gesprek te kunnen volgen. Giovanni krijgt al snel vele bedankjes en hij lacht kort tot het geluid van zijn telefoon door de ruimte schalt. Ik hoor hem zuchten en daarna van het groepje zien weglopen.
Ik zie hoe de grijns verdwijnt van zijn gezicht als hij de telefoon op neemt. Ik luister aandachtig mee. Ik vraag me echt af wat er opeens is. 'Wat is er?' gromt Giovanni zodat iedereen kan horen dat het geen goed nieuws is. 'Het is Rowlands man... Fontani was weer bezig' hoor ik nog zachtjes diegene zeggen en ik vloek zachtjes. 'Clay. You goddamn idiot' sis ik zachtjes. 'Dood?' sist Giovanni dan. 'Ja, kogel door zijn kop.. De hele buurt staat er om heen, paar die proberen hem op te ruimen' hoor ik weer zachtjes. Giovanni vloekt even en gromt daarna kort. 'Oké, ik kom eraan.. Maar ik zeg alvast... Pak de wapens maar uit de kast.' mompelt Giovanni en hij hangt op. Ik zucht even. Clay is weer eens dom bezig geweest. Giovanni loopt naar mij toe en hij pakt mijn pols vast. 'We moeten maar eens gaan' zegt hij en hij trekt me daarna mee naar de auto. Zodra ik zit stapt hij in en hij rijdt dan snel terug naar het appartementencomplex. 'Waarom zo'n haast?' vraag ik lichtelijk geïrriteerd. Ik haatte het echt als mensen me overal mee naar toe trokken. 'Wat is er gebeurd?' vraag ik dan.

[ bericht aangepast op 2 jan 2014 - 23:14 ]

That is a perfect copy of reality.