[RPG] The Slum of Rome ~ Speeltopic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 27 jan 2014 - 0:12 ]

That is a perfect copy of reality.

Giovanni Caio DiAngelo

'Waarom zo'n haast?' vraagt ze lichtelijk geïrriteerd en ik kijk haar kort aan. Ik moet me inhouden om niet te gaan snauwen, maar het is geen bendelid.. 'Wat is er gebeurd?' vraagt ze vervolgens. 'Bendelid doodgeschoten door Clayton..' zeg ik alleen en ik kijk weer naar de weg. Een heel verhaal gaan vertellen ging nogal moeilijk, aangezien ik zelf ook alleen dat wist. Niet dat het achtergrondverhaal heel belangrijk voor me is, mensen gaan sneuvelen.. Dat is een ding wat zeker is. Door de snelheid waarmee ik reed was ik er al zo'n zeven minuten eerder dan normaal. Snel rem ik en stap uit, Raquelle volgt me toch wel.
Ik duw de deuren met een klap open en het groepje dat ik zocht zit zoals verwacht al in de kamer. 'Goed, hele verhaal?' zeg ik terwijl ik nog niet eens zit. 'Van wat ik heb begrepen van getuigen.. De twee kregen wat problemen, Rowlands greep die meid van Fontani en dan kan je het al raden...´ mompelt Emilio en ik knik even terwijl ik nadenk.. Ik loop heen en weer door de kamer terwijl de blikken van zeven anderen op me branden.. 'Wat ga je doen, Gio?' hoor ik Alicia vragen en ik kijk haar even aan.. 'Ik weet het niet.. Het meest logische is om Fontani gewoon op te sporen en neer te knallen, maar...' mompel ik terwijl ik nog steeds in gedachten zit. 'Maar dat doe je niet omdat het de broer blijft van Raquelle daar..' zegt Gregory.
Ik zucht diep en ik weet dat hij gelijk heeft. Ik toon het niet, maar ik weet het.. Ik zak neer op de stoel en wrijf even in mijn gezicht en denk na. Er moet iets zijn.. Iets dat die rotbende daar naar beneden haalt.. Iets waarmee je Elliot kan wreken, maar dan met een grotere impact.. Het is een tijdje stil in de kamer en dan schiet me iets te binnen. 'Dat is het..' mompel ik en ik kijk op. 'Ik heb het perfecte plan..' zeg ik met een brede grijns en ik sta op van de stoel. 'We wreken Elliot met een grote impact, we sluiten tijdelijk hun grootste inkomen af en Fontani weet dat het zijn schuld is dat er zo'n belangrijke groep dood is.' grijns ik. 'Ik denk dat ik weet wat je bedoelt.' grijnst Gregory en ik kijk hem aan. 'Oh ja... De wapenhandel... Het zijn misschien maar twintig mensen die daar werken, als we een beetje goed uitkijken moeten we het redden.. Ik bedoel maar, hoe sterk zijn die gasten daar nou?' grijns ik.
Ik zie iedereen knikken en ik weet dat we een plan hebben. 'Oké.. Wanneer?' vraagt Alicia. 'Nu..' zeg ik. 'Gregory, jij laadt de wapens in de jeep.. Alicia, jij gaat rijden. Stop net buiten de bestemming, tussen de gebouwen ofzo..' zeg ik en ik draai me om naar Raquelle. Ik kijk haar recht in haar ogen aan en glimlach zwak. 'En jij hebt de keuze.. Ga je mee of blijf je hier?' zeg ik.

El Diablo.

Raquelle Noëlle Fontani

'Bendelid doodgeschoten door Clayton..' zegt Giovanni alleen als antwoord op mijn vraag en dan kijkt hij weer naar de weg. Door de snelheid waarmee Giovanni reed waren we er al zo'n zeven minuten eerder dan normaal. Snel remt Giovanni en stapt hij uit. Ik volgde hem snel.
Giovanni duwt de deuren met een klap open en het groepje dat hij zocht zit zoals verwacht al in de kamer. Ik loop achter hem naar binnen en luister met hun gesprekmee. 'Goed, hele verhaal?' zegt hij terwijl hij nog niet eens zit. 'Van wat ik heb begrepen van getuigen.. De twee kregen wat problemen, Rowlands greep die meid van Fontani en dan kan je het al raden...´ mompelt een andere onbekende jongen en Giovanni knikt even. Ik zucht even. Ik voel me echt heel ongemakkelijk nu en ik heb het gevoel alsof elk moment iemand me kan aanvliegen omdat ik ook Fontani als achternaam heb. Giovanni loopt heen en weer door de kamer terwijl de blikken van zeven anderen op hem branden. 'Wat ga je doen, Gio?' hoor ik een meid aan Gio vragen en hij kijkt haar even aan.. 'Ik weet het niet.. Het meest logische is om Fontani gewoon op te sporen en neer te knallen, maar...' mompelt hij en ik kijk hem even aan.
'Waag het is. Dan is de belangrijke informatie van jullie heel snel bekend bij de andere bende' zeg ik zachtjes. 'Maar dat doe je niet omdat het de broer blijft van Raquelle daar..' zegt Gregory. Giovanni zucht diep en ik weet dat Gregory gelijk heeft. Giovanni zakt neer op de stoel en wrijft even in zijn gezicht en denkt na. . 'Dat is het..' mompelt Giovanni en ik kijk op. 'Ik heb het perfecte plan..' zegt hij met een brede grijns en hij staat op van de stoel. Ik kijk Giovanni aan. 'We wreken Elliot met een grote impact, we sluiten tijdelijk hun grootste inkomen af en Fontani weet dat het zijn schuld is dat er zo'n belangrijke groep dood is' grijnst hij dan. Ik voel de woede opborrelen. Clay heeft dan wel een bendelid vermoord, dit gaat me te ver. Ik pak onopgemerkt een pistool en stop die in mijn achterzak. 'Ik denk dat ik weet wat je bedoelt' grijnst Gregory en Giovanni kijkt hem aan.
'Oh ja... De wapenhandel... Het zijn misschien maar twintig mensen die daar werken, als we een beetje goed uitkijken moeten we het redden.. Ik bedoel maar, hoe sterk zijn die gasten daar nou?' grijnst hij dan. Binnensmonds roep ik allemaal vervloekingen.
Ik zie iedereen knikken en ik weet dat ze een plan hebben. 'Oké.. Wanneer?' vraagt die meid. 'Nu..' zegt Giovanni. 'Gregory, jij laadt de wapens in de jeep.. Alicia, jij gaat rijden. Stop net buiten de bestemming, tussen de gebouwen ofzo..' zegt hij en hij draait zich om naar mij. Hij kijk me recht in mijn ogen aan en glimlacht zwak. 'En jij hebt de keuze.. Ga je mee of blijf je hier?' vraagt hij. In mijn ogen fonkt woede. 'Ik heb besloten dat jullie plannetje niet doorgaat' zeg ik tegen hem en ik loop dan de deur uit. Nu kunnen ze duidelijk het pistool in mijn achterzak zien. Als ik de deur uit ben begin ik te rennen, opzoek naar Clayton.
Aangezien ik klein ben kan ik redelijk hard rennen. Ik ren al snel de rijke buurt in en ik zie in de verte al Clay staan. Ik roep zo hard als ik kan zijn naam.

That is a perfect copy of reality.

Giovanni Caio DiAngelo

Als ik in haar ogen de woede zie fonken weet ik dat het niet goed is. 'Ik heb besloten dat jullie plannetje niet doorgaat' zegt ze en ze rent weg. Fuck.. 'Jongens.. Erachteraan..' mompel ik. Ik kon weten dat dit fout zou gaan, het is en blijft een Fontani.. Ik zie Gregory en Emilio achter haar aan gaan en al snel het geluid van een auto die weg rijd. Ik kijk naar de overgebleven mensen en knik naar buiten. 'Kom op.. Wij hebben zaken om af te handelen..' zeg ik en ik loop naar de jeep. Als iedereen zit rij ik snel weg richting de haven, die bekend staat om hun handel. Ik stop net buiten de haven en stap uit. Op dat moment voel ik mijn telefoon trillen en ik vis hem snel uit mijn zak. Het is geregeld. Ze heeft naar hem geroepen, geen idee of ze haar hebben gehoord maar oké. Ik heb haar neergeschoten in haar enkel en meegetrokken. Even verdoofd voor de komende uren.. Ik sluit haar wel op in een van de lege kamers. lees ik en ik grijns breed. Mijn jongens kunnen alles regelen.
Ik kijk naar de haven en vis een van de wapens uit de kofferbak. 'Oké... We gaan splitsen. Kijk uit, bij het kleinste geluidje checken of je alleen bent, en schiet de eerste persoon neer die je ziet. Het boeit me even niet of die dan onschuldig is. Dit uur staat bekend als hun handelsuurtje, dus ik verwacht niemand anders dan die mensen..' zeg ik en loop snel de haven binnen..

El Diablo.

Raquelle Noëlle Fontani

Vlak nadat ik Clay's naam had geroepen hoorde ik een schot en daarna een stekende pijn in mijn enkel. Ik viel neer en al snel voelde ik armen om me heen die me meetrokken. Ik zuchtte even diep. Ik voelde me verdoofd door de pijn in mijn enkel. Ik keek degene aan die mij net neergeschoten had. Ik lag inmiddels in zijn auto en in een snel vaartje kwamen we aan bij het appartementencomplex. 'Het is niet slim wat je gedaan hebt' siste Gregory kwaad naar me. Ik negeerde hem even. Het beeld voor me was wazig en ik voelde de pijn niet meer.
Al snel werd ik in een of andere kamer gelegd en daarna werd de deur gesloten en op slot gedraaid. Ik ging recht overeind zitten en negeerde de pijn in mijn enkel en het bloed dat eruit stroomde. Ik keek de jongen voor me aan. 'Ik snap niet hoe Giovanni je ooit heeft kunnen binnenlaten. Je bent een Fontani, het zusje van de f*cking onderleider van onze grootste vijand. Ik wist vanaf het begin al dat je niet te vertrouwen was. Ongelooflijke bitch dat je bent' siste hij kwaad tegen me en daarna sloeg hij me hard. 'Als je het al zolang door had, waarom heb je dan altijd als een bang iemand je mond gehouden?' riep ik nu ook kwaad naar hem terwijl ik mijn hand tegen mijn wang haalde. Ik zag hoe Gregory naar mijn schotwond keek en toen wat spullen pakte om het daarna hardhandig, slecht en pijnlijk even snel te verbinden. Ik keek hem aan. 'Alleen maar zodat niet alles onder jou smerige bloed komt te zitten' beet hij me toe. Ik zuchtte even. 'Jij had het ook gedaan als je mij was geweest' siste ik tegen hem. Dat pikte Gregory niet want ik werd al snel tegen de grond gedrukt en die andere gast kwam erbij. Een iemand hield zijn handen strak tegen mijn keel zodat ik nauwelijks adem kon halen terwijl de ander het pistool tegen mijn hoofd zette.
Nu kon ik echt dag zeggen tegen mijn leven.

[ bericht aangepast op 3 jan 2014 - 1:44 ]

That is a perfect copy of reality.

Giovanni Caio DiAngelo

Om me heen hoor ik schoten en achter me liggen twee nieuwe lijken. Ik laad mijn pistool nog een keer en kom achter het hoekje vandaan. Als ik om me heen kijk zie ik veel lijken en bloed, en ik knik even goedkeurend. Opeens hoor ik iets links van me en ik kijk er dus meteen naartoe. Een scherpe pijn schiet over de zijkant van mijn gezicht en als ik het mes voor de tweede keer de lucht in zie gaan weet ik genoeg. Ik sla hem snel neer met het pistool en schiet hem dan twee keer door zijn hoofd. Ik zucht diep en ga met mijn hand langs mijn hoofd. Een geërgerde zucht verlaat mijn lippen als mijn hand gelijk onder het bloed zit en ik een brandend gevoel op mijn gezicht voel.
Geweldig.. Ik maak snel een rondje en kom tot de conclusie dat iedereen dood is die we dood moesten hebben. Ik loop terug naar de auto en kijk naar Alicia. 'Zijn Gregory en Emilio er nog niet?' zeg ik fronsend en ze schud haar hoofd. 'Nee, ze zijn nooit gekomen.' zegt ze. Ik zucht diep en stap in. Als iedereen zit rij ik snel terug naar het appartementencomplex en parkeer daar de auto. Terwijl het bloed nog steeds uit mijn hoofdwond stroomt loop ik naar boven. 'Als je het al zolang door had, waarom heb je dan altijd als een bang iemand je mond gehouden?' hoorde ik Raquelle opeens roepen en ik frons. Ik hoorde dat er nog wat andere dingen werden gezegd, maar het was niet heel verstaanbaar.
Ik schop de deur open en vernauw mijn ogen bij het tafereel. 'Gregory, Emilio... Behalve als jullie je hoofden een paar meter verder apart van jullie romp willen zien zou ik haar nu los laten.' mompel ik. Ze laten haar los maar blijven er nog steeds staan. 'Gio... Je gaat haar toch niet weer beschermen hé? Ze heeft bewezen dat ze alles doorspeelt aan Timuto! Waarom zouden we haar nog in leven houden?! Als het alleen maar is om dat mooie gezichtje van haar te sparen kan ik je ook meenemen naar de stad, lopen genoeg mooie gezichtjes.' zegt Gregory meteen.
'Gregory... Je weet toch wel dat als we haar wat aandoen dat wíj de hele bende achter ons aan krijgen...' mompel ik. 'Gio, hij heeft wel gelijk. Nu zal ze tegen jou waarschijnlijk lief en aardig doen omdat ze hier weg wil en vervolgens kan ze weer gaan uithuilen bij haar lieftallige broer.. Ik ken deze types man..' mompelt Emilio. Ik kijk ze beide even scherp aan en dan kort naar Raquelle. 'Maakt het nog uit dan? We hebben onze wraak gehad, we staan momenteel even.' mompel ik en ik loop naar de deur. Ik draai me nog even om naar Raquelle. 'Voel je vrij om te gaan.' is het enige wat ik zeg, ik werp nog even een dreigende blik op de twee jongens en loop dan naar de badkamer. En nu even die wond fixen....

El Diablo.

Raquelle Noëlle Fontani

Giovanni schopt opeens de deur open en vernauwt zijn ogen bij het tafereel. 'Gregory, Emilio... Behalve als jullie je hoofden een paar meter verder apart van jullie romp willen zien zou ik haar nu los laten.' mompelt hij dan. Ze laten me los maar blijven er nog steeds staan. 'Gio... Je gaat haar toch niet weer beschermen hé? Ze heeft bewezen dat ze alles doorspeelt aan Timuto! Waarom zouden we haar nog in leven houden?! Als het alleen maar is om dat mooie gezichtje van haar te sparen kan ik je ook meenemen naar de stad, lopen genoeg mooie gezichtjes.' zegt Gregory meteen. Ik kijk hem vuil aan. 'Ik heb helegaar nog niks verteld aan Timuto. Ga de volgende keer eerst de feiten na voordat je zoiets zegt, achterlijke idioot' zei ik nu kwaad tegen hem. Gregory reageerde niet.
'Gregory... Je weet toch wel dat als we haar wat aandoen dat wíj de hele bende achter ons aan krijgen...' mompelt Giovanni dan. 'Gio, hij heeft wel gelijk. Nu zal ze tegen jou waarschijnlijk lief en aardig doen omdat ze hier weg wil en vervolgens kan ze weer gaan uithuilen bij haar lieftallige broer.. Ik ken deze types man..' mompelt Emilio. Ik kijk hem ook even vuil aan. 'Hetzelfde geldt voor jou. Je kent me niet dus je kan ook niet over me oordelen. Daarbij huil ik niet zo snel uit bij iemand, dat zie ik jou eerder doen' sis ik tegen hem. Ik zie Emilio vuil terugkijken.
Giovanni kijkt ze beide even scherp aan en dan kort naar mij. 'Maakt het nog uit dan? We hebben onze wraak gehad, we staan momenteel even.' mompelt hij en hij loopt naar de deur. Ik draai me nog even om naar Raquelle. 'Voel je vrij om te gaan.' is het enige wat hij zegt. Ik schud mijn hoofd. 'Ik kan niet eens normaal lopen met die enkel van me' zeg ik tegen hem. 'Eigen schuld' mompelt Gregory dan. 'Shut the f*ck up' sis ik tegen hem. Giovanni werpt nog even een dreigende blik op de twee jongens en loopt dan naar de badkamer. Weer zat ik samen opgescheept met die jongens. Ik keek ze beide even aan. 'Giovanni zegt dan wel dat je mag gaan, wij denken daar heel anders over. Verrader' siste hij tegen me. Hij tilde me ruw op en pakte me toen stevig vast. 'Emilio, ga jij maar even melden dat we het er niet mee eens zijn dat Raquelle vrij uit mag zijn' zei Gregory tegen Emilio. Emilio slikte even, maar knikte daarna toch. Hij liep de kamer uit. Gregory hield een mes tegen mijn keel aan zodat ik nergens heen kon. Ik zuchtte even. Hoeveel erger kon ik me nu schamen voor mijn ouders dan dat ik al deed?

That is a perfect copy of reality.

Giovanni Caio DiAngelo

Ik kijk in de spiegel en grom als ik het bloed zie. Snel trek ik dit shirt uit en zucht door het opgedroogde bloed in mijn nek en op mijn borstkas. Die wond heeft flink gebloed, als het helemaal naar mijn borstkas is gegaan.. Ik begin het maar schoon te maken en al snel is al het opgedroogde bloed weg. Voorzichtig maak ik de wond schoon en kijk naar het resultaat. Dat is een flinke snee.. Ter hoogte van mijn wenkbrauw tot mijn kaak.. Jeez..
Snel trek ik het shirt aan als Emilio binnen komt. 'Gio.. Gregory is het er niet mee eens dat ze vrij uit mag gaan..' zegt hij en ik vernauw mijn ogen terwijl ik in de spiegel kijk. 'En dat bepaald hij even? Wacht maar' sis ik en ik gris mijn stilettomes van de tafel. Ik loop terug naar de kamer en zie dat Gregory een mes tegen haar keel houd. Zonder wat te zeggen loop ik naar hem toe en steek het mes diep in zijn rug. Ik zie hoe hij voor me neer zakt en het mes los laat. 'En waarom denk jij dat je opeens de baas kan spelen?' sis ik. Ik trek het mes weer uit zijn rug en draai hem naar mij toe. Dan valt mijn blik op de enkel van Raquelle en ik frons. 'Carmen! Kom hier en breng die EHBO-koffer mee' roep ik.
Al snel verschijnt ze hier met de koffer en ze laat Raquelle op een stoel zitten. Kijk, dit is het voordeel van iemand hebben met een EHBO-diploma.. Ik draai me weer om naar Gregory en zet grommend het bebloede mes tegen zijn keel. 'Vertel... Wie of wat heeft jou de baas gemaakt? Ik kan me namelijk niet herinneren dat ik dat heb gedaan.' sis ik..

El Diablo.

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

“Klinkt als een énorm goed plan. Ik zie er al naar uit. ” had Clayton gezegd terwijl ik zijn hand had vast gepakt. Hij bleef onrustig, niet vreemd ook maar goed. Na een korte tijd zijn hand te hebben vast gehouden liet hij deze los. Hoewel ik begreep waarom, vond ik het toch niet leuk. Veel tijd om erover te mokken had ik niet, het volgende moment kwamen de twee achterblijvers dan eindelijk in zicht.
“Ik gok erop dat blauwe zwaailichten nu de hele achterbuurt verlichten?” hoorde ik Clayton zeggen die vervolgens al ijsberend het verhaal begon te vertellen.
Uit het niets hoor ik een vrouwelijke stem Claytons naam roepen waardoor ik mij omdraai. Net toen ik een gevatte opmerking over de timing die zijn vervelende zus had wilde maken klonk er een schot. Ik zag hoe het meisje naar de grond tuimelde, mijn hand had direct mijn wapen uit het holster getrokken en ik begon naar haar toe te rennen. Misschien gek, gezien ik haar eigenlijk niet mocht, maar het was het zusje van Clay. Ik kon mijn kersverse schoonzus toch niet zo negeren, ze was vervelend, maar dood hoefde ze niet. De mensen die haar een auto introkken waren duidelijk herkenbaar. "Godverdomme..." haar ik gevloekt terwijl ik een schot loste op een van hen. Natuurlijk goed gericht zodat ik het meisje niet zou raken, maar veel zin had het niet gehad. Voor ik ook maar in de buurt kwam was de auto met gillende banden weg gereden. Ik stopte met rennen en keek bedenkelijk naar de plaats waar de auto was verdwenen om mij vervolgens om te draaien en naar Clayton te lopen. "Het is maar een gokje... maar de plannen zijn nu wel gewijzigd denk ik zo? Tot zo ver een avondje rust..." hoewel het er geirriteert was gekomen maakte ik mij zorgen over haar welzijn. Aan de andere kant wist ze op elk mogelijke manier de momenten te verzieken. Sinds dat, dat kind haar kop had laten zien was het een grote chaos. Misschien mocht ik niet zo denken, maar het zou mij niets verbazen als ze gewoon mee deed met die assassini gasten. Dat betekende niet dat ik dacht dat ze direct haar broer verraden, maar ik had het vermoede dat ze dit achterbuurt leven zo interessant vond dat ze zich zou inlaten met dat gespuis. Nee erg slim was ze niet, eerder onverstandig en naïef, om het woordje dom maar even niet in de mond te nemen. Ergens had ik wel maar haar te doen, anderzijds... zij maakte de troep en wij mochten het met gevaar voor eigen leven gaan oplossen.
Ik had ergens helemaal geen zin om dat te doen, maar het was nu mijn morele plicht om Clayton bij te staan. Ik zuchtte zachtjes bij die gedachten, het moest maar. Maar zodra ze veilig was en ik hopelijk nog in leven, zou ik haar eens goed de waarheid zeggen. Het verstand even in dat botte koppie van haar schreeuwen. Zelfs als ik daardoor ruzie zou krijgen met meneer Fontani. Mijn geduld was niet eeuwig.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Raquelle Noëlle Fontani

Giovanni loopt terug naar de kamer en zie dat Gregory een mes tegen mijn keel houd. Zonder wat te zeggen loopt Giovanni naar hem toe en steek het mes diep in zijn rug. Ik zie hoe hij voor me neer zakt en het mes los laat. 'En waarom denk jij dat je opeens de baas kan spelen?' sist Giovanni tegen hem. Speelde hij de baas dan? Ach, het zal ook allemaal wel, ik ken dit leven toch niet. Giovanni trekt het mes weer uit Gregory's rug en draait hem naar zich toe. Dan valt zijn blik op mijn enkel en hij fronst even. Ja, dat hebben die achterlijke idioten van jou veroorzaakt, vreemd hé? 'Carmen! Kom hier en breng die EHBO-koffer mee' roept Giovanni dan.
Al snel verschijnt ze hier met de koffer en laat ze mij op een stoel zitten. Giovanni draait zich weer om naar Gregory en zet grommend het bebloede mes tegen zijn keel. 'Vertel... Wie of wat heeft jou de baas gemaakt? Ik kan me namelijk niet herinneren dat ik dat heb gedaan.' sist hij. Ik wend even mijn blik naar Gregory en zie de angst in zijn ogen. Dan richt ik weer op die Carmen die mijn enkel verzorgt. Ik bijt even op mijn lip van de pijn. 'Sorry' mompelt ze dan zachtjes. Ik luister mee met het gesprek tussen Giovanni en Gregory. 'Ik heb nooit besloten om de baas te spelen. Ik gaf alleen mijn mening. Ik snap niet dat je háár wilt laten gaan' zegt hij zachtjes. Ik rol even met mijn ogen. Hij vond me sowieso al niet aardig geloof ik.

That is a perfect copy of reality.

Giovanni Caio DiAngelo

De angst die in zijn ogen te zien is toont alleen maar aan dat hij niet geschikt is als leider. Echte leiders zijn niet bang voor anderen, en mochten ze dat wel zijn.. Dan tonen ze het niet. 'Sorry' hoor ik Carmen op de achtergrond mompelen, ben ik even blij dat zij wel gewoon doet wat ik vraag.. 'Ik heb nooit besloten om de baas te spelen. Ik gaf alleen mijn mening. Ik snap niet dat je háár wilt laten gaan' zegt Gregory zachtjes en ik vernauw mijn ogen. 'Jij moet eens leren dat niemand een fuck geeft om die mening van je..' sis ik en ik duw zijn hoofd naar achter.
Ik sta weer op en gooi het mes in zijn been. 'Denk er maar over na..' mompel ik en ik kijk naar Carmen. 'Ben je klaar?' zeg ik. Ze zet het verband snel vast en gooit de kogel die in haar enkel zat weg. 'Ja..' zegt ze zacht en ik knik terwijl ik naar Raquelle kijk. 'Jij moet ook maar is gaan, neem ik aan...' mompel ik en klem een sigaret tussen mijn lippen. Ik steek hem aan maar dan galmt Gregory's stem weer door de ruimte. 'Je laat haar alleen over de straten gaan met iedereen die er rond loopt.. En dan steek je mij neer omdat ik haar wat aandoe, de logica.' mompelt hij.
'Kop dicht Gregory.' snauw ik, wetend dat hij gelijk heeft. Maar ik ben te kwaad op hem om het toe te geven. 'Waar ging ze heen?' vraag ik aan Gregory. 'We vonden haar in de rijke buurt... Ze ging richting die twee van de andere bende.. Vieri en die andere Fontani.' zegt Gregory en ik vloek even. 'Neerschieten in de rijke buurt.. Dankje Gregory.' mompel ik sarcastisch en ik trek Raquelle omhoog. Zonder wat te zeggen trek ik haar mee en even later staan we buiten. Ik zoek mijn auto en neem haar mee. Zodra ze zit stap ik ook in en steek gelijk mijn 2e sigaret op. Ik start de auto en rij weg van het appartementencomplex. Gregory ging maar lekker zelf voor zijn wonden zorgen, van mij part vraagt hij Carmen om te helpen. Ik kijk strak naar de weg en zeg niks tegen Raquelle...

El Diablo.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Ik had net het hele verhaal verteld, weliswaar in de verkorte versie waarna ik een vrouwelijke stem mijn naam hoorde roepen. De stem klonk veel te vertrouwd in de oren en meteen wist ik aan welke persoon die stem toe behoorde. Raquelle! Ze was dus toch terug gekomen?
Ik draaide me tegelijkertijd om samen met Nora waarna mijn ogen de hele straat afgingen, op zoek naar Raquelle. Net toen ik mijn blik liet vallen op het donkerbruinharige meisje dat me maar al te bekend voorkwam, hoorde ik hoe een schot werd gelost en ze opeens neerviel. Godverdomme. Die vuile ratten! Ik wist dat ze wraak zouden nemen als ze eenmaal nog maar lucht hadden over Elliot’s dood. Was het niet op Nora was het wel op Raquelle, mijn andere zwakke plek. Mijn hand schoot onmiddellijk naar het pistool, waarmee ik eerder deze dag Elliot had vermoord, dat onder mijn hemd aan de rugzijde verstopt zat. Ze stonden immers veel te ver om mijn stilletto te gebruiken.
Als een bezetene begon ik te sprinten toen ik eenmaal zag hoe een man haar ophief en haar in de auto legde. Aan het postuur en de haarkleur van de man te zien, was het Gregory. Verdomme Assassini. Ik had dus toch gelijk! Ondertussen begon ik al lopend op de auto enkele kogels af te vuren waardoor deze al snel kogelgaten achterlieten. Ik zag hoe de auto al klaar stond om weg te rijden waardoor ik nu nog harder naar nu nog het stilstaande voertuig begon te rennen. Ze mochten Raquelle niet meenemen. Nu niet. Nooit niet. Verdomme. Maar mijn poging was tevergeefs en voor ik ook nog maar juist op de auto kon springen, reed hij al weg met piepende banden. Ik richtte weer met het pistool op de auto terwijl ik nog enkele schoten afvuurden. Verdomme. Ze hadden Raquelle. Godverdomme.
Ik liet terneergeslagen het pistool weer naar beneden zakken waarna ik me omdraaide en al richting Stephen stapte. Ik zag hoe Nora net zoals mij ook als een bezetene naar de auto had liggen rennen en haar pistool had getrokken. Ook al leek ze een soort van kleine hekel aan mijn zusje te hebben ontwikkeld, leek ze toch bereid te zijn om mijn zusje te verdedigen. En dat apprecieerde ik echt. Daarom, toen ze eenmaal, zich weer bij mij en Stephen voegde, drukte ik snel een kusje op haar lippen om er daarna bedankt op een fluisterende toon tegen aan te murmelen. Mij kon het niet echt schelen of Stephen wist of we een relatie hadden. Waarschijnlijk zou hij wel verbaasd zijn maar och ja.. hij moest het ooit wel eens weten. Dus waarom niet nu? Daarbij had ik ook even de behoefte aan haar lichamelijk contact aangezien ik voelde hoe ik de woede niet meer langer de baas kon zijn.
“Het is maar een gokje.. maar de plannen zijn nu wel gewijzigd denk ik zo? Tot zo ver een avondje rust..” verliet uiteindelijk Nora’s mond een beetje geïrriteerd. Ik begreep haar wel.. ik verlangde ook wel naar een avondje rust enkel tussen mij en Nora maar ik kon mijn zusje niet zomaar negeren. En ik wist dat Nora dit begreep. Ik knikte, “Ik beloof het je dat ik het later goed maak.” Ik drukte nog een laatste kusje op haar mondhoek waarna ik me richtte naar Stephen. We moesten gewoon nu in actie schieten, of Nora en Stephen nu mee wilde of niet.. desnoods deed ik het wel alleen. Maar ik moest en zou Raquelle redden, ook al had ze dit ergens zelf gezocht. Ik wist hoe naïef en onverstandig ze uit de hoek kon komen maar echt verraden zou ze me nooit doen. Daarvoor hadden we een te speciale broer en zus band. Raquelle was mijn kleine zusje en al maakte ze nog de grootste fouten in haar leven, steeds zou ik bereid zijn om haar op te vangen.
“Raquelle is in gevaar. Ik ga er nu naartoe.” zei ik enkel, vergetend dat Stephen waarschijnlijk totaal geen idee had wie die Raquelle persoon was. Maar ik had geen tijd meer om alles uit te leggen. Ik moest gewoon naar Raquelle toe. Ik begon dus al weg te stappen van het duo, richting de kant waar ik de auto voor het laatste had gezien. Waarschijnlijk zouden ze naar hun schuilplaats gaan? Of niet soms? Gewoon het feit al dat ze nu werkelijk in hun schuilplaats zou zijn, deed mijn nekharen al overeind staan. Godverdomme Raquelle, waar had je je nu weer in de nesten gewerkt? Ik stopte mijn pistool weer op de plaats tussen mijn broeksband - ik had net niet zo op holsters en gebruikte meestal gewoon alles wat ik aanhad: broeksband, laars, broekzakken etc. - waarna ik het op een lopen wilde zetten.

Rise and rise again until lambs become lions

Stephen Yeager
Ik hoorde Isabella zeggen dat ze toch liever terug ging naar het hotel, dus besloot ik om zelf verder te gaan. Ik was nu in gedachte verzonken wat we zouden doen tegen die etters, waar de andere het over hadden. Ik hoorde vanuit de verte schoten en dat trok me de aandacht. Ik liep in sneltreinvaart naar waar de andere. Ik zag hoe Clay naar me toe stapte, waarbij Leonnora er even later ook bij kwam staan. Even had ik het niet in de gaten of Clay drukte een kus op Nora haar lippen, dat kwam onverwachts, maar daarbij ging ik er maar niet op in.
'Het is maar een gokje.. maar de plannen zijn nu wel gewijzigd denk ik zo? Tot zo ver een avondje rust..” begon Nora, waarbij ik hun vragend aan bleef kijken, maar bleef zwijgend mijn mond houden.
Nadat ik me even had omgedraaid, wachtte ik af tot dat deze twee tortelduifjes uitgepraat waren. Ik besloot om me weer terug te draaien als Clay begint te vertellen: 'Raquelle is in gevaar. Ik ga er nu naartoe.' Ik trok een wenkbrauw op. Wie was Raquelle? Ik wilde net vragen, als Clay er ineens vandoor ging. Ho, dat ging te ver. Ik rende naar hem toe blokeerde hem. 'Ho wacht, jij gaat helemaal nergens alleen naartoe. We steunen elkaar, ik mag dan soms een grote eikel zijn, maar ik wil gewoon dat ik niet weer een van mijn leden kwijt ben. Dus je mag zeggen wat je wilt, maar ik of wij gaan mee,' begon ik met een serieuze stem. Als dat niet bij hem doordrong dan weet ik het zelf ook niet. 'Dus welke kant op,' vroeg ik hem spontaan.

[ bericht aangepast op 5 jan 2014 - 22:36 ]

Vampire + Servant = Servamp

Giovanni Caio DiAngelo

Ik kwam al snel in de buurt van de rijkeluisbuurt en ik rij maar wat langzamer. Veel zin in de politie had ik nu ook niet, niet dat ik daar ooit zin in heb maargoed.. Ik rij de buurt in en kijk even naar de villa's en na een paar straten zie ik Clayton en die andere twee. Ik rij naar hem toe en stop een paar meter voor hem. Snel stap ik uit, maar kijk hem nog niet aan. Ik loop naar Raquelle's kant en open de deur zodat ze uit kan stappen. Daarna kijk ik naar Clayton en kijk hem emotieloos aan. 'Weet je, Fontani... Ik zal je zusje maar uit de achterbuurt houden, aangezien ik haar al twee of drie keer heb moeten redden vandaag.' zeg ik. Zodra ze is uitgestapt gooi ik de deur dicht en loop weer naar mijn eigen kant.
Ik open de deur weer en grijns nog even kort. 'Oh ja.. Als jullie je iets gaan afvragen over je inkomsten... Je antwoord ligt in de haven..' grijns ik en stap in. Ik gooi de deur achter me dicht en steek een sigaret op. Daarna rij ik weg en kijk met een grijns naar de weg. Zo, dat hebben we ook weer afgehandeld... Ik lach kort en even later rij ik de achterbuurt weer in. Ik stop bij het appartementencomplex en stop de auto daar. Ik loop snel naar binnen, naar een van de keukens waar wat mensen voor het eten zorgen. Niet dat het mij wat boeit, ik eet waarschijnlijk toch weer buiten de deur. Maargoed.. Ik gris een fles drank uit de koelkast en loop naar boven. Eens zien.. Wie kan ik eens lastig vallen..

El Diablo.

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

Clayton had een snel kusje op mijn lippen gedrukt als blijk van zijn waardering. Iets wat ik erg fijn vond, hij had dus door dat ik hem ook wilde bij staan. Hij had een kort maar oprecht bedankje in mijn oor gefluisterd, "Geen dank... je zou het zelfde voor mij gedaan hebben" antwoordde ik erop terug. Ik kon het echter niet later om vervolgens te vragen of de plannen gewijzigd waren en mijn irritatie uit te spreken dat mijn avond wederom naar god was geholpen. Natuurlijk wilde ik dat het welzijn van zijn zusje, -mijn net schoonzus niet te vergeten-, goed kwam. Maar door haar acties... laat maar, ik val in de herhaling.
“Ik beloof het je dat ik het later goed maak.” zei Clayton, waardoor ik mij eigenlijk meteen weer schuldig voelde. Ik zeurde aan zijn kop terwijl hij zich op dit moment eigenlijk maar met een ding bezig zou moeten zijn. Zijn zusje.
"Nah vergeet het, je zusje is belangrijker... Ik help je wel." had ik er schuldbewust aan toe gevoegd. Ik zou haar helpen, dat meende ik.
“Raquelle is in gevaar. Ik ga er nu naartoe.” zei Clayton plotseling. Ik maakte mij klaar om achter hem aan te benen, maar voor hij erg ver kwam sprong Stephen er al weer tussen.
'Ho wacht, jij gaat helemaal nergens alleen naartoe. We steunen elkaar, ik mag dan soms een grote eikel zijn, maar ik wil gewoon dat ik niet weer een van mijn leden kwijt ben. Dus je mag zeggen wat je wilt, maar ik of wij gaan mee,' zei hij en ik kon het er niet meer mee eens zijn.
"Mee eens... je staat er niet alleen voor..." sprong ik Stephen bij. Wat hij zelf al zei, hij was dan misschien een grote eikel, maar als het er echt op aan kwam was hij er voor ons. Althans... als hij niet gedronken had.
'Dus welke kant op,' het klonk spontaan, alsof hij er zin in had. Tja Stephen was ook een beetje een rare in mijn ogen, geweld en drank, ik zou bijna geloven dat daar zijn hele leven uit bestond.
We begonnen te lopen maar erg ver kwamen we nog niet. Ik zag een auto aankomen en een naar gevoel bekroop me, alsof de duivel er mee speelde kreeg mijn gevoel gelijk. Giovanni... mijn hand gleed automatisch weer naar het wapen, maar omdat ik ervan overtuigd was dat geweld meer geweld uitlokte trok ik hem nog niet. Hij stopte op enkele meters van ons en stapte zonder ons aan te kijken uit, even ging de gedachten door mijn hoofd om hem ter plekke koud te maken. Maar gezien het niet mijn wraak was, mocht Clayton dat doen mocht hij daar behoefte aan hebben.
Woordenloos liep hij naar de andere kant en opende de deur, waar tot mijn verbazing Raquelle uitstapte. Waarschijnlijk hing mijn bek op mijn knieen, Giovanni kwam haar terug brengen? The fuck, omgekeerde wereld. Wat zou hier nou weer achter zitten.
'Weet je, Fontani... Ik zal je zusje maar uit de achterbuurt houden, aangezien ik haar al twee of drie keer heb moeten redden vandaag.' zei hij tegen Clayton. Nog steeds stond ik flabbergasted te kijken naar het hele schouwspel. Ik snapte er werkelijk niets van.
Giovanni gooide de deur dicht en liep weer rond de auto, toen hij het portier opende keek hij met een grijns om. 'Oh ja.. Als jullie je iets gaan afvragen over je inkomsten... Je antwoord ligt in de haven..' zei hij en stapte toen in. Hij stak een sigaret op en reet vervolgens weg.
"The hell just happend?" vroeg ik wat ontzet. Ik snapte er werkelijk helemaal niets meer van, "De haven?" vroeg ik mij vervolgens hardop af. Fuck... gezien ik de administratie bij hield wist ik precies wat hij bedoelde, "Stephen... volgens mij moeten we nieuwe handelaren vinden..." mompelde ik meteen chagrijnig. Het was een verschrikkelijke kut klus geweest om die gasten te vinden, tadaa, op een dag werd Nora bijna vermoord, haar werk teniet gedaan en wedde dat ik het weer mocht oplossen.
Ik keek het meisje aan, "Je bent gewond... we gaan terug naar het hotel, daar zijn we veilig en dan verzorgen we je" ik had een vrij formele toon om niet direct afkeurend naar haar toe te zijn. Maar het was hoog tijd voor een schoonzus tot schoonzus gesprek. Volgens mij zou ik niet boos hoeven te worden, dat werkte bij haar toch niet, nee ik zou een volwassen gesprek met haar hebben besloot ik.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
“Nah vergeet het, je zusje is belangrijker.. Ik help je wel.” had Nora gezegd toen ik haar had beloofd dat ik het later wel zou goed maken. Haar woorden hadden schuldig geklonken waardoor ik onmiddellijk mijn hoofd schudde. “Ik zal het je later goed maken, Nora. Ik sta erop.” Ik had serieus geklonken waarna ik me naar Stephen toedraaide en iedereen meedeelde dat Raquelle in gevaar was en ik er nu meteen naartoe zou gaan. Ik liep al van het duo weg, klaar om weg te lopen terwijl mijn brein op volle toeren draaide. Maar voor ik nog maar een stap kon zetten, snelde Stephen achter me aan en blokkeerde hij me de weg.
“Ho wacht, jij gaat helemaal nergens alleen naartoe. We steunen elkaar, ik mag dan soms een grote eikel zijn, maar ik wil gewoon dat ik niet weer een van mijn leden kwijt ben. Dus je mag zeggen wat je wilt, maar ik of wij gaan mee.” Hij klonk vastberaden waardoor ik uiteindelijk knikte. Hij had ergens wel gelijk. Als ik nu in mijn ééntje naar de schuilplaats van Gli Assassini ging, zou ik er nooit levend uitkomen. Ze waren met te veel maar mijn verstand had me daarnet in de steek gelaten terwijl mijn instinct de baas had gespeeld. “Mee eens… je staat er niet alleen voor…” had Nora er uiteindelijk bij toegevoegd. Oké, ze hadden gelijk. Het was niet mijn meest doordachte beslissing geweest en ik was blij dat ze er een stokje voor hadden gestoken. Anders was het uitgedraaid op dat gevecht toen Raquelle werd gepest.. het was toen een vals gevecht geweest. Zes tegen één, de klootzakken.
“Dus welke kant op?” Stephen’s stem klonk spontaan en het was klaar duidelijk dat hij er zin in had. Ik wreef even in mijn ogen om daarna mijn hand te verplaatsen naar mijn kin en ik de stoppels onder mijn handpalm voelde.
“Ik stel om eerst naar hun schuilplaats te gaan.” zei ik simpel waarna we allemaal in de richting waar de auto voor het laatste was gezien, begonnen te lopen. Echter kwamen we niet heel ver want een auto zorgde er al snel voor dat hij al onze aandacht had toen het enkele meters van ons stopte. Onmiddellijk trok ik het vuurwapen weer vanonder mijn hemd uit.
Giovanni. Ik wist het. Ik hield me alert, klaar om het schot af te vuren als ik het wilde en eerlijk gezegd was deze neiging groter dan ooit. Hij bewoog waardoor mijn ogen elke beweging van hem volgden en ik even later mijn zusje aan de andere kant van de auto uitstapte. Oké, een wending dat ik totaal niet had zien aankomen. Was het dan geen wraakactie geweest? Of wist hij nog niets af van Elliot’s dood?
“Weet je, Fontani… ik zal je zusje maar uit de achterbuurt houden, aangezien ik haar al twee of drie keer heb moeten redden vandaag.” verliet uiteindelijk zijn mond waarbij hij die emotieloze blik weer in zijn ogen had. Ik keek hem net zo kil aan, “Dat heb je als je eenmaal bij zo'n gespuis zoals Assassini rondhangt, DiAngelo.” Ik zag hoe hij vervolgens naar zijn eigen kant stapte, de deur opende en kort grijnsde. Mijn hand klemde het pistool nog harder vast en ik had bijna toegegeven aan de neiging om die arrogante grijns van zijn gezicht te slaan. “Oh ja.. Als jullie je iets gaan afvragen over je inkomsten.. Je antwoord ligt in de haven..” En huppa. Daar was dus de wraakactie. Ik wist het wel. Godverdomme, de eikels. Ze wisten dat ze me daardoor schuldig konden laten voelen.
Voor we nog maar iets konden zeggen, stapte hij in zijn auto waarna hij op volle snelheid wegreed. Ik richtte mijn pistool nogmaals op de auto waarna ik in de achteruit schoot. “Zal je leren, DiAngelo.” mompelde ik geïrriteerd, wetende dat hij en zijn auto praktisch getrouwd waren. Ik hoorde hoe Nora daarna iets tegen Stephen zei maar omwille van het feit dat ik naar Raquelle liep, had ik er echter geen oor aan.
Onmiddellijk sloten mijn armen zich om Raquelle waarna ik haar naar me toe trok, “Jij bent echt zo’n ongelooflijke dommerik soms.” mompelde ik lichtjes geïrriteerd waarna ik haar losliet en haar bij haar kin vastpakte om te inspecteren wat die ratten nog hadden gedaan. Ik zag enkel nog een lichte handafdruk op haar wang. “Assassini.” gromde ik bijna onhoorbaar. Ze moesten af Raquelle blijven. Net zoals ze van de andere bendeleden, Nora en Stephen moesten blijven.
“Je bent gewond.. we gaan terug naar het hotel, daar zijn we veilig en dan verzorgen we je.” Nora’s formele toon klonk in mijn oren waardoor ik eventjes vragend opkeek maar daarna kleintjes scheef glimlachte. Ik knikte, “Nora heeft gelijk. Daar zijn we veilig en dan kunnen we meteen bespreken hoe we de het topic haven gaan oplossen.” zei ik vastberaden waarna ik eventjes vragend naar Stephen keek. Ik was misschien wel onderleider en had ook enigszins wat autoriteit maar niet zoveel als de leider. Daarna draaide ik me weer om naar Raquelle en vroeg of ze op die pijnlijke enkel kon stappen. Zo niet dan zou ik haar dragen. Het bleef tenslotte mijn kleine zusje.

Rise and rise again until lambs become lions