• Slum of Rome.


    Two gangs, the slum of Rome. Hating each other.



    Storyline:
    Twee verschillende bendes, ze haten elkaar al jaren. Alhoewel, de leiders haten elkaar al jaren. De bendeleden zijn daardoor de mensen uit de andere bende ook gaan haten. Al is die haat tegenover iemand misschien wel niet echt. Het speelt zich af in de achterbuurt van Rome. Een plek waar je liever niet wilt zijn. Elke dag hoor je wel schoten van pistolen of het ó zo bekende geluid van de sirene van een politie. De twee bendes steken elkaar de hele tijd op, dan heeft een bende weer een overval gepleegd die gelukt is, waardoor ze zich weer beter voelen dan de andere en dan probeert die andere bende weer iets gevaarlijkers te doen, zodat zij weer bovenaan staan. Vaak gebruiken ze hier onschuldige mensen voor. Ze hebben alleen niet door dat de politie ook op de loer ligt.




    Rollen. ~ Mannen gezocht ~

    Gli assassini: [Minimaal 18]
    Leider: Giovanni Caio DiAngelo || BuzoIic
    Onderleider:
    Bendeleden: [Max 10]
    ~ Alessia Caprice Romano || SiIhouette


    Timuto di Roma: [Minimaal 18]
    Leider: Stephen Yeager || LyraPhoenix
    Onderleider: Clayton 'Clay' Davide Fontani || KilIian
    Bendeleden: [Max 10]
    ~ Leonora 'Nora' Vieri || Huginn
    ~ Belle Fiore Ricci || EIysium


    Normal people: [Oneindig.]
    ~ Raquelle Noëlle Fontani || SiIhouette
    ~ Virgo Yeager || LyraPhoenix
    ~ Angelo Luca De Santis || Assassin




    Lijstje:
    Rol:
    Naam:
    Leeftijd:
    Afkomst:
    Geslacht:
    Welke bende: ~ Alleen voor bende leden ~
    Reden waarom je in bende zit: ~ Alleen voor bende leden ~
    Uiterlijk:
    Innerlijk:
    Familie:
    Geschiedenis:
    Extra:



    Story: The Slum of Rome

    Regels:
    * Minimaal 200 woorden per post.
    * Reserveringen blijven 36 uur staan.
    * Max 3 characters p.p.
    * Geen geruzie etc. hier.
    * Graag mensen die niet naar een dag al stoppen.
    * Geen Mary Sue's & Gary Stu's
    * Topics worden alleen geopend door Siihouette, BuzoIic en KilIian tenzij je er toestemming voor hebt.
    * Graag normaal ABN kunnen typen en praten. Hiermee bedoelen we dus dat je niet een post vol met typfouten schrijft.

    Het begin:
    He begint op een maandag avond, het is al half acht en het begint al te schemeren. De bende leden doen waar ze zin in hebben en hetzelfde geldt voor de normale mensen, niets bijzonders. Er is afgelopen uren wel een soort gevecht geweest tussen de twee bendes, dus ze kunnen ook bezig zijn met het bedenken van gemene plannetjes.


    Idee van BuzoIic en SiIhouette.




    [ bericht aangepast op 27 jan 2014 - 0:12 ]


    That is a perfect copy of reality.

    Raquelle Noëlle Fontani

    'Je gaat me vast raar aankijken nu' begint ze, 'maar ik ben daar nog nooit geweest' vervolgt ze waarna ze even grijnst. Giovanni lacht kort en kijkt haar aan. 'Je hebt het vast wel ooit gehoord..' zegt Giovanni dan. 'Dat kan best, maar dan ik het me echt niet meer herrineren' zegt Raquelle dan tegen hem. 'Maar aangezien je me echt heel nieuwschierig maakt nu, ga ik met je mee naar die 'Gustavo' ' zegt ze dan met een glimlach en Giovanmi knikt glimlachend. Hij staat net zoals haar op en wast zijn handen af. 'Nog bedankt dat je me .. Eh .. Nou ja, dat je me redde' zei ze en ze liep alvast de badkamer uit. Hij haalt nonchalant zijn schouders op, 'No problemo..' zegt hij dan. Raquelle glimlacht even en dan loop ik naar beneden.
    Giovanni loop achter haar aan en kijkt dan kort naar zijn blouse. Hij zucht even als hij wat bloedvlekken zie en hij kijkt naar Raquelle. 'Zo terug..' zegt hij en hij loopt snel wat trappen omhoog. Raquelle knikt even en kijkt hem dan na. Hij ziet er opzich best wel goed uit. Raquelle wacht geduldig op Giovanni en raakt weer in gedachten. Vervolgens loopt Giovanni weer naar beneden en loopt hij naar Raquelle. 'Oké.. Auto of lopen?' vraagt hij aan haar en hij leunt tegen het tafeltje waar de autosleutels liggen. 'Motor kan natuurlijk ook...' zegt hij met een kleine grijns. Raquelle schrikt op uit haar gedachten en kijkt Giovanni even verschrikt aan. 'Sorry, wat zei je net. Ik verstond je niet' mompelt ze dan een beetje beschaamd. Ze creeërt een kleine glimlach op haar mond en leunt dan weer tegen de muur aan.


    That is a perfect copy of reality.

    Giovanni Caio DiAngelo

    Ik zie haar opschrikken uit haar gedachten en ze kijkt me verschrikt aan. Ik grinnik zachtjes en schud mijn hoofd even. 'Sorry, wat zei je net. Ik verstond je niet' mompelt ze en vervolgens leunt ze met een kleine glimlach tegen de muur. ; Of je lopend, met de auto of met de motor wil.. Maar nu ik erover nadenk...' zeg ik. 'Laten we de auto maar nemen, ik heb geen zin om weer onderbroken te worden door zwakke jochies.' zeg ik en ik vis de sleutels uit de la. 'Let's go.' mompel ik en ik klem de sleutels van de witte audi in mijn hand.
    Ik loop het appartementencomplex uit en kijk even om me heen. Eens zien waar die wagen geparkeerd stond. Met een simpel piepje weet ik genoeg en ik kijk naar links. Found you.. Ik loop naar de auto en maak de deur open bij de bijrijdersstoel zodat ze kan instappen. Wanneer ze zit gooi ik de deur weer dicht en ik loop naar mijn kant. Ik open de deur en stap dan ook in. Ik maak het raam open omdat het gewoon snikheet is in de auto. Maarja, wat verwacht je dan ook in Italië? 'Weetje.. Ik zou je nu ook kunnen ontvoeren..' zeg ik en steek een sigaret op. Ik kijk haar vervolgens met een grijns aan zodat ze weet dat het een grap is en ik start de auto.


    El Diablo.

    Elliot Daniel Rowlands || Gli assassini

    Vermoeid woelde ik onder de dikke donzige dekens, die roken naar muffigheid. Slaperig opende ik mijn ogen en rekte ik me uit. Het was gisteren een lange dag geweest. Ik had het gisteren geinig gevonden hoe Alessia ook zo moordlustig kon zijn. Een grijns ontstond op mijn lippen toen ik er aan terugdacht. Ik gooide de dekens van me af en kleedde me om in wat nieuwe kleren, aangezien het bloed van dat vervelend mens overal rondspattende. Nonchalant krapte ik tussen mijn schouderbladen terwijl ik naar het verdorde badkamertje liep. Na me wat opgefrist te hebben besloot ik eens te kijken welke levende zielen ik kon vinden in dit appartement complex, ook bekend als onze schuilplaats. Ik liep de kamer uit en strapte de deur open van de overstaande kamer en bekeek deze even, ik zag niet meteen iemand, maar ik had nu momenteel honger gekregen en ik neusde even in haar koelkast. Ik kuchte even. Bah het rook hier naar rotte eieren. Mijn lippen vormde ik tot een glimlach toen ik een paar verse appelen vond die in het onderste laatje verborgen zat. Ik griste hem eruit en sloeg de koelkast deur dicht om vervolgens me op een stoel te ploffen en mijn voeten op de tafel te leggen. Ik nam een hap van de zoete appel en meteen werd ik al een beetje gevuld. Na enkele happen was de appel op en ik gooide hem vanaf een afstandje in de prullenbak...Mis... Ah niet mijn probleem. Ik stond op en liep naar de slaapkamer toe en opende die om vervolgens geamuseerd te kijken naar Alessia die nog in haar bed lag. "He schoneslaaptster, de klok slaat bijna twaalve." zei ik met een grijns. Dat was van een sprookje toch? Ah wat maakt het ook uit. Ik leunde tegen de deurholte aan en keek haar met een grijns aan.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Raquelle Noëlle Fontani

    Giovanni grinnik zachtjes en schud zijn hoofd even als ik opschrik uit mijn gedachten. 'Sorry, wat zei je net. Ik verstond je niet' mompel ik en vervolgens leun ik met een kleine glimlach tegen de muur. 'Of je lopend, met de auto of met de motor wil.. Maar nu ik erover nadenk...' begint hij. Ik wil net wat zeggen als hij al verder gaat met praten. 'Laten we de auto maar nemen, ik heb geen zin om weer onderbroken te worden door zwakke jochies' zegt hij en hij vist de sleutels uit de la. Ik knik even. 'Ik snap je punt, ik hoef ook liever geen mes meer in mijn lijf of een hand tegen mijn gezicht' zeg ik dan. 'Let's go' mompelt hij en hij klemt de sleutels van één of andre auto vast in zijn handen. Ik knik even.
    Giovanni loopt het appartementencomplex uit en ik volg hem. Ik zucht weer even. Ik kan het niet aan om Clay ooit weer eens te moet zien. Ik heb zijn vertrouwen gebroken en ik heb daarbij ook nog eens gelogen. Hij mag mij ook wel eens een mep verkopen, zoals dat hij deed bij Gabriëlle toen hij acht was. Ik denk weer terug aan die tijd en mijn hand gaat direct naar de kant waar de hechtingen ooit hebben gezeten. Het is onderhand een litteken geworden. Vijftien jaar geleden wisten we nog niet eens dat dit bestond. Ik word weer uit mijn gedachten gehaald door een simpel piepje. Giovanni loopt naar de auto en maakt de deur open bij de bijrijdersstoel zodat ik kan instappen. Ik volg Giovanni en stap in. Wanneer ik zit gooit hij de deur weer dicht en loop hj naar zijn kant. Hij opent de deur en stapt dan ook in. Hij maakt het raam open omdat het gewoon snikheet is in de auto. Maarja, wat verwacht je dan ook in Italië? 'Weetje.. Ik zou je nu ook kunnen ontvoeren..' zegt hij en hij steekt een sigaret op. 'Huh? Wat? Waarom? Ik heb je toch niks misdaan? En daarbij, sommige mensen zullen daar niet al te blij mee zijn denk ik' zeg ik half geschokt. Hij kijkt me vervolgens met een grijns aan zodat ik weet dat het een grap is en hij start de auto. 'Oh haha. Leuk grapje hoor' zeg ik dan en ik geef hem een klap tegen zijn achterhoofd.


    That is a perfect copy of reality.

    Giovanni Caio DiAngelo

    'Huh? Wat? Waarom? Ik heb je toch niks misdaan? En daarbij, sommige mensen zullen daar niet al te blij mee zijn denk ik' zegt ze en ik lach zachtjes. 'Oh haha. Leuk grapje hoor' zegt ze als ze mijn grijns heeft gezien en ik voel een klap tegen mijn achterhoofd. Ik grinnik zachtjes en neem een trek van de sigaret. 'Weet ik toch, Bellezza.' zeg ik met een glimlach en ik rij weg van het appartementencomplex. 'Pak maar als je wil.' zeg ik en ik knik naar het pakje dat voor me ligt. Binnen een kleine vijf minuten rij ik de achterbuurt uit en het is gelijk een stuk drukker op de weg.
    'Weet je.. Ik had jou echt niet zo vroeg terug op de straten verwacht..' zeg ik als ik voor het stoplicht sta. Hier moest ik me toch wel gedragen qua rijgedrag, want om weer een halfuur stil te staan met de politie.. Daar heb ik nu ook geen zin in. Na zo'n tien minuten kom ik aan bij het restaurant en ik stop de auto. 'Well.. Here we are..' zeg ik en ik kijk even naar het meer. Ik stap uit en gooi de deur achter me dicht. Vervolgens loop ik naar Raquelle's kant en ik open de deur. Ik neem nog snel een hijs van mijn sigaret en blaas de rook uit. Vervolgens trap ik de sigaret uit op de grond en ik kijk naar het restaurant.


    El Diablo.

    Alessia Caprice Romano - Gli Assassini

    'He schoneslaaptster, de klok slaat bijna twaalve' zei Elliot met een grijns. Hij leunde tegen de deurpost aan en ik keek hem slaperig aan. 'Je maakt een grapje toch?' vroeg ik nog half slapend aan hem. Ik hoopte echt dat hij een grapje maakte en dat het gewoon negen uur in de ochtend was. Er was hier namelijk een regel dat je klappen kreeg als je nadat Giovanni weer terug kwam van zijn ontbijt je dan nog steeds in je bed lag. 'Is Giovanni al terug?' vroeg ik toen aan hem. Ik ging even overeind zitten en keek Elliot toen aan. Ik was nog steeds in de slaapstand en keek Elliot aan.
    'What do u want from me?' vroeg ik toen aan hem en ik stak mijn tong naar hem uit. 'Kom je me klappen geven omdat ik - als ik jou moet geloven - om twaalf uur nog lig te slapen?' vroeg ik toen aan hem. Ik ging weer in mijn bed liggen en ik deed mijn kussen op mijn hoofd. 'Elliot. Verpest mijn slaaprust niet' zei ik op een kinderlijke manier. Zolang ik Elliot al kende wist ik dat hij nu flauw ging deken en kussen bij me weg ging trekken. Ik wilde graag nog doorslapen, ik was namelijk echt doodmoe van gisteren.


    That is a perfect copy of reality.

    Raquelle Noëlle Fontani

    Giovanni grinnikt zachtjes en neemt een trek van de sigaret. 'Weet ik toch, Bellezza' zegt hij met een glimlach en hij rijdt weg van het appartementencomplex. 'Pak maar als je wil' zegt hij en hij knikt naar het pakje dat voor ons ligt. Ik heb eerlijk gezegd niet echt zin in een sigaret en wijs het dus af. Binnen een kleine vijf minuten zijn we de achterbuurt uit en het is gelijk een stuk drukker op de weg.
    'Weet je.. Ik had jou echt niet zo vroeg terug op de straten verwacht..' zegt hij als we voor het stoplicht staan. 'Tja, je moet wat doen als je echt niet meer kan slapen en er nog niemand anders wakker is hé' zeg ik daarna terug tegen hem. Na zo'n tien minuten komen we aan bij het restaurant en stopt Giovanni de auto. 'Well.. Here we are..' zegt hij en hij kijkt even naar het meer. Hij stapt uit en gooit de deur achter zich dicht. Vervolgens loopt hij naar mijn kant en opent hij de deur. Hij neemt nog snel een hijs van zijn sigaret en blaast de rook uit. Vervolgens trapt hij de sigaret uit op de grond en kijkt hij naar het restaurant.
    Ik stap ook uit en doe dan de deur zelf dicht. Ik kijk ook even naar het restaurant en zie daar de mensen staan die voor de blauwe plek hebben gezorgd. Mijn gezicht staat even angst uit vooraleer ik me weer herstel. Ik loop een paar stappen achteruit. Het is echt alsof alles en iedereen er voor wil zorgen dat Clay me betrapt op het samen zijn met Clayton. Ik twijfel even. Zal ik met Giovanni meegaan en kans hebben om uitgescholden te worden en erger dat Clay me betrapt of zou ik hard gaan wegrennen? Ik besluit om voor het tweede te gaan. 'Giovanni.. Hoe leuk het me ook lijkt om bij dat restaurant te gaan eten met je, mijn plannen zijn nu gewijzigd' zeg ik tegen hem en dan ren ik zo hard als ik kan weg.


    That is a perfect copy of reality.

    Stephen Yeager//Leider Timuto di roma
    Ik kwam langzaam bij zinnen als ik de bekende stem hoorde, ik was al op zoek naar mijn wapens, alleen die was ik dus vergeten. Half met mijn ogen open hoorde ik de bekende stem van Clayton spreken: 'Da’s niet zo’n slimme zet, Stephen. Je had makkelijk kunnen aangevallen worden door die ratten van Assassini.” Ik liet het bij een kreun en zag een hand die naar me uitgestoken werd, die ik vervolgens afwees.
    Daarna hoorde ik een vrouwlijke stem van dat ze ergens te laat voor was.
    Ik had nog net in de gaten dat Clay een flesje water over me heen wilde gooien toen ik Leonnora erop aansprak. Ik hoorde Leonnora zachtjes grinniken. Ik pakte met beide handen pakte ik de hond vast om wat meer overeind te zitten. Leonnora pakte het flesje weer aan. 'Drink nou maar... dat helpt tegen je kater." en ze stak het flesje water naar me toe.
    Ik weigerde het flesje water en vroeg daarna waar we waren en wat ze hier deden, aangezien mijn gedachtes even nodig hadden om alles te verwerken. Clay stak een hand naar me uit en ik nam hem aan om vervolgens overeind te komen.
    In de tussentijd hoorde ik Nora nog wat zeggen over paracetamol, maar dat was waar ik totaal niets mee had. 'Voor zover ik weet zijn de straten van Rome nog steeds publiekelijk.” begon Clayton te vertellen. Ik hoorde aan zijn stem dat het als grapje bedoeld was. 'Je bent in slaap gevallen op de stoep. Het is nu twintig voor tien ’s morgens.”voegde hij eraan toe.
    'Het enige dat ik nog weet is dat ik op de stoep gelegen heb en meer niet,' zei ik en keek om me heen. “En wat betreft Nora en mij, we waren net van plan om eventjes een bezoekje te brengen aan de rijke buurten.” Ik keek ze allebei aan en mijn mondhoeken gingen omhoog. 'Wat interesants gevonden?' vroeg ik hun.
    'We moeten wat schoffies wat manieren bij brengen,' vertelde leonnora verder, waarbij ik vrolijker begon te worden.
    'Oke, kom maar op met die schoffies, trouwens Clayton, leonnora nog behoefte aan een hond?' vroeg ik terwijl ik probeerde naar de puppie in mijn armen te wijzen.


    Vampire + Servant = Servamp

    Giovanni Caio DiAngelo

    Ze stapt uit en gooit dan zelf de deur dicht. Ik kijk even om me heen en dan weer naar Raquelle. Ik frons als ik angst aflees van haar gezicht. Ze zet een paar stappen achteruit en ik wil net vragen wat er is als ze zelf al begint. 'Giovanni.. Hoe leuk het me ook lijkt om bij dat restaurant te gaan eten met je, mijn plannen zijn nu gewijzigd' zegt ze en ze rent dan hard weg. Ik frons even en kijk haar na. Mhm, zal ik haar achterna gaan? Net voor ik kan beslissen begint mijn maag te protesteren, dus ik geef maar toe. Ik loop naar het restaurant en dan naar binnen. 'Gustavo..' grijns ik als ik de oude man in de kassa zie staan. Hij herkent me gelijk, 'De jonge DiAngelo is weer terug.. Wat kan ik deze keer voor je maken?' vraagt hij.
    'Ik heb nogal haast, dus ik ga maar voor meenemen. Doe maar drie broodjes gezond en twee blikjes cola.' zeg ik. Hij knikt en begint al snel de broodjes klaar te maken. Ik kijk even om me heen en leun ondertussen tegen de muur. Vijf minuten gaan snel voorbij en voor ik het weet heb ik de broodjes en de blikjes in mijn handen. 'Dankje, tot morgen eh?' grijns ik en ik draai me om. 'Tot morgen!' lacht hij en ik loop naar buiten. De Italiaanse zon brandt al snel weer op mijn huid en ik loop naar mijn auto. Ik stap in en bedenk me dan opeens iets. Als ik in de goede auto zit.... Ik grijns breed als ik het knopje zie en ik druk erop. Terwijl ik mijn zonnebril opzet schuift het dak langzaam open waardoor de zon weer op mijn huid brand. Snel start ik de auto en rij weg.
    Al snel ben ik weer op weg richting de achterbuurt als ik een bekend figuur zie lopen. Ik lach zachtjes. Ze zal wel denken.. Ik begin steeds langzamer te rijden en al sta ik stil zo'n meter achter haar. 'Geen honger meer, Bellezza?' zeg ik met een kleine glimlach en ik hou een van de in papier gewikkelde broodjes een beetje omhoog.


    El Diablo.

    Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
    Een kreun verliet alleen maar uit Stephen’s mond toen ik hem duidelijk maakte dat het niet zo’n slimme zet was geweest om zonder wapens ergens midden in de achterbuurten halfdronken in slaap te vallen. Het enige dat hij ter bescherming zou hebben gehad was een kleine puppy. Je begrijpt wel waar ik dus heen wil. Ik stak vervolgens mijn hand uit maar die wees hij af waardoor ik gewoon weer rechtop ging staan en vervolgens Nora’s bekende stem in mijn oren klonk waardoor ik me naar haar omdraaide en haar helemaal in mijn vizier kreeg. Nou ja zeg.. ik moest zeggen dat ze er helemaal niet slecht uitzag. Allesbehalve zelfs. Ongemerkt gleden mijn ogen over haar hele lichaam. Haar bruinige huid pasten helemaal bij haar kleding.
    Mijn bestudering werd enkel verstoord door Nora die me een flesje water toestopte waardoor mijn ogen kinderlijk begonnen te fonkelen. Ik had net het dopje opengedraaid, klaar gestaan om het goedje over zijn gezicht te kappen toen zijn stem me tegenhield. Nora op haar beurt begon nu zachtjes te grinniken om zijn reactie terwijl ik teleurgesteld het flesje water weer aan haar gaf. Daar ging mijn kans op amusement. Nora echter leek niet meer boos te zijn om de klappen die hij haar gisteren had verkocht en al helemaal niet om de dood van Marco. Da’s ook weer waar.. het schuldgevoel begon weer in me op te borrelen maar al snel duwde ik het weg met de woorden dat ik het niet had kunnen weten dat dit allemaal zou gebeuren.
    “Drink nou maar.. dat help tegen je kater.” rolde over Nora’s grijzende lippen waarna ze het flesje een beetje naar hem toestopte en een paracetamol aanbood. Echter leek hij niet van plan te zijn om deze aan te nemen aangezien hij weigerde en zijn beide handen het hondje bleven vasthouden. In plaats daarvan vroeg hij waarom we hier waren en waar hij was.
    Ondertussen had ik mijn hand uitgestoken die hij had vastgenomen en trok ik hem met een soepele beweging overeind. Ik antwoordde daarna op zijn vraag waarmee de amuserende ondertoon niet te missen was. “Het enige dat ik nog weet is dat ik op de stoep heb gelegen en meer niet.” Hij keek even om zich heen, “Logisch ook als je liters flessen opzuipt.” grinnikte ik waarna ik een knikje gaf richting de verschillende flessen die rondom hem heen lagen. Die jongen zoop veel te veel dat het zeker niet gezond kon zijn voor zijn lever.
    Daarna antwoordde ik op zijn vraag wat ik en Nora hier nu eigenlijk deden waarop ik vanuit mijn ooghoeken zag hoe Nora bevestigend knikte. Stephen zijn humeur leek echter opeens uit het niets beter te worden toen hij mijn woorden hoorde. Zijn mondhoeken schoten dan ook langzaam de lucht in, “Wat interessants gevonden?” Even twijfelde ik hem om te vertellen dat ik enkele jongeren een bezoekje ging brengen omdat ze mijn zusje iets hadden aangedaan. Ten eerste omdat hij natuurlijk niet wist dat ik een zusje had en ten tweede omdat hij misschien niet wilde dat we ons met dergelijke zaken bezighield. Maar langs de andere kant.. er gold een regel in Timuto dat we steeds de familie van een ander bendelid moesten beschermen.
    Net toen ik had beslist om hem het toch te vertellen, onderbrak Leonora me. “We moeten wat schoffies wat manieren bij brengen.” Nora glimlachte waardoor ik toch wel een tikkeltje verbaasd was. Ik had eerlijk gezegd ook verwacht dat ze me gisteren wilde proberen ompraten maar dat had ze niet gedaan.
    Nu was het dus mijn beurt om bevestigend te knikken waarna ik besloot om het meteen maar te vertellen. Hij was ten slotte de leider. “Het zijn schoffies die mijn zusje dagelijks in elkaar slaan.” zei ik simpel alsof het de normaalste zaak ter wereld was dat ik een zusje had. De reden achter dit geweld vermeldde ik niet.
    “Oké, kom maar op met die schoffies, trouwens Clayton, Leonora nog behoefte aan een hond?” Stephen stem klonk allesbehalve kil en irriterend als normaal. Nuja.. de dag was ook nog maar net begonnen. Ik schudde lachend mijn hoofd, “Ik heb geen behoefte aan een hond nee maar als jij het wil, ga vooral je gang. Niemand houdt je tegen.”
    We stonden nu al twintig minuutjes onze tijd hier te verdoen en blijkbaar leek Nora dit ook te beseffen want niet veel later stelde ze voor dat we er beter haast achter konden zetten. Ik knikte, “Inderdaad. Misschien anders eerst langs het hotel gaan om daar de hond achter te laten? En dan kan Stephen ook meteen zijn wapens nemen.” Ik wist dat hij net zoals mij een hekel had om met andermans zijn wapens te moeten vechten. Ik keek hen beide afwachtend aan.


    Rise and rise again until lambs become lions

    Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

    Natuurlijk was ik nog boos, woedend zelfs. Maar dat kon ik aan niemand laten merken, trouwens Stephen had in mijn ogen nog veel ergere dingen gedaan dan mij een flinke blauwe plek op mijn gezicht bezorgd. Hij bleef mijn leider en een grote mond of uiting van mijn boosheid zou mij enkel duur te komen staan. Dan had ik het dit keer niet of een flinke blauwe plek. Ik had Clayton mij wel zien bekijken, maar ik schonk er geen aandacht aan. Afstand houden, gleed er enkel door mijn hoofd.
    'Oke, kom maar op met die schoffies, trouwens Clayton, leonnora nog behoefte aan een hond?' zei Stephen na een gesprek met Clayton over zijn zusje. Dat meisje wist zich wel in de problemen te werken zeg.
    Ik keek naar de pup en aaide hem bedenkelijk over zijn kop. Als ik hem net als Clayton zou afwijzen, zou dhr Stephen er vast wel een of andere opdracht van maken. Daarbij was een beetje gezelschap wel welkom bij mij thuis. Het bestje zag er redelijk uit, waarschijnlijk waren zijn vorige eigenaren hem gewoon zat ofzo.
    "Ik zorg wel voor hem... een beetje gezelschap is wel gewenst in dat koude lege hok van mij." glimlachte ik om vervolgens naar de overkant van de straat te staren. Niet veel later herinnerde ik de heren eraan dat we wel een beetje haast konden gaan maken nu.
    “Inderdaad. Misschien anders eerst langs het hotel gaan om daar de hond achter te laten? En dan kan Stephen ook meteen zijn wapens nemen.” beaamde Clayton. Ik vroeg mij af waarom Stephen niet gewapend was, ik bedoel... kom op, als leider zou je altijd gewapend moeten zijn. Zelfs ik was altijd als ik de deur uit ging gewapend, ze waren lang niet altijd ook geladen, maar toch!
    "Dat lijkt me een plan, ik haal de pup na deze missie wel op..." mompelde ik half weg gezonken in mijn afkeurende gedachte. Ondanks dat ik vrolijk klonk en deed, was ik dat niet. Al waren mijn woorden zorgvuldiger gekozen dan ik normaal deed en mijn vrolijkheid ingedamd ten opzichte van mijn normale humeur. Mijn manier af afstand creëren was niet altijd de beste.
    Ik maakte zo min mogelijk oogcontact met Clayton, al steunde ik hem wel op zijn missie zijn zusje te beschermen. Daarbij had ik nog wat goed te maken, gezien ik een wapen tegen haar buik had gezet, ongeladen, maar dan toch. Het was geen doordachte zet geweest.
    Ik haalde een hand door mijn lange bruine haren, om vervolgens mijn bril in te ruilen voor mijn zonnebril. Het zonnetje was vandaag behoorlijk fel. Ik draaide mij om en begon in de richting van het hotel te lopen. "Laten we dan maar eens beginnen, voor we de dag verspillen..." zei ik wat platjes.


    Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

    Stephen Yeager
    Ik vroeg aan Clayton en Leonnora waar ik was waarbij ik een geamuseerde antwoord terug kreeg. Daarna vertelde ik dat ik op de stoep had gelegen, waarbij ik om me heen keek. 'Logisch ook als je liters flessen opzuipt.” grinnikte Clayton, waarbij hij een knikje richting de flessen gaf. ik keek zelf ook en had het idee dat hij wel eens gelijk kon krijgen.
    Daarna vertelde ze dat ze naar de rijke buurten wilde gaan om een paar schoffies een lesje te leren. is iets waar ik vrolijk van werd. Ik vroeg aan die twee of ze nog behoefde hadden aan een pupie.
    'Ik heb geen behoefte aan een hond nee maar als jij het wil, ga vooral je gang. Niemand houdt je tegen.” zei Clay, waarbij ik enkel knikte. Leonnora keek naar de pup en aaide hem over zijn kop. "Ik zorg wel voor hem... een beetje gezelschap is wel gewenst in dat koude lege hok van mij,' zei ze en ze keek vervolgens naar de overkant van de straat.
    Niet veel later herinnerde Leonnora dat we beter haast moesten maken. 'Inderdaad. Misschien anders eerst langs het hotel gaan om daar de hond achter te laten? En dan kan Stephen ook meteen zijn wapens nemen.”
    Ik knikte kort. ik begon de weg naar de hotel te lopen. 'Laten we dan maar eens beginnen, voor we de dag verspillen,' zei Leonnora als ik ineens op een idee kwam. 'Anders wachten we ergens op elkaar dan haal ik wel wat wapens, dat gaat net even wat sneller,' zei ik nog steeds met de pup in de handen. 'Dan kan ik ook de pup
    afzetten,' zei ik nog snel en keek de twee kort aan.


    Vampire + Servant = Servamp

    Raquelle Noëlle Fontani

    Nadat ik enkele straten aan een stuk door had gerend, begon ik toch uitgeput te raken en net voor de splitsing die of zou leiden terug naar de achterbuurt of naar de rijke buurt, waar ik vandaan kwam begon ik te lopen. Ik bedacht allerlei manieren over hoe mijn zus zou kunnen reageren als ik weer voor de deur stond. Het kon van alles zijn, behalve iets in de richting van blij. Mijn zus kon me namelijk wel uitkotsen, net zoals ze dat bij Clay kon. Ook al zou Gabriëlle het waarschijnlijk ontkennen, ik wist absoluut zeker dat zij een andere broer en een ander zusje gewild zou hebben. Ik bedoel, een broer die onderleider is van een van de beruchtste bende's in Italië en een zusje die zich beter voelt in de achterbuurt terwijl ze uit de rijke buurt van Rome komt, daar schaamt elke zus zich voor.
    Gabriëlle, mijn ouders en mijn vrienden hebben het recht om zich dood te schamen voor mij, maar dan ook alleen voor mij. Op Clay mogen ze echt niet boos worden, hij heeft gedaan wat het beste voor hem was en dat was het contact verbreken en in een bende stappen. Ik daarentegen ben de jongste van de drie en ik zou me niet zo moeten gedragen. Ik moet een voorbeeldig kind worden, nou ja, ik moest een voorbeeldig kind worden, want ik heb het al op mijn zestiende verpest door te gaan drinken en roken en door mijn stiekeme uitstapjes naar de achterbuurt, alleen maar om Clay te zoeken. Nadat mijn ouders daarachter kwamen werden ze flink boos op me en heb ze het me verboden om ooit nog in de achterbuurt te komen. Het was vreselijk.
    Ik was veertien en Clay dus achttien toen hij het contact had verbroken met ons omdat hij in een bende was gestapt. Áchttíén. Dat betekend dat hij al vijf jaar in een bende zit. Ik heb dus vanaf mijn veertiende tot mijn zestiende nooit meer iets van hem gehoord, tot dat de rebelse kant in mij omhoog kwam en ik besloot om hem op te zoeken, kostte wat het kost. Uiteindelijk had ik hem naar wekenlang zoeken hem nog niet gevonden en toen gebeurde het. Mijn toenmalige vriendin had mij naar de achterbuurt zien gaan en had toen besloten om dat eens lekker aan mijn ouders te vertellen. Ik weet alle precieze details nog over hoe hun toen reageerden. Ze waren zó verschrikkelijk boos op me. Ik kan hun woorden nog alsof het gisteren was gebeurd herinneren. Ze scholden me uit voor de meest vreselijke dingen en volgens mij moest mijn vader moeite doen om me niet te gaan slaan. Gabriëlle zat erbij en keek er met een grijns na. Oh, ik wilde die grijns toen zo graag van haar kop af slaan. Ik had een half jaar huisarrest gekregen en ik moest hun beloven dat ik het nooit weer zou flikken en ik zo schijnheilig als ik kon beloven dat ik het nooit meer zou doen.
    Ik kan me nu wel voor mijn kop slaan als ik er aan terug denk, ik had nooit daarheen moeten gaan. Gabriëlle gaat - ook al had ze eerst instantie gezegd dat ze het niet zou doen - sowieso zeggen dat ik weer in de achterbuurt ben geweest, dat ik Clay gevonden had, of nou ja hij mij en dat ik zelfs met Clay gepraat had, zo is zij nou eenmaal. Een ongelooflijke bitch die alleen maar denkt aan zichzelf en niet aan andere. Ze houdt ervan als andere op hun kop krijgen dankzij haar en ze blijft het ook proberen tot dat het werkelijk gebeurd. Gabriëlle bleef dan wel mijn zus, soms wilde ik echt dat ik een mep tegen haar wang kon geven. Ik mog Gabriëlle steeds minder, vooral nu ook omdat die vriendinnen van haar het heel erg leuk vinden om me de grond in te stampen en me overal op Willem bekritiseren, mijn make-up, mijn kleding, mijn uiterlijk, mijn broer, mijn kamer, werkelijk alles.
    Natuurlijk zal je nu wel denken dat Gabriëlle het dan voor me opneemt, maar nee, verre weg van dat. Ze doet juist even hard mee en ze lacht er heel hard om. Als haar vriendinnen dan eindelijk weg zijn biedt ze wel haar excuses aan, maar denk je dat ik die ooit ga aannemen? Nee, echt niet.
    Ik loop rustig in gedachten door als ik voor de derde keer vandaag uit mijn gedachten wordt gehaald door een bekende stem. 'Geen honger meer, Bellezza?' hoor ik Giovanni achter me roepen. Ik draai me om en zie dat er om Giovanni's mond een kleine glimlach te zien is en hij houdt een van de in papier gewikkelde broodjes een beetje omhoog. Ik denk even na en als ik mijn maag hoor rommelen wacht ik geen moment en loop ik naar hem toe. 'Geef maar hier' zeg ik tegen hem en ik pak het broodje uit zijn handen. 'Sorry dat ik zo abrupt wegrende, die mensen die daar waren zijn nou eenmaal niet mijn beste vrienden en ben nogal bang voor ze. Zo ook dat ze me weer iets aandoen. Je hebt toch wel die grote blauwe plek gezien toen je mijn steekwond verbond? Dat hebben zij geflikt' zeg ik en ik neem een hap van het broodje. Giovanni had gelijk, die Gustavo maakte echt lekkere broodjes. 'Je had trouwens wel gelijk, die Gustavo maakt echt lekkere broodjes en oh, je hoeft die mensen niks aan te doen hoor, dat wordt binnen de kortste keren al voor je gedaan' zeg ik tegen hem en een glimlach siert mijn lippen. 'Hoelaat is het onderhand trouwens?' vroeg ik toen uit nieuwschierigheid aan hem. Ik wilde namelijk weten of Gabriëlle al wakker was en of ik dus ongemerkt mijn huis binnen kon sluipen, als Giovanni überhaupt liet gaan, want zoals het er nu uitzag wilde Giovanni voorlopig mij nog wel als gezelschap hebben.
    Het was niet dat ik dat zo zeer erg vond, hij was wel een fijn gezelschap hoor, het enigste wat me echt dwarszat was Clayton Davide Fontani, mijn broer van drieëntwintig die de laatste keer dat hij me met Giovanni zag al niet zo blij was en na het gesprek van gisteravond nu al helemaal zou doordraaien, althans, dat is wat ik denk. Ik kijk Giovanni even aan en glimlach even. Ik eet snel mijn broodje verder op en als het op is gooi ik het papier op de grond. 'Niks zeggen. Ik ben te lui om een prullenbak te zoeken en het daar in te gooien' zeg ik dan tegen hem.

    | 1100 woorden. Happy dance |


    That is a perfect copy of reality.

    Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
    Nadat ik het voorstel om de puppy te houden vriendelijk had afgewezen, zag ik hoe Nora hem bedenkelijk over zijn kopje aaide. Begrijp me niet verkeerd, ik hield van dieren en vooral van het tekenen van ze. Maar ik had gewoonweg geen tijd voor een hondje in mijn appartement. Ik kon het niet de liefde en tijd geven die het beestje nodig had.
    “Ik zorg wel voor hem… een beetje gezelschap is wel gewend in dat koude lege hok van mij.” zei ze vervolgens met een klein glimlachje op haar gezicht. “Nou als je wil, kan ik ook altijd je gezelschap zijn hoor.” Het had er speels en plagend uitgerold terwijl ik daarna een overdreven knipoog richting haar schoot. Ik was door iedereen in de bende bekend door mijn droge humor.
    Enkele minuten later herinnerde ze ons eraan dat we beter een beetje haast konden gaan maken nu. Ik stemde mee toe om daarna voor te stellen dat we misschien beter langs het hotel konden gaan om daar de hond achter te laten en Stephen zijn wapens mee te laten nemen. Hoewel ik die schoffies makkelijk alleen wel had aan gekunnen, was ik toch wel blij met nog twee man extra. Nora om me een beetje kalm te houden en Stephen om juist mee te kunnen knokken. Met z’n tweeën waren we immers altijd beter af.
    “Dat lijkt me een plan, ik haal de pup na deze missie wel op..” mompelde Nora, terwijl ze gezonken leek in haar eigen hersenspinsels. Ik besloot om me er maar niet druk om te maken en begon Stephen al richting het hotel te volgen. De hele tijd had Nora mijn blik proberen te ontwijken en natuurlijk zorgde dit er niet voor dat ik er enorm blij van werd. Ik vroeg me af wat ik deze keer verkeerd had gedaan. Oké, ik had haar wel achter gelaten met Giovanni maar dat was echt m’n bedoeling niet geweest. Het deed me ergens wel pijn, zeker na wat er gisteren allemaal was gebeurd, maar toch was ik vastberaden om niet op te geven. Zij was diegene die ik wilde en dan ook zou krijgen.
    Ik zag hoe Nora uiteindelijk een hand door haar lange bruine haren haalde om daarna een zonnebril op te zetten. Dat en de zon die nu heel irritant in mijn ogen begon te schijnen, zorgde ervoor dat ik echter de mijneook al snel op mijn neus plantte. Daarna nam ik mijn mobiel weer uit mijn broekzak en belde naar Fernando. Hij was diegene die meestal voor me spioneerde en mensen voor me in de gaten hield. Ik vroeg hem waar de jongeren nu momenteel waren en hij deelde me mee dat ze eerst in de achterbuurt waren geweest maar nu weer richting de rijke buurt aan het lopen waren. Ze gingen blijkbaar naar het parkje. Hm.. die plaats kende ik wel.
    Ik bedankte hem kort, liep vooruit op Stephen en Nora toen ik Stephen’s stem hoorde. “Anders wachten we ergens op elkaar dan haal ik wel wat wapens, dat gaat net even wat sneller. Dan kan ik ook de pup afzetten.” Hij keek ons beide kort aan waarna ik knikte. “Klinkt goed. Ik stel voor dat we dan afspreken in de rijke buurt aangezien ze daar het laatste zijn gespot. Dan gaan we daar vanuit naar het park. Fernando heeft gezegd dat ze bijna daar zijn.”
    Ik draaide me vervolgens al om en begon de andere richting uit te stappen. Nu was het dé perfecte gelegenheid om eens met Nora te praten.


    Rise and rise again until lambs become lions

    Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

    “Nou als je wil, kan ik ook altijd je gezelschap zijn hoor.” zei Clayton plagerig. Ik perste een glimlach op mijn gezicht, "Het verschil is enkel, dat de hond naar mij moet luisteren en ik naar jou." kaatste ik terug zonder hem aan te kijken. We begonnen te lopen in de richting van het hotel, wat dromerig en vast geroest in mijn eigen gedachten liep ik hen achterna. Ik plaatste mijn zonnebril op mijn neus en zag vanuit mijn ooghoek hoe Clayton mijn voorbeeld volgde.
    Ik liep met een waanzinnige knoop in mijn buik, ik wist mijn redenen om hem op afstand te houden, anderzijds had ik zijn blik gelezen. Hij begreep echt niet waarom ik nu zoveel afstand creerde, erger nog hij was ook niet van plan mij te laten slagen. En ik was bang... ik had een enorm zwak ontwikkeld, ik weet niet goed of ik die op wat voor manier dan ook niet had kunnen ontwikkelen, maar Clayton stond erom bekent dat hij kreeg wat hij wilde. Ik ademde zacht in en liet de lucht weer ontsnappen, goed vermijden, vermijden, vermijden... Dan komt alles vast en zeker goed! hielt ik mijzelf voor. Hij zou er ooit genoeg van moeten krijgen.
    Ik zag hoe Clayton belde en aan het gesprek te horen had hij Fernando aan de telefoon, het gesprek was kort en bondig, maar aan zijn tevreden gezicht te zien had hij wat hij wilde weten.
    “Anders wachten we ergens op elkaar dan haal ik wel wat wapens, dat gaat net even wat sneller. Dan kan ik ook de pup afzetten.” zei Stephen waardoor ik bijna een hart verzakking kreeg. Wel godverdomme... het was waar wat men zei, Clayton kreeg altijd wat hij wilde. Ik kon het aan mijn water voelen, hij zou willen praten en zou dit blijven doen tot ik antwoord gaf. Stephen ik wil dit niet, klootzak! had ik willen zeggen inplaats daarvan perste ik maar weer die glimlach op mijn gezicht.
    “Klinkt goed. Ik stel voor dat we dan afspreken in de rijke buurt aangezien ze daar het laatste zijn gespot. Fernando heeft gezegd dat ze bijna daar zijn.” zei Clayton die zich al omdraaide.
    Ik bleef even staan op het pad terwijl beide heren zich allebei van mij weg liepen, zou ik achter Stephen aan gaan? Nee dan is het wel heel duidelijk dat ik Clayton ontweek. Maar als ik achter Clayton aan ging zou hij willen praten... Waarom was het leven toch altijd moeilijk, kon het niet gewoon een keertje makkelijk gaan.
    Met een diepe zucht liep ik achter Clayton aan, ik pakte de fles met het water om er vervolgens een grote slok uit te nemen. Ik hielt mij stil, en liep net ietsje achter hem, alsof het iets zou uit halen. Het was nu gewoon aftellen tot meneer een gesprek zou starten, een gesprek waar ik nu helemaal niet voor voelde. Dan nog was ik verplicht te antwoorden, of dit nu een prive gesprek was of niet... Hij was mijn onderleider en ik heb mij te gedragen.


    Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.